CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    สุดจะพรรณนา 34 (จบบริบูรณ์)

    ตอน 34 : จบ บริบูรณ์


    สายๆ วันรุ่งขึ้น… … หมอก็เข้ามาเยี่ยม… …

    บอกว่า ให้พักผ่อนเยอะๆ … ..

    แล้วก็อนุญาตให้กลับบ้าน… .


    มันยังคงไม่หายเพลีย…

    และก็ยังคงไม่หายมึน… ..


    คงเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ… ..ที่ยังคงไม่หมดฤทธิ์สนิท

    หมอคงอยากให้ฉันพักผ่อน… ..


    ระหว่างทางกลับบ้านน้าชัย… .

    ฉันก็โทรบอกแม่… .บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง… .ฉันเจอน้องเบลแล้ว… ..

    แล้วก็ขอสายน้องวิน… ..


    อืมมม… ..คิดถึงน้องวินจัง… ..


    … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … ..


    น้องเบลเล่าให้ฟัง… .


    “ ตอนพี่ขับรถมาจอดหน้าบ้านอะนะ… … …

    แบบ… .หมดสภาพเลย… ..

    เดินไม่เป็นเลยอะ… ..ไปโซเซ โซเซ… .…

    หน้าาาซีดดดด… …


    “ หรอ… .จิงดิ… . “

    ฉันถามเบลเหมือนไม่อยากจะเชื่อ… ..ว่าตัวเองจะหมดสภาพขนาดนั้น … .


    " พอเบลเรียกพี่… ..พี่ก็เป็นลม… .. "

    " ดีนะ… ญาติเบลที่มาช่วยงานศพ เดินอยู่ข้างๆ พอดี… .. วิ่งไปรับไว้ทัน… ..

    เค้าบอกว่าโชคดี ที่หัวพี่ไม่ฟาดพื้น… . “


    ฉันนึกย้อนหลังกลับไป… ..นึกถึงตอนก่อนที่จะหมดสติ… ..


    “ อืม... ..แล้ว... ... ตกลงมีงานศพจริงๆ เหรอเบล… . “

    ฉันถามทั้งๆ ที่ใจคอยังไม่ค่อยดี... .


    ภาพงานศพในฝัน มันยังติดตา… …


    รู้สึกเหมือนยังไม่หายตกใจ… …


    “ อ๋อ… งานศพคนสวนหนะ… . คือเค้าอยู่ที่บ้านมานานละ… เป็นคนสนิทของปู่… .. “


    ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อ… ..ได้ แต่เอามือลูบอกเบาๆ … .

    รู้สึกโล่งใจ… …



    “ ตอนแรกเบลก็กะว่า… .จะให้พี่นอนพัก ซักครู่… … .. “

    “ แต่พี่หน้าซีดมาก… ..

    พวกน้าๆ เค้าเลยว่า พาพี่ไปโรงบาลดีกว่า… .


    มาถึงโรงบาล หมอก็มาดู… ..แล้วก็บอกว่า… .

    พี่ไม่เป็นอะไรมาก… ..แค่พักผ่อนไม่เพียงพอ… …


    แต่หมอก็อยากจะให้พี่นอนโรงบาลคืนนึง… ..


    หมอบอกว่าพี่เพลียมาก... .

    ไม่อยากให้พี่นั่งรถกลับมาบ้านอีก... .

    กลัวร่างกายพี่ รับไม่ไหว… . “

    ... ... ... ... ... ... ... ... ...


    อืมม… มันคงรับไม่ไหวจริงๆ … … .

    ฉันรำพึงกับตัวเองในใจ...


    หกวัน … … .แทบไม่ได้นอน… ..

    ข้าวแทบ ไม่ตกถึงท้อง… …

    ขับรถ… … ทั้งวัน… … และเกือบทั้งคืน… ..


    เพราะรักเธอ… …


    … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … ..


    “ พี่เพ้อ… ..


    ร้องด้วย… .

    ละเมอเรียกชื่อพ่อตั้งสองครั้ง… … “


    “ จิงดิ… “

    รู้สึกอายน้องเบลจัง… .


    “ เนี่ยพ่อยังไม่รู้… ..ว่าพี่มา… … “

    “ พ่อเค้าไปอยู่ป่า… บนเขา… .. “

    “ ติดต่อไม่ได้… .ต้องให้น้อง ( ลูกพี่ลูกน้อง ) ขึ้นไปบอก… . “

    “ โทรมือถือ ก็ไทรไม่ได้… .มันไม่มีสัญญาณ… . “


    “ ตั้งแต่วันที่ป้า ( แม่ของฉัน ) มาหาพ่อ… ..

    พ่อซึมมาก… .


    จนย้ายมานี่ก็ซึมมมม… .

    บ่น แต่… . อยากไปอยู่เงียบๆ คนเดียว… ..

    อยากลืมอดีต… … “


    มันทำให้ฉันคิดถึงน้าชัย มากขึ้นไปอีก… …


    “ เบลเข้าใจพ่อนะ… … แต่ก็ไม่รู้ทำไง… “


    “ มาอยู่บ้านปู่ได้วันนึง… … พ่อก็ขอขึ้นไปอยู่บนเขา… ..

    บอกว่า จะขอไปอยู่ซักพัก… .

    ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง… ..


    หลังบ้านปู่อะมีภูเขา… ..อยู่ติดกับสวนของปู่… ..

    ข้างบน มีกระต๊อบเล็กๆ … … .ปู่ไปปลูกเอาไว้… … .นานละ… …

    ไว้พักเวลาไปล่าสัตว์… .หรือไปเก็บของป่า… ..


    พ่อเค้าไปอยู่กับหลาน… … ( ลูกคนสวน แต่พ่อสนิทเหมือนเป็นญาติ )… ..

    เค้าขึ้นเขาไปหาของป่าบ่อย… … บางทีก็ขึ้นไปค้างสองสามวัน… ...

    เค้าจะคอยดูแลพ่อ… .ขนของ ขนอะไร ไปให้… …


    “ เนี่ยเดี๋ยวถึงบ้านแล้ว… .ค่อยให้น้องอีกคนขึ้นไปบอกพ่อ… . “


    “ ไม่เป็นไร… .เบล ไม่เป็นไร… .. “

    ฉันรีบบอกน้องเบล… …



    “ พี่จะขึ้นไปหาพ่อเอง… … .. “


    … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … .


    วันนี้เป็นวันที่เจ็ด… ..

    วันสุดท้ายของการตามหาน้าชัย… …


    มันเหมือนรอต่อไปไม่ได้อีก… ..


    แม้แต่วินาที… .


    มันคิดถึง… ..

    ใจจดใจจ่อ… …

    อยากจะเจอน้าชัย… … .

    เหมือนใจแทบจะขาด… …


    “ พี่นา… .อย่าขึ้นไปเลย… ..มันไม่ใช่ไกล้ๆ นะพี่… .. “

    “ 4 กิโล เนี่ย… … .เดิน 2 ชั่วโมงนะ… . “


    “ อืมมมม… .ไม่เป็นไรหรอก… ..พี่ทรมานมาหกวันละ… .. “

    “ ทรมานวันนี้ อีกวัน … .. “

    “ จะได้ครบ 7วันพอดี… . “


    คุยกันอยู่นาน… .สุดท้าย น้องเบลก็ยอม… .

    แล้วก็เดินไปกำชับน้องที่ไปด้วย… … .ให้ดูแลฉันให้ดี… ...


    … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … …


    หนึ่งชั่วโมงผ่านไป… … .


    สุดแสนจะทรมาน… .


    เหนื่อย… … ..

    เพลีย… …




    ขาเริ่มล้า… .จนก้าวแทบจะไม่ออก… … .

    หอบ… ..จนหายใจ แทบไม่ทัน… …

    แต่ก็สุขใจ… ..


    ทางที่ขึ้นเขาชันมาก… ..

    ชันจนต้องคลานขึ้นไป ในบางช่วง… ..

    เสื้อผ้าเลอะ… .สกปรกเปื้อนดินแดง… ..มอมแมมไปหมด… …


    บางช่วงก็สบาย ได้เดินเลาะลำห้วยเล็กๆ … ..

    ได้นั่ง… … .ได้พักล้างหน้า… …

    ถอดรองเท้า… ..เอาเท้าแช่น้ำ… .


    มันทำให้เท้ารู้สึกผ่อนคลาย… .จากความเมื่อยระบม และร้อนอับ… …

    สบายจนต้องหลับตา… .

    กับน้ำที่เย็นนนน… ..จนเหมือนน้ำในตู้เย็น… ..


    แล้วก็ลุยต่อ… .


    บางช่วงไม้ขึ้นหนาทึบมาก… .จนเดินลำบาก… …

    บางช่วงราบเตียน… ..จนเดินสบาย… เหมือนมีใครมาถางให้เดิน…

    รอยไม้หักราบแบน… ..บดกับพื้น… .

    ยังสด… . และใหม่… .


    “ สงสัยคงมีช้าง… .พึ่งเดินผ่านไปพี่… . “

    น้องคนที่ไปด้วยหันมายิ้ม และบอกฉัน… .

    มันทำให้ฉันรู้สึกกลัว... ..


    " แล้วจะมีเสือมั้ยน้อง... .. "


    " คงมีมั้งพี่... .. แต่ผมไม่เคยเห็นนะ... ... . "

    พอคิดถึงเสือ... .มันทำให้ฉันยิ่งรู้สึกกลัวขึ้นไปอีก... .


    รีบเดินจนเหนื่อย... .

    เหนื่อยจนแทบจะไม่ไหวแล้ว… ..


    เดินไม่ไหว… … ขาสั่นไปหมด… …

    จนต้องพักอีก... ...


    มันคงยังไม่หายเพลียจากเป็นลม เมื่อวาน… ..


    จน... ...


    เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง กับราว 45 นาที… … .

    ป่ารอบข้างก็เริ่มหมุนไปรอบๆ เบาๆ … ..

    รู้สึกเหมือนเริ่มวิงเวียน… .


    “ น้อง… … พี่ไม่ไหวแล้ว… . “

    ฉันทรุดลงนั่งพิงโคนไม้ใหญ่ตรงนั้น … .

    แล้วก็วูบไป… ..


    ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..

    จากคุณ : sonydiver - [ 21 ม.ค. 48 18:50:58 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป