2.

ลมหนาวพัดผ่าน
ใบไม้สีน้ำตาลแห้งกรอบร่วงเกลื่อนพื้น
ตาเบบูญ่าสีชมพูทิ้งตัวอย่างแช่มช้อยงดงาม

ฉันกอดกระชับแฟ้มงานที่ถืออยู่ไว้แนบอก  ปล่อยให้สายลมพัดผ่านพวงแก้ม  แม้จะรู้สึกหนาวแต่ฉันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรไปมากกว่านั้น

ร้านกาแฟเล็ก ๆ ริมทางเดิน แทรกตัวอยู่กึ่งกลางระหว่างร้านหนังสือและร้านทำผม  ขณะที่ฉันกำลังยืนจดจ้องผ่านกระจกใส พลันรู้สึกราวกับมีใครบางคนกำลังเดินก้มหน้าก้มตาตรงมาทางที่ฉันยืนอยู่

ชายหนุ่มร่างสูงไว้ผมรองทรงต่ำกำลังเดินจ้ำอ้าวมาทางฉัน  และเหมือนเขาจะรู้ว่ามีใครอีกคนกำลังยืนขวางทางอยู่  เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เราสองคนจึงสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ต่อ?”
ฉันอุทานชื่อของใครบางคนที่คุ้นตาออกไป  คนตรงหน้าหยุดชะงัก  เขาเพ่งมองฉันครู่หนึ่งคิ้วดกดำขมวดเข้าหากัน  แล้วเหมือนนึกได้  เขายิ้มนัยน์ตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจระคนยินดี

“ฟ่าง!”
คราวนี้เจ้าของรอยยิ้มกว้างกลายเป็นฉัน
“ใช่นายจริง ๆ ด้วย ไปไงมาไงล่ะนี่?”
“เรากำลังจะไปทำงานน่ะ แต่แวะมาหาอะไรรองท้องนิดหน่อย  ฟ่างล่ะเป็นไงบ้าง?”
“กำลังคิดว่าจะหากาแฟสักถ้วย  เข้าไปนั่งในร้านนั้นก่อนไหม?  จะได้คุยกัน”
ฉันเป็นคนเอ่ยปากชวนเสียเอง  เขาพยักหน้ารับ

ประตูกระจกใสเปิดกว้าง  กลิ่นหอมของกาแฟกรุ่นไปทั่วร้าน ฉันกับเขาแวะสั่งกาแฟคนละแก้ว  แล้วจึงไปหย่อนตัวลงนั่งที่โต๊ะเล็ก ๆ ริมกระจก

ใบหน้าของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันดูสูงวัยมากขึ้นกว่าแต่ก่อน  ผมหยักศกที่ยาวเกือบกลางหลังกลายเป็นรองทรงสั้น  รองเท้าผ้าใบสีมอซอถูกแทนที่ด้วยรองเท้าหนังสีดำมันวาว

“เราไม่ได้เจอกันมากี่ปีแล้วนี่”
“7 ปี”
เขาตอบทันที ราวกับว่าคิดคำนวณเรื่องวันเวลาเอาไว้แล้ว  
“หายหน้าไปนานเลยนะ ไม่ส่งข่าวให้รู้กันบ้าง”
เขาเอ่ยปาก
“ก็บอกแล้วไงว่าต้องไปเรียน”
“นั่นแหละ รับปริญญาไปเมื่อไหร่เราเลยไม่รู้เลย  จะได้แวะไปแสดงความยินดี”

ฉันยิ้ม  มือหนึ่งหยิบน้ำตาลทรายสองก้อนหย่อนลงในแก้วแล้วคนเบา ๆ  ไอร้อนผสมกลิ่นกาแฟลอยขึ้นมาปะทะผิวหน้า

“ก็หลังจากวันนั้นปีนึงนั่นแหละ”
“อืม เร็วนะ  ไม่ได้เจอกันพักเดียว  แป๊บๆ  เวลาผ่านไปจะ 7 ปีแล้ว”
“ใช่ แป๊บเดียวเองนะ”
“แล้วต่อรับปริญญาตอนปีไหน?”

