PANTIP.COM : W3235990 ซำเหมาพเนจร ตอนบันทึกการแต่งงาน [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 9

หมอสาวใจดี

ฉันเป็นคนที่เจ็บไข้ได้ป่วยแล้วไม่ชอบหาหมอ ไม่ได้หมายความว่าฉันจะแข็งแรงไม่ป่วยไม่ไข้ ตรงกันข้าม วัน ๆ มักจะเป็นโรคเล็กโรคน้อยอยู่เสมอ จึงทำให้ขี้เกียจไปหาหมอ อยู่มาครึ่งค่อนชีวิต สมบัติล้ำค่าของฉันก็คือกล่องยาใบโต ไม่ว่าจะไปถึงไหนฉันก็จะพกพาไปถึงนั่น ใช้นาน ๆ เข้าก็พอมีความรู้ประสบการณ์ ในการรักษาโรคจิ๊บจ๊อยได้บ้าง

นับตั้งแต่ปีที่แล้ว ระหว่างที่ฉันท่องเที่ยวไปในทะเลทราย ใช้แอสไพรินสองเม็ดแก้อาการปวดหัวของแม่เฒ่าซาฮาราวี่คนหนึ่ง หลายวันที่อยู่ในกระโจมนั้น ก็มักจะมีคนจูงเด็กจูงคนแก่มาขอยากันให้ขวักไขว่ ขณะนั้นฉันจะกล้าแจกให้พวกเขาเพียงแค่ยาแดง ครีมแก้อักเสบและพวกยาแก้ปวด แต่สำหรับชนเผ่าที่ห่างไกลความเจริญอย่างพวกเขา เพียงแค่นี้ก็แสดงผลที่มากมายเกินคาดแล้ว ก่อนกลับมาที่เมืองอายงฉันทิ้งยาทั้งหมดที่มีในตัวให้กับชาวซาฮาราวี่ยากจนที่อยู่ในกระโจมนั้นจนหมด

อยู่ในเมืองได้ไม่นาน เพื่อนบ้านชาวแอฟริกาปวดหัวจึงมาขอยาแก้ปวด ฉันรู้ว่าในเมืองมีโรงพยาบาลของรัฐจึงไม่ให้ยากับเธอ แต่แนะนำให้เธอไปหาหมอ คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงทั้งหมดแถบนี้เป็นประเภทเดียวกับฉัน คือป่วยไข้ไม่ยอมหาหมอเด็ดขาด แต่สาเหตุของพวกเขาไม่เหมือนกับฉันเสียทีเดียว เพราะว่าหมอเป็นผู้ชาย ดังนั้นบรรดาสตรีที่ซ่อนใบหน้าอยู่หลังผืนผ้าเหล่านี้ ยอมป่วยจนตายดีกว่าไปให้หมอผู้ชายตรวจโรค ด้วยความจนใจ ฉันจึงฝืนให้ยาแก้ปวดสองเม็ดกับเจ้าหล่อน นับแต่นั้นเป็นต้นมา ไม่รู้ใครเป็นคนป่าวประกาศ พวกผู้หญิงแทบทุกคนในละแวกใกล้เคียงจะมาขอให้ฉันรักษาโรคเล็กโรคน้อยของพวกเธอเสมอ ที่ทำให้พวกเขาได้อกได้ใจก็คือ นอกจากจะขอยาแล้วบางทีฉันยังแถมเสื้อผ้าชาวตะวันตกให้กับพวกหล่อนด้วย ทีนี้คนที่มาขอฉันรักษาจึงเยอะขึ้น ๆ ความคิดของฉันก็คือ ในเมื่อพวกหล่อนตีให้ตายก็ไม่ยอมหาหมอ ถ้าเช่นนั้นโรคจิ๊บจ๊อยที่ไม่ถึงตาย ยกให้ฉันช่วยสักหน่อยก็คงไม่เป็นไร ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของพวกเขา ขณะเดียวกันก็ช่วยบรรเทาความเหงาหงอยในชีวิตกลางทะเลทรายของฉันด้วย ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ขณะเดียวกันฉันก็พบว่า เด็กและผู้หญิงที่ฉันเคยจ่ายยาย ร้อยละแปดสิบมักจะได้ผลเกินคาด ดังนั้นฉันจึงกล้าหาญขึ้นเรื่อย ๆ บางครั้งยังถึงกับวินิจฉัยโรค โฮเซ่เห็นฉันรักษาคนไข้เหมือนเล่นตุ๊กตา มักจะแอบปาดเหงื่อแทนฉันเสมอ เขาคิดว่าฉันกำลังมั่วนิ่ม แต่ไม่รู้หรอกว่าเบื้องหลังการมั่วนิ่มนั้น มีความรักที่มากมายแอบแฝงอยู่ด้วย

