บทส่งท้าย

ภาพชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งที่เดินเรื่อย ๆ ไปตามชายหาดประจักษ์แก่สายตานักท่องเที่ยวในยามท้องฟ้าโพล้เพล้ดวงตะวันใกล้ตกลงบนผืนน้ำกว้างไกล ชายหนุ่มเร่งเดินตามหญิงสาวข้างหน้าที่เดินด้วยความเร็ว 60 km/hr จนทันแล้วคว้าข้อมือเล็กของหญิงสาว แล้วดึงตัวเธอให้หันมาเผชิญหน้ากัน หากแต่หญิงสาวก็มองลงแต่พื้นทรายไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

" เปีย…. " ชายหนุ่มมองเธอด้วยความอ่อนโยน

" ค…คะ " หญิงสาวละล่ำละลักพูดขึ้นหลังจากเสมองไปที่พื้นทรายแก้เขิน จะไม่ให้เขินได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเมื่อกี้เขาคงจะได้ยินหมดทุกอย่างแล้ว

" หายโกรธพี่แล้วยังครับทูนหัว " ชายหนุ่มเชยคางเธอขึ้นมาสบตากัน

" ค่ะ…."

" เอ…ค่ะที่หมายความว่าไงน้าา…" ชายหนุ่มเอียงคอเลียนแบบท่าทางเวลาสงสัยของเธอ

" ก็ยกโทษให้แล้วไง…เอ๊ะพี่ภพจะเอายังไงกับเปียฮะ " หญิงสาวโวยวายเสียงดังขึ้นมาเพื่อกลบกลื่นความอาย

" พี่ก็ต้องขอโทษเปียเหมือนกันนะ…ขอโทษครับ "

" ไม่เป็นไรค่ะ…แต่อย่าทำอย่างนี้อีกนะคะ "

" ครับผม!!! " ชายหนุ่มทำท่าตะเบะเหมือนทหารเรียกเสียงหัวเราะได้จากหญิงสาวตรงหน้า ที่ยิ้มอย่างมีความสุข หากแต่เสียงหัวเราะก็ต้องหมดไปเมื่อมีมือแข็งแรงตวัดเธอเข้าไปไว้ในอ้อมกอด พร้อมกับยื่นใบหน้าขาว ๆ นั้นเข้าไปใกล้ใบหน้าใส ๆ ที่แดงขึ้นของฝ่ายหญิง

" เปียรู้มั้ยว่าพี่รักเปียมากแค่ไหน " ชายหนุ่มกระซิบข้างใบหูของเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" อ…เอ่อ…ใครจะไปรู้ล่ะ…." หญิงสาวเบี่ยงใบหน้าหลบริมฝีปากหยักหนานั้นที่ยื่นเข้ามาใกล้ริมฝีบางเรียวบางของเธอ ส่งผลให้ริมฝีปากนั้นเฉียด ๆ แก้มใส ๆ ของเธอไป

" เอ่อ….พี่ภพปล่อยเปียก่อนสิคะ…เปียหายใจไม่ออก…" หญิงสาวพยายามต่อรอง หากแต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาสักที

" เรื่องอะไรล่ะ…กว่าจะได้กอด…คิดว่าเรายอมให้พี่กอดบ่อยแค่ไหนฮึ " ชายหนุ่มส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้เธออย่างจงใจ

" เอ่อ…ก็…ถ้าอยากจะกอดบ่อยก็ไปกอดคนอื่นสิ…จะมากอดเปียทำไม " หญิงสาวค้อนวงโตให้กับคนที่บังอาจมาโอบกอดเธอเอาไว้

" จริงอะ…งั้นพี่ไปหาคนกอดอื่นดีกว่า " ทำท่าจะผละไป

" เฮ้ย !!!! พี่ภพถ้าทำอย่างนั้นนะเปียจะจับพี่หั่นเป็นชิ้น ๆ ส่งลงทะเลไปให้ไอ้หลามกินเลย " หญิงสาวแหวใส่

