ความคิดเห็นที่ 1 หอ D เป็นหอพักของนักศึกษาปริญญาโทของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ จริงๆหอนี้เป็นหอพักของคณะพยาบาล แต่ไปๆมาๆนักศึกษาที่มาพักส่วนใหญ่ไม่ใช่เฉพาะนักศึกษาพยาบาลเท่านั้น   ด้วยนักศึกษาที่เรียนปริญญาโทจริงๆมีไม่มากมหาวิทยาลัยก็เลยเปิดให้นักศึกษาปริญญาโทและเอกของมหาวิทยาลัยมาเช่าพักปะบนกันไปหมด มันก็มีหลากหลายสาขา   แต่ที่เข้าพักหลักๆบนหอ D เป็นนักศึกษาปริญญาโทและเอกเป็นส่วนใหญ่ รวมทั้งฉันด้วยล่ะ ฉันเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่หอ D นี้เป็นเดือนที่ 3 ด้วยเทอมแรกหอพักนี้เต็ม ฉันเลยอาศัยพักหอข้างนอกมหาวิทยาลัย พอเทอมที่ 2 หอพักมีห้องว่างฉันกับเพื่อนเลยรีบจองทันที อย่าเอ่ยถึงค่าเช่าเพราะยังไงๆ ค่าเช่าของนักศึกษาที่มีเงินเดือนเช่นพวกเราๆ ค่าเช่ามันย่อมแพงกว่าชาวบ้านเขาอยู่แล้วล่ะ อย่างหอC ที่นักศึกษาที่พักส่วนใหญ่เป็นน้องๆที่เรียนระดับปริญญาตรี ห้องมันก็กว้างเท่าๆกับห้องฉัน แถมพักคนเดียวค่าเช่าเทอมละสามพันกว่าๆ  แต่พอเดินออกมาอีกฟาก การศึกษาสูงกว่าและมีเงินเดือนเป็นของตัวเองกันแล้ว ค่าเช่าหอเพิ่มขึ้นอีก3 เท่าตัวได้ มันไม่ค่อยจะยุติธรรมเลยเนอะ แต่..สำหรับฉัน..ฉันชอบเพราะที่หอพักนี้มันสะดวกหลายๆอย่าง และมันก็ทำให้ฉันพบเจอเรื่องราวอันที่ตัวฉันเองคิดว่า ”ถ้าฉันไม่เลือกเรียนต่อ ฉันคิดว่าชีวิตกบนอกกะลาของฉันมันคงไม่สมบูรณ์ ไม่เต็มเหรียญบาทแน่ๆ “    ไม่เสียใจเลยจริงๆที่ กบ..อย่างฉันจะออกมานอกกะลาซะบ้าง เฮ้อ รู้งี้ ฉันออกมานอกกะลาตั้งนานแล้ว มาติดตามเรื่องราวของชีวิตกบนอกกะลาของฉันดีกว่า . ถ้าเป็นเมื่อก่อน เวลาที่ถ้าฉันไปที่ห้อง Study ที่ใช้ทำงาน อ่านหนังสือที่หอพัก ฉันก็ต้องเจอกับรุ่นพี่ ไม่ก็เพื่อนที่เรียนด้วยกัน  ฉันเรียนพยาบาล ฉันย่อมต้องเจอแต่เพื่อนและรุ่นพี่ที่เป็นผู้หญิง ไม่ก็ .เอ่อ...ไม่ใช่ผู้ชายหรอกค่ะ เพราะเมื่อสมัยก่อนพยาบาลผู้ชายจะมีน้อยมากๆ จะมีก็แต่ทอมกับดี้ สมัยที่ฉันเรียนพยาบาลหาผู้ชายเรียนลำบากค่ะ ห้อง Study ที่ฉันตั้งใจหอบหนังสือและ Laptop ไปนั่งทำงาน ตอนนี้มันก็เลยมีทั้งผู้หญิงและผู้ชายหลากหลายสาขาไปหมด ก็บรรดานักศึกษาที่พักชั้น 6 ด้วยกันนะล่ะ ส่วนใหญ่เขาจะพากันมานั่งทำงานที่ห้อง Study กัน เรียนระดับนี้..เขามักไม่เรียนคนเดียว แต่มักจะช่วยๆกันทั้งเพื่อนที่เรียนสาขาเดียวกัน คณะเดียวกัน หรือต่างคณะ คือต้องช่วยๆกันจะรู้สึกดีไม่เครียด ถ้าทำงานคนเดียว คิดคนเดียว อ่านคนเดียวมักไปไม่รอด ที่สำคัญ..คะแนนมันจะสูงโด่ทะลุก้อนเมฆ ไม่ก็ตกต่ำทะลุพื้นปฐพี แฮ่..พวกเราเปรียบกันแบบนี้เพราะคนที่ได้คะแนนสูงไม่ดูชาวบ้าน ก็เลยค่อนขอดชาวบ้านเขาแบบนี้ละ คนที่ได้คะแนนสูงๆเขาจะได้รู้สึกซะหน่อยนึงว่า คะแนนที่เขาได้สูงๆนะ . “ มันผิดปกติมากๆ “ ก็ชาวบ้านแบบเราๆ เขาเอาคะแนนกันกลางๆ(พอผ่านเส้นยาแดง) และคะแนนเกาะกลุ่มคนหมู่มากเข้าไว้ คนที่ได้สูงกว่าชาวบ้านเลยเปรียบเทียบให้ประหลาดๆเข้าไว้....จะ สังวรไว้  ส่วนคนที่ได้คะแนนตกต่ำทะลุพื้นปฐพี อันนี้ก็ บัวสุดๆ เรารึอุตส่าห์ทำตัวกลางๆดึงๆให้คุณเธอขึ้นมีจากใต้ตมแล้ว คุณเธอยังจะมุดลงไปต่ำกว่าชาวบ้านเขาอีก ก็เลยเปรียบเทียบให้ประหลาดๆเข้าไว้อีกเช่นกัน...จะได้สังวรเช่นกัน ตอนหัวค่ำการนั่งทำงานของฉันมันก็ราบรื่นดีหรอกนะ แต่..พอตอนดึกที่ชาวบ้านเขานอนกันแล้ว คนที่นั่งทำงานกันที่ห้อง Study ก็มีบางตา จนเหลือฉันคนเดียว ผีสางอะไรนั่น ดึกดื่นค่ำคืนของวันใหม่และบรรยากาศเงียบๆแบบนี้ฉันไม่ได้รู้สึกกลัวหรอกนะ อยากเจอตัวเป็นๆเหมือนกัน เจอเมื่อไร..ฉันจะขอเลขหกตัวเต็งๆรางวัลที่หนึ่งสักครั้ง แต่..