ความคิดเห็นที่ 1 ฉันจะอายุครบสิบเก้าปี ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว แอบหวังเล็กๆ ว่าคงจะดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาบ้างในสายตาของวิน ฉันคิดว่าคงแค่ทำบุญตักบาตรธรรมดา แล้วไปปล่อยนกปล่อยปลาตามประสาของฉันไม่มีอะไรพิเศษ คุณพ่อกับคุณแม่ ท่านอาจจะไม่ค่อยมีเวลามากนัก แต่ท่านก็ยังไม่ลืมวันเกิดฉัน เพราะทุกปีจะมีของขวัญมาวางไว้ที่หัวเตียงเสมอ ถึงจะไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากันบ่อยนัก แต่ฉันก็ไม่เคยทำตัวมีปัญหา หรือเรียกร้องความสนใจ เพราะฉันเข้าใจในสิ่งที่ท่านทำ และเหตุผลก็เพราะอนาคตของลูกอย่างฉัน ถึงทั้งสองจะไม่ได้พาฉันไปไหน แต่ก็มีคนหนึ่งล่ะที่สัญญากับฉันว่าจะพาไปฉลองวันเกิดกันสองคน แค่นี้ฉันก็ปลื้มจนตัวไม่ติดพื้นแล้ว วันเสาร์วินจะพาฉันออกไปทานข้าวข้างนอก ฉันนั่งตั้งหน้าตั้งตานับวันรอคอยให้ถึงวันเสาร์ใจแทบขาด แต่ก็อย่างว่า เวลาที่เราตั้งตารอคอยอะไรสักอย่าง กว่ามันจะเดินทางมาถึงนั้นยาวนานอย่าบอก แต่ไม่เป็นไรเพื่อนความสุขของตัวเอง ตัวเล็กรอได้ วันนี้ฉันพิถีพิถัน แต่งตัวนานเป็นพิเศษ ก็แหม วินอุตส่าห์จะพาไปทานข้าวทั้งที ฉันก็อยากทำตัวให้ดูดีสักหน่อย ถึงมันจะไม่ได้สวยหรูแบบที่ฉันฝัน แต่การที่เขาบอกว่าจะให้วันหยุดวันเสาร์ทั้งวันกับฉันมันก็ไม่ต่างอะไรกันนักหรอก เสียงออดประตูดังขึ้น สงสัยวินจะมาแล้ว ฉันเผลอวิ่งลงมาข้างล่างแบบลืมตัว ว่าตัวเองนั้นสวมกระโปรงอยู่ จนเมื่อเห็นหน้าวินนั้นแหละถึงเพิ่งนึกได้ ’หมดกันภาพพจน์’ ฉันยิ้มแห้งๆ ให้วินเมื่อเห็นเขามองมาด้วยสายตาขำๆ “สวัสดีค่ะวิน” ฉันเอ่ยทักแก้เก้อ “สวัสดีสาวน้อย พร้อมลุยยังจ้ะวันนี้” วินยิ้มหวาน เอ่ยเสียงอบอุ่นส่งมาให้ฉัน หัวใจฉันไหวยวบทุกทีเวลาเจอวินส่งยิ้มแบบนี้มาให้ เขาจะรู้ไหมน่าว่าฉันแอบชอบเขาอยู่ “พร้อมค่ะ” ฉันยิ้มกว้าง แบบฉีกปากให้ถึงหูส่งให้เขา โปรแกรมแรกคือการดูหนัง ที่จบลงแบบแฮปปี้สุดๆ วินน่ารักคอยเอาใจฉัน ถามว่าจะเอานู้นไหมนี่ไหมอยู่ตลอด ฉันคิดว่าเขาคงกลัวฉันจะเหงาที่พ่อกับแม่ไม่มีเวลาให้ฉันกระมัง ฉันมีความสุขจนอาจจะเผลอยิ้มออกมามากจนเกินเหตุ วินจึงทักขึ้นบ่อยๆ ก็นานๆ ทีจะได้มีเวลาดีๆ แบบนี้นี่น่า เป็นใครก็ต้องมีความสุขกันทั้งนั้น แต่มีคนเคยบอกว่าความสุขมักไม่อยู่กับเรานาน ฉันไม่อยากเชื่อนะ ถ้าฉันไม่ได้เป็นคนเจอกับตัวเอง เสียง ’มาร ’ ทำลายความสุขของฉันดังขึ้น ฉันเชื่อจากทฤษฎีที่ว่าโลกกลม แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะกลมจนหมุนพาคนที่ฉันไม่อยากเจอมาพบ เสียงอาจารย์สาวนิดาเรียกชื่อวิน ทำให้โลกอันสดใสของฉันดับวูบเหมือนโดนปิดสวิตท์ ฉันหันไปมองคนที่ยิ้มหน้าบานเป็นใบบัววิคตอเรีย เดินเข้ามาหาวิน ฉันยกมือไหว้ ยิ้มให้อย่างจำใจตามมารยาท ทั้งที่ในใจนี่ขุ่นมัวสุดจะทน “บังเอิญจังเลยนะคะที่เจออาจารย์วินที่นี่” เสียงเธอดูดีใจจนเก็บไม่มิด “นั้นสิครับ” “แล้วนี่...