หนูคูข่าข้างบ้านอายุ 10ขวบ เธอกำลังจะแต่งงาน ก่อนแต่งงานครึ่งเดือนบริเวณขาหนีบเกิดฝีสีแดงที่หนึ่ง เห็นตอนแรกขนาดประมาณเหรียญเงินเหรียญหนึ่ง ไม่มีหนอง คลำดูรู้สึกแข็ง ๆ เนื่องจากบวมมากพื้นผิวจึงเป่งจนใส บริเวณต่อมน้ำเหลืองก็บวมเป่งเป็นก้อนสองก้อน วันรุ่งขึ้นไปเยี่ยม ฝีของเธอบวมออกมาเป็นก้อนย่อม ๆ แล้ว เด็กหญิงคนนี้ปวดจนร้องครวญครางเกลือกกลิ้งอยู่บนผืนเสื่อขาด ๆ บนพื้น “ไม่ไหว ต้องหาหมอแล้วล่ะ” ฉันบอกกับแม่เด็ก “ที่นี่เราจะหาหมอไม่ได้ ลูกสาวฉันจะแต่งงานอยู่แล้ว” แม่ของเด็กตอบฉันอย่างเด็ดเดี่ยว ฉันจึงได้แต่ทาครีมแก้อักเสบและให้ทานยาแก้อักเสบชนิดพิเศษอย่างเดียว ถูลู่ถูกังเช่นนี้ไปสามสี่วัน อาการไม่ดีขึ้นแม้แต่น้อย ฉันก็ถามพ่อเด็กอีกว่า “ไปหาหมอเถอะนะ” คำตอบก็เหมือนเดิม “ไม่ได้ ไม่ได้” พอคิดดูอีกที ที่บ้านยังมีถั่วเหลืองเหลืออยู่นิดหน่อย เอาละงานนี้ ให้ชาวแอฟริกันทดลองสูตรลับยาจีนดูหน่อยละกัน ฉันจึงกลับบ้านไปโม่ถั่ว โฮเซ่เห็นฉันหมกมุ่นอยู่ในครัว จึงชะโงกหน้าเข้ามาถามว่า “ทำของกินหรือ?” ฉันตอบเขาว่า “ทำยาจีน ไปให้หนูคูข่าทา” เห็นเขาอึ้งไปครู่หนึ่ง ถามต่อว่า “ทำไมใช้ถั่วเหลืองล่ะ?” “เป็นสูตรโบราณ จำมาจากตำรายาจีน” เขาได้ยินเข้าไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่พูดว่า “ผู้หญิงพวกนี้ไม่ยอมหาหมอ กลับมาเชื่อคุณ คุณเองก็อย่าเผอเรอจนธาตุไฟแตกล่ะ” ฉันผสมถั่วเหลืองที่โม่ขึ้นมาจนข้นเหนียวเทลงชามเล็ก ๆ บอกว่า “ฉันเป็นหมอผีแอฟริกา” แล้วก็เดินไปยังบ้านคูข่า วันนั้นฉันใช้แป้งเปียกถั่วเหลืองทาบนบริเวณบวมแดงของคูข่า แล้วใช้ผ้าก๊อสพันปิดเอาไว้ วันรุ่งขึ้นฝีก็อ่อนตัวลง ฉันเปลี่ยนถั่วเหลืองแล้วทาใหม่ วันที่สามเริ่มมีหนองสีเหลืองซึมออกมาจากผิวหนัง บ่ายวันที่สี่มีน้ำหนองจำนวนมากไหลออกมา จากนั้นก็มีเลือดปนออกมาเล็กน้อย ฉันช่วยทายาน้ำให้ ไม่กี่วันก็หายสนิท โฮเซ่กลับมาจากที่ทำงานฉันก็บอกเขาด้วยความภาคภูมิใจ “หายแล้ว” “เพราะถั่วเหลืองหรือ ?” “ใช่” “พวกคุณคนจีนนี่ลึกลับจริง ๆ” เขาส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ

