ความคิดเห็นที่ 1 ตามภาพ  AB CD เป็นเส้นผ่าศูนย์กลางสองเส้นของ วงกลม ถ้าหาก ....ACD= 2AOC โดยที่เส้นผ่าศูนย์กลาง ของวงกลม  เป็น 30 ซม.  จะได้...BOC arclength เป็นกี่ซม. ? (A)10...(B)12...(C)20...(D)... (ข้อสอบการสอบใหญ่ปี 2001) (ป.ล. สัญลักษณ์ทางคณิตศาสตร์บางอย่าง โพสต์แล้วกลายเป็นภาษาต่างดาว จึงต้องลบออก ขออภัย) จากคุณ : beer87 - [ 24 ม.ค. 48 19:10:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ตะกี๊โพสต์รูปไม่ติด) จากคุณ : beer87 - [ 24 ม.ค. 48 19:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3          อย่าเพิ่งสนใจกับโจทก์ดังกล่าว มันเป็นโจทก์โบราณคร่ำครึสำหรับทดสอบความรู้ทั่วไปเท่านั้น ไม่ว่าคุณจะทำเป็นหรือไม่เป็น คำตอบไม่ใช่สิ่งสำคัญ ผมเพียงต้องการบอกให้คุณรู้ว่า เวลาโดยส่วนใหญ่ พวกเราใช้ชีวิตอยู่อย่างไรเท่านั้นเอง หรือจะพูดให้ชัดเจนยิ่งขึ้นกว่านั้นก็คือ สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเป็นทุกสิ่งที่สำคัญที่สุดของพวกเรา และชีวิตในส่วนที่เป็นของเราเอง จะอยู่หลังจากส่วนที่เหลือของสิ่งพวกนี้          หากเป็นไปได้ ผมจะลองเล่าเรื่องให้มันตลกกว่านี้ อันที่จริงผมไม่ใช่คนประเภทตลกโปกฮา แต่คุณคงจะรู้ วัยรุ่นอย่างพวกเรานั้นไม่ค่อยจะเข้าใจกันหรอก ว่ามนุษย์ไม่สามารถแบ่งประเภทเป็นกลุ่มต่าง ๆ เหมือนในตำราชีวะวิทยากันได้ง่าย ๆ ขนาดนั้น .... เมื่อตอนเริ่มต้น คุณทดลองสไตล์นี้ ทดลองสไตล์นั้น แล้วคุณก็สังเกตว่าที่ไหน ๆ ต่างก็ต้องการคนที่ตลกโปกฮา ใช่ว่าคุณจะเก่งกาจทางด้านขบขันเท่าไหร่นัก แต่ถ้าคนอื่น ๆ บังเอิญโง่กว่าคุณสักหน่อย บิงโก ! ทุก ๆ คนก็จะลงคะแนนเสียงกันให้คุณสังกัดประเภทตลกโปกฮา ถ้าหากคุณไม่พยายามปฏิเสธอย่างแข็งขันคุณก็จะกลายเป็นประเภทตลกโปกฮาเข้าจริง ๆ          คนประเภทตลกโปกฮาอันที่จริงมีสิทธิประโยชน์หลายอย่าง อย่างเช่นเมื่อมีทัศนศึกษา หรือกิจกรรมอะไรต่าง ๆ คุณจะได้โดดเด่นเสมอ โดยเฉพาะเมื่อทางโรงเรียนเกิดมีเมตตาปราณี ปล่อยพวกคุณร่วมเดินทางกับพวกนักเรียนหญิงห้องอื่นด้วยแล้ว คนประเภทตลกโปกฮาเรียกได้ว่ากำไรที่สุด นอกจากนี้ การทำตัวตลกโปกฮาก็ถือเป็นการพรางตัวที่ดีอย่างหนึ่ง ทุกครั้งที่ใครก็ตามจะเล่าเรื่องตลก หรือยกตัวอย่างอะไรสักเรื่อง ต่างก็ไม่ลืมยกให้คนประเภทตลกโปกฮาเป็นพระเอกเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องเท็จ เมื่อนานเข้า ต่อให้คนประเภทตลกโปกฮาไปทำเรื่องที่หน้าขายหน้าหรือน่าขำแค่ไหนเข้า คนประเภทตลกโปกฮาก็ไม่น่าขายหน้าหรือน่าขำสักเท่าไหร่แล้ว          บางครั้ง ไอ้หน้าจืดบางคนอาจต้องการผลประโยชน์บางอย่าง เช่นจีบหญิงเอย เลือกตั้งหัวหน้าชั้นเอย ... เกิดความคิดจะแอบอ้างเป็นคนประเภทตลกโปกฮาขึ้นมาเสียอย่างนั้น อันที่จริงแล้วนั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้าคุณเคยลองก็จะรู้ การทำตัวตลกไม่ได้ง่ายไปกว่าการแจงสูตรคณิตศาสตร์หรือทดสอบอ่านออกเสียงภาษาอังกฤษเลย ทั้งหมดนี้ต้องอาศัยการสะสมในระยะยาว พูดให้กระจ่างก็คือ ไม่ใช่เรื่องที่คุณเล่านั้นขำไม่ขำ แต่อยู่ที่คนฟังว่าจะขำไม่ขำ ถ้าคุณเป็นที่ยอมรับว่าเป็นประเภทตลกโปกฮาจริง ๆ โดยส่วนใหญ่แล้ว คุณยังไม่ทันจะพูดอะไร พวกเขาก็เตรียมพร้อมที่จะหัวเราะให้ท้องแตกแล้ว เหมือนกับเร็ว ๆ  นี้เลื่อนขึ้น ม.3 ยังไม่ทันจะได้ตำราเรียน คุณครูก็ชอบใช้วิธีนี้ คือให้นักเรียนผลัดกันขึ้นไปพูดหน้าชั้นเกี่ยวกับ “เทอมใหม่ความหวังใหม่” อะไรเทือกนี้ ทุก ๆ คนก็จะเอาใจคุณครู พูดกันประมาณว่าวันวานผ่านไปแล้วจงปล่อยให้ผ่านไป วันนี้เป็นวันใหม่ต้องทำทุกสิ่งให้ดีกว่า ทุกคนแสดงบทบาทกันอย่างถึงพริกถึงขิง มีการสำนึกผิด สบถสาบานว่าจะกลับตัวกลับใจเป็นนักเรียนที่ตั้งใจเรียน พอถึงตาผม เพิ่งจะไปยืนหน้าชั้นเท่านั้น คุณครูก็เตือนผมว่า          “อาเจ๋ อย่าทำตลก”          ผมกล้าสาบานว่า ผมไม่มีความคิดจะทำเรื่องตลกอะไรแม้แต่น้อย ผมสงบนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง กระแอมเล็กน้อยเพื่อให้โล่งคอ แล้วเริ่มพูดว่า          “คุณย่าผม....”          ผมเพิ่งจะพูดสามพยางค์นี้จริง ๆ ปรากฏว่าแค่สามพยางค์นี้ก็ทำให้ทุกคนทั้งห้องหัวร่องอหาย น้ำหูน้ำตาแย่งกันไหล ฟุบหน้าขำกลิ้งอยู่บนโต๊ะท้องขดท้องแข็ง ผมไม่เข้าใจว่าคุณย่าผมจะน่าขำตรงไหน ท่านเสียไปตั้งนานแล้ว ยังทำให้ทุกคนฮาได้ขนาดนี้          มีเพียงคุณครูเท่านั้นไม่หัวเราะ ผมสงสัยจริง ๆ ว่าทำไมท่านถึงได้มีน้ำอดน้ำทนขนาดนี้ ผลสุดท้ายผมถูกตำหนิพึมพำยกใหญ่ จึงต้องเดินลงมาจากหน้าชั้น อันที่จริงผมตั้งใจจะเล่าว่า ก่อนตายคุณย่าผมท่านได้สั่งเสียผมไว้ว่า ต้องเป็นเด็กดี มุมานะตั้งอกตั้งใจร่ำเรียนหนังสือ ซึ่งเป็นเรื่องที่ถูกคอคุณครูมาก ผมคิดว่าเล่าเรื่องทำนองนี้น่าจะเพียงพอกับการเรียกน้ำตาและความซาบซึ้งจากทุกคนในห้องได้ ทำให้ทุกคนเห็นความสำคัญของความขยันหมั่นเพียร อย่างน้อยคะแนนเฉลี่ยของห้องในการจำลองการสอบควรจะได้ระหว่างสามถึงห้า แต่เสียดายที่คุณครูไม่ให้ผมเล่าต่อ ทุกคนทั้งห้องต่างก็มีความหวังใหม่ เหลือแต่ผมคนเดียว ไม่มีความหวัง จากคุณ : beer87 - [ 24 ม.ค. 48 19:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4          แต่ว่าความหวังก็ส่วนความหวัง ในห้องเรียนผมอย่างน้อยมีสิบกว่าคนหวังไว้ว่าจะขยันเรียนหนังสือ สอบให้ได้ที่หนึ่ง ปัญญาอ่อนที่ไหนฟังดูก็รู้ว่า สอบได้ที่หนึ่งนั้นมีได้เพียงคนเดียวเท่านั้น และอาจไม่ได้มาจากสิบกว่าคนนี้เสียด้วย คุณก็รู้ คนที่มีปัญญาสอบได้ที่หนึ่งจริง ๆ มักจะไม่พูดมันออกมาหรอก น่าสงสาร ท่ามกลางพวกเขาเหล่านี้ ความหวังของทุกคนยากจะเป็นจริง เทอมใหม่เทอมนี้ ฉันหวังว่าอย่างนั้น ฉันหวังว่าอย่างนี้... ความหวังที่ไม่อาจเป็นจริงตลอดทั้งคาบ ต่างก็ผลัดกันพล่ามให้ทั่วห้อง ช่างน่าขบขันยิ่งนัก เพียงแต่ทุกคนในห้องจำต้องทำเป็นตั้งอกตั้งใจฟังอย่างจดจ่อเท่านั้นเอง          พวกเราจะมีเวบบอร์ดประจำห้อง บางครั้งเวลาที่ผมอารมณ์ดี ก็มักจะไปเล่าเรื่องตลกในนั้น การเล่าเรื่องตลกในเวบบอร์ดมีข้อเสียเพียงข้อเดียวก็คือคุณไม่ได้ยินเสียงหัวเราะ ผมจะปิดบังชื่อจริงในเวบบอร์ด และชอบเข้าไปอ่านเวบบอร์ดเสมอ บางครั้งก็มีข้อความสนุกสนานมาก ผมมักจะหัวเราะจนปวดท้องบ่อย ๆ เหมือนกับข้อความหนึ่งในหน้าที่ 9 ของเวบบอร์ด ที่ตั้งชื่อว่า “บ้านของผม” เขียนไว้อย่างนี้ ผมจะคัดลอกมาให้อ่านกันดู          “ตอนเด็ก ๆ ที่บ้านของผมยากจนมาก บางครั้งยากจนกระทั่งทั่วทั้งบ้านเหลือแต่เงินอย่างเดียว ไม่มีอะไรอื่น ๆ เหลืออีกเลย คุณพ่อยุ่งกับการหาเงิน คุณแม่ยุ่งกับการกวาดเงิน น้องสาวจะนอนไม่มีผ้าห่มกันหนาว จึงต้องห่มเงิน น้องสาวปวดท้องขี้ไม่มีกระดาษชำระ ก็ต้องใช้เงินเช็ดก้น ทุกคืนผมต้องอาศัยเผาเงินเพื่อท่องหนังสือ ทำให้สายตาสั้นมาก กลางคืนเข้านอนยิ่งน่าสงสารเข้าไปใหญ่ มีอยู่ครั้งหนึ่งผมปวดฉี่มาก ถึงกับฉี่รดเตียงนอนเลยทีเดียว เพราะเตียงนอนที่บ้านผมใหญ่มาก ผมจึงต้องซื้อแกะมาตัวหนึ่ง วางไว้ข้างๆ ที่ ๆ ผมนอน กลางคืนถ้าปวดฉี่จะได้ควบมันบึ่งไปห้องน้ำได้ทันเวลา ทุก ๆ เดือนผมต้องนำเงินที่บ้านไปเผาทิ้งเป็นระยะ ๆ บางครั้งจำเป็น ถึงกับต้องใช้ระเบิดก็มี ทุกครั้งที่คิดถึงอดีตอันขมขื่น น้ำตาก็อดไม่ได้ที่จะไหลรินออกมาจากเบ้า...”          ความเรียงบทนี้ยังต่อท้ายด้วยข้อความว่าความเห็นของคุณครู “คุณแม่สบายดีฤา” ห้องเรียนของผมเป็นห้องเรียนที่พิเศษและลึกลับ ผู้ปกครองของนักเรียนทุกคนล้วนไม่ธรรมดา ถ้าคุณเข้าใจความหมายของผมละก็ คุณคงเข้าใจว่าทำไมบทความข้อนี้จึงน่าขำ นอกจากนี้เพื่อน ๆ ในห้องอีกกลุ่มหนึ่งเป็นกลุ่มที่มีผู้ปกครองแบบธรรมดา ๆ ผมคิดว่าพวกเขาได้รับการจัดห้องมาตามระบบถูกต้อง ถึงแม้ผู้ปกครองพวกเขาจะธรรมดา ๆ แต่ตัวพวกเขาเองไม่ธรรมดา เพราะพวกเขาทุกคนเป็นพวกหัวโจก ดังนั้นว่ากันมาถึงตรงนี้ ผมสงสัยว่าคงไม่มีการจัดห้องตามระบบที่ถูกต้องหรอก ห้องเรียนพวกเรามีครึ่งหนึ่งมาจากพวกเส้นสาย อีกครึ่งหนึ่งมาจากพวกหัวโจกปีสามติดอันดับของโรงเรียน รวมหัวกันเข้ามา          ประโยชน์อย่างหนึ่งของอินเตอร์เนตคือ ทำให้ผู้คนกลายร่างเป็นร่างเดิม ถึงแม้คุณจะไม่รู้ว่าคน ๆ นั้นเป็นใคร แต่คุณสามารถแน่ใจว่า เสือสิงห์กระทิงแรดผีเปรตตัวประหลาดทั้งหลาย ล้วนรวมหัวกันอยู่ที่นี่ทั้งนั้น ถึงแม้ห้องพวกเราจะดูเหมือนสุภาพอ่อนโยน มักจะได้รางวัลระเบียบวินัยดีเด่น ความสะอาดดีเด่นประจำสัปดาห์เสมอ มีรูปลักษณ์ภายนอกที่สะอาดสะอ้าน ร่าเริง แข็งแรง สดใสมีชีวิตชีวา แต่นั่นเป็นเพียงเปลือกนอก แค่คุณคลิ้กเข้าไปดูกระทู้บนบอร์ดก็จะเข้าใจทันที ว่าความจริงไม่ได้เป็นอย่างนั้น ผมจะคัดลอกข้อความหนึ่งในหน้าที่ 6 มาให้อ่านกัน          ฝากความคิดถึง ถึงคุณแม่ของเพื่อนที่เล่นแร็กฯ ขอร้องพวกนายทีเหอะ เวลาเรียนอย่าคุยกันแต่เรื่องเกมได้ไหม แ-ร่ง เข้าเรียนก็เมาท์ เลิกเรียนก็เมาท์ เมาท์ ๆ ๆ เ**ย กรูไม่มีสมาธิเรียนพอดี โดยเฉพาะไอ้เซ่อแซ่จ้าว วันทั้งวันขลุกอยู่กับเกมลูกเดียว กรูแ-ร่งห้ามแล้วห้ามอีก เมิงก็เห็นความหวังดีกรูเป็นตดไปได้ โ-ตรพ่อโ-ตรแม่ พวกเมิงคุยกันพอหรือยัง ทุกครั้งเวลาเข้าเรียนพวก:-)ก็คุยกันเข้าไป แ-ร่งทำให้กรูคณิตคะแนนตกอีกแล้ว          อีกอย่างไอ้เ**ยจวง เวลาเรียนแ-ร่งเอาแต่ลูบกรู เมิงไม่เคยลูบมาก่อนหรือ:-)เป็นโรคจิตอีแอบกันแน่ ลูบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คลำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ          กรูบอกเมิงกี่ครั้งแล้ว :-)หูหนวกหรือว่าปัญญาอ่อนกันแน่ ** แ**ง แน่จริง:-)ลูบกรูอีกสิ กรูจะเอาวงเวียนเฉาะมือนึงให้เน่าไปเลย (ดูซิจะได้ใช้มืออีกไหม) เสร็จแล้วจะเอาหมึกกรอกแผลของเมิง ให้เมิงเสียวซ่านจนตายเลย กรูแ-ร่งไม่ชอบพูดคำหยาบอยู่แล้ว เ:-)อย่าบังคับกรูนะ อย่าลืมฝากสวัสดีแม่เ:-)ด้วย...          