โทรทัศน์ในบ้านเรา มีรายการหนึ่งซึ่งได้รับการสนับสนุน จากบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังชื่อดัง ให้ชื่อรายการว่า ลูกผ้ ชายตัวจริง เสนอเรื่องราวของผ้บำเพ็ญความดี ด้วยการช่วยเหลือผ้อื่น แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย หรือแสดงน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ แก่ผ้ที่อ่อนแอ หรือได้รับความลำบากกว่า

อย่างที่ผมเคยเห็นในวันหนึ่ง แท็กซี่คันหนึ่งจอดอย่ริมถนนตรงลาดเชิงสะพานหัวช้าง ด้านที่มาจากศูนย์การค้าสยาม เปิดไฟท้ายทั้งค่แว่บ ๆ และเปิดกระโปรงหน้าขึ้น ส่วนคนขับลงมายืนเกาศรีษะแกรก ๆ อย่ข้างหน้าหม้อรถ แสดงว่าเครื่องเสียแน่นอน

ขณะนั้นมีชายฉกรรจ์ประมาณสี่ห้าคนเดินสวนทางมาจากบนสะพาน ทั้งหมดแต่งตัวเรียบร้อยสวมเสื้อเชิร์ตผูกเน็คไทเกือบทุกคน และคนหนึ่งในจำนวนนั้นตะโกนถามคนขับว่าเป็นอะไร เขาก็บอกว่าสตาร์ทไม่ติด เขาผ้นั้นจึงพยักหน้าบอกเพื่อนว่า ช่วยกันหน่อย แล้วก็พากันลงจากทางเท้าเดินไปที่รถ คนขับดีใจรีบปิดฝากระโปรงรถ แล้วกระโดดขึ้นนั่งประจำที่ แม้ว่าคนหนึ่งในจำนวนนั้นจะรำพึงออกมาดัง ๆ ว่า เข็นขึ้นสะพานนะเนี่ย แต่เขาทั้งหมดก็ใช้แรงดันท้ายรถจนเครื่องยนต์ติด คนขับไม่ร้จะขอบคุณอย่างไร ก็ได้แต่โบกมือและก้มศรีษะ ให้แก่กลุ่มสุภาพบุรุษที่เป็นลูกผ้ชายตัวจริงกลุ่มนั้น แล้วรถก้แล่นข้ามสะพานไป

ต่อมาผมได้ไปที่หม่บ้านสุขสรรพ์แถวบางบัว เพื่อไปดูการแสดงละครเวที ซึ่งแสดงในโรงละครชุมชนของหม่บ้านนั้น ความที่ผมเพิ่งไปแถวนั้นเป็นครั้งแรก เมื่อนั่งรถมอร์เตอร์ไซค์รับจ้างเข้าไปเลี้ยวแล้วเลี้ยวอีกจึงดูไกลมาก เมื่อถึงที่หมายแล้วก็ถามเขาว่า เวลากลับจะมีรถแท็กซี่หรือมอร์เตอร์ไซค์ผ่านมาบ่อยไหม เขาบอกว่าต้องเดินย้อนออกไปถึงแยกเล็ก ๆ ที่ผ่านมา ก็จะมีรถรับจ้างทั้งสองชนิด ผ่านไปมาจำนวนพอสมควรที่จะเรียกใช้บริการได้

ขณะนั้นยังมีเวลาอีกนานกว่าการแสดงจะเริ่มขึ้น ผมจึงเดินออกจากหม่บ้านย้อนทางไปตามที่เขาบอก เพราะผมไม่แน่ใจว่าเมื่อถึงเวลากลับประมาณสามทุ่ม ผมจะออกมาถูกทางหรือเปล่า ตอนนั้นเป็นเวลาเย็นใกล้ค่ำแล้ว แต่ยังไม่มืด ผมยืนมองตรงทางแยกที่เขาบอก ดูทางขวาซึ่งจะไปออกบางบัวที่เก่า และทางซ้ายซึ่งไม่ร้ว่าไปถึงไหน พยายามสังเกตจดจำภูมิประเทศ ซึ่งอย่ในสายตา จะได้ไม่หลงในเวลามืดค่ำ

มีมอร์เตอร์ไซค์คันหนึ่งไม่มีผ้โดยสาร วิ่งถลาจากฝั่งตรงข้ามเข้ามาจอดอย่ตรงหน้าถามว่าจะไปไหน ผมก็ว่ายังไม่ไปหรอก แต่ยืนสังเกตว่าขากลับจะไปทางไหนเท่านั้น เขาก็บอกว่าผมมาส่งคุณเมื่อกี้ไง นึกว่าจะกลับก้เลยมารับ ความจริงผมจำเขาไม่ได้เลย เพราะซ้อนท้ายเขามาไม่ได้ดูหน้าซึ่งอย่ในหมวกกันน็อค เขาบอกว่าถ้าออกไปทางตรงข้ามกับที่เข้ามาจากบางบัว ก็จะโผล่ถนนวิภาวดีรังสิต เป็นซอย๕๘ ใกล้กว่าทางบางบัวมาก ผมก็ขอบคุณและว่าเมื่อถึงเวลากลับจะไปทางที่เขาบอกให้ และขอบคุณในความหวังดีของเขา ในความเป็นลูกผ้ชายตัวจริง อีกครั้งหนึ่ง

ผมต้องการจะรอเวลาเพื่อกลับเข้าไปดูการแสดง ซึ่งจะเริ่มประมาณหนึ่งทุ่ม จึงข้ามไปยังร้านขายของชำที่มีหม่โต๊ะเก้าอี้ซีเมนต์ตั้งอย่ด้านในริมสุด ขออาศัยนั่งพีกสักคร่ เจ้าของร้านเป็นหญิงวัยกลางคนก้ไม่ว่าอะไร ผมจึงสั่งเบียร์กระป๋องแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะนั้น เมื่อเธอเอาของโปรดของผมมาให้ ก็ขอน้ำแข็งแห้งแก้วหนึ่ง เธอบอกว่าไม่ได้ขายนอกจากน้ำแข็งหลอดที่เป็นถุง ผมก้แสดงอาการผิดหวังที่จะต้องจำใจดูดเบียร์ที่ไม่ค่อยเย็นนั้น

สักคร่เธอเดินกลับมาหาผมพร้อมด้วยน้ำแข็งป่นหนึ่งแก้ว เธอบอกว่าเทน้ำละลายก้นแก้วทิ้งเสียก่อน เพราะเอาแก้วตักมาจากในกระติกของเธอเอง ผมรีบควักเงินมาชำระค่าเบียร์และขอให้เธอคิดค่าน้ำแข็งด้วย เธอก็ไม่ยอม ผมจึงดื่มเบียร์แก้วนั้นด้วยความชื่นใจ ในน้ำแข็งที่ละลายเย็นเจี๊ยบ และด้วยน้ำใจเอื้ออารีของเธอผ้นั้นอย่างมีความสุข

ผมคิดว่ารายการโทรทัศน์ที่โฆษณาเครื่องดื่มชูกำลังนั้น ไม่น่าจะตั้งชื่อว่า ลูกผ้ชายตัวจริง เพราะแม้แต่ผ้หญิงก็มีน้ำใจเหมือนกัน ถ้าคิดไม่ออกจะเอาชื่อเรื่องนี้ไปตั้ง ก็ไม่สงวนลิขสิทธิ์แต่ประการใด "คนใจงาม" ไงครับ.