มาทำอะไรกันหรือคะ” เธอถามต่อ แนะ! อยากรู้เรื่องของชาวบ้านเขาอีก ฉันแขวะให้ในใจ “วันเกิดตัวเล็กนะครับ ผมเลยพามาเที่ยว” วินตอบออกไป “น่ารักจังนะคะอาจารย์วิน ทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดี” หล่อนยิ้มแล้วเหล่หางตามาที่ฉัน เป็นเชิงบอก ’หล่อนเป็นได้แค่น้องสาว’ คำว่า ’พี่ชาย’ จี้ใจฉันดังฉึก อาจารย์สาว... หล่อนกำลังทำสงครามกับฉัน หลังจากที่ยืนคุยกันได้สักพักก็มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามา เธอเป็นเพื่อนของอาจารย์นิดา มองตาก็รู้ ยัยนี่นะร้ายไม่ใช่ย่อย  ดูหล่อนใช้หางตาพร้อมมุมปากเหยียดฉันลับหลังวินสิ ’เย็นไว้ลูกตัวเล็กเย็นไว้’ ฉันบอกตัวเองไม่ให้หันไปตะกายหน้าทั้งอาจารย์สาวและเพื่อนของหล่อน เห็นได้ชัดว่าพวกหล่อนกำลังกันฉันออกมาจากวงสนทนา โดยการคุยแต่เรื่องที่เกินปัญญาสาวน้อยอายุสิบเก้าแบบฉันจะเข้าใจได้ ฉันไม่โกรธวินหรอกนะที่เขาคุยกับสองคนนั้น เพราะมันเป็นมารยาทที่เขาต้องทำ แต่ถึงยังไงเขาก็ยังอุตส่าห์หันมามองฉันเป็นระยะแล้วยิ้มให้ แค่นี้ก็พอจะรู้ได้ว่าเขายังห่วงใยฉันอยู่ “เราไปทานข้าวกลางวันด้วยกันดีไหมคะ” เพื่อนของอาจารย์สาวแนะนำขึ้น วินหันมาถามฉัน แล้วจะให้ฉันตอบอะไรได้ล่ะนอกจากคำว่า ’ค่ะ’ ดูดู้ เพื่อนของอาจารย์นิดานี่ร้ายแบบที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด เมื่อมาถึงร้านอาหาร หล่อนจงใจกันฉันไม่ให้นั่งใกล้วิน ทั้งสองข้างของวินจึงขนาบด้วยอาจารย์สาวและเพื่อนของหล่อน ดีนะที่วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน เลยไม่อยากจะทำบาปทำกรรมอะไรมากมาย ถือว่าเป็นการโปรดสัตว์แล้วกัน ถ้าไม่มายั่วโมโหฉันจนเกินไป ก็จะปล่อยไปสักวัน ฉันนั่งทานอาหารของฉันไปคนเดียวเงียบๆ ปล่อยให้สองสาวชวนวินคุยไป  วันนี้ฉันใจดี สักพักวินก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ทั้งโต๊ะจึงเหลือเพียงฉัน และสองสาว “เงียบจังเลยนะจ้ะน้องตัวเล็ก แหม... ไม่เห็นเหมือนที่นิดาเล่าให้เราฟังเลยนะ” เพื่อนของอาจารย์นิดาเปิดฉากพูดขึ้นมาเหมือนตั้งใจพาดพิงอะไรบางอย่างถึงฉัน “อาจารย์นิดาเล่าอะไรให้ฟังหรือคะที่ว่าไม่เหมือน” ฉันเลิกคิ้วเป็นเชิงถามอีกฝ่าย “ชั่งเถอะ วันนี้วันเกิดหรือจ้ะ อายุเท่าไรแล้วล่ะ” หล่อนชวนคุยต่อ “สิบเก้าค่ะ” ฉันตอบเสียงเรียบ “ต๊าย! เพิ่งสิบเก้าเอง ยังเป็นเด็กกระโปโลอยู่เลยนะจ้ะ ใช่ไหมนิดา?” หล่อนหันไปหัวเราะกับอาจารย์สาว หล่อนยิ้มออกมาเหมือนขันกับคำพูดของเพื่อน “ค่ะ ยังเด็กอยู่ ประสบการณ์ยังไม่มาก เหมือนพวกอายุผ่านมลภาวะทางโลกมาเยอะแล้ว หรือว่าไงค่ะ?” มีต่อ แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 48 18:17:22 จากคุณ : edward (Viggo) - [ 23 ม.ค. 48 04:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันหันไปมองทั้งสองคน พลางยิ้มกว้างๆ ให้ ทำเอาคนอายุผ่านมลภาวะมากทั้งสองหน้าตึง “อย่างที่นิดาว่าไว้จริงๆ ด้วยนะเรา เห็นเงียบๆ แต่ร้ายลึกนักนะ” หล่อนบอกมาตรงๆ อย่างไม่อ้อมค้อม อาจารย์นิดาเพียงนั่งเงียบ แต่ก็รู้อยู่หรอกว่าเธอนะ รู้เห็นเป็นใจกับเพื่อน ถึงได้ยอมปล่อยให้หล่อนหาเรื่องว่าฉันเป็นฉาก “แล้วไงคะ?” ฉันย้อนถามหน้าตาย “ฉันก็อยากจะเตือนเธอ คนอย่างอาจารย์วิน คิดหรือว่าเขาจะสนใจเด็กแบบเธอ” หล่อนบอกเสียงเยาะ “กลัวจะสู้เด็กไม่ได้ว่างั้นเถอะ แหมอาจารย์ค่ะเรื่องแค่นี้คุยกับตัวเล็กก็ได้ ไม่ต้องหาหน้าม้าหน้าหมาที่ไหนมาพูดหรอกค่ะ” ฉันตอบอย่างใจกว้าง คนมีอายุนี่มันยั่วขึ้นดีแท้ ดูสิหน้าเขียวหน้าเหลืองกันทั้งสองคนแล้ว ก็บอกแล้วที่จริงวันนี้จะเก็บปากเก็บคำ ดันมายั่วให้ดีแตกซะนี่ “มากไปแล้วนะ ฉันไม่ใช่นิดานะที่เป็นอาจารย์ จะได้กลัวเสียภาพพจน์ แบบนี้มาเจอกันหน่อยสินังเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม” พูดจบหล่อนก็ยกแก้วน้ำข้างมือเธอขึ้นสาดใส่หน้าฉัน “นี่ถือว่าแค่เล็กน้อย สำหรับความปากดี” หล่อนยิ้มอย่างเป็นต่อ ส่วนอาจารย์นิดานั่งเงียบเหมือนไม่เห็นเหตุการณ์ที่เพื่อนของหล่อนทำกับฉัน ฉันยังยิ้มได้อยู่ สีหน้าฉันแสดงออกแบบนั้น พลางหันไปมองแกงเขียวหวานเนื้อที่อยู่ใกล้มือ “ตอบแทนสำหรับน้ำหนึ่งแก้ว” แกงเขียวหวานเนื้อ ถูกจับเทใส่อีกฝ่ายอย่างจงใจ เสียงหล่อนกรีดร้อง เหมือนโดนเชือด ทำให้คนหันมาสนใจ จนฉันต้องปราม “ใจเย็นๆ สิค่ะ ไม่อายหรือไง คุณสาดน้ำใส่ฉัน ฉันยังไม่โวยวายเลยนะ” “แก...แก...นังเด็กปิศาจ นิดาดูมันทำกับฉัน” ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ เธอจึงหันไปฟ้องเพื่อนสาว อาจารย์นิดามีสีหน้าตกใจ ฉันเหล่หางตาไปมองหล่อนเป็นเชิงบอก ’อย่าคิดลองดีกับฉัน’ วินเดินออกมาสีหน้าตกใจ เมื่อเห็นสภาพของเพื่อนอาจารย์นิดา “เกิดอะไรหรือครับ?” วินถามเสียงร้อนรน “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คือ... ลินเขาปัดมือไปโดนแกงเขียวหวานหกนะคะ” อาจารย์นิดารีบแย่งตอบก่อนเพื่อนสาว แล้วขอตัวกลับไป พร้อมกับลากเพื่อนสาวไป ไม่ต้องบอกก็เดาออก