อีกครั้งหนึ่ง เพื่อนบ้านอีกคน ฮาตี้เยโท่ มาหา มาถึงก็บอกว่า “น้องสาวญาติผู้น้องเดินทางข้ามทะเลทรายมาหา พักอยู่ที่บ้าน กำลังจะตายแล้ว มาดูให้หน่อยสิ” ฉันได้ยินว่ากำลังจะตาย ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เป็นโรคอะไร?” ฉันถาม “ไม่รู้สิ ดูหมดเรี่ยวหมดแรง เวียนหัว ลูกตาค่อย ๆ มองไม่เห็น ผอมมาก กำลังค่อย ๆ ตายอ่ะ” ฉันฟังเธอบรรยายได้เห็นภาพมาก กำลังรู้สึกสนใจ โฮเซ่ก็ได้ยินเสียงพวกเราคุยกันอยู่ในห้อง ร้องออกมาอย่างตกใจว่า “ซำเหมา คุณไม่ต้องไม่ยุ่งเลยนะ” ฉันจึงบอกฮาตี้เบา ๆ ว่า “เดี๋ยวฉันตามไป รอให้สามีฉันไปทำงานก่อนฉันจึงจะออกไปได้” พอปิดประตู โฮเซ่ก็ด่าฉัน “ถ้าผู้หญิงคนนั้นตายไปจริง ๆ คนเขาจะคิดว่าเธอเป็นคนรักษาจนตาย ไม่ยอมไปหาหมอ ป่วยตายก็สมน้ำหน้าแล้ว” “พวกเขาไม่มีการศึกษา น่าสงสารออก—” ถึงฉันจะเถียง แต่โฮเซ่ก็พูดมีเหตุผล ถึงอย่างนั้นก็ตาม ฉันมันขี้สงสัย แล้วไหนจะใจกล้าหน้าด้าน จึงไม่เชื่อฟังเขา เท้าหน้าโฮเซ่เหยียบออกประตูบ้านไปทำงาน เท้าหลังฉันก็ตามออกไปติด ๆ พอถึงบ้านฮาตี้ ก็เห็นหญิงสาวที่ผอมจนเห็นหนังหุ้มกระดูกนอนอยู่บนพื้น ลูกตาโบ๋ลึกจนเห็นแต่หลุมดำ ๆ แตะตัวดู ไม่มีไข้ ลิ้น เล็บ นัยน์ตาก็เป็นสีที่ปกติ ถามว่าไม่สบายตรงไหน ก็พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ต้องให้ฮาตี้แปลเป็นภาษาอาหรับ “ตาของเธอค่อย ๆ พร่ามัวจนมองไม่ค่อยเห็น ในหูมีแต่เสียงวี๊ ๆ ไม่มีแรงลุกขึ้น” ฉันเกิดความคิดขึ้นมาถามฮาตี้ว่า “ญาติผู้น้องของเธออาศัยอยู่ที่กระโจมในทะเลทราย ?” หล่อนพยักหน้า “อาหารการกินไม่ค่อยดี ?” ฮาตี้ตอบว่า “เรียกว่าไม่มีอะไรกินจะเหมาะกว่า” “เดี๋ยวนะ” ว่าแล้วฉันก็วิ่งกลับบ้าน เทวิตามินรวมที่มีปริมาณวิตามินสูงสุดมาสิบห้าเม็ดมาให้ “ฮาตี้ เชือดแพะสักตัวเธอยอมไหม ?” หล่อนรีบพยักหน้า “ให้ญาติผู้น้องเธอกินวิตามินพวกนี้ก่อน วันละสองสามครั้ง นอกจากนี้ก็ต้มซุปแพะให้เธอดื่ม” ผ่านไปไม่ถึงสิบวัน น้องสาวฮาตี้ที่เธอสาธยายว่าใกล้ตายคนนั้น เดินมาหาฉันถึงที่บ้าน นั่งเล่นอยู่ครึ่งค่อนวันกว่าจะกลับ กำลังวังชาก็ดีขึ้นแล้ว โฮเซ่กลับมายังเจอเธอด้วย หัวเราะว่า “ว่าอย่างไรล่ะ คนใกล้ตายเธอยังรักษาได้หรือ ? โรคอะไรละงานนี้ ?” ฉันยิ้มตอบ “ไม่เป็นโรคอะไรเลย แค่ขาดสารอาหารอย่างแรงเท่านั้น” “แล้วเธอรู้ได้อย่างไรกัน ?” โฮเซ่ถาม “ฉันคิดเอาเอง” ฉันรู้สึกว่าเขาชื่นชมฉันเล็กน้อยแล้ว

