ความคิดเห็นที่ 1 "ผักบุ้งจ๋า ไปกินพิซซ่ากันมั้ย" ชมพู่เอ่ยชวนเมื่อเลิกเรียน ชมพู่เป็นเพื่อนสนิทของฉันที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ตอนนี้เราทั้งสองคนเรียนอยู่ที่มหาลัยเกษตรศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่งค่ะ >O< "ก็ดีเหมือนกันนะ นี่ก็เที่ยงพอดีเลย ฉันกำลังหิว แล้วที่สำคัญนะ ฉันอยากกินพิซซ่ามาหลายวันแล้วล่ะ คิคิ" ฉันพูด แล้วเดินลงจากตึกเรียนมากับชมพู่ เมื่อเราสองคนเดินลงมา ฉันก็เห็นรถเบ็นต์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่หน้าตึก มีผู้ชายใส่ชุดสูทสีดำและใส่แว่นดำ 2 คน ยืนอยู่ ฉันมองดูพวกเขาเล็กน้อย คนอะไรหว่าแต่งตัวพิลึก ทำอย่างกับจะมาถ่ายหนัง เหอๆ -*- แล้วฉันกับชมพู่ก็เดินผ่านพวกเขาไป "คุณผักบุ้ง" ชายชุดดำคนหนึ่งเดินมาขวางหน้าฉัน เขาเรียกฉันเป็นภาษาอังกฤษ ความจริงหน้าตานายออกจะไทยแลนด์นะ ทำไมกระแดะพูดอังกฤษ -*- อีกอย่าง นายมารู้จักฉันได้ไงเนี่ย ฉันว่าฉันไม่เคยรู้จักคนพึลึกอย่างนายมาก่อนเลย ส่วนยัยชมพู่ที่ยืนอยู่ข้างๆฉันก็ทำหน้างงๆ "คุณ มีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ" ฉันถามเขาเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน แม้ฉันจะโง่วิชานี้ แต่ก็พอถูๆไถๆไปได้งูๆปลาๆ เก่งจริงๆเลยเรา >O< เอิ้กๆ "ผมชื่อฟูหลง ผมมารับตัวคุณตามคำสั่งของคุณเฉินหลิง เชิญขึ้นรถครับ" นายชุดดำคนนั้นพูด เหอๆ ชื่อฟูหลง นายเป็นคนจีนเหรอไง แล้วทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย เฉินหลิงไหนฟะไม่เห็นจะรู้จัก แต่ฉันเป็นนางเอก ต้องบิ๊วอารมณ์ดีๆ หุหุ "คุณจำคนผิดรึเปล่าคะ" ฉันทำหน้าอินโนเซต์สุดๆ >O< "ไม่ผิดหรอก ถ้าคุณไม่ไปดีๆ เราคงต้องใช้กำลังล่ะนะ" นายคนที่บอกว่าชื่อฟูหลงพูดพลางจับแขนฉันกระตุกไปหาตัวเขา ชายชุดดำอีกคนมาจับแขนอีกข้างของฉันแล้วพาฉันไปที่รถ เฮ้ย พวกแกจะทำอะไรฉาน -*- "พวกคุณจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ" ฉันร้องเสียงดังขอความช่วยเหลือจากคนที่อยู่แถวๆนั้น แต่ว่านายฟูหลงนั่นก็เอามือมาอุดปากฉันไว้ "พวกแกจะพาเพื่อนฉันไปไหนน่ะ" ชมพู่ตะโกนพลางเข้ามาช่วยฉัน ยัยชมพู่พยายามแกะมือของนายฟูหลงที่จับฉันอยู่ออก แต่ว่าไม่สำเร็จ นายฟูหลงผลักชมพู่ออกไป แต่ก็ไม่ได้รุนแรงมากนัก แล้วฉันก็ถูกเขาผลักเข้าไปในรถ "คุณไม่เกี่ยว" นายฟูหลงที่ยังไม่ได้ขึ้นรถพูดกับชมพู่ เขาเว้นจังหวะนิดนึงก่อนจะพูดต่อ "คุณเฉินหลิงเจ้านายของเราเป็นเพื่อนกับคุณพิพัฒน์พ่อของคุณผักบุ้ง คุณพิพัฒน์ทราบเรื่องนี้แล้ว และคุณเป็นคนนอก อย่าเข้ามายุ่งจะดีกว่า ไม่งั้นคุณอาจจะเดือดร้อน" เขาพูดและขึ้นรถมา จากนั้นรถก็ถูกขับออกอย่างรวดเร็ว นายว่าอะไรนะ พ่อฉันเกี่ยวอะไรกับนาย ฉันงงแล้วนะเนี่ย -*- "พวกคุณจะพาฉันไปไหนน่ะ จอดรถนะฉันจะลง" ฉันพูดอย่างหัวเสีย "ขอโทษครับคุณผักบุ้ง เราคงทำตามที่คุณบอกไม่ได้" นายฟูหลงบอก "แต่พวกคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาจับตัวฉันแบบนี้" ฉันตวาดออกไป "เราแค่ทำตามคำสั่งของคุณเฉินหลิงเจ้านายของเราเท่านั้น" ฟูหลงพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย "คุณเฉินหลิงบ้าบออะไร ฉันไม่รู้จัก พวกคุณจำคนผิดแล้ว" อะไรของมันฟะ "ผมจะอธิบายให้คุณฟังเอง คุณพิพัฒน์พ่อของคุณเป็นหนี้คุณเฉินหลิงจำนวน50ล้านดอลล่าร์ และวันนี้ก็ครบกำหนดวันที่คุณเฉินหลิงได้ผัดผ่อนให้ และพ่อของคุณก็ไม่มีเงินจ่ายเรา เราจึงต้องมารับตัวคุณไปตามสัญญาที่พ่อของคุณได้ตกลงกับคุณเฉินหลิงเอาไว้" "สัญญา?" พ่อของฉันไปสัญญาอะไรไว้กับนายเฉินหลิงนั่นกัน ไม่เห็นพ่อจะเคยบอกเลย "คุณพิพัฒน์สัญญาไว้ว่า ไม่ว่าคุณเฉินหลิงต้องการอะไร เขาจะให้ทุกอย่าง และสิ่งที่คุณเฉินหลิงต้องการก็คือคุณไงล่ะ" นี่มันอะไรกัน พ่อของฉันไม่มีทางทำกับฉันแบบนี้หรอก แบบนี้ก็เท่ากับขายฉันให้คุณเฉินหลิงคนนี้ทางอ้อมน่ะสิ "พวกคุณโกหก พ่อฉันมีเงินตั้งมากมายจะไปเป็นหนี้เจ้านายของพวกคุณได้ไง" ฉันโวยวาย ก็พ่อฉันเป็นนักธุรกิจอันดับต้นๆของเมืองไทย บ้านฉันก็นับได้ว่ามีฐานะพอสมควรนะ ไม่ใช่พอสมควร บ้านฉันรวยมากตะหาก เหอๆ "หึ เมื่อเดือนที่แล้วพ่อคุณไปเล่นการพนันที่ฮ่องกง และเสียให้คุณเฉินหลิงจนหมดตัว พ่อของคุณอยากได้เงินคืน ก็เลยขอยืมเงินคุณเฉินหลิง 50ล้านดอลล่าร์ โดยการเซ็นสัญญาว่าถ้าหากเสียเงินก้อนนี้ไปจะยอมยกทุกอย่างให้ ทุกอย่างที่เงินซื้อไม่ได้ แล้วเขาก็เสีย... ทรัพย์สินทุกอย่างของพ่อคุณเป็นของคุณเฉินหลิง รวมทั้งตัวคุณด้วย คุณผักบุ้ง" O_O เป็นความจริงเหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อ พ่อที่แสนดีของฉัน เล่นการพนันจนหมดตัว แต่เดือนที่แล้วพ่อฉันไปฮ่องกงจริงๆ แต่พ่อบอกฉันว่าไปทำงานนี่นา "ไม่นะ คุณจะพาฉันไปไหน" ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่ามันจะเป็นความจริง แม้ใจจะเชื่อไปกว่าครึ่ง -*- "...ไปฮ่องกง คุณเฉินหลิงรอคุณอยู่ เตรียมตัวไปเป็นนางบำเรอของคุณเฉินหลิงได้แล้ว" นายฟูหลงพูดด้วยสีหน้าชาดำเย็นของเขา แต่ว่า O_O นางบำเรองั้นเหรอ บ้า ไม่เอานะ "ฉันไม่ไป จอดรถ" ฉันพูดเป็นเชิงสั่ง แต่ดูเหมือนว่าคนที่ขับรถจะไม่ฟังที่ฉันพูดเลยแม้แต่น้อย ให้ตายสิ T-T จากคุณ : นู๋ผักบุ้ง - [ 12 ม.ค. 48 12:22:44 A:61.90.88.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 นี่ฉันช่างโชคร้ายอะไรเช่นนี้ กำลังจะไปกินพิซซ่าของโปรดแท้ๆ กลับต้องมาเจอเรื่องบ้าๆ T-T ทำไงดีล่ะ มันคงไม่ยอมปล่อยฉันแน่ๆ ให้ตายเหอะ ฉันไม่อยากไปฮ่องกงกับพวกนายหรอกนะ แล้วสาวสวยที่แสนจะชาญฉลาดอย่างฉันก็คิดออก มันต้องใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนของผู้หญิงซะแล้ว >O< "โอ๊ยยยย" ฉันร้องขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยพลางเอามือกุมที่ท้องน้อย หน้าตาของฉันดูเจ็บปวดทรมาณสุดๆ "เป็นอะไร" อีตาฟูหลงที่นั่งอยู่ข้างๆฉันถาม "ฉัน...ฉันปวดท้องมาก ไม่ไหวแล้วฉันต้องท้องเสียแน่เลย ขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้มั้ย" "ผมไม่ได้โง่นะ" ตาบ้านั่นหันมาพูด แล้วมันก็เมินฉัน T_T นี่ฉันทำไม่สมจริงเหรอฟะ "โอ๊ยยยยยย พวกคุณจะใจร้ายไม่ให้ฉันเข้าห้องน้ำเลยรึไง" ฉันอ้อนด้วยใบหน้าที่ทรมาณสุดๆ ตาบ้าฟูหลงเหลือบมามองทางฉันหน่อยๆ แล้วมันก็เชื่อฉัน เหอๆ ใครว่านายไม่ได้โง่ ตางั่งเอ๊ย >O< เข้าแผนเฟ่ย "ก็ได้ๆ อาจิ้ง เดี๋ยวแวะปั๊มด้วย" นายฟูหลงบอกกับคนขับรถ "ครับ" แล้วรถเบ็นต์สีดำก็เลี้ยวเข้าปั๊มริมถนน ฉันถูกพาไปห้องน้ำโดยมีชายชุดดำอีกคนยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องน้ำ ไอ้บ้าเอ๊ย แกมาเฝ้าฉันแบบนี้แล้วจะหนีไงล่ะเนี่ย -*- แต่ว่าไม่มีอะไรที่ผักบุ้งสุดสวยและชาญฉลาด (เหอๆ ชมตัวเองอีกและ) จะคิดไม่ออก ฉันหยิบน้ำหอมออกมาจากกระเป๋าถือของฉัน ฉันมองไปที่ขวดน้ำหอมแล้วยิ้มอย่างมีเลสนัย คอยดูนะแก ฉันจะฉีดมันเข้าหน้าแกเต็มๆเลย แล้วฉันก็จะเผ่น เอิ้กๆๆ เสร็จฉันแน่ ฉันเอาน้ำหอมซ่อนไว้ด้านหลังแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ "เสร็จแล้วเหรอครับ" ไอ้ชายชุดดำถามขึ้น ฉันยักไหล่เล็กน้อย แล้วฉันก็เอาน้ำหอมที่ซ่อนไว้ออกมาฉีดไปที่หน้าของมันเต็มๆ มันเซไปเลยค่ะ แสบตาอ่ะเด้ ว่าแล้ว เรานี่มันฉลาดจริงๆเล้ย >O< แล้วฉันก็เอากระเป๋าถือเหวี่ยงใส่หัวมันจนล้มไปที่พื้น แล้วฉันก็วิ่งหนีทันทีค่ะ ใครจะอยู่ให้โง่วะ เอ้ย นะ ฟูหลงที่นั่งรออยู่ในรถเห็นเหตุการณ์นี้ก็ตกใจ เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้า ชายชุดดำคนที่ล้มลง รีบลุกขึ้นและวิ่งตามหญิงสาว ฟูหลงก็สั่งให้คนขับรถขับตามผักบุ้งไปเช่นกัน และรับลูกน้องคนที่วิ่งอยู่ขึ้นมาบนรถแล้วตามต่อไป ไอ้บ้าฟูหลงมันหันมาเห็น ทำไมมันตาดีจังเนี่ย >O< วิ่งสู้ฟัดเว้ยไอ้ผักบุ้ง สู้เขา ทาเคชิ ! แกต้องหนีให้รอดนะ ฉันวิ่งหนีเข้าไปในตรอกเล็กๆที่รถใหญ่ไม่สามารถเข้าไปได้ รถของฟูหลงต้องจอดที่ปากทาง เห็นม๊าว่าฉันฉลาดแค่ไหน >O< แต่แม้ว่ารถมันจะเข้ามาไม่ได้ ฉันหันกลับไปมองก็เห็นพวกมันวิ่งตามฉันมา จะตื๊ออะไรนักหนาฟะ ฉันวิ่งไปไกลมากๆ แต่พวกมันก็ยังตามมา นี่ฉันเหนื่อยแล้วนะ นายจะตามฉันมาทำไมเนี่ย -*- แต่ฉันหยุดไม่ได้ ถ้าหยุดก็ต้องถูกจับแน่ๆ แล้วทำไมแถวนี้ไม่มีคนเลยฟะ จะได้ร้องให้คนช่วย คนหายหัวไปไหนหมด คนสวยกำลังแน่นะเฟ่ย แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นกองขยะตรงทางเลี้ยว เหอๆ เอาวะยอมเหม็นหน่อยก็ได้ ฉันวิ่งไปหลบที่หลังกองขยะ พวกไอ้ฟูหลงวิ่งเลยไปเพราะมองไม่ทัน นึกว่านายจะสายตาดีสักแค่ไหน ฉันถอนหายใจ ดูเหมือนฉันจะรอดแล้วนะ เห้อ เหนื่อยจิงๆ แต่จะมัวมานั่งอยู่แบบนี้ไม่ได้ เดี๋ยวพวกนายนั่นกลับมาต้องถูกจับแน่ๆ เอาไงดีล่ะ เอาเป็นว่าวิ่งกลับไปทางเดิมก็แล้วกัน มันเป็นถนนใหญ่นี่ น่าจะมีรถกลับบ้านนะ เมื่อคิดได้แล้วฉันก็วิ่งกลับไปทางเดิมที่วิ่งมาตอนแรก จากคุณ : นู๋ผักบุ้ง - [ 12 ม.ค. 48 12:23:49 A:61.90.88.