PANTIP.COM : W3228446 ซำเหมาพเนจร ตอนซาฮาร่าที่รัก (เอามาลงเพื่อขอคอมเมนต์ครับ) [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่หนึ่ง ร้านอาหารกลางทะเลทราย

สามีของฉันน่าเสียดายที่เป็นชาวต่างชาติ เรียกสามีตัวเองอย่างนี้ ออกจะดูเหมือนรังเกียจ แต่เป็นเพราะความแตกต่างทางภาษาและวัฒนธรรมของแต่ละประเทศ ทำให้ชีวิตแต่งงานของพวกเราก็มีหลายอย่างที่สื่อสารกันไม่ลงตัว

ตอนที่ตัดสินใจแต่งงานกับโฮเซ่ ฉันบอกกับเขาอย่างชัดเจนว่า พวกเรานอกจากจะมีสัญชาติต่างกันแล้ว นิสัยก็ต่างกันด้วย ต่อไปถ้าแต่งงานกันจะต้องทะเลาะกัน อาจถึงขั้นตบตีกันด้วยซ้ำ เขาตอบฉันว่า “ผมรู้ว่าคุณอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่คุณมีจิตใจดี เรื่องทะเลาะกันอาจจะมีก็เป็นได้ แต่พวกเราก็ยังต้องแต่งงานกัน” ในที่สุดพวกเราก็แต่งงานกัน หลังจากรู้จักกันมา 7 ปี

ฉันไม่ใช่พวกชูป้ายเรียกร้องสิทธิสตรี แต่ก็ไม่อยากสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง และอิสรภาพภายในจิตใจหลังแต่งงาน ดังนั้นฉันจึงย้ำนักย้ำหนาว่า หลังจากแต่งงานแล้ว ฉันก็ยังคง “ตามใจฉัน”เหมือนเดิม มิเช่นนั้นก็ไม่ต้องแต่ง โฮเซ่บอกกับฉันขณะนั้นว่า “ผมต้องการให้คุณ ตามใจฉันนี่แหละ ถ้าคุณสูญเสียนิสัยใจคอและความเป็นคุณไป ผมจะแต่งกับคุณทำไม” เยี่ยม สมเป็นลูกผู้ชาย ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาก เป็นภรรยาของโฮเซ่ เรื่องภาษาต้องยกให้เขา ฝรั่งผู้น่าสงสาร ตัวจีนง่าย ๆ คำว่าเหยิน ที่แปลว่าคน กับคำว่ายู่ ที่แปลว่าเข้า ฉันอธิบายให้เขาฟังไม่รู้กี่ครั้ง เขาก็ยังแยกแยะไม่ออก ฉันจึงจำเป็นต้องพูดภาษาของเขา เรื่องนี้ยกให้เขาสักเรื่อง (แต่อนาคตเมื่อลูกมาแล้ว ตีให้ตายก็ต้องให้เรียนภาษาจีน ซึ่งเขาก็เห็นด้วย)

เข้าเรื่องกันเลย การเป็นแม่ศรีเรือน อย่างแรกก็คือเข้าครัว ปกติฉันจะเกลียดการทำงานบ้านอย่างเข้าไส้ แต่เรื่องทำอาหารฉันจะชอบมาก หัวหอมสองสามหัว เนื้อไม่กี่ชิ้น เอามาผัดกันก็กลายเป็นกับข้าวจานหนึ่งได้ ฉันชื่นชมศิลปะแขนงนี้มาก

