ความคิดเห็นที่ 1                    "ใครน่ะ" ธิดาสะดุ้งตื่นขึ้นจากหลับอย่างมีความสุขเพราะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ที่ปลาย เท้าของเธอเมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นร่างคนตะคุ่มตะคุ่มกำลังทำอะไรสักอย่างกับปลายเท้าของเธอ  พร้อม กับคำถามร่างนั้นก็เงยหน้า  คุณพระช่วย หน้านั้นสว่างในความมืดมันไม่น่ากลัวแค่นั้นหรอกแต่ใบ หน้านั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เป็นใบหน้าของหญิงสาวซึ่งธิดาจำได้ว่าเป็นลูกสาวของผู้ใหญ่สุก นั่นเอง หล่อนยิ้มซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ธิดามองในขณะนี้ไม่ได้น่าดูเลยเพราะทำให้เห็นไรฟันของเธอที่ แหลมคมเหมือนเขี้ยวสัตว์ป่า ตาของหล่อนเป็นสีเขียวเป็นประกายในความมืดเหมือนนัยน์ตาสัตว์ แล้วร่างนั้นก็กระโดดขึ้นคร่อมตัวเธอด้วยพละกำลังอันมหาศาลซึ่งไม่น่าเชื่อว่าหญิงสาวรูปร่างแบบบาง ที่เจอเมื่อตอนหัวค่ำจะแปรสภาพเป็นอย่างนี้  มือข้างหนึ่งอุดปากธิดาไว้แล้วก้มลงกัดคอของเธออย่าง แรงจนเธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างแสนสาหัสเจ็บจนไม่ทราบว่าจะเปรียบกับอะไรได้และ ในที่สุดความรู้สึกสุดท้ายก็ดับวูบไป  ขณะที่เคราะห์ร้ายกำลังเกิดขึ้นกับธิดานั้นคนอื่น ๆ ทั้งสมศักดิ์ มานพ ภาคภูมิ เกรียงไกร และนายเหมือน ก็อยู่ในสถานะเดียวกัน  มีเพียงสมศักดิ์เท่านั้นที่สามารถ ดิ้นหลุดจากการยึดจับของผู้ใหญ่สุกได้พร้อมกับชกไปที่ใบหน้าของผู้ใหญ่สุกสุดแรงด้วยสัญชาตญาณ ของการต่อสู้เพื่อชีวิต  สมศักดิ์สปริงตัวออกจากที่นอนด้วยความไวที่ตนเองก็แทบไม่น่าเชื่อว่าจะทำได้ แต่ตอนนี้ไม่คิดอะไรมากกว่าจะพยายามออกไปจากห้องให้เร็วที่สุดเพื่อไปช่วยคนอื่นซึ่งเขาคิดว่าก็คง จะอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน  ซึ่งสมศักดิ์ยังนึกไม่ออกเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขาเหล่านี้                    หลังจากผงะไปด้วยแรงชก ผู้ใหญ่สุกก็ลุกขึ้นกระโดดตามหลังสมศักดิ์ออกจากห้อง  ซึ่ง สมศักดิ์ก็พยายามวิ่งออกมาอย่างสุดชีวิต                    "ธิดา ... " "มานพ ..." "ภาคภูมิ ..." " เกรียงไกร ... "นายเหมือน ..." สมศักดิ์ทะยอยเคาะไปทีละ ห้องแต่ภาพที่เห็นก็เป็นอย่างเดียวกันคือใบหน้าแต่ละคนที่ซีดขาวไร้สีเลือดอยู่ในความมืดพร้อมดวงตา ที่เบิกโพลงด้วยความตกใจก่อนจะสิ้นใจของแต่ละคน  อนิจจาเขาไม่สามารถช่วยใครได้เลย  แม้แต่ตัว ของเขาเองก็ไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรต่อไปได้  เขาไม่สามารถคิดอะไรได้นานเพราะทั้งผู้ใหญ่สุกและคน ทุกคนในบ้านพากันกระโดดเข้าตะครุบเขา ซึ่งเขาก็พยายามหลบสุดชีวิต  เขากระโจนออกจากบ้านโดย ไม่คิดถึงความสูงของบ้านเลย ล้มลุกคลุกคลานแต่ก็พยามลุกขึ้นมาจนได้แล้ววิ่งออกไปข้างหน้า