Lesson 4….

วันนี้ฉันเดินทางมาทำงานในวันแรกที่บ้านของเพื่อนสาวในตอนเวลา 9.00 น. เท่าที่ฟังหน้าที่ที่ฉันต้องทำก็มี...

1-ทำงานบ้าน
2-หาอาหารให้พี่โฟมกิน
3-ขัดขวางแฟนพี่โฟมทุกวิถีทางไม่ให้เข้ามาในบ้านได้

ในขอสุดท้ายนี้รู้สึกว่าก่อนยัยฟางจะไปมันได้สั่งเอาเป็นพิเศษ เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเจอน้องสาวที่หวงพี่ชายบ้าบอมากขนาดนี้ เฮอะ

รถของฟางได้ลาลับออกไปจากอาณาบริเวณบ้าน ที่นี่เหลือเพียงแต่ฉันกับพี่โฟมที่ยืนมองรถคันนั้นไปจนลับตา ฉันยังคงยืนนิ่งๆสายตายังไม่ละจากภาพตรงหน้าแม้ว่ารถมันจะได้หายไปแล้ว

“เธอชื่ออะไรน่ะ” พี่โฟมถามทำลายความเงียบขึ้นมาในทันที ฉันจึงหันไปตอบอย่างมีมารยาท

“ชื่อลูกชุบค่ะ”พูดเสร็จก็หันหลังเดินเข้าไปในบ้านทันที เห็นไม้กวาดใกล้ๆ ไฟแห่งการทำงานก็ลุกช่วงโซติหยิบไม้กวาดกวาดไปมา

“แม่จ้างเธอมาทำอะไรน่ะ” พี่โฟมเดินตามเข้ามาด้วยติดๆ

“มาทำงานบ้านค่ะ” ฉันตอบแล้วก็บรรจงกวาดบ้านอย่างชำนาญ

“เป็นเพื่อนกับยัยฟางเหรอ” อยากถามเขาเหลือเกินว่าเขาโง่อย่างที่แสดงออกรึเปล่า ถามอะไรที่ไม่น่าจะถามน่ะ

“ค่ะ”

“มีแฟนรึยัง” คำถามสุดท้ายทำให้ฉันชะงักในการกวาดพื้นแล้วหันไปทางพี่โฟมอย่างนั้น หน้าตาที่หล่อเหลาของเขาทำให้ฉันมีอคติ เหมือนไอ้พี่โด้ที่บ้านน่ะ ยิ่งหน้าตาดียิ่งหม้อ ยิ่งหล่อยิ่งเลว

“มีแล้วค่ะ” อยากจะวงเล็บไว้ข้างท้ายเหลือเกินว่าเพิ่งเลิกไปแต่ทำไม่ได้ ถ้าบอกว่ามีแฟนแล้วอาจจะรอดจากปากเสือปากจระเข้ไปได้ฉันว่านะ

“ไม่ต้องพูดค่ะแบบนั้นก็ได้ แหมๆ นึกว่าฉันเป็นเจ้านายประเภทไหนกัน...ต่อไปนี้ก็ทำตัวตามสบายนะ เรียกใช้อะไรจะได้คล่องๆ” พี่โฟมพูดเท่านั้นแล้วก็จรลีไปในโซนดูหนังของบ้านในทันที เฮอะเนี่ยนะตามสบาย ไอ้ประโยคที่จิกตอนท้ายนี่คือวางท่ากับฉันมากเลยนะ ไอ้หน้าหม้อ

การมาทำงานที่บ้านนี้มันไม่มีอะไรมากหรอกเพราะบ้านนี้ทำความสะอาดง่ายๆ โล่งของไม่เยอะมาก จะระวังก็แค่ข้างของแพงๆที่บ้านจะตกแตกเท่านั้น งานนี้ถือว่าหมุมากถ้าแลกกับค่าจ้างสี่พันบาทต่อเดือน แต่มันไม่สบายใจที่ไอ้พี่โฟมบ้านั่นคอยจะกลั่นแกล้งฉันตลอดเวลา ไม่แกล้งเอาห่อขนมทิ้งไว้ ก็ใช้ให้ฉันล้างห้องน้ำที่เพิ่งจะล้างเสร็จหมาดๆด้วยเหตุผลที่ว่า