ท่าทางค่ำขู่ของฉันจะดูน่ากลัวสำหรับผีประจำหอมากไปหน่อย เพราะตั้งแต่ฉันอยู่หอนี้มาไม่มีผีตนไหนมาก่อกวนฉันเลยสักตน ท่าทางจะหาเลขหกหลักเต็งๆมาให้ฉันไม่ได้ล่ะสิ ถึงไม่ยอมมีผีตนไหนโผล่มาทักทายฉัน เฮ้อ มันน่าเจอสักตนเนอะ เอารางวัลที่หนึ่งไม่ได้ก็..ขอรางวัลใกล้เคียงหรือรางวัลที่สองก็ยังดี แต่จนป่านนี้ผีที่ว่าก็ยังไม่มีมาสักคน เอ๊ แบบนี้ชีวิตกบแบบฉันจะสมบูรณ์ปะนี่ อยากเจอผีๆ..มาหน่อยนะๆ ตีหนึ่ง ฉันกำลังนั่งแปลJournal ต่างประเทศเล่มบางอยู่ในห้องอย่างเงียบๆ สติ สะตัง สมาธิ กำลังดีเยี่ยมทีเดียวเชียวเพราะฉันแปลหนังสือตรงหน้าโดยลื่นไหลไม่ต้องพึ่งพาดิกชันนารี่มากเท่าไหรนัก จริงๆฉันก็อยากจะเปิดมันซะทุกตัวนะละ แต่อาจารย์แม่บอกว่า “ เดาๆเอาก็ได้ โตๆกันแล้วเปิดดิกมันซะทุกตัวเมื่อไรคุณจะแปลเสร็จ “ ฉันแอบเถียงอาจารย์แม่ประจำสาขาวิชาฉันว่า “ อาจารย์แม่เจ้าขา ถ้าหนูไม่เปิดดิกแปลแล้วงานที่อาจารย์แม่สั่งงานตั้งเยอะตั้งแยะเนี่ย..ยยย “ รวมถึงไอ้เจ้า Journal ตรงหน้าตอนนี้มันจะออกมาเป็น Annotated Bibilography ได้ยังไงไม่ทราบ ก็ในเมื่อภาษาอังกฤษกับฉันนะมันคนละสายเลือด อย่างฉันนะมัน “ ลาว “ ในสายเลือด พอแปลภาษาอังกฤษมันเลยค่อนข้างลำบากหน่อยนึง แต่ก็พยายามแปลๆให้ได้รายงานส่งนะละ แต่แล้ว สมาธิที่กำลังลื่นไหลของฉันก็เป็นอันถูกทำลายเพราะ ผู้มาใหม่ ที่พึ่งเดินหัวฟูเข้ามาในห้อง study ที่ฉันจับจองมาพักใหญ่ๆแล้ว ผู้มาใหม่ที่ว่าเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผิวขาว วงหน้าเนียนใสมีกรอบแว่นสีทองรับกับใบหน้า ผมซอยสั้นฟูฟ่องคล้ายๆกับเพิ่งจะตื่นนอน เดินเข้ามาในห้องพร้อมๆกับตำราภาษาอังกฤษ4 เล่ม แต่ละเล่มของเขาดูเหมือนเล่มจะโตกว่าหนังสือของฉันหลายเท่านัก  และที่สำคัญมันไม่ได้มีเล่มเดียว มันมีตั้ง 4 เล่ม  ฉันแอบร้องจ้าก..กกในใจ โอโย่โย๋ .พระเจ้า ไอ้เจ้า Journal เล่ม 80 กว่าหน้าของฉันตอนนี้มันดูบอบบางไปถนัดตาเมื่อเทียบกับ Textbook ของเขาทั้ง 4 เล่ม โห ..ท่าทางภาษาอังกฤษจะอยู่ในสายเลือดท่านเลยนะเนี่ย เขาวางหนังสือทั้ง 4 เล่มและโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะตรงหน้าฉัน ฉันเหลือบตาขึ้นมองดูหน้าผู้มาใหม่ที่คลับคล้ายว่าเพิ่งจะตื่นนอนจริงๆ เพราะเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มของเขาดูยับย่น และแขนเสื้อก็ถูกพับทบขึ้นมาถึงข้อศอก อีกทั้งผมที่ดูไม่เนี้ยบเท่าทีควรนะเอง เหลือบตามองดูเขาแวบฉันก็เอื้อมมือไปเปลี่ยนเพลงในเครื่องเล่น MP 3 ของฉันก่อนจะให้ความสนใจหนังสือตรงหน้าต่อ แต่แล้ว .ฉันก็ห้ามสิ่งที่ไม่ควรจะเกิดไม่ได้จริงๆ ก็..มันกลิ่นตุๆนี่นา “ อ้าด..ดดดด เช่ย ยยยย “ เสียงแปดหลอดของฉันมันค่อยซะที่ไหน เวลาดึกดื่นค่อนคืน และเงียบสงัด เวลาที่ชาวบ้านเขาก็หลับนอนกันไปหมดแล้ว เสียงจามของฉันมันก็เลยดังลั่นห้องอย่างช่วยไม่ได้ ผู้เป็นเดือดเป็นร้อนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้มาใหม่ . เขาทำหน้าเจื่อนๆอย่างสำนึกผิดที่ทำให้ฉันออกอาการซะขนาดนั้น ฉันดึง Head phone ออกจากหูอย่างรวดเร็วกำลังจะเอ่ยขอโทษเขา แต่..