ความคิดเห็นที่ 1 เจ้าชายเอลริคแห่งซาทาเรียหรือเรียกให้ถูกคือเจ้าหญิงเดเมี่ยนในคราบของเจ้าชายเอลริคบัดนี้กำลังนั่งเท้าคางอยู่บนที่ประทับในรถม้า  พระพักตร์บูดเต็มสตรีม..... วันนี้มีแต่เรื่องชวนปวดหัวจริงๆ....!! ก็มันชวนหงุดหงิดน้อยน้อยเสียเมื่อไหร่กับการที่จะต้องมานั่งผจญความร้อนๆหนาวๆสยองขวัญเมื่อเสด็จพ่อ  ขุนนางชั้นผู้ใหญ่  เรออง  และโดยเฉพาะซิดธ์   ต่างพร้อมใจกันเดินเข้ามาอวยพรอวยชัยส่งให้กับการเดินทางที่เธออยากจะขอร้องว่าไม่ต้องก็ได้   ไอ้พี่ชายตัวดีเองก็เผ่นแผล่วจากไปรวดเร็วเสียเหลือเกินอย่างจะบอกว่าตัวใครตัวมันก็แล้วกัน  งานปลอมตัวที่เคยคิดว่าไม่น่ายากเพราะอย่างน้อยก็มีกาเนทช่วยปิดบังรูปลักษณ์ภายนอกอยู่แล้ว  ออกมาจริงกลับยุ่งกว่าที่คิด   ความตื่นเต้นและเหงื่อที่ซึมชื้นด้วยชนักติดหลังบางอย่างทำให้เธอแทบจะหลุดปล่อยทั้งไก่ เป็ด นก  ห่าน กา  และอะไรต่อมิอะไรออกไปเดินว่อนไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ  โชคยังดีที่เฟเรียสที่ดูจะมีสติกว่าเธอคอยช่วยอยู่ข้างๆ  ไม่งั้นป่านนี้แผนก็คงจะแตกไปเสียนานแล้ว.... หรือบางทีก็อาจจะแตกไปแล้วก็ได้  ถ้าเธออ่านไม่ผิดว่าอะไรๆมันดูจะง่ายเกินกว่าที่ควรไปมากจนผิดปกติ  และแววตาสีเทาของซิดธ์ก็มีประกายที่ไหววูบอย่างรู้ทัน.... และอย่างที่สองที่ชวนให้เธอต้องมานั่งหน้ามู่ทู่อยู่อย่างนี้จะเป็นอะไรไปได้นอกจาก.... ไอ้รถม้างี่เง่า....!!! เสียงกุบกับดังจากการที่กีบม้าเหยียบกระทบกับพื้นดินแทบจะทำให้เธอกระโดดออกไปนอกรถ  เตะคนบังคับรถม้าให้พ้นหน้าที่  แล้วขโมยปลดม้าออกไปวิ่งเองเสียให้รู้รู้รอด.... มันเรื่องอะไรกันที่ชาวอาชาอย่างซาทาเรียจะต้องมานั่งหงุดหงิดอยู่ในกล่องแคบๆร้อนๆ    ปล่อยให้ม้าก้าวอย่างกับคลานแบบนี้....!!! เธอเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้หรอกว่ามันเสี่ยงแค่ไหนถ้าจะให้ตัวเองออกไปควบม้าปุเลงๆผ่านเมืองในขณะที่ศิลาเวทย์ที่เธอพกอยู่ก็ไม่ได้มีพลังกล้าแกร่งพอสำหรับตบตาใครบางคน  และนิสัยในการบังคับม้าของเธอที่ต่างจากเอลริคก็จะทำให้ใครหลายคนสังเกตและสงสัยซึ่งเป็นสาเหตุอันไม่เข้าท่าเอาเสียเลยที่จะทำให้แผนที่อุตส่าห์ดำเนินมาขนาดนี้ล่ม.... และด้วยเหตุนี้ก็เป็นอันว่าเอลริคก็ได้แสดงความรับผิดชอบสูงสุดของเขา  ด้วยการไปจัดการบอกท่านพ่อเรียบร้อยว่าเขาต้องการเดินทางด้วยรถม้า  ให้เหตุผลที่ไม่มีมูลความจริงถึงอะไรบางอย่างที่เขาต้องการใช้เวลาในการเดินทางช่วงแรกสำหรับคิด.....   