ตอนที่ 8

ช่วงนี้ชีวิตประจำวันของฉันดูจะยุ่งเหยิงไปซะหมด ไหนจะเรื่องเรียนแล้วยังต้องเตรียมการแสดงที่จะมีขึ้นอีก เหลือเวลาอีกแค่ไม่ถึงเดือนนิทรรศการของมหาลัยก็จะเริ่มแล้วด้วย

“ เป็นไงบ้างลูกเมื่อวานกลับบ้านกี่ทุ่มจ๊ะ “ แม่ถาม ช่วงนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองได้กินอาหารที่แม่ทำเกือบทุกวันเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่กันแน่??

“ 4 ทุ่มค่ะ แต่หนูกลับมาแม่ก็ยังไม่ถึงบ้านเลย กลับดึกกว่าหนูอีก “

“ พอดีเมื่อวานแม่ไปงานแฟชั่นโชว์น่ะ หมู่นี้ลูกสาวแม่ดูเพลียๆ ไปนะดูซิหน้าตาโทรมเชียว พักผ่อนน้อยใช่มั้ยเนี้ย “

“ ค่ะ ช่วงนี้ที่มหาลัยยุ่งมากเลย รายงานก็เยอะไหนจะต้องเตรียมงานนิทรรศการอีกหนูวิ่งวุ่นจนไม่มีเวลามานั่งสนใจตัวเองหรอกค่ะแม่ “ ฉันพูดพร้อมกับตักอาหารเช้าเข้าปากไปด้วย ฉันรู้สึกว่าเวลาทุกวินามีของฉันจะมีค่ามากเลย

“ อย่างนี้ก็แย่ซิ แล้วไม่มีใครช่วยหนูเลยเหรอ ?? “

“ ก็มีซาเอะ แล้วก็เพื่อนๆ ในชมรมอีกทุกคนก็เหนื่อยกันหมดแหละค่ะ เพียงแต่ว่าหนูเป็นประธานชมรม ก็เลยอยากให้งานมันออกมาเนี๊ยบหน่อยเพื่อจะได้ไม่เสียหน้าด้วย ก็เลยต้องพิถีพิถันหน่อย “

“ เอางี้ล่ะกัน ช่วงนี้หนูเอารถแม่ไปใช้นะกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ มันอันตราย “

“ แล้วแม่ล่ะค่ะ แม่เองก็ต้องใช้รถไปไหนมาไหนเหมือนกันนิ อย่าลำบากเลยค่ะถ้าดึกยังไงหนูก็นั่งแท็กซี่กลับได้สบายอยู่แล้ว “

“ แม่ไม่เป็นไรหรอก รถที่ร้านก็มีอีกคัน หนูเอาคันของแม่ไปใช้ล่ะกัน “

“ เอางั้นเหรอค่ะ งั้นก็ได้แต่เดี๋ยวพอผ่านช่วงนี้ไปหนูคืนให้นะค่ะ “

“ จ๊ะ “

“ หนูอิ่มแล้ว หนูไปก่อนนะค่ะแม่แล้วเจอกันค่ะ หนูรักแม่ค่ะ “ ฉันหอมแก้มแม่ แล้วก็รีบคว้าสัมภาระของตัวเองขับรถไปมหาลัย

****************************************

“ เอริ แม่เธอให้รถมาใช้เหรอ?? “ ซาเอะถาม

“ อืม แม่เห็นว่าช่วงนี้ฉันยุ่งๆ น่ะ ก็เลยให้ยืม “

“ ดีจังเลย เวลาเธอกลับบ้านดึกๆ จะได้ไม่ต้องไปเสี่ยงกับไอ้พวกจิ๊กโก๋ตามข้างถนน “

“ เออ.. นี่ซาเอะ รายงานที่ต้องส่งอาทิตย์หน้าเธอทำไปถึงไหนแล้ว “

“ ก็ใกล้แล้วล่ะ ทำไม?? “

“ แย่จัง ฉันยังได้ไม่ถึงไหนเลย วันนี้ก็ต้องเข้าชมรมอีก โอ๊ย !! ชีวิตฉันทำไมมันยุ่งวุ่นวายแบบนี้นะ “