คุณแม่อยู่ไต้หวัน รู้ว่าหลังจากแต่งงาน ฉันต้องไปอยู่กลางทะเลทรายในทวีปแอฟฟริกากับโฮเซ่เพราะงานของเขา คุณแม่เป็นทุกข์มาก แต่เนื่องจากคนหาสตังค์คือโฮเซ่ ฉันจึงจำต้องเดินตามคูปองอาหารไปเท่านั้น ไม่มีทางเลือกอื่นใด ห้องครัวหลังแต่งงานไม่นาน พวกเราทานกันแต่อาหารตะวันตก ต่อมาทางบ้านส่งอาหารมาให้ทางเครื่องบิน ฉันได้รับวุ้นเส้น สาหร่าย เห็ดหอม เส้นหมี่ หมูแผ่น บรรดาอาหารหายากจำนวนมาก ฉันดีใจจนไม่ยอมวาง ยังได้เพื่อนหญิงที่อยู่ยุโรปส่งซีอิ๊วกระป๋องมาให้อีก “ร้านอาหารจีน” ในบ้านของฉันจึงได้ฤกษ์เปิดบริการทันที น่าเสียดายที่มีลูกค้าเพียงคนเดียว และไม่จ่ายเงินเสียด้วย (ต่อมาบรรดาเพื่อน ๆ ที่มากินข้าว ถึงกับต้องเข้าคิวยาวเหยียดเชียวนะ)

อันที่จริงเฉพาะสิ่งของที่คุณแม่ส่งมาให้ จะเปิด “ร้านอาหารจีน” จริง ๆ นั้นไม่พอหรอก โชคดีที่โฮเซ่ไม่เคยไปไต้หวัน พอเขาเห็น “กุ๊กใหญ่” อย่างฉันวาดลวดลาย ก็ดูเหมือนจะมั่นใจขึ้นมานิดนึง

อาหารจานที่หนึ่งคือ “ซุปไก่วุ้นเส้น” โฮเซ่กลับจากที่ทำงานเมื่อไหร่ต้องส่งเสียงมาก่อนเสมอว่า “กินข้าว ๆ หิวจะแย่อยู่แล้ว” อุตส่าห์รักกันมาตั้งหลายปี กลับถึงบ้านรู้จักแต่ร้องจะกินข้าว จะมองหน้าภรรยาสักหน่อยละไม่มี ซึ่ง “ยัยแร้งเพิ้ง” อย่างฉันก็ไม่ว่ากระไรหรอก และแล้วอาหารจานที่หนึ่งก็ออกโรง เขาซดเข้าไปหนึ่งคำก็ถามฉันว่า “เอ๋ นี่อะไรนะ ? เส้นหมี่เล็กของคนจีนเหรอ ?” “แม่ยายของคุณอุตส่าห์ส่งเส้นหมี่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาหมื่น ๆ ไมล์หรือ ไม่ใช่หรอก” “แล้วมันคืออะไรกันหรอก ? ขออีกหน่อยสิ อร่อยดี” ฉันใช้ตะเกียบคีบวุ้นเส้นขึ้นมาเส้นหนึ่ง “นี่อ่านะ เรียกว่า ฝน” “ฝน?” เขาอึ้งไป ฉันเคยบอกแล้วว่า การแต่งงานของฉันเป็นแบบอิสระ จะพูดอะไรนึกอะไรได้ก็พูดไปอย่างนั้น “นี่อ่านะ คือฝนหาบแรกของฤดูใบไม้ผลิ ตกอยู่บนยอดเขาสูง ปะทะกับความเย็นจึงแข็งตัวเป็นแท่ง ๆ พวกพี่น้องชาวเขาก็จะไปตามเก็บมาเป็นห่อ ๆ เอาลงมาแลกเหล้าขาวไปกิน หาซื้อได้ยากมากนะ” โฮเซ่ยังคงทำหน้างง ๆ มองฉันด้วยสายตาค้นหา แล้วก็หันไปมอง “ฝน” ในชาม แล้วก็พูดว่า “คุณเห็นผมปัญญาอ่อนหรือไง” ฉันไม่ตอบอะไร “เอาอีกไหม ?” เขาตอบฉันว่า “แม่นางขี้โม้ เอาอีกสิ” ภายหลังเขาได้กิน “ฝนใบไม้ผล” บ่อย ๆ จนป่านนี้ก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร บางทีคิด ๆ ดูว่าทำไมโฮเซ่โง่จัง ฉันก็เศร้าใจเล็ก ๆ