เวลาคิดที่ทรมานน้องสาวให้แทบสำลักความเบื่อตาย..... แล้วผลสรุปก็คือแม้ท่านพ่อที่แสนจะใจดีจะสงสัยแต่ก็ให้ความเคารพถึงอะไรบางอย่าง(ที่ไม่มีจริง)นั่นและโอนอ่อนตามความต้องการของลูกชาย..... เจ้าชายตัวปลอมเลยต้องมานั่งนิ่งๆทำตัวเรียบร้อยอยู่ในรถที่โคลงไปโคลงมาชวนเวียนหัวขนาดนี้  และตามกำหนดการชั้นแรกที่เธอฟังบ้างไม่ฟังบ้างจากพี่ชายมานั้น  มันหมายความว่าเธอต้องทนกับสถานการณ์นรกนี่ไปเกือบตลอดระยะการเดินทางกว่าห้าชั่วโมง  เพราะเธอต้องเดินทางไปให้ถึงที่ประทับข้างทะเลสาบแห่งหมอกและควันไฟทางใต้   ก่อนจะเคลื่อนขบวนต่อไปรับเสด็จเจ้าหญิงแห่งนีลด์ในเช้าวันรุ่งขึ้น .... แค่นี้ก็พอจะทำให้ประสาทของเดเมี่ยนเสียเต็มทน  แต่นั่นก็ยังไม่ใช่ที่สุดของความเบื่อของเธอ.....!!! ความหงุดหงิดของเดเมี่ยนดูจะมีรังสีแผ่ออกไปให้คนข้างนอกบางคนรู้สึกได้   ม่านสีน้ำเงินจึงถูกถือวิสาสะเลิกขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าคมคายขององครักษ์เฟเรียสที่บังคับม้าให้สาวเท้าเลียบอยู่ข้างๆ  .... ภาพตรงหน้าที่องครักษ์รักษาพระองค์หนุ่มคนนี้เห็นไม่ได้แตกต่างไปจากเจ้าชายเอลริคตัวจริงเลยแม้แต่น้อย   ทั้งใบหน้าและรูปร่างนั้นดูเหมือนกับเจ้าชายหนุ่มวัยยี่สิบที่เขาเคยรู้จักมาตลอดตั้งแต่เด็กๆไม่มีผิด    อันที่จริง...ศิลาเวทย์กาเนทระดับห้าทำได้ขนาดนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก  แม้ส่วนที่มักมีปัญหาเสมอๆอย่างดวงตา...ซึ่งมักจะปิดของจริงไม่มิด  แต่ด้วยว่าประกายในแววตาของสองพี่น้องนี้โดยปรกติก็ไม่ได้ผิดแผกกันสักเท่าไหร่  นั่นทำให้การปลอมตัวครั้งนี้ดูจะสมบูรณ์ไร้ที่ติ  และเขาก็อาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าคนๆนี้คือเจ้าหญิงเดเมี่ยนที่ใช้ศิลาเวทย์ปลอมตัวมา  ถ้าเกิดว่าเธอไม่ได้หันมามองเขาแล้วหันค้อนขวับอย่างที่ถ้าเอลริคตัวจริงเป็นคนทำแล้ว  เขาคงต้องรีบวิ่งไปรายงานองค์กษัตริย์ดีลอสด่วนจี๋ว่าคนเป็นลูกชายเริ่มมีอาการผิดปรกติรุนแรง.... "ทรงอ่านรู้เรื่องไหม? "  คำถามจากองครักษ์ประจำตัวเจ้าชายแห่งเอลริคที่บัดนี้ต้องเปลี่ยนมาประจำตัวใครบางคนเสียแทน  หากแต่คนที่ควรจะตอบกลับดันเมินหนีไปทางอื่นเสียดื้อๆอย่างบ่งบอกว่าตั้งใจจะงอนเต็มที่   เห็นดังนั้นชายหนุ่มนัยน์ตาสีดำก็ไม่ซักไซร้อะไรต่อและลดมือปิดม่านลง..... เดเมี่ยนหันไปมองบานหน้าต่างเมื่อครู่อย่างงงๆ  ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเลิกราความพยายามที่จะคุยกับเธอง่ายขนาดนี้.... เสียงม้าควบกุบๆที่เดเมี่ยนจำกัดความว่า