“พี่ทนไม่ได้ถ้าไม่ล้างห้องน้ำทุกวัน”

คิดว่าฉันควรจะทำยังไงล่ะนอกจากทำแล้วก็ทำ ทำไมผู้ชายหน้าตาดีๆต้องนิสัยไม่ดีทุกคนด้วยนะ พอจะมีดีจริงๆก็มีเป็นเกย์ ให้ตายเถอะ

นี่ก็กินเวลาไปประมาณห้าวันแล้วที่ฉันเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านป้าดากับบ้านพี่โฟม อยู่บ้านป้าดามีแต่คนคอยเอาอกเอาใจป้อนข้าวป้อนน้ำ แต่พอมาอยู่บ้านพี่โฟมฉันเหมือนทาสไม่มีผิด มันบ้าอะไรกัน แต่แค่นั้นไม่พอน่ะสิ งานยักษ์ที่ได้รับมอบหมายอีกข้อได้เริ่มต้นในเช้าวันเสาร์ ฉันมาถึงบ้านพี่โฟมก็ไม่เจอเจ้าตัวเลย ความจริงแล้วควรจะสบายใจใช่มั้ยล่ะ

ในขณะที่กำลังกวาดบ้านถูบ้านไปเรื่อยๆอย่างสบายใจที่ไม่มีพี่ชายของเพื่ออยู่ในบ้าน ฉันก็ได้ยินเสียงประหลาดๆออกมาจากห้องข้างบน

เฮอะ! ฝันฉันพังทลายทันทีที่รู้ว่าพี่โฟมยังอยู่ในบ้านตลอดเวลาเพียงแต่ยังไม่ตื่นนอน -*-

เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็ถอนหายใจสักครู่ใหญ่ก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน เสียงยิ่งดังเพิ่มมากขึ้นจนฉันเองตกใจ

“อ๊า ~ ~ โอ้ว....ยอด” ฉันจับใจความได้แค่นี้แหละ มันเสียงอะไรกันหว่า

“พี่โฟมทำอะไรอยู่” ฉันตะโกนเรียกหลังจากที่มายืนอยู่หน้าห้องนอนพี่โฟมได้แล้ว

พอสิ้นเสียงฉันข้างในห้องก็เงียบสนิท อะไรกัน แต่เสียงนั้นทำให้ฉันตื่นเต้นได้ดีทีเดียวแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเสียงอะไรก็เถอะ

แอ่ด.....

หน้าพี่โฟมกับแผ่นอกกว้างประจันกับหน้าฉัน ตัวที่ใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกับหัวยุ่งเหยิงนั่นกำลังจ้องมาที่หน้าฉันอย่างเซ็งๆ

“มีอะไร”

“ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ได้ยินเสียงแปลกๆเลยมาถาม...เสียงพี่โฟมเหรอ”

“เปล่า..ไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะเป็นเด็กเป็นเล็ก” พี่โฟมพูดแค่นั้นแล้วทำท่าจะปิดประตุ แต่ความสงสัยฉันมีมากกว่าเลยเอามือยันประตูไว้ สายตาดุจเหยี่ยวของฉันแชว่บไปเห็นอะไรบางอย่างในห้อง

“เฮ้ย” ฉันร้องทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นผู้หญิงที่เอาผ้าห่มสีเหลืองอ่อนๆยกขึ้นปิดลำตัวนอนอยู่ที่เตียง

“รู้แล้วก็ไปได้แล้วอย่ากวน”

ปัง!

พี่โฟมปิดประตูใส่หน้าฉันแล้วก็หายไปทันที อะไรกัน....

