ลมหนาวโชยซ้ำมาอีกครั้ง..น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายของมันแล้ว
ฝนตก..อากาศฉ่ำ..จมูกคัด..จามฟืดดดดดดดดด
แอร์ไม่ต้องเปิด..อากาศหนาวจนต้องห่มผ้า..แต่ไหงเหงื่อมันออก
เลยต้องเปิดพัดลม..ส่ายหน้าไปมา..
ลำคอเหมือนกลืนหมากฝรั่งเข้าไป..ติดค้างอยู่อย่างนั้น
แค่นลมแรง ๆ เพื่อไล่มันออกมา..กระเด็นออกมาที่โคนลิ้นหน่อยเดียว..จำต้องกลืนลงไปอีกครั้ง
เสียงพูดกลายเป็นเสียงเป็ด..จำเสียงตัวเองไม่ได้..ใครโทรฯ มานึกว่าโทรฯผิดร่ำไป
นอนดิ้นไปมาอยู่บนเตียง กว่าจะลุกขึ้นมาทำอะไรได้..โหย..ทานยาเข้าไปเป็นกิโล
ดีหน่อยที่น้องดาวมาเยี่ยม..ทำให้โลกสว่างไสวขึ้นหน่อยหนึ่ง
น้องดาว..ปิ๊งป่อง..ถูกต้อง น้องดาว น้องสาวของเพื่อนผมไง..นายด้วงคนนั้น
(จริง ๆ แล้วเขาชื่อดวง แต่จมูกของเขาโด่งจนเหมือนตัวด้วง)
เธอมาเยี่ยม พร้อมกับซื้อขนมมาฝาก
ป๋าว..ไม่ได้ฝากผม แต่ฝากเจ้ามะเขือ..น้องชายของผม..ที่ตอนนี้ขึ้นปอสองไปแล้วนะนี่
แต่ไม่เห็นตัวจะโตขึ้นซักนิด..
สงสัยมัวแต่เล่นเกมส์..มัวแต่ทำปากเสียก่อกวนพี่ชาย
เด็กแก่แดดคนนี้..ทำไม๊ทำไม..มีแต่คนชอบนักก็ไม่รู้
“ทำไมไม่ซื้อของฝากพี่?”
“อ้าว..คนไม่สบายกินได้ด้วยรึ?” น้องดาวย้อนถาม
ผมมองตาหยี ๆ คู่นั้นอย่างค้นหา(ลูกกะตา)
“ยิ่งไม่สบายสิยิ่งต้องกินให้มาก ๆ”
“ไอ้ติมเนี่ยนะ”
“ช่าย..พี่ชอบไอ้ติม”
“ไหนบอกว่าเจ็บคอ?”
“ยิ่งเจ็บต้องยิ่งกินของเย็น ๆ จะได้หายเร็ว ๆ”
น้องดาวหัวเราะ..หน้าเธอกลม ผิวเธอขาว เกลี้ยงเกลาราวก้นเด็ก
ปากเธอแดงแป๊ด..
“ตำราไหนล่ะนี่?”
ผมไม่ตอบ..น้องมะเขือเดินเกร่ถือไอ้ติมถ้วยนั้นเฉียดมาพอดี..
“เข็ม..แบ่งพี่มั่งฮี่”
เขามองหน้า..ตักไอ้ติมใส่ปาก..
“พี่เข็มกินไม่ได้..ไม่สบายห้ามกินของเย็น ๆ”
“ใครบอก?”
“แม่”
“แม่ไม่อยู่..งั้นพี่กินได้..”
“ไม่..”
“ไม?”
“ก็พี่ดาวเขาให้เข็ม ไม่ได้ให้พี่..”
“แต่พี่ดาวมาเยี่ยมพี่..พี่ก็ต้องมีสิทธิกินได้”
“ไม่”
“ไม?”
“หมดแล้ว”
ดาวหัวเราะ
++++