กระทู้ประมาณนี้ยังมีอีกมาก แต่ผมไม่อยากเคาะมาให้พวกคุณอ่านแล้ว เดี๋ยวจะพาลติดกลิ่นขยะเหม็นโฉ่ไปทั่วทั้งตัว ทุกครั้งที่เห็นข้อความประเภทนี้ ผมจะนึกถึงบาทหลวงในหนัง ที่มักจะบ่นพึมพำ ๆ ใช้มือทำรูปกางเขน แล้วก็พูดว่า ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ได้โปรดอภัยให้กับเขา เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร... ไม่รู้ทำไม ผมชอบร้อยเรียงเรื่องพวกนี้เข้าด้วยกัน บาตรหลวงบอกว่าคนอื่นไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร ผมว่าบาทหลวงเองก็ไม่แน่หรอกนะ ที่จะรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร ก็เหมือนกับคุณคงกำลังรู้สึกว่า ผมนี่แหละที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร          ดังนั้น ผมเคยพูดไว้แล้ว พวกเรามีตัวเลือกที่มีจำกัดมาก บางครั้ง ผมเชื่อว่าตัวเองไม่ทำเป็นตลกโปกฮาไม่ได้ นั่นก็เพื่อรักษาสภาพความมีสติ อาศัยอยู่ในโลกใบนี้ใคร ๆ ก็ย่อมอยากฮอตอยากฮิตอยากเปล่งแสง แต่คุณมีตัวเลือกเพียงสองอย่าง ไม่ก็ทำตัวตลกโปกฮา หรือไม่ก็ทำตัวให้บ้าคลั่งหลุดโลก จากคุณ : beer87 - [ 24 ม.ค. 48 19:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5          ผมจำต้องเล่าให้พวกคุณฟังเรื่องหนึ่ง ผมกำลังมีปัญหานิดหน่อย          ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งเขาเลี้ยงต้นกระบองเพชร ตั้งเอาไว้บนโต๊ะ มีวันหนึ่ง กระบองเพชรต้นนี้อยู่ดี ๆ ไม่รู้ลงไปอยู่ที่เก้าอี้ได้อย่างไร เพื่อนของผมไม่ทันเห็นก็ทิ้งก้นนั่งแป๊กลงไป เขากระโดดหยองตัวลอยขึ้นมาทันที ไม่ทันได้คิดอะไรทั้งสิ้นก็เอื้อมมือไปคลำก้น ไม่คลำยังว่าไปอย่าง พอคลำปุ๊บหนามของกระบองเพชรก็ตำเต็มมือเต็มนิ้ว แค่นี้ก็เศร้าพอแล้ว แต่นอกจากเขาจะร้องโอ๊กอ๊ากไปตามสัญชาติญาณยังไม่พอ เขายังแลบลิ้นออกมาเลียมือ...          ปัญหาของผมตอนนี้คล้ายกับเขามาก ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้ตัวเองไม่ได้อ่านการ์ตูนในวิชาคณิตศาสตร์ของคุณครูประจำชั้น ตอนนั้นผมรู้สึกว่าตนเองซวยและย่ำแย่ที่สุดแล้ว แต่ผมไม่รู้เลยว่า นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของภัยพิบัติทั้งปวง ถ้าผมไม่ได้อ่านการ์ตูน การ์ตูนเล่มนั้นก็ไม่ถูกริบ ตัวผมก็ไม่ถูกเรียกให้ไปยืนเรียนหน้าชั้น ถ้าไม่ถูกเรียกให้ยืนหน้าชั้นผมคงไม่ไปทำหน้าทะเล้นเรียกเสียงหัวเราะ และไม่โดนเตะออกไปนอกห้องเรียน ถ้าไม่โดนเตะออกไปนอกห้องเรียน ผมคงไม่ไปยืนจ้องพวกนักเรียนหญิงในสนามบาสตอนวิชาพละตาไม่กระพริบ ท้ายที่สุดคงไม่อยู่ในสภาพย่ำแย่ แบบโดนโยนออกมาทั้งคนทั้งโต๊ะเก้าอี้ ให้นั่งเรียนอยู่ริมระเบียงนอกห้องเรียนขนาดนี้          ผมเชื่อว่าเจตนาของคุณครูประจำชั้นเพียงแค่ต้องการให้ผมอยู่นอกห้องเรียนสักพัก ทำความเข้าใจสักหน่อยว่าการได้เรียนภายในห้องเรียนเป็นเรื่องที่น่าสุขใจขนาดไหน แต่การแสดงออกของผมออกจะคล้ายกับชักนำทุกคนให้เข้าใจผิด ว่าการได้นั่งเรียนนอกห้องเป็นเรื่องที่สนุกสนานขนาดไหน ทำให้โทษทัณฑ์ของผมสะสมเพิ่มขึ้นรวดเร็วมาก ไหนจะไม่ตั้งใจเรียน ดื้อด้านไม่เชื่อฟัง ไม่เคารพครูบาอาจารย์ ไม่รู้จักสำนึก.... เป็นกระบุงโกย ระยะเวลารับโทษของผมก็เพิ่มขึ้นจากหนึ่งวันกลายเป็นสามวัน ต่อมาก็ห้าวัน จนกระทั่งตอนนี้คือเจ็ดวัน ไม่รู้ว่าต่อไปจะกลายเป็นอย่างอื่นอีกไหม ผมคาดคะเนว่า ผมน่าจะเป็นนักโทษคนแรกของไต้หวัน ที่รับโทษโดยการถูกคุมขังเอาไว้นอกกรง          ครูประจำชั้นดูเหมือนจะพออกพอใจกับการจัดการเช่นนี้ ถ้าจำไม่ผิด ผมเคยเห็นวรรณกรรมระดับโลกที่ดัดแปลงมาเป็นวรรณกรรมเยาวชนชื่อ “Faust”  ในเรื่องจะมีไอ้ขี้ตืดคนหนึ่งขังตัวเองไว้ในกรงแล้วเอาแต่นับเงิน เขาพูดอย่างโอ้อวดว่า :          “ฮ่าฮ่า คนทั้งโลกถูกข้าขังเอาไว้นอกราชอาณาจักรของข้าหมดแล้ว”          ผมไม่มีเจตนาจะเปรียบว่าครูประจำชั้นผมเป็นไอ้ขี้ตืดคนนั้นเลย เพียงแต่ผมเห็นท่าทีภาคภูมิใจของเขา ในหัวอดไม่ได้ที่จะผุดภาพดังกล่าวขึ้นมาเอง การนั่งเรียนอยู่นอกห้องเรียนเป็นเรื่องน่าเบื่อมาก แล้วผมก็วาดภาพดังกล่าวออกมาเป็นการ์ตูนล้ออย่างไม่ได้ตั้งใจ ต่อมามีเพื่อนคนหนึ่งมันเห็นเข้า คิดว่าถ้าหากเอาภาพนี้ไปแปะบอร์ดคงจะสร้างความฮือฮาไม่น้อย มันไม่ได้ขออนุญาตจากผมก็นำไปแปะเลย ซึ่งนั่นได้สร้างความฮือฮาไม่น้อยขึ้นจริง ๆ และอาการฮือฮานั้นมากกว่าที่คิดอีกเยอะ          คุณคงเข้าใจได้ไม่ยาก ว่าทำไมผมจึงทำให้ครูประจำชั้นต้องทุลักทุเลถึงขนาดนั้น แต่ผมไม่ได้เจตนา หลายต่อหลายครั้ง ที่แม้แต่ตัวผมเองก็ควบคุมไม่อยู่ ข้างในจิตใจของผมก็คือต้นกระบองเพชรดี ๆ นี่เอง ไม่ว่าผมทดลองพูดอะไรหรือเขียนอะไร วาดอะไร ท้ายที่สุดพวกมันก็กลายเป็นหนามแหลม ทิ่มตำคนอื่นจนต้องร้องโอดโอยเสมอ จากคุณ : beer87 - [ 24 ม.ค. 48 19:29:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6          ผมทดลองสงบเสงี่ยม สงบปากสงบคำ เกลี้ยกล่อมตัวเองว่าสมควรแก่โทษแล้ว การนั่งเรียนอยู่นอกห้องเรียน อันที่จริงก็ไม่ได้ย่ำแย่ขนาดนั้น คล้าย ๆ กับจอโทรทัศน์ถูกย่อเล็กหน่อยหรือเสียงวิทยุถูกหรี่ลงหน่อยเท่านั้นเอง นอกจากระยะเวลาสั้น ๆ ตอนเครื่องบินบินผ่าน จะรบกวนเสียงที่จริง ๆ ก็วุ่นวายอยู่แล้วภายในห้อง ดึงดูดสมาธิของผมให้เหม่อมองท้องฟ้าอย่างใจลอยบ้าง นอกจากนี้อะไร ๆ ก็ยังนับว่าไม่เลว ช่วงบ่ายพระอาทิตย์คล้อยต่ำ อุณหภูมิข้างนอกห้องเรียนจะสูงขึ้นกว่าในห้องเรียนอย่างเห็นได้ชัด คุณต้องนั่งเรียนไปพลางปาดเหงื่อไปพลาง แต่บางครั้งเมื่อมีลมเย็น ๆ พัดมา คนในห้องก็ไม่สบายเท่าผมแล้วล่ะ          มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่ค่อยสะดวกก็ตอนพักเที่ยง เหตุการณ์จะทุลักทุเลเอาการ คุณก็รู้ ตอนนั้นเป็นเวลาที่ผู้คนเดินกันขวักไขว่ คุณจะเอาอย่างคนอื่นคือเดินขวักไขว่บ้างก็ได้ แต่ถ้าคุณบังเอิญต้องทานข้าวกล่องในมือไปด้วย เรื่องราวก็ไม่เป็นอย่างที่คุณคิดแล้ว หรือคุณอาจจะไม่สนใจใคร นั่งทานข้าวกล่องในมือบนโต๊ะนอกห้องตัวเองอย่างสง่าผ่าเผยก็ได้ แต่ว่า ตรงนั้นเป็นระเบียงทางเดิน นอกจากกีดขวางการจราจรแล้ว ทานข้าวในสภาพแบบนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าอวดคนเดินถนนทั้งหลายสักเท่าไหร่ มีเพียงช่วงเวลานั้นเท่านั้นหละ ที่คุณจะรู้สึกชอกช้ำระกำใจ โอ้ คุณจะคิดในใจ เรามันไม่มีที่ซุกหัวนอนจริง ๆ ด้วย          ถ้าไม่ใช่คุณแม่ของหยูเฮ่า จู่ ๆ ก็กระโจนเข้ามาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว แล้วทำลายทุกสิ่งทุกอย่างลง พูดตามตรง หลายวันมานี้ผมยังออกภาคภูมิใจกับการหายตัวไปอย่างลึกลับของตัวเองในเวลาอาหารเที่ยง ผมเชื่อว่าคุณแม่ของหยูเฮ่าจะต้องช๊อกแน่ ๆ มิเช่นนั้นเขาคงไม่อุทานด้วยน้ำเสียงที่เหมือนผู้บังเอิญพบที่เกิดเหตุฆาตกรรมในภาพยนตร์สืบสวนสอบสวนหรอก          “โอ้พระเจ้า ! อาเจ๋ เธอทำอะไรนั่นนะ ?”          ผมก็ช๊อกเหมือนกัน แต่ผมไม่ได้ไปพบเห็นฉากสยดสยองอะไรเข้าหรอก ความช๊อกของผมใกล้เคียงกับการนั่งดูภาพยนตร์ในโรงหนัง แล้วจู่ ๆ คนดูที่นั่งข้าง ๆ กรี๊ดขึ้นมาเฉย ๆ นั่นแหละ ขณะนั้นตัวผมกำลังยืนอยู่ข้างในประตูห้องน้ำ ชะโงกหน้าออกมามองข้างนอก ผมไม่ได้คาดคิดว่าจะเจอคุณแม่หยูเฮ่าเดินผ่านไปพอดี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสายตาที่เหลียวหลังกลับมามองนั่นอีก สีหน้าที่ตกตะลึงรวมทั้งน้ำเสียงที่แหลมสูงทิ่มแทงโสตประสาท          ขณะนั้นมือข้างหนึ่งผมถือกล่องข้าว มืออีกข้างหนึ่งยังถือน่องไก่ สภาพของผมสะบักสะบอมมาก ที่แย่ไปกว่านั้นคือ น่องไก่ของผมเพิ่งกัดไปได้ครึ่งเดียว ผมเห็นคุณแม่หยูเฮ่าเดินย้อนกลับมา ย่ำรองเท้าส้นสูงต๊อก ๆ ๆ อย่างไม่ลังเล ผมทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ควรจะยิ้มให้ดี หรือควรทำอย่างไรดี          ผมนึกไม่ออกแล้วว่าในไม่กี่วินาทีตรงนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง เหมือนกับโทรทัศน์ที่จู่ ๆ สัญญาณก็ขาดหายไป ซื่ออออ ซื่อออออ --- จริง ๆ ผมควรจะเดินหนีไปหรือไม่ก็มุดกลับเข้าห้องน้ำ แต่ผมคิดมากเกินไป มันอลวนเสียอีรุงตุงนังไปหมด จนกระทั่งผมได้ยินเสียงควับ...