ผู้หญิงคนนั้นในห้องพี่โฟม เสื้อผ้าไม่ใส่มีแต่ผ้าห่มผืนเดียวคลุมตัว อ๊ะอ๋า...นั่น....นั่นมันอะไรกันนะ...O.O

ไม่ว่าจะเป็นอะไรฉันต้องรายงานทุกความเคลื่อนไหวให้ฟางรู้ คิดได้อย่างนั้นก็วิ่งถลาลงบันไดไปที่ห้องโถงของบ้านหยิบโทรศัพท์จิ้มจึ๊กๆ

เออ..ลืมไป ไม่มีเบอร์นี่หว่า แล้วฉันกดไปไหนของฉันกันนะ -_____-

อย่ามองตาได้ไหมถ้าเธอไม่แคร์ อย่ามองตาได้ไหมถ้าเธอไม่รัก อย่า.....

ไม่ต้องสงสัยเลย ฉันโทรหาตัวเองน่ะ เพราะเสียงมือถือฉันในกระเป๋ามันดัง =____=

ตายล่ะหว่า ยัยฟางมันบอกห้ามให้ผู้หญิงหน้าไหนเข้าบ้าน แล้วนี่เข้าไปในห้องนอนแล้วฉันจะทำยังไงได้ล่ะ

เมื่อคิดอะไรไม่ออกเลยขึ้นไปหน้าห้องพี่โฟมอีกรอบ ได้แต่จ้องประตูอย่างเอาเป็นเอาตาย...เอาไงดี

“ตรงนั้น..ตรงนั้น....อีก โอ๊ว!!! “

เสียงข้างในมันดังลอดออกมานอกห้อง ใจฉันเต้นเร็วจนแทบจะเป็นบ้า ข้างในเขาทำอะไรกันแล้วตรงนั้น ตรงนี้คืออะไร อ๊ายอยากรู้ๆๆๆ >.<

“ยอด!!!” ข้างในตะโกนอีกรอบแล้วก็เงียบเสียงไป ฉันน้ำลายจะไหลกับเสียงนั้น

“ยอดจริงๆด้วย” ฉันพูดกับตัวเองที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องพี่โฟม ผู้หญิงคนนั้นเสียงบาดใจดีจริงๆ

ในขณะที่ยังยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกอยู่หน้าห้องพี่โฟมอย่างนั้น ก็เห็นว่าประตูตรงหน้าเปิดออก คราวนี้ผู้ชายตรงหน้าใส่กางเกงวอร์มแต่เผยให้เห็นส่วนช่วงบน เล่นเอาฉันน้ำลายไหลยืด

“อะไรเนี่ย นี่ยังไม่ไปไหนอีกเหรอเนี่ย”

“ย...ยังไม่มัน..เอ้ย ยังไม่ไป เอ้ย ไปแล้ว” ฉันตอบตะกุกตะกักทำให้พี่โฟมจ้องหน้าอย่างจับผิด

“นี่มายืนฟังใช่มั้ยเนี่ย”

“ใช่ เอ้ย ไม่ใช่” ระหว่างที่สนทนากันอยู่ผู้หญิงข้างในห้องก็ตะโกนมาทางพี่โฟม

“โฟมหยิบเสื้อในตรงเท้าโฟมให้หน่อย” ฉันถลึงตาโต แล้วเสื้อในมันไปอยู่ตรงเท้าพี่โฟมได้ยังไงกัน!!

“เธอนี่เสียมารยาท!” พี่โฟมตวาดฉันก่อนจะปิดประตูห้องไป ฉันทำอะไรไม่ถูก ฉันมันพวกอ่อนไหวง่าย ใครว่าอะไรนิดหน่อยก็พาลจะร้องไห้ออกมา แม้ว่าจะไม่เจ็บก็เถอะแต่ห้ามตวาด ฉันเป็นโรคไม่ชอบเสียงดังๆ

ฉันยืนสะอึกสะอื้น ฉันเป็นคนมีมารยาทนะ อย่างน้อยฉันก็แอบฟังไม่ได้ฟังให้เห็นโต้งๆสักหน่อย พี่โฟมใจร้าย...