ที่พักของพวกเราเป็นรอบนอกของเมืองอายงไม่ค่อยมีชาวยุโรปพักอาศัยอยู่ โฮเซ่กับฉันยินดีที่ได้รู้จักกับชาวพื้นเมือง เพราะฉะนั้นเพื่อนฝูงกว่าครึ่งที่ฉันคบหาจึงเป็นชาวซาฮาราวี่ ฉันอยู่ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ จึงเปิดโรงเรียนสตรีฟรีที่บ้าน สอนพวกผู้หญิงแถวนี้นับตัวเลขและรู้จักเหรียญเงิน ใครที่มีหัวหน่อยก็สอนคณิต (ประมาณหนึ่งบวกหนึ่งเป็นสอง) มีนักเรียนหญิงทั้งหมด 7-15 คน พวกเขาจะมาหรือจะไปไม่แน่นอน พูดได้ว่าเป็นโรงเรียนที่อิสระมาก มีอยู่วันหนึ่งขณะกำลังสอน นักเรียนไม่ตั้งใจเรียน วิ่งมาค้นหนังสือที่หิ้งหนังสือของฉัน บังเอิญหยิบเอาเล่ม “การกำเนิดเด็กทารก” ออกมา เป็นหนังสือภาษาสเปน ข้างในมีรูปประกอบชัดเจน สีสันสวยงาม นับตั้งแต่แม่เด็กตั้งครรภ์อย่างไรจนกระทั่งคลอดเด็ก อธิบายอย่างละเอียดและเข้าใจ บรรดานักเรียนของฉันเห็นเข้าก็อยากรู้ พวกเราจึงทิ้งวิชาคณิตไปก่อน ใช้เวลาสองอาทิตย์กับการอธิบายหนังสือเล่มนี้ พวกเขาดูรูปไปพลางก็วี๊ดว๊ายยกใหญ่ เหมือนไม่ค่อยเข้าใจว่าชีวิต ๆ หนึ่งเกิดขึ้นมาได้อย่างไร ถึงแม้ว่าในหมู่นักเรียนของฉัน บางคนจะเป็นคุณแม่ลูกสี่แล้วก็ตาม “จะมีอะไรประหลาดไปกว่านี้อีกไหม คุณครูที่ไม่เคยมีลูก สอนคุณพวกแม่ ๆ ที่เคยมีลูกแล้วว่าเด็กเป็นมาอย่างไร” โฮเซ่พูดไปหัวเราะก๊าก “เมื่อก่อนพวกเขาคลอดเด็กเป็น ตอนนี้เพิ่งจะรู้ว่ามันเป็นมาอย่างไร นี่เรียกว่าทฤษฎียากกว่าปฏิบัติ” อย่างน้อยพวกผู้หญิงเหล่าก็นี้ได้รับความรู้ทั่วไปเพิ่มขึ้น ถึงแม้ความรู้เหล่านี้จะไม่ทำให้ชีวิตของพวกเขามีความสุขหรือแข็งแรงมากขึ้นไปกว่าเดิมก็ตาม

จากคุณ : beer87 - [ 18 ม.ค. 48 19:52:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10