ไม่รู้ เหมือนกันว่ากำลังจะไปไหนแต่ก็ต้องไป ไป ไป ไปให้พ้นจากที่นี่มให้ได้                      รู้สึกโล่งใจหน่อยที่พอออกจากบ้านผู้ใหญ่ก็ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าใครตามมา  สงสัยจะเป็นแค่ บ้านผู้ใหญ่หลังเดียวเท่านั้น  เขาคิดแล้วก็เดินไปเรื่อย ๆ ตามทางที่มาเพื่อกลับไปที่รถ  ทั้งหมู่บ้านเงียบ สงัดไม่มีเสียงเครื่องเล่นและแสงไฟอีกแล้ว  งานคงเลิกแล้วทุกคนก็คงจะนอนกันหมด ไม่มีใครรู้เลยว่า เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาในบ้านผู้ใหญ่สุก ความคิดเขาเตลิดเปิดเปิงไปเรื่อยเปื่อยพร้อมกับขาที่ก้าวไป เรื่อย ๆ ตามสัญชาตญาณเท่านั้น                      แต่ความคิดเขาก็สะดุดหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงร้องเหมือนขอความช่วยเหลือดังออกมาจากบ้าน หลังหนึ่งข้างหน้าเป็นเสียงของหญิงชราที่กำลังถูกทำร้าย  (บางทีอาจเป็นมัน) เขาคิด (เราต้องเข้าไป ช่วยเธอ) พร้อมกับความคิดเขาวิ่งเข้าไปที่บ้านหลังนั้นทันทีพร้อมใช้ไหล่กระแทกประตูเพื่อเข้าไปช่วย หญิงชราคนนั้นประตูเปิดออกตามแรงกระแทก แต่สมศักดิ์ไม่เห็นใครอยู่ในห้องนั้นเลย  มันเป็นเพียง ห้องที่ว่างเปล่า  (แปลก ...) เขาคิด (เราได้ยินเสียงคนแก่ต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ นี่นา แล้วทำไม ไม่เห็นมีอะไรเลย) เขางงงันไปกับเรื่องนี้ได้ไม่นาน พอเขาออกมาจากบ้านความรู้สึกเขาก็รู้สึกเย็นวาบ ตั้งศีรษะไปจนจรดปลายเท้า เพราะที่หน้าบ้านขณะนี้ยืนเรียงรายไปด้วยคนทั้งหมดทั้งหมู่บ้านนำโดย ผู้ใหญ่สุกซึ่งทุกคนมองตรงมาที่เขาด้วยความกระหายเลือดเพียงแค่เขาขยับตัว คนทั้งหมดก็วิ่งกรูกัน เข้ามาที่เขา                      สมศักดิ์ไม่คิดอะไรอีกแล้วหันหลังได้ก็ขอยืมฝีเท้าหมาวิ่งต่อไปอีกอย่างไม่คิดชีวิต  มีบางคน วิ่งตามมาทันและพยายามกระโดดคว้าตัวเขาแต่เขาก็หลบรอดมาได้ด้วยสัญชาตญาณของการรักชีวิต เพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ทำให้เขาหลบรอดจากความตายได้อย่างหวุดหวิด  และแล้วเหมือนเสียงระฆัง ช่วยเสียงไก่ป่าขันดังมาแต่ไกล  ซึ่งก็แสดงให้เห็นว่าอีกไม่นานจะมีแสงอาทิตย์แล้ว  ตามความคิดของ เขาถ้าพวกนี้เป็นผีดิบพออาทิตย์สาดแสงพวกนี้ก็จะสลายร่างหรือกลับลงหลุมกันไปหมด  แต่มันก็เป็น ความจริงเพียงครึ่งเดียวเพราะพอพระอาทิตย์ขึ้นพวกเขาก็หายไปจริง ๆ แต่ไม่เฉพาะคนเหล่านี้หายไป หมู่บ้านและสิ่งปลูกสร้างทั้งหมดก็อันตรธานไปต่อหน้าต่อตาเขาเช่นเดียวกัน                    พาหนะที่พวกเขามาเมื่อวานจอดอยู่ที่ริมราวป่าไม่มีถนนอย่างที่เห็นเมื่อเย็นวานแต่มีถนน เหมือนกันซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 10 เมตร  (นี่รถเราออกนอกเส้นทางจริงหรือเนี่ย  เป็นเพราะอะไร นะ)  สมศักดิ์เดินไปที่รถเพื่อขับกลับ  เขาขึ้นไปนั่งหลังพวกมาลัยโชคดีที่เขาคว้ากุญแจรถมาได้ตอนที่ หนีออกมาจากบ้านผู้ใหญ่  (จบกันเสียที) เขาคิดพร้อมกับบิดกุญแจสตาร์ท  ทันทีที่เขาสตาร์ทรถเขาก็ รู้สึกเจ็บ ๆ คัน ๆ ที่ขาของเขา  และแล้วเขาก็สะดุ้งตื่นมียุงตัวหนึ่งกัดอยู่ที่เท้าเขา เขาจึงตบมัน (ไอ้นี่เอง ที่ทำให้ตื่น  ที่แท้เราฝันไปนั่นเอง เป็นตุเป็นตะเลยเรา) เขาคิดพร้อมกับเอามือลูบหน้า  ยกข้อมือขึ้นดู นาฬิกาซึ่งพรายน้ำบอกเวลาเลยเที่ยงคืนมาสักครึ่งชั่วโมง  อากาศเย็นกำลังดีน่านอนต่อแต่ความฝันของ เขาทำให้เขาไม่สามารถนอนหลับต่อไปได้อีกแล้ว  เขาจึงลุกจากที่นอนเพื่อออกไปเดินเล่นนอกชาน สักพักพอให้สบายใจแล้วจะได้กลับมานอนต่อ                    เมื่อออกมานอกห้องเขากลับต้องประหลาดใจที่เห็นทุกคนในบ้านกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ ระเบียงบ้านอยู่แล้วพร้อมแสงไฟที่เปิดอยู่มีทั้งคณะของเขาและผู้ใหญ่สุกกับเด็กในบ้านบางคนและ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังกินอะไรกันอยู่อย่างเอร็ดอร่อย                    "กินอะไรกันน่ะ ดึกป่านนี้แล้ว ดูน่ากินจังนะ" เขาเอ่ยทักโดยไม่ได้เจาะจงพูดกับใครคนใด คนหนึ่ง  แต่เขาก็ต้องผวาอีกครั้งเมื่อเห็นของที่พวกนั้นกำลังกินอยู่ ในชามที่วางอยู่ตรงหน้ามีทั้งหัวใจ ตับ ลิ้น ไส้ ทั้งหมดล้วนมีเลือดติดแดงฉานเป็นของดิบทั้งสิ้น                    "มากิน ... ด้วย ... กัน ... สิ ... " เพราะเสียงของสมศักดิ์ทำให้ทุกคนหันมามองที่เขาด้วยใบหน้า ปากคอแต่ละคนเลอะไปด้วยเลือดโดยเกรียงไกรเพื่อนสนิทของเขาเป็นคนเอ่ยปากชวน                    พอสิ้นเสียงนั้นเขาก็หันหลังกลับวิ่งลงจากเรือนทันที  (นี่เราไม่ได้ฝันไปหรอกเหรอ  ทุกคน ตายไปแล้วจริง ๆ และกลายเป็นผีดิบไปกันหมด)  แต่ที่ร้ายไปกว่าที่เขาคิดมันไม่เหมือนในความฝันที่ เขากระโดดหนีรอดไปได้ เพราะทั้งหมดได้รุมกันเข้ามาจับเขายึดแขนยึดขาจนเขาไม่สามารถดิ้นหลุด พร้อมกับแบกร่างเขามามัดไว้ใต้ถุนบ้านซึ่งขณะนี้มีเลือดเปรอะแดงเป็นหย่อม ๆ ไปทั่วพื้นดินบริเวณ นั้น                      เขาถูกมัดติดกับเสาสุดที่จะดิ้นรนได้แม้เขาจะได้ใช้ความพยายามทั้งหมด  ในใจเต็มไปด้วย ความท้อแท้หมดอาลัยในชีวิต  และแล้วเกรียงไกรก็เข้ามาพร้อมกับผู้ใหญ่สุกด้วยมือที่ถือมีดทำครัวมา คนละเล่ม  ทุกคนต่างแสยะยิ้มด้วยความกระหาย  ทั้งหมดต่างกรูกันเข้ามาด้วยมีดในมือแต่ละคนได้ฟัน กันมาที่ร่างเขาครั้งแล้วครั้งเล่า  สมศักดิ์ได้เผชิญกับความเจ็บปวดไปหมดทุกครั้งที่มีดเล่มหนึ่ง ๆ ที่พากัน สับลงมาที่ร่างของเขา  (ทำไมไม่ถึงไม่ตายสักทีนะ) เขาได้แต่คิดอยากตายไปเสียให้พ้น ๆ แต่ก็ยังไม่เป็น อย่างนั้น  เมื่อสับได้เนื้อของสมศักดิ์แล้วก็จะพากันนำไปกินกันอย่างเอร็ดอร่อย                    