แสงสีขาวสุกใสจากพระจันทร์ที่ปรากฎขึ้นมองเห็นเป็นดวงเดียวกันแต่ต่างสถานที่นั้นสาดส่องเข้ามากระทบกับร่างของหญิงสาวที่นอนกระสับกระส่ายไปมา จ้องมองแต่เพดานห้องอย่างครุ่นคิด ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งอยู่ตรงขอบเตียง เธอพยายามข่มตาให้หลับมาหลายชั่วโมงแล้ว จนเวลาในตอนนี้ได้ล่วงมาถึงสองยามแล้วก็ตาม ดวงตามีร่องรอยแห่งการครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย เธอยังไม่แน่ใจในการตัดสินใจของตนว่ามันถูกต้องดีหรือไม่ หญิงสาวทอดถอนใจกับตัวเองแรง ๆ ก่อนจะทรุดตัวลงข่มตานอน เพื่อเตรียมพร้อมเผชิญกับวันรุ่งขึ้นที่ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอบ้างหรือเปล่า
" โอ้ ! แพนด้าหลุดออกมาจากสวนสัตว์โว้ย " เสียงปฐวีร้องลั่นขึ้นด้วยความสนุกสนานเมื่อเห็นหน้าตาของเพื่อนสาวในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น
" เดี๋ยวตาย
.อย่ามาล้อฉันนะไอ้วี " เปียตวาดขึ้นพลางยกกำปั้นขึ้นมาขู่
" โอ้พระเจ้า
..ข้าน้อยกลัว
..ตายล่ะ ฮะ ฮะ ฮะ " ชายหนุ่มยังไม่หยุดล้อเพื่อนสาว
" เออ
.แซวเข้าไป
.ระวังอุ้งหมีแพนด้าลอยไปใส่ตาหรอกแก "
" เอาสิ
.เดี๋ยวมีสวน
.. " ชายหนุ่มพูดพลางยกกำปั้นขึ้นชูไว้เหมือนกัน
" ดี
..งั้นก็เตรียมตัวตายซะเถอะ
.ย้ากกกกกกกกกกกก " เปียร้องขึ้นแล้วลุกขึ้นมาวิ่งไล่เพื่อนหนุ่มด้วยความสนุกสนาน ลืมเรื่องทุกข์ใจไปชั่วขณะ
" แฮ่กๆๆๆๆ โอ้ยเหนื่อย แกนี่แรงเยอะนะไอ้พลังควาย " เปียบ่นขึ้น เมื่อหยุดลงนั่งที่ม้าหินอ่อนอย่างเหนื่อยอ่อน
" แฮ่กๆๆๆๆๆ แกว่าฉันไม่เหนื่อยหรือไง
..ก็บ้าวิ่งไล่ฉันอยู่นั่นแหละ
.ยัยช้างประสานงา " ปฐวีวิ่งมานั่งลงข้าง ๆ หญิงสาว
" ก็แกมาล้อฉันทำไมล่ะ " หญิงสาวหน้างอขึ้นทันที
" โถ่
.ก็มานั่งให้ล้อทำไมล่ะ "
" ไอ้วี "
" What "
" ตาย อ้ากๆๆๆๆๆๆๆ " หญิงสาวง้างมือขึ้นเตรียมฟาดไปที่หลังเพื่อนชายด้วยความหมั่นไส้ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งเรียกเธอขึ้นมาก่อน เอจึงลดแขนลงพลางหันไปมองทางต้นเสียง
" เปีย "
" อ้าว ! พี่ศิน
สวัสดีค่ะ
ลมอะไรหอบมาคะเนี่ย " หญิงสาวยกมือไหว้ผู้มาใหม่ พลางหันหน้าไปแยกเขี้ยวให้เพื่อนชาย ( ประมาณว่า ฝากไว้ก่อนเถอะแก )
" พี่มีเรื่องมาคุยกับเปียน่ะสิ ว่าคุยกับพี่สักเดี๋ยวได้มั้ย " วศินทำหน้าเคร่งเครียดขณะบอกจุดประสงค์การมาของเขาวันนี้