ท่าทางเขาจะรู้ตัวเลยรีบเผ่นออกจากห้องก่อนที่จะทันได้ยินเสียงขอโทษจากฉัน พอเขาเดินเข้ามาในห้องอีกรอบ ฉันเลยรีบเก็บของเพื่อกลับไปนอนบ้าง ก็นี่มันจะตีสองอีกไม่กี่สิบนาที ไอ้งานของฉันมันก็ยังไม่เสร็จหรอกนะ แต่ เวลามันก็ล่วงเลยมาขนาดนี้แล้ว ฉันก็ย่อมรู้สึกง่วงเช่นชาวบ้านคนอื่นๆเหมือนกัน แต่ที่ทนแหกขี้ตาไม่ยอมหลับยอมนอน เพราะฉันขี้เกียจมานานแล้ว ตอนนี้ไฟมันก็ลนก้นฉันเต็มที มันถึงเวลาที่ฉันต้องส่งงานอาจารย์แล้วต่างหาก ฉันก็เลยต้องอดตาหลับขับตานอนแปล Journal อยู่ดึกดื่นค่อนคืนอย่างวันนี้ยังไงล่ะ ไม่ใช่ฉันขยันอะไรหรอกนะ “อ้าว วว จะไปนอนแล้วเหรอครับ ไม่อ่านหนังสือเป็นเพื่อนกันก่อนละครับ “ เขาเอ่ยถาม ฉันเหลือบตามองหนังสือภาษาอังกฤษเล่มโตตรงหน้าเขาแล้วแอบก็ส่ายหน้า โฮะๆ ให้อยู่อ่านหนังสือภาษาอังกฤษเล่มขนาดนั้นนะ ไม่เอาล่ะ ไม่เอาจริงๆ ลำพังหนังสือฉันเล่มนี้เล่มเดียวฉันก็จะแย่แล้ว ก็อย่างว่า ภาษาอังกฤษมันไม่ได้อยู่ในสายเลือดฉันนี่นะ เขาเหลือบดูหนังสือที่ฉันพับเก็บ เขามีท่าสนใจกับหนังสือของฉันมากกว่าหนังสือเล่มหนาๆตรงหน้าเขาในเวลานี้ “อืมม์ เรียนพยาบาลเหรอครับ คิดยังไงพยาบาลถึงเลือกเรียนปริญญาโท “ เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่สำหรับฉัน ฉันรู้สึกว่าเขาพูดเหมือนสบประมาท “กบ “ อย่างฉันยังไงก็ไม่รู้สินะ  ฉันก็รู้สึกไม่ค่อยดีกับคำถามแบบนี้เท่าไรนัก ก็เลยรวนเขากลับไปบ้างว่า.... “คุณล่ะ .อ้อ..เรียนหมอ หมอประสาทหรือไง “ ฉันสังเกตจากหนังสือที่เขาหยิบมาอ่านเป็นหนังสือทางระบบประสาทเป็นส่วนใหญ่ก็เลยเดาๆไปทางนั้น “อือ หมอประสาท พอๆกับคุณพยาบาลผู้ใหญ่นะล่ะ “ เขาพูดแล้วหัวเราะ จนฉันเองคิดว่า อีตาหมอคนนี้ท่าจะประสาทตามสาขาที่เรียนล่ะมั้ง หมอประสาท .เข้าทีๆ “เฮ่ย..ยย ทำไมมองผมอย่างนั้น ผมไม่ได้เป็นหมอประสาทซะหน่อย ผมเรียนหมอเฉพาะทางระบบ Neuro เฉยๆ ไม่ใช่หมอประสาทซะหน่อย “ “ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ไปล่ะ “ พูดจบฉันก็เก็บหนังสือและ Laptop เข้ากระเป๋าเพื่อ (มีต่อ ) แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 48 12:23:43 แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 48 21:51:36 แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 48 19:12:50 แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 48 19:00:37 จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 17 ม.ค. 48 18:57:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) “ง่วงแล้วเหรอครับ นี่ถ้าไม่ง่วงจนเกินไปอยู่อ่านหนังสือเป็นเพื่อนกันก่อนก็ได้นะครับ   ผมว่าบางทีผมอ่านช่วยคุณแปลหนังสือเล่มนั้นได้ผมอ่านมันจบไปแล้ว “ เขาพูดเหมือนว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ ซึ่งฉันไม่แปลกใจเลยสักนิด ขนาดหนังสือเขาเล่มหนากว่าฉันนักเขาก็อ่านมันมาแล้ว นับประสาอะไรกับเล่มบางๆ 80กว่าหน้าอย่างหนังสือของฉันกันล่ะ หนังสือของฉันมัน Little Little สำหรับเขานัก ง่วงนอนมันก็ง่วงล่ะนะ แต่ การที่มีผู้ช่วยทำงาน แถมเชี่ยวชาญภาษาอังกฤษเป็นอย่างดีแบบนี้ จะไม่ให้ฉันเห็นแก่ตัว และหวังผลประโยชน์จากเขาได้ยังไง เอาน่า ทนง่วงอีกหน่อย    แต่ว่าการบ้านเสร็จ มีรายงานส่งอาจารย์แม่ และแววเกรด A มันก็เห็นแสงเรืองรองอยู่ตรงหน้าร่ำไรๆ  เอ้า....โอเคๆ ทนง่วงอีกหน่อยเป็นไร .เท่านั้นล่ะฉันก็เลยทรุดตัวลงนั่งยังเก้าอี้ตัวเดิมที่ยึดครองมาพักใหญ่ๆนั้นต่อ . เขาหยิบหนังสือฉันไปแล้วเปิดหน้าที่ฉันแปลค้างเติ่งเอาไว้ แปลเป็นภาษาไทยให้ฉันที่กำลังง่วนกับการค้นหาดินสอในกระเป๋า Laptop มาจดที่เขาแปลให้นั้นอย่างรวดเร็ว จริงๆฉันตั้งใจจะพิมพ์ที่เขาอ่านให้นั้นลงใน Laptop ด้วยซ้ำ แต่เขาแปลรอบเดียวไม่ทวนซ้ำ และนักศึกษาใหม่หัดจิ้มแบบฉันคงพิมพ์ตามที่เขาอ่านมานั้นทันกับเขาหรอกนะ ฉันก็เลยเลือกจดลงบนกระดาษก่อน ไว้มีเวลาค่อยนั่งพิมพ์ส่งอาจารย์ก็ได้นี่นะ “ผมแปลให้คุณเสร็จแล้ว แต่..คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะคุณพยาบาลผู้ใหญ่ “ อีตาหมอประสาทเอ่ยทวงคำตอบที่เขาถามค้างเอาไว้ ฉันถอนหายใจก่อนจะอธิบายให้เขาฟังว่า “ฉันไม่อยากเป็นกบ “ เขาทำหน้างงๆ ฉันก็เลยอธิบายต่อไปว่า “ก็ทำงานอย่างเราๆ วันๆก็ทำงาน Routine หรืองานประจำตลอด ชีวิตทั้งหมดอยู่แต่บนตึก อยู่แต่ในร.พ. วันๆแทบจะไม่มีเวลาสนใจข่าวสารบ้านเมือง มัวแต่ทำงานดูแลคนไข้ ลงเวรก็เหนื่อยล้า ไม่อยากคิด ไม่อยากดู หรือไม่อยากทำอะไรนอกจากนอน เปรียบเหมือนกบในกะลา รู้แต่เรื่องราวที่เกี่ยวกับวิชาชีพตนเอง ไม่ได้สนใจข่าวสารบ้านเมือง หรือเรื่องราวภายนอกว่า ทุกวันนี้โลกเรามันเปลี่ยนไปแล้วชีวิตประจำวันของคนเรามันก็มีแค่นี้ ไม่ใช่เฉพาะวิชาชีพเราหรอกนะ วิชาชีพอื่นๆก็เหมือนกันที่เขาทำงานประจำ  “กบ ..ในกะลาแบบฉัน “ ก็เลยรู้สึกเบื่อกะลาอันซ้ำซากจำเจของตัวเอง จึงกะเทาะกะลาที่ห่อหุ้มตัวเองมานานแสนนาน ออกมาสัมผัสกับโลกใบใหม่ กะลาใบใหม่ให้ตัวเองบ้าง ฉันก็อยากจะรู้ว่ากะลาใบอื่นๆนอกจากใบที่ฉันเคยใช้ชีวิตอื่นมันเป็นยังไง อยากรู้รสชาติชีวิตอื่นๆที่ฉันยังไม่เคยรับรู้บ้าง และเผื่อว่า..กบตัวอื่นๆที่เคยอยู่ในกะลาแบบฉันจะอยากออกมารับรู้เรื่องราวภายนอกบ้างยังไงล่ะ “ “อ๋อ . คุณเป็นกบนอกกะลาตัวนั้น “ “ไม่ใช่ ฉันยังไม่ใช่กบที่อยู่นอกกะลา แต่ฉันเป็นกบที่เพิ่งออกมาจากกะลาตัวเอง และกำลังเรียนรู้กับกะลาใบใหม่ๆของฉัน อันดับแรกก็เริ่มจากJournal ที่มันไม่เคยอยู่ในสายเลือดของฉันนี่ยังไงล่ะ “ “อืมม์ ..ผมเข้าใจแล้ว ว่าแต่คุณไม่อยากมาเรียนรู้กะลาของผมบ้างเหรอ “ เขาถาม เล่นเอาฉันอึ้งไปพักใหญ่ๆ ก่อนจะได้คำตอบออกมาอย่างเอาตัวรอดไปได้หวุดหวิดว่า “ไม่ล่ะคะ ฉันคิดว่า .กะลาของคุณใกล้เคียงกับกะลาของฉันที่ฉันเคยอยู่ ฉะนั้นกะลาของคุณเลยไม่เป็นที่น่าสนใจค่ะ เอ๊ ฉันว่าหมอน่าจะง่วงแล้วมั้งค่ะเนี่ย “ ฉันต่อว่า แต่เขาหัวเราะ “คุณชื่อโอเล่เหรอ โอเล่สามเม็ดบาทเดียว “ เขาเห็นชื่อเล่นที่ฉันเขียนในหนังสือเลยเอ่ยถาม ฉันหัวเราะคิกๆ อาจจะเริ่มอารมณ์ดีมาหน่อยๆเพราะการบ้านของฉันเท่ากับว่ามันเสร็จเพราะการแปลอันรวดเร็วของเขาไปแล้ว 80 เปอร์เซ็นต์นี่นะ “หมดสมัยแล้วค่ะโอเล่สามเม็ดบาทนะ เดี๋ยวนี้แม่ค้าเขาขายเม็ดละบาทแล้วค่ะ คุณนี่เชยจัง” เขาทำหน้าเหรอหรา แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างขำๆ “โอว วว ขอโทษทีผมไม่ได้อมมันนานแล้วครับ เลยไม่ทันรู้ว่าเดี๋ยวนี้มันราคาเท่าไร ว่าแต่..โอเล่.. เม็ดนี้ราคาเท่าไรละครับ เม็ดละบาทด้วยหรือเปล่า “ เขายื่นหน้าเข้ามาถาม พลางจ้องหน้าฉันในขณะที่เอ่ยถามจนฉันรู้สึกแปลกๆในบรรยากาศ และถ้าฉันไม่เข้าข้างตัวเอง และไม่นึกขวางเขาจนเกินไป ฉันรู้สึกว่าเขาจงใจเน้นชื่อฉัน ไม่ใช่ลูกอมอย่างที่คุยกันในตอนแรก ฉันล่ะมันเขี้ยวนัก เพราะมันเท่ากับว่าเขากำลังลองท้าทายกบนอกกะลาอย่างฉันหรือเปล่า .เท่านั้นละ ฉันเลยยื่นหน้ากลับไปมองจ้องตาเขาตอบบ้างว่า . “ โอเล่ ที่เป็นลูกอมที่ว่ามันเม็ดละบาทจริง แต่ถ้า..โอเล่..ที่พูดหมายถึงคนเม็ดนี้แล้วละก็ราคาเม็ดละ 10 ล้าน ท่าทางคุณจะไม่เคยชิมละสิว่ารสชาติมันเป็นยังไง แต่จะสงเคราะห์ให้ว่ารสชาติมันเปรี้ยว หวาน เย็นซ่าชื่นฉ่ำหัวใจยังไง แบบนี้ไงล่ะ อีตาหมอประสาท “ ทันทีที่พูดจบหนังสือเล่มหนาของเขา ตอนนี้มันมาอยู่ในมือของเธอเพียงชั่วขณะที่เธอจ้องมองหน้าเขาขณะโต้ตอบเขาไปเมื่อสักครู่ และแล้วมันก็กระแทกโครมอย่างจังกับใบหน้าของเขาอย่างที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัว ทำเอาแว่นสีทองที่สวมอยู่แทบหักทิ่มลูกตา  เพราะแรงกระแทกที่มีมานั้นค่อนข้างแรงเอาการก่อนที่เขาจะทันเอาคืน เธอก็เผ่นออกจากห้องนั้นไปอย่างรวดเร็ว โดยที่เขาไม่ทันมองว่าเธอวิ่งหายเข้าไปพักห้องไหนบนหอ D แห่งนี้ ชายหนุ่มนึกเข่นเขี้ยวในใจ ยายพยาบาลโอเล่เธอซาบซ่าส์ถึงหัวใจดีแท้ๆ  ฮึ่ม..