“ งั้นเอางี้ วันนี้เธอก็ไม่ต้องเข้าชมรม ฉันอนุญาตให้เธอไปหาข้อมูลทำรายงานได้เดี๋ยวที่ชมรมฉันกับเพื่อนจะดูแลเอง “

“ จริงเหรอ !!?? เธอไม่ว่าฉันนะ “

“ ไม่ว่าหรอกย่ะ เพราะถ้าขืนฉันให้เธอไปที่ชมรมแล้วเกิดเธอทำรายงานไม่เสร็จอาจารย์ไม่ให้เธอผ่าน ฉันไม่อยากมีเพื่อนสอบตกอายเขาแย่เลย “

“ ฮือ ที่แท้ก็ห่วงแต่หน้าตาตัวเอง ฉันสอบตกแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับเธอย่ะ “

จริงๆ ไม่หรอก ฉันรู้ว่าซาเอะเป็นห่วงฉันมากกว่า สรุปวันนี้ฉันก็ไม่ต้องเข้าชมรม แต่กลับต้องไปนั่งเซ็งที่ห้องสมุดแทน เฮ้อ !! ชีวิตฉัน

กรุ๊งกริ๊ง กรุ๊งกริ๊ง

“ ฮัลโล “

“ เธออยู่ไหนน่ะ “ ยามาดะนั่นเอง

“ ฉันกำลังจะไปห้องสมุด “

“ ไปทำอะไร?? ไปกับใครล่ะ?? ซาเอะหรือเปล่า?? “ พอเริ่มคบกันนานวันเข้าฉันก็เริ่มรู้สึกว่ายามาดะเป็นผู้ชายที่ขี้หึงมากเลย ไม่ว่าฉันจะทำอะไรเขาก็มักจะต้องถามหรือไปอยู่ตรงนั้นด้วยเสมอเลย มันทำให้บางครั้งฉันเองก็รู้สึกหงุดหงิดนิดๆ เหมือนกัน

“ ฉันไปทำรายงาน ไปคนเดียว ว่าแต่เธอมีอะไร?? “

“ เปล่า?? แค่จะโทรมาบอกว่าวันนี้ฉันมีธุระต้องกลับก่อนนะคงไม่ได้เจอกัน “

“ อืม รู้แล้วเธอกลับไปเถอะ ฉันอยู่คนเดียวได้วันนี้เอารถมาด้วยไม่ลำบากหรอก “

“ เหรอ งั้นจะโทรหาที่หลังนะ ที่รัก.. คิดถึงเธอจังเลยวันนี้ฉันต้องนอนไม่หลับแน่ๆ “

“ อืม.. แค่นี้นะ บาย “ ฉันรีบปิดโทรศัพท์ทันทีเพราะรู้ว่าขืนเปิดไว้ สิ่งที่ฉันจะต้องเจอก็คือเสียงโทรศัพท์จะต้องดังทุกๆ 15 นาทีแน่ๆ และจะเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากยามาดะนั่นเอง !!!

ระหว่างทางที่ฉันเดินไปห้องสมุด ฉันเห็นโทจิกับผู้หญิงคนนึงยืนคุยกันอยู่ ไม่ทันได้คิดอะไรฉันก็รีบหลบก่อนแล้ว ( ทำไมฉันต้องทำตัวอย่างกับพวกนินจาอย่างนี้ด้วยนะ !! ) ผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ผมยาวถึงเอวแน่ะ ผิวขาวอมชมพูแก้มแดงแบบไม่ได้แต่งแต้มอะไรเลย กำลังยื่นจดหมายให้โทจิซึ่งยืนทำหน้าซังกะตายอยู่ แถมไม่มีทีท่าว่าจะรับซองจดหมายนั่นด้วย !!

“ กรุณารับจดหมายนี่ด้วยเถอะนะค่ะ พี่โทจิ “ ผู้หญิงคนนั้นพูด ถึงสิ่งที่เธอพูดออกมามันจะดูว่าใจกล้าแค่ไหน แต่ฉันก็ยังสังเกตเห็นได้ว่ามือที่ถือจดหมายนั้นสั่นด้วย

“ เก็บไปเถอะ ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอก “ โทจิตอบแบบไม่มีเยื่อใยเลย

( ผู้ชายอะไร !! )

“ แต่... แต่ว่า “ ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้ามองโทจิ ดูเหมือนเธอจะร้องไห้ด้วย !!

