ผมก้าวขึ้นรถประจำทางที่ป้ายอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เป็นรถซึ่งแล่นมาจากถนนพหลโยธิน รถคันนี้มีผ้โดยสารเต็มที่นั่งและยืน แต่เผอิญผมตะเกียกตะกายขึ้นไปได้ที่นั่งบนม้ายาว ข้างฝาครอบเครื่องยนต์ด้านซ้ายของคนขับ ติดกับหญิงสาววัยเลยรุ่นคนหนึ่ง ที่อุ้มลูกน้อยอย่ในอ้อมแขน ทารกนั้นยังเล็กมากอายุคงไม่กี่เดือน ท่าทางที่อุ้มนั้นดูเก้งก้างไม่ทะมัดทะแมง คงจะเป็นคุณแม่หัดใหม่ ข้างกายของเธอมีถุงย่ามใบเล็กที่ใส่ของกระจุกกระจิกเกี่ยวกับเด็กอ่อน และมีขวดนมซุกอย่ด้วย รถคันนี้แล่นไปค่อนข้างเร็ว ด้วยฝีมือและฝีเท้าอันเชี่ยวชาญของคนขับ จึงทำให้ผ้โดยสารหัวสั่นหัวคลอนมาตลอดระยะทาง

จนทารกน้อยตกใจตื่น และทำท่าจะร้องโยเยขึ้น ผ้เป็นแม่หันรีหันขวางแล้วก็ขยับตัวจะหยิบขวดนมในถุง ก็บังเอิญให้ถุงหล่นจากที่นั่งลงไปบนพื้น สิ่งของหลายชิ้นกลิ้งออกมากองบนพื้นรถ เธอเลยหมดปัญญาที่จะก้มลงไปจัดการได้ด้วยตนเอง เพราะลูกน้อยยังอย่ในอ้อมแขน

ผมจึงต้องก้มลงหยิบของเหล่านั้นใส่ถุง และส่งขวดนมให้เธอ ซึ่งพอดีกับหนูน้อยได้ส่งเสียงร้องขึ้น เธอรับไปใส่ปากให้ลูกและยิ้มขอบคุณผม ผมจึงเอาถุงนั้นวางลงบนตักของตนเอง เพื่อป้องกันไม่ให้มันหล่นลงไปอีก

ผมมองดูสองแม่ลูกด้วยความร้สึกสงสาร ในความลำบากนั้นอย่คร่หนึ่ง แล้วก็ตัดสินใจถามว่าเธอจะไปไหน ก็ได้รับคำตอบว่าจะไปโรงพยาบาลวชิระ ถามต่อว่าลูกป่วยเป็นอะไร เธอบอกว่าพาไปฉีดยาป้องกันโรคของเด็กตามที่หมอสั่ง ผมไม่กล้าถามว่าทำไมพ่อของเด็กจึงไม่มาด้วย เหมือนอย่างที่ผมเคยเห็นพ่อแม่หัดใหม่ ซึ่งกำลังเห่อลูกคนแรก เขาทำกันเป็นปกติ แต่ถามว่าทำไมไม่ขึ้นรถแท็กซี่ พาลูกกระเตงมาคนเดียวแบบนี้ลำบากแย่ ทั้งแม่ทั้งลูก เธอตอบเบา ๆ ว่าไม่มีเงิน

ผมสะดุดใจกึกเพราะไม่ได้นึกถึงข้อนี้ พอดีรถจอดป้ายหน้าธนาคารที่เลยสี่แยกซังฮี้ไปหน่อย เธอก็ลุกขึ้นจะลง ผมจึงถือถุงตามไปด้วย เธอจะต้องเดินย้อนกลับไปโรงพยาบาล ซึ่งยังอย่อีกไกลพอสมควร ผมอยากจะตามไปช่วยเหลือเธอ แต่ก็สองจิตสองใจ จึงส่งถุงคืนให้เธอรับไปด้วยปลายนิ้ว และกล่าวคำขอบคุณก่อนที่จะเดินไปตามทางของเธอ

ผมรีบหันเข้าหาต้เอทีเอ็ม ที่ตั้งอย่หน้าธนาคารนั้น กดเอาเงินที่มีอย่ไม่มากออกมาสองร้อยบาท แล้วก็รีบเดินจ้ำตามแม่ลูกอ่อนนั้นไป คราวนี้เธอจะมีค่ารถแท็กซี่กลับบ้านละ ผมนึกในใจ แต่เธอข้ามถนนไปไกลแล้ว ผมยังต้องติดไฟแดงอย่อีกนาน ตามธรรมเนียมของสี่แยกนี้ เพราะมีรถเลี้ยวขึ้นสะพานกรุงธนมากมายตลอดเวลา จนเธอเดินลับหายไปจากสายตา

เมื่อผมไปถึงโรงพยาบาลนั้น ก้เห็นแต่ผ้คนที่มาใช้บริการคลาคล่ำไปหมด มีแต่คนเดินผ่านไปมาจนตาลาย ผมเดินไปตามหน้าห้องต่าง ๆ หลายตลบ ก็ไม่พบเธอผ้นั้นเลย เพราะผมไม่ได้ถามเธอว่าจะไปหาหมอที่ห้องไหน และข้อสำคัญคือผมก็ไม่แน่ใจว่าจะจำเธอได้ เพราะเมื่อนั่งอย่บน รถเมล์ เธอไม่ได้หันหน้ามาทางผมเลย

ผมเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยความเสียดาย ที่ไม่ได้ช่วยเหลือเธอตามความตั้งใจ แต่ก็ต้องปลงว่า คงไม่ใช่ความผิดของผม ที่ไม่ช่วยเธอเสียตั้งแต่แรก เพราะผมมีแต่เศษเหรียญในกระเป๋าเพียงไม่กี่อัน

ผมจึงได้แต่ส่งใจไปช่วยเธอ เท่านั้น.