ผลั่ก... ข้าวกล่องในมือซ้ายของผมก็หายไปแล้ว เหลือแต่น่องไก่ครึ่งท่อนในมือขวายังกำแน่นอยู่ บนพื้นหน้าห้องน้ำเต็มไปด้วยเม็ดข้าวสวย กับกล่องข้าวที่คว่ำระเนระนาดกระเด็นกระดอนไปกับช้อน          “ตายจริง--- อาเจ๋ เธอทำอะไรน่ะ”          ผมหันกลับมาทันควัน เจอกับภาพที่คล้าย ๆ สัตว์ประหลาดต่างดาวที่ตัวมีเมือกลื่น ๆ นิ่ม ๆ ในหนัง เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอยู่ในวงปากสีแดงแป๊ด ผมไม่แน่ใจว่าผมเห็นอะไรกันแน่ แต่ในขณะนั้นทั้งตัวของผมกระโดดขึ้นมาเหมือนโดนไฟช๊อต จนกระทั่งผมนั่งลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง จึงนึกขึ้นได้ ว่าสิ่งที่ผมเห็นคือภาพโคลสอัพของปากและลิ้นของคุณแม่หยูเฮ่า ผมคิดไม่ถึงว่าแกจะยื่นหน้ามาใกล้ถึงขนาดนั้น ขณะเดียวกันปากของเธอก็อ้ากว้างและส่งเสียงดังไม่ยอมหยุด          ผมหันหลังให้คุณแม่หยูเฮ่า คิดในใจว่าควรทำอะไรเข้าสักอย่าง จึงแสร้งก้มลงทำเป็นเก็บเศษข้าวและกล่องข้าวอย่างขะมักเขม้น ผมมองเห็นรองเท้าส้นสูงคู่ใหม่ และขาของคุณแม่หยูเฮ่าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของผม ผมมองไม่เห็นสีหน้าบนใบหน้าของเธอ แต่ซุ่มเสียงนั้นเหมือนสั่งมาจากสวรรค์ ทั้งเคร่งขรึมและเจือปนเวทนาสงสาร เธอพูดว่า          “อาเจ๋ ลุกขึ้นมาคุยกับน้าก่อน”          ต่อมาก็คือการสืบสาวราวเรื่อง ทั้งขู่ทั้งปลอบ และสัดส่วนของความจริงอีกเล็กน้อย แน่นอน ไทยมุงจีนมุงทั้งหลายที่ล้อมรอบอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ก็อดไม่ได้หรอกที่จะสอดแทรกความเห็นกันอย่างไม่ต้องเชื้อเชิญ อย่างเช่น          “เขาเวลาเรียนไม่ตั้งใจเรียน แอบอ่านการ์ตูน” หรือไม่ก็ “คุณครูไม่ได้ลงโทษให้เขามากินข้าวในห้องน้ำสักหน่อย เขาแส่หาเรื่องเอง” ประมาณนี้ ซึ่งนั่นก็ช่วยอธิบายในส่วนที่ผมเอ่ยปากยากที่สุดไปแล้ว ทำให้เรื่องราวจบลงรวดเร็วยิ่งขึ้น          คุณแม่หยูเฮ่ายิ่งฟังก็ยิ่งเครียด เธอถามว่า จากคุณ : beer87 - [ 24 ม.ค. 48 19:32:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7          “เธอนั่งเรียนนอกห้องกี่วันแล้ว ? หนึ่งวัน ?”          ส่ายหน้า          “สองวัน ?”          ส่ายหน้า          “สามวัน ?”          ส่ายหน้า          “สี่วัน ?”          พยักหน้า          “ตายจริง แม่เธอรู้เรื่องหรือเปล่า ?”          ส่ายหน้า          อันที่จริงผมคิดว่าเธอคงจะสั่งสอนผมอย่างดุเดือด หรืออะไรเทือกนั้น แต่เธอกลับหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าสะพาย บ่นพึมพำอยู่คนเดียวว่า “เกินไปจริง ๆ ก็แค่เด็กม.สาม” เธอเริ่มกดโทรศัพท์ “น้าต้องบอกแม่ของเธอสักหน่อย...” สักพัก ดูเหมือนจะติดต่อไม่ได้ มีเสียงให้ฝากข้อความ          “ดิฉันไม่สามารถรับสายได้ในขณะนี้ กรุณา...” นั่นเป็นเสียงคุณแม่ของผมแน่นอน คุณแม่หยูเฮ่าไม่ทันคอยให้ระบบพูดจบ ก็ตะโกนกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์          “นี่เหม่ยลี่ ฉันลี่เฟินเองนะ อาเจ๋ลูกเธอมีปัญหาใหญ่ในโรงเรียนแล้ว เธอรู้เรื่องหรือเปล่า ? รีบ ๆ ติดต่อกลับฉันด่วนเลยนะ...”          คุณแม่หยูเฮ่าพูดจบ รอบข้างก็อึงอลไปด้วยเสียงจุ๊ว์ปาก พวกเขาต่างก็พูดตามเป็นน้ำเสียงเดียวกัน          “อาเจ๋มีปัญหาแล้ว”          “ปัญหาใหญ่แล้วทีนี้”          “เอาละชุ่ย เอาละชุ่ย”          “ยุ่งแน่ ๆ ---”          เห็นพวกนี้มันมีทีท่าเฮฮากับความทุกข์คนอื่น ผมมีความรู้สึกฮึดฮัด อยากจับพวกมันทุกคนมาบีบคออัดกำแพงทีละคน งี่เง่า ปัญญาอ่อน ยังต้องพูดอีกหรือ ฉันรู้อยู่เต็มอกแล้ว ว่ายุ่งแน่ ๆ จากคุณ : beer87 - [ 24 ม.ค. 48 19:35:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาอ่านจ้า เป็นแฟนพันธุ์แท้เลยนะเนี่ยเห็นมั้ย หุหุ (แต่อันนี้เคยอ่านไปแล้วอ่ะนะ)... จากคุณ : J - o - u - l - e - [ 24 ม.ค. 48 19:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ช่วยทำลิง เอ๊ยย link ของเก่าให้หน่อยเถอะ ที่ปะไปสองกระทู้น่ะ กระทู้ตกเร็วมาก หาไม่เจอแล้ว จากคุณ : Canossa - [ 24 ม.ค. 48 20:46:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3235990/W3235990.html link ซันเหมาครับผม (แปลเพิ่มแค่ตอนเดียวเอง)          ประมาณบ่ายสี่โมงครึ่ง พวกเขาสองคนก็นัดเจอกันที่เขตตะวันออก ที่จริงคุณแม่ผมโทรกลับหาคุณแม่หยูเฮ่าตั้งแต่บ่ายโมงกว่าแล้ว แต่ทั้งคู่ต่างก็ติดประชุมคณะผู้บริหาร เรื่องทั้งหมดจึงต้องว่ากันหลังประชุมเสร็จ          ผมแทบจะรู้จักนายหยูเฮ่าตั้งแต่จำเริ่มจำความได้ หยูเฮ่าตอนนี้อยู่ชั้นม.สอง เล็กกว่าผมปีหนึ่ง เมื่อตอนป.สี่ พ่อของเขาไปทำธุรกิจที่อเมริกา แล้วไม่กลับมาอีกเลย จนกระทั่งเข้ามัธยม หยูเฮ่าเพิ่งรู้ว่าพวกเขาหย่ากันไปนานแล้ว ผมจำได้เมื่อตอนที่เขาเริ่มหัดเขียนเรียงความใหม่ ๆ เคยเขียนเรียงความเรื่องหนึ่งชื่อ “คุณแม่ของฉัน” มีอยู่ท่อนหนึ่งเขียนไว้ว่าอย่างนี้          คุณแม่ของผมมีรสนิยมสูง เธอจะสวมใส่เสื้อโค๊ตขนมิงค์กับยี่ห้อดัง ๆ แต่เธอกลับชอบเช่าวีดีโอประเภทน้ำเน่าหลังข่าวแบบ “อาซิ่น” มาดู พอเขาเห็นคนในละครน่าสงาร ไม่มีเสื้อผ้าใส่ ไม่มีข้าวกิน ก็มักนั่งอยู่หน้าจอทีวี แล้วก็เอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้...          ถ้าจะให้ผมพูด การแต่งตัวของคุณแม่เขา ไม่อาจเรียกได้ว่ามีรสนิยมหรอก อย่างเก่งก็พูดแค่ว่าเธอถนัดการใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเท่านั้นเอง ผมไม่รู้ว่าเธอเอาเงินมาจากไหนมากมาย เธอให้เงินกับศัลยแพทย์ ให้ช่วยดูดไขมันตรงนั้น ไขมันตรงนี้ ให้เงินกับจักษุแพทย์ ให้ทำตาสองชั้น ดึงถุงใต้ตา ให้เงินกับแพทย์ผิวหนัง ให้ยิงเลเซอร์กำจัดฝ้าบนใบหน้า บนแขน ให้เงินกับทันตแพทย์ ให้ขัดฟันทั้งปากจนขาววับ ... เธอจ่ายเงินเพื่อกำจัดทุกอย่างที่ดูขัดหูขัดตาบนตัวของเธอ          นอกจากนี้ คุณแม่หยูเฮ่ายังเต้นแอโรบิก เข้าชมรมนักอ่านหนังสือ สมาคมสุขภาพจิต ฟังคอนเสิร์ตซิมโฟนี่ ดูภาพยนตร์ ดูละครเวที เรียนวาดภาพ เรียนเขียนพู่กันจีน เป็นคุณแม่อาสาประจำโรงเรียน คบเพื่อนชาย ชงกาแฟและนั่งหาว ...จะว่าไปแล้ว ชีวิตของเธอควรเต็มอิ่มและมีความสุขมากจึงถูก แต่พวกผู้ชายมักทำให้เธอไม่มีความสุข ในความทรงจำ เธอมักจะมาร้องห่มร้องไห้ที่บ้านของผม แล้วก็พร่ำบ่นความเลวทรามต่ำช้าของผู้ชายที่ไม่เคยซ้ำหน้า ส่วนแม่ของผมก็จะนั่งฟังพลางหาวหวอดไปพลาง อันที่จริงพวกผู้ชายเหล่านั้นก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอพูดเสียหมด อย่างน้อยก็มีหลายคนที่หยูเฮ่าเองยังชอบ น่าเสียดายที่หยูเฮ่าไม่มีสิทธิ์ออกเสียงตั้งแต่ต้นแล้ว เขาไม่มิสิทธิ์ออกเสียงแม้แต่เรื่องพ่อของตัวเอง นับประสาอะไรกับพวกผู้ชายต้อยต่ำที่ไม่ใช้ญาติโกโหติกาพวกนั้นเล่า ปกติแล้วข่าวสารของผมจะฉับไวกว่าหยูเฮ่าเสียอีก เพราะคุณแม่ของผมกับคุณแม่หยูเฮ่าเป็นเพื่อนรักกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย          สรุปว่า คุณแม่หยูเฮ่ากับคุณแม่ของผมได้เจอกันแล้วตอนบ่ายสี่โมงครึ่ง เธอช่างกระตือรือล้น อาจเพื่อเป็นการตอบแทนช่วงเวลาที่หาวหวอด ๆ ของคุณแม่ผมตอนเธอเล่าเรื่องไม่เป็นเรื่องฟังเสมอกระมัง เพราะในที่สุดก็ถึงคิวที่คุณแม่ของผมจะต้องร้องห่มร้องไห้บ้างเสียที ทั้งสองจึงนั่งลงในร้านเล็ก ๆ คล้าย ๆ ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เริ่มจากเรื่องสัพเพเหระ แล้วตัดเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว วกเข้ามาเรื่องของผม คุณแม่หยูเฮ่าเล่าตั้งแต่เรื่องในห้องน้ำ จากนั้นก็คือสถานที่เกิดเหตุฆาตกรรม ตามด้วยเม็ดข้าวที่ร่วงกราวเต็มพื้น กล่องอาหาร ... เหตุการณ์ลึกลับและปมปัญหาที่ชวนติดตามสืบสวน          ยิ่งคุณแม่หยูเฮ่าเล่าอย่างออกรสแค่ไหน คุณแม่ของผมก็ยิ่งเคร่งเครียดแค่นั้น เอาแต่ถามว่า          “ทำไมจึงเป็นอย่างนั้นกันนะ”          ผมไม่โทษอาการแสดงออกของคุณแม่ผมเลยแม้แต่น้อย ในด้านหนึ่ง ที่ผ่านมาผมไม่ค่อยได้เปิดโอกาสให้เธอได้แสดงออกถึงความสามารถพิเศษทางด้านนี้สักเท่าไหร่ อีกด้านหนึ่ง มันเป็นปัญหาที่ผมก่อขึ้นมาเอง เป็นประเภทหนามตะบองเพชร เมื่อตำก้นเข้าแล้ว อย่างไม่ต้องสงสัย มันจะเกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งคุณจะแหกปากร้องก็ไม่ถูก จะกระโดดโลดเต้นก็ไม่ใช่...          คุณแม่หยูเฮ่าคงจะเสนอทางออกประมาณว่า ให้ลองคุยกับผมดู ลองคุยกับครูประจำชั้นดู หรือว่าคุยกับคุณครูใหญ่โดยตรง ผมเดาว่าคุณแม่ผมไม่ได้ฟังความเห็นพวกนี้เข้าไปเลย ในขณะนั้น สิ่งที่เธอต้องการคือเวลาสำหรับสงบจิตสงบใจ สงบสติอารมณ์ ไม่ใช่ข้อเสนอแนะที่ยาวเหยียดน่ารำคาญ อาจเพราะสังเกตได้ว่าการสนทนาของตัวเองชักจะเรื่อยเปื่อยไม่มีเป้าหมาย คุณแม่หยูเฮ่าจึงนิ่งเงียบชั่วขณะหนึ่ง คุณแม่ของผมก็เงียบเหมือนกัน เธอจิบกาแฟที่แทบจะเย็นชืดแล้วคำหนึ่ง ใช้ท่าทีที่พยายามสุขุมและเป็นกลางที่สุด พูดเรียบ ๆ ว่า          “ลงโทษกันขนาดนี้ ดูเหมือนจะเกินไปหน่อยนะ” คุณแม่หยูเฮ่าเห็นว่าสมควรแก่เวลาที่จะพูดถึงประเด็นแล้ว เธอมองซ้ายมองขวา ชะโงกหน้ามา กดเสียงต่ำ ๆ ค่อย ๆ กระซิบด้วยถามคุณแม่ของผมอย่างหวาด ๆ ว่า “ฉันจำได้ว่านับตั้งแต่เทอมที่แล้วเป็นต้นมา หลังเลิกเรียนอาเจ๋ก็ไม่ไปเรียนพิเศษกับคุณครูประจำชั้นของเขาอีกเลยใช่ไหม ?”          “อาเจ๋บอกว่าเสียเวลาเปล่า ๆ ....” คุณแม่พูด จู่ ๆ เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอย้อนถามคุณแม่หยูเฮ่าว่า “ไม่ใช่กระมัง ?”          “เธอรู้ได้อย่างไรว่าไม่ใช่ล่ะ ?”          คุณแม่ผมนิ่งเงียบไป ซึ่งนั่นมักจะหมายความว่าสิ่งที่คุณพูดมีเหตุผล คุณแม่ผมจึงจะนิ่งอึ้ง ขณะนั้นคุณแม่หยูเฮ่าจะต้องภาคภูมิใจมากอย่างแน่นอน เธอดูเหมือนจะชดใช้เครดิตที่เธอมานั่งร้องห่มร้องไห้ที่บ้านของผมจนหมดแล้ว แต่เนื่องจากปฏิกิริยาดังกล่าว ดูเหมือนเธอจะมีเครดิตขึ้นมาอีกครั้ง          “อาเจ๋เองก็ขึ้นม.สามแล้ว ฉันคิดว่าเธอเองก็ควรเอาใจใส่เรื่องเขาให้มากกว่านี้อีกหน่อย” เธอตบไหล่คุณแม่ของผมเบา ๆ “ฉันได้ยินว่าเขาชอบไปอินเตอร์เนตคาเฟ่ ยังคบเพื่อนประหลาด ๆ ...”          คุณแม่ของผมโทรศัพท์มาหาผมที่บ้านตอนนั้นนั่นเอง ผมจำได้ชัดเจนว่าเป็นเวลาประมาณหกโมงครึ่ง เพราะในขณะเดียวกันนั้นผมนั่งอยู่ในร้านเนต จู่ ๆ มีความรู้สึกผิดอย่างแรงกล้าเข้ามาครอบงำ ทำให้ผมมีความรู้สึกอย่างรุนแรงว่าต้องรีบย้ายก้นกลับบ้านได้แล้ว          ที่บ้านผม โทรศัพท์ดังอยู่ครู่ใหญ่ คนที่วิ่งหอบแฮ่ก ๆ มารับแทบไม่ทันคือน้องสาวป.สองของผม          “พี่เขากลับมาหรือยัง ?” คุณแม่ถาม          “ไม่เห็น”          “คุณพ่อล่ะ”          “ยัง”          “หนูทำอะไรอยู่”          “ทำการบ้านอยู่ค่ะ” น้องสาวผมตอบ จากนั้นก็คือคุณแม่พึมพำพึมพำไม่รู้กำชับอะไรอีกยกใหญ่ ก่อนวางสาย น้องสาวก็ถามว่า “ตอนแม่กลับบ้าน ช่วยหาใบหม่อนมาให้หนูหน่อยได้ไหม ?”          “อะไรนะ ?”          “ใบหม่อน” ผมสามารถนึกภาพออก ว่าน้องสาวผมจริงจังขนาดไหน “ต้องใช้เลี้ยงหม่อนไหมในวิชาธรรมชาติศึกษาของโรงเรียน พวกมันไม่มีอะไรจะกินแล้ว ใกล้จะอดตายแล้ว” จากคุณ : beer87 - [ 24 ม.ค. 48 21:16:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แค่นี้ก่อนนะคับ แหะ ๆ ขอฟังคำแนะนำก่อน ยาวเกินไปเดี๋ยวจะไม่ยอมอ่านกัน จากคุณ : beer87 - [ 24 ม.ค. 48 21:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ใช้ได้มากๆเลยครับ การแปลมีความเป็นตัวของตัวเอง จากคุณ : Zhang - [ 24 ม.ค. 48 23:07:57 A:202.59.255.39 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 รู้สึกเหมือนเรื่องนี้เครียดๆ ยังไงไม่รู้ ผมบรรยายได้โตกว่าอายุเยอะเลย จากคุณ : scottie - [ 25 ม.ค. 48 11:48:56 ]

ความคิดเห็นที่ 14 . .          ประมาณหกโมงสี่สิบห้า ผมพยายามอย่างมากในการยกก้นตัวเองขึ้นจากเก้าอี้หน้าจอ ในที่สุดก็พาตัวเองมาถึงหน้าโต๊ะชำระเงินของเจ้าของร้าน เจ้าของเรียนนั่งอยู่หลังโต๊ะ รับธนบัตรห้าร้อยเหรียญไปจากผม          ระยะทางตรงนี้แม้จะไม่กี่เมตร แต่มักจะก้าวเท้าด้วยความลำบากยากยิ่ง ต้องเดินนานมาก บางครั้งคุณอาจต้องเจอกับคนที่ฆ่ามอนสเตอร์เก่ง ๆ มาแบ่งปันประสบการณ์ หรือคุณอาจเจอพวกดวงซวยมาเข้าพวกทำภารกิจ ... มักมีเรื่องราวมากมายรัดตัวคุณเอาไว้ ร้านเนตทำให้คุณรู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญ วิธีการโกงเวลาอัพเลเวลของคุณ ความเห็นและทัศนคติโง่ ๆ ของคุณ .... ทุก ๆ คนจะมองจะฟังทุก ๆ สิ่งนี้เหมือนเป็นเรื่องสำคัญ พวกคุณสามารถร่วมมือกันยำอาจารย์ใหญ่ อาจารย์ เพื่อนร่วมชั้นเรียน หรือระบบออนไลน์ที่คุณไม่ถูกใจ.... เอาเป็นว่าจะทำอะไรก็ได้ บางครั้งเป้าหมายของภารกิจอาจเป็นบุคคลหรือเรื่องราวที่คุณไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวหรือรู้จักแม้แต่น้อย แต่บรรยากาศก็สามารถทำให้คุณฮึกเหิมและห้าวหาญอย่างน่าทึ่ง          “ไม่เลวนี่ วันนี้กลับเร็วนะ” เจ้าของร้านพูดกับผม เขาเอาแบงค์ห้าร้อยไปส่องไฟ เพ่งแล้วเพ่งอีก จากนั้นก็เปิดลิ้นชัก บรรจงวางธนบัตรใบนั้นลงช้า ๆ แล้วก็หยิบธนบัตรใบละร้อยสามใบ เหรียญห้าสิบหนึ่งเหรียญ เหรียญสิบอีกหนึ่งเหรียญจากในช่อง ปิดลิ้นชัก นับแล้วนับอีกกับแบงค์ร้อยสามใบในมือ หนึ่งร้อย – สองร้อย – สามร้อย – ตามด้วยค่อย ๆ นับเหรียญที่ละเหรียญบนโต๊ะเหมือนกำลังสาธิตวิชาคณิตศาสตร์ สามร้อยห้าสิบ สามร้อยหกสิบ ....          ศีรษะของเขาล้านเลี่ยนแล้ว อาศัยเส้นผมยาว ๆ ข้างหน้ากลุ่มหนึ่งหวีปัดมาเอียง ๆ เป็นการปกปิด เพราะฉะนั้นเมื่อเขาก้มหน้าลงไปนับเงิน คุณจะสังเกตเห็นเครื่องหมายการค้าที่ตัดกันอย่างเห็นได้ชัด นั่นมันโลโก้ของผลิตภัณฑ์ NIKE ชัด ๆ –– ................  ทุกครั้งที่เห็น ผมจะมีความรู้สึกฮึกเหิม อยากตะโกนออกไปดัง ๆ ว่า “Just do it!” แต่วันนี้ผมไม่อยู่ในอารมณ์ดังกล่าว          เวลาผ่านไปเกือบสามวันสามคืนได้กระมัง ในที่สุดเขาก็นับเงินเสร็จ ทอนให้ผมสามร้อยหกสบ ไม่ขาดไม่เกิน เขาจงใจตบไหล่ของผมทีหนึ่ง พูดด้วยความสนิทสนมเหมือนพี่น้องว่า          “ม.สามแล้วนะ ตั้งใจเรียนหน่อย”          เขาไม่เคยพูดกับผมเช่นนี้มาก่อน อย่างกับคนหวังดี ผมเกือบจะช๊อกเพราะเขา ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ข้างในศีรษะทรง NIKE นั้นคิดอะไรอยู่ ม.สามแล้วจะทำไม ? หรือว่าพอม.สามก็จะกลายเป็นแมลงวันหรือสัตว์ประหลาด ? แมลงวันอย่างน้อยยังสามารถบินวนรอบ ๆ ขี้ได้อย่างมีความสุขของมัน ปัญหาก็คือตอนนี้ แม้แต่ขี้ยังออกปากไล่แมลงวัน ?          ผมแบ่งเงินสามร้อยหกสิบเหรียญในมือเป็นสองก้อน สองร้อยหกสิบเหรียญใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อข้างหน้า อีกหนึ่งร้อยใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงข้างหลัง กันไว้ดีกว่าแก้ ผมรู้สึกสังหรณ์ไม่สู้ดีนัก วันนี้เจอแต่เรื่องซวย ๆ มาทั้งวัน ไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่จะห้ามมันไม่ให้เกิดต่อไปอีก          เป็นไปตามคาด พอก้าวออกมาพ้นขอบประตูเท่านั้น เพื่อน “ประหลาด ๆ” ตามที่คุณแม่หยูเฮ่าพาดพิงถึงก็ปรากฏตัวขึ้นทันที คิดแล้วอยากสำลัก เรื่องที่ผมสังหรณ์ใจ ถ้าผมคิดถึงเรื่องดี ๆ มีความสุขสักหน่อยมันก็จะไม่เกิดขึ้น แต่พอผมกำลังคิดถึงเรื่องแมลงวันเอย สัตว์ประหลาดเอย ขี้เอย พวกเรื่องเลว ๆ เหล่านี้ เกาเหว่ยฉีก็ต้องปรากฏตัวขึ้นจนได้ พอเขาโผล่หน้ามา ก็เข้ามาโอบไหล่กอดคอ ทำเหมือนกับรู้จักมักจี่กับผมอย่างสนิทสนมมาก พลางก็ยิ้มเจ้าเล่ห์          “วันนี้วันอะไรกันนี่ ออกมาแต่วันเชียว จะรีบกลับบ้านท่องหนังสือหรือ ?”          ผมเริ่มรู้สึกรำคาญแล้ว อยากจะสวนกลับไปตรง ๆ ว่า เสือกอะไรด้วย แต่เขาสูงใหญ่กว่าผมหัวหนึ่ง อีกอย่างไอ้หมอนี่อารมณ์ฉุนเฉียว EQ แสนต่ำ ผมจึงจำต้องแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน          “ป๊าด พวกเราต่างก็พี่น้องกันแท้ ๆ อย่าทำหน้าบูด ๆ ใส่กันอย่างนี้ได้ไหม ?” เขาว่า          ผมหยุด หันไปมองเขา ฉีกรอยยิ้มสามวินาทีให้เขาดู จากนั้นก็เดินต่อไป เกาเหว่ยฉีมีทรงผมที่ถูกเจลแต่งผมชโลมเสียจนแข็งตั้งเด่เหมือนตัวการ์ตูนในทีวีโดนไฟช๊อต มีใบหน้ารูปขนมไหว้พระจันทร์ที่โดนบอมไปด้วยเม็ดสิวและแผลเป็น มีพุงที่อ้วนฉุเค้นเอาชุดเครื่องแบบนักเรียนต้องปลิ้นออกมาข้างนอกเป็นลอน ๆ และมีกลิ่นตัวเหม็นฉึ่งอย่างประหลาด นอกจากนั้นก็มีหัวสมองที่บรรจุแต่ขี้เลื่อยไว้เต็มลูก ที่น่าหัวเราะก็คือเขามักจะจินตนาการว่าตนเองเป็นชายหนุ่มที่หล่อเฟี้ยวมาดเท่ห์ที่สุดในโลก วันทั้งวันจะเคลิบเคลิ้มอยู่คนเดียว ใส่เครื่องแบบไม่ติดกระดุม ปล่อยชายเสื้อไว้นอกกางเกง ชอบทำเป็นพูดจาคมเข้มต่อหน้านักเรียนหญิง มองไปมองมาจะเหมือนทารกที่พิการแต่กำเนิดเสียมากกว่า ยังชอบเลียนแบบท่าเดินของนักบาสคนดำอีก ในที่สุดรังแต่จะให้ผู้ที่พบเห็นสงสัยกันว่า ไอ้หมอนี่ไปให้หมอขลิบมา เพิ่งออกจากโรงพยาบาลหรือเปล่า          คุณแม่หยูเฮ่าพูดถูกเรื่องหนึ่ง – เกาเหว่ยฉีนับได้ว่าเป็นไอ้ “ประหลาด ๆ” แต่ผมต้องแสดงความบริสุทธิ์อย่างหนึ่งคือ ผมไม่เคย “คบ” กับเพื่อนประหลาดเช่นนี้มาก่อน เขาไม่ใช่เพื่อนที่ห้องเรียน ผมเองก็ไม่เคยคิดจะไปรู้จักเขา เขาเองต่างหากที่วิ่งมาเรียกตัวเองว่าเป็นเพื่อนของผม เหมือนกับตอนนี้ กอดคอผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เขาพูดว่า          “เพื่อนฝูง ปรึกษาหน่อยสิ”          “อะไร ?”          “ร้อนเงินน่ะ ช่วย ๆ กันหน่อย”          “นี่ ๆ เงินเมื่อคราวนี่แล้วจนป่านนี้ยังไม่เห็นเอามาคืนเลย”          “ครั้งที่แล้วฉันแย่งนายไปเฉย ๆ ก็เคลียร์กันแล้วไม่ใช่หรือ ? ตอนนี้นี่ขอความช่วยเหลือดี ๆ ต่างหาก” เขารัดคอผมแน่นขึ้น “อยู่ในบ้านต้องอาศัยพ่อแม่ ออกนอกบ้านต้องพึ่งพาเพื่อนฝูง” เขาทำเน้นคำว่าพึ่งพาหนัก ๆ “ใครใช้ให้นายเป็นเพื่อนของเราล่ะ ? ช่วยกันหน่อยน่า เราเองก็จะได้ไม่ต้องออกกำลังเปลืองแรงเปล่า ๆ”          “นายปล่อยมือก่อนได้ไหม ?”          “เพื่อนฝูงกันนี่นา ก็แค่แสดงความสนิทสนมกันเฉย ๆ ตื่นเต้นไปได้” เขาคลายวงแขนหน่อยนึง “นายจะช่วยหรือไม่ช่วยกันแน่ ?”          เจอเรื่องอย่างนี้ ผมรู้ดีว่าจะกระเสือกกระสนอย่างไรก็แค่เสียแรงเปล่า ยิ่งกว่านั้นวันนี้ผมจำเป็นต้องรีบเข้าบ้านจริงๆ เคยมีไอ้หน้าจืดคนหนึ่งโดนนายเกาเหว่ยฉีเอาเปรียบเข้าให้ วิ่งไปฟ้องที่ฝ่ายปกครอง เขาคิดว่าฝ่ายปกครองจะต้องตกอกตกใจช๊อกคาที่ ว่าทำไมจึงมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในโรงเรียนได้ แต่เขาคิดผิดถนัด ฝ่ายปกครองไม่ตกใจอะไรเลยแม้แต่น้อย เรื่องทำนองนี้เขารับรู้เยอะเหลือเกินแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าต่อมาฝ่ายปกครองได้จัดการกับเรื่องนี้อย่างไร แต่พวกเขาสอนวิธีคุ้มครองตัวเองและเรื่องควรระวังให้กับเขา น่าเสียดายที่ภายหลังวิธีพวกนั้นไม่ได้ก่อให้เกิดประโยชน์อะสักเท่าไหร่ เกาเหว่ยฉีและสมัครพรรคพวก บรรดาสมุนทั้งหลาย ครั้งที่สองจับเขามาอัดเสียน่วม เขียวปูดนูนโนไปทั้งใบหน้า และในที่สุด เขาก็รู้จักวิธีคุ้มครองตัวเองที่ดีที่สุดและได้ผลที่สุดจนได้          “นายก็ปล่อยมือก่อนสิ” ผมพูด          “ตกลง ทีนี้ก็ปล่อยแล้วนะ” เกาเหว่ยฉีปล่อยมือจริง ๆ “นายจะช่วยหรือไม่ช่วย ?”          ตอนนี้ลูกบอลก็มาอยู่ฝั่งผม แต่ผมไม่อยากเล่นต่อแล้ว ผมควักสองร้อยหกสิบเหรียญออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เช็คบิลทันที          “ต้องอย่างนี้สิ” เขาพอใจ คว้าเงินมาพับในมือ ยิ้มแย้มแล้วพูดกับผมว่า “เราบอกแล้วว่านายนะเป็นพี่น้องกันจริง ๆ พี่น้องกันก็ต้องคอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันอยู่แล้ว ทีหลังถ้านายมีปัญหา เราก็จะดูแลนายเหมือนกัน....”          จนกระทั่งพวกเราแยกกัน เดินเลี้ยวทีหนึ่งที่ทางแยกแล้ว ผมจึงหยิบอีกร้อยเหรียญในกระเป๋าหลังกางเกงออกมามองอย่างใจลอย ผมหยิบธนบัตรใบนั้นออกมามองอาจเป็นการปลอบใจตัวเองสักหน่อยเท่านั้น แต่นั่นไม่ได้ช่วยเหลืออะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้เลย ความรู้สึกปลอบใจตัวเองคงอยู่ไม่ได้นาน ครู่เดียวผมก็ได้ยินเสียงฮึ่ม ๆ ของมอเตอร์ไซค์ดังสนั่น ผมคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าเกาเหว่ยฉีจะวกกลับมาอีก แล้วอยู่ข้างหลังผมนี่เอง จนกระทั่งผมหันกลับไปมอง เขาก็ฉกร้อยเหรียญสุดท้ายในมือของผมอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแล่บ ซ้ำยังตะโกนบอกว่า          “ทำอย่างนี้ไม่เหมาะสมเลยนะ พี่น้อง เห็น ๆ อยู่ว่าเรากำลังเดือดร้อนแค่ไหน ยังงุบงิบสตางค์เอาไว้อย่างนี้...”          “เฮ่ย นั่นเป็นเงินค่ารถไฟฟ้ากลับบ้านของเรานะ” ผมประท้วงเสียงดัง          เกาเหว่ยฉีไม่หันมาสนใจผมหรอก สะบัดธนบัตรใบนั้นอย่างอารมณ์ดี เหมือนกับว่ามันจะพัดให้เกิดลมเย็น ๆ ได้จริง ๆ ทำนองนั้น เขาเดินอุ้ยอ้ายกลับไปที่มอเตอร์ไซค์ หยุดยืนครุ่นคิดอยู่ข้างมอเตอร์ไซค์ครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็เกิดมีเมตตาหันมาพูดกับผมว่า          “เอาอย่างนี้แล้วกัน เราไปส่งนาย”          ว่าแล้วเขาก็คว้าหมวกกันน๊อกมาสวมหมับเข้าบนศีรษะของผม ออกแรงตบอีกทีหนึ่ง สตาร์ทมอเตอร์ไซค์ พูดตามตรงผมรู้สึกงุนงงระคนประหลาดใจ แต่ผมไม่มีทางเลือกมากนัก จึงได้แต่ผูกสายรัดหมวกกันน๊อกให้เรียบรอย ขึ้นนั่งที่บนเบาะหลังมอเตอร์ไซค์ ยอมรับการ “ดูแล” ที่คิดเองเออเองของเขา          เพียงครู่เดียวมอเตอร์ไซค์ก็ทะยานออกไปบนท้องถนน มุดตรอกออกซอยอย่างรวดเร็ว พวกเราฝ่าไฟแดงสองสามแยก ยังบีบแตรเสียงดังลั่นโดยไม่มีเหตุมีผล แสงไฟนีออนสองข้างส่องแสงสว่างโร่  เคลื่อนที่ไปข้างหลังอย่างต่อเนื่องเหมือนกับภาพวิว ผมคิดว่าถ้าไม่ใช่เกิดเรื่องซวย ๆ มาตลอดทั้งวัน การกินลมแบบนี้ก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องเลวร้ายนัก ผ่านไปสักพักหนึ่ง เกาเหว่ยฉีจู่ ๆ ก็หันหน้ากลับมาถามผมว่า          “ได้ข่าวว่าหมู่นี้ครูประจำชั้นของพวกนายชอบหาเรื่องนายหรือ ?”          “ทำไมแม้แต่นายยังรู้เรื่อง ?”          “วันทั้งวันนายนั่งเอ๋ออย่างกับปัญญาอ่อนอยู่นอกห้องเรียนขนาดนั้น ใครจะไม่รู้ ?”          “แล้วไง ?” ผมยิ้มเฝื่อน ๆ อย่างจนใจ ถามกลับอย่างสัพยอกว่า “หรือนายจะช่วยเราอัดเขา ?”          “อะไรนะ ?” ลมแรงมาก          “เราว่า” ผมยื่นปากไปใกล้ ๆ หูเขา “นายจะช่วยเราไปตามอัดเขาหรือไง ?”          ฟ้ามืด ลมเย็น ๆ ปะทะใบหน้า มุดเข้าไปในปกเสื้อ แขนเสื้อ มุดเข้าไปในทุกซอกทุกมุมที่มันมุดเข้าไปได้ เครื่องแบบนักเรียนของพวกเราถูกลมโกรกเสียจนฟูฟ่อง          “อาจจะนะ” เกาเหว่ยฉีเริ่มหัวเราะ เขาพูดว่า          “ถึงวันจบการศึกษา คนที่เราอยากอัดมีมิใช่น้อยอยู่แล้ว” จากคุณ : beer87 - [ 25 ม.ค. 48 15:42:32 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้วไม่ขำเหมือนกันค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 25 ม.ค. 48 21:23:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ข้อแนะนำนิดหน่อย อยากให้เป็นอีกทางเลือกหนึ่งในรูปแบบงานเขียนค่ะ 1.เคยมีใครคิดไหม เป็นไปได้ไหมที่คุกจะคุมขังเพียงแค่ความนึกคิดที่ไร้รูปร่างตัวตน --ลองรีไรท์นิดนึงนะคะ เพราะว่ามีคำว่าไหมอยู่ติดๆกันถึงสองตำแหน่ง และเป็นคำถามซ้อนคำถาม แบบนี้ค่อนข้างจะทำให้คนอ่านสับสนค่ะ 2.โจทก์--แปลว่าบุคคลผู้ฟ้องคดีต่อศาลค่ะ ที่ถูกต้องควรจะเป็น โจทย์ 3.ชีววิทยาค่ะ ไม่มีสระอะคั่นกลาง 4.เมตตาปรานีค่ะ ไม่ใช่เมตตาปราณี เพราะปราณี--แปลว่าผู้มีลมหายใจ ปรานี--แปลว่าปรารถนาให้ผู้อื่นพ้นทุกข์ 5.เหมือนกับเร็ว ๆ  นี้เลื่อนขึ้น ม.3 ยังไม่ทันจะได้ตำราเรียน ---ประธานหายไปไหนเอ่ย 6.ให้เมิงเสียวซ่านจนตายเลย ---น่าจะเป็นแสบอะไรทำนองนั้นมากกว่าไหมคะ เสียวซ่านมันเอ่อ...--" 7.บาตรหลวง เหอ เหอ เริ่มออกแนวพุทธ 8.พวกเรามีตัวเลือกที่มีจำกัดมาก ---ตัดมีออก ลดคำฟุ่มเฟือย จะระรื่นตามากขึ้นค่ะ พวกเรามีตัวเลือกที่ีจำกัดมาก 9.ตาไม่กระพริบ--ตาไม่กะพริบค่ะ ไม่มีร.เรือ คำสะกดนี้ได้รับความอนุเคราะห์จากคุณณัฐกร เข้าไปพิสูจน์อักษรให้ในนิยายปาล์มเองค่ะ 10.ช๊อก--ช็อก ไม้ไต่คู้ค่ะ ตาเริ่มลายเพราะง่วงนอน เอ่อ เห็นแว้บๆก่อนจะบ้ายบาย 11.เครื่องแบบนักเรียนของพวกเราถูกลมโกรกเสียจนฟูฟ่อง --เครื่องแบบนักเรียนของพวกเราถูกลมโกรกเสียจนพองฟู จะดีกว่าไหมคะ ฟูฟ่อง ใจปาล์มนึกถึงผ้าชีฟองหรือกระโปรงชั้นๆของผู้หญิง พองแล้วฟูน่าจะสื่อถึงลักษณาการของเสื้อที่ถูกลมโกรกได้ดีกว่า ไปนอนแล้วนะคะ ปล.เรื่องมันก็ไม่ได้ยากเย็นขนาดที่คุณเบียร์ขู่เสียหน่อย แหม ทำเอาปาล์มใจแป้ว ก่อนจะอ่านเชียว สนุกและเป็นอีกรสชาติหนึ่งที่น่าสนใจ -ซำเหมาเป็นนมสตรอเบอร์รี่ เสพย์แล้วสดชื่น ดีทั้งใจและกาย -น้องเจ๋ อ่านแล้วเหมือน กำลังนั่งจิบชาเขียวค่ะ ฝาด ขม ปร่าลิ้น แต่ดีกับร่างกายและสมอง หึ หึ สำหรับปาล์มชอบชาเขียวมากกว่าค่ะ เพราะว่า sugar free แถมมี anti-oxidant เสียด้วย ^^ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 26 ม.ค. 48 02:43:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 Re-write ใหม่เลยครับ คำโปรย เพิ่งสังเกตว่าแปลผิดด้วย (แปลก่อนจะอ่านเนื้อข้างใน แล้วอ่านจบไม่ได้กลับไปแก้ ด้วยความขี้เกียจ) ปรานี เพิ่งรู้จริง ๆ นะครับเนี่ย เสียวซ่าน ต้นฉบับต้องการจะสื่ออย่างนั้นจริง ๆ ครับ - -" ฟูฟ่อง/พองฟู จริง ๆ ยังรู้สึกไม่ค่อยสะใจทั้งสองคำเลย แต่เบื้องต้น แก้ไขไปก่อน ตามคำแนะนำ :) พูดได้คำเดียว ว่า ขอบคุณคร้าบบบ จะมาแปะต่อนะคับ อ่านพ้นตอนที่เครียดที่สุดของเรื่องไปแล้ว ต่อไปเนื้อหาจะยิ่งเข้มข้นครับ คำโปรยบนหนังสือ ผมอึ้งเมื่ออ่านเข้าไปเจอที่มาที่ไปในเล่ม : เขาเปรียบเทียบ "โรงเรียนทั่วไป" กับ "โรงเรียนในกัมพูชา" สถานที่ที่จองจำและทรมานนักโทษนะครับ จากคุณ : beer87 - [ 26 ม.ค. 48 09:00:34 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณรสาx2 แหม เรื่องผมจะต้องขำ โหมะทุเรื่อเลยหลอ เรื่องนี้ไม่ขำหรอกครับ ยิ่งอ่านยิ่งเครียด หุหุ แต่ไม่รู้ทำไม ยิ่งอ่านยิ่งไม่หลับไม่นอน ยิ่งวางไม่ลง แอบสอนอะไรผมเพียบเลย คุณ Scottie นักอ่านประจำถนนแห่งปี อาเจ๋มันเหมือนเด็กอัจฉริยะอะคับ (บังเอิญเบื้องหลังของมัน เป็น "หัวหมอ" อะครับ) นักเขียนเป็นหมออ่ะครับ ลาออกมาเพื่อเป็นนักเขียนอาชีพ เขาเขียนประวัติตนเองขึ้นมาเล่มหนึ่ง ผมรักมากกกกก กำลังตัดสินใจจะเอามาลงอีกเล่ม แปลไป 70 เปอร์เซนต์แล้ว ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ (จบใช่ไหม) และท่านที่เข้ามาอ่านแต่ไม่ลงชื่อ (มีไหมหว่า) คุณจาง อุตส่าห์ข้ามวิกมาจากบอร์ด china2learn ขอบคุณมากคับผม ได้มีกำลังใจแปลต่อ จากคุณ : beer87 - [ 26 ม.ค. 48 09:07:44 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อาจารย์ครับ ผมตามมาอ่านแล้วนะครับ ว่าจะ ว่าจะ คอจะเริ่มเคล็ดอีกรอบกับบทแปลอาจารย์นี่แหละ 5 5 5 สุดยอดเลยอาจารย์ ขยันจริงๆ ตัวเองขยันอย่างงี้แล้วยังมาว่าเราขยันอีก ไม่จริง เราไม่ได้ปลายเล็บก้อยอาจารย์เลย แฮะ แฮะ ดี ค่ะ ดี ใช่หนังสือที่อาจารย์ไปเลือกซื้อจากไต้หวันหรือเปล่าคะ ? เป็นกำลังใจให้นะคะ และถึงแม้คนอื่นๆ จะไม่ได้มาร่วมให้ความคิดเห็นก็ไม่ได้หมายว่า จะมีคุณ Zhang กะเราเพียง 2 คนนะคะ อาจารย์ สู้ สู้ ต่อไปค่ะ อาจารย์ เราจะตามมาเชียร์ อืม ขอไปนวดคอหอยตัวเองก่อนละ บายค่ะ จากคุณ : jiayou - [ 26 ม.ค. 48 16:43:57 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณเบียร์ใจกล้ามากที่เลือกเดินออกมาจากทางหลวงสู่ตรอกเล็กๆข้างทาง ปาล์มเคยคิดเหมือนกันว่าชอบงานด้านหนังสือ อยากทำงานด้านนี้ อยากเลือกเรียนวารสาร อักษร หรือไม่ก็มนุษยศาสตร์ตั้งแต่ตอนเอ็นทรานซ์ แต่คำว่่าเสียดายเกรดมันค้ำคอ โชคดีที่เรียนทันตแพทย์ต้องใช้ทั้งศาสตร์และศิลป์ ทำงานฝีมือ เลยเหมือนมีที่ระบายความฝันบ้าง แต่มันไม่หนำใจ รีรี รอรอ อยากทำตามใจสั่ง แต่สมองบอกว่าความมั่นคงในชีวิตล่ะ จะโยนเอาไปทิ้งที่ไหน ทางหลวงราบเรียบ มีสี่เลน เห็นชัด วิ่งยังไงก็ถึงจุดหมาย...ที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่ทางเล็กๆจะคดเคี้ยว ลัดเลาะไปตามพุ่มไม้ ลำน้ำ มีดอกไม้ให้ชื่นชมตลอดทาง หากมันลุ่มๆดอนๆและมองหนทางข้างหน้าไม่แจ่มชัด . . . อยากใจกล้าเหมือนคุณบ้าง... จากคุณ : ปาล์ม. - [ 26 ม.ค. 48 23:35:35 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณปาล์ม หลังไมค์ไปหา ได้รับบ้างไหม จากคุณ : beer87 - [ 27 ม.ค. 48 08:28:38 ]

ความคิดเห็นที่ 22 .          คนที่เปิดประตูรับผมคือน้องสาว เธอดีอกดีใจมาก          “ในที่สุดก็มีคนกลับบ้านสักที” เธอพูด          “คุณพ่อยังไม่กลับหรือ ?” ผมถอดรองเท้า เดินเข้าไปที่ห้องรับแขก เหลือบมองนาฬิกาบนกำแพง ทุ่มยี่สิบสามนาที          “เพิ่งโทรมาบอกว่าคืนนี้จะค่ำหน่อย” น้องสาวเดินตามผมต้อย ๆ          “คุณแม่ล่ะ ?”          “คุณแม่จะดึกกว่าคุณพ่ออีก จริงสิ คุณแม่กำชับเป็นพิเศษว่า คืนนี้พี่ต้องรอคุณแม่กลับบ้านด้วย ห้ามนอนก่อนเด็ดขาด คุณแม่มีธุระจะคุยด้วย”          “อืม” ผมโยนกระเป๋านักเรียนลงบนพื้น ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง “หนูกินข้าวหรือยัง ?”          “คุณแม่บอกให้พี่พาหนูไปกินข้าว แม่บอกว่าพี่ยังมีตังค์”          “อืม---” ไอ้เกาเหว่ยฉี ผมนั่งตัวตรงขึ้นมา ถามน้องสาวว่า “หิวหรือเปล่า ?”          “ยังไหว”          ผมเดินเข้าครัว เปิดตู้เย็น กวาดสายตาอย่างรวดเร็วรอบหนึ่ง เหลือขนมปังปอนด์สองแผ่น ผมหยิบออกมาแบ่งกับน้องสาวคนละแผ่น พวกเราสองคนก็นั่งเคี้ยวมันบนโต๊ะอาหาร ผมเสนอว่า          “หนูเอาการบ้านมาทำก่อนไหม หรือไม่ก็อาบน้ำก่อน เดี๋ยวคุณพ่อกลับมาค่อยออกไปกินข้าวด้วยกัน”          “ก็ดี” เธอกัดขนมปังไปคำหนึ่ง “ถ้าอย่างนั้นหนูถามการบ้านกับพี่ได้ไหม ?”          “ได้สิ”          เธอวางขนมปังที่กัดแหว่งไปคำหนึ่งลงอย่างดีใจ ปังปังปังวิ่งเข้าห้องของตัวเอง แล้วก็ปังปังปังแบกพวกอุปกรณ์การเรียน สมุดการบ้านกองเบ้อเริ่มออกมา          “พี่สอนเลขหนูนะ”          ผมมองแว่บหนึ่ง เป็นแบบฝึกหัดการคูณเลขอย่างง่าย ๆ น้องสาวผมทำผิดหลายข้อ ถูกคุณครูใช้ปากกาสีแดงกากบาท X ตัวใหญ่ ๆ เอาไว้ ผมชี้ข้อหนึ่งพูดว่า          “แปดคูณสี่เท่ากับสามสิบสอง ทำไมตอบว่าสามสิบสามล่ะ”          “พี่เก่งสุดยอด พี่รู้คำตอบได้ยังไงกัน ?”          “หนูท่องสูตรคูณให้คล่อง ๆ สิ”          “คุณครูบอกว่าระบบการศึกษาของเราเป็นระบบใหม่ วิชาเลขแผนใหม่จะยอดเยี่ยมกว่า ห้ามท่องสูตรคูณ”          “อะไรคือวิชาเลขแผนใหม่ ?” ผมถาม          “ก็คือวิชาเลขแบบถอดโครงสร้าง”          “หนูทำให้พี่ดูสักรอบสิ มาดูกันว่าวิชาเลขแผนใหม่ยอดเยี่ยมกระเทียมดองสักแค่ไหน ?”          เริ่มจากเจ้าหล่อนเอาแปดบวกแปด ได้สิบหก สิบหกบวกแปดได้ยี่สิบห้า แล้วก็เอายี่สิบห้ามาบวกแปดกลายเป็นสามสิบสาม          “ร้ายกาจจริง ๆ” ผมว่า “ทุกครั้งหนูต้องใช้วิธีนี้มาทำโจทย์คูณหรือ ?”          “คุณครูสั่งว่าถ้าไม่ทำแบบนี้จะโดนหักคะแนน” ผมชี้ให้เธอเห็นความจริงว่า สิบหกบวกแปดต้องได้ยี่สิบสี่ ไม่ใช่ยี่สิบห้า เธอเกาหัวอย่างขออภัย ผมจึงให้เธอแก้ไขข้อที่ผิดอีกข้อหนึ่ง          “เก้าคูณแปดไม่ใช่เจ็ดสิบเอ็ด” ผมว่า “หนูลองคิดใหม่ดูซิ ว่าควรเป็นเท่าไหร่ ?”          เธองัดนิ้วออกมานับอย่างจริงจัง ขีด ๆ เขียน ๆ ลงบนกระดาษด้วยความพยายาม การเดินทางที่ยาวไกลนี้สยองขวัญมาก เริ่มจากเธอเอาเก้าบวกเก้าได้สิบเก้า สิบเก้าบวกเก้ากลายเป็นยี่สิบเจ็ด ขอบคุณสวรรค์ ผิดบวกผิดเท่ากับถูก ทั้งหมดกลับมาเข้าลู่เข้ารอยอีกครั้ง จากนั้นก็นำยี่สิบเจ็ดมาบวกเก้าเท่ากับสามสิบหก เสร็จแล้วสามสิบหกบวกเก้า..... เธอบวกต่อไปเรื่อย ๆ อย่างหวาดเสียว ในที่สุด ก็ได้ผลลัพธ์เป็นเจ็ดสิบสอง          พูดตามตรง ผมต้องสะกดตัวเองมาก ๆ จึงไม่ปล่อยก๊ากหัวเราะออกมา ขอบคุณฟ้าดิน สมัยที่ผมเริ่มท่องสูตรคูณ ยังไม่มีใครนึกสนุกจะปฏิรูปคณิตศาสตร์ ปฏิรูปบทเรียนหรือปฏิรูปนั่นปฏิรูปนี่ ผมขยาดการปฏิวัติหรือปฏิรูปทุกอย่าง ถ้าหากวันใดวันหนึ่ง ผมถูกเกลี้ยกล่อมให้เข้าร่วมเดินขบวนประท้วง ปฏิวัติหรือปฏิรูปอะไรก็ตาม ผมกล้ายืนยันว่า เรื่องพวกนั้นจะต้องเป็นเรื่องที่พุ่งเป้าพุ่งประเด็นไปที่คนอื่นเท่านั้น          “ทำไงดี ? หนูรู้สึกว่าตัวเองนับวันก็ยิ่งเกลียดเลข” น้องสองเงยหน้าถามผม “พี่เป็นเหมือนหนูไหม ?”          “หนูยังเกลียดเลขไม่ได้ อย่างน้อยตอนนี้ยังไม่ได้” ผมว่า “เธอยังต้องต่อสู้กับตัวเลขอีกสิบกว่าปีขึ้นไปเป็นอย่างน้อย”          “ไม่ยุติธรรม หนูไม่เคยพูดสักคำว่าหนูอยากเรียนเลข ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย...”          “อย่าบ่นเลยน่า” ผมตบหัวเธอเบา ๆ แล้วก็เล่นผมยุ่ง ๆ ของเธออย่างเคยชิน “เรื่องอย่างนี้ยังต้องผจญกันอีกยาวนาน”          “พี่ พี่รู้ไหมว่าที่ไหนมีใบหม่อน ? ตัวหม่อนไหมของหนูจะอดตายอยู่แล้ว”          “อยู่ดีไม่ว่าดี เลี้ยงหม่อนไหมทำไม ?”          “ต้องใช้สังเกตการณ์ในวิชาธรรมศาสตร์ศึกษา” ผมคิดในใจ เฮ้อ คงเป็นการศึกษาระบบใหม่ หรือหลักสูตรเก้าปีต่อเนื่องอะไรเทือกนั้นอีกละสิ ตัวหม่อนไหมจะลอกคราบก็ลอกคราบไปสิ พ่นไหมก็พ่นไหมไปสิ เปลี่ยนร่างก็เปลี่ยนร่างไปสิ ในตำราเขียนว่าอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น มีอะไรให้สังเกตกาณ์อีก ? สังเกตการณ์ไป ๆ มา ๆ ตอนสอบก็สอบแค่เรื่องพวกนี้มิใช่หรือ ?          “หนูไปหาหม่อนไหมมาจากไหน ?”          “ซื้อที่สหกรณ์ ที่สหกรณ์ยังมีใบหม่อนขายด้วย ห่อละสิบเหรียญ แต่ขายได้สองอาทิตย์เขาก็เลิกขายแล้ว”          “เพราะอะไร ?”          “เพราะพวกเขาบอกว่า สังเกตการณ์พอแล้ว หลักสูตรจบแล้ว”          “โลกแห่งความจริงแฮะ”          “อันที่จริงที่โรงเรียนก็มีต้นหม่อนอยู่ต้นหนึ่ง เด็ก ๆ จะแย่งกันเด็ดใบหม่อน ทีหลังใบที่อยู่เตี้ย ๆ ก็ถูกเด็ดจนเกลี้ยง ทุกคนเลยต้องปีนสูงขึ้น ๆ เมื่อวานมีพี่ชายที่อยู่ป.หกของเด็กคนหนึ่ง ตกลงมาจากต้นไม้ ทางโรงเรียนกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ วันนี้จึงสั่งตัดต้นหม่อนทิ้งไปแล้ว”          “ฮ่า เอาเรื่องเหมือนกัน แล้วพวกตัวหม่อนไหมล่ะ ทำกันอย่างไร?”          “ทุกคนก็พยายามโยนหม่อนไหมของตัวเองให้หลี่เหยียน บ้านเขาอยู่มู่จา แถว ๆ นั้นมีต้นหม่อนหลายต้น แต่ลูกหม่อนไหมเยอะแยะขนาดนั้นเขาเองก็เลี้ยงไม่ไหว ตอนนี้หม่อนไหมยกให้ใครก็ไม่มีใครเอา บางคนเอาใบไม้ชนิดอื่นให้มันกิน ปรากฏว่าลูกหม่อนไหมท้องเสียจนตาย บางคนฉวยโอกาสตอนไม่มีใครเห็น เอาลูกหม่อนไหมไปทิ้งถังขยะ ตอนพวกเราไปเทขยะ เห็นหม่อนไหมสีขาว ๆ เป็นตัว ๆ บิดไปบิดมาอยู่ในนั้น”          ผมขมวดคิ้ว ช่างเป็นวิชาธรรมชาติศึกษาที่มีสาระและน่าประทับใจเหลือเกิน ฟังดูช่างเหมือนเหมือนเหตุการณ์สังหารหมู่ ค่ายเชลยศึกสงครามโลกครั้งที่สอง          “ช่วยหนูคิดหน่อยสิว่าที่ไหนมีต้นหม่อน” น้องสาวมองผมด้วยสายตาวิงวอน “หนูว่าลูกหม่อนไหมน่าสงสารมากเลย หนูไม่อยากทำอย่างนั้น”          “พี่อาจจะรู้ว่าที่ไหนมีต้นหม่อน” ในความทรงจำ มีอยู่ครั้งหนึ่งวันหยุดผมไปปีนเขาเซี่ยงซันกับเพื่อนๆ คลับคล้ายคลับคลาว่าริมถนนจะมีต้นหม่อนอยู่ต้นสองต้น ผมพูดว่า “ไกลเกินไปจริง ๆ หนูทำการบ้านก่อนละกัน รอคุณพ่อกลับมาก่อน ค่อยดูว่าจะขับรถพาพวกเราไปเก็บได้หรือเปล่า”          “จริงหรือ ?” เธอมีความสุขอีกครั้ง ลุกขึ้นมากอดผม          น้องสาวผมจะน่ารักน่าชังมาก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมมักยินดีที่จะจับเธอมาหยิกแก้มเล่นเสมอ หรือไม่ก็ยีผมเล่น จับมาหอมฟอด ๆ จนกว่าจะพอใจ จากคุณ : beer87 - [ 27 ม.