ช้าเป็นเต่าทอดน่อง อยู่แล้วผ่อนชะลอความเร็วลงนิดก่อนที่อยู่ดีๆอะไรบางอย่างจะโผล่พรวดกระโจนมาหยุดอยู่ที่ประตูรถม้าของเธอ  ประตูสีน้ำตาลเข้มขัดมันดีดตัวเปิดออก  เผยให้เห็นองครักษ์เจ้าของดวงตาสีรัตติกาลที่บัดนี้เจ้าตัวกำลังก้าวเข้ามาภายในรถ.... "หายงอนรึยังครับ"  คำถามแรกที่ถูกส่งมาจากร่างสูงมองพลางฉีกยิ้มให้กับอีกฝ่ายที่กำลังอ้าปากค้าง  ก่อนที่คนทำหน้าเหรอหราจะรู้สึกตัว  แล้วกลับมาเก๊กตีหน้าหงุดหงิดต่ออย่างพยายามจะรักษาฟอร์มที่แทบไม่เหลือแล้วให้ได้มากที่สุด   คนมองดูหัวเราะหึๆ  ก่อนนั่งลงที่เบาะเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม  แล้วเอ่ยปากย้ำคำถามเดิมเมื่อครู่  "สรุปว่าทรงอ่านรู้เรื่องไหมครับ?"   "ใครมันจะรู้เรื่อง!!! "  ว่าอย่างหงุดหงิดเหลือทนพลางหันไปมองต้นเหตุความไม่สบอารมณ์ที่สำคัญที่สุดของเธอ.... มือขวาวางตุ้บลงบนหนังสือปกสีน้ำตาลเข้มความหนาหลายนิ้วข้างตัว  ก่อนบรรจงตบมันป้าบๆหลายครั้งด้วยความขุ่นเคือง   โพล่งเสียงดัง... "นอกจากจะไม่รู้เรื่อง  ใครจะไปคิดอ่าน  ตำราอะไรหนาอย่างกับพจนานุกรมสมาคมปราชญ์!!"   "ก็เป็นตำราเรียนศิลาเวทย์ชั้นสูงของนีลด์  ย่อมต้องหนาเป็นธรรมดา"  เฟเรียสพยักหน้าตอบกลับอย่างใจเย็น  "แล้วก็ไม่ได้ให้ทรงอ่านทั้งหมดเสียหน่อย  ที่ให้อ่านก็แค่บทแรกกับบทที่สอง.." "บทแรกว่าด้วยความเป็นมาโดยคร่าวๆ  ชนิดที่แบ่งโดยคร่าวๆ   บทที่สองวิธีการใช้โดยคร่าวๆ ข้อควรระวังโดยคร่าวๆ"  เจ้าชายตัวปลอมบ่นหงุงหงิง   "แค่ไอ้คร่าวๆนี่ดันปาเข้าไปเป็นร้อยหน้า" "ถ้าทรงตั้งใจอ่านดีๆคงจะรู้ว่ามีอยู่เก้าสิบเอ็ดหน้า"  คนไม่รู้ร้อนรู้หนาวกล่าวแก้ให้ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย    "ว่าแต่ก่อนจะทรงบ่น ได้อ่านไปแล้วบ้างรึเปล่า" "มันเป็นแค่เรื่องโดยคร่าวๆ  ฉันก็เลยอ่านแค่คร่าวๆ"  ยักไหล่ตอบกลับพลางใบหน้านั้นก็ขยับยิ้มเจ้าเล่ห์   ให้เฟเรียสได้ส่ายหน้าอย่างระอาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้กับเจ้าหญิงตัวแทนแห่งซาทาเรีย นิสัยอย่างนี้ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่เปลี่ยนจริงๆ..... "ถ้างั้น...