การกินวุ้นเส้นครั้งที่สอง เรียกว่า “มดขึ้นต้นไม้” คือนำวุ้นเส้นไปทอดในกระทะแบน ๆ แล้วโปรยชิ้นเนื้อที่บดละเอียดราดกับน้ำซอส โฮเซ่กลับจากที่ทำงานจะหิวเสมอ กัดวุ้นเส้นเข้าไปคำใหญ่ “อะไรอีกละเนี่ย ดูเหมือนไหมพรมสีขาว แต่ก็ดูเหมือนพลาสติก” “ผิดหมด นี่เป็นเอ็นไนล่อนแบบที่เธอใช้ตกปลานั่นแหละ คนจีนจะเอาไปปรุงแต่งอีกหน่อย ก็จะกลายเป็นเส้นขาว ๆ นิ่ม ๆ” ฉันตอบ เขากัดอีกหนึ่งคำ โปรยยิ้มหวานให้ ปากก็พูดว่า “ชื่อประหลาดเยอะจริง ๆ ถ้าพวกเราเปิดร้านอาหารจริง อาหารจานดีต้องได้ราคาดีแน่ ๆ ที่รัก” วันนั้นเขากินไนล่อนปรุงแต่งเข้าไปจำนวนมากทีเดียว การกินวุ้นเส้นครั้งที่สามนั้น คือผสมกับผักโขมและเนื้อ บดจนละเอียดใส่เป็นไส้ห่อไว้ใน “ขนมเหอจื่อ” ซึ่งเป็นอาหารของชาวจีนตะวันออกเฉียงเหนือ เขาบอกว่า “ในขนมนี่คุณใส่หูฉลามใช่ไหม ? ผมได้ยินว่าอาหารชนิดนี้ราคาแพงมาก มิน่าคุณถึงได้ใส่น้อยจัง” ฉันหัวเราะถึงกับนั่งกลิ้งกับพื้น “ต่อไปหูฉลามแพง ๆ ขนาดนี้ บอกคุณแม่ว่าอย่าซื้ออีกเลย เดี๋ยวผมจะเขียนจดหมายไปขอบคุณคุณแม่” ฉันสนุกสนานมาก ตอบเขาว่า “รีบเขียนเลยนะ เดี๋ยวฉันแปลให้ ฮ่า ๆ ๆ”

มีอยู่วันหนึ่ง ใกล้เวลาเลิกงานของเขา ฉันฉวยโอกาสตอนที่เขาลืมมองหมูแผ่น รีบ ๆ นำหมูแผ่นที่ซ่อนเอาไว้ดิบดีออกมาตัดเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ เก็บไว้ในขวดโหลด แล้วเอาไปซุกซ่อนไว้ใต้ผ้าห่ม บังเอิญวันนั้นเขาคัดจมูก ก่อนนอนจึงห่มผ้าห่ม ฉันเกิดลืมของดีของฉันไป นั่งอ่าน “วีรบุรุษเขาเหลียงซัน” เป็นรอบที่หนึ่งพันอย่างจดจ่อ ส่วนเขาก็นอนอยู่บนเตียง มือถือขวดโหลเอาไว้ มองซ้ายมองขวา พอฉันเงยหน้าขึ้นมา ไอ้หยา เสร็จกัน “ขุมทรัพย์โซโลมอน” ถูกเขาพบเข้าเสียแล้ว รีบวิ่งไปแย่ง ปากก็บอกว่า “นั่นไม่ใช่ให้เธอกินนะ มันเป็นยา เป็นยาจีน” “ผมกำลังคัดจมูกอยู่พอดี ต้องกินยาจีน” เห็นเขาจับยัดคำเบ้อเร่อเข้าปากไปแล้ว ฉันโมโหมาก แต่จะบอกให้คายออกมาก็ไม่ได้ จึงเงียบไป “หวานจัง อาไรกันนี่?” ฉันตอบอย่างหมดอารมณ์ว่า “เป็นยาอมแก้ไอ เอาไว้ให้คนไอกินชุ่มคอ” “ยาอมทำจากเนื้อ ? ผมปัญญาอ่อนมากหรือ ?” เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันพบว่าเขาแอบขโมยกว่าครึ่งขวดโหลไปแจกจ่ายเพื่อน ๆ ที่ทำงาน นับแต่นั้นมา เพื่อนที่ทำงานเขาทุกคนถ้าเจอฉันก็จะแกล้งกระแอมไอกันยกใหญ่ อยากจะหลอกขอหมูแผ่นไปกิน รวมทั้งชาวมุสลิมด้วย (ฉันไม่เคยให้เพื่อนชาวมุสลิมอีกเลย เพราะมันผิดศีลธรรม)