“ อย่าเสียเวลาเลย ไปหาผู้ชายคนอื่นที่เขาสนใจเธอดีกว่านะ ฉันไม่มีเวลามาสนใจเรื่องแบบนี้หรอก “

เชื่อเขาเลย โทจิเป็นผู้ชายที่สามารถพูดเรื่องแบบนี้ได้โดยไม่สนใจความรู้สึกใครเลยจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นวิ่งร้องไห้ไปเลย.. น่าสงสารจัง

“ จะแอบฟังคนเขาพูดกันอีกนานมั้ย ?? “ โทจิพูดอย่างกับว่าเขารู้ว่าฉันยืนแอบอยู่ตรงนี้เลย เป็นไปได้ยังไง ก็เขายังไม่เห็นฉันนี่น่า

“ เธอนี่ซุ่มซ่ามยังไม่พอ แถมยังเป็นคนไม่มีมารยาทด้วย !! “ โทจิมายืนตรงหน้าฉันแล้ว ตั้งหลักไม่ทันเลย

“ คะ.. ใครเขาไปแอบฟังนาย !! อย่าพูดมั่วๆ นะ “

“ ก็ที่มายืนแอบอยู่นี่เขาเรียกว่าอะไร??!! “

“ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนายกับผู้หญิงนั่นบอกรักกันซะหน่อย !! “ แย่แล้ว ไม่น่าหลุดปากออกไปเลยเรา กว่าจะนึกได้ก็สายไปแล้วโทจิมองหน้าฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเลย

“ ใครบอกรักใคร ?? เธอนี่นิสัยไม่ดี แล้วยังหูไม่ดีอีกหรือไง หรือว่าตาก็ไม่ดีด้วย “ โทจิว่า

“ นี่นาย !! เออ ๆ ฉันได้ยินที่นายกับผู้หญิงคนนั้นพูดกัน แต่ฉันไม่ได้แอบฟังพอดีฉันผ่านมาทางนี้ก็เลยเห็นเข้า แล้วที่เห็นเมื่อกี้มันก็เป็นการบอกรักชัดๆ แต่สิ่งที่เห็นอีกอย่างก็คือ นายเป็นผู้ชายที่ทุเรศมาก พูดจาทำร้ายจิตใจผู้หญิงน่ารักๆ แบบนั้นได้อย่างเลือดเย็น !! “ ฉันต้องรีบพูดก่อนที่ตานี่จะขัดขึ้นมาซะก่อน เถียงกับอีตานี่ทีไรฉันไม่เคยชนะเลยให้ตายซิ !!!

“ ก็ฉันพูดความจริง ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ ฉันมันเป็นพวกปากกับใจตรงกันซะด้วย จะให้มานั่งแต่งแต้มคำหวานๆ น่ะฉันทำไม่เป็นหรอก “

“ แต่มันก็น่าจะมีคำพูดที่ดีกว่านี้ นายพูดออกไปแบบนั้นผู้หญิงจะรู้สึกยังไงนายไม่เห็นเหรอว่าเขาร้องไห้ด้วยนะ “

“ ผู้หญิงก็งี้ มารยาร้อยเล่มเกวียน คงคิดล่ะซิว่าน้ำตาจะทำให้ฉันใจอ่อนได้ ลูกไม้แบบนี้เอาไว้ใช้กับพวกผู้ชายปัญญาอ่อนดีกว่า !!! “

“ มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ ผู้หญิงไม่ได้เป็นอย่างที่นายพูดถึงทุกคนหรอกนะ ฉันไม่รู้หรอกว่าเมื่อก่อนนายอาจจะเจอผู้หญิงแบบที่นายพูดถึงมาก็ได้ มันเลยทำให้นายรู้สึกอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคน ใช่มั้ยล่ะ !! นายคงจะมีอดีตที่แสนจะโหดร้ายเกี่ยวกับผู้หญิงล่ะซิ นายถึงเป็นคนแบบนี้ ทำไมไปโดนผู้หญิงที่ไหนทำร้ายจิตใจมาล่ะ เชอะ !! “ แล้วทันทีที่ฉันพูดจบ โทจิก็ดันตัวฉันไปจนชิดผนัง มือแข็งแรงของเขาเพียงมือเดียวบีบแขนฉันจนมันจะหักอยู่แล้ว แถมหน้าเขาก็ใกล้ฉันมากด้วย !!!

