ตอนที่  2  สายสัมพันธ์

           ราวกับภาพที่เกิดอยู่ตรงหน้าเหมือนความฝัน เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีเมื่อเห็นชายหนุ่มผมสีทองกอด หญิงสาวร่างบางที่ลืมตามองอย่างหวาดเกรง เขาอาจจะคิดมากไป แม้ว่าอาจรู้สึกกังวลใจ แต่ภาพที่เห็นหล่อนลืมตาฟื้นขึ้นมาได้ ก็ทำให้ความกังวลใจเป็นเพียงอารมณ์อ่อนไหวเพียงเล็กน้อย ที่ไม่อาจเทียบได้ความปลาบปลื้มยินดีที่เห็นเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

              นางมอลลี่ วีสลีย์ที่ตามมาติดๆ ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับยืนมองอย่างตะลึงงัน ที่เห็นลูกสาวตนลืมตาขึ้นมา

“จินนี่....จินนี่...”

      นางเรียกชื่อลูกสาว ด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว เดินไปที่ข้างเตียง ช้าๆ เดรโก มัลฟอย หันมามอง แล้วลุกขึ้น ถอยไปด้านหลัง สบตากับรอน ที่ตามนางวีสลีย์มา
นางมอลลี่ ดึงลูกสาวเข้ามากอด น้ำตาไหลเป็นทาง

“จินนี่ ลูกแม่ฟื้นแล้ว”
เธอ มองรอบๆห้องสายตาตื่นกลัวโดยไม่มีคำพูดใดๆออกมา นางหอมแก้มลูกสาวทั้งสองข้าง
สบตาลูกสาว
“แม่ดีใจมากจินนี่ ในที่สุดหนูก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง”
หญิงสาวมองไปรอบๆห้อง ก่อนหันมาสบตากับนางวีสลีย์อีกครั้ง
“ที่นี่..... ที่ไหนค่ะคุณ.... คุณเป็นใคร.....” เสียงเธอแหบแห้ง บอกว่าตื่นกลัวไม่อาจปิดบังได้
คำพูดนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องถึงกับแทบลืมหายใจ

“จินนี่....แม่ไงจ๊ะ แม่เองไง...”

      มางมอลลี่ดูลูกสาว บีบแขนแน่น แต่เธอได้แต่นิ่งเงียบ สบตากับทุกคน
“พี่เองรอน.....นี่เฮอร์มี่.....แฮรี่.....แล้วนี่เดรโก....พวกเขาเป็นเพื่อนกับเธอ แล้วที่นี่บ้านโพรงกระต่าย บ้านของพวกเรา”

รอนแทรกตัวเข้ามาใกล้ๆ ระล่ำระลักบอก รู้สึกใจคอไม่ดี เมื่อเห็นน้องสาว แววตาหวาดเกรง เธอสบตากับพี่ชายแล้วส่ายศีรษะ

“ไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไร ฉันเป็นใคร...ฉันเป็นใคร...”
เธอบอกเสียงสั่นแล้วจู่ๆเธอกับร้องไห้ออกมามือปิดหน้า เนื้อตัวสั่นเทา ทุกคนสบตากัน เฮอร์ไมโอนี่เหมือนได้สติก่อนเพื่อน หันมาบอกทุกคน
“พวกเธอออกไปกันก่อนแฮรี่ รอน เดรโก ออกไปกันก่อน ฉันกับคุณป้าจะอยู่ที่นี่เอง เธอเพิ่งฟื้นหลังจากที่หลับไปตั้งสามสี่ปี...เราคงต้องหาทางค่อยๆช่วยจินนี่ แฮรี่...แฮรี่...ตั้งสติหน่อยซิแฮรี่”เธอเรียกชื่อเพื่อนเสียงดังหลายครั้ง แฮรี่ยังยืนนิ่งเหมือนถูกสาปสมองเขาเบาโหวง แทบไม่มีความรู้สึก จินนี่จำเขาไม่ได้ เธอมองเขาเหมือนคนไม่เคยพบหน้า ไม่เคยรู้จัก

“แฮรี่....ลงไปก่อนเถอะ.....เดรโก...พวกเธอเป็นอะไรกันไปหมดนะ”

เฮอร์ไมโอนี่หันมองเดรโก ด้วยความลำบากใจ ในที่สุดชายหนุ่มผมสีทองละสายตาจากจินนี่ เบนสายตามองแฮรี่ที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆแล้ว เดินมาตบบ่าเบาๆ

“ออกไปข้างนอกกันก่อน อยู่ที่นี่เรายังช่วยอะไรไม่ได้หรอก” แฮรี่ปัดมือเดรโกออก ขบกรามแน่น

“จินนี่ต้องจำชั้นได้......”