ฉันถามเอาความมากกว่าต้องการจะเยาะเย้ยใด ๆ  ระบบการเรียนแบบเปิด  ทำให้เรามีอิสรเสรีในการเลือกที่เรียนหรือไม่เรียนได้ตามใจ

คนตรงหน้ายิ้มเขิน
“ช้ากว่าเธอสองปีแน่ะ”
เราหัวเราะเบา ๆ พร้อมกัน
“เหรอ มัวแต่ทำกิจกรรมอยู่ล่ะสิ”
ฉันดักคอ
“ใช่ มัวแต่ทำกิจกรรมอยู่ปีกว่า ๆ  เกือบจะเก็บหน่วยกิตไม่ทันแล้วล่ะ  แต่ก็ถูลู่ถูกังมาจนได้”
“เก่งนะ  ได้ข่าวว่าต่อไปเป็นประธานชมรมด้วยไม่ใช่เหรอ?”
“อื้อ”

เขาอมยิ้ม  ริมฝีปากเรียวเหยียดกว้าง  ฉันจ้องมองนัยน์ตาคมคู่นั้น

“ทำไมหรือ? ทำหน้าเหมือนมีอะไรจะถาม”

คราวนี้เป็นฉันที่หัวเราะขำตัวเองที่แสดงความรู้สึกเสียโจ่งแจ้ง

“อ้าว เป็นอะไรไป  หัวเราะขำอะไรเหรอ?”
เขาทำหน้าฉงน
“ขำตัวเอง”
คราวนี้เขาจ้องฉันเขม็ง  
“เรานึกถึงเรื่องเก่า ๆ บางเรื่องน่ะ  ตอนสมัยเรียน”
“เรื่องสนุกงั้นสิ”

ฉันไม่ตอบ  แต่คำถามที่ติดค้างอยู่ทำให้อดรนทนไม่ได้

“จำที่นายเคยพูดกับเราตอนนั้นได้ไหม?”
“ตอนไหนล่ะ?”
“ก็...” เสียงฉันแผ่วหายไปในลำคอ  บางทีฉันไม่ควรถามคำถามนี้ก็ได้  
“มีอะไรหรือ? ว่ามาสิ”
“เรื่องคนที่เกิดวันที่ 28 น่ะ”

เขายิ้มกว้างแต่ไม่พูดอะไร  คงเพราะอยากรู้ว่าฉันจะถามอะไรต่อกระมัง

“ตกลงว่าได้รักกับคนที่เกิดวันนั้นจริง ๆ หรือเปล่า?”

เขายกมือขึ้นประสานไว้ปลายคาง  ก่อนจะกดน้ำหนักลงบนหลังมือคู่นั้น

“อืม”
“เรื่องจริงเหรอนี่? ตกลงนายหาคนที่เกิดวันที่ 28 กรกฎาเจอจริง ๆ เหรอ?”

เขาหัวเราะเบา ๆ มือที่ประสานไว้คลายลง  กาแฟร้อนในแก้วสีขาวถูกยกขึ้นจิบครั้งหนึ่ง  ก่อนจะถูกวางลงด้วยท่าทีที่ผ่อนคลาย

“มันเป็นเรื่องบังเอิญน่ะ..”
“บังเอิญที่เขาคนนั้นเกิดวันที่ 28 พอดี?”
เขาพยักหน้า “ใช่”
“เป็นไปได้ยังไง?” ฉันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“ฟ่างเชื่อเรื่องลางสังหรณ์ไหม?”
“ลางสังหรณ์?”
“ใช่  ตอนนั้นที่เราบอกฟ่างไปน่ะ  เป็นเพราะเรารู้สึกแบบนั้นขึ้นมาจริง ๆ  รู้สึกว่าคนที่เราจะรัก  จะเป็นคนที่เกิดวันที่ 28 กรกฎา  แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ”
“ล้อเล่นน่า”

เขาส่ายหน้า  รอยยิ้มที่แต้มอยู่บนฝีปากบอกว่านี่คือเรื่องจริง

“มันอาจเป็นเรื่องที่ฟังดูบังเอิญนะ  แต่มันก็เป็นไปแล้ว..”

ฉันพยักหน้ารับ  กาแฟในแก้วเริ่มคลายความร้อนลง ฉันยกขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่ ๆ ก่อนจะตัดสินใจถาม

“แล้วยังคบกันดีอยู่ไหม?”
คนตรงหน้าทำหน้าเคร่งขรึม  เขาเบือนหน้ามองออกไปนอกร้าน
“..เลิกกันไปปีกว่าแล้ว”
“อ้าว เหรอ”  ฉันทำหน้าตกใจ  นึกตำหนิตัวเองที่ไปถามคำถามที่เป็นส่วนตัวแบบนั้น
“ขอโทษนะ  ไม่ได้ตั้งใจ  แค่สงสัยน่ะ  เลยอดถามไม่ได้  ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไร..”