น้องดาวคนนี้..ผมเคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับเธอไว้สักสองสามตอน
พี่ ๆ อยากอ่าน โปรดเซิร์ทหาได้ตามสบาย
ผมไม่อยากทำลิงก์ เพราะผมไม่อยากโลยิ่น
เหตุที่ไม่อยากโลยิ่น เพราะผมลืมพาสแหวด
การลืมพาสแหวด..ถือเป็นเรื่องธรรมชาติ ของเด็กหนุ่มใจแนวอย่างผม
ใคร ๆ เขาก็เรียกผมเด็กแนวนี่นา..
+++

เด็กแนวในความหมายของผม..หมายถึงแนวเทือกเขาถนนธงชัย
อันเป็นชื่อภูเขาที่ทอดยาวแบ่งประเทศสองประเทศให้ออกจากกัน
โปรดอย่าถามว่าระหว่างประเทศอะไรกับอะไร เพราะผมจำไม่ได้
จำได้แต่เพียงว่าประเทศหนึ่งในสองนั้นต้องเป็นประเทศไทยแน่ ๆ
ก็ประเทศไทยมีทั้งพี่เบิร์ดธงชัย และพี่ธงชัย ประสงค์สันติ
น้องร้องชื่อดังคับประเทศนั่นไง
+++

เด็กแนวคนนี้ หลังจากหักอกตัวเองให้กับ “ดาว” นางฟ้าในใจผมคนนั้นไปแล้ว
และหลังจากที่ถูกพี่ ๆ บ่นว่ากันตึมว่า..ผมไม่รักดาวจริง..ไปแล้ว
ก็กลายเป็นหนุ่มรูปงามเสน่ห์แรงโชยไกลกว่าเดิม
ราวกลับจะหาอะไรอื่นมาทดแทนพื้นที่ว่างของหัวใจ
ผมมีผู้หญิงมากมายเข้ามาในชีวิต
แต่ละคน..สวยสะเด็ดทั้งน้าน
อิ๊..
++++

น้องดาวก็เป็นอีกคน..ที่ผมเปิดรับเข้ามาในชีวิต
ดูเธอจะดีใจ..อ๊ะ..ผมเข้าข้างตัวเองไปเหรอ?
ดีใจสิ..เธอโทรฯหาผมตั้งแต่เช้าจรดเย็น
ไม่เว้นแม้ก่อนนอน
พอรู้ว่าผมไม่สบาย..เป็นไข้หวัดไก่(อ่อน) เอ้ย ไข้หวัดใหญ่
เธอก็มาเยี่ยมแทบทุกวัน
วันไหนเธอมีเรียนเช้า..บ่ายเธอก็จะมานั่งอยู่ใกล้ที่นอน
วันไหนเธอมีเรียนบ่าย..ผมยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ..เธอก็มาทำอะไรก่อกแก่กอยู่ที่โต๊ะหนังสือของผม
“ทำไร?”
“การบ้านค่ะ”
“ทำไมไม่ทำที่บ้านล่ะครับ..ดาวไม่ต้องมาเยี่ยมพี่ทุกวันก็ได้..”
น้องดาวหันขวับมา..ตายิบหยีนั้นยังอุตส่าห์ส่งประกายใสแน๋วเต้นระยับให้เห็นได้
“ก็เราเป็นแฟนกันนี่นา..แฟนกันก็ต้องดูแลกันสิ..ยิ่งตอนไม่สบายนี่ยิ่งต้องอยู่ใกล้ ๆ”
ผมยิ้มฝืด ๆ
ในสมองพยายามนึกให้ออกว่าผมไปตกลงเป็นแฟนของเธอตั้งแต่เมื่อไร
“เอ่อ..”
น้องดาวหัวเราะขัดขึ้นมา คงเห็นสีหน้าของผมเข้า
“ดาวพูดเล่นน่ะพี่เข็ม..ทำหน้าเป็นโดนฉีดยาไปได้..ดาวแค่อยากมาคุยกับพี่..เพื่อไม่ให้เสียเวลาก็เลยเอาการบ้านมาทำที่นี่ซะเลย..”
ยิ่งได้ยินอย่างนี้..ยิ้มผมยิ่งฝืดหนักขึ้น
หัวอกผู้ชายรูปหล่อ..มันหนักอย่างนี้นี่เอง
เฮ้อ...
+++++