           ว่าแล้วเขาก็เดินมาหาหญิงสาวที่นอนอยู่ที่เตียง นางมอลลี่ถึงกับต้องถอยออกมา
เขาจับมือเธอทั้งสองข้างขึ้นมา จ้องหล่อนเขม็ง จินนี่สีหน้ายิ่งซีดลง

“จินนี่มองชั้น  มองชั้นดีๆ  ชั้นแฮรี่....แฮรี่ พอตเตอร์ เธอจำได้ไหม....เธอ...รักชั้นเธอจำได้ไหม....เรารู้จักกันที่นี่...”

น้ำเสียงเขาคาดคั้นแทบควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ หลายปีที่ใจเขาร้อนเป็นไฟ เขาไม่เคยให้อภัยตัวเองได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเธออาจไม่เป็นอะไร หลายปีที่มีหลายเรื่องที่ติดค้างภายในใจไม่อาจที่จะสลัดให้หลุดออกได้ หลายเรื่องที่เขาอยากแก้ตัว อยากเริ่มต้นใหม่

“จินนี่ได้โปรดเถอะ....เธอต้องจำชั้นได้...ขอร้องล่ะ..”

แฮรี่แทบร้องไห้ออกมาตรงนั้น เมื่อเห็นหล่อนมองเขาด้วยความหวาดกลัว ขยับตัวออกไป
“ปล่อยมือ ปล่อยมือฉันนะ....ออกไปนะ...ออกไป....”
เธอดึงมือกลับ ตัวสั่นเทา ร้องไห้ออกมา
“จินนี่...” เขาครางออกมามองเธอด้วยความปวดใจ รอนเดินมาด้านหลังเพื่อน
“พอได้แล้วแฮรี่....อย่าเพิ่งคาดคั้นเธอตอนนี้”
รอนบอกเขาอย่างสงบ ฉุดแขนเพื่อนขึ้นมา

              “นายกำลังทำให้เธอกลัวนะแฮรี่.....”

                เดรโกร้องเตือนอีกคน ในเวลานี้เขากลับรู้สึกว่าเข้าใจความรู้สึกแฮรี่มากกว่าใครๆ เขามองตามร่างสูงที่ลุกขึ้น แล้วเดินผละออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
“แฮรี่...แฮรี่...”
เฮอร์ไมโอนี่มองตาม
“ชั้นตามไปเอง” เดรโก บอกถอนหายใจยาว ก่อนสาวเท้าตามออกไป
เขาเดินลงมาจากบนบ้านเดินตามแฮรี่ที่เดินออกไปในสวนหลังบ้านมองแฮรี่ที่หยุดยืนใต้ต้นไม้ใหญ่ เขากำลังจะเดินไปหา แต่มีเสียงดังจากด้านหลัง
“ไม่ต้องหรอกมัลฟอย...เขาคงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
รอนบอกด้วยน้ำเสียงขรึมๆ ก่อนเดินกลับไปนั่งโซฟาในห้องนั่งเล่น เขามองตามก่อนเดินตามไปนั่งเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ไม่ไกลกัน แม้ผ่านมาหลายปีแต่ว่ามีหลายอย่างที่แฮรี่ไม่เคยเปลี่ยนไป  

รอนโยนหมอนอิงสีแดงที่อยู่ใกล้ๆแล้วทิ้งตัวลงนอนพาดตามความยาวโซฟา
“ความจริงนายหน้าจะตามแฮรี่ไปนะ..”
เดรโกบอก รอนเพียงแต่เหลือบมองกลับมาด้วยหางตา แล้วมองเพดาน
“แล้วนายคิดว่าฉันอยากเห็นหน้าห่วยๆ ของนายหรือไง”
รอนบอกอย่างไม่แคร์

“เชอะ...นายคิดว่าบ้านนายกว้างมากนักหรือไง...”

ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ มองรอบๆห้องนั่งเล่น แต่ก็ยังนั่งอยู่ที่นั่น แล้วก็นิ่งเงียบไป  ทั้งคู่ต่างตกอยู่ในความคิดตนเอง  สักพักใหญ่กว่าที่จะมีเสียงเดินบันไดลงมาจากบนบ้าน
รอนลุกขึ้นนั่งแทบทันที่เฮอร์ไมโอนี่ เดินมาทางพวกเขา สีหน้าเคร่งขรึม
รอนโพลงออกมาด้วยความเป็นหวงน้องสาว
“เฮอร์มี่....จินนี่เป็นอย่างไรบ้าง”
รอนมองเธออย่างมีความหวัง ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่กำลังศึกษาอยู่ในโรงพยาบาลวิเศษ
หลังจากจบการศึกษาที่ฮอกต์วอต เขาเองเพิ่งรู้ไม่นานก่อนจะจบว่าเธอตัดสินใจไปเรียนด้านแพทย์
นั่นอาจเหมาะกับเฮอร์ไมโอนี่ที่สุด เธอมองอ้อมแอ้มมองเพื่อนทั้งสอง