หวังว่าไอ้คร่าวๆนี่จะมากพอที่จะตอบคำถามสำคัญๆได้"  องครักษ์เจ้าของฉายาคนฝึกม้าดีดกระโหลกบัดนี้ได้ผันอาชีพตัวเองมาเป็นท่านอาจารย์ชั่วคราวว่าให้เจ้าหญิงในร่างเจ้าชายได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก  ไม่คิดว่าไอ้คนตรงหน้าจะมามุกนี้.... ซวยสนิท.... "เฟเรียส  เราไม่ต้องสนใจไอ้เรื่องพวกนี้ไม่ได้เหรอ  ตอนนี้ก็มีงานต้องทำเยอะแล้ว"  คนถูกยัดเยียดให้สวมบทลูกศิษย์พยายามทัดทานเสียงอ่อย  หากแต่คนจริงจังตรงหน้ากลับเมินความต้องการของเธอเสียเฉยพลางชี้แจง "ทรงจำได้ใช่ไหมครับ  ว่าท่านซิดธ์บอกให้ศึกษาเรื่องนี้....  และก็น่าจะทรงทราบว่าถึงท่านจะเห็นเขาเป็นแค่ตาเฒ่า  แต่คำแนะนำของเขาก็มักจะถูก"  เฟเรียสหยุดเพื่อจะปลดดาบที่ห้อยเอวมาวางไว้ข้างตัวไม่ให้เกะกะ   "และอะไรที่ควรจะรู้ก็ควรจะรู้ได้แล้ว  ท่านเอลริคฝากบอกมาด้วยว่าอย่าทำให้เสียภาพพจน์เจ้าชายแห่งซาทาเรีย  แล้วไอ้การไม่รู้อะไรเลยของท่านมันมีปัญหา  โดยเฉพาะเมื่อท่านยังต้องพึ่งพาศิลาเวทย์ในมือไปอีกตลอดสองสัปดาห์" แม้จะไม่ได้คำตอบปฏิเสธชัดเจนแต่เดเมี่ยนก็รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังค้านเธอหัวชนเพดานรถม้า   แล้วเรื่องที่เขาพูดมาก็ดูจะจริงเสียด้วย  ก็ไอ้ของที่เธอกำลังถือมันอยู่ในมือและฝากหัวและหูดีๆที่ยังไม่หนวกไม่ชาของเธอไว้กับมัน   แต่เธอกลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันสักอย่างนอกจากรู้ว่าใช้ทำอะไร   คิดยังไงก็เสียหายหลายแสน.... คราวนี้ก็คงต้องยอมตามๆพ่อตัวดีตรงหน้าไปนี่แหละ..... "แล้วทีนี้จะให้ข้าเป็นคนถามหรือท่านมีอะไรจะถาม"  เฟเรียสออกปากหยั่งเชิง   นัยน์ตาสีดำนั่นทอประกายอย่างบ่งบอกว่าเจ้าตัวรู้จักเธอดีขนาดไหน  แต่ถึงแม้มันจะน่าหมั่นไส้  การทำหยิ่งไปเรื่อยๆทั้งๆที่รู้ตัวว่าโง่อยู่  แม้แต่เธอก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด.... "ไม่ทั้งสองอย่าง"  เจ้าหญิงตัวดีตอบปฏิเสธชัด  ก่อนที่มือบางจะโบกพรึ่บแล้วรีบอธิบายต่อเมื่อเห็นคิ้วเข้มของคนตรงหน้าขมวดมุ่นขึ้น  "ชั้นหมายความว่า  นายเล่าให้ฉันฟังเลยจะเร็วกว่าน่ะ" เฟเรียสขยับยิ้มเล็กๆที่มุมปากก่อนจะพาคนเจ้าชายจำเป็นตรงหน้าเข้าสู่บทเลคเชอร์เรื่องศิลาเวทย์ที่ยาวเหยียด..... + + + + + + + + + + + + (มีต่อ) จากคุณ : A.A the wolf (A.A the wolf) - [ 24 ม.ค. 48 15:37:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "ทีนี้พอจะจำได้รึยังครับ"   เป็นคำถามที่ดังขึ้นหลังจากการเริ่มต้นของบทเรียนยาวกว่าสี่ชั่วโมงเศษ  นับเป็นชั่วโมงเรียนแรกเลยก็ว่าได้ที่เดเมี่ยนไม่ฟุบลงไปคารวะอาจารย์เสียก่อน   และแม้มันจะยาวนานกว่าบทเรียนปรกติของเธอกว่าสองเท่า  