* * * * _ _ _ _ _ปี ศ า จ ว สั น ต์_ _ _ _ _ * * * * (ช่วงแรก) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3099880/W3099880.html

* * * * _ _ _ _ _ปี ศ า จ ว สั น ต์_ _ _ _ _ * * * * (ช่วงที่สอง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3102946/W3102946.html

* * * * _ _ _ _ _ปี ศ า จ ว สั น ต์_ _ _ _ _ * * * * (ช่วงที่สาม)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3151175/W3151175.html

* * * * _ _ _ _ _ปี ศ า จ ว สั น ต์_ _ _ _ _ * * * * (ช่วงที่สี่)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3175089/W3175089.html

***********************************


๒๒.

เรื่องวุ่น ของคุณลักษมีผู้ที่เลี้ยงดูผมมาแต่เล็ก และการเข้ามาของแพรวรพี  ทำให้ผมลืมเธออีกคนหนึ่งไปเสียสนิท

ผู้หญิงบริสุทธิ์ไร้เดียงสาคนนั้น ช่างแตกต่างกับคนที่ร่วมเตียงกับผมทุกคืนในเวลานี้  ไม่น่าเชื่อว่าบนเตียงเดียวกันนี้ จะมีผู้หญิงที่ต่างกันอย่างสุดขั้วมานอนทอดกายให้ผมเชยชมในเวลาใกล้เคียงกัน  คนหนึ่งนั้นต้องหลอกล่อสารพัดในขณะที่อีกคนหนึ่งแทบจะเป็นฝ่ายจัดการเองทั้งหมดแม้กระทั่งการเช็ดล้างทำความสะอาด    

ถ้าเธอไม่คิดจะฝากชีวิตไว้กับผม เราคงยังไม่ต้องแยกจากกันเร็วขนาดนี้

ผมยอมรับว่าผมกลัวการถูกผูกมัด เพราะแค่พันธนาการที่คุณลักษมีร้อยรัดเอาไว้ ผมก็อึดอัดแทบกระอัก  

ผมหวังแต่เพียงว่า เธอจะได้พบกับคนดีๆ ที่เหมาะสมกับเธอในเร็ววัน

๒๓.

“ทำไมคุณมานั่งอยู่ตรงนี้  เข้าไปหลบฝนในตึกนั่นก่อนก็ได้หรอกครับ”  เสียงหนึ่งดังขึ้นลอยๆ  

บุษเงยหน้าขึ้นมอง  อย่างเฉยเมย  นายตำรวจซ่อนหน้าอยู่ในเงาของปีกหมวก  เขาผ่านมาที่จุดตรวจนี้เป็นรอบที่สามแล้วก็ยังเห็นเธอนั่งอยู่ตรงที่เดิม

“คุณมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้”  คราวนี้น้ำเสียงเจือแววคาดคั้นพอๆ กับวี่แววของความห่วงใย

บุษจำต้องเอ่ยออกไปบ้าง

“ฉันมารอเพื่อน”  เสียงเธอสั่นเครือ ทั้งด้วยเพราะตากละอองฝนมานานและทั้งจากจิตใจกำลังสั่นไหวตัดสินใจไม่ถูก

บุษตั้งใจจะใส่ชุดเดียวกับวันแรกที่เจอกับชัช   เพราะชุดนี้เป็นชุดเดียวที่มันยังไม่เคยแปดเปื้อนจากความรู้สึกใด  เธออยากจะตัดเขาออกไปจากชีวิตให้เด็ดขาด  อยากจะกลับไปสู่โลกใบเดิมของตนเอง  ด้วยการตัดช่วงชีวิตอันเลวร้ายอันนั้นทิ้งไป  เธออยากจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับชุดนี้ ชุดที่เธอสวมอยู่ก่อนที่จะเจอกับเขา

แต่เธอก็ยังตอบใจตัวเองไม่ได้อยู่ดีแหละว่า

แท้ที่จริง….ใช่เธอสวมชุดนี้มา เพื่อจะเริ่มต้นใหม่กับเขาหรือเปล่า…

๒๔.

