มีผ้กล่าวว่า คนเรามักจะจดจำสิ่งดีที่ทำให้ผ้อื่น มากกว่าสิ่งดีที่ผ้อื่นทำให้กับเรา แต่ผมจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ได้เป็นอย่างดี
ผมมีเพื่อนคนหนึ่งอย่ที่ถนนลาดหญ้า คลองสาน เมื่อเวลาที่ผมไปเยี่ยมเขา ผมจะขึ้นรถ ปอ.๕๐๕ เมื่อครั้งที่ยังวิ่งจากปากเกร็ดไปถึงคลองสาน ซึ่งเป็นระยะทางยาวและอ้อมวกวนมาก ผมจึงขึ้นรถไฟฟ้าที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ไปลงที่สถานีสุรศักดิ์ เพราะมีรถโดยสารฟรีของบริษัทไปส่งถึงวงเวียนใหญ่
ความที่ผมไม่คุ้นเคยกับเส้นทางนี้ ผมจึงไม่ร้ว่ารถเมล์ที่จะต่อไปวงเวียนใหญ่นั้นจอดตรงไหน ผมจึงถามชายหนุ่มคนหนึ่งที่รอรถเมล์อย่แถวนั้นว่า รถเมล์ของบีทีเอสที่จะต่อไปวงเวียนใหญ่นั้นจอดตรงไหน เขาก็ชี้ให้ผมเห็นว่าอย่ฝั่งเดียวกันนั้นเอง ผมก็ขอบคุณเขาแล้วก็เดินไปตามที่หมาย
พอเดินไปได้สองสามก้าวก็มีเสียงร้องเรียกอย่ข้างหลัง เมื่อหยุดเหลียวไปดูก็เห็นชายหนุ่มผ้นั้น เดินตามเข้ามาใกล้แล้วบอกว่า จะขึ้นรถนี้ต้องมีบัตรนะครับ ผมก็ว่าไม่เห็นมีใครให้มาเลย เขาก็บอกว่าต้องซื้อตั๋วเดือนจึงจะได้ แต่วันนี้คุณเอาที่ผมไปใช้ก่อนเถอะ แล้วเขาก็ล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบตั๋วใบเล็ก ๆ สีส้มปึกหนึ่งออกมาฉีกให้ผม แล้วเขาก็หันกลับไปจนผมขอบคุณแทบไม่ทัน เขาให้ตั๋วผมตั้งสิบเอ็ดใบ
ต่อมาอีกหลายเดือนผมต้องไปหาเพื่อนคนเดิมอีกครั้ง ผมก็เดินทางตามเส้นเดิม คราวนี้ผมพกเอาตั๋วโดยสารรถเมล์ของบีทีเอสไปด้วย แต่เมื่อขึ้นรถไปแล้วก้เห็นป้ายประกาศเกี่ยวกับการเปลี่ยนแบบตั๋วโดยสารใหม่ ผมอ่านจบแล้วก้เหงื่อแตก เพราะตั๋วที่ผมพกพามาด้วยนั้น เขาเลิกใช้แล้ว
พอดีมีหญิงสาวผ้หนึ่งนั่งอย่ใกล้ที่สุด จึงตีหน้าเซ่อยื่นตั๋วสีส้มให้เธอดูแล้วถามว่า ตั๋วนี้ยังใช้ได้หรือไม่ เธอบอกว่าเขาเลิกใช้แล้ว พร้อมกับให้ดูตั๋วของเธอซึ่งเป็นสีม่วง ผมก็ว่างั้นผมก็ไปไม่ได้ เธอบอกว่าไม่เป็นไรใช้ของเธอก็ได้ แล้วเธอก็ฉีกตั๋วแบบใหม่ให้ผม ซึ่งผมก้ถือไว้รอให้เขาตรวจ ปรากฏว่าเมื่อผ้โดยสารขึ้นมา เขาก้หย่อนตั๋วลงไปในกล่องข้างคนขับ เช่นเดียวกับรถปรับอากาศขนาดเล็กนั่นเอง
เมื่อผมลงจากรถแล้ว ผมจึงได้ตั๋วสีม่วงติดมือมา เป็นที่ระลึกถึงน้ำใจของผ้ให้
ผมยังเก็บตั๋วสีส้มและสีม่วง ไว้เพื่อจดจำรำลึกถึงผ้มีน้ำใจทั้งค่ อย่จนกระทั่งบัดนี้
จากคุณ :
เจียวต้าย
- [
17 ม.ค. 48 07:35:15
A:61.90.14.14 X:
]
เรื่องที่น่าจดจำ