ว่าเพื่อนสาวที่ชื่อลินของอาจารย์นิดาแค้นฉันขนาดไหน ขนาดเดินไปตั้งไกลยังจ้องฉันเขม้งเลย เฮ้อ! วันดีๆ ของฉันต้องถูกทำลายไปด้วยน้ำมือของผู้ไม่หวังดี แต่ก็โชคดีของเพื่อนอาจารย์นิดาที่วันนี้ฉันไม่โกรธมาก ไม่เช่นนั้น หม้อไฟร้อนๆ ข้างหน้าอาจจะไปแทนแกงเขียวหวานเนื้อก็เป็นแน่ “ตัวเล็ก แล้วทำไมเราเปียกแบบนั้นล่ะ” วินถามขึ้นอย่างสงสัยหันมามองสภาพฉัน หลังจากทั้งสองคนนั้นเดินลับตาไปแล้ว “ไม่มีอะไรค่ะ ตัวเล็กจะช่วยเพื่อนอาจารย์นิดาล้างเสื้อ แต่เธอปัดออกมันเลยหกใส่ตัวเล็ก” ฉันหันไปฉีกยิ้มให้ เป็นเชิงบอกไม่มีอะไรจริงๆ วินหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขาออกมา แล้วซับใบหน้าของฉันที่เปียกหยดน้ำอย่างเบามือ ฉันยิ้มบอกขอบคุณเขาเบาๆ “เข้ามาในบ้านก่อนนะ” วินบอกเมื่อขับรถมาจอดที่บ้านของเขาแล้วฉันทำท่าจะเดินกลับบ้าน “คะ?” ฉันตีสีหน้างง “มาเถอะ” วินเดินมาลากฉันเข้าบ้าน วันนี้วินจะมาไม้ไหนกับฉันนี่ ท่าทางเขาดูแปลกไปนะ ถึงใจจะคิดแบบนั้นแต่ก็ยอมเดินตามเขาเข้าไปข้างในอยู่ดี “ขอโทษนะที่วันนี้เกิดเรื่องยุ่งๆ ขึ้น” วินบอกขณะพาฉันมานั่งในห้องรับแขก “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ตัวเล็กก็ขอบคุณมากแล้ว” ฉันบอกอย่างที่ใจคิดจริงๆ แล้วยิ้มให้ “แล้วนี่เจ้าลูกตาลไปไหนคะ” “สงสัยแอบไปนอนหลับนะจ้ะ” “ขี้เกียจจังเลยเจ้านี่” ฉันบ่นอย่างไม่จริงจัง วินจ้องหน้าฉันอยู่เป็นนานสองนาน ฉันแกล้งทำเป็นไม่เห็น แต่ก็เขินจนไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหนดี “หน้าตัวเล็กมีอะไรติดเหรอ” ฉันถามแก้เขิน “เปล่า ไม่มีหรอก แค่กำลังมองคนที่เป็นสาวขึ้นอีกหนึ่งปี” วินพูดออกมาหน้าตาเฉย เล่นเอาฉันอึ้งไปหลายวิ “วินอ่ะ ตัวเล็กเขินนะ” ฉันบอกออกมาอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี “รู้ ก็หน้าเล่นแดงซะขนาดนั้น” วินหัวเราะออกมากับท่าทางของฉัน ก่อนที่เขาจะทำอะไรให้ฉันระเบิด เพราะคำพูดแปลกๆ หรือท่าทางของเขาไปมากกว่านี้ เขาก็ขอตัวเข้าไปข้างใน ฉันถอนในออกมาอย่างโล่งอก ไม่เคยคิดว่าวินจะทำอะไรแบบนี้กับเขาก็เป็นด้วย หนีกลับบ้านก่อนจะดีไหมนี่ ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ก็ไม่กล้าเพราะกลัวเขาจะโกรธเอา วินเดินออกมาพร้อมกับกล่องของขวัญ ที่เดาไม่ผิดก็ของฉันนั้นแหละ “สุขสันต์วันเกิดครับสาวน้อย” วินยื่นกล่องของขวัญมาให้ฉัน ฉันรับมาแล้วกล่าวขอบคุณ ก่อนที่วินจะพยักหน้าให้ฉันแกะมันออก ตุ๊กตากระต่ายสีขาวน่ารักถูกบรรจุอยู่ในกล่อง ถึงมันจะดูเหมือนของเล็กน้อย แต่ฉันก็ชอบมันมาก บางครั้งค่าของสิ่งของก็อยู่ที่จิตใจมากกว่าราคา “ชอบไหม?”