สาวอีกราย...อยู่ต่างมหาลัยฯ
เราได้พบกันโดยบังเอิญ เธอเป็นพี่ของเพื่อนนายดอกมะเขือ
ผมเจอเธอที่โรงเรียนของนายมะเขือ เธอมาประชุมแทนผู้ปกครองเหมือนผม
เธอใส่ชุดนักศึกษา เธอไม่ทาปาก เธอไม่ทาหน้า
เสื้อของเธอไม่รัดติ้วจนกระดุมปริ
ผมของเธอไม่มีสีอื่นเจือปนนอกจากสีดำ
เธอยิ้มสวย ยิ้มทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ยิ้ม ดวงตาของเธอคล้ายยิ้มได้ตลอดเวลา
ผิวเธอขาว ไม่ใช่ขาวเผือก หากเป็นขาวแบบคนเหนือ
คือขาวผ่อง
ว๊าว..ซาเป็คเรยนะนั่น
อิ๊อิ๊อิ๊..
++++

“พี่เข็มชอบพี่เอื้องเหรอ?”
นายดอกมะเขือหมายถึงเธอคนนั้น
“รู้ได้งัย..”
“พี่กำลังจะงับหัวเขาอยู่แล้ว..”
ผมหุบปากที่กำลังอ้านั้น
“นายรู้จักเธอได้ไง?”
“ก็พี่เอื้องเป็นพี่สาวอ้าย..อ้ายเป็นเพื่อนมะเขือ”
“เด็กผมสั้นตาแป๋วนั่นน่ะเหรอ?”
“ช่าย..มะเขือเกือบจีบเป็นแฟนแล้ว..”
“แล้ว?”
“อ้ายดุไปหน่อย”
“ดุยังไง?”
“ชอบกัด”
“กัดใคร?”
“กัดตุ้มเม้ง”
“ตุ้มเม้ง?”
“ลูกหมา..ของแม่ครัว”
“เฮ่ย..”
“กัดที่หูจนร้องเอ๋งเรย..อ้ายบอกหมั่นเขี้ยว”
ผมหัวเราะ
“มะเขือเลยกลัว..อ้ายเคยบอกหมั่นเขี้ยวมะเขือ”
“ไปทำอะไรเธอเข้าล่ะ?”
“ไม่ได้ทำ..เธอบอกเห็นแก้มมะเขือแล้วหมั่นเขี้ยว..”
ผมดูที่แก้มแดงเกือบยุ้ยของเขา..น่าหยิกน่ากัดจริง ๆ
“ถ้าเป็นพี่..พี่ยอมให้เธอกัดไปแล้ว..”
มะเขือมองหน้าผมด้วยสายตาแปลก ๆ
“พี่หมายถึงอ้ายหรือพี่เอื้อง?”
ผมไม่ตอบ..เพราะรู้สึกตัวแล้วว่าจะทำให้น้องเสียเด็ก
เลยได้แต่หัวเราะ
อิ๊อิ๊อิ๊..
++++