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อถึงถนนใหญ่ ฉันมองหากระเป๋า แต่มันไม่มีซะแล้ว จะมีได้ยังไง ก็ตูเอาฟาดหัวไอ้ชายชุดดำคนนั้นล้มไปที่พื้นแล้วไม่ได้หยิบขึ้นมานี่หว่า ทำไมตูสะเพร่าแบบนี้เนี่ย >O< ทีนี้จะเอาเงินที่ไหนขึ้นรถล่ะ แงๆ แม่จ๋าช่วยผักบุ้งด้วย T_T แต่จะว่าไปแล้ว ฉันไม่อยากกลับบ้าน ก็นายฟูหลงบอกว่าพ่อยกฉันให้เป็นนางบำเรอของไอ้เฉินหลิงเจ้านายของมัน ถ้ากลับไปพ่อก็ต้องจับฉันส่งให้ไอ้เฉินหลิงแน่ๆ พ่อนะพ่อ ทำกับฉันได้ ฮือๆๆ บ้านก็ไม่มี เงินก็ไม่มี แล้วคนสวยอย่างฉันจะไปไหนได้ T-T นี่ี่ก็เริ่มมืดแล้วด้วย อาหารกลางวันก็ไม่ได้กิน พิซซ่าของฉาน ฮือๆ แล้วถ้าหากมีพวกมารสังคมมาฉุดฉันไปทำมิดีมิร้ายจะทำไงเนี่ย ฉันยิ่งสวยๆอยู่ เหอๆ แล้วฉันก็เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ฉันรู้สึกเหนื่อย หิว และไม่มีแรง กระเพาะของฉันมันร้องจ๊อกๆๆๆ กระเพาะจ๋า แกอดทนไปก่อนนะ >O< แต่ดูเหมือนว่ากระเพาะของฉันมันจะทนไม่ไหว มันทำให้ฉันหมดเรี่ยวแรงในการเดิน แล้วฉันก็ล้มลงค่ะ แต่ว่าทำไมพื้นถนนมันไม่แข๊งล่ะเนี่ย "คุณๆ เป็นอะไรรึเปล่า" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นไกล้ๆฉัน ที่แท้ เขาก็มารับฉันไว้ก่อนที่ฉันจะล้มไปถึงพื้นนั่นเอง ฉันมองหน้าเขาด้วยตาปรือๆ แล้วฉันก็ต้อง กรี๊ดดดดดด คนหรือเทพบุตรเนี่ย หล่อลากดินจนอยากจะสิ้นใจ O_O ฉันตาโตขึ้นมาทันที แต่ก็ได้ไม่นานหรอกค่ะ ฉันหิวมากกกกกก "ฉัน.." ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรก็รู้สึกไม่มีเสียงจะพูด แล้วฉันก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีก ฉันมารู้สึกตัวอีกที ก็นอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา มองไปที่เพดาน ฉันยังไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมานั่งเท่าไรนัก ที่นี่ที่ไหนเนี่ย -*- "อ้าวคุณ รู้สึกตัวแล้วเหรอ" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น ฉันลุกขึ้นมานั่งพลางหันไปมองทางต้นเสียง ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่ง(ที่โคตรหล่อ)กำลังนั่งรีดเสื้ออยู่ที่พื้น เขาหันมามองฉันแล้วยิ้มให้ฉันเล็กน้อย รอยยิ้มของเขาดูอบอุ่นจังเลย น่ากอดอ่ะ คิคิ >O< แต่นี่ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องแบบนี้นะไอ้ผักบุ้ง ผู้ชายคนนี้เป็นใครก็ไม่รู้อ่ะ แต่หน้าคุ้นๆนะ ใครหว่า เขาเอาเสื้อที่เพิ่งจะรีดเสร็จไปแขวน แล้วฉันก็ตัดสินใจถามขึ้นมา "คุณ เป็นใครคะ" ฉันถามด้วยใบหน้าใสซื่อ "จำผมไม่ได้เหรอ เราเจอกันที่ปากซอยหน้าบ้านผม คุณหมดสติไป ผมก็เลยพาคุณมาที่บ้านผม" คุณคนหล่ออธิบายให้ฟัง จากคุณ : นู๋ผักบุ้ง - [ 12 ม.ค. 48 12:24:58 A:61.90.88.