วินถาม “มากเลยค่ะ” “แล้วนี่ล่ะ” วินบอกพร้อมกับชี้ไปที่คอของเจ้าตุ๊กตากระต่าย สร้อยเงินเส้นเล็ก โดยมีจี้เป็นรูปหัวใจซึ่งทำด้วยไพลินแบบที่ฉันชอบ ถูกใส่ไว้ในคอเจ้ากระต่ายน้อย โดยที่ฉันไม่ได้สังเกตตั้งแต่แรก วินเอื่อมมือมาแกะมันออกไป ก่อนจะเดินอ้อมมาด้านหลังของฉัน ค่อยๆ รวบผมแล้วสวมมันเข้ามาที่คอ “ชอบไหม?” เสียงวินถามอยู่ชิดใบหู “ชอ..ชอบค่ะ” ฉันเกิดอาการติดอ่างขึ้น “ไม่เห็นขอบคุณเลย” เสียงนุ่มๆ ของเขายังคงดังอยู่ใกล้ๆ ไม่ยอมห่าง “เอ่อ...ขอบคุณนะค่ะ” “ไม่ใช่แบบนี้” วินบอก ฉันทำหน้าสงสัย กำลังจะถามเขาว่า แล้วแบบไหนล่ะ ก็ได้ทราบคำตอบทันทีที่ปลายจมูกนุ่มๆ ของเขากดลงมาที่ข้างแก้มของฉัน พร้อมเสียงกระซิบเบาๆ “ใส่ไว้อย่าถอดนะ” บู้มมมมมมมม!! นี่คือเสียงบางอย่างในสมองของฉัน .......................................................................... แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 48 04:43:42 จากคุณ : edward (Viggo) - [ 23 ม.ค. 48 04:42:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อิอิอิ นางเอกท่าจะได้ใจซะแล้ว จากคุณ : JingleJ - [ 23 ม.ค. 48 05:07:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^_____^ อิจฉานางเอก ได้ทั้งตุ๊กตาและสร้อย ตอนนี้หวานจังค่ะ เล่นเอาลืมความร้ายของตัวเล็กไปเลย จากคุณ : Reader - [ 23 ม.ค. 48 09:15:25 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 narak jang lei hahahahaha......my win...hahahaha...waiting for the next chapter naka... จากคุณ : little pig - [ 23 ม.ค. 48 10:15:49 A:129.130.124.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้ตัวเล็กนี่เห็นนิ่งๆ แต่ร้ายนะยะยัยฐิ ไม่เอาหม้อแกงเลยล่ะ ทีนี้จะได้กำจัดหน้าม้าหน้าหมาไปในตัว เอิ๊ก โรคซาดิสต์ขึ้นสมองฉันอีกละ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 23 ม.ค. 48 10:29:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 5555 ร้ายไม่เบานะ แต่ผู้ใหญ่สาดน้ำใส่เด็กนี่ มันไม่เวอร์ไปหน่อยหรือครับ จากคุณ : january w-inds (กริชครับผม) - [ 23 ม.ค. 48 13:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^_^ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 23 ม.ค. 48 14:09:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ก๊ากกกกกกกกก บู้มมมมมมมม!! ^^" เกียร์จังกำลังต๊กกะใจ ...ทำไมตาหวานพิมพ์ไม่ผิดเลย!!!!! โอ...แม่เจ้า! (0_0") หรือเราตาฝาดไป อิอิ โอ๊ะ! ไม่ ฉันเจอแล้ว 555 นี่ไง --> “สวัสดีค่ะวิน” ฉันเอื่อยทักแก้เก้อ (ต้องเป็น 'เอ่ย' ตะหาก เหอๆๆๆ ^^) คือ...