โอกาสหนึ่ง เราได้คุยกันจนได้
เอื้องนั่งรอน้องสาวของเธอ อยู่ใต้ต้นหูกวาง
ส่วนผมนั่งรอน้องชาย อยู่ใต้ต้นหูแพะ(มีไหมนี่?) ใกล้ ๆ กัน
น้องของเราทั้งสองกำลังไปเข้าคิวรับใบเกรด
เธอนั่งอ่านชี๊ท..ผิวแก้มที่ขาวใสกำลังแดงพอดี ๆ
อากาศก็เป็นใจ..เย็นสบายมาหลายวันแล้ว
ทำใจให้กล้า..ไม่เห็นแปลกที่ผู้ปกครองจะคุยกันในเรื่องของเด็ก ๆ
เช่นว่า “เป็นไงครับ..ค่าเทอมที่นี่แพงไปไหม?”
หรือ “ผมว่าครูประจำชั้นของน้องเราหน้าตาแปลก ๆ นะครับ ดูเหมือนครูไหวใจร้ายยังไงม่ายรุ”
ขณะกำลังอ้าปาก..เธอก็พูดขึ้นมาก่อน
“ไม่มีประโยชน์หรอกนะ..ถ้าคุณคิดว่าจะมาจีบฉันง่าย ๆ”
ผมอ้าปากค้าง..
“คุณก็รู้ว่าฉันมีแฟนอยู่แล้ว..ต่อให้คุณหล่อกว่านี้ รวยกว่านี้..ฉันก็ไม่สนใจ..”
ก้อนน้ำลายถูกกลืนลงคอ
“และอีกอย่าง..ฉันก็รู้ว่าคุณก็มีแฟนอยู่แล้ว..คุณอย่าทำเรื่องให้มันวุ่นวายไปกว่านี้เลย..”
เธอพูดขณะก้มหน้าก้มตา..เสียงที่ออกมาเต็มไปด้วยอารมณ์ขึ้งเครียดเป็นอย่างยิ่ง
“เอ่อ..” ผมต้องออกเสียงบ้าง
“คุณกำลังเข้าใจผิดอะไรไปหรือเปล่าครับ?”
เธอเงยหน้าอย่างรวดเร็ว..สายตามองผมด้วยความตกใจ
“อะ..อะไรคะ?”
“ก็เรื่องที่คุณคิดว่าผมจะจีบคุณไง..ผมยังไม่ได้ทำอย่างงั้นซักกะหน่อย..ทั้งที่..”
“โอ๋ย..” เธอปิดปาก..หูตาแพรวพราว...
“ขอโทษค่ะ..ดิฉันไม่ได้ว่าคุณ..คือดิฉันกำลังซ้อมบทละครอยู่น่ะค่ะ..”
“อ๋อเหรอครับ..” ผมหัวเราะอย่างโล่งใจ..เธอเป็นดาราละครเชียวหรือนี่..มิน่า..สวยน่ารักออกอย่างงี้
“ผมก็ตกใจ..อยู่ ๆ คุณก็ว่าผมขึ้นมา..”
“ขอโทษอีกครั้งนะคะ..อ้า..เอื้องไม่คิดว่าจะมีใครนั่งอยู่ใกล้ ๆ”
เธอเปลี่ยนสรรพนามเป็นกันเองอย่างนี้..
จะเหลือรื้ออออ
แง่ม..
++++++++++

มันคงเป็นเรื่องง่าย ๆ ถ้าผมจะใช้ความถนัดส่วนตัว คือ “ปากมาก” ชวนเธอคุยไปเรื่อย ๆ
ความคุ้นเคยย่อมเพิ่มขึ้นตามเสต็ป
แต่เรื่องมันยากขึ้นมา..ก็เพราะเธอใช้ความถนัดที่มีมากกว่าผม..ชวนผมคุยซะจนผมอ้าปากขัดจังหวะไม่ทัน
เธอคุยได้ทุกเรื่อง..เสียงของเธอแจ่มใส..ดวงตาของเธอที่ยิ้มได้..ทำให้ผมเพลินจนแทบจะลืมเวลา
พอดีน้องมะเขือได้ใบเกรด กลับมาพร้อมกับน้องอ้าย
เราสองคนต้องลาจากกัน
แล้วเธอก็ทิ้งท้ายไว้คำ
เป็นคำที่ทำให้ผมต้องเขียนถึงเธอในตอนนี้..
“คุณเข็มจะช่วยอะไรเอื้องหน่อยได้ไหมคะ?”
“ด้วยความเต็มใจยิ่งเชียวครับ”
“ช่วยเล่นเป็นแฟนเอื้องให้หน่อย..”
“ผมเล่นละครไม่เป็นครับ”
“เปล่าค่ะ..เล่นในเรื่องจริง”
“ฮ้า..”
++++++