เสียงกริ่งที่ประตูดังขัดจังหวะสนุกบนเตียงของเรา  ผมไม่อยากจะลุกไปเปิด แต่ต้องสำคัญมากแน่ๆ จึงมีใครกล้ากดกริ่งเรียกกันตอนตีสาม

“มีอะไรเหรอครับ”  ตำรวจที่ยืนอยู่นอกประตูทำให้ผม ต้องรีบปรับน้ำเสียงและสีหน้าอย่างเร็ว

“ผู้หญิงข้างล่างบอกว่ารู้จักคุณ  คุณควรลงไปดูเธอหน่อย”  เสียงเขาเป็นเสียงของการทำหน้าทีแบบเกินความจำเป็นอย่างเลี่ยงไม่ได้

ผมนึกไม่ออกหรอกว่าจะเป็นใคร  ได้แต่รับคำไปแกนๆ

“ได้”

เงาร่างของเพื่อนร่วมเตียงผ่านเข้ามาทางหางตา  ความสอดรู้สอดเห็นของเธอเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมรู้สึกรำคาญ  ทำไมหนอผู้หญิงจะต้องรู้สึกว่าตัวเองเป็นเจ้าของคนที่ตนมีความสัมพันธ์ด้วยอยู่ร่ำไป  แล้วการแสดงตัวเป็นเจ้าของ ของเธอก็มักจะแสดงความเห็นแก่ตัวออกมาด้วยพร้อมกันเสมอ

ผมเลี่ยงลงมาข้างล่าง  หญิงสาวที่นั่งซึมอยู่ในทำให้ผมนึกสงสารเธอขึ้นมาวูบหนึ่ง  แต่ก็รีบสลัดมันออกไปได้ทันที

“คุณมาทำไม” ผมถามเสียงเครียด  พยายามกำกับสีหน้าให้เป็นทีไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

“ฉันมาเอาของ”  เธอตอบออมคำ  ถ้าเป็นคนอื่นผมจะถือว่านี่เป็นการมาถวายตัวให้ถึงที่  แต่นี่เป็นเธอ…ลูกกวางตัวน้อยๆ ที่ทั้งร่างกำลังสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวหมาป่าผู้กระหายเหยื่ออย่างผม

“ก็ขึ้นมาสิ”  ผมฝืนใจเชื้อเชิญ  เบี่ยงตัวมาทางตำรวจหนุ่ม เพื่อให้เธอแทรกขึ้นบันได ผมหันมายิ้มให้ความเฉยเมยของผู้หวังดีนิดหนึ่ง ก่อนจะเดินมาเธอขึ้นมา

“ฉันอยากจะกลับมา”  ในที่สุดเธอก็ สำลักความในใจออกมา

“เพื่ออะไร ผมไม่เหมาะกับคุณนะ”  เวลานี้ผมคิดอย่างนี้จริงๆ “ผมไม่ใช่คนที่เหมาะกับการแต่งงาน”  ไม่รู้อะไรทำให้ผมต้องถอนหายใจยาวกับคำพูดประโยคนี้

“ไม่เป็นไร…ฉันแค่อยากอยู่กับคุณ”  นี่เธอกำลังบอกว่ารักผมจริงๆ  อย่างนั้นหรือ

“ทำไมถึงแคร์ผมนัก อย่าเอาชีวิตคุณมาทิ้งไว้ที่ผมดีกว่านะ  คุณจะไม่พบเจอกับความสุขอีกเลย”  ผมจำเป็นต้องข่มขู่ ทั้งที่รู้ดีว่าน้ำเสียงตอนนี้มันกำลังแสดงความสงสารเธอจับหัวใจ

๒๕.

เขายืนคุยกับผู้หญิงอีกคนอยู่ที่หน้าห้อง  ยืนขวางประตูเอาไว้  นี่แสดงว่านังนั้นคงยังไม่รู้ว่าในห้องมีฉันอยู่อีกคน  และชัชก็คงไม่อยากให้หล่อนรู้ แต่ฉันก็ถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำพูดของชัช

จริงน่ะหรือที่เขาว่า คนที่เอาชีวิตมาผูกติดกับเขาจะไม่ได้พบเจอกับความสุขอีกเลย

“คุณเคยรักฉันบ้างไหม”  เสียงผู้หญิงข้างนอกประตูถามตรงกันใจของฉัน

“ผมจะรักผู้หญิงอีกหลายคน  ยังไม่รู้เลยว่าจะรักใครที่สุด”  และคำตอบนี้ทั้งหล่อนและฉันก็คงไม่อยากจะได้ยินพอๆ กัน