มมม อย่าให้เจอนะอย่าให้เจอ ชายหนุ่มนั่งบ่นฮึ่มฮั่มอยู่คนเดียวในห้อง Study นั้น ฉันวิ่งเข้าห้องอย่างหัวใจเต้นระทึก ไม่คิดเหมือนกันว่าฉันจะเอาคืนอีตาหมอประสาทที่บังอาจมาล้อเล่นกับกบนอกะลาอย่างฉันแบบนั้น รู้หรอกนะที่เขาพูดว่าเขาล้อเล่น ไม่ได้มีเจตนาล้ออะไรฉัน แต่ มันก็ทนไม่ได้นี่นาที่เขามาพูดล้อเล่นกับแบบนี้  ช่วยไม่ได้ฉันถือนี่นะ หวังว่าคงไม่ตาบอดเพราะแว่นทิ่มลูกกะตานะ เพราะหนังสือที่เธอผลักมันกระแทกหน้าเมื่อสักครู่นั้น มันค่อนข้างจะแรงพอๆกับที่โมโหเลยทีเดียวเชียว . พอเช้า..ฉันก็เดินสะลึมสะลือเดินออกมาจากห้องเพื่อไปเรียนในตอนเช้า นึกบ่นอาจารย์แม่ขึ้นมาตะหงิดๆ โธ่..ก็เวลาที่ฉันทำงานเวลา08.30 น. พอมาเรียนปริญญาโท ที่นี่เขาเรียนกันตั้งแต่ 08.00 น. เช้ามากๆ 08.00 น.น่ะนะมันเป็นเวลาตื่นนอนของฉัน แต่นี่..ฉันต้องตื่นนอนก่อนเวลาปกติของตัวเองตั้ง 30 นาทีเพื่อที่จะเตรียมตัวไปเรียน โห .ชีวิตกบนอกกะลาอย่างฉันมันช่างลำบากเหลือเกิน โดยเฉพาะตอนอากาศหนาวๆ ไม่ต้องเน้นเรื่องการแต่งตัวและอาบน้ำมากมาย 5 นาทีเรียบร้อยทุกอย่างก็มากเกินไปแล้ว เพราะความง่วง งุนงง เพราะนอนหลับนิดเดียว อย่างน้อยๆมันก็ไม่ครบ 8 ชั่วโมงที่ควรจะนอนนะละ เสียงอาจารย์แม่ก้องมาในรูหูของฉันอีกว่า “นอนมากๆ adrenaline มันไม่หลั่งออกมาทำให้คุณๆขี้เกียจ เฉื่อยชาและฉลาดน้อย พวกคุณต้องตื่นเช้าๆ ให้ adrenaline มันหลั่งจะได้รู้สึกสดชื่นๆ สมองปลอดโปร่งและอายุยืนยาวเป็นสาวสองพันปี “ แต่..ฉันว่าอาจารย์แม่พูดผิด สำหรับฉัน..การตื่นนอนตอนเช้า..เท่ากับว่ามันฆ่าฉันทางอ้อม ตื่นนอนตอนเช้าๆมันทำให้ชีวิตฉันสั้น อันนี้ไม่รวมถึงการออกกำลังกายที่อาจารย์แม่พร่ำสอนอีกนะ . การออกกำลังกาย มันคือ ICU สำหรับฉันเลยทีเดียวเชียว เพราะความที่ฉันยังง่วงและไม่สนชื่นเท่าที่ควร ทำให้ฉันไม่ได้สนใจว่าจะมีใครเดินเข้าลิฟต์ตัวเดียวกันกับฉันบ้าง ฉันไม่สนใจว่าจะมีใครโดยสารไปลิฟต์ตัวเดียวกันกับฉันหรอกนะ เพราะจะเป็นใครก็ช่าง ฉันไม่สนใจเพราะฉันกำลังง่วง .งงงงเต็มที เฮ้อ .ทำไมฉันจึงอยากออกมานอกกะลาที่สุขสบายกับการนอนของตัวฉันเองก็ไม่รู้เนอะ ตื่นสายดีๆไม่ชอบ ชอบลำบากลำบน ในความง่วงของฉันในช่วงเวลาที่อยู่ในลิฟต์นั้น ฉันรู้สึกว่ามีสายตาใครบางคนจับจ้องมองฉันอยู่ และก็รู้สึกว่า..ลิฟต์ที่ฉันกำลังโดยสารลงจากตึก D ในขณะนี้มันไม่ยอมเคลื่อนไปไหนเลย เอ๊ ฉันว่ามันน่าจะถึง ชั้น G ของตึกได้แล้วนะ นี่มันร่วมๆ 5 นาทีผ่านไปแล้ว ตึกแค่ 6 ชั้นฉันคิดว่ามันไม่น่าจะใช้เวลาในการเดินทางของลิฟต์นานขนาดนี้นะ แล้วฉันก็มองเห็นว่ามีใครบางคนที่กำลังโดยสารลิฟต์ตัวเดียวกับฉันกดลิฟต์ค้างเอาไว้ และไฟมันก็กำลังกระพริบเตือนอยู่ด้วย ฉันมองสูงขึ้นไปอีกนิด ใจดวงน้อยของฉันแทบหล่นลงไปกองที่ตาตุ่ม หรือบางทีมันอาจจะลงไปกองที่ชั้น G แล้วก็เป็นได้ เพราะใครที่กดลิฟต์ค้างเอาไว้เป็น เขา อีตาหมอประสาทคนเมื่อคืนนะเอง ตอนนี้เขากำลังยิ้มกริ่ม เหมือนจะยิ้มเยาะฉันยังไงก็ไม่รู้ “ โอว..วว พระเจ้า ช่วยฉันด้วย..ยยย “ ถ้าทำได้ตอนนี้ ฉันอยากหายตัวได้จังเลย ทำได้แต่เพียงเดินถอยหลังไปชิดฝาผนังลิฟต์ที่เย็นเฉียบนั้น แต่..จะว่าไป..