รอยจูบที่จากริมฝีปากที่นุ่มนิ่ม สัมผัสจากมือที่แผ่วเบาที่ลูบไล้ไปที่แก้มแต่ละข้าง สายลมเย็นดูทำให้เขาเปรียบเสมือนเจ้าชายกลางหิมะสีขาว ดวงตาที่อ่อนโยนจ้องตรงมาก คำกล่าวลาก่อนไปทำงานดูยิ่งทำให้หัวใจรื่นรมย์และพองโต
เราย้ายมาอยู่บ้านละแวกนี้ได้เพียงสองอาทิตย์เท่านั้น หลังวันแต่งงานทุกอย่างมีแต่ความสุข การเป็นแม่บ้านแม้จะดูเหมือนเป็นงานที่น่าเบื่อ แต่เราสองคนทำให้มันดูเป็นงานที่เหมือนอยู่บนสวงสวรรค์ได้
ในแต่ละวันหลังจากเขาไปทำงานแล้ว ก็มีเวลาอีกถมถืดที่จะทอดกายมองออกไปยังสนามหญ้าสีเขียวที่ดูกว้างขวางเหลือเกินสำหรับสองคน สายลมหน้าหนาวกำลังจะจากไป ฉันหลับตาเอนกายลงบนที่นอนสีขาวสะอาด ตาที่ปรือๆ มองเห็นหนังบ้าน และส่วนประกอบของบ้านซึ่งส่วนใหญ่เป็นสีขาวคล้ายหิมะปกคลุมล้อมรอบ แต่ทุกอย่างดูเป็นหิมะแห่งความสุข เหมือนตัวลอยอยู่บนก้อนเมฆที่อ่อนนุ่ม ทำให้ลำตัวลื่นไหลแต่จิตใจหยุดนิ่งอยู่กับที่ อยู่กับความสบาย และจมดิ่งลงไปสู่ห้วงนิทรา
อีกครั้งที่ความฝันเฉกเช่นเดิมปรากฎ ความฝันที่เต็มไปด้วยสีของเปลวเพลิง เหมือนมีไฟร้อนรุ่มอยู่ทั่วไปไปหมด แต่ฉันไม่รู้สึกอันใด ไม่มีควัน มีแต่แสดงเรืองแดงฉาน ไปทั่วทุกแห่ง
หากเมื่อตื่นคงจำความฝันอันนี้ไม่ได้อีกเช่นเคย ไม่เคยจำได้ น่าแปลก ฉันเดินไปเรื่อยๆ บนพื้นดินที่แตกระแหง ข้างหน้ามีทางทอดยาว แต่มองออกไปไม่ได้ไกลมากนัก เพราะเหมือนมีความเลือนลางกั้นอยู่ เสื้อผ้าที่ใส่อยู่เริ่มกลายจากสีขาวสะอาดกลายเป็นสีหม่น ราวกับฉันเดินทางมานานแสนนาน เหมือนมีเรื่องราวก่อนหน้านี้ที่ไม่เคยรู้
ฉันกำลังเดินหาบางอย่าง ในหัวสิ่งที่รำลึกนึกถึงคืออะไรบางอย่างที่อยู่ข้างหน้า มันอยู่ข้างหน้า อยู่ตรงนั้น มันน่าโหยหา จนน้ำตาเอ่อคลอเบ้า ผืนดินไม่ทำให้เท้ารู้สึกอันใดว่ากำลังเดินอยู่ แม้ไม่เร็วแต่แจ่มชัดอยู่ในใจว่าแน่วแน่ มุ่งมั่น
ฝีเท้าบางอย่างกำลังเริ่มใกล้เข้ามา ในตอนแรกเห็นเพียงแต่กีบม้าสีน้ำตาลแดง ความเลือนลางเริ่มปรากฎทีละส่วนในช่วงบนให้เห็น มีคนขี่หลังมันอยู่ เขาโผล่พ้นออกมาจากม่านลางๆ อย่างรวดเร็ว ร่างกายสง่างามสมชายชาตรี ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า กล้ามเนื้อทุกส่วนประกอบกันอย่างสวยงามราวกับงานศิลปะ ผ้าเนื้อบางสีขาวสะอาดพลิ้วไปตามลม ดูเหมือนมันเป็นสิ่งเดียวที่ยังคงสีสะอาดแบบนี้ เขามาเพื่อมารับฉัน หน้าตาคมสันดูคุ้นเคยเหมือนกำลังมาโอบอุ้ม สิ่งที่เป็นมายาเหล่านี้ล้วนประกอบให้เกิดความกำหนัดขึ้นภายในอย่างแปลกประหลาด แม้จะอยู่ห่างกันห้าหกเมตร แต่ดูเหมือนเขาลุกล้ำเข้ามามากกว่านั้น