ค. 48 08:32:25 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เอางานแปลมาแปะที่นี่ แล้วอ่านยากมาก จัดหน้าก็ลำบาก หนังสือเล่มใหม่ผมย้ายไปแปะไว้ที่ web blog ผมแล้วอ่ะครับ http:87.kapookclub.com/ แล้วมาแปะคอมเมนต์ไว้ที่นี่ก็ได้ครับ (หนังสือเล่มนี้ผมรักมาก อยากเป็นนักเขียนเพราะเล่มนี้แหละ คนเขียนคนเดียวกันกับ Dangerous mind และ ไอ้ตัวเล็กนะครับ) จากคุณ : beer87 - [ 27 ม.ค. 48 22:09:07 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตรงรูปเบียร์ ให้เป็น b e e r นะครับ (เชื่อเขาเลย) จากคุณ : beer87 - [ 27 ม.ค. 48 22:09:56 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ได้รับแล้วค่ะ เข้าไปอ่านแล้วด้วย โดนใจเต็มๆ อยากทราบเหมือนกันว่า ท้ายที่สุดแล้ว ตัวเอกเขาเลือกทางไหนกันแน่ แต่เห็นว่าเป็นที่มาแห่งแรงบันดาลใจของคุณเบียร์ ...น่าจะทำอย่างทีคุณเบียร์ทำตอนนี้ละมั๊ง... จากคุณ : ปาล์ม. - [ 28 ม.ค. 48 17:39:29 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ฮะ ๆ ๆ อะไรไม่ได้ง่าย ๆ เหมือนนิยายครับ มันเป็นชีวิตจริง โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : beer87 - [ 28 ม.ค. 48 19:13:46 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาอ่านต่อแล้วค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 28 ม.ค. 48 20:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 .          ตอนพวกเรากลับมาจากเขาเซี่ยงซัน เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว ถ้าไม่ใช่คุณพ่อเร่งแล้วเร่งอีก พวกเราอาจจะอยู่ที่นั่นอีกสักพักก็ได้ ผมพบว่าเขาเซี่ยงซันยามค่ำคืนนี้ไม่เลวเหมือนกัน อากาศสดชื่น บรรยากาศก็ใช้ได้ เก็บใบหม่อนไม่ได้ใช้เวลาพวกเราไปมากมายเท่าไหร่นัก พวกเราหาต้นหม่อนเจอหลายต้นในระยะเวลาอันสั้น ผมรับหน้าที่เด็ด น้องสาวดูต้นทาง ครู่เดียวก็แก้ปัญหาเรียบร้อย เวลาที่เหลือ ๆ พวกเราเอาไปใช้ละเลงเล่นเสียมากกว่า อย่างเช่นคุณพ่อรำมวยจีนไทเก็ก ผมนั่งเหม่อมองภาพยามค่ำคืน หรือไม่ก็น้องสาวไปแหย่ลูกหมาแล้วโดนไล่กัด ผมต้องช่วยชีวิตเธอเอาไว้อย่างกล้าหาญ ทำนองนี้ ตลอดทาง น้องสาวผมร้องแต่เพลงที่เพิ่งหัดมาจากโรงเรียนวันนี้ และบังคับให้พวกเราร้องประสาน          “หากพวกเรากำลังสบายจงเห่าโฮ่งโฮ่ง !” โฮ่งโฮ่ง “หากพวกเรากำลังสบายจงเห่าโฮ่งโฮ่ง !” โฮ่งโฮ่ง “หากพวกเรากำลังมีสุข หมดเรื่องทุกข์ใด ๆ ทุกสิ่ง จะมัวประวิงสิ่งใดกันเล่าจงเห่าโฮ่งโฮ่ง !” โฮ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ  ....          เพลงนี้สามารถเปลี่ยนเนื้อร้องเป็นจงปรบมือ จงร้องเหมียว ๆ จงร้องมอมอ และเสียงใด ๆ ก็ตามที่คุณนึกออก แต่น้องสาวผมอยากจะเห่าโฮ่งโฮ่งเท่านั้น เธอโฮ่ง ๆ ๆ ๆ อยู่ในรถอย่างไม่ยอมหยุด เห็นได้ชัดว่าเธอคงยังสนุกสนานและประทับใจกับเรื่องถูกลูกหมาไล่งับเมื่อสักครู่นี้พอสมควร          พอจอดรถเรียบร้อย ผมและน้องสาวต่างคนต่างถือกิ่งใบต้นหม่อนอย่างรู้งาน เดินตามคุณพ่อซ้ายคนขวาคน บางทีพวกเราอาจกำลังทดลองสร้างบรรยากาศแบบเมืองร้อนอะไรสักอย่างกระมัง คุณพ่อช่างเหมือนกับหัวหน้าเผ่าที่อุ้ยอ้ายและทะนงตนในหมู่เกาะมหาสมุทรแปซิฟิกตอนใต้ พวกเราต้องใช้กำลังอย่างมากเพื่อสะกดตัวเองไม่ให้หัวเราะ แต่ท้ายที่สุดก็พังทลาย แม้แต่คุณพ่อเองก็หัวเราะเสียจนนั่งกุมท้อง ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเราได้กลับมาถึงบ้านที่อบอุ่นในที่สุด คุณพ่อเห็นว่าประตูบ้านไม่ได้ล็อก หมายความว่าคุณแม่กลับมาแล้ว เขาจึงเก็บกุญแจไว้ในกระเป๋า เปิดประตูเข้าไป พูดเหมือนจะประกาศอะไรสักอย่างว่า          “พวกเรากลับมาแล้ว”          อากาศไม่ค่อยเหมือนกับตอนที่เราออกไป คุณสามารถสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกแบบพิเศษชนิดหนึ่ง ผมพูดไม่ถูกว่าเป็นอย่างไร เหมือนกับประตูบานนั้น กั้นระหว่างป่าฝนโซนร้อนกับลานน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ ถอดรองเท้าเสร็จ ผมเหลือบไปเห็นคุณแม่นั่งอยู่ในห้องรับแขก และสายตาที่จับจ้องพวกเราอยู่ สายตานั้นตอบคำถามทุกอย่างที่ผมก็พูดไม่ถูกว่าเป็นอย่างไร          ความสนุกสนานสิ้นสุดลงทันที          “กี่โมงแล้ว ?” คุณแม่ถาม          เข็มนาฬิกาบนเพดานชี้อยู่ที่สี่ทุ่มสามสิบสองนาที แต่ไม่มีใครตอบ          “น้องหมวยทำการบ้านเสร็จหรือยัง ?”          “ยัง”          “อาบน้ำกันหรือยัง ?”          ส่ายหน้า          คุณพ่อเก็บกิ่งไม้ของจากมือน้องสาว ส่งสัญญาณบอกให้เธอรีบไปอาบน้ำ ชั่วขณะนั้นเอง สายตาของคุณแม่ก็ส่องมาโดนผม คุณแม่ถามว่า          “เธอล่ะ ? ม.สามเข้าไปแล้ว ยังไปเก็บใบหม่อนอะไรกับชาวบ้านอีก ?”          โอ้พระเจ้า ม.สามอีกแล้ว          “วันนี้กลับมาถึงบ้านกี่โมง ?”          “ทุ่มกว่า”          “โรงเรียนสี่ ห้าโมงเย็นก็เลิกเรียนแล้ว เธอมัวแต่ยุ่งอะไรอยู่ ทุ่มกว่าถึงกลับบ้าน ?”          ก้มหน้า นิ่งเงียบ อากาศหนาวเย็นเสียจนใกล้เคียงจุดเยือกแข็ง          “เพิ่งจะเหยียบเข้าบ้าน อย่าเพิ่งใส่ ๆ ๆ กันอย่างนี้สิคุณ ปล่อยให้เด็กมันไปล้างหน้าล้างตาก่อนค่อยว่ากันก็ได้”          ผมเข้าใจว่าคุณพ่อพูดอย่างนี้เพื่อช่วยฉุดผมนิดหน่อย แต่เขาไม่รู้ตัวหรอกว่า ทำแบบนี้ยิ่งเป็นการแหย่รังแตนเข้าไปใหญ่          “อะไรคือเพิ่งจะเหยียบเข้าบ้านก็ใส่ ๆ ๆ ?” คุณแม่ถาม “ฉันถามแค่พวกเขาทำการบ้านหรือยัง อาบน้ำหรือยัง กลับบ้านกี่โมง อย่างนี้เรียกว่าใส่ ๆ ๆ หรือ ? พวกเขาอยู่บ้านทั้งคืน ถ้าเรื่องที่ควรจะทำ ทำเสร็จหมดแล้ว ฉันยังต้องมานั่งใส่ ๆ ๆ อีกเหรอ”          “โรงเรียนมีวิชาธรรมชาติศึกษา ผมพาลูก ๆ ออกไปเก็บใบหม่อน”          “ไอ้หนอนนั่นอาทิตย์ที่แล้วก็สังเกตการณ์จบไปแล้ว คะแนนก็ให้แล้ว พวกคุณจะไปเก็บใบหม่อนทำอะไรอีก ?” คุณแม่อารมณ์ขึ้นเอาขึ้นเอา “น้องสาวการบ้านยังทำไม่เสร็จ ยังไม่อาบน้ำ ส่วนพี่ชายก็สร้างปัญหาในโรงเรียน ติดเนตคาเฟ่ คบเพื่อนไม่ดี คุณคนเป็นพ่อนะ ตาบอดไปแล้วใช่ไหม ?”          “คุณอย่าว่าแต่ผมพูดฝ่ายเดียวสิ” เหมือนกับทุกที สงครามครั้งใหญ่กำลังจะอุบัติขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ คุณพ่อร้อง “คุณเองละ กลับบ้านกี่โมง ?”          ... ... รูปแบบของพวกเขาค่อนข้างแน่นอน ไม่เลือกเวลา ไม่เลือกสถานที่ สามารถตัดเข้าเนื้อเรื่องได้เสมอ เริ่มจากการป้องกันตัวเอง ตามด้วยกล่าวโทษอีกฝ่าย ต่างฝ่ายต่างผลักไสความรับผิดชอบ จากนั้นเรื่องราวใหม่ ๆ ก็จะไปขุดคุ้ยเอาบัญชีเก่า ๆ ออกมาละเลงอีกครั้ง ไม่รู้จักจบจักสิ้น โดยทั่วไปช่วงนี้จะเป็นช่วงที่กินเวลานาน และไม่มีความสร้างสรรค์มากที่สุด บัญชีเก่า ๆ ค้างคาของแต่ละครั้งที่หยิบยกมาถกเถียง เนื้อหาก็เดิม ๆ ทั้งนั้น บางทีผมมีความคิดจะรวบรวมและเรียบเรียงเป็นเล่ม ให้พวกเขาใช้ท่องเอา แบบนั้นจะลดขั้นตอนยุ่งยากได้ไม่น้อย น่าเสียดายที่ทุกครั้ง เมื่อพวกเขาทะเลาะกันถึงจุดนี้ ต่างฝ่ายจะเหมือนโดนผีเข้าเสมอไป          หัวหน้าครอบครัวทั้งสองคน โยนคำรุนแรงว่าร้ายใส่กันและกันกลางห้องรับแขก ฉากหลังเป็นรูปแต่งงานแสนโรแมนติกวางอยู่บนตู้โทรทัศน์ ผมเชื่อว่าเมื่อตอนนั้นพวกเขาสองคนรักกันจริง ๆ และจริงใจ มิเช่นนั้นก็ไม่เห็นความจำเป็นใด ๆ ต้องสร้างปัญหาขึ้นมาเยอะแยะในภายหลัง ว่ากันตามไวยากรณ์เรื่อง Tenses ในวิชาภาษาอังกฤษ ถ้าหากรูปแต่งงานใบนั้นเป็น Past Perfect Tense สงครามลิ้นในขณะนี้ก็คือ Present Continuous Tense และไอ้การที่ Past Perfect Tense กับ Present Continuous Tense ถูกจัดวางอยู่ในฉากเดียวกัน ก่อให้เกิดภาพที่น่า... จะว่าอย่างไรดี ? อืม น่าพิศวง เหมือนกับตอนนี้ คุณพ่อชูมือคนสองข้างเล็กน้อย ทำท่ายอมแพ้เหมือนคนที่โดนอัดจนน่วมแล้ว เขาถอยพลางพูดไปพลาง          “ตามใจคุณอยากจะพูดอะไรก็พูดไป คุณลองคิดดูเองละกัน ผมไม่อยากจะพูดต่อไปแล้ว...”          เขาถอยไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเข้าห้องปิดประตู หายลับไปจากสายตา ในห้องรับแขกเหลือเพียงผมกับแม่ และกลิ่นดินปืน ควันระเบิดหลังศึกสงคราม และแล้วคุณแม่ก็นั่งร้องไห้อยู่บนโซฟาในห้องรับแขกคนเดียว          สถานการณ์เช่นนี้ คงไม่มีใครต้องเก้ ๆ กัง ๆ ยิ่งกว่าผมอีกแล้ว คนทุกคนมีอะไรให้ทำกันหมด ไม่ก็ไปอาบน้ำ ไม่ก็กำลังโกรธ หรือไม่ก็ร้องไห้ มีแต่ผมเท่านั้น ถือกิ่งยาว ๆ ของต้นหม่อนยืนทื่ออยู่กับที่ บอกเหตุผลใด ๆ ไม่ได้ ผมกะจะลองทำเป็นดำน้ำ แสร้งทำเป็นว่า “ในห้องมีเรื่องบางอย่างที่ไม่เข้าไปทำไม่ได้” คิดจะเผ่นโดยไว ก้าวเท้าออกไปไม่ถึงสองก้าว ก็โดนคุณแม่เรียก          “เดี๋ยวก่อน แม่มีเรื่องจะคุยด้วย”          ผมจึงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มองคุณแม่ร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งเธอหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดน้ำตาอย่างช้า ๆ พูดกับผมด้วยเสียงที่แหบแห้งขึ้นจมูกว่า          “เรื่องของเธอ คุณแม่หยูเฮ่าบอกกับแม่หมดแล้ว”          “อ้อ”          “เธอยังต้องถูกลงโทษกี่วัน ?”          “สามวัน”          “คิดจะทำอย่างไร ?”          “ไม่ได้คิด”          “อะไรคือไม่ได้คิด ?”          “ก็ไม่ได้คิดจะทำอะไร”          คุณแม่หยิบทิชชู่ขึ้นมาอีกแผ่น แล้วสั่งขี้มูก “ให้แม่ไปลองคุยกับครูประจำชั้นดูไหม ?” ส่ายหน้า          “ไม่เอาจริง ๆ หรือ ?”          ผมส่ายหน้าอย่างแรง          คุณแม่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง พูดต่อว่า “เธอคิดจะกินข้าวในห้องน้ำอีกสามวันหรือ ?”          ความเงียบอีกครู่ใหญ่          “แม่ว่าเที่ยงวันพรุ่งนี้เธอไปหาซื้ออะไรกินที่สหกรณ์เอาดีกว่า” คุณแม่ถอนใจเฮือกใหญ่ “ยังมีเงินติดตัวไหม ?”          ส่ายหน้า          “เมื่อเช้าเพิ่งจะให้ไปห้าร้อยไม่ใช่หรือ ?”          “กินข้าวเย็นใช้หมดแล้ว” ผมโกหก กินข้าวเย็นเมื่อสักครู่นี้คุณพ่อเป็นคนจ่าย ยังดีที่พวกเขาเพิ่งทะเลาะกันวันนี้          “ม.สามเข้าไปแล้ว ใกล้จะสอบใหญ่ทุกทีแล้ว ป่านนี้ใคร ๆ ก็ตั้งหน้าตั้งตาท่องหนังสือกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ดูสารรูปตัวเองสิ ลูกมัวแต่ทำอะไรอยู่ ?” แม่ไม่สงสัยอะไรแม้แต่น้อย หยิบธนบัตรใบละห้าร้อยจากกระเป๋าถือยื่นให้ผม “ทั้งแม่และพ่อต่างก็อยู่ข้างนอกทำงานหาเงินตัวเป็นเกลียว ไม่ใช่เพราะทำเพื่อพวกเธอหรือ เธอต้องคิดถึงอนาคตตัวเองมาก ๆ นะ อย่าทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้ รู้ไหม ?” ผมพยักหน้า คุณแม่ถอนใจอีกครั้ง          หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมกลับเข้าห้องนอน ทบทวนเลขที่จะสอบย่อยพรุ่งนี้ เสร็จแล้วก็ทบทวนแบบฝึกหัดข้อสอบวิชาภาษาจีน (ป.ล. มัวแต่แปะตอนใหม่ใน http://b e e r87.kapookclub.com ไม่ได้มาอัพเรื่องนี้เลย ขอโทษด้วยครับ ตอนสองแปะลงไปแล้วนะครับ) หวัดดีครับคุณรสา รสา จากคุณ : beer87 - [ 28 ม.ค. 48 21:07:53 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แหะๆๆ มาช้าไปมาก ๆ แต่อยากลงชื่อ เราเพิ่งมาที่กระทู้เรื่องแปลเมื่อวานนี้เองค่ะ เพิ่งปิดเทอม เลยแวะมาสักหน่อย มาเจ๊อะเรื่องนี้ (เห็นชื่อเรื่งแล้วน่าสนใจดี) อ่านเรื่องนี้แล้วชอบจังค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ ตามลิงค์โน้นไปแล้วค่ะ จากคุณ : แว่นขาว (แว่นขาวกะแว่นดำ) - [ 9 มี.ค. 48 20:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แป่ว เห็นกระทู้เงียบไปนาน จนผมไม่ได้อัพเดทแล้ว ลิงค์โน้นเปลี่ยนเรื่องไปนานแล้วครับ จะหาเจอเหรอ จากคุณ : beer87 - [ 20 มี.ค. 48 11:32:09 A:61.91.73.249 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 เฮ้อ ก็หาไม่เจอนั่นแหละค่ะ พอดีว่าโพสต์ก่อนกดลิงค์ เสียดายจัง จากคุณ : แว่นขาว - [ 27 มี.ค. 48 22:06:36 A:203.113.76.75 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 แบบทดสอบความเข้าใจ บทที่เจ็ด เหวินเทียนเสียงพลีชีพเพื่อเกียรติและศักดิ์ศรี          ประโยคต่อไปนี้ ข้อใดมิใช่คำพูดของเมิ่งจื๊อ (A)แม้ทุกข์โศกยามเป็น แต่สุขสันต์ยามตาย (B)ผู้กล้าและมีอุดมการณ์ ไม่ขอมีชีวิตโดยไร้ศักดิ์ศรี ขอยอมพลีชีพเพื่อรักษาศักดิ์ศรี (C)สุภาพชนมีความกังวลอยู่ชั่วชีวิต (D)พลีชีพเพื่อความเที่ยงธรรม คือความถูกต้อง (คำตอบ B อธิบาย : ก่อนตาย เหวินเทียงเสียงกล่าวเป็นบทกวีว่า : ขงจื๊อสอนให้รักษาศักดิ์ศรี เมิ่งจื๊อสอนให้มีความเที่ยงธรรม เมื่อความเที่ยงธรรมบรรลุเป้าหมาย จึงกล่าวได้ว่ามีศักดิ์ศรี)          หัวข้อต่อไปนี้ ข้อใดเป็นการขยายความรูปประโยคภาษาโบราณ ที่ผิดความหมาย .. (ข้อสอบปี 2001)          พูดตามตรงว่า คำถามพวกนี้ค่อนข้างทำให้ผมอารมณ์เสีย ไม่รู้ทำไม          ผมหมายถึง เหวินเทียงเสียงนั้นเป็นบุคคลที่มีเกียรติและศักดิ์ศรีที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ เรื่องนี้ไม่มีใครปฏิเสธ ปัญหาก็คือ ก่อนที่เขาจะฆ่าตัวตายคงไม่เคยคิดว่าเรื่องราวมันจะกลายเป็นอย่างทุกวันนี้ ถ้าหากเหวินเทียนเสียงรู้ว่าการตายของเขา ทำให้บรรดานักเรียน ม.ต้น นับแสน นับล้าน นับล้าน ๆ คนตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันและอนาคต ต้องมานั่งท่องบทความขี้หมูขี้หมาที่ไม่เกี่ยวกับการอุดมการณ์ความคิดและการตัดสินใจของเขาเลย เชื่อว่าเขาก็คงเปลี่ยนใจ ใคคที่เคยดูหนังจีนชุดเรื่องเจงกิสข่านก็คงเข้าใจ สาเหตุที่ฮ่องเต้หนันซ่งสวรรคต ไม่ได้เกี่ยวกับเหวินเทียนเสียงแม้แต่น้อย อีกอย่าง ต่อให้เหวินเทียนเสียงตายไป ก็ไม่ได้แก้ไขอะไรขึ้นมาเลย พูดให้ชัดกว่านี้ อันคำว่าเหวินเทียนเสียงพลีชีพเพื่อเกียรติและศักดิ์ศรี จริง ๆ ก็คือ เหวินเทียนเสียงตายเปล่า นั่นเอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบรรดาหนอนหนังสือผู้น่าสงสารอีกชั่วนาตาปี ที่ต้องมานั่งท่องบทเรียนอย่างพวกเรา เนื่องจากการตายเปล่าของเหวินเทียนเสียง ทำให้ต้องสูญเสียชั่วโมงของชีวิตนับแสน นับล้าน นับพันล้าน หมื่นล้าน แม้กระทั่งล้าน ๆ ชั่วโมง          (ถ้าหากถัวเฉลี่ยชีวิตคน ๆ หนึ่งมีอายุเจ็ดสิบปี จำนวนชีวิตที่ถูกบทความบทนี้คร่าสังหารไป นั่นสิจึงจะน่าตกใจ)          บางครั้ง ผมไม่เข้าใจว่าการออกหลักสูตรนี้มีวัตถุประสงค์อะไร หรือว่าวิชาภาษาจีนอยากให้พวกเราทุกคน เมื่อไหร่ที่มีการเปลี่ยนรัฐบาล เปลี่ยนยุคสมัย ก็จงไปฆ่าตัวตายเหมือนเหวินเทียนเสียงให้หมด ? ออกจะขืนใจกันเกินไปหรือเปล่า ? อย่างระบบรัฐบาลบ้านเรา เปลี่ยนกันไปเปลี่ยนกันมา คนในพรรคนี้ก็ยังคงกินตำแหน่งใหญ่โตในรัฐบาลพรรคโน้นเหมือนเดิม ไม่เห็นจะเคยได้ยินใครบอกว่า หันกราบ ทิศใต้ แล้วตาย ?          ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษ ผู้คนสมัยนั้นทิฐิกันเกินไป ถ้าผมเป็นเหวินเทียนเสียง คงยอมรับข้อเสนอของฮู่ปี้เล่ เลือกตำแหน่งเสนาบดี หรืออำมาตย์ หรือที่ปรึกษาอะไรก็ได้มาเป็นเสียก็สิ้นเรื่อง แบบนั้นอาจจะดีสำหรับทุกคนก็ได้ ต่อมาไม่ต้องเดือดร้อนผู้คนอีกฝูงใหญ่ต้องมานั่งท่องบทความเหวินเทียนเสียงพลีชีพเพื่อเกียรติและศักดิ์ศรีอะไรเทือกนี้อีก ถึงแม้พวกนักเรียนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ยังคงต้องทนทุกข์ทรมานปางตายไปกับอะไรอื่น ๆ อีกมากมายก็ตามที แต่อย่างน้อยพอจะเลี่ยงท่านเหวินเทียนเสียง และเรียงความเรื่อง “หากฉันเป็นเหวินเทียนเสียง” ไปให้พ้น ๆ ก็ยังดี          เหวินเทียนเสียงก่อนตาย น่าจะคิดถึงเรื่องนี้ให้รอบคอบเสียก่อน เฮ้อ          หลังจากอ่านบทความเรื่องเหวินเทียนเสียงพลีชีพเพื่อเกียรติและศักดิ์ศรีจบแล้ว นักเรียนคิดว่าสไตล์การเขียนบทความบทนี้ บรรยายด้วยประโยคใดต่อไปนี้เหมาะสมที่สุด ? (A) ใช้ภาษาอย่างช่ำชอง แบ่งบทตอนชัดเจน (B) หยิบยกตัวอย่างกว้างขวาง อธิบายเหตุผลได้กระจ่างชัด (C) ใช้คำสละสลวย แฝงสาระมากมาย (D) โรแมนติกระคนหมองเศร้า จับจิตจับใจ (คำตอบ A อธิบาย : ท่องจำให้ขึ้นใจ) ************          จนกระทั่งผมอ่านจนใกล้สลบไสลไม่ได้สติแล้ว จัดตารางสอนเตรียมเข้านอน ก็เลยเที่ยงคืนแล้วเล็กน้อย ตอนเปลี่ยนชุดนอนผมก็คลำโดนห้าร้อยเหรียญที่คุณแม่เพิ่งให้          ผมนอนอยู่บนเตียง จ้องธนบัตรใบนั้น พลิกดูกลับไปกลับมา เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นวันนี้ฉากแล้วฉากเล่าค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในหัวสมอง ไม่รู้ทำไม รู้สึกเหมือนมันเลือนราง คล้ายกับว่าวัน ๆ นี้จะจบลงไปอย่างนี้ ออกจะหวิว ๆ อย่างไรชอบกล มีชั่วพริบตาหนึ่ง ผมรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ แต่ผมไม่ได้ทำเช่นนั้น ผมรู้สึกเพียงแต่ว่า ไม่แน่ครั้งนี้ผมอาจทำเกินไปจริง ๆ ก็ได้ ผมปิดไฟ แล้วหลับใหลไปท่ามกลางบรรยากาศเช่นนั้น          ผมหลับได้ไม่นาน ผมได้แต่ฝัน ในฝันผมเห็นคนมากมายไม่รู้ทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไร ไม่รู้เมื่อไหร่ ผมก็ตื่นขึ้นเพราะเสียงทะเลาะ ท่ามกลางความมืด ผมหยีตามองเข็มนาฬิกาข้อมือพรายน้ำ ตีหนึ่งสามสิบห้า          แล้วผมก็รู้ว่า ความฝันของผมไม่ใช่ความฝัน ถูกต้อง คุณพ่อคุณแม่ของผมยังไม่นอน พวกเขาทะเลาะกันอยู่ห้องข้าง ๆ *********** จากคุณ : beer87 - [ 29 มี.ค. 48 12:46:33 ]