และแล้ววาระสุดท้ายของเขาก็มาถึงเมื่อมีดในมือของธิดาคนที่เขาแอบรักเสียบเข้ากับอก ของเขาพร้อมกับรอยยิ้มด้วยความดีใจของเธอและมือที่คว้านอกเขาแล้วควักเอาสิ่งหนึ่งออกไปจากตัวเขา ก่อนที่ความรู้สึกสุดท้ายจะขาดหาย สิ่งนั้นมันคือหัวใจของเขานั่นเองซึ่งมันยังเต้นตุบ ตุบ อยู่ในมือของ เธอเลย  และแล้วความรู้สึกทั้งมวลก็ดับวูบไปพร้อมกับวิญญาณของสมศักดิ์ หลายวันต่อมา                    "นี่เราหลงทางแน่เลย  ที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่ใช่ทางไปน้ำตกแน่เลย"  รถจากคณะผ้าป่าจากวัดป่า แห่งหนึ่งในเขตจังหวัดนครสวรรค์คันหนึ่ง หลงทางเข้าไปในป่าลึกหาทางออกไม่เจอ                    "จะค่ำแล้วเราจะทำยังไงกันดี"  คณะศรัทธาคนหนึ่งเอ่ยขึ้น                    "ข้างหน้ามีหมู่บ้านแน่ ๆ เลย มีแสงไฟอยู่"  คนขับรถทัวร์ชี้ให้ดู ขณะแสงอาทิตย์ได้ลับโลก ไปแล้ว                    "ยินดีต้อนรับครับ  ผมเป็นหัวหน้าหมู่บ้านชื่อสุก ... "                      ฯลฯ                    ฯลฯ                    ฯลฯ จากคุณ : มาตาปิตุรักษ์ - [ 13 ม.ค. 48 01:19:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สนุกมั้ยครับ กรุณาติชมด้วย เผื่ออนาคตจะได้เป็นนักเขียนกับเขาบ้าง จากคุณ : มาตาปิตุรักษ์ - [ 13 ม.ค. 48 01:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอ่อ.....ตัวละครเยอะเกินไปไหมครับ....คือไม่ได้เยอะในฐานะตัวประกอบแต่เกลี่ยบทให้ทุกคนอย่างนี้ทำให้เรื่องมันกระจาย  ตัวละครเอกจึงกลืนไปกับเหตุการณ์และสถานการณ์ต่างๆ   เป็นเรื่องสั้นแบบสร้างสถานการณ์ที่ลงตัวพอสมควรครับ  ความแปลกของการจบซ้อนจบอย่างนี้  ต้องระมัดระวังให้มากครับไม่อย่างนั้นคนอ่านจะจับไม่ถูกว่าอันไหนคือไคลแมกของเรื่องกันแน่ ส่วนแก่นเรื่องของเรื่องนี้  ผมยังหาไม่เจอครับ...อย่างที่บอกผมเข้าใจว่าเป็นเรื่องแบบผูกสถานการณ์แก่นเรื่องหรือสารัตถะอาจไม่มีความจำเป็นเท่าไหร่....แต่ถ้าหามาใส่ได้ก็จะเป็นเรื่องสั้นที่สมบูณร์ครับ บางย่อหน้ายาวเกินไปน่ะครับ บวกกับมันติดๆ เท่าๆ กันทุกระยะบรรทัดทำให้อ่านลำบาก (แนะนำว่าลองเว้นบรรทัดสองครั้งเวลาขึ้นย่อหน้าใหม่นะครับ จะช่วยให้อ่านง่ายขึ้น) ด้วยมิตรไมตรีครับ จากคุณ : SONG982 - [ 13 ม.ค. 48 02:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จริงค่ะ ตัวละครเยอะจัง เอ คุณ SONG982 เรื่องแบบผูกสถานการณ์แก่นเรื่องนี่ มันเป็นยังไงเหรอคะ (ขออภัย ความรู้น้อย แต่ชอบอ่านค่ะ) เรื่องนี้เหมือนจะเปรียบเทียบ สะท้อนอะไรสักอย่างรึเปล่าคะ คุณมาตาปิตุรักษ์ แต่ด้วยความรู้น้อย ๆ ที่มีอยู่เลยไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็นอะไร ยังไงก็เขียนต่อไปนะคะ คุุณมีแนวคิดน่าสนใจดี สู้ ๆ ค่ะ จากคุณ : ไอเดียร์ - [ 13 ม.