จากคุณ : beer87 - [ 12 ม.ค. 48 16:05:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2

เอาเป็นว่าสองผัวเมียอยู่ด้วยกันก็มีแต่เรื่องกิน เวลาที่เหลือก็ไปหาเงินเพื่อซื้อของกิน ไม่ค่อยมีความหมายอะไรเท่าไหร่นัก มีอยู่วันหนึ่งฉันทำข้าวห่อสาหร่าย ที่ชาวญี่ปุ่นเรียกกันว่า “ซูชิ” นั่นแหละ ใช้สาหร่ายห่อข้าว ข้างในใส่หมูหยองอะไรเทือกนั้น โฮเซ่เห็นเข้าก็ปฏิเสธทันที “อะไรกัน นี่คุณจะให้ผมกินกระดาษคาร์บอน กระดาษก๊อปปี้อย่างนั้นหรือ ?” ฉันถามเขาช้า ๆ ว่า “ไม่กินจริง ๆ หรือ” “ไม่กิน ไม่กิน” ฉันดีใจมาก กินข้าวห่อสาหร่ายคนเดียวจำนวนมาก “อ้าปากให้ดูหน่อยซิ” เขาสั่ง “ดูสิ ไม่มีสีตกหรอก ฉันใช้อีกหน้าหนึ่งมาห่อ เลยไม่ติดลิ้น” ปกติฉันชอบพูดจาขู่เขาไปเล่น ๆ เสมอ ก็เลยเซ้าซี้แหย่ไปเรื่อย “คุณต้องขี้โม้แน่ ๆ เดี๋ยวจริงเดี๋ยวปลอม แค้นใจคุณจริง ๆ บอกมาเถอะนะ มันคืออะไรกันแน่” “เธอไม่รู้จักเมืองจีนเลยแม้แต่น้อย ฉันผิดหวังในตัวสามีของฉันจริง ๆ” ฉันตอบเขา พร้อมกับใส่ข้าวห่อสาหร่ายเข้าปากอีกหนึ่งชิ้น ทีนี้เขาโกรธแล้ว คว้าตะเกียบคีบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ทำหน้าตาเหมือนผู้เสียสละที่ยอมละทิ้งแม้แต่ชีวิต กัดเคี้ยวอยู่ครึ่งค่อนวัน กลืนลงไป “อ๋อ สาหร่ายทะเล” ฉันกระโดดผางทันที ร้องว่า “ถูกต้อง ถูกต้อง ฉลาดจริง ๆ” จะกระโดดอีกที ไม่วายโดนเขกมะกอกไปดอกนึง