" เอ่อ
.." หญิงสาวเริ่มจะรู้แล้วว่าพี่ชายนอกไส้จะพูดเรื่องอะไร
" เอามันไปเลยครับพี่ศิน
ผมเบื่อมันจะแย่อยู่แล้ว
ผู้หญิงอะไรพลังยังกะช้างประสานงา " ปฐวีอนุญาตแทนเจ้าของคำตอบ เพราะว่าการมาของวศินคือหนึ่งในปฏิบัติการง้อเปีย ตามที่ได้ตกลงกันไว้กับสามภพ
" ไอ้วี
หุบปาก " วศินมองการโต้เถียงของคนทั้งคู่ใบหน้าที่เขาปั้นให้ดูเคร่งเครียดเมื่อครู่เริ่มคลายออกเล็กน้อย
" ไปกันเถอะเปีย แล้วค่อยมาสะสางหนี้แค้นทีหลัง "
" ค่ะ
ฝากไว้ก่อนเถอะแก " หญิงสาวหันไปรับคำพี่ชายนอกไส้ ก่อนจะหันกลับมาฝากรอยแค้นไว้กับเพื่อนหนุ่ม
.
" พี่ศินมีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ " หญิงสาวเอียงหน้าถามเมื่อวศินพาเธอมาถึงบ้านพักริมชายหาดพัทยา ระหว่างทางหญิงสาวออกจะแปลกใจไม่ได้ เมื่อพบว่าเส้นทางที่ชายหนุ่มพามานั้นเป็นเส้นทางไปพัทยา ทะเลใกล้ ๆ กรุงเทพที่เธอชอบนักชอบหนา หากแต่เมื่อเธอถามเขาว่าพาเธอมาทำไม ชายหนุ่มก็ได้แต่ยิ้มแล้ว แต่ไม่ยอมปริปากบอกอะไรเธอเลยสักคำ
" อืม
พี่ว่าเราไปเดินเล่นกันก่อนก็แล้วกันนะ " ชายหนุ่มบอกพลางจูงมือหญิงสาวไปเดินเลียบชายฝั่ง
" พี่ว่าเปียน่าจะรู้นะว่าพี่พาเปียมาที่นี่เพื่อที่จะพูดเรื่องอะไร " ชายหนุ่มเอียงคอถาม เมื่อเดินมาได้สักพักหนึ่ง
" อ
เอ่อ
คือ
"
" เปียจะโกรธไอ้ภพไปอีกนานแค่ไหน " ชายหนุ่มถามขึ้น
" เอ่อ..อ้า
"
" ปกติแล้วภพมันไม่ใช่คนอย่างนี้หรอก
พี่ว่าเปียก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ " เขาก้มหน้าลงไปถาม ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าที่เปรียบเสมือนน้องสาวตัวแสบของเขา ในขณะที่เธอก็เอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา
" แล้ว
พี่รู้สึกว่าไอ้ภพมันขอโทษเปียแล้วไม่ใช่หรือ
แล้วอย่างนี้เปียยังจะไม่ยอมละทิฐิยกโทษให้ไอ้ภพมันหรือไง "
"
."
" เปีย
เงยหน้ามองพี่สิ " หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าพี่ชายพร้อมกับดวงตาที่คลอด้วยน้ำใส ๆ
" เปียโตแล้วนะ
.ไม่ใช่เด็ก ม.ปลายเหมือนเมื่อ 2 ปีก่อน " ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาให้หญิงสาว
" เปียจะหนีปัญหา หรือว่าตัดสินปัญหาเพียงเพราะอารมณ์ของตัวเองไม่ได้แล้วนะ เราต้องมีเหตุผล "
" แต่
.."