แต่กลับไม่น่าเบื่ออย่างที่เคยเลยสักนิด  ด้วยคนตรงหน้าเป็นครูที่ชาญฉลาดพอที่จะมีวิธีจัดการให้ลูกศิษย์มีปัญหาอย่างเธอต้องสนใจอยู่ตลอดเวลา  เฟเรียสพูดไปก็ถามเธอไปพลางแทบจะประโยคต่อประโยค   และเขาก็เหน็บได้เจ็บแสบไม่เบาเลยเมื่อเธอไม่ตั้งใจฟังแล้วตอบคำถามไม่ได้   แม้การเสียดสีจะไม่ใช่เรื่องดีและยังเป็นวิธีสอนที่ไม่ได้รับการยอมรับจากสมาคมปราชญ์และบรรดาอาจารย์ทั้งหลาย   เพราะฉะนั้นผู้มีความรู้และฐานะอย่างปราชญ์หญิงเรอองถึงไม่ใช้มัน   แต่มันก็ดูจะเป็นวิธีการจัดการที่ดีที่สุดแล้วกับคนที่ไม่ยอมแพ้ใครอย่างเดเมี่ยน   และเพราะความที่เฟเรียสดำรงตำแหน่งเป็นองครักษ์  เขาจึงไม่สนใจลักษณะครูที่ดีสากลนั่นมากไปกว่าผลลัพธ์ที่ได้ในหัวของคนที่เขาจะสอน...   ไอ้สิ่งต่างๆในเก้าสิบเอ็ดหน้าของตำราศิลาเวทย์จึงมีสิทธิและโอกาสได้ไปโลดแล่นในสมองของเจ้าหญิงเดเมี่ยนแห่งซาทาเรียเป็นครั้งแรก.... "ก็...พอจะจำได้แล้ว"  คนเพิ่งจะได้รู้จักความรู้สึกของการที่ความรู้ไหลเข้าหัวทีละมากๆตอบเสียงอ่อยอย่างชักจะหมดแรง   แต่แววตาสีน้ำเงินนั่นก็ยังฉายชัดความมั่นใจในตัวเองที่มีมากเต็มเปี่ยม... คนเป็นอาจารย์ลอบยิ้มให้กับลูกศิษย์ของเขาก่อนออกปากถามคำถามทบทวนเป็นรอบสุดท้าย.. "ถ้าอย่างนั้นจากการแยกชนิดอย่างคร่าวๆ  บอกได้ไหมว่าศิลาเวทย์ชนิดไหนที่ใช้ในการติดต่อสื่อสารได้" "ลาพิซ-ลาซูรี พลังระดับเจ็ดขึ้นไป"  คนตอบตอบอย่างมั่นใจ "วิธีการใช้ลาพิซ-ลาซูรีล่ะครับ"  เฟเรียสถามต่ออย่างรวดเร็วโดยไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปเสียเปล่าๆ "กรณียังเป็นแร่บริสุทธ์ใช้หาอัญมณีชนิดเดียวกัน   กรณีลงลักษณะหรือเจียระไนแล้ว  ใช้หาอัญมณีที่ลงลักษณะสื่อถึงกันโดยผู้ใช้ศิลาเวทย์   อัญมณีที่มีพลังแรงระดับ 7 ขึ้นไปใช้พูดคุยติดต่อสื่อสารได้ ระยะทางใกล้-ไกลขึ้นกับความแรง" เดเมี่ยนว่าฉอดๆอย่างถอดคำพูดคนตรงหน้ามาเหมือนเป๊ะไม่มีตกหล่น  หลังจากถูกบังคับให้ท่องจำประโยคนี้อยู่สิบกว่าเที่ยวเมื่อตอบไม่ได้ในครั้งแรก "ชนิดของศิลาเวทย์ที่นายทหารชั้นผู้ใหญ่มักจะมีไว้ในครอบครอง  คืออะไรและใช้ทำอะไร " "ไดมอนด์  ใช้เสริมความแข็งแกร่งของวัตถุ  โล่ ดาบ และร่างกาย  วิธีใช้สำหรับอัญมณีที่เจียระไนแล้วคือให้สัมผัสกับวัตถุ  สำหรับแร่บริสุทธ์ต้องให้ผู้ใช้ศิลาเวทย์ลงลักษณะก่อน"  เจ้าหญิงตัวดีในร่างของเจ้าชายเอลริคยิ้มเผล่  ตอบทั้งเรื่องที่ถามและต่อเรื่องที่ไม่ได้ถามให้เสร็จสรรพเรียบร้อย  ก่อนหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วยักคิ้วส่งให้คนตรงหน้าอย่างที่คนเป็นพี่ชายชอบทำเป็นประจำ.....   