มีอยู่วันหนึ่ง นักเรียนของฉันคนหนึ่ง ฟาติมา ถามฉันว่า “ซำเหมา ตอนที่ฉันคลอดลูก เธอช่วยมาหน่อยได้ไหม” ฉันมองหล่อนปากอ้าตาค้าง ฉันแทบจะเจอฟาติมาทุกวัน กลับไม่รู้เลยว่าหล่อนตั้งครรภ์ “เธอเหรอ กี่เดือนแล้ว ?” ฉันถาม หล่อนนับตัวเลขไม่เป็น แน่นอนย่อมไม่รู้ว่ากี่เดือนแล้ว ในที่สุดฉันก็เกลี้ยกล่อมให้หล่อนแก้ผ้าที่พันโพกอยู่ทั้งตัวทั้งหัวออก เหลือแต่กระโปรงยาวข้างใน “เมื่อก่อนคลอดลูกใครช่วยเธอหรือ ?” ฉันรู้ว่าหล่อนมีลูกชายอายุสามขวบคนหนึ่ง “แม่ฉันเอง” หล่อนตอบ “ครั้งนี้ก็ขอให้แม่เธอมาช่วยสิ ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอก” หล่อนก้มหน้าลงไป “แม่ฉันมาช่วยไม่ได้แล้ว เธอตายไปแล้ว” ได้ยินอย่างนั้นฉันจึงได้แต่เงียบ “ไปหาหมอดีไหม ? ไม่ต้องกลัวหรอก” ฉันถามอีก “ไม่ได้ หมอเป็นผู้ชาย” หล่อนปฏิเสธฉันทันควัน ฉันมองไปที่ท้องโต ๆ ของหล่อน คงจะแปดเดือนแล้วกระมัง แล้วก็พูดกับหล่อนอย่างลังเลว่า “ฟาติมา ฉันไม่ใช่หมอ แล้วก็ไม่เคยคลอดลูก ฉันคงช่วยเธอไม่ได้หรอก” ได้ยินแค่นั้นหล่อนก็ร้องไห้ “ขอร้องละ ในหนังสือเล่มนั้นว่าไว้ละเอียดขนาดนี้ มาช่วยฉันเถอะนะ ขอร้อง---” โดนขอร้องขนาดนี้ฉันจึงใจอ่อน คิดดูอีกทีก็ยังไม่ไหว จึงทำใจแข็งบอกกับหล่อนว่า “ไม่ได้ เธอจะมาขอร้องฉันอย่างนี้ไม่ได้ เดี๋ยวเธอจะมาตายเพราะฉันเปล่า ๆ” “ไม่หรอก ฉันแข็งแรงดี ฉันเองก็คลอดลูกเป็น เธอแค่มาช่วยฉันก็พอแล้ว” “ค่อยว่ากันอีกที” ฉันไม่ได้รับปาก

ผ่านไปหนึ่งเดือนกว่า ฉันลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว เย็นวันนั้น เด็กผู้หญิงที่ไม่รู้จักคนหนึ่งมาเคาะประตู พอเปิดประตูเธอก็พูดว่า “ฟาติมา ฟาติมา” เธอพูดภาษาสเปนคำอื่น ๆ ไม่เป็น ฉันล็อกประตูบ้านพลางก็บอกเธอว่า “ไปตามสามีของเธอมา เข้าใจไหม ?” เธอพยักหน้ารับแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็ว