" ฮะ ฮะ ฮะ " ชายหนุ่มหยุดชะงักแล้วหันกลับมาหัวเราะด้วยความขบขัน

" หัวเราะไร…เมื่อกี้เปียพูดจริงนะ…ไม่ได้โม้…เฮ้ย!!!! " หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่ออยู่ ๆ ร่างที่ยืนหัวเราะอยู่ข้างหน้า วิ่งมาที่ตัวเธอแล้วอุ้มเธอเอาไว้

" อ้ากๆๆๆๆ ปล่อยนะพี่ภพ นี่แน่ะๆๆ " หญิงสาวใช้กำปั้นทุบหน้าอกของชายหนุ่มเจ้าเล่ห์หากเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ

" โอ้ย!! หยุดทุบพี่นะเปีย ไม่งั้น…." ชายหนุ่มบอกพลางส่งสายตากรุ้มกริ่มไป เธอจึงหน้าแดงขึ้นมาอีก

" ปล่อยเซ่…ปล่อยเปียนะพี่ภพ..เฮ้ยๆๆๆๆๆอย่านะพี่ภพอย่าาาาาาา " หญิงสาวร้องลั่นขึ้นเมื่อสามภพวิ่งอุ้มเธอไปในน้ำทะเล

" อะไรจ๊ะ…พี่ยังไม่ทำอะไรเลยน้าาาา "

" ปล่อยนะ…จะปล่อยแล้วยัง "

" จะปล่อยแล้ว….ยังล่ะ "

" ก๊าก!!!! ไม่ปล่อยใช่ไหมดีล่ะ "

" โอ้ย!!! " หญิงสาวก้มหน้าลงไปกัดลำแขนแข็งแกร่งที่โอบเธอเอาไว้ ทำให้สามภพต้องปล่อยเธอลงมาที่พื้น ซึ่งเมื่อตัวเธอลงถึงพื้นแล้วเธอก็พบว่าชายหนุ่มพาเธอมาจนน้ำถึงเข่าแล้ว

" โอ้ย….เปียกเลย…พี่ภพนะพี่ภพเปียยิ่งไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนอยู่ "

" เปียนะเปีย….กัดพี่ซะเจ็บเลยคิดว่าตัวเองเป็นท่านเคร้าหรือไงอะ "

" สม ก็ไม่ยอมปล่อยเปียเอง " หญิงสาวสะบัดหน้าแล้วเดินหนีไป แต่ก็มีมือแข็งแรงดึงเธอเหวี่ยงไปข้างหลัง หญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัวจึงลงไปนั่งจับกบอยู่ในน้ำ เสื้อผ้าเลยเปียกยิ่งกว่าเดิม และเธอยิ่งกริ้วมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มหัวเราะเธอด้วยความสะใจ

" พี่ภพ!!! ดีงั้นตายซะ " หญิงสาวยันตัวขึ้นมาแล้ววิ่งไปผลักสามภพให้ล้มลงไปในพื้นน้ำ จากนั้นปฏิบัติการแก้แค้นของทั้งสองคนก็เริ่มขึ้นโดยไม่มีใครยอมแพ้ใคร แต่ทั่วบริเวณก็ไม่ได้เต็มไปด้วยรังสีอำมหิตอย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับอบอวลไปด้วยบรรยากาศของความสดใส ความอบอุ่น ความเข้าใจ และที่สำคัญที่สุดคือความรัก

………………………………………………………………………………………………………………

" โอ้ยเหนื่อย… " เสียงหญิงสาวร่างบางร้องขึ้นด้วยความเหนื่อยอ่อนขณะที่ล้มตัวลงนอนบนผืนทราย

" เป็นไงล่ะ…ยอมพี่แล้วยัง " เสียงห้าวดังขึ้น เมื่อเขานั่งลงข้าง ๆ ร่างของเธอ

" ฮึ…ไม่ยอมหรอก "

