ผมจะรักกับคนที่เกิดวันที่ 28 กรกฏา
อยู่ ๆ เขาก็พูดออกมาเช่นนั้น ฉันอดเก็บความสงสัยไว้ในใจไม่ได้ จึงตัดสินใจเอ่ยถามออกไป
แล้วรักกับคนที่เกิดวันที่ 26 กรกฏาไม่ได้เหรอ?
ไม่ได้
เขาตอบทันที ความเจ็บแปลบวิ่งเป็นริ้วสวนทางกับการไหลเวียนของกระแสโลหิตในร่างกาย รู้สึกเหมือนกับมีน้ำหนักมากมายมหาศาลกดทับอยู่
ทำไมต้องเป็นคนนั้น?
ไม่รู้เหมือนกัน แต่ต้องเป็นคนนั้นแหละ
เขายังยืนยันคำตอบเช่นเดิม
ฉันเหลือบมองใบหน้าเรียวยาวของชายร่างสูง ผมหยักศกสีดำถูกมัดรวบไว้หลวม ๆ คิ้วดกดำกับแผงขนยาวที่ปกคลุมอยู่เหนือดวงตาคมกริบคู่นั้น กำลังจดจ้องไปบนปฏิทิน
แทบไม่วางตา
ชอบผู้หญิงแบบไหน?
เขาหันมามองหลังจากที่ฉันเอ่ยถามออกไป
แค่อยากรู้น่ะ
ฉันจำต้องแบ่งรับแบ่งสู้ ทำเหมือนแค่อยากรู้เฉย ๆ
ใครก็ได้ที่เป็นคนดีและเข้าใจเรา
เสียงเขาตอบแบบไม่คิดอะไร
แค่นั้น?
เขาพยักหน้า ริมฝีปากเรียวงามมีรอยยิ้มจาง ๆ
แล้วเธอล่ะ?
แล้วคำถามนั้นก็ย้อนกลับมา ฉันหันไปสบนัยน์ตาคมคู่นั้นเพียงชั่วเสี้ยวนาที นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจับจ้องไปที่ผนังห้องสีขาวก่อนตอบคำถาม
เราชอบคนที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบ และมีความเป็นผู้นำ..
เขายิ้ม
แล้วเจอใครแบบที่ว่านั่นหรือยัง?
ฉันรู้สึกวูบวาบในใจ หันไปมองคนข้าง ๆ ด้วยหางตา กลัวเขาจะจับความรู้สึกบางอย่างได้
ไม่รู้สิ เราก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน
เหรอ นึกว่ามีแล้วซะอีก
เขาหัวเราะเบา ๆ
อยากรู้ไปทำไม?
ฉันถามเสียงแปร่ง
ก็เธอถามเรา เราก็เลยนึกอยากรู้ขึ้นมาบ้างน่ะสิ
เขาพูดสั้น ๆ เหมือนไม่คิดอะไรมากไปกว่าที่พูดจริง ๆ เรานั่งกันเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง และฉันก็ยังติดใจสงสัย
เธอจะไม่เปลี่ยนใจจริง ๆ เหรอ?
เรื่องไหน?
ความรัก
ฉันตอบน้ำเสียงแผ่วเบา
ไม่ ไม่มีทางเปลี่ยน
ยังไงก็ต้องเป็นคนนั้น?
อืม
เขาตอบเบา ๆ ฉันแหงนมองเพดานห้องโดยไม่ตั้งใจ กระพริบตาถี่ ๆ หลายครั้ง สกัดกั้นความเปียกชื้นที่พยายามจะเอ่อล้นให้เหือดแห้งก่อนที่คนข้าง ๆ จะทันสังเกตเห็น
ขอบใจ
เรื่องอะไร?
เขาสงสัย
สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา...
ทำไมหรือ?
เทอมหน้าเราคงจะไม่ค่อยได้เข้าชมรมแล้วล่ะ ปีหน้าก็จะขึ้นปีสี่แล้ว คงต้องใส่ใจกับการเรียนให้มากกว่านี้..
ฉันพยายามเลือกคำพูดที่คิดว่าทำให้ตัวเองดูดีในสายตาของคนข้าง ๆ เผื่อว่าเขาจะรู้สึกอะไรบ้าง แต่คำตอบที่ได้คือความว่างเปล่า
อือ งั้นก็โชคดีนะ จบแล้วอย่าลืมส่งข่าวกันบ้างล่ะ
ฉันยิ้มให้เขา พยายามต่อสู้กับความรู้สึกที่อยู่ภายใน
เช่นกัน
เขาพยักหน้าขอบคุณ และฉันตัดสินใจพูดคำบางคำออกไป
ขอให้สมหวังกับคนที่เกิดวันที่ 28 นะ
คราวนี้เขายิ้มกว้าง
ขอบใจ
ฉันลุกขึ้นยืน มือหนึ่งถือกระเป๋าสะพายและหนังสือเรียน 3-4 เล่ม ช่างดูเหมาะสมกับคำว่าเอาใจใส่ในการเรียนเสียเหลือเกิน ฉันหันไปมองคนข้าง ๆ พยายามจดจำภาพที่เห็นไว้ในใจ เขายิ้มให้ฉันด้วยดวงตาที่เป็นมิตร และฉันก็คงทำได้แค่เพียงยิ้มตอบด้วยดวงตาที่เป็นมิตรดุจเดียวกัน...
ไปก่อนนะ
ฉันตัดใจเอ่ยลา แต่คนฟังคงไม่รู้กระมังว่านี่คงจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายระหว่างฉันกับเขา
จากคุณ :
อัญชา 
- [
17 ม.ค. 48 17:22:33
]
รอยวัย