" แล้วเราก็ควรให้อภัยคนที่เขาทำผิดแล้วยอมรับผิดด้วย "
" ฮือๆๆๆๆๆๆๆ " หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างหมดความอดกลั้น วศินจึงรั้งร่างบางเข้าไปกอดปลอบประโลม อย่างไรเสียเธอก็เป็นเหมือนน้องสาวที่เขารักมาก
" ไม่เป็นไรนะ " ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง เปียพยักหน้าเบา ๆ พลางยันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาด้วยดวงตาที่สดใสขึ้น
" ขอบคุณนะคะพี่ศิน "
" ตัดสินใจได้แล้วใช่มั้ยเรา " ชายหนุ่มถามด้วยรอบยิ้มสดใส อ่อนโยน
" ค่ะ " หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา เมื่อนำถึงข้อเท็จจริงที่วศินได้บอกไป ความจริงแล้วเธอก็ออกจะเข้าใจว่าอารมณ์หึงหวงของคนเราออกจะเป็นสิ่งที่ทำให้เราสามารถทำอะไรที่พลั้งเผลอไปได้ เพียงแต่เธอไม่เคยคิดว่ามันจะออกมาจากปากของสามภพเท่านั้นเอง และเธอก็รู้ตัวเองดีด้วยว่าเธอใช้อารมณ์มากเกินไปในการตัดสินปัญหา ในเมื่อสามภพมาขอโทษเธอแล้ว เธอก็ควรให้โอกาสเขาตามข้อคิดที่วศินได้ให้เธอมา
" หายโกรธไอ้ภพมันแล้วใช่ไหม "
" ค่ะ " หญิงสาวตอบด้วยความมั่นใจ
" งั้นพี่ถามอะไรอีกอย่างนึงนะ "
" คะ " หญิงสาวเอียงหน้าถามด้วยความสงสัย
" เปียรักไอ้ภพมากไหม "
" เอ่อ
." หญิงสาวหน้าแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
" เอ้า
มัวแต่เขินอยู่นั่นแหละ
ว่าไงล่ะ..พี่รอฟังอยู่นะ " ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นเบา ๆ ด้วยความขบขัน
" พี่ภพก็
เอ้า
ตอบก็ได้
รักสิคะ
รักมากด้วย
ไม่งั้นจะเจ็บมากอย่างนี้เหรอ " หญิงสาวบอกเสียงสั่นพลางเสมองพื้นทรายกลบเกลื่อนความเขินอาย
" เอ้า
.แค่นี้ก็ต้องหน้าแดงด้วย
ไม่เหมือนเปียคนเดิมเลยนะเนี่ย "
" พี่ศิน !!! "
" ฮะ ฮะ ฮะ
.ไอ้ภพมันเก่งจริง ๆ เลยที่ทำให้เปียเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ "
" พี่ศินน่ะ " หญิงสาวค้อนให้วศินวงโต เรียกเสียงหัวเราะให้ชายหนุ่มเป็นอันมาก
" ไม่ต้องอายหรอกน่า
.เอาเป็นว่า
.ไอ้ภพออกมาได้แล้ว
ได้ยินหมดแล้วใช่ไหมแกน่ะ " ชายหนุ่มหันไปเรียกชายหนุ่มอีกคนที่ยืนแอบอยู่หลังต้นไม้ ทำให้เปียถึงกับตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง แล้วชายหนุ่มคนนั้นก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับรอยยิ้มกระชากใจ
" ดูแลน้องสาวฉันดี ๆ นะ " วศินหันไปบอกกับสามภพที่เอาแต่ยืนจ้องหน้าหญิงสาวอย่างไม่วางตา ก่อนจะหันมาขอโทษขอโพยเปียแล้วเดินจากไปทิ้งไว้แต่หญิงสาวร่างบางที่ยืนก้มหน้าแดง ๆ ไปที่พื้นทราย กับอีกหนึ่งหนุ่มที่เอาแต่ยืนจ้องหน้าหญิงสาวด้วยความรักหมดทั้งหัวใจ
จากคุณ :
ทรายสีชมพู
- [
13 ม.ค. 48 15:39:17
A:203.156.51.154 X:
]
ยัยหมูพะโล้รมควันกับนายหน้าปลาจวด ตอนที่ 17( +++โอกาส+++และ+++การให้อภัย+++ )