" อืมดี…แล้วอย่างนี้ล่ะยังจะไม่ยอมอยู่รึเปล่า " สิ้นเสียงพูดชายหนุ่มก็ขึ้นค่อมตัวหญิงสาวที่นอนตกตะลึงในการกระทำของเขาอยู่ แล้วใช้มือทั้งสองข้างประสานมือของหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้เธอลุกหนีไปไหน

" อ๋าย!!!! เอ่อ…ปล่อยเปียเถอะนะพี่ภพ "

" ยอมพี่แล้วยังล่ะ " ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาใกล้ ๆ ใบหน้าใส ๆ ของเธอเข้าทุกที

" ยอมๆๆๆๆๆๆ ยอมแล้วค่ะ….ปล่อยเปียนะพี่ภพนะ " แต่ชายหนุ่มกลับจ้องหน้าเธอนิ่งไม่ยอมปล่อย

" เอ๊ะ ก็ยอมแล้วไงล่ะ…พี่ภพก็ปล่อยเปียสิ " หญิงสาวแหวขึ้น พลางดิ้นเตะเท้าไปมา

+ โถ่ เปียยังเพิ่งปี 2 เองนะ….ถ้าเปียเป็นอะไรขึ้นมาพ่อกะแม่จะว่าไง พี่ภพจะมาจิ้มจุ่มเปียไม่ได้นะ..โอ้วความบริสุทธิ์ที่ฉันสู้รักษามา ต้องเสียมันไปให้สุดที่รักของฉันหรือนี่ แล้วมันไม่ดีหรือไง…อ้าวเฮ้ย…มันต้องไม่ใช่วันนี้สิ +

" เปียกลัวพี่เหรอ " หากแต่อาการสะบัดสะบิ้งก็หยุดลงเมื่อได้ยินเสียงห้าวพูดขึ้นมาอย่างอ่อนโยน

" …… " พูดไม่ออก

" เปียไม่ไว้ใจพี่เหรอครับ "

" เปล่า…."

" งั้น….พี่ขอแค่นี้นะครับ " สิ้นเสียงชายหนุ่มก็ก้มหน้าลงบรรจงแตะริมฝีปากบางที่เม้มเข้าด้วยความตกใจ ก่อนจะปล่อยให้มันแย้มรับรสแห่งความรักนั้นอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ เวลาในการลิ้มรสริมฝีปากบางนั้นผ่านไปเนิ่นนาน นาน ความหอมกรุ่นนั้นทำให้ชายหนุ่มแทบจะไม่อยากแยกริมฝีปากออกมาเลย หากแต่เขากลัวว่ามันจะมากจนไม่สามารถเรียกอะไรกลับคืนมาได้

สามภพถอนริมฝีปากออกมาแล้วจ้องมองใบหน้าใสนั้นด้วยความหลงใหลในขณะที่เปียก็ได้แต่หลบสายตาของเขาด้วยความเขินอาย

" เปียไม่โกรธพี่ใช่ไหม " ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ เมื่อเปียไม่ยอมเอ่ยปากอะไรออกมาเลย

" ……. " หญิงสาวคลี่ยิ้มออกมาพลางส่ายศรีษะเบา ๆ ทำให้สามภพถึงกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความโล่งอก

" แต่….อย่าบ่อยนักนะคะ " หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาจะก้มหน้าลงมาอีกครั้ง ส่งผลให้ชายหนุ่มถึงกับหยุดชะงักเมื่อเธอรู้ทัน

" พี่ภพจะไม่ทำให้เปียเสียใจใช่ไหมคะ "

" แน่นอนที่สุดครับ…พี่จะรอจนถึงวันนั้น…วันที่เราได้อยู่ด้วยกัน " ชายหนุ่มส่งสายตาหยาดเยิ้ม

" อืม…แสดงว่าไม่เปลี่ยนใจแน่นะคะ…คิดดีแล้วใช่ไหมคะที่เลือกเปีย "

" พี่คิดดีมาตั้งนานแล้วล่ะเปีย ว่าแต่เปียล่ะ…รักพี่บ้างรึเปล่า "