ไปถึงบ้านฟาติมา ฉันเห็นหล่อนเจ็บปวดจนเหงื่อแตกพลั่กอยู่บนพื้น ข้าง ๆ ตัวหล่อนยังมีเด็กผู้ชายสามขวบร้องไห้อยู่ บนเสื่อที่ฟาติมานอนอยู่มีน้ำไหลออกมากองใหญ่ ฉันอุ้มเด็กขึ้นมา วิ่งไปฝากไว้กับข้างบ้าน จากนั้นก็ลากตัวหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกลับมาที่บ้านของฟาติมา ชาวแอฟริกันที่นี่ไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไหร่ ระหว่างพวกเขาด้วยกันไม่ค่อยมีความรักให้แก่กันมากนัก หญิงวัยกลางคนคนนั้นเมื่อเห็นฟาติมาเข้า ก็ด่าฉันด้วยภาษาอาหรับอย่างกริ้วโกรธ (ต่อมาฉันจึงรู้ว่า คนที่นี่ถือว่าการดูผู้อื่นคลอดลูกเป็นเรื่องอัปมงคล) จากนั้นก็หันหัวเผ่นแน่บ ฉันจึงต้องบอกฟาติมาว่า “ไม่ต้องกลัว ฉันกลับไปเอาของก่อน เดี๋ยวมา” ฉันรีบวิ่งกลับบ้าน ถึงปุ๊บก็พุ่งไปที่ชั้นหนังสือ เปิดหน้าที่เกี่ยวกับการคลอดลูกอ่านอย่างรวดเร็ว คิดในใจว่า “กรรไกร สำลี แอลกอฮอล์ ยังมีอะไรอีก ยังขาดอะไรอีก ?” ตอนนี้ฉันเพิ่งเห็นว่าโฮเซ่กลับมาที่บ้านแล้ว กำลังมองฉันด้วยสายตาสงสัย “ไอ้หยา ประหม่าไปหน่อย สงสัยทำไม่ได้แน่ ๆ” ฉันพูดกับโฮเซ่เบา ๆ เนื้อตัวสั่นเทา “จะทำอะไร ? ทำอะไรไม่ได้ ?” โฮเซ่เองก็พลอยประหม่าไปกับฉันอย่างไม่รู้ตัว “ไปทำคลอดนะสิ! น้ำคร่ำไหลออกมาตั้งเยอะแล้ว” ฉันกอดหนังสือไว้ในมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งก็ถือสำลีห่อเบ้อเร่อ วิ่งวุ่นหากรรไกร “คุณจะบ้าหรือ ห้ามไป” โฮเซ่วิ่งมาแย่งหนังสือของฉัน “คุณยังไม่เคยคลอดลูกเลย เดี๋ยวคนอื่นเขาจะตายเปล่า ๆ” เขาตะโกนใส่ฉัน ขณะนี้ฉันพอมีสติขึ้นมานิดหน่อย แต่ยังเถียงต่อไปว่า “ฉันมีหนังสือ ฉันเคยดูสารคดีเกี่ยวกับการทำคลอด---” “ห้ามไป” โฮเซ่วิ่งเข้ามากอดฉันเอาไว้แน่น มือทั้งสองข้างของฉันถือของไว้เต็ม จึงใช้ศอกกระทุ้งชายโครงเขา พลางดิ้นพลางร้องว่า “เธอมันคนไม่มีน้ำใจ เธอมันสัตว์เลือดเย็น ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” “ไม่ปล่อย ห้ามไป” เขาจับฉันเอาไว้อย่างดื้อดึง

ขณะที่พวกเราตีกันไปตีกันมา จู่ ๆ ก็เห็นสีหน้าแตกตื่นระคนตกใจของสามีฟาติมา มองเข้ามาทางหน้าต่าง โฮเซ่ปล่อยฉัน หันไปบอกเขาว่า “ซำเหมาไปทำคลอดไม่ได้ จะเป็นอันตรายกับฟาติมา ผมจะไปหารถ คุณกับภรรยาต้องไปโรงพยาบาล”

ในที่สุดฟาติมาก็คลอดลูกชายโดยสวัสดิภาพในโรงพยาบาลรัฐ เนื่องจากเป็นคนพื้นเมือง รัฐบาลจึงทำคลอดฟรี ออกจากโรงพยาบาลเธอภาคภูมิใจมาก เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนแรกในละแวกนี้ที่ทำคลอดในโรงพยาบาล ส่วนเรื่องหมอเป็นผู้ชายก็ไม่พูดถึงอีกเลย