ค. 48 11:47:33 A:68.162.149.139 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ SONG982 อยากทราบวิธีหาสารัตถะของเรื่องอ่าคะ จะดูอะไรเป็นเกณฑ์หรือคะ จากคุณ : เพอร์ - [ 13 ม.ค. 48 20:47:05 A:203.144.231.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 คำไม่ยาว เขียนทอดผ้าป่าเต็มๆ ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องทอดฯ บ้านผู้ใหญ่มีห้องเยอะจัง น่าจะเว้นบรรทัดระหว่างย่อหน้าบ้าง จากคุณ : scottie - [ 13 ม.ค. 48 21:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ..เพอร์  และคุณ ไอเดียร์ ตอบสั้นๆ นะครับว่า ว่าเมื่ออ่านเรื่องอะไรจบแล้วเรารู้สึกว่ามันให้ข้อคิดอะไรบางอย่างแก่เรา  (ไม่จำเป็นว่าจะดีหรือเลว)  นั่นแหละครับคือแก่น หรือแกนที่ผู้แต่งน่าจะพยายามสื่อสารกับเรา แต่ถ้าอ่านแล้วก็แล้วกัน มีแต่เนื้อเรื่องพามาให้จบเรื่อง ก็อาจถือว่าไม่มีแก่นสารอะไรได้เหมือนกันครับ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับประสบการณ์การถ่ายทอดและประสบการณ์การกลั่นกรองของทั้งผู้เขียนและผู้อ่านแต่ละคนครับผม ด้วยมิตรไมตรีครับ จากคุณ : SONG982 - [ 13 ม.ค. 48 23:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณสำหรับความรู้ค่ะ :) จากคุณ : ไอเดียร์ - [ 14 ม.ค. 48 03:53:36 A:141.158.102.246 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณครับสำหรับทุกความคิดเห็น เป็นประโยชน์สำหรับผมมากเพื่อจะได้ปรับปรุงการเขียนหรือเป็นประสบการณ์ในการเขียนให้กับผมมากขึ้น เพราะการได้รับความคิดเห็นกลับทำให้ผมได้ทราบว่าใครคิดอะไรอย่างไรและเราจะเขียนในครั้งต่อไปอย่างไร สำหรับเรื่องนี้แนวทางในการเขียนเป็นแง่ของความตื่นเต้นตามธรรมชาติ  มีการหักมุมบ้างเล็กน้อย ให้แง่คิดเกี่ยวกับชีวิตคนเรานั้นไม่แน่นอน ถ้าถึงคราวจะต้องตายต่อให้ต่อสู้ดิ้นรนเท่าไหร่ก็ต้องตาย อีกอย่างหนึ่งอยากให้ผู้อ่านจินตนาการว่า ถ้ามีหมู่บ้านแบบนี้จริงจุดสิ้นสุดจะเป็นอย่างไร จะมีคนตายตลอดไปหรือมีคนที่แก้อาถรรพ์ได้ และอยากให้คนสงสัยว่าก่อนจะมาเป็นอย่างนี้ หมู่บ้านนี้เคยเป็นอย่างไร และพวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากการเป็นผีดิบไปนานเท่าไหร่ จากคุณ : มาตาปิตุรักษ์ - [ 14 ม.ค. 48 21:22:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เอ่อ คิดว่าถ้าคุณมาตาปิตุรักษ์เอาทั้งหมดในความคิดเห็นที่ 10 เข้าไปใส่ไว้ในเนื้อเรื่องแทนที่จะมานั่งอธิบายข้างนอก  เรื่องนี้จะสมบูรณ์ขึ้นนะคะ จากคุณ : เพียงคำ - [ 23 ม.ค. 48 01:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอ่อ ตั้งแต่เริ่มหลงทาง เดาได้ว่าต้องไปเจอหมู่บ้านผีดิบ อะไรทำนองนี้ เอาแบบว่าให้ผู้อ่านเดาไม่ได้ดีกว่ามั้ยคะ จากคุณ : น้องพี - [ 28 ม.ค. 48 17:20:54 A:202.133.163.195 X: ]