เราต่างคนต่างเงียบกันไปครู่หนึ่ง  ฉันนึกทบทวนเรื่องที่เคยคุยกับเขาเมื่อคราวนั้น  และออกจะแน่ใจว่า เรื่องวันเกิดคงจะไม่ใช่เหตุผลหลักที่ทำให้เขารักผู้หญิงคนนั้นเป็นแน่  บางที เธออาจะเป็นผู้หญิงที่น่ารักหรืออาจเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมากก็ได้ สุดที่ฉันจะเดาได้ว่าเขารักเธอเพราะเหตุใด แต่ความจริงในข้อนั้นมีความจริงและความบังเอิญเรื่องวันเกิดของเธอรวมอยู่ด้วย

เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น  ชายหนุ่มรีบคว้าขึ้นมา เขารับฟังข้อความไม่กี่ประโยคแล้วจึงตอบรับคนปลายสาย

“ได้ครับ แล้วผมจะรีบไปครับ”
โทรศัพท์มือถือรูปทรงทันสมัยถูกพับเก็บตามเดิม
“ฟ่าง เราต้องไปก่อนนะ  เจ้านายโทร.มาตามแล้วล่ะ”
“ตามสบายจ้ะ”
“เราขอเบอร์ฟ่างไว้หน่อยสิ  เผื่อวันหลังจะได้คุยกัน”

ฉันบอกหมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองไป  เขาทวนหมายเลขอีกครั้งก่อนกดบันทึกลงในโทรศัพท์  แล้วจึงหยิบธนบัตรสีแดงมาวางไว้บนโต๊ะหนึ่งใบ

“อ่ะนี่ค่ากาแฟ  เราเลี้ยงเอง นาน ๆ เจอกันที  ไม่ต้องทอนนะ”
เขาชิงดักคอเสียก่อนแล้ว  “ขอบใจจ้ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเราขอตัวก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน”
“โชคดีนะ”

ฉันโบกมือให้เขา  คนร่างสูงส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะก้าวเท้ายาว ๆ ไปที่ประตูกระจกแล้วผลักออกไปอย่างรวดเร็ว  ครู่เดียว ร่างสูงของเขาก็กลืนหายไปกับผู้คน

ตาเบบูญ่าสีชมพูกลีบบางทิ้งตัวช้า ๆ อย่างสวยงาม ก่อนสัมผัสพื้นดินอย่างแผ่วเบา  เพียงไม่นานดอกไม้สีชมพูซีดดอกนั้นก็ถูกเหยียบย่ำ  ร่องรอยสีน้ำตาลปรากฏบนกลีบดอก  ตาเบบูญ่าแสนสวยของฉันบอบช้ำเสียแล้ว

ฉันยกกาแฟขึ้นจิบเป็นครั้งสุดท้าย รสขมอมหวานของมันเตือนให้ฉันนึกถึงสิ่งที่ต้องทำ

รูปสีใบเล็ก ๆ ใบหนึ่งที่เก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์มาแรมปี  ภาพของคนที่เป็นปัจจุบันวางซ้อนอยู่บนรูปภาพใบหนึ่งซึ่งอยู่มีใบหน้าของฉันอยู่ด้วย  

ภาพของคนที่เป็นปัจจุบันถูกหยิบออก  ฉันเพ่งมองใบหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่งคนที่นั่งอยู่ข้างฉันในรูปใบนั้น  ใบหน้าแย้มยิ้มของคนที่ล้อมรอบอยู่  ดูจะไม่ตรึงตาฉันเท่ากับเจ้าของนัยน์ตาคมกริบที่เพิ่งจากไปเมื่อครู่

ฉันหยิบรูปใบนั้นออกมาวางไว้บนโต๊ะ  แล้วจึงหยิบรูปคนของปัจจุบันกลับคืนที่เดิม

“วันนี้ว่างไหม?”
ฉันกรอกเสียงถามไปยังคนปลายสาย
“ว่างสิ มีอะไรจ๊ะ?”
“ไปถ่ายรูปกัน”

ฉันพูดสั้น ๆ  แต่คนปลายสายทำเสียงดีใจ  เขาตกปากรับคำกันเรียบร้อย  เป็นอันว่าเย็นวันนี้ ฉันกับเขาจะไปถ่ายรูปคู่กันเป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่ได้คบหากันมา

ฉันหยิบแฟ้มงานมาถือไว้ในมือ แล้วเดินเลยไปชำระเงินค่ากาแฟ

ประตูกระจกเปิดกว้าง  ลมหนาวโชยมาสัมผัสใบหน้าอย่างแผ่วเบา  ตาเบบูญ่าสีชมพูดอกใหม่ค่อย ๆ ถลาร่วงสู่พื้น

ร่องรอยแห่งความบอบช้ำยังไม่เกิด

ตาเบบูญ่าดอกนั้นจะคงความสวยไว้ได้นานแค่ไหนฉันไม่รู้  เวลานี้ ฉันรู้แต่เพียงว่า ฉันเดินหันหลังให้กับดอกไม้ดอกนั้นเสียแล้ว...

แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 48 21:54:22