“ โอ๊ย !! นี่นาย ฉันเจ็บนะ “ ฉันร้อง

“ ในเมื่อรู้ดีนัก !! ไหนบอกมาซิว่าผู้หญิงเป็นแบบไหน แล้วเธอล่ะเป็นผู้หญิงแบบไหน เป็นแบบที่สวยใสไร้สมองหรือเปล่า?? ชอบอยู่ท่ามกลางคำเยินยอโง่ๆ จะรู้สึกดีทุกครั้งที่มีผู้ชายมาหลงใหล ชอบที่จะมีผู้ชายหล่อๆ รวยๆ มารายล้อม ไอ้พวกผู้ชายกระจอกๆ มันมีสิทธิ์ได้แอ้มผู้หญิงอย่างเธอหรือเปล่า?? “

“ มันจะมากไปแล้วนะ นายเป็นบ้าอะไร !!?? “ ฉันว่าเขาทั้งๆ ที่ยังอยู่ใกล้กันแค่คืบเท่านั้น

“ มากไปเหรอ?? ต้องอย่างไหนถึงเรียกว่าพอดีล่ะ ต้องเรียกเธอที่รัก คอยรับส่ง คอยโทรหา ต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเหมือนอย่างเจ้ายามาดะหรือไง เธอถึงจะชอบน่ะ เธอมันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกผู้หญิงพวกนั้น บ้าเงิน !! ขอแค่มีเงินก็แลกได้หมดใช่มั้ย?? “

เพี๊ยะ !!! ฉันไม่รู้ว่าตัวเองโง่หรือว่าบ้าไปแล้วที่กล้าไปตบหน้าเขาทั้งๆ ที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้ แต่คำพูดของเขามันเกินไปจริงๆ มันไม่ได้เป็นแค่การดูถูก แต่มันเป็นยิ่งกว่านั้นนี่ดูเหมือนจะเป็นครั้งที่สองที่ฉันตบหน้าเขา แล้วทั้งสองครั้งเหตุผลก็ไม่ต่างกันนักด้วย

“ นายมันบ้า !! ผู้ชายอย่างนายจะไปรู้อะไร การที่นายพูดแบบนี้มันก็แสดงให้เห็นแล้วว่านายมันก็ผู้ชายเลวๆ คนนึงที่สังคมไม่ต้องการเลยสักนิด อย่าว่าแต่ผู้หญิงเลยไม่ว่าอะไรในโลกนี้ก็ขยะแขยงผู้ชายอย่างนาย ฉันเองก็ขยะแขยงไม่อยากจะอยู่ใกล้นายแม้แต่นาทีเดียวเลย !!! “ ฉันต่อว่าโทจิที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า ทั้งโกรธ ทั้งโมโห มันมีความรู้สึกมากมายที่จุกอยู่ภายในเหมือนเตรียมจะระเบิดออกมา รู้เพียงว่าตอนนี้ตัวฉันสั่นไปหมด แม้แต่เสียงของตัวเองก็ควบคุมให้มันไม่สั่นไม่ได้

ฉันไม่ควรจะมาอยู่ตรงนี้เลยตั้งแต่แรก คิดว่าที่ผ่านมาเราจะเป็นเพื่อนกันการที่เราได้คุยกันในวันนั้นมันน่าจะทำให้อะไรดีขึ้น แต่ไม่เลยฉันคิดผิดไปหมด เขาก็ยังเป็นเขาซึ่งไม่มีใครเข้าไปถึงในใจได้แม้แต่ยามาดะกับซาโต้เอง ฉันก็เชื่อว่าสองคนนั้นไม่สามารถเข้าไปภายในใจของโทจิที่มีกำแพงแข็งแกร่งก่อบังไว้ได้