ฉันว่ามือและเท้าฉันตอนนี้มันเย็นยิ่งกว่าผนังลิฟต์ยิ่งกว่าอีก และท่าทางองศามันจะติดลบเพราะฉันรู้สึกหายใจติดๆขัดๆยังไงก็ไม่รู้ เพราะเขายื่นมือมาขวางทางฉันเอาไว้ไม่ให้ไปไหน ตามด้วยใบหน้าที่มีแววของความคุกคามฉันกลายๆ โดยเขาค่อยๆเคลื่อนใบหน้าที่มีกรอบแว่นสีทองนั้นเข้ามาใกล้ๆฉันอย่างจงใจ พื้นที่ในลิฟต์แคบๆแบบนี้ แล้วฉันจะหนีไปไหนรอดกันละ ลมหายใจอุ่นๆ ริมฝีปากอุ่นพอกันประทับลงบนริมฝีปากบางอย่างหนักแน่นและนุ่มนวล อย่างที่เจ้าตัวอยากที่จะตราตรึงมันเอาไว้ในความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่ในความรู้สึกเธอมันยากที่จะบรรยายได้จริงๆ มันเนิ่นนานจนใจฉันสั้นพริ้วไปหมดแล้วตอนนี้ (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 48 12:26:21 แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 48 21:53:36 จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 17 ม.ค. 48 19:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) "โอเล่  โอเล่  โอเล๊....  "  เสียงใครบางคนเรียกฉันในขณะที่ฉันกำลังชะงักมือจากถ้วยกาแฟที่ฉันกำลังดื่มเมื่อสักครู่  ก็ไม่ได้ติดรสชาติอะไรมันหรอกนะ  แต่ดื่มเข้าไปเพื่อให้ตาสว่าง  อย่างน้อยๆก็ช่วย "ถ่างตา "  เรียนโดยไม่ห่วง  ไม่หลับในการเรียนภาคเช้าของวันนี้ ส่วนภาคบ่ายค่อยว่ากันด้วยกาแฟถ้วยใหม่ก็แล้วกัน แต่..ฉันอาจจะยกมันค้างอยู่นาน รูมเมทสาวก็เลยเอ่ยเรียกขึ้น “ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว ไปเรียนกันเถอะ “ “อือ..ก็ดี ไปก็ดี แต่ แต่ แต่ขออะไรอย่างๆได้มั้ย “ “มีอะไรนะโอ ดูสิวันนี้เพื่อนเราติดอ่างไปแล้ว “ “เราเดินลงบันไดกันนะ “ เท่านั้นละคุณรูมเมทเธอก็โวยวายขึ้นมาเลยเชียว “ เดินลงบันได เธอจะบ้าเหรอโอเล่ นี่มันชั้น 6 นะเธอ เดินลงบันไดฉันก็หอบแห่กๆพอดีนะสิ แก่ๆกันแล้วนะ เราๆไม่ใช่สาว 15-16 ปีที่เห็นการเดินลงบันไดเป็นเรื่องสนุกสนาน ชวนอะไรไม่ชวน ชวนเดินลงบันได เอ๊อ ท่าทางจะเพี้ยนซะแล้วเพื่อนเรา “ พูดจบคุณเธอก็เดินนำหน้าไปที่ลิฟต์ แต่..ฉันไม่เข้าไปในลิฟต์กับรูมเมท แต่..เดินลงบันไดไปอย่างที่ตั้งใจเอาไว้แต่คราวแรก ไม่เอาหรอก ฉันกลัว อีกทั้งภาพนั้นมันยังติดตรึงอยู่ในความรู้สึกฉันอยู่เลย เท่านั้นล่ะ ฉันก็เลยเลือกเดินลงจากหอทางบันได แม้มันจะทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยเพราะมันตั้ง 6 ชั้นก็ตามทีเถอะ แต่..มันก็ดีกว่าเข้าไปแล้วรู้สึกแปลกๆอยู่บ้างก็ตามที ในระหว่างที่ฉันเดินลงบันไดนั้น ฉันมีความรู้สึกว่ามีใครบางคนเดินตามฉันมาเงียบๆ หรือบางทีฉันอาจจะเป็นโรคขวัญผวาไปแล้วก็เป็นได้ พอฉันหันหลังกลับไปดูข้างหลังกลับไม่พบใครเดินตามมาสักคน เอ๊..ฉันกลายเป็นคนประสาทอ่อนๆไปแล้วหรือยังไงนะ เท่านั่นล่ะ ฉันรีบเดินสาวเท้าวิ่งลงบันไดหออย่างรวดเร็ว ทำให้คนที่ลอบเดินมาตามหลังคนนั้นต้องกระโจนตามฉันอย่างรวดเร็วจนก้าวล้ำหน้าฉันไปหลายขั้นบันได เพราะฉันหยุดวิ่งเอาดื้อๆ . “ตามฉันมาทำไม นี่จะบ้าหรือยังไง ไม่มีอะไรทำหรือไง กวนกันอยู่ได้ คุณทำให้ฉันกลัว ” ฉันต่อว่าทันทีที่รู้สึกว่าตัวเองหยุดหายใจหอบกับการวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็วนั้น “ผมขอโทษ ทีแรกผมแค่จะทำโทษคุณที่คุณกระแทกหนังสือใส่หน้าผมจนแว่นแทบหักเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณกลัว ถ้าผมทำให้รู้สึกอย่างนั้นผมขอโทษ “ “ แล้วทีต่อมา..มันอะไรของนาย เอ๊ นี่ณประสาทหน่อยๆหรือเปล่า ถ้าไม่สมประกอบ สติสะตังเลื่อนลอย  ฉันก็ไม่ถือสาความเรื่องที่แล้วมาหรอกนะ “ “ห๋า นี่คุณไม่ถือสาที่ผม .. “ เขากำลังจะพูดต่อ แต่..ฉันรู้สึกว่าใบหน้าของตัวฉันเองรู้สึกร้อนผ่าวเพราะยังรู้สึกอายเรื่องเมื่อคราวก่อนอยู่ ก็เลยรีบกู้หน้าของตัวเองคืนก่อนที่จะออกอาการให้เขาได้พบ “นี่ อย่าพูดเรื่องเก่าๆได้มั้ย มีอะไรก็รีบๆพูดมา ฉันรีบไปเรียน “ “ก็..