ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องสั้น : ในวันเดียว โดย : นาคี 1. ความสับสนวุ่นวายภายในเวลางานทำให้เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดถึงอนาคตข้างหน้าอีกไม่กี่ชั่วโมง แต่พอเธอรู้สึกมวนท้องอยากเข้าห้องน้ำ มันทำให้เธอมีเวลาได้หยุดคิดอะไรสักพัก เธอลองผลักประตูบานแรกเพื่อตรวจดูว่ามีใครทำธุระอะไรอยู่หรือเปล่า ไม่มีใครอยู่ข้างในนั้น ... เธอจึงสวมกายอันอรชรอ้อนแอ้นนั้นเข้าไปนั่งบนฝาชักโครกที่เอากระดาษทิชชู่ซับเมื่อครู่ สะอาดดีแล้ว..เธอคิด เธอค่อยๆใช้สองมืออันเรียวยาวดึงซับในสีดำลงพลางคิดอะไรเพลินๆ เธอเป็นคนที่คลั่งไคล้สีดำเอามากๆ ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆก็เป็นสีดำ นี่ถ้าแม่เธออนุญาตให้เธอทาสีฝาห้องเป็นสีดำได้ เธอก็คงทำไปนานแล้ว เธอหยิบสมุดโน้ตลายการ์ตูนญี่ปุ่นเล่มเล็กจิ๋วออกมาดู มันเตือนสติเธอว่าเย็นนี้เธอมีนัดบอดครั้งที่...... ครั้งที่เท่าไหร่แล้วเธอก็ยังจำไม่ได้เลย ไม่ใช่มันเยอะหรอกนะ แต่เธอเป็นคนขี้ลืม 2. หญิงวัยทองนั่งดูทีวีตั้งแต่เช้าแล้ว วันนี้หล่อนไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้ออกไปเล่นไพ่ป๊อกกับขาไพ่เก่าแก่ทั้งสาม พวกเพื่อนก็เลยพูดกระแนะกระแหนหล่อนพอแสบๆคันๆว่า "ไปทำอะไรมาถึงไข้ขึ้น" พอหัวร่อต่อกระซิกถึงเรื่องสัปดนที่ชวนนึกถึง เธอก็เลยตวาดไปด้วยอารมณ์ของคนวัยใกล้หมดประจำเดือนไปซะยกใหญ่ว่าพูดไม่ค่อยคิด ใครมาได้ยินจะพาลไม่นับถือเอา ละครช่วงบ่ายมาแล้ว มันเป็นละครที่เคยฉายมาแล้วนำมาฉายใหม่ฆ่าเวลาช่วงบ่ายไปได้ชั่วโมงสองชั่วโมง บางเรื่องก็แม่ผัวกับลูกสะใภ้สไตล์เดิมๆของละครประเทศนี้ บางเรื่องก็หญิงสูงศักดิ์กับชายผู้ต่ำต้อยตามคำโบราณ “ดอกฟ้ากับหมาวัด” หล่อนนั่งนานเสียจนไม่อยากลุกไปทำอะไร นี่ถ้าผัวของหล่อนไม่มาด่วนจากไปเสียก่อนคงมีกิจกรรมภาคบ่ายแบบเดียวกับคำของแม่อย่างที่พวกขาไพ่ว่า หล่อนคิดแล้วนึกครึ้มใจขึ้นมา แปลกจริง... นี่หล่อนไม่ได้คิดถึงเรื่องกามรสมานานเท่าไหร่แล้ว ตั้งแต่ผัวของหล่อนตายไป หล่อนก็เอาแต่มุทำงานหางานเลี้ยงลูกสาวคนเดียวจนตัวเป็นเกลียวส่งเสียจนเรียนจบ มีงานดีๆทำอย่างคนอื่นโดยไม่ต้องไปวิ่งโร่ทำเรื่องวิ่งเต้น ดีนะที่ลูกหล่อนเป็นคนเรียนเก่ง เสียอย่างเดียวสิน่า หล่อนคิด ทำไมตั้งแต่เด็กไม่เคยมีผู้ชายคนไหนคบกับลูกหล่อนได้เกินอาทิตย์เลย 3. เธอยังคงอยู่ในห้องน้ำ จนเพื่อนตัวดีวิ่งมาตาม ตัวเธอเผลอหลับคาชักโครกไปนานเกือบชั่วโมง ไอ้เพื่อนก็นึกว่าตกส้วมตาย เลยกะจะมาเก็บศพสักหน่อย ดีจริงที่แม่เพื่อนสาวไม่ได้เป็นอย่างที่คิด “ชั้นว่าแกน่าจะขอหัวหน้าไปพักร้อนสักอาทิตย์นะดาว” “ไม่ได้ย่ะ ชั้นกะจะเก็บวันพักร้อนไว้เยอะแล้วไปสักเดือนเลย” “ถ้าแกทำอย่างนั้น วันพักร้อนของแกคงจะยาวนานกว่านั้นแน่ ชั้นว่าแกคงต้องเปลี่ยนไปวิจัยฝุ่นแทนละมั้ง” “ปากเสีย แกนี่ พูดแต่ละทีเอาหูรับฟังไม่ได้เลยนะ” “ชั้นก็เป็นอย่างนี้แหละ จะทำไม แต่ชั้นว่านัดกับหนุ่มรูปหล่อคนนั้น แกคงไม่พลาดแน่” “แสนรู้จริงนะแม่คุณ ชั้นน่ะไม่พลาดอยู่แล้ว ว่าแต่แกรู้ได้ยังไง” “ไม่บอก ชั้นมีเวทมนต์วิเศษก็แล้วกัน” “นี่แกแอบอ่านสมุดโน้ตชั้นอีกแล้วใช่มั้ย” “ก็บอกแล้วไงว่าไม่บอก ฮิฮิ” ใกล้เลิกงานแล้ว เธอกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก เธอนัดบอดมาก็หลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งไปสิ อาการนี้ก็ไม่เคยหาย เธอจัดเอกสารให้เข้าที่เข้าทาง ตรวจดูของในกระเป๋า เช็คเอกสารที่จะเอากลับไปทำต่อที่บ้าน ที่เธอเป็นอย่างนี้ก็เพราะความเคยชิน จนเคยได้รับรางวัลพนักงานดีเด่น 3 ปีซ้อนจนใครๆต่างอิจฉา อาจมีบ้างที่แฝงด้วยริษยา แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจกับคนพวกนั้น เธอยึดหลักมิตรแท้ที่แม้มีเพียงคนเดียวมันย่อมจะดีกว่ามีมิตรเทียมนับแสน บางครั้งเธอรู้สึกว่าตัวเองมีปมด้อยเรื่องพ่อที่จากไปตั้งแต่เธออายุเพียงไม่กี่ขวบ บางครั้งก็รู้สึกสงสารแม่ที่ต้องทนลำบากหาเงินมาส่งเสียให้เธอได้เรียนได้กินได้ใช้ไม่เคยขาด เธอรู้ว่าชาตินี้เธอคงจะไม่สามารถทดแทนคุณแม่ได้หมด แม่ในสายตาของเธอคือพระเจ้าองค์หนึ่ง เธอคงจะหาใครที่รักเธอและเสียสละได้ทุกอย่างอย่างแม่ไม่มีอีกแล้ว เสียงนาฬิกาข้อมือดัง..คลิ๊ก ได้เวลาที่เธอต้องไปนัดบอดแล้วล่ะ จากคุณ : january w-inds (กริชครับผม) - [ 15 ม.ค. 48 01:22:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 4. หล่อนยังคงนอนเอกเขนกบนแคร่ไม้ วันนี้หล่อนไม่ต้องทำอาหารเผื่อลูกสาวตัวดี หล่อนรู้ตั้งแต่เช้าว่าลูกหล่อนคงจะกลับดึก เธอบอกกับหล่อนเพียงว่ามีเลี้ยงฉลองส่งเพื่อนไปต่างประเทศ วันนี้หล่อนเลยไม่ทำอาหารกิน กะว่าจะออกไปกินอะไรอร่อยข้างนอกบ้านเสียหน่อย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หล่อนรู้ดีว่าปลายสายที่โทรมานั้นคือใคร เลยแกล้งยั่วโดยไม่ไปรับสาย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรื่อยๆ จนเทปตอบรับอัตโนมัติดังขึ้น “สวัสดีค่ะ บ้านภารวดีค่ะ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ มีอะไรฝากไว้หลังเสียง ตื้ดนะคะ ตื้ด” “คุณเยาว์ ผมรู้นะว่าคุณอยู่แถวนั้น เย็นนี้คุณว่างไหม ผมอยากชวนคุณไปทานข้าว” เธอกดปุ่มพูดตอบ “ค่ะ ชั้นอยู่บ้าน คุณอยู่บ้านข้างๆชั้น เวลาชวนไม่ต้องโทรมาก็ได้ เย็นนี้ชั้นว่างค่ะแต่ทำไมคุณถึงอยากชวนชั้นไปทานข้าวล่ะค่ะ” “เอาไว้คุณตอบตกลงเมื่อไหร่แล้วผมจะบอก” “ก็ได้ค่ะ หกโมงเย็นมารับชั้นที่หน้าบ้านแล้วกัน เจอกันค่ะ” หล่อนมองดูที่ทีวีเครื่องโต พิธีกรกำลังสาธิตการทำอาหารชนิดหนึ่งอยู่ มันเป็นอาหารอิตาเลี่ยนชนิดหนึ่ง “ทำ...อะไรเนี่ย ชั้นมีปัญญาทำที่ไหนล่ะ สาธิตแต่อาหารบ้าๆบอๆ แล้วมาพูดว่าทำได้ง่ายๆแม้ที่ครัวคุณ อีโธ่เอ้ย” เธอพูดอย่างเคืองๆ ภาพบนจอยังคงดำเนินต่อไป พิธีกรยกจานขึ้นมา ทำท่าสูดกลิ่นอาหารฝีมือตนเองจนเว่อร์ “หอมจังเลยท่านผู้ชม เห็นไหมครับ ทำได้ง่ายๆแม้ที่ครัวคุณเอง” หล่อนทำท่าล้อเลียนพิธีกรในทีวีแล้วกดปิดเครื่อง “วันนี้เราจะกินอะไรดีน้า ว่าแต่คุณกฤษณ์เขาคิดอะไรของเขานะ แต่ช่างเถอะ จะเอาให้เข็ดไปเลย” แม้วัยของหล่อนจะเลยเลขสี่มานานจนอีกไม่กี่เดือนก็จะเข้าสู้เลขห้าแล้ว แต่หล่อนไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้หย่อนยานไปตามวัยเลย หล่อนยังคงซื้อครีมบำรุงและเครื่องประทินผิวมากมาย จนเกือบจะมีมากกว่าลูกสาววัยเบญจเพสของหล่อนเสียอีก คนที่ไม่รู้จักหล่อนถ้าเจอกันครั้งแรกก็ต้องทายว่าหล่อนต้องอายุไม่เกินวัยสี่สิบกะรัตเป็นแน่แท้ หล่อนปลดเปลื้องเสื้อผ้าฝ้ายที่ใส่แล้วมองตัวเอง สังขารที่ไม่ได้ไปตามวัยของหล่อนแล้วพินิจพิเคราะห์ “หรือว่าเขาจะสนใจเรา” หล่อนคิดพลางทำท่าเป็นลูกแมวยั่วสวาท ปากเจ่อๆส่งสายตาเซ็กซี่ หล่อนอดขำตัวเองไม่ได้ นี่อายุของหล่อนจะห้าสิบอยู่แล้ว ยังเล่นเป็นเด็กๆไปได้ ชายข้างบ้านที่จะชวนหล่อนไปทานข้าวนอกบ้านก็ใช่ว่าจะมีวัยใกล้เคียงกับหล่อน แต่หากห่างกันเกือบรอบปีนักษัตร หล่อนจะถูกมองว่าเป็นหญ้าแก่ให้วัวอ่อนเล็มหรือไม่นะ หล่อนกังวลใจอยู่ลึกๆ ห้าโมงกว่าแล้วหล่อนมองออกไปด้านนอกบ้านเห็นชายหนุ่มเช็คเครื่องรถยนต์แล้วเอาผ้ามาขัดถูตัวรถซะจนมันวาว หล่อนตื้นเต้น อารมณ์อย่างนี้หล่อนเองไม่ได้รู้สึกมานานเท่าไหร่แล้วนะ ก็คงเหตุผลเดิม ก็ตั้งแต่ผัวหล่อนตายไปนั่นแหละ หล่อนอาบน้ำเสร็จก็รอให้ตัวแห้ง แล้วจึงแต่งหน้า หล่อนไม่ชอบแต่งหน้ามากจนเกินไป หล่อนกลัวคนจะหาว่าหล่อนเป็นงิ้วออกโรง เมื่อแต่งหน้าเสร็จหล่อนซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆอยู่เสมอเลยทำให้ชุดที่หล่อนใส่ดูทันสมัย แม้จะกระชากวัยไปนิด แต่ด้วยหน้าตาและรูปร่าง ก็ทำให้หล่อนไม่เคอะเขินที่จะใส่มัน เสียงรถดังมาจากหน้าบ้าน หล่อนรับรู้แล้วลงไปตามเสียงนั้น เขารอหล่อนอยู่สักพัก หล่อนก็มาปรากฏกายอยู่ข้างหน้า หล่อนสวย สวยในแบบไม่เขาไม่เคยคิดว่าหล่อนจะสวยขนาดนี้ เพราะธรรมดาแล้วแค่หล่อนแต่งตัวธรรมดาๆชุดไปรเวทก็สวยขนาดที่ไม่มีใครเทียบได้แล้ว หล่อนแกล้งหมุนตัวโชว์ให้เห็นแผ่นหลังขาวที่น่าจะลูบไล้เล่นเสียยิ่งนัก เขามองหล่อนอยู่นาน จนเธอทักเขา เขาเขินไป เขารู้สึกว่ากางเกงรัดตัวขึ้นมา เขารีบสงบสติอารมณ์ให้เจ้าน้องชายสลบไสลไป เขากลัวหล่อนจะสังเกตได้ว่า..... เขากำลังมีอารมณ์ 5. เลยเวลานัดมาได้สิบนาทีแล้ว แต่ตัวของเธอก็ยังไม่ถึงที่นัดหมายซะที เธอโทษตัวเองที่ไม่เผื่อเวลาให้ดีเสียก่อนโดยลืมไปเสียว่าช่วงนี้ภายในเมืองหลวงแห่งนี้มีการจัดประชุมผู้นำอะไรซักอย่าง เธอเองก็ไม่แน่ใจนัก ด้วยตัวเองยุ่งอยู่กับงานทั้งวัน อีกทั้งช่วงนี้ก็ไม่ได้ดูทีวีเลย ตำรวจปิดถนนหลายสายแล้วแต่ละสายก็แจ็คพอตมาลงที่เธอต้องใช้สัญจรเป็นประจำ ไม่เว้นแม้แต่สายนี้ สายเดียวที่จะพาไปถึงจุดหมาย ...การนัดบอด ไม่นานนัก หลังจากเธอติดอยู่ในรถประมาณครึ่งชั่วโมง เธอก็เดินทางมาถึงที่นัดหมายซะที เธอรีบวิ่งลงจากรถ กุลีกุจอเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่ง เธอหยุดวิ่งแล้วเปิดซิปกระเป๋าเอาสมุดโน้ตออกมาดู “โต๊ะที่ 8 ชายชุดดำ” เธอจดโน้ตเพียงเท่านั้น ที่จริงเธอก็เคยเห็นหน้าของเขาผ่านรูปถ่ายที่แม่เพื่อนตัวดีที่ตอนนี้ไปอยู่ที่อังกฤษ เขาเป็นหนุ่มนักเรียนนอก ดีกรีถึงดอกเตอร์ด้านสิ่งแวดล้อม ชายหนุ่มหยิบรูปถ่ายของหญิงสาวขึ้นมาดู ใบหน้าที่ดูคมคาย ความน่ารักที่แฝงด้วยมนต์เสน่ห์ของดวงตาหล่อนที่ทำท่าจ้องมายังตัวเขา ตัวเขาเองก็รู้จักเธอผ่านรูปถ่ายที่แม่เพื่อนตัวดีของเขาเอามาให้ดู เขาสนใจและอยากรู้จักกับเธอมากกว่าเพียงรูปถ่าย เขามารอเธอนานแล้ว จนความตื่นเต้นหายไป ความรู้สึกหิวพร้อมกับการที่กระเพาะอาหารบีบตัวแล้วปล่อยน้ำย่อยออกมา มันแสบจนนึกไปว่าเขาจะกลืนกินตัวเธอแทนอาหารมื้อนี้ เสียงไวโอลินที่กำลังเล่นเพลงหวานซึ้งอยู่นั้น พาให้เขาจินตนาการถึงเธอต่างๆนานา บางครั้งก็สลับมาเล่นเพลงที่ฟังดูแล้วความเหงาโดดเดี่ยวเกาะกุมใจของเขาอย่างน่าประหลาด เขาหลับตาฟังอย่างเพลิดเพลิน จนมีเสียงใสๆของคนคนหนึ่งดังเข้ามาในแก้วหู “ขอโทษที่มาสายค่ะ เผอิญตำรวจเขาปิดถนนน่ะค่ะ คุณสั่งอะไรทานยังคะ” “ยังครับ ไอ้เรื่องมาสายนี่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ” “เอ้อ ลืมแนะนำตัวไปค่ะ ดิฉันชื่อดาวค่ะ คุณ.....” “อ๋อ ผมรุ้จักชื่อคุณแล้วครับ ผม..