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 จริงสินะ ฉันนึกออกแล้ว ฉันหนีพวกของฟูหลงมา ฉันหิวข้าวแล้วก็เป็นลมไป ผู้ชายคนนี้มาประคองฉันไว้ ที่แท้ พระเอกก็มาช่วยนางเอกนั่นเอง คิคิ นี่ฉันคงจะปลอดภัยจากพวกของฟูหลงแล้วล่ะมั้งเนี่ย ^O^ "นี่บ้านคุณเหรอ" ฉันมองดูรอบๆ ฉันนั่งอยู่บนที่นอนซึ่งวางอยู่บนพื้น ไม่มีเตียง บ้านนี้มันต่างกับบ้านของฉันมากกกกก แน่ใจเหรอว่ามันเรียกว่าบ้าน คือมันเล็กกว่าห้องน้ำที่บ้านฉันซะอีก T_T "ครับ บ้านผม" คุณคนหล่อพูดอย่างเป็นปรกติมากกก "คุณเป็นใครเหรอ แล้วกำลังจะไปไหน ทำไมถึงได้หมดสติไปแบบนั้น" คุณคนหล่อถามฉัน "ฉันชื่อผักบุ้ง ฉัน.." ฉันไม่อยากจะเล่าให้คุณฟังเลยจริงๆ มันเป็นเรื่องที่น่าอายมากถ้าฉันจะบอกว่าถูกพ่อขายให้เป็นนางบำเรอของเศรษฐีในฮ่องกงอ่ะ "โอเค ถ้าหากคุณไม่อยากจะบอกก็ไม่เป็นไร บ้านคุณอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปส่งละกัน" "ไม่นะ ฉันไม่กลับบ้าน" ฉันพูดออกมาทันควันจากจิตใต้สำนึกเลยค่ะ พูดแบบไม่ต้องคิด แล้วเขาก็เดินมานั่งลงตรงหน้าฉัน หล่อจัง ยิ่งดูไกล้ๆยิ่งหล่อ O_O ใจละลาย ใจละลาย ละลาย ละลาย "คุณหนีออกจากบ้านงั้นเหรอ" คุณคนหล่อพูดขึ้น ให้ตายสิ นายพูดเรื่องนี้ทำม๊ายยย ฉันกำลังเคลิ้มกับความหล่อนายแท้ๆ เสียอารมณ์หมด T-T แล้วมันก็ไม่ใช่อย่างที่เขาพูด ฉันไม่ได้หนีออกจากบ้าน เห้อ จะให้ฉันบอกยังไงล่ะ >O< "ฉัน..ขออยู่กับคุณได้มั้ยคะ" กรี๊ด ผักบุ้ง เธอกล้ามาก ขออยู่กับผู้ชายเลยเหรอยะ แม้เขาจะหล่อ(มาก) แต่เธอพูดแบบนี้มันไม่ดูให้ท่าไปเหรอ ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ ฉันไม่มีที่พึ่ง เงินก็ไม่มี และที่สำคัญ ฉันไม่อยากกลับบ้าน อย่าคิดลึกนะคะ ฉันไม่ได้ให้ท่าน๊า แต่ก็คิดนิดๆ เอิ้กๆๆ "ว่าไงนะ !" คุณคนหล่ออุทานด้วยความตกใจ "ผมว่า คุณกลับบ้านคุณดีกว่านะ พ่อแม่คุณคงเป็นห่วง นี่มันก็ดึกแล้วด้วย" เป็นห่วงงั้นเหรอ ถ้าพ่อเป็นห่วงฉัน คงไม่ไปทำสัญญาให้เธอเป็นนางบำเรอของคุณเฉินหลิงอะไรนั่นหรอก T_T คุณไม่ใช่ฉัน คุณคงไม่เข้าจาย จากคุณ : นู๋ผักบุ้ง - [ 12 ม.ค. 48 12:25:43 A:61.90.88.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 "ฉันไม่มีที่ไปจริงๆ ให้ฉันอยู่ด้วยเถอะนะ ฉันจะทำทุกอย่างเลย จะให้เป็นคนใช้หรือเป็นอะไร(ในความคิดฉันคือแฟน อิอิ)ก็ได้ นะคะ ได้โปรด" ฉันขอร้องเขา แล้วก็จ้องตาเขาด้วยแววตาน่าสงสารเป็นประกาย ชิ้งๆๆ "ก็ได้" คุณคนหล่อพูด สมแล้วที่ให้นายเป็นพระเอก มันต้องอย่างนี้สิ อยู่บ้านเดียวกัน สองต่อสอง แล้วนายก็จะเสร็จฉาน อุ๊ย ไม่ใช่ค่ะ นางเอกหลุด ลืมตัวค่ะ เอิ้กๆๆ "ขอบคุณนะคะ คุณ..เอ่อ" ฉันทำตาใสซื่อแล้วถือโอกาสหลอกถามชื่อซะเลย "ผมชื่อเปรมินทร์ เรียกว่ามิ้นท์ก็ได้นะ" กรี๊ดดด นอกจากนายจะหน้าตาดีแล้วชื่อยังน่ารักอีก ผู้ชายอะไรชื่อมิ้นท์ น่ารักเป็นบ้าเลยอ่ะ ^O^ "ค่ะ ขอบคุณนะคะมิ้นท์" ฉันพูดพร้อมยิ้มหวาน แล้วมิ้นท์ก็ยิ้มให้ฉันนิดๆ โอ๊ยๆๆๆ นายยิ้มน่ารักมาก ไม่อยากจะบอกว่ารอยยิ้มของนายจะทำให้ฉันละลายกลายเป็นน้ำ "คุณหิวรึเปล่า" มิ้นท์ถามฉัน หุหุ นายช่างเป็นพระเอกที่รู้ใจนางเอกจริงๆ >O< "หิวมากเลยค่ะ" ฉันตอบตรงๆ แหะๆ ถ้าไม่หิวคงไม่เป็นลมไปแล้วให้คุณพามาบ้านหรอกนะ คิคิ "งั้นก็ลุก เดี๋ยวผมพาไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย" มิ้นท์บอกพลางเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์กับกุญแจรถที่หลังตู้เย็น แล้วเดินนำออกไปที่ประตูบ้าน ฉันลุกจากที่นอนแล้วเดินตามเขาไป แล้วฉันก็เห็นเขาคร่อมมอเตอร์ไซต์อยู่ อย่าบอกนะว่านายจะให้ฉันนั่งรถสองล้อนี่ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยนั่งมันแม้แต่ครั้งเดียว T_T ความจริงแล้วฉันกลัวมอเตอร์ไซต์มากค่ะ เพราะฉันเคยดูในโทรทัศน์ในรายการรถซิ่ง แล้วรถสองล้อพวกนี้ชอบเกิดอุบัติเหตุ (ก็รายการรถซิ่งมันจะไม่เกิดได้ไงวะผักบุ้ง -*-) ฉันก็เลยกลัวรถมอเตอร์ไซต์มาตลอด "มาขึ้นรถสิ" มิ้นท์เรียกฉัน ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว T_T ฉันค่อยๆเดินไปนั่งลงซ้อนท้ายเขา "ไม่มีหมวกกันน๊อคเหรอ" ฉันถาม บางทีมันอาจจะช่วยได้ถ้าหากนายขับรถล้ม อย่างน้อยฉันก็ไม่เสียโฉม "แค่ปากซอยเอง ไม่ต้องใส่หรอก" มิ้นท์บอกและออกรถทันที แรงกระตุกของรถทำให้มือฉันไปกอดเอวเขาโดยอัตโนมัติ แล้วใบหน้าของฉันก็แนบกับแผ่นหลังของเขา กรี๊ดดดดดด ไหล่กว้างจังเลย (นี่ฉันคิดอะไรเนี่ย ลามกใหญ่แล้วเรา) จากคุณ : นู๋ผักบุ้ง - [ 12 ม.ค. 48 12:26:18 A:61.90.88.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วเราสองคนก็มาถึงร้านก๋วยเตี๋ยว มันเป็นร้านริมถนนที่ดูไม่ค่อยจะน่ากินเท่าไรนัก แต่ว่าฉันก็กินไปหมดถ้วย แม้แต่น้ำก็ไม่เหลือ ไม่รู้ว่าเพราะความหิวหรือเพราะว่ามันอร่อยมาก มิ้นท์มองฉันกินแล้วก็หัวเราะเบาๆกับท่าทางของฉัน เหอๆ นายอย่าขำสิก็ฉันหิวนี่นา ก็เลยกินมูมมามไปนิด(จริงๆก็ไม่นิดนะ) แต่ที่สำคัญ เราสองคนสั่งมาม่าต้มยำเหมือนกันเลย บางทีเราอาจจะเป็นคู่แท้ปาฏิหาริย์ก็ได้ ^O^ "เดี๋ยวคุณนอนบนที่นอนก็ได้นะ ผมจะนอนพื้นเอง" มิ้นท์บอกฉันเมื่อเรากลับมาถึงบ้าน(หลังจากที่มิ้นท์อาบน้ำเสร็จแล้ว) ต๊าย คำพูดของพระเอกอย่างแท้จริง สุภาพบุรุษมากค่ะ แม้นายจะจนแต่ผักบุ้งก็ไม่ถือเล้ย ^O^ เพราะตอนนี้ฉันก็จนเหมือนกัน -*- "มันจะดีเหรอ ฉันเป็นคนใช้นะ" ฉันทำหน้าอินโนเซ็นต์สุดๆ บิ๊วอารมณ์นางเอกเข้าไว้ >O< "เอาเถอะ ผมไม่ชอบเอาเปรียบผู้หญิง" โอ้โห ยิ่งพูดยิ่งเท่ห์ค่ะ มิ้นท์พูดแล้วหยิบเสื้อกับเกงเกงมาให้ฉัน "แล้วนี่เสื้อผม ถ้าไม่รังเกียจก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะจะได้หลับสบายๆ" แล้วเขาก็ยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ไม่รังเกียจเลยจ้ะที่รัก ฉันจะได้ใส่เสื้อของมิ้นท์เหรอเนี่ย กลิ่นของมิ้นท์ เหอๆ ชักจะหื่นใหญ่แล้วไอ้ผักบุ้ง แล้วมิ้นท์ก็หยิบหมอนไปนอนที่พื้นข้างๆที่นอน ความจริงนอนบนที่นอนเดียวกันก็ได้นะ ไม่ช่ายไม่ช่าย หุหุ ฉันล้อเล่นค่ะ เมื่อมิ้นท์หลับตาแล้วฉันก็แอบมองเขา น่ารักจิงๆเล๊ย คนอารายก็ไม่รู้ หล่อ ใจดี ยิ้มอบอุ่น เสป็คฉานนนน แต่งงานกันนะจ๊ะที่รัก คิคิ แล้วฉันก็เดินไปอาบน้ำ รุ่งเช้า พอฉันตื่นขึ้นมา ฉันไม่พบมิ้นท์เสียแล้ว เขาไปไหนนะ ฉันค่อยๆลุกขึ้นแล้วฉันก็เห็นกระดาษโน๊ตแปะอยู่ที่ประตู "ผมไปทำงานนะ จะกลับค่ำๆ ถ้าหิวก็เอาเงินที่หัวเตียงไปซื้อของกินแล้วกันนะ อ้อ เผื่อผมคืนนี้ด้วยล่ะ...