กับข้าวจีน ๆ ใกล้หมดแล้ว “ร้านอาหารจีน” ของฉันก็เริ่มงกขึ้น อาหารฝรั่งเริ่มขึ้นโต๊ะเรื่อย ๆ โฮเซ่กลับมาจากที่ทำงานเห็นฉันกำลังทำสเต๊ก รู้สึกประหลาดใจและดีใจ ร้องเสียงดังว่า “เอาแบบกึ่งดิบนะ มันฝรั่งทอดหรือยัง ?” ฉันทำสเต็กให้เขากินติดกันสามวัน เขาดูเหมือนสะอิดสะเอียน ไม่อยากอาหาร หั่นไปชิ้นนึงก็ไม่กินอีก “ทำงานเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า ? ขึ้นไปนอนพักสักหน่อยค่อยลงมาทานต่อดีไหม ?” ยัยแร้งเพิ้งคนนี้ บางทีก็อ่อนโยนบ้างเหมือนกันนะ “ไม่ได้เจ็บป่วยหรอก แต่ของกินไม่ดี” ฉันได้ยินเข้าก็เต้นผางทันที “อาหารไม่ดี ? อาหารไม่ดี ? เธอรู้ไหมสเต็กนี่นะกิโลละเท่าไหร่ ?” “ไม่ใช่อย่างนั้น เมียจ๋า ผมอยากกิน ฝน นะ กับข้าวที่คุณแม่ส่งมาให้ดีกว่าเยอะเลย” “ก็ได้ ๆ ร้านอาหารจีนเปิดบริการอาทิตย์ละสองวัน ตกลงไหม ? เธออยากให้ ฝน ตกกี่วันครั้งละ”

มีอยู่วันหนึ่งโฮเซกลับมาบ้านก็บอกฉันว่า “นี่แนะ วันนี้เจ้านายใหญ่เรียกผมไปพบ” “เพิ่มเงินเดือนให้หรือ ?” ตาฉันลุกวาว “ไม่ใช่—” ฉันคว้าตัวเขาไว้หมับ เล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อของเขาทีเดียว “ไม่ใช่ ? ตายจริง เธอถูกไล่ออกสินะ ? ตายแล้ว พวกเรา—” “ปล่อยผมก่อนสิ ทำเป็นประสาทไปได้ ฟังก่อน ๆ ก็บริษัทเราใครต่อใครต่างก็ได้รับเชิญให้มาทานข้าวที่บ้านเราจนครบแล้ว เหลือแต่พวกเขาสองสามีภรรยายังไม่เคยรับได้เชิญ พวกเขาอยากกินอาหารจีนฝีมือของคุณน่ะ—” “เจ้านายใหญ่อยากให้ฉันทำกับข้าวให้กิน ? ไม่มีทาง ฉันไม่เลี้ยงหรอก เลี้ยงเพื่อนร่วมงานเลี้ยงคนทำความสะอาดฉันเลี้ยงได้ แต่ให้เลี้ยงเจ้านาย แบบนั้นมันประจบกันชัด ๆ ฉันนี่นะ มีศักดิ์ศรีอยู่พอตัว เธอก็รู้ ฉัน—” ฉันกำลังจะสาธยายคำว่าศักดิ์ศรีของชาวจีนสักหน่อย แต่ก็พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ไหนจะเห็นสีหน้าของโฮเซ่อีก ศักดิ์ศรีของฉันจึงต้องกลืนลงคอไปก่อน ค่อยว่ากันทีหลัง

วันรุ่งขึ้นเขาถามฉันว่า “นี่แนะ พวกเรามีต้นไผ่ไหม?” “ในครัวมีตะเกียบเยอะแยะ ก็ไผ่ทั้งนั้นไม่ใช่หรือ?” เขาค้อนฉันขวับนึง “เจ้านายใหญ่อยากกินหน่อไม้ผัดเห็ดหอม” ไอ้หยา ช่างเป็นเจ้านายใหญ่ที่มีโลกทัศน์กว้างไกล อย่าได้ดูถูกฝรั่งเชียว “ตกลง คืนพรุ่งนี้เชิญพวกเขาสองสามีภรรยามาทานข้าวได้ ไม่มีปัญหา หน่อไม้เดี๋ยวก็งอกออกมาเอง” โฮเซ่มองฉันด้วยสายตาหวานฉ่ำหยดย้อย หลังจากแต่งงานมานานขนาดนี้ เขาเพิ่งจะมองฉันเหมือนเป็นหวานใจเป็นครั้งแรก ฉันกำลังจะเคลิบเคลิ้ม บังเอิญวันนั้นฉันไม่ได้ผูกเปีย ผมยาวสยายยุ่งเหยิง สภาพเหมือนผีสาว