เช้าวันรุ่งขึ้นฉันขึ้นไปตากผ้าบนดาดฟ้า เห็นเล้าแพะที่เจ้าของบ้านสร้างเอาไว้บนดาดฟ้าพวกเรา มีสมาชิกใหม่เพิ่มมาสองตัวเล็ก ๆ ฉันตื่นเต้นมาก รีบเรียกโฮเซ่ “เร็วเข้า รีบขึ้นมาดู! ลูกแพะน่ารักเพิ่งเกิดใหม่สองตัว” เขาวิ่งขึ้นมาดูแล้วพูดว่า “ลูกแพะอย่างนี้ ย่างกินอร่อยที่สุด” ฉันสะดุ้งโหยง ถามเขาด้วยความโมโหว่า “เธอพูดบ้า ๆ อะไรของเธอ” ว่าแล้วก็รีบต้อนลูกแพะให้ไปอยู่ใกล้ ๆ แม่มัน ทีนี้ฉันเพิ่งเห็นแม่แพะหลังคลอด นอกตัวของมันมีของที่คล้าย ๆ หัวใจห้อยอยู่ คงเป็นรกกระมัง ? น่าขยะแขยง ผ่านไปสามวัน ของสกปรกพวงใหญ่นั้นก็ยังห้อยอยู่ไม่หล่น “เชือดมากินดีกว่า” เจ้าของบ้านพูด

“คุณเชือดแม่แพะ แล้วจะให้ลูกแพะอยู่อย่างไร ?” ฉันรีบหาเหตุผลมาช่วยแพะ “ลากรกไป ๆ มา ๆ อย่างนี้เดี๋ยวก็ต้องตายเหมือนกัน” เจ้าของบ้านพูด

“ให้ฉันลองรักษาดูก่อน ค่อยว่าอีกทีว่าจะเชือดหรือไม่เชือด” ฉันพูดออกไปอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ว่าจะช่วยแม่แพะอย่างไร กลับถึงบ้านคิดดูอีกที อืม ฉันไปหยิบเหล้าองุ่นมาขวดหนึ่ง ขึ้นดาดฟ้าจับตัวแม่แพะเอาไว้ กรอกปากมันเต็ม ๆ คิดเอาเองว่าถ้ามันไม่เมาตายเสียก่อน ก็คงรอดสักห้าสิบเปอร์เซนต์ นี่เป็นวิธีที่ฟังมากจากชาวสวนคนหนึ่ง ฉันแอบจำมาได้

วันรุ่งขึ้นเจ้าของบ้านมาบอกฉันว่า “หายดีแล้ว ของสกปรกในท้องหลุดออกมาหมดแล้ว หายแล้ว ! ไม่ทราบว่ารักษาด้วยวิธีอะไรหรือ ? ขอบคุณจริง ๆ ขอบคุณมาก !” ฉันยิ้ม บอกเขาเบา ๆ ว่า “กรอกไวน์แดงไปขวดใหญ่” เขาก็พูดอีกครั้งว่า “ขอบคุณ ขอบคุณ !” คิดดูอีกที มุสลิมห้ามดื่มเหล้า แพะของพวกเขาก็คงห้ามดื่มเหมือนกัน จึงเดินจากไปแบบตีหน้าจืด ๆ

หมอผีอย่างฉันถึงแม้จะศักดิ์สิทธิ์กับทุกคน มีแต่โฮเซ่เท่านั้น ที่กลัวฉันมาก ปกติไม่เคยให้โอกาสฉันได้รักษาเขาเลย ฉันพยายามทุกวิถีทางให้เขามั่นใจในตัวฉัน มีอยู่วันหนึ่งเขาปวดกระเพาะ ฉันให้ยาผงเขาห่อหนึ่ง---สี่หลง—U บอกให้เขาเอาไปชงน้ำดื่ม “อะไรนะ ?” เขาถาม ฉันพูดว่า “เธอเอาไปลองดูน่า ได้ผลออก” เขาถูกฉันบังคับให้กินไปห่อหนึ่ง จากนั้นไม่ค่อยไว้ใจ จึงไปดูซองพลาสติกที่ห่อยา ภาษาจีนบนซองเขาอ่านไม่ออกแต่บังเอิญมีตัวภาษาอังกฤษเขียนเอาไว้ว่า – วิตามิน – U – เขาหันหน้าเหยเกมาทางฉัน “วิตามินมีวิตามินUด้วยหรือ? แล้วจะรักษาโรคกระเพาะได้อย่างไร ?” อันที่จริงฉันก็ไม่รู้ หยิบฉลากยาขึ้นมาอ่าน มีจริง ๆ ด้วย ฉันหัวเราะอยู่ตั้งนาน แต่อาการปวดกระเพาะของเขาก็หายจริง ๆ