ภพครับ” “ค่ะคุณภพ นี่แม่ฟ้าเขาพูดถึงฉันกับคุณอย่างไรบ้างคะ เกรียมมั้ยคะ” “อ๋อเปล่าหรอกครับ เขาก็ชมคุณว่าดีอย่างนู้น ดีอย่างนี้ จนผมแทบจะอยากเจอคุณซะในวินาทีนั้นเลย” “จริงเหรอคะ คุณนี่ปากหวานไม่เบาเลยนะ ทำซะจนฉันเกือบเคลิ้มแหนะ” “ผมพูดจริงๆนะครับ” ที่จริงเขาอยากจะบอกเธอไปเสียเลยว่า เขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่วินาทีแรกที่พบกัน เธอสวยและน่ารักกว่าในรูปมาก อีกครั้งกิริยาท่าทางก็กระฉับกระเฉงสมกับเป็น working woman เขาเรียกบริกรมาเพื่อสั่งอาหาร ร้านนี้เป็นร้านอาหารนานาชาติ เธอจดจ่อดูเขาว่าจะสั่งอาหารอะไร ไม่ใช่อะไรหรอก เธอจะดูรสนิยมในการกินของเขาว่าเป็นเช่นไร ตรงกับเธอหรือเปล่า เธอผิดหวังเล็กน้อยที่เขาสั่งสเต็กบีฟโรส medium มาเป็นอย่างแรก พลางถามหล่อนว่าจะทานอย่างเดียวกันกับเขาไหม เธอพยักหน้าแล้วขอน้ำส้มคั้นเป็นเครื่องดื่ม “น้ำนางเอกเหรอครับ เหมาะกับคุณดีครับ งั้นของผมขอเบียร์แก้วนึงนะ” เธอเป็นคนชอบทานอาหารไทยเป็นชีวิตจิตใจ แต่เพื่อรักษามารยาทเอาไว้จึงเลยตามเลยไปกับเขา ที่จริงหากเขาสั่งอาหารไทยมาเป็นมื้อเย็นนี้ เธอจะยิ่งประทับใจในตัวเขามากกว่านี้ หลายๆรายที่ไปกับเธอได้ไม่นานก็เพราะเรื่องอาหารการกินนี่แหละ หลายต่อหลายคนกินเผ็ดไม่ได้ก็พาลเอาไม่กินอาหารไทยไปเสียดื้อๆ บางคนก็ติดหรูทานแต่อาหารอิตาเลี่ยน ฝรั่งเศส มีอยู่รายนึง นัดกับเธอทีไรพาไปกินติ่มซำเสียทุกที จนเธอเลี่ยน บอกเลิกกับเขาไป เธอไม่เคยบอกกับคนเหล่านั้นเลยถึงสาเหตุนี้เลย ด้วยคิดว่ามันเป็นสาเหตุที่งี่เง่าเอามากๆแต่เธอก็ซีเรียสกับประเด็นนี้มากเช่นกัน “ที่จริงผมอยากสั่งอาหารไทยมาทาน แต่กลัวดูไม่ดีในสายตาคุณ” “ทำไมคุณคิดอย่างนั้นล่ะคะ ฉันน่ะชอบทานอาหารไทยจะตาย ฉันว่าอาหารนอกมันไม่ค่อยมีรสมีชาติเอาเสียเลย” “ผมก็ว่าอย่างนั้น อาหารไทยที่เมืองนอกก็พยายามทำให้ฝรั่งกินได้เสียจนเสียรสชาติแท้ๆของอาหารไทยไปเสียหมด ผมว่าอาหารไทยที่ดีต้องเผ็ดร้อนถึงเครื่อง ผมเลยมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับมาเมืองไทย” “แล้วคุณไปๆมาๆอย่างนี้ตลอดเลยเหรอคะ” “ครับ แต่มันก็ไม่เชิงนะ เร็วๆนี้ผมว่าจะทำเรื่องขอย้ายกลับมาทำงานที่เมืองไทย” “แล้วพ่อแม่คุณท่านไม่ว่าเหรอคะ” “พ่อแม่ผมท่านเสียไปนานแล้วล่ะครับ” “เหรอคะ เสียใจด้วยนะคะ ตัวฉันเองก็เสียพ่อไปตั้งแต่เด็ก ยังดีที่มีแม่อยู่กันมาจนถึงทุกวันนี้” จากคุณ : january w-inds (กริชครับผม) - [ 15 ม.ค. 48 01:28:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 6. หล่อนนั่งรถมากับเขานานแล้ว หล่อนไม่ชอบแอร์เลยเปิดกระจกรับเอาลมเย็นเข้าสู่ตัวโดยลืมไปว่าทรงผมที่เซ็ทมาอย่างดีกำลังฟูฟ่องด้วยลมเย็นนั้น ตัวเขาเองก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร แม้จะไม่ชอบใจนักแต่ก็ชวนหล่อนคุยไปเรื่อยๆ “อืม เราไปทานกันแถวสาทรไหมครับ แถวนั้นมีร้านอร่อย เพื่อนผมแนะนำมา ผมเลยอยากจะพาคนพิเศษไปลองทานด้วยกัน” “อะไรนะคะ คนพิเศษ นี่หูของฉันไม่ได้ฝาดหรือฟังผิดไปนะคะ” “ครับ คุณคือคนพิเศษคนนั้นไงครับ” “รู้สึกเป็นเกียรติมากเลยค่ะ ว่าแต่ฉันเป็นคนพิเศษของคนเฉพาะร้านนี้หรือเปล่าคะ” “ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะครับ ทำอย่างกับผมเป็นพวกเจ้าชู้ไก้แจ้ซะอย่างนั้น” “ก็พูดไปลอยๆน่ะค่ะ ใครกินปูนร้อนท้องก็รับไปสิคะ” หล่อนหัวเราะเบาๆแล้วเบนหน้าไปข้างนอก เขาขับไปเรื่อยๆ โชคดีจริงที่เขามาตอนที่ถนนเปิดพอดี “เราโชคดีมากนะครับ ตอนแรกผมนึกว่าเราต้องมาติดแหงกแถวนี้เสียอีก” “เหรอคะ ดีจังเลย” รถขับมาจอดภายในที่จอดรถของร้าน ร้านนี้ตกแต่งด้วยไฟระยิบระยับดูมีสไตล์ “เชิญครับ” เขากล่าวพร้อมกางวงแขนเชื้อเชิญให้หล่อนเข้าไปข้างใน “จะรับอะไรดีครับ” บริกรหนุ่มถาม “อืม เอาสปาเก็ตตี้ผัดหอยลายที่นึงนะ คุณเยาว์ละครับรับอะไรดี” “ฉันขอสเต็กแซลมอนที่นึงค่ะ” “รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ” “ฉันขอไวน์แดงขวดนึงเลยนะ คุณล่ะคะ” เขาทำท่าตกใจแต่ก็พยายามรักษาฟอร์มเอาไว้ “ของผมขอเบียร์แก้วนึง” บริกรเดินออกไป เขาเริ่มบทสนทนากับหล่อน “คุณเยาว์กลัวจะไม่เมาหรือครับ ดื่มเยอะขนาดนั้น” เขาพูดหยอกๆ “ใครบอกว่าฉันจะดื่มทั้งหมดล่ะคะคุณกฤษณ์” “ครับ” เขาพูดสั้นๆแล้วตัดบทไป เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป หล่อนจึงเป็นฝ่ายรุกบ้าง “วันนี้คุณนึกครึ้มใจอะไรขึ้นมาล่ะคะถึงชวนคนแก่อย่างฉันมาทานข้าว” “จุ๊ๆ ใครบอกว่าคุณแก่ละครับ คุณยังดูเหมือนสาวแรกรุ่นอยู่เลย” “ปากหวานจริงนะพ่อคุณ ทำให้คนแก่ดีใจเล่นหรือคะ” “จริงๆนะครับ สาวๆสมัยนี้บางคนยังดูสดใสเทียบคุณไม่ได้เลย” “หรือว่าคุณชอบคนแก่” หล่อนฮุคหมัดซ้ายซะจนเขาแทบหน้าหงายไป “เอ่อ....” “ชั้นพูดเล่นน่ะคะ คนหนุ่มอย่างคุณจะมาชอบมารักคนอายุคราวแม่ได้ยังไง” พอพูดเสร็จ สีหน้าหล่อนดูเศร้าไปจนเขารู้สึกได้ 7. ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ เธอก็เลยมองไปรอบๆร้าน ชายหญิงหลายคู่เลือกร้านนี้เพื่อเดทกันดูไม่ต่างจากเธอในตอนนี้ บรรยากาศของยามค่ำเริ่มขึ้นแล้ว แสงสุดท้ายของวันอาบร่างของเธอจนรู้สึกขนลุกโชน เธอรู้สึกพิเศษกับผู้ชายคนนี้จังเลย แปลกนะ เธอนัดบอดกับผู้ชายมาก็หลายคน แต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เงียบไปเลย” เขาสังเกตเห็นเธอเงียบไป “ปะ เปล่าค่ะ ฉันแค่คิดอะไรเพลินๆ” เธอสะดุ้งตกใจเล็กน้อยแล้วหันมามองเขาแทน “อืมม คุณเบื่อหรือเปล่าครับ ผมมีเรื่องตลกจะเล่าให้คุณฟังฆ่าเวลา ฟังไหมครับ” “ก็ดีค่ะ ไม่นึกว่าผู้ชายมาดขรึมอย่างคุณจะตลกกับเขาเป็น”เธอหัวเราะเบาๆ “คุณมองผมผิดไปถนัดเลยนะครับ ผมเนี่ยตัวโจ๊กของรุ่นเลยนะ” เขาพูดแล้วยืดอกภูมิใจ “ค่า... ฉันอาจจะมองคุณผิดไป ลองเล่ามาสิค่ะ เดี๋ยวฉันจะให้คะแนน” เธอพูดล้อๆเขา “อืมม ขอผมลองนึกเรื่องก่อนนะ เดี๋ยวไม่ตลกขึ้นมาล่ะ อายแย่เลย” “ค่ะ” เธอขำ เขาดูน่ารักมากในยามที่เก้อเขินเช่นนี้ เธอยิ่งรู้สึกดีกับเขามากขึ้น อาหารมาแล้ว บริกรค่อยๆประคองเดินยกมา จังหวะเดียวกับที่เขานึกเรื่องออกและกำลังจะเริ่มเล่า “เอ่อ...” “งั้นฉันว่าเราทานกันก่อนดีกว่า เรื่องตลกของคุณเก็บเอาไว้ตอนเราทานเสร็จแล้วกันนะคะ” “ครับ รับรองว่าคุณจะต้องหัวเราะไม่หยุดแน่” เขาพูดแล้วกระหยิ่มในใจ เขามองเธอตลอดเวลา จิตใจเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย เธอรู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมา เธอทนไปได้สักพักมันก็เริ่มรุนแรงเป็นปวดตึ๊บๆ เธอรู้ตัวดีว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น เธอลืมไปว่าช่วงนี้เป็นช่วงวันนั้นของเดือนมาเยือน แต่ดีนะที่เธอพกแผ่นขนมปังติดตัวไว้ตลอด “ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ” เธอกล่าวเสร็จก็รีบลุกจากโต๊ะมุ่งไปทางห้องน้ำโดยไม่รอคำตอบจากเขา เขาแปลกใจที่อยู่ๆเธอก็ผลุนผลันไป ไม่แปลกหรอกที่ผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาจะดูไม่ออก เพราะเขาเติบโตมาด้วยการเป็นลูกโทนของพ่อแม่ เข้าเรียนในโรงเรียนประจำชายมาตลอด จะได้เจอโลกภายนอกที่มีผู้หญิงเต็มไปหมดก็เมื่อไปเรียนต่อนอกนั่นแหละ “ขอโทษนะคะเมื่อกี้” “คุณเป็นอะไรเหรอครับ” “เรื่องอย่างนี้เขาไม่บอกผู้ชายกันหรอกค่ะ”เธอหัวเราะเบาๆกับท่าทีงงๆของเขา ดูไม่มีพิษภัยดีนะพ่อคนนี้...เธอคิด “คุณจะทานของหวานอะไรไหม เดี๋ยวผมสั่งให้” “ก็ดีคะ โบราณว่ากินของหวานล้างปากปิดท้ายน่ะดี งั้นชั้นเอาคัสตาร์ดเค้กละกัน คุณล่ะคะ”เธอหันมาจ้องหน้าเขาบ้าง “ผมเอาเหมือนคุณละกัน น้องๆ คัสตาร์ดเค้กสอง” “ครับ รอสักครู่นะครับ”เสียงบริกรดังมา จากคุณ : january w-inds (กริชครับผม) - [ 15 ม.ค. 48 01:30:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 8. “อาหารไม่อร่อยเหรอครับ”เขาถามหล่อน “เปล่าหรอกค่ะ ชั้นเป็นห่วงลูกนะค่ะ แกยังไม่โทร.มาหาเลยตั้งแต่บ่าย”เยาว์วิตกเพราะเอมิกาไม่เคยขาดการติดต่อนานขนาดนี้ ตอนเด็กๆเอมิกาหรือน้องดาวของใครๆติดหล่อนมาก เรียกว่าแม่ลูกคู่นี้ไม่เคยห่างกันเลย ขนาดไปเข้าค่ายอาสาที่อุทัยธานี น้องดาวของหล่อนก็ยังดั้นด้นเดินออกจากตัวหมู่บ้านมาที่ตัวอำเภอ เพื่อมาโทร.ถามสารทุกข์สุขดิบหล่อนทุกวัน “แกโตแล้วนะครับ หากมีอะไรแกคงเอาตัวรอดได้”เขาปลอบ “ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะค่ะ”ที่จริงหากหล่อนหยุดคิดสักนิดว่าตัวหล่อนและลูกต่างก็มีโทรศัพท์มือถือที่โทร.หากันได้ง่ายเพียงกด กด และกด รอพียงเสียงสัญญาณตอบรับของอีกฝ่าย แค่นั้นก็จบ แต่หล่อนเป็นคนที่มีโทรศัพท์ก็เหมือนไม่มี หล่อนแทบไม่มีคนให้โทร.ไปหา และก็เช่นกันที่แทบไม่มีใครโทรมาหาหล่อนนอกจากลูกและเขาคนที่กำลังจ้องหน้าเธออยู่ตอนนี้ เธอแทบไม่เคยเติมเงินเลย มีแต่ดาวที่คอยเติมให้ จนยอดเงินที่เหลืออยู่แทบเอาไปตั้งโต๊ะโทร.ฟรีหน้าหมู่บ้านได้หลายวันเลย “ไม่ลองโทรไปหาลูกคุณล่ะครับ”เขาแนะนำ เธอตื่นจากภวังค์ของความวิตกเมื่อครู่ “คะ คุณว่าอะไรนะคะ” “ผมบอกว่าทำไมคุณไม่ลองโทร.ไปหาแกดูล่ะครับ” “อ๋อ ใช่สิ ฉันก็มีโทรศัพท์นี่นา ชั้นลืมไปน่ะค่ะ” เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากดหมายเลขของลูก เสียงโทรศัพท์เพลง ‘Cherry Pink’ ดังขึ้น คนทั้งร้านหันมามองเธอเป็นตาเดียว ไม่เว้นแม้แต่หล่อน หล่อนตกใจเล็กน้อยที่เห็นลูกอยู่ที่นี่กับผู้ชาย แทนที่จะเป็นกลุ่มเพื่อนอย่างลูกของหล่อนบอก “ดาว...” เธอเอ่ยอย่างเบาๆ แต่ดาวก็ไม่ได้ยินเสียงนั้น เธอพยักหน้าขอโทษคนในร้านอย่างเขินๆ จนมาสะดุดที่โต๊ะในสุด “แม่” เธอร้องขึ้นอย่างงงๆพร้อมกับรู้สึกผิดที่เธอโกหกแม่เรื่องนัดบอดวันนี้ แต่แล้วเธอก็สงสัยว่าทำไมแม่ของเธอถึงมากับชายข้างบ้านอย่างพี่กฤษณ์ เธอ หล่อน และเขาทั้งสองยังคงนั่งอยู่กับที่ของตน คิดหาเหตุผลในสิ่งที่ตัวเองสงสัย ภพ...สงสัยว่าทำไมดาวต้องดูตกใจที่เจอแม่ของตัวเอง กฤษณ์...สงสัยว่าทำไมเยาว์ถึงดูตกใจที่เจอลูกของตัวเอง ดาว...สงสัยว่าทำไมแม่ของเธอถึงมากินข้าวเย็นที่นี่กับกฤษณ์ได้ แถมยังแต่งตัวซะสวยยังกะสาวแรกรุ่น เยาว์...สงสัยว่าทำไมดาวถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วทำไมต้องโกหกเธอว่าจะไปเลี้ยงส่งเพื่อน เข็มนาฬิกาเดินอย่างเอื่อยเฉื่อยในความรู้สึกของคนทั้งสี่ จนเดินผ่านเลขสิบสองเป็นครั้งที่สอง คนทั้งสี่ก็ยังหาคำตอบของตัวเองไม่ได้ ต่างคนต่างไม่กล้าถามกัน ภพ...กลัวเสียมารยาทที่จะไปละลาบละล้วงเรื่องของแม่ลูก กฤษณ์...คิดเช่นเดียวกับภพ ดาว...รู้สึกผิดที่โกหกแม่เพราะเธอไม่เคยโกหกหล่อนเลย เยาว์...ไม่รู้ว่าลูกจะคิดอย่างไรกับการที่เธอมาทานข้าวกับหนุ่มข้างบ้านแถมแต่งตัวสวยยังกะออกเดทครั้งแรก 9.1 ภพ....ยังงุนงง เมื่อเขามองไปที่โต๊ะตัวนั้น แม่ของดาว หล่อนดูสวยสมวัย ถ้าไม่รู้ว่าเป็นแม่ของดาว เขาคงคิดว่าเป็นพี่สาวของเธอแน่ เขาคิดต่อไปพร้อมๆจิ้มชิ้นเนื้อที่ตัดเป็นคำๆเข้าปาก ชิ้นเนื้อชุ่มฉ่ำจนแทบจะละลายในปาก แม้มันจะทำให้เขารู้สึกยังกับลอยได้ แต่เขาก็ยังคิดไม่ออก จากคุณ : january w-inds (กริชครับผม) - [ 15 ม.ค. 48 01:32:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 9.2 กฤษณ์....มองบริกรที่นำอาหารมาเสิร์ฟ เขาพยักหน้าขอบใจ เขามองหน้าเยาว์ที่ยังมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก มันทำให้เขาพาลกังวลไปกับหล่อนด้วย พลางหยิบแก้วเบียร์ขึ้นมาจิบ ฟองเบียร์ที่นุ่มละเมียนเปรอะริมฝีปากของเขา ทำให้เขานึกอะไรขึ้นได้อย่างหนึ่ง 9.3 ดาว....ยังคงถือโทรศัพท์อย่างนั้น เธอเผลอกดปุ่ม NO ไป สัญญาณเสียงขาดไปแล้ว แต่เธอก็ยังหาคำตอบมาตอบคำถามที่ก่อขึ้นในใจไม่ได้ ทำไม...ทำไม...ทำไม เธอถามตัวเองให้สมองคิดอยู่ซ้ำๆแบบนี้ 9.4 เยาว์.....ตอบตัวเองไม่ได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร เธอผิด ลูกผิด ผิดด้วยกันทั้งคู่ หรือไม่ไม่มีใครผิดเลย เธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง ลางทีเธอก็อยากให้มีคนมาตัดสิน มาพิพากษาให้เธอไม่ต้องตกอยู่ในภวังค์นี้ต่อไป “คุณเยาว์ครับ”กฤษณ์เรียกชื่อหล่อนเพื่อให่หล่อนละจากห้วงคิดคำนึงนั้น “คะ มีอะไรคะ”เธออุทานตอบรับเขาเบาๆ “อาหารมาแล้วครับ ทานกันเถอะครับ” บริกรรินไวน์ใส่แก้วให้หล่อน หล่อนหันมาพยักหน้าขอบใจตามมารยาทแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มหมดในอึกเดียว “เบาๆหน่อยสิครับ เดี๋ยวก็เมาก่อนทานหรอกครับ” “ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้องคะ”หล่อนพูดพลางมองไปทางบริกรเพื่อให้เติมไวน์ให้ ทีแรกหล่อนแค่อยากให้กฤษณ์เสียเงินเล่นๆ แต่ตอนนี้เธออยากดื่มให้ตัวเองลืมๆความรู้สึกนี้ไปซะ “น้องคะ เอาไวน์ขวดนึงค่ะ”ดาวสั่งบริกร “คุณอยากจะดื่มไวน์หรือครับ”ภพถาม “ค่ะ”เธอพูดออกไปอย่างส่งๆ ภพรวบรวมความกล้าแล้วพูดขึ้น “ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมว่าสิ่งที่คุณทำไปไม่ใช่ทางออกที่ดีเลยนะครับ ผมจะไม่ยอมให้คุณดื่มมันหรอกนะครับ มันไม่ได้มีไว้ให้เราดื่มเพื่อลืมอะไร เพื่อให้ตัวเองเมา แต่ผมว่ามันมีไว้ดื่มเพื่อฉลอง เพื่อจดจำสิ่งดีๆ ช่วงเวลาดีๆนะครับ” “คุณอย่าทำมาสอนฉันน่า” เธอพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง ภพไม่รู้หรอกว่าทำไมเธอถึงเป็นอย่างนี้ และก็เป็นการยากที่เธอจะบอกเหตุผลกับเขา 10. บทสุดท้าย บริกรนำคัสตาร์ดเค้กมาเสิร์ฟ ดาวตัดคัสตาร์ดแล้วช้อนเข้าปาก รสชาติหวานบาดลิ้นเป็นเสน่ห์ของมัน แต่ละชิ้นเหมือนดังภาพของกฤษณ์ คนที่เธอยอมเป็นของเขาเพียงเพราะคำว่า”รัก”ที่ออกมาจากปากของชายผู้นี้ แต่ตอนนี้เขากำลังทำอย่างนั้นเช่นเดียวกับแม่ของเธอ มันบาดหัวใจเธอดังความหวานของชิ้นเค้กที่กลืนกินเข้าไป เธอคิดว่าตัวเองต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ เธอช้อนชิ้นเค้กชิ้นสุดท้ายเข้าปาก แล้วลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะตัวในสุด. จากคุณ : janaury w-inds (กริชครับผม) - [ 15 ม.