" เอ่อ…..พี่ภพก็รู้แล้วไม่ใช่หรือไง…ยังจะถามอีกทำไมล่ะ " หญิงสาวเสหลบสายตาเขาด้วยความเขินอาย

" ก็พี่อยากได้ยินจากปากเปียนี่นา " ชายหนุ่มไม่ยอมเหมือนเด็กอายุ2 ขวบ

" แน้…แล้วเมื่อกี้เปียเขียนใส่กระดาษหรือไงนะ "

" นะเปียนะ ก็พี่อยากได้ยินเปียพูดกับพี่เองนี่นา ไม่ใช่พูดกับคนอื่นแล้วพี่มาได้ยิน "

" งั้น…ปล่อยเปียก่อนนะคะ แล้วเปียจะบอก " ชายหนุ่มได้ยินอย่างนั้นจึงรีบปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระทันที แล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนสามภพจึงลุกตามแล้วดึงมือของเธอมากุมไว้

" บอกพี่ได้แล้วยังจ๊ะทูนหัว "

" บอกก็ได้ " หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาสบตากับสามภพก่อนจะเอ่ยสิ่งที่เขาอยากฟังขึ้นมา

" เปียรักพี่ภพค่ะ " สิ้นเสียงของเปีย สามภพก็ดึงเธอเข้าไปไว้ในอ้อมแขนด้วยความทะนุถนอมทันที

" พี่ก็รักเปียมากนะครับ…รักมากที่สุดในโลกเลย " ชายหนุ่มบอกย้ำถึงความรู้สึกของเขาอีกครั้งหนึ่ง แล้วหญิงสาวก็ดันตัวเองออกมาพลางจ้องมองสามภพด้วยความรัก

" เปียว่าเรากลับกันเถอะค่ะพี่ภพ…พรุ่งนี้เปียมีเรียนแต่เช้า "

" อืม…ก็ดีเหมือนกัน…แต่พี่ว่าเราหาอะไรกินก่อนดีกว่านะ…เพราะว่าตอนนี้ท้องพี่มันเรียกร้องแล้ว "

" ฮะ ฮะ ฮะ…ก็ดีค่ะ…ไปกันเถอะค่ะ " สามภพจูงมือเธอเดินไปที่รถพลางหันไปประสานรอยยิ้มกับหญิงสาวข้าง ๆ ตัวอย่างมีความสุข

เรื่องราวของเขากับสาวน้อยคนนี้คงจะยังไม่จบแค่นี้หรอก ตอนนี้มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเอง กาลเวลาที่ผ่านมาเป็นแค่เวลาที่เขาใช้พิสูจน์ความรักของเขาเท่านั้น หากแต่เวลาที่เขาจะรักษาความรักให้มั่นคงนั้นมันอยู่ในอนาคตต่างหาก แต่เขาก็มั่นใจว่าเขาจะต้องรักษาเธอเอาไว้ตราบจนหมดสิ้นลมหายใจของเขาอย่างแน่นอน และเมื่อถึงเวลานั้นบทพิสูจน์ความรักของเขากับเธอก็คงจะจบลงพร้อมกับร่างของพวกเขาทั้งสองคนที่สลายไปตามธรรมชาติของมนุษย์ แต่สิ่งหนึ่งที่จะยังไม่ยอมหายไปเขาเชื่อว่าคงจะเป็นสายใยความรักที่จะสานไปยังชั่วลูกชั่วหลานตราบนานเท่านาน

+ + + + + I n T h e E n d + + + + +

talk about
ยัยหมูพะโล้รมควันกับนายหน้าปลาจวดได้จบลงแล้วนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านเรื่องสั้นเรื่องแรกของผู้แต่งนะคะ
ถ้าหากว่ามีอะไรที่ผิดพลาดตรงไหนก็อย่าโกรธกันนะคะ
ส่วนเรื่องต่อไปจะเป็นยังไงขอติดตามกันต่อไปได้เลยนะคะ