ทีต่อมาหลังจากที่ผมได้ชิมลูกอมโอ “ ขณะพูดใบหน้าของเขาก็ออกสีชมพูระเรื่อไปถึงใบหู “เอ๊ย ย ไม่ใช่ๆ คือผม ผม มม ผมเกิดสนใจกบที่มันอยู่นอกกะลาตัวนั้นนะ อยากรู้ว่าชีวิตและหัวใจกบตัวนั้นมันจะเป็นยัง ศึกษาคนไข้มาก็เยอะ อยากศึกษากบนอกกะลาตัวนั้นบ้างหัวใจกบตัวนั้นมันเป็นยังไง “ เขาเอ่ยถาม ฉันได้แต่นิ่งเงียบด้วยความขวยเขินด้วยไม่คิดว่าจะถูกสารภาพรักแบบชีวิตกบๆ “ ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย .. “ ไม่ใช่เสียงอะไรอื่น เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือของเธอนะเอง ก็เธอคนไทย ก็เลือกเพลงไท้ ไท เป็นเสียงเข้าบ่งบอกความเป็นคนไทยของตัวเองซะหน่อย เอ..ใครโทร.มาแต่เช้าล่ะเนี่ย “ฮาโหล มีอารายเจ้าคะ “ งัวเงียรับสาย กรอกเสียงลงไปทันที “มีอาราย หนอย..ยยย นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วย่ะ แหกขี้ตามาเรียนได้แล้ว ภายใน 10 นาทีนะเธอ เดี๋ยวอาจารย์แม่จะเช็คชื่อ มาไม่ทันซวยไปไม่รู้ด้วย โทร.มาบอกเท่านี้ละ ยายกบนอกกะลาขี้เซา เร็วๆนะ มาช้าเจอดีไม่รู้ด้วย“ “อือๆ .แช่งกันแต่เช้าเลยนะเพื่อนฉัน “ เท่านั่นล่ะ ทุกอย่างก็เกิดขึ้นด้วยความรวดเร็วภายใน 5 นาที เพราะอีก 5 นาทีที่เหลือมันคือการเดินทางไปเรียน ไม่ใช่เวลาทั้งหมดในการแต่งตัวหรอก แต่..พอเดินมาถึงลิฟต์และบันได ฉันก็ลังเลว่าจะเลือกไปทางไหนดี เดี๋ยวเจออีตาหมอประสาทห่ามๆคนนั้นอีกทำไงดีละฉันๆ ขณะที่ลังเลเลือกลู่ทางในการลงจากหอ มีเสียงดังมาจากห้อง study ที่อยู่ไม่ไกลจากลิฟต์แว่วๆว่า “ผมอยู่นี่ โห เมื่อคืนคุณเอาหนังสือกระแทกลูกกะตาผม แทบตาบอดแนะ ดูสิตาผมเป็นแรคคูนอายเชียว ดีนะวันนี้ผมไม่มีเรียนไม่งั้นผมจะแก้แค้นคืนให้สาสมเลยเชียว “ ชายหนุ่มฮึ่มฮั่ม . “เดี๋ยวนะ หนังสือกระแทกหน้าเหรอ เมื่อคืนๆ ไชโยๆ ที่แท้ก็ฝันๆ โหย..ยย ไชโย้ฉันดีใจที่สุดเลยพับผ่า นึกว่าเรื่องจริงซะอีก ขืนเรื่องที่ฉันฝันเป็นเรื่องจริง มีหวัง .ฉันต้องกระโดดลงจากตึกแทนการเดินลงบันไดและลิฟต์แน่ๆ ขอบคุณมากนะๆ ไว้เลิกเรียนจะซื้อยาแก้ปวดและมาประคบเย็นให้ ตอนนี้ทนปวดไปก่อนก็แล้วกันนะจ๊ะหมอประสาท..ทททท ไปล่ะๆ เเฮ้อ .อออ สบายใจจริงๆ ที่แท้ก็ฝัน .. เฮ้อ .ตกใจโหม้ด ดดดดดดดดดดด เลย มันก็เท่านั้นล่ะ .ชีวิตกบนอกกะลา ของฉันในวันนี้ + + + + + + + + + + + + ++ + + + + + + + + + + + แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 48 12:37:37 แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 48 21:54:40 จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 17 ม.ค. 48 19:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วขำ ชีวิตกบนอกกะลาตัวดีจังค่ะพี่โอ สงสัยจะนอนน้อยไปหน่อยนะเนี่ย จากคุณ : ต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง) - [ 17 ม.ค. 48 21:40:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหม ตอนแรกนึกว่ารายการกบนอกกะลา ไปถ่ายทำชีวิตพยาบาลเกเรเสียอีก :) จากคุณ : scottie - [ 17 ม.ค. 48 21:52:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหมคุณพยาบาลก็ Patho กะ Pharmaco น่ะสนุ้กสนุก อ่านๆไปเดี๋ยวก็จะชอบเองล่ะน่า ^^ แอบอิจฉาคนที่มีคนช่วยแปล Journal ว่าแต่ว่ากะลาใบใหม่เนี่ย ท่าจะเชื่อมแล้วฉาบน้ำตาลซ้ำ เลยหวานซะ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 17 ม.ค. 48 22:51:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เหอ .....เหอ  สนุกดีค่ะ.. ว้า........เสียดายจังไม่เจอพี่พยาบาลเกเรอีกนานเลย แต่ไงไง   ก็ขอให้พี่รักษาสุขภาพด้วยน่ะ                ขอให้ได้ A Couse เลยแล้วกัน                                                          ^_^ จากคุณ : keroobob - [ 17 ม.