เฟเรียสมองท่าทีของเจ้าชายจำเป็นตรงหน้าแล้วก็ขยับยิ้มขันก่อนจะกลับมาตีหน้าเคร่ง  กล่าวถามคำถามต่อไป "ท่านพูดถึงการลงลักษณะ  ทรงทราบไหมว่าคืออะไร?"   "วิธีการดึงพลังของศิลาโดยพวกผู้ใช้ฯ  แต่ตอนนี้นายสอนชั้นแต่คร่าวๆเพราะฉะนั้นเราเลยไม่พูดถึง"   ตอบมาถึงตรงนี้คนเป็นครูก็เปลี่ยนความคิดในการมองลูกศิษย์เสียใหม่สิ้นเชิง  ที่จริงคนตรงหน้าก็ฉลาดไม่แพ้พี่ชายของตนเองเลยสักนิด  ความจำของเธออาจจะดีมากกว่าเสียด้วยซ้ำ  ถ้าไม่ติดว่าความขี้เกียจที่มีมันเยอะมากเกินไปหน่อย  คนตรงหน้าก็อาจจะได้เป็นนักเรียนตัวอย่างของปราชญ์หญิงเรอองไปแล้ว แต่ไอ้อุปสรรคที่มากเกินไปหน่อยนั้น...มันก็อาจจะใหญ่หลวงเกินไปก็ได้.... "ศิลาคู่ปฏิปักษ์ที่เรียกกันอย่างเป็นทางการนั้นหมายถึงศิลาเวทย์ชนิดไหน?" "สปิเนลและมูนสโตน" เดเมี่ยนตอบกลับฉะฉาน  อันที่จริงการได้รับรู้อะไรๆแล้วได้ตอบคำถามเป็นความรู้สึกทีดีทีเดียว  "สปิเนลมีหลายแบบ  แต่ชนิดที่จะมีสิทธิเป็นศิลาเวทย์ต้องเป็นสีดำสนิท...มีพลังดูดซับพลังเวทย์และพลังอื่นรอบตัว  ส่วนมูนสโตนสีขาวใสหรือหมอก..ใช้รักษาเสถียรภาพของพลัง  ศิลาทั้งสองจึงมีอำนาจหักล้างกันได้"     คนเป็นองครักษ์พยักหน้าให้กับคำตอบที่ถูกต้องก่อนว่า  "คำถามสุดท้าย   ข้อจำกัดของการใช้ศิลาเวทย์ทุกชนิดคืออะไร" "ผู้ใช้ต้องมีพลังการรับรู้ไหลผ่าน  ดาบที่บรรจุไดมอนด์จะแข็งแกร่งได้ต้องมีผู้ถือ  ลาพิซ-ลาซูรีจะค้นหาพวกเดียวกันได้ก็ต่อเมื่อมีคนใช้สื่อหรือสัมผัสสื่อ  กาเนทจะกางมนตร์ลวงตาได้คนใช้ก็ต้องถือติดตัว  สรุปทั้งหมด  ถ้าผู้ใช้สลบ...หลับหรือตาย  ศิลาเวทย์ก็ใช้ไม่ได้" "เห็นรึเปล่าว่าแค่อยากจะทำก็จะทรงทำได้ดี"  ถ้อยคำเปรยประกาศการจบคอร์สบทเรียนฉบับรวดรัด  คำพูดที่เดเมี่ยนรับรู้ว่าคนที่ไม่ถนัดในการออกปากชมผู้อื่นอย่างเฟเรียสกำลังพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วที่จะชมเธอ  ให้เจ้าหญิงที่แม้จะอยู่ในร่างคนอื่นก็ยังทำตัวไม่สมฐานะเหมือนเดิมหัวเราะกึกๆก่อนว่าอย่างไม่มีความคิดจะถ่อมตัวลงสักกะนิด "ชั้นก็รู้ตัวเองอยู่แล้วว่าเก่ง  ไม่ต้องย้ำหรอกเฟส"   คำเรียกขานชื่อนั้นกลับไปเหมือนกับสมัยก่อนให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าตอนนี้เจ้าหญิง (เจ้าชาย) ตรงหน้ากำลังอยู่ในสภาพอารมณ์ดี....  