“รออยู่นี่ก่อน ผมจะเก็บของให้”  ชัชตัดบทสนทนา..อาจจะตัดความรำคาญด้วยหละมั้ง

ฉันรีบกระโดดกลับขึ้นเตียงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้  ได้ยินเสียงจากข้างนอกห้องแว่วๆ เข้ามาเพียงว่า “มีคนอยู่ด้วยงั้นเหรอ”

ก็เออสิยะแม่คุณ  ผู้หญิงมาหาถึงหน้าห้อง ถ้าไม่มีอีกคนนอนแผ่รออยู่บนเตียง  เขาคงฉุดหล่อนเข้ามาแล้วหละย่ะ…หนอยทำมาได้เดียงสา….

ฉันนอนกระดิกเท้าดูเขาเก็บนั่นนี่ใส่ถุงใบใหญ่  มีลิปสติกสีเฉิ่มๆ ราคาถูกๆ ที่ฉันไม่คิดจะแตะ  ผ้าเช็ดตัวผืนเก่าที่ไม่น่าต้องมาทวงคืน  ชัชเก็บกล่องดนตรีนั่นยัดใส่ถุงลงไปด้วย  อันนี้ฉันมองตามด้วยความเสียดาย  

“ใครมาเหรอ”  ฉันแกล้งถาม

“คุณไม่เกี่ยว”  แต่น้ำเสียงที่ตอบกลับมาดูเคร่งเครียดจนน่ารำคาญ

ป่านนี้นังที่อยู่หน้าประตูก็คงแอบฟังอยู่เหมือนกันหละมั้งว่าข้างในห้องนี่เค้ากำลังพูดคุยอะไรกันบ้าง  เฮอะ..ก็ไอ้ผู้หญิงเหมือนๆ กัน ทำไมชั้นจะเดาทางหล่อนไม่ออก

“ถอดรองเท้าซิ  มันเป็นของเธอ”  เขาทำท่าเหมือนจะตัดขาฉันทิ้งโดยไม่ลังเลถ้าฉันเล่นลวดลาย

“ของเธอเหรอ…ของเธอไหน”  แต่เรื่องอะไรฉันจะต้องยอมง่ายๆ ยังไงเสียชัชก็ต้องเลือกฉันอยู่แล้ว

“จะถอดไหม!!”  เสียงห้วนจริงจัง จนเหมือนเขาคงไม่แค่ตัดขาฉันได้ เขาอาจจะฆ่าฉันได้เลยด้วยซ้ำเพื่อรองเท้าคู่นี้  มันก็แค่รองเท้านิ่มๆ ยับๆ ย่นๆ สำหรับใส่เดินในบ้านธรรมดาๆ จะอะไรกันนักหนาเนี่ย

“ไม่…” ฉันต้องแสดงบทนางจงอางหวงไข่เสียแล้ว  ไม่ได้หวงรองเท้านี่หรอกนะ  ที่ฉันหวงน่ะคือเขาต่างหาก

“…มาจากไหนก็ไม่รู้ บอกว่าไอ้นั่นก็ของเธอ ไอ้นี่ก็ของเธอ  ต่อไปจะมีอีกสักกี่คนล่ะ  ถ้าผู้หญิงคนไหนบอกว่าคุณเป็นของเธอ ฉันจะต้องคืนให้ด้วยไหม…..ไม่มีวันซะหละ ต่อไปฉันจะอยู่ที่นี่ ทุกอย่างเป็นของฉันแล้ว”  

ฉันแผดเสียงใส่ ตั้งใจจะให้นังคนข้างนอกมันได้ยินให้ชัดๆ  พร้อมกับค่อยๆ สลัดรองเท้าทั้งสองข้างไปที่เขา

แล้วก็ได้ผล  คนที่เปิดประตูเข้ามาแต่งตัวแสนเชย  ถึงรูปร่างหน้าตาจะสะสวย  แต่ความทันคนไม่มีทางเทียบชั้นฉันได้

“คุณเข้ามาทำไม  ผมบอกให้รอข้างนอกไง..”  เขาหันไปโวยใส่หล่อนขณะก้มลมเก็บรองเท้านั่น