แอ่ด...

เสียงเปิดประตูออกมาอีกรอบ พี่โฟมกับผู้หญิงคนนั้นใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว แต่ทั้งคู่ต้องอึ้งเมื่อเห็นฉันในตอนนี้

“ร้องไห้ทำไม” พี่โฟมทำน้ำเสียงปกติต่างจากเมื่อกี๊

“ฮือ....” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น ฉันเป็นคนมีมารยาทนะ T^T ฮือ.....

“ใครน่ะโฟม” ผู้หญิงที่อยู่ด้วยถามพี่โฟมขึ้น พี่โฟมหันไปยิ้มให้หล่อนคนนั้นนิดหน่อย

“เป็นคน.....”

“พี่โฟมเห็นชุบเป็นอะไร ชุบไม่ใช่คนรึไงต้องทำกับชุบแบบนั้น” ฉันร้องไห้ตัดพ้อที่พี่เขาตวาดใส่หน้าฉันว่าเป็นคนไม่มีมารยาท ผู้หญิงที่มาด้วยกับพี่โฟมขึ้นเสียงทันที

“โฟม!! นี่มันหมายความว่าไง ผู้หญิงคนนี้เป็นเด็กของโฟมอีกคนใช่มั้ย” พี่โฟมทำหน้าเหรอหราตกใจใหญ่โต

“เฮ้ยไม่ใช่”

“ใช่...ไม่ใช่เด็กแล้ว..ทำไมต้องมาตวาดแบบนี้ด้วย” แล้วฉันก็ทำท่าสะดีดสะดิ้งวิ่งลงข้างล่างไปในทันที ไปนั่งน้อยใจคนเดียวในห้องครัว

ฉันเป็นคนแบบนี้แหละ ไม่ชอบใครที่ตวาดใส่ จะร้องไห้ในทันที ด่านิดด่าหน่อยเป็นร้อง ตอนอยู่ที่ประจวบบ้านเกิด ฉันมีเรื่องกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน หล่อนพวกนั้นด่าฉันฉันเอาแต่ร้องไห้ ในขณะที่ร้องไห้ก็ตบพวกหล่อนเลือดกบปากไปด้วย บอกแล้วไงว่าฉันน่ะบอบบาง T^T

ฉันมายืนมองหมู่มวลมดมันเดินกันขวักไขว่อย่างไม่รู้เวลาไม่รู้ว่ามดพวกนี้มันเดินไปไหน การมองมดมันทำให้ฉันพอจะหยุดร้องไห้ได้บ้าง เงาดำๆที่ทับร่างมดทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมอง ก็เป็นพี่โฟมที่ยืนเท้าสะเอวก้มหน้าลงมามองฉันอย่างเคียดแค้น

“ทำไมเธอสร้างแต่ปัญหานะ”

“ไม่ได้สร้าง...ก็พี่โฟมตวาดชุบน่ะ” ฉันตัดพ้อทำให้พี่โฟมเกาหัวตัวเองอย่างรำคาญ

“ตอนนั้นแฟนฉันคนนั้นก็เลิกกันไปเลย พอมาคนนี้ก็ทำเรื่องอีก เธอดูนี่ หน้าฉัน ดูหน้าฉันสิ” ฉันพยายามจ้องไปที่หน้าพี่โฟมอย่างวิเคราะห์

“เป็นผื่นเหรอคะ แดงแป๊ดเลย” ฉันมองอย่างสงสัย ใบหน้าขาวๆตอนนี้มีรอยปื้นๆ

“ฝีมือเธอนั่นแหละ โดนตบเพราะเธอ...พายเขาคิดว่าเธอเป็นเด็กลับๆของฉัน”

“เด็กลับๆคืออะไรคะ...”