คืนวันที่สอง ฉันทำกับข้าวสามอย่างเอาไว้ก่อน ตั้งอุ่นด้วยไฟเบา ๆ จัดเตรียมโต๊ะที่มีแท่งเทียน ปูผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาด ในส่วนของมุมตกแต่งลวดลายด้วยผ้าสีแดง สวยงามมาก อาหารมื้อนี้ทั้งเจ้าภาพและแขกอิ่มหนำสำราญ เพลิดเพลินจำเริญใจ นอกจากกับข้าวจะเพียบพร้อมด้วยสีสัน กลิ่นหอมและรสชาติโอชะ ตัวฉันผู้เป็นภรรยาก็แต่งตัวสะอาดสะอ้าน ถึงกับยังสวมกระโปรงยาวอีกด้วย หลังอาหารขณะที่เจ้านายใหญ่สองสามีภรรยากำลังจะขึ้นรถ หันมาคุยกับฉันเป็นพิเศษ “ถ้าหากแผนกปฏิสัมพันธ์ของบริษัทมีตำแหน่งว่าง หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจ เข้ามาร่วมงานเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทเรา” ฉันยิ้ม นี่แหละหนอ ผลงานของ “หน่อไม้ผัดเห็ดหอม”

ส่งนายใหญ่เสร็จก็ดึกมากแล้ว ฉันรีบถอดกระโปรงยาว เปลี่ยนเป็นกางเกงยีนส์เก่า ๆ รวบผมด้วยยางวงหนึ่งเส้น รุดเข้าครัวไปเก็บล้าง กลับมาเป็นนางซินฯ ทำให้ฉันรู้สึกเป็นอิสระทั้งร่างกายและจิตใจ โฮเซ่พึงพอใจมาก “นี่ “หน่อไม้ผัดเห็ดหอม” น่ะ คุณไปหาหน่อไม้มาจากไหนหรือ ?” ฉันล้างจานไปพลาง ถามเขาไปพลางว่า “หน่อไม้อะไร?” “หน่อไม้แผ่น ของคืนนี้ไง” ฉันหัวเราะร่า “อ๋อ เธอหมายถึงแตงกวาผัดเห็ดหอมนั่นนะหรือ ?” “อะไรนะ ? คุณ คุณ คุณหลอกผมไม่ว่า ยังกล้าหลอกเจ้านายใหญ่เชียวหรือ—?” “ฉันไม่ได้หลอกเขานะ ก็เป็นครั้งแรกของเขาไม่ใช่เหรอ ที่ได้กิน หน่อไม้อ่อน ผัดเห็ดหอม ที่อร่อยที่สุดในชีวิตน่ะ เขาเป็นคนพูดเองต่างหาก”

“โฮเซ่อุ้มฉันตัวลอย น้ำสบู่เปื้อนทั้งหัวทั้งเคราของเขาเต็มไปหมด ปากก็ตะโกน “บันไซ บันไซ ยอดเยี่ยมกระเทียมดอง คุณเป็นลิงตัวนั้น ชื่ออะไรนะ ที่แปลงกายได้เจ็ดสิบสองอย่างนะ เรียกว่าอะไร...” ฉันตีเขาเบา ๆ ทีหนึ่ง “จอมเทพอิทธิฤทธิ์ ซึงหงอคง คราวหน้าคราวหลังก็อย่าลืมอีกล่ะ”

จากคุณ : beer87 - [ 12 ม.ค. 48 16:05:45 ]