ไม่มีอะไรหรอก อยากแกล้งตาหวานเล่น อิอิ (ปกติเกียร์จังก็พิมพ์ผิดอย่างมหันต์ไม่ต่ำกว่าคราวละ 5 คำ เอิ๊กๆ) ปล. อาจารย์วิน...ชักจะเริ่มยังไงๆ ซะแล้วนะเนี่ย เหอๆๆๆ เห็นว่าใช้ POV ของบุรุษที่ 1 แล้วฉันจะไม่รู้เรอะว่านายคิดยังไง กั่กๆๆๆ ^^" (แอบมีหอมแก้มซะด้วย) ไปดีกว่า เดี๋ยวโดนตาหวานตีหัว 5555 จากคุณ : ...เกียร์... - [ 23 ม.ค. 48 16:52:56 A:61.90.30.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 Yeahhhhhhh so sweet... จากคุณ : nettty - [ 23 ม.ค. 48 21:15:33 A:192.168.0.11 X:220.106.26.159 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รู้สึกว่าเขียนให้ร้ายเว่อร์ๆ ไปนิดนะคะ จากคุณ : scottie - [ 23 ม.ค. 48 22:50:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารัก ดีนะ คิดถึงเหมือนกานจ้าตาหวาน >__< ตาโหลคนนี้...ไม่ได้นอนเลย แง้ๆ ไว้คุยกันนะ ^^ จากคุณ : โรซี่ คนนี้ ตาโหล - [ 23 ม.ค. 48 23:23:24 A:210.246.69.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 เนื้อเรื่องยิ่งมันส์ค่ะ วินรู้ตัวแล้วหรือคะเนี่ย จากคุณ : รียา - [ 23 ม.ค. 48 23:34:33 A:203.172.104.139 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดด ทำไมวินน่ารักอย่างนี้นะ แกล้งให้ตัวเล็กอายบ่อย ๆ นะ ชอบบบบบ จากคุณ : ปากริม-ไข่เต่า - [ 24 ม.ค. 48 10:42:28 A:202.133.163.181 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 โอ้ววววววววววว พี่วิน เอางี๊เลยนะ เห็นเฉยๆนึกว่าไม่สนใจ แหมๆๆๆๆๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 24 ม.ค. 48 13:25:08 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ว้าววววว พี่วินของตัวเล็กท่าจะยังไงอยู่น่ะเนี่ย จากคุณ : jiw - [ 25 ม.ค. 48 14:05:28 A:61.90.109.31 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เห็นชื่ออาจารย์วิน แล้วนึกถึงอาจารย์นา์วิน ตาร์ ทุกทีสิน่า ว่าแต่บทนี้น่ะ ตกลงแล้วให้อาจารย์วินเขาโลลิคอนหรือเจ้าค้ะ ^^ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 25 ม.ค. 48 18:54:35 ]

ความคิดเห็นที่ 18 บู้มมมมมมมม!! เสียงอะไรคะเนี่ย แต่ตอนนี้หวานมั่กๆ ว้ายๆ ไม่นึกมาก่อนน้า ว่าวินจะ...อิอิอิ มาต่อเร็วๆนะคะ จะรอให้กำลังใจตัวเล็กต่อไป ถึงแม้จะร้ายยังงัย ก็น่ารักน่า จากคุณ : Kazalong - [ 29 ม.ค. 48 15:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 19 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3264735/W3264735.html จากคุณ : Janer - [ 31 พ.ค. 48 20:19:53 ]