ค. 48 01:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จบแล้วครับผม ยาวเหมือนกันนะ เริ่มที่ผมเลยละกัน "เธอจึงสวมกายอันอรชรอ้อนแอ้นนั้น" สวมกายนี่ แปลว่าอะไรเอ่ย ไม่ค่อยเห็นภาพเลยครับ "ไอ้เพื่อนก็นึกว่าตกส้วมตาย เลยกะจะมาเก็บศพสักหน่อย ดีจริงที่แม่เพื่อนสาวไม่ได้เป็นอย่างที่คิด" เพื่อนซ้อนกับเพื่อน ทำให้งงได้ครับ "ผมรุ้จักชื่อคุณ" พิมพ์ผิดนะครับ แล้วจะเข้ามาใหม่ละกันครับ แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 48 01:54:52 จากคุณ : january w-inds (กริชครับผม) - [ 15 ม.ค. 48 01:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาแฮปค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 15 ม.ค. 48 03:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มีบางประโยคที่อ่านแล้วติดขัดเล็กน้อยนะคะ.. แต่โดยรวม..เขียนแล้วน่าติดตาม ลุ้นจนจบ.. พลิกล็อคดีค่ะ.. จบแล้วอึ้ง..ได้ใจ ๆ.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 15 ม.ค. 48 05:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นักเขียนร่วมมหาวิทยาลัยนะนี่ ^_^ ขอเอาไปอ่านก่อนนะครับ วันนี้อากาศน่านอนจังเลย.... จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ม.ค. 48 14:33:11 A:203.209.106.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 เออ  อ่านแล้วเข้าใจดีค่ะ คนข้างบ้านหนุ่มหล่อกับสองสาวแม่ลูก นั่นสิ  อย่างนี้ไม่ข้างใดข้างหนึ่งก็พังกันไปข้างละมั้ง เข้าใจหาเอาเรื่องมาเขียนนะ เก่งค่ะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 16 ม.ค. 48 01:11:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืม ไม่กล้าวิจารณ์ เดี๋ยวดังอย่างเพื่อนซี้ ฮ่าๆๆ อ่านแล้วรู้สึกว่าน่าวิจารณ์ดีนะ แต่คงต้องใช้เวลาเยอะ ขอติดไว้ก่อนนะครับ ถ้ามีแรง แล้วจะเขียนความเห็นให้หลังไมค์ จากคุณ : เฮียพีทคุง (PeterPuck) - [ 17 ม.ค. 48 14:35:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอามาคืนแล้วค่ะ เนื้อเรื่องน่าติดตามดีค่ะ แต่ถ้าผู้แต่งลองอ่านทวนเองหลาย ๆ เที่ยวหน่อย อาจค่อย ๆ แก้บางจุดให้ความมันลื่นกว่านี้อีกนิด ก็จะดีขึ้นค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 17 ม.ค. 48 21:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 การใช้คำพูดประโยคใช้ได้ค่ะ แต่อ่านแล้วไม่ค่อยมีอมยิ้มเกิดขึ้นในหัวใจเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะเป็นเรื่องสั้นใน 1 วัน เลยทำให้มันรวบรัดตัดตอนกับความรักที่เกิดขึ้นมันเลยไม่ค่อยประทับใจสำหรับเราเท่าไหร่ แบบว่ามันยาวแล้วก็อ่านไม่จบด้วยนะค่ะอ่านได้ครึ่งเดียว แต่คิดว่าการเขียนคงไม่น่าหักมุมในแบบตอนต้นเลยมาคอมเม้นซะหน่อย นี่ถ้าคุณเป็นเด็กเพิ่งโตและรียนรู้โลกถือว่าเขียนดีมาก แต่ถ้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ต้องปรับปรุงหน่อยละกันนะค่ะ อ่านเยอะแล้ววันนี้ปวดตาจังไปละ จากคุณ : เวิ้งว้าง - [ 31 ม.ค. 48 17:02:44 ]