ค. 48 22:58:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หุหุหุหุ โผล่มาได้ไงฟระเจ๊ แต่ยังมีอารมณ์หวาน ก็แสดงว่ายังมีสติสตังเนอะ หยวนๆ จากคุณ : SONG982 - [ 17 ม.ค. 48 23:52:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^____^.. จากคุณ : GTW - [ 18 ม.ค. 48 04:38:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ว้า อย่างงี้เรื่องที่ยังค้างอยู่ก็อีกนานเลยสิจ๊ะ กว่าจะได้อ่านต่อนะ :( แต่ก็จะรออยู่นะจ๊ะ จากคุณ : orm - [ 18 ม.ค. 48 09:09:49 A:203.147.2.187 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องเก่าเมื่อไหร่จะได้อ่านละค่ะ จากคุณ : pin.v - [ 18 ม.ค. 48 09:17:38 A:203.146.143.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 18 ม.ค. 48 11:28:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โหหหห เจ๊ขาๆๆๆ บอกสิว่ามัน "ไม่จริง..." อะนะเจ๊ รีบ ๆ คว้าไว้ซะนะเจ๊ เด้วเกิดมันเป็นขบวนสุดท้ายแล้วจะยุ่งนะเจ๊ จะมานั่งน้ำตาตกอ่ะ ไม่ได้นะ (ขอบอก ) กิ๊กกกกกกก คิดถึงจ้า จากคุณ : เจ้านัท - [ 18 ม.ค. 48 13:32:24 A:203.113.56.77 X:203.150.217.115 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาแว้วววววววววววว.... หลังจากที่พี่พยาบาลหายไปนาน ขอต้อนรับการกลับมาค่ะ อย่าไปเครียดมากนะค่ะ เรื่องการสอบ จากคุณ : THE SPIRAL - [ 18 ม.ค. 48 18:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สู้ต่อไปนะคะพี่พยาบาลใจดี จากคุณ : Bralee - [ 18 ม.ค. 48 18:49:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แหะ เสียดายจัง ไม่น่าเป็นฝันเลย (^O^) ว่ามะคะ จากคุณ : ข้าวต้มมัด - [ 19 ม.ค. 48 01:27:39 A:203.209.97.52 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 สู้ๆๆ อย่ายอมแพ้นะ  journal เล่มบางๆ ถ้าทนไม่ไหวก็เอามาหลายๆ เล่มหนุนหัวนอนซะเลย (ทำประจำ แฮะ แฮะ) จากคุณ : Canossa - [ 19 ม.ค. 48 15:40:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^_____^ คิดถึงค่ะ  รักษาสุขภาพด้วยนะคะ จากคุณ : หนูยี - [ 19 ม.ค. 48 16:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 รักษาสุขภาพค่ะ พี่โอ ขา จากคุณ : คนของความเหงา - [ 19 ม.ค. 48 23:53:50 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ยังเขียนนิยายออกอ่ะคะ...แสดงว่ายังโอเค...ชิมิคะ.. @^_____^@ จากคุณ : p_jung - [ 20 ม.ค. 48 08:44:34 A:210.246.68.47 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 สารภาพรักแบบกบๆ เหอๆๆ จากคุณ : เฮียพีทคุง (PeterPuck) - [ 20 ม.ค. 48 12:47:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ^ ) _ __ __ _ _ _ _ ___________________ _ __ _ _ __  ( ^ D ไม่เอา C ก็ๆไม่เอา B พอไปได้ ขอ AAAAAAAAAA ด้วยคนนะเจ๊นา เกรดสวยๆเต๊อะ สาตุ๊!!!! จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 20 ม.ค. 48 19:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ทำไมมองข้ามกระทู้นี้ไปได้ เซฟไปก่อนนะคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 21 ม.ค. 48 20:39:01 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ว้าว เซอร์ไพร์ๆ เจอพี่โอได้ไงเนี่ย เรียนหนัก รักษาสุขภาพด้วยนะค้า จากคุณ : Kazalong - [ 21 ม.ค. 48 21:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขยี้ตาอีกครั้งก่อนอ่าน รับรองว่าไม่ได้ฝันไปเอง จากคุณ : รียา - [ 22 ม.ค. 48 00:47:00 A:203.172.104.247 X: ]