เอื้องเคยมีแฟนอยู่แล้ว..เรียนมหาฯลัยเดียวกัน
เขาเรียนคณะเดียวกับเธอ..จึงได้เล่นละครของคณะเรื่องเดียวกับเธอ
เขารูปหล่อ หลากความสามารถ..เขาเลยได้เล่นเป็นพระเอก
แต่เสียดาย..เธอกับเขา..ตกลงเลิกกันแล้วตั้งแต่หกเดือนก่อน
สาเหตุที่เลิกกัน..แน่นอน..เป็นเรื่องความเจ้าชู้ของฝ่ายชาย
ฝ่ายหญิง จึงรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างยิ่ง..ที่มาบัดนี้แล้ว..เธอยังหาแฟนมาแทนไม่ได้
ในขณะที่แฟนเก่าของเธอควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า
เธอเลยรบกวนผม..ด้วยความเกรงใจเป็นอย่างยิ่ง(เธอว่าอย่างงั้น)
ก็แค่ไปปรากฏตัวตอนเธอซ้อมละคร..ว่างขึ้นมาก็ช่วยไปหาเธอที่มหาฯ ลัย
เพื่อแสดงให้ชายคนนั้นเห็นว่า..แม้เธอไม่มีเขา เธอก็ยังมีผู้ชายดี ๆ หล่อ ๆ อย่างผม..
มาทดแทน..
ด้วยเหตุผลดังกล่าวนี้..ผมจึงได้แต่
“อ้า..”
“ไม่เป็นไรค่ะ..เอื้องเองก็รู้สึกว่ามันไม่ดี”
“ปะ..เปล่า..”
“จริง ๆ แล้ว..เอื้องไม่ใช่เป็นคนคุยเก่งอย่างนี้..เอื้องขี้อาย เก็บตัว..”
“เอื้องจึงไม่ค่อยมีใครเข้ามาในชีวิต..”
“และเอื้องก็เข็ดแล้ว สำหรับความรัก..แต่..” เธอสบตาผม..ดวงตาของเธอมีวี่แววร้อนใจ
“เขาจะกลับมา..เขาจะกลับมาขอคืนดีกับเอื้อง..”
น้ำใส ๆ เอ่อขึ้นในขอบตา
“เอื้องปฏิเสธเขาไปแล้ว..แต่เขาไม่ยอม..”
"แต่เพราะเราต้องทำงานร่วมกัน..ต้องซ้อมละครด้วยกัน"
“เอื้องกลัว..เอื้องจึง..”
ผมตัดสินใจในวินาทีนั้น
“ตกลงครับ..ผมยินดีรับงานนี้ด้วยความเต็มใจ”
เธอยิ้มได้แล้ว..
“ขอบคุณมากค่ะ..”
++++

เรื่องนี้ค่อนข้างตลกนิดหน่อย ที่นิดหน่อยเพราะไม่เห็นมีใครหัวเราะ
หรือแอบหัวเราะอยู่ในใจก็ไม่รู้
สำหรับผมเองแล้ว..ไม่อยากจะบอกเลยว่าผมไม่ชอบที่จะเล่นในบทบาทอย่างนี้
เพราะบอกไปแล้วพี่ ๆ ที่อ่านมาถึงนี่ก็คงไม่เชื่อ
แต่ที่อยากจะบอก..ก่อนจะจบตอน(ที่ยาวเชียว)ตอนนี้ก็คือ
สุภาษิตของไทย..ถูกต้องเสมอมา
“อย่าริเล่นกับไฟ..”
งือ...
++++++