เฟเรียสขยับยิ้มขึ้นเมื่อคิดได้ดังนั้น  แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรตอบกลับไปเสียงก้อกๆก็ดังขึ้นที่ข้างหน้าต่างของรถม้า  คนเป็นองครักษ์จึงกระชับดาบเตรียมพร้อมอย่างรู้หน้าที่ก่อนเอื้อมมือขึ้นเลิกผ้าม่านออก.... นายทหารคนหนึ่งบนหลังม้าค่อมหัวอย่างนอบน้อมให้กับเดเมี่ยน(ในคราบเอลริค)ก่อนกล่าวรายงานชัดถ้อยชัดคำ.... "เจ้าชายเอลริค  องครักษ์เฟเรียส  พวกเรากำลังจะถึงที่ประทับแล้วครับ" ว่าจบเขาก็ก้มหัวลงอีกครั้งก่อนจะบังคับม้าถอยไปอีกทาง   เฟเรียสลดมือลงจากผ้าม่านปล่อยให้มันทิ้งตัวปิดลงตามเดิมก่อนหันมาทางเจ้าชายเอลริคตัวปลอมที่กำลังหยิบพจนานุกรมที่ตัวเองเคยสาบานจะไม่แตะต้องอีกขึ้นมาพลิกดูเล่นก่อนว่า "พวกเราเดินทางกันเร็วกว่าที่คิดเสียอีก  ชั้นนึกว่ามันจะน่าเบื่อเป็นบ้าที่ไม่มีอะไรทำระหว่างทาง... " "ก็ทรงมีอะไรบางอย่างทำมาตลอดทาง  จะมีเวลาที่ไหนมานั่งเบื่อ"   ถ้อยคำของเฟสที่ไพล่ไปถึง อะไรบางอย่าง กระทบเข้าที่ใจของเดเมี่ยน  ให้คิดได้ถึงคำขอของพี่ชายต่อเสด็จพ่อ....เธอเงยหน้าพรึ่บจากหนังสือในมือ  ออกปากถามคนที่ดูจะรู้อะไรๆดีตรงหน้า "หรือว่าอะไรบางอย่างที่พี่บอกว่าจะคิดระหว่างทาง..." องครักษ์ตรงหน้าเพียงขยับยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนตอบสั้น...  "นั่นคงหมายถึงอะไรบางอย่างที่ต้องเรียนระหว่างทาง..." แค่คำตอบนั้นก็ตอบความสงสัยของเดเมี่ยนได้ชัดเจนเพียงพอแล้ว.... เจ้าชายเอลริคแห่งซาทาเรีย.....เจ้าชายที่มีลูกเล่นแพรวพราวเหนือชั้นเสมอ.... และเพราะอย่างนั้นเขาเลยไม่เคยโกหกสักครั้ง..... บางทีพ่อมดจอมพลิกลิ้นแห่งอาณาจักรอาจจะหมายถึงเขาเสียมากกว่าไรเจล..... (( บทที่ 8   แผนการเดินทาง )) + + + + + + + A/N : เลิกแก้ตัวเรื่องลงช้ากันดีกว่า  รู้สึกว่าตอนนี้พระเจ้าจะไม่เป็นใจให้เราเข้าเน็ตยังไงชอบกล...จะเล่นเน็ตโรงเรียนเขาก็ไม่ต่อ  กลับบ้านโทรศัพท์ก็เจ๊ง  กรรม... ตอบเมนท์ หนมจีน - เราก็ชอบเอลริคเหมือนกัน  แต่ไม่เป็นไรๆเดี๋ยวเขาก็แอบมีบทอยู่เรื่อยๆนั่นแหละ  ((แต่ก็น้อยอยู่ดี)) scottie - อ่านต่อเลยเจ้าค่า จากคุณ : A.A the wolf (A.A the wolf) - [ 24 ม.ค. 48 15:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านชื่อเดเมี่ยนทีไร นึกว่าผู้ชายทุกที จากคุณ : scottie - [ 25 ม.ค. 48 11:32:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่ารักจังเอลริกเนี่ย อ่านแล้วนึกภาพตามไปด้วย อืม .. ท่าทางจะสวยมากเลยนะเนี่ย คิก ๆ จากคุณ : jiw - [ 25 ม.ค. 48 13:21:36 A:61.90.109.31 X: ]