“เธอนี่!! อย่าทำตัวโง่ๆได้มั้ย!!” พี่โฟมตวาดฉันอีกแล้ว ฉันลุกขึ้นประจันหน้ากับพี่โฟมน้ำตาไหลพราก พี่โฟมตกใจใหญ่โตที่เห็นน้ำตาฉัน แล้วเอื้อมมือมาปาดน้ำตาบนใบหน้าให้

“แค่นี้ก็ร้องไห้เหรอ เฮ้ย”

“ชุบไม่ได้โง่นะ พี่โฟมนั่นแหละโง่!! ฮือ....” ฉันร้องไห้แล้วก็วิ่งหนีออกไปจากบ้านดุจพจมานน้อยใจชายกลาง อย่างนั้น ฉันวิ่งไปเรื่อยๆโดยที่ไม่สนใจเสียงพี่โฟมเรียกเลย วิ่งมาได้ครึ่งทางก็นึกขึ้นได้

ฉันลืมใส่รองเท้าน่ะ =_____= (ไม่โง่เลย....-___-: ผู้แต่ง)

สุดท้ายและท้ายสุดฉันก็ต้องแบกหัวอันแสนงามของตัวเองมาที่บ้านพี่โฟมอีกครั้ง พี่โฟมยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าบ้านเหมือนรอการกลับมาของฉัน

“ชอบทำตัวงี่เง่าจริงๆเลยนะ”

“เรื่องของชุบ!” ฉันเดินไปใส่รองเท้า ตำแหน่งทีวางมันใกล้ๆพี่โฟมเลยต้องเดินตัดหน้าพี่โฟมไปใส่

“ถามจริงๆเถอะแม่จ้างเธอมาทำงานบ้านจริงๆน่ะเหรอ”

“...........” ฉันไม่ตอบเดินหันหลังจะออกแต่ก็ถูกคว้าไหล่ไว้ได้ก่อนฉันเลยต้องหันหลังมาหาเจ้าของมือนั่น

“แม่จ้างให้มาคุมพี่ด้วยใช่มั้ย”

“ไม่ใช่ค่ะ” คือความจริงคนที่ให้คุมน่ะคือฟาง ฉันตอบว่าไม่ใช่มันก็ถูกนะ

“อย่ามาโกหก...งั้นพี่จะให้เธออีกเท่านึง ทบไปเลยแล้วไม่ต้องทำแล้วล่ะงานบ้านโอเคมะ” ฉันตาโตดีใจกับข้อเสนอแต่ก็ต้องชะงักทันทีเมื่อนึกถึงหน้ายัยฟางตอนมันรู้ความจริง

“ขอโทษนะคะ เกรงว่าจะไม่ได้”

“เธอ!! เลิกโง่ดักดานอย่างนี้ได้มั้ยเนี่ย” พี่โฟมตวาดฉันอีกรอบและอีหรอบเดิมน้ำตาฉันร่วงเผาะอาบแก้ม ฉันเอาแขนปาดน้ำตาตัวเอง พี่โฟมเห็นอย่างนั้นก็ตกใจอีกรอบ

“เฮ้ย ร้องอีกแล้ว....ขี้แยอย่างนี้ไม่สวยนะจะบอกให้” พี่โฟมเอามือปาดคราบน้ำตาที่เหลืออยู่บนใบหน้าฉันให้อีกรอบ

“เออๆ ก็ได้ๆอยากทำก็ทำไม่ห้ามก็ได้” มองดีๆพี่เขาก็เป็นคนใจดีเหมือนกันนะ ฉันพอจะมีรอยยิ้มที่มุมปากบ้าง

“ยิ้มได้แล้วใช่มะ โอเค..งั้นไปล้างห้องน้ำได้แล้วล่ะ” พูดเสร็จพี่โฟมก็เดินหันหลังเข้าไปในบ้านทันที

ไอ้ถ้อยคำที่ว่าพี่เขาเป็นคนใจดีช่วยๆลืมไปเถอะนะคะ =____=

To be continuing….