อันที่จริงการเป็นสัตวแพทย์ก็สนุกไม่น้อย แต่เนื่องจากครั้งที่ฉันจะไปช่วยฟาติมาทำคลอด โฮเซ่ยังตกใจไม่หาย เรื่องที่ฉันแอบไปสวมวิญญาณสัตวแพทย์จึงไม่เล่าให้เขาฟัง พอนานเข้าเขาก็คิดว่าฉันคงเลิกสนุกกับการเล่นเป็นหมอแล้ว

อาทิตย์ที่แล้วพวกเรามีวันหยุดสามวัน อากาศไม่ร้อนไม่หนาว พวกเราจึงวางแผนเช่ารถจิ๊บขับไปกางเต็นท์นอนกลางทะเลทราย ขณะที่พวกเราอยู่กันที่หน้าประตู กำลังเตรียมขนข้าวของ พวกถังน้ำ เต็นท์ อาหารขึ้นรถ มีเพื่อนบ้านหญิงที่ตัวดำมะเมี่ยมคนหนึ่ง ผ้าปิดหน้าของเธอก็ไม่ได้ปิด เดินมาทางพวกเราอย่างผ่าเผย ยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปากพูดอะไร หล่อนก็พูดกับโฮเซ่อย่างสดชื่นว่า “ภรรยาของคุณเก่งจริง ๆ ฟันของฉันหลังจากที่ให้เขาอุดให้ ก็ไม่ปวดอีกเลย” ฉันได้ยินก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที ตะโกนเสียงดังว่า “เอ๊ะ ขนมปังล่ะ ทำไมหาไม่เจอ !” พลางก็ส่งเสียงหัวเราะคิกคัก

ปรากฏว่าเป็นไปตามคาด โฮเซ่หันหน้ามาทางฉัน ทำหน้ายิ้มก็ไม่ใช่ร้องไห้ก็ไม่เชิง “ไม่ทราบว่านายหญิงเปลี่ยนอาชีพเป็นทันตแพทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” ฉันคิดดูว่าเสแสร้งต่อไปก็เอาไม่อยู่แล้ว เงยหน้าคิดดูสักพัก บอกเขาว่า “ตั้งแต่เดือนที่แล้ว” “อุดไปกี่คนแล้วล่ะ?” เขาเองก็หัวเราะ “ผู้หญิงสองคน เด็กคนหนึ่ง พวกนี้ไม่ยอมไปโรงพยาบาล ก็ช่วยไม่ได้ ดังนั้น... อันที่จริงอุดให้แล้วพวกเขาก็หายปวดแล้วนะ พอจะกัดจะเคี้ยวอาหารกันได้ปกติ” ฉันพูดความจริง “ใช้วัสดุอะไรมิทราบ?” “ข้อนี้เป็นความลับ บอกไม่ได้” ฉันรีบตอบ “คุณไม่ตอบ ผมไม่ไปกางเต็นท์ด้วย” มีการข่มขู่กันอีก ก็ได้ ฉันเดินห่างออกมาหน่อยหนึ่ง ไกลจากโฮเซ่พอสมควร แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ไม่หลุด กันน้ำ ติดแน่น กลิ่นหอม สีสวย เธอคิดว่าคืออะไรล่ะ ?” “อะไรน่ะ ?” เขาสวนทันควัน ไม่ทันใช้สมองเลยนี่นา “ยา—ทา—เล็บ” ฉันตะโกนขึ้นมา “หวา ใช้ยาทาเล็บอุดฟันคน !” เขาตกใจจนเส้นผมตั้งตรงทันที เหมือนตัวละครในการ์ตูนไม่มีผิด น่าดูชมมาก ฉันเห็นเขาตกอกตกใจขนาดนี้ รีบวิ่งไปหลบในที่ปลอดภัย รอจนเขาคิดได้ว่าต้องไล่มา หมอผีคนนี้ก็เผ่นแน่บหายต๋อมไปแล้ว
แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 48 21:51:25

จากคุณ : beer87 - [ 18 ม.ค. 48 19:54:12 ]