มิ้นท์" นอกจากจะน่ารักแล้วยังใจดีอีก ฉันเลือกคนไม่ผิดเลยจิงๆ มิ้นท์ของฉัน(เขาตกลงปลงใจด้วยมะไร) แต่ฉันไม่สน ^O^   แล้วฉันก็เดินไปที่หัวเตียง ฉันเห็นเงินวางอยู่ 50 บาท -*- ให้ตายเหอะ ถ้าเป็นที่บ้านฉันมันคงไม่น้อยอย่างนี้ แต่ทำไงได้ล่ะ ฉันไปแปรงฟันในห้องน้ำแล้วออกไปที่ร้านค้าแถวๆนั้น ฉันเดินไปยังร้านค้าในซอยแล้วซื้อมาม่ามา 10 ซอง นี่คงจะอยู่ใปได้หลายมื้อ ฉลาดอีกแล้วเราเนี่ย เมื่อเดินออกจากร้านค้าฉันก็เห็นลูกน้องของอีตาฟูหลงเดินเพ่นพ่านอยู่แถวนั้น เฮ้ย มันมาได้ไงวะเนี่ย รีบหนีดีกว่าก่อนที่มันจะเห็น ฉันรีบวิ่งกลับบ้านของมิ้นท์แทบจะในทันทีด้วยความเร็ว ร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง (เว่อร์ไปไหมเนี่ย) -*- พอฉันกลับมาถึงบ้านก็รีบปิดประตูแล้วทรุดลงที่พื้น ฉันรอดแล้ว ขอบคุณพระเจ้า พระเยซู พระอัลเลาะห์ (ไม่ฝักใฝ่ศาสนาใด) เหอๆ จากคุณ : นู๋ผักบุ้ง - [ 12 ม.ค. 48 12:27:34 A:61.90.88.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 พอสามทุ่ม มิ้นท์ก็กลับมาถึงบ้าน "คุณกลับมาแล้วเหรอ" ฉันหน้าหวานพอยังเนี่ย ^O^ "อื้อ" มิ้นท์ตอบสั้นๆแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ อะไรกันยะนี่ฉันอุตส่าเก็กหน้าสวยนายจะไม่มองฉันหน่อยหรือไง -*- "ผักบุ้ง มีไรกินมั่ง" มิ้นท์ถามเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ "ฉันซื้อ มาม่ามาให้คุณนะ" ฉันพูดด้วยความภูมิใจในผลงานเต็มที่ "อะไรนะ !" มิ้นท์ทำท่าตกใจอย่างแรง ทำไมเหรอมิ้นท์ ทำมายยยย "........." ฉันพูดอะไรไม่ออก "ผมกลับมาเหนื่อยๆคงไม่อยากกินมาม่าหรอกนะ" ต๊าย พ่อหนุ่มอนามัยจัด >O< "ก็ฉันทำอาหารอย่างอื่นไม่เป็นนี่" ฉันพูดแบบเกร็งๆ แต่ฉันก็พูดความจริงนะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเข้าครัวเลยสักที -*- "ไข่เจียวล่ะ" มิ้นท์ถาม ฉันได้แต่ส่ายหน้า แล้วฉันก็เห็นมิ้นท์ถอนหายใจลึกๆ1เฮือก "ไหนว่าจะทำให้ทุกอย่างไง" มิ้นท์พูดอย่างอ่อนใจ "....ฉันขอโทษ" ฉันก้มหน้าสำนึกผิด ฮือๆๆ ก็ฉันทำไม่เป็นนี่นา "ช่างเถอะ มานี่" มิ้นท์จับมือฉันไปที่เตาแก๊ส อุ๊บส์ นี่นายจับมือฉันเหรอ กรี๊ดๆๆๆ ฉันเขินนะ "จะทำอะไรคะ" ฉันถามด้วยเสียงไร้เดียงสาสุดๆ "เจียวไข่" มิ้นท์ตอบแล้วไปหยิบกะทะมาตั้งที่เตาแก๊ส "คุณดูไว้นะ จะได้ทำเป็น" มิ้นท์บอก ฉันก็พยักหน้าเหมือนจะทำตามได้ แต่ฉันไม่ได้ดูวิธีเจียวไข่หรอก ฉันกำลังมองหน้าเธอตะหากที่รัก แล้วเราก็สบตากันในบางครั้ง ฉันเห็นเขาอายด้วยล่ะ เขาหลบสายตาฉันแล้วหน้าแดงๆ(แต่ไม่มาก) ผู้ชายอายนี่น่ารักจริงๆเล๊ย หึหึ นายมองเห็นความสวยของฉันแล้วล่ะสิ คิคิ ยิ่งฉันไกล้เธอเท่าไร ยิ่งอยากจะเผยใจ เมื่อสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว ... นี่ฉันเป็นเอามากนะเนี่ย สงสัยเราจะตกหลุมรักพ่อหนุ่มคนนี้เข้าซะแล้ว จากคุณ : นู๋ผักบุ้ง - [ 12 ม.