“ฉัน….ฉันจะไป…”  นังหน้าจืดแสดงบทนางเอก ได้แนบเนียน  หล่อนสะบัดหน้าออกประตูไปโดยไม่หันมามองกระทั่งฉัน  นี่ถ้าฉันลองเล่นบทนั้นดูบ้างมันคงจะจั๊กเดียมดีพิลึก

“ว้าย!!….มาปาฉันทำไมเนี่ย”  รองเท้าผ้าทั้งคู่แทบจะลอยมาประทับอยู่บนหน้าฉัน  อะไรกันวะเนี่ย

“เอ้อ!!…หวงมากใช่ไหม…หวงนักใช่ไหม”  ฉันถลาไปที่ระเบียงพร้อมกับรองเท้าเน่าๆ นี่  ปามันลงไปสุดแรง  นึกอยากจะให้มันร่วงลงไปใส่กบาลนังนั่นอยู่เหมือนกัน  แต่เรื่องในห้องสำคัญกว่า

“ของที่นี่ไม่มีอะไรเป็นของฉันสักอย่าง…”  ฉันกรีดเสียงแหลม  แสดงบทที่ฉันถนัดจัดเจนที่สุดบ้าง  “….ฉันมันไม่มีความหมายอะไร…ใช่สิ…ฉันมันไม่เคยมีความหมายอะไรอยู่แล้ว….ฉันไปดีกว่า”  

พยายามเค้นน้ำเสียงให้ฟังดูเป็นจริงเป็นจังมากที่สุด  แล้วก็แกล้งเป็นทำทีควานหาเสื้อในกางเกงในเพื่อแต่งตัวกลับบ้านบ้าง

“ถ้าไปก็ไม่ต้องกลับมาอีก”  เสียงเขาเย็นชาจนฉันยะเยือกที่สันหลัง  หันกลับมามองหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เสียใจ น้อยใจ  หรืออะไรก็ตาม  ประโยคนั้นกลับเข้ามาดังก้องในหัวอีกครั้ง

“ทำไมถึงแคร์ผมนัก อย่าเอาชีวิตคุณมาทิ้งไว้ที่ผมดีกว่านะ  คุณจะไม่พบเจอกับความสุขอีกเลย”

ฉันกล้ำกลืนน้ำตาที่กำลังท้นทะลักออกมาอย่างยากลำบาก  กว่าจะพูดอะไรออกมาได้ก็เหมือนกับว่า ยืนนิ่งตะลึงงันอยู่นานข้ามวันข้ามคืน

“คุณ…คุณทำแบบนี้กับทุกคนเลยเหรอ”  กว่าจะหลุดประโยคนี้ออกไป…เอ๊ะ!…แล้วเรื่องอะไรฉันต้องยอมเป็นอย่างนังพวกนั้นด้วยล่ะ

“ฉัน…ฉันไม่โง่อย่างนังนั่นหรอกน่ะ…”

ก็ดูสิ ผู้ชายตรงหน้านอกจากนิสัยเสียเล็กๆ น้อยๆ แล้วความหล่อ ความล่ำ ความรวย แล้วที่สำคัญเขาทำให้ฉันสำลักกับความสุขได้ขนาดนั้น เรื่องอะไรฉันจะปล่อยให้เขาหลุดมือไปได้ง่ายๆ


******** จบช่วงที่ ๕  ********

เรื่องนี้เป็นนิยายขนาดสั้นหรือเรื่องสั้นขนาดยาว ผู้เขียนเองก็ยังไม่แน่ใจ  แต่ต้องบอกก่อนว่าเป็นเรื่องที่ดัดแปลงเพื่อความบันเทิงใจบวกกับความประทับใจของผู้เขียนเป็นพื้น  หากเพื่อนๆ คุ้นๆ เหมือนผ่านตาก็ขออย่าได้แปลกใจ  ถือเสียว่าเรามาแบ่งปันกันเฝ้ามองเรื่องราวเหล่านี้ด้วยกันเท่านั้น…ดีไหม

ขอเชิญชวนเพื่อนทุกคนช่วยติติงแสดงความคิดเห็นกันได้เต็มที่นะจ๊ะ….ผู้เขียนยินดีน้อมรับทุกประการ  ^____ ^