สายลมพัดแรงกระทบหน้าต่าง ทำให้เกิดเสียงดังกึงกัง ปลุกให้ตื่นจากความฝัน คราวนี้ฉันจำความฝันได้ พยายามระลึกให้มันอยู่ในหัว เพื่อจะได้ไม่ลืม ความฝันอันแปลกประหลาด อาจซ่อนความหมายอะไรบางอย่าง ลมหนาวพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ ชายในความฝันคงกลังความเยือกเย็นเช่นนี้เพราะเขาคงเคยชินกับความร้อนแรง สีแดงเพลิง ลมหนาวและความเย็นคงทำให้เขาต้องลาจากไปก่อน กี่ครั้งกันหนอที่ฝันถึงเรื่องนี้ อาจจะสิบยี่สิบครั้ง ฉันขมวดคิ้ว เพิ่งสังเกตได้ว่าหัวใจตนเองเต้นรัวเร็ว ผิวหนังชาร้อนผ่าวเหมือนมีใครเพิ่งมาสัมผัส ฉันสั่นศีรษะก่อนที่จะลุกไปทำอะไรอย่างอื่นที่จะไม่ทำให้ตัวเองฟุ้งซ่าน
เสียงเคาะประตูดังอยู่สามครั้งก่อนที่ฉันจะรีบวิ่งไปเปิด ตัวบ้านมีส่วนทั้งที่เป็นบานกระจกใสมองเห็นสนามหญ้านอกบ้าน และมีประตูไม้สีน้ำตาลเข้มอยู่อีกด้านหนึ่ง ผู้มาเยือนเลือกที่จะเคาะประตูอย่างเป็นทางการ
หญิงวัยสี่สิบยิ้มให้เพียงนิดแทบจะสังเกตไม่เห็น แต่สีหน้ามีแววกังวลอยู่ในทีแต่คงไม่ใช่เรื่องใหญ่ เด็กตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ ทำตาใสซื่อมองตรงมา ฉํนรู้จักทั้งสองเป็นอย่างดีตั้งแต่ย้ายมา เราอยู่บ้านติดกัน พี่บัวมีลูกชายสองคน คนหนึ่งอายุสิบห้าปีอีกคนอายุห้าขวบ วันนี้คงมารบกวนฝากลูกน้อยไว้ให้เลี้ยงอีกเช่นเคย
"น้องจัน สวัสดีค่ะ คือพี่อยากจะรบกวนน้องหน่อยนะ ช่วยดูลูกพี่ให้หน่อยนะจ๊ะ พี่ต้องไปประชุมสักพักใหญ่ สักสี่ทุ่มคงกลับ นะจ๊ะน้อง"
"ได้อยู่แล้วค่ะ" ฉันตอบพลางยิ้มแย้ม แสดงความมีมนุษยสัมพันธ์อย่างเคยเป็นมา
""เอ้อ! แล้วตอนเย็นค่ะคุณน้อง น้องเต้เขาจะกลับมากบ้าน ยังไงให้เขามาอยู่กับน้องก่อนแล้วกันนะ รบกวนหน่อยนะ"
"น้องเต้เหรอคะ จันไม่เคยเห็นน้องเขามาก่อนเลย แปลกจังบ้านติดกันแท้ๆ แต่ยังไงเดี๋ยวจันดูให้ค่ะ จะหาข้าวหาน้ำให้กินเรียบร้อยเลย ดีแล้วจะได้อยู่เป็นเพื่อนกัน"
เมื่อได้รับคำตอบเป็นที่น่าพอใจ สาวใหญ่ข้างบ้านจึงส่งลูกน้อยมาให้อยู่ในความดูแลของเพื่อนข้างบ้านผู้ใจดี น้องต่อเป็นเด็กห้าขวบที่ไม่ซน เพียงแต่สายตาที่จ้องมองมาจะดูนิ่งเฉย เหมือนกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง
การเลี้ยงเด็กยุ่งยากกว่าที่คิดความเป็นอิสระจะขาดหายไปทันที นี่ขนาดเป็นเด็กไม่ซนนัก หากฉันจะมีลูกคงต้องเตรียมตัวเตรียมใจให้ดีๆ เพราะมันคงเป็นอีกเรื่องที่จะประมาทไม่ได้
น้องต่อนั่งเล่นของเล่นที่ติดตัวมาด้วยตั้งแต่บ่ายจนเย็น ไม่มีการงอแง ได้ยินแต่เสียงที่ทำเลียนแบบการต่อสู้ ห้าโมงเย็นจะครึ่งแล้ว น้องเต้คงใกล้จะกลับมาเต็มที หน้าตาลักษณะท่าทางจะเป็นอย่างไรกันนะ เด็กวัยรุ่นผู้ชายมักจะขี้อายเวลาอยู่ต่อหน้าคนแปลกหน้า แต่คงไม่เป็นไร เราคงทำความสนิทกันได้ไม่ยาก
เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดินดังแสกๆ ทำให้ต้องรีบวิ่งมาดูที่หน้าบ้าน มองผ่านประตูกระจกอีกด้านหนึ่งออกไป แปลกที่มองไม่เห็นใคร ฉันจึงเดินถอยเท้าไปข้างหลังจะหันกลับไปทำครัวต่อ แต่ก็ไปชนใครบางคนที่อยู่ด้านหลัง เราสองคนล้มลงทั้งคู่ เขาหงายอยู่ข้างล่าง เมื่อมองไปที่ใบหน้าอีกฝ่าย ร่างกายทุกส่วนขดเกลียว แข็งเกร็งด้วยความตกใจ แม้จะไม่มาก แต่รู้สึกว่ามันลึกลงไปถึงข้างใน
ฉันจำใบหน้าคมสันนั้นได้ แม้จะดูอ่อนเยาว์กว่า แต่ไม่ผิดไปจากนั้นโดยเด็ดขาด ความคิดคำนึงสงสัยถูกเก็บซ่อนไว้อย่างรวดเร็วภายในเสี้ยววินาทีเมื่อสมองตระหนักได้ว่าควรจะทำตัวให้เป็นปกติ คงจะทิ้งไว้เพียวแต่สายตาที่ยังไม่เลิกจ้องมองเขา
ร่างกายสัมผัสได้ถึงเนื้อหนุ่มอุ่นๆ ที่ดูจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ ชายคนนี้หายใจขึ้นลงอย่างรวดเร็ว หน้าอกกระเพื่อมไปมา ฉันรีบลุกขึ้นผละไปจากตัวเขา
"โทษทีค่ะๆ ไม่คิดว่าเข้ามาในบ้างแล้ว น้องเต้ รึเปล่าคะเนี่ย" พูดพร้อมฉีกยิ้มเหมือนเชินๆ คงช่วยปิดบังความรู้สึกแปลกประหลาดภายในได้
"ใช่ครับ ขอโทษทีครับ พอดีผมเข้ามาทางประตูบานนั้นน่ะครับ" เขาตอบรับและยิ้มน้อยๆ เพียงดูเท่านี้ก็ดูออกว่าเป็นคนไม่ค่อยพูดมาก ดูไปในทางเป็นคนเฉยๆ
"พี่ทำอาหารบางอย่างเสร็จแล้วหิวมั๊ย จะไปทานเลยรึเปล่า"
"ขอผมอาบน้ำก่อนแล้วกันนะครับ" คราวนี้ยิ้มบนหน้าหนุ่มน้อยกว้างกว่าเดิม
เพิ่งสังเกตได้จากเสื้อของเขาเปียกโซกไปด้วยเหงื่อพอสมควรคงไปเล่นกีฬามา เมื่อยืนจึงรู้ได้ทันทีว่าสูงเกินกว่าเด็กอายุสิบห้าทั่วไปอยู่มาก กล้ามเนื้อเริ่มมีให้เห็นอย่างสมส่วน จู่ๆ หัวใจก็เต้นแรงอย่างไม่มีที่มา
"ไม่ราบว่ามีน้ำอุ่นอาบรึเปล่าครับ คือผมไม่ถูกกับน้ำเย็นน่ะครับ "
"อ๋อ มีค่ะน้อง อาบได้เลยๆ"
ฉันก้าวเท้าเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวอย่างรวดเร็ว แสร้งทำเหมือนไม่เกิดอันใดขึ้นในความรู้สึก ซึ่งคิดว่าแนบเนียนพอสมควร เมื่อเดินผ่านโต๊ะจึงเพิ่งได้สังเกตเห็นน้องต่อกำลังจ้องมองมาที่เราสองคน สายตาดูเหมือนมีเหวแห่งความคิดอยู่ข้างใน หรืออาจไม่มีอันใดเลย
เมื่อส่งผ้าเช็ดตัวสีขาวให้ น้องเต้ก็ถอดเสื้อออกอย่างรวดเร็ว ทำเอาฉันหน้าแดงผาดขึ้นมา แต่สายตาก็พิจารณาสรีระร่างกายของชายวัยสิบห้า กล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอนสวยงาม มีขนน้อยๆ ไล่จากสะดือลงๆไป หัวใจเต้นแรงเร็วขึ้นเหมือนมีใครเหยียบคันเร่ง ต้องรีบหันกลับเดินเข้าไปในครัว และพูดอะไรบางอย่างออกไปแก้เขินโดยที่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก
จากคุณ :
หลังม่านสีดำ
- [
24 ม.ค. 48 10:45:19
A:203.113.66.9 X:203.150.217.120
]
เมื่อต้องถึงยามเย็น