ค. 48 12:28:06 A:61.90.88.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 "เสร็จละ ไปกินกัน" มิ้นท์พูดเมื่อเจียวไข่เสร็จ ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์(ความหล่อของเขา) มิ้นท์ตักข้าวมา 2 จาน แล้วเอาจานไข่เจียววางตรงกลาง จากนั้นเราก็กินข้าวกันค่ะ โอววววว ไม่อยากจะเชื่อ มิ้นท์มีความสามารถในการทำอาหารที่ดูไม่น่าอร่อยให้รสชาติดีได้ดีมากส์ ทั้งหล่อ น่ารัก ใจดี ยิ้มอบอุ่น แล้วยังทำกับข้าวอร่อยอีก ครบสูตร หุหุ "อร่อยจัง" ฉันพูดออกมาหลังจากที่กินเข้าไปคำแรก "คุณคงหิวมากกว่ามั้ง เล่นกินมาม่ามาทั้งวันแบบนั้น ได้กินอย่างอื่นเข้าหน่อยก็เลยอร่อย" มิ้นท์หัวเราะเบาๆกับท่าทางของฉันที่เหมือนเด็กได้กินของถูกใจ "ไม่รู้สิ" ฉันหัวเราะไปกับเขาด้วย "เวลาคุณยิ้มนี่น่ารักดีนะ" มิ้นท์พูดขึ้นมาลอยๆ แต่ตามองไปที่เพดาน กรี๊ดดดดดดดดด >O< นี่มิ้นท์ชมว่าฉันน่ารัก นายตกหลุมรักฉันแล้วรึยัง คิคิคิ แล้วที่นายมองเพดานนี่อายเหรอจ๊ะ เวลาผู้ชายอายนี่น่ารักที่ซู๊ดดดดดดเลย ถ้าไม่ติดว่าเป็นนางเอกผักบุ้งจะกระโดดหอมแก้มมิ้นท์ไปซักทีสองทีแล้วนะเนี่ย จากคุณ : นู๋ผักบุ้ง - [ 12 ม.ค. 48 12:28:36 A:61.90.88.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผักบุ้ง................ติงต๊อง   จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 12 ม.ค. 48 15:13:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอิ๊กกก อ่านตอนแรก นึกว่าพระเอกจะเป็นเฉินหลิงซะอีก แนวประมาณว่า เฉินหลิงมาเฟียสุดหล่อ อะไรประมาณนี้อ่ะ เอ๊ะ รึว่า นายมิ้นท์จะเป็นเฉินหลิงที่ปลอมตัวมา มาทำให้นางเอกหลงรักก่อน แล้วค่อยบอกความจริง เหะๆๆ โทษทีชักเพ้อเจ้อ เราก็งี้แหละ ชอบเดาเนื้อเรื่องไปก่อน รออ่านต่อไปดีกว่าเนอะ เป็นกำลังใจหลายๆ เน้อออออ จากคุณ : ล็อตเต้ - [ 12 ม.ค. 48 16:36:18 A:192.168.9.198 X:202.142.193.16 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มีการ์ตูนของ ชินโจ มายู เรื่องอะไรบ้างค่ะ ที่สนุก แนะนำด้วยค่ะ/ขอบคุณมากค่ะ จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปคะ จากคุณ : yoohui@asianet.co.th - [ 12 ม.ค. 48 18:24:47 A:61.91.143.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 55555555555555555555555555555..ผักบุ้งฮามาก ^ ^ จากคุณ : nam (nampolaris) - [ 13 ม.ค. 48 15:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อะ...ผักบุ้งติ๊งต๊องจริงๆ ด้วย (ชื่อเดียวกับเพื่อนเราเลย) นายมิ้นท์ก็แสนจะพระเอ๊กพระเอกหนังไทยจริงๆ แต่นายชุดดำยังอยู่ใกล้ๆ น้า..ผักบุ้งอย่าหลงความหล่อของมิ้นจนลืมซะล่ะกัน จากคุณ : ดา - [ 13 ม.ค. 48 15:16:12 A:192.150.249.121 X: ]