“เธอ...ยังอ่อนแอ...แต่ว่าโดยรวมแล้วเธอไม่เป็นไร แผลที่เคยถูกแทงไม่มีผลอะไร....แต่ว่าอาจเพราะเธอหลับไปนาน ความจำจึงมีปัญหา..คิดว่าถ้าได้รับการฟื้นฟูสักพักคงจะดีขึ้น”

ชายหนุ่มทั้งสองมองแทบโหวงเหวง
“เธอหมายถึงว่า...จินนี่จำอะไรไม่ได้จริงๆเลยหรือ” เดรโกถาม เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
“จินนี่....ความจำเสื่อม...แต่ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องดีขึ้นอีกไม่นานนี้”
ทุกคนตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่ยื่นมือมาจับแขนเขา
“รอน...” เธอเรียกชื่อเขาเบาๆ รอนหันมายิ้มจางๆ ขยับแขนออกอย่างสุภาพ

                 “ชั้นไม่เป็นไรหรอกเฮอร์มี่...ตอนนี้ชั้นดีใจที่น้องสาวฟื้นมากกว่า เธฮหลับนานจนพวกเราแทบไม่รู้อนาคตเธอ ตอนเธอนอนหลับไปเราเพียงหวังให้เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้จินนี่กลับมาอีกครั้ง พวกเราควรพอใจไม่ใช่หรือ เรื่องอื่นค่อยๆคิดแก้ไขดีกว่า”
เฮอร์ไมโอนี่ ในที่สุดฝืนยิ้มฝืดๆออกมาได้อย่างลำบาก ดวงตาสลดลง พยักหน้าช้าๆ แต่รู้สึกโล่งอกที่ รอนดูสบายใจขึ้น
“ฉันดีใจที่เธอคิดแบบนี้รอน เธอเป็นคนเข้มแข็งมาก ตอนนี้ทุกคนติดภาระกิจยังกลับมาบ้านช่วงนี้ไม่ได้  มีเธอเป็นคนคอยดูแลบ้านนี้แทนทุกคนก็วางใจ”
เธอสบตารอนเป็นประกายวูบ รอนเพียงยกมุมปากแล้วเมินหน้าไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว
“ชั้นจะไปหาแฮรี่...ความจริงน่าจะมีใครคุยกับเขาบ้าง”
เขาพูดจบก็เดินผละออกไปทันที
“รอน.....”
    เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ยืนนิ่งมองตามอย่างเจ็บปวด เดรโกมองมาทางหญิงสาวที่มัดผมลวกๆ
“เธอ ยังไม่คุยกับรอนหรือ”
เสียงดังใกล้ๆ มัลฟอยถามเสียงเรียบๆ เฮอร์ไมโอนี่ หันสบตามองกับเขาด้วยสายตาเย็นชา

“ไม่ใช่ชั้นไม่คุยกับเขาหรอก  แต่เขาไม่อยากคุยกับฉันมากกว่า......เดรโก ไม่ใช่เพราะนายหรือที่ทำให้เกิดเรื่องราวได้ขนาดนี้...”
เดรโกสบตากับเธอเขม็ง
“แล้วใจเธอล่ะเฮอร์มี่....ใจของเธอเป็นอย่างไรกัน...ใจเธออยู่ที่ไหน...ใจ...รอน..”
ชายหนุ่มร่างยืนขวาง สูงฉุดมือของหญิงสาว.. ไว้ขณะที่เธอกำลังเดินหนี เธอหันเงยหน้าสบตากับเขาอย่างไม่เกรง
“ปล่อยนะ  ปล่อยมือฉันนะมัลฟอย” เธอเริ่มสีหน้าระแวงมองรอบๆห้อง กลัวคนอื่นจะมาพบ เมื่อเขายังจับข้อมือเธอแน่น  บอกกับเขาที่ให้ได้ยินกันสองคน
“มัลฟอย...”
             เธอร้องเตือนอีกเมื่อซีกเกอร์คนดัง วายร้ายแห่งวงการควิดดิชยังไม่ยอมปล่อยมือเธอง่ายๆ
“นายล่ะ...นายมีคุณสมบัติอะไรมาคุยกับฉัน  เพราะแม้แต่สาเหตุที่แท้จริง ที่นายมาที่บ้านโพรงกระต่ายนายยังตอบคำถามให้ตัวเองไม่ได้เลย...อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากกว่านี้...ถ้านายยังอยากมาที่อีก....ฉันจะไปหากับข้าวให้จินนี่...ถ้านายเองยังห่วงเธออยู่ก็ปล่อยมือฉันซะ”

เธอบอกน้ำเสียงเด็ดขาด เดรโกยืนนิ่งคลายข้อมือเธอ เฮอร์ไมนี่เงยหน้ามองเขาก่อนรีบเดินเข้าไปในครัว เดรโกก้มหน้าแล้วยิ้มเยาะให้ตัวเอง


*****************************************************

แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 48 19:01:15