ผมเดินลงจากสะพานลอย ที่ทอดยาวมาจากสถานีรถไฟฟ้า ย่านอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมฺ ผ่านหญิงไม่สาวคนหนึ่งนั่งอย่กับพื้น เธอเป็นคนพิการมองไม่เห็นปลายเท้าของเธอ ที่นั่งเหมือนขัดสมาธิหรือพับเพียบอย่ แต่แขนทั้งสองข้างขาดด้วนอย่ต่ำกว่าข้อศอก ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง เพื่อหาเศษเหรียญให้ทานตามความเคยชิน แต่เหลือเหรียญห้าบาทเพียงอันเดียว จึงตัดสินใจเดินลงมาจนสุดบันได แวะเข้าไปทำธุระเบา ๆ ในห้องสุขา ทั้ง ๆ ที่ยังไม่จำเป็น เหลือเงินทอนสองบาท แล้วรีบสาวเท้าก้าวขึ้นบันไดสะพานลอยด้านเก่า เมื่อไปถึงที่ซึ่งหญิงพิการผ้นั้นนั่งอย่ ก็ต้องชะงัก ไม่กล้าเอาเหรียญสองบาทนั้นให้ทานแก่เธอตามความตั้งใจ
เพราะเบื้องหน้าของเธอมีกระบะเต็มไปด้วยสลากกินแบ่ง และขายตามราคาเสียด้วย
เธอไม่ใช่ขอทานอย่างที่ผมคิด
ก็เมื่อกี้เธอไม่ได้กางกระบะออกนั่นเอง
ผมหย่อนเศษเหรียญบาทสองอันลงในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
และเดินกลับบ้านด้วยความผิดหวัง.
จากคุณ :
เจียวต้าย
- [
15 ม.ค. 48 19:31:47
A:61.90.14.98 X:
]
เรื่องสั้นที่สุด
