“กระเทยบุกเรือรบ”

พอเริ่มคิดจะเขียนเรื่อง มาเลย นี่เลย เรื่องนี้เลย...
แค่คิดก็ยิ้มแก้มปริแล้ว...
ไม่เคยลืมเลย...ใครว่ายังไงฉันไม่รู้...
รู้อย่างเดียวว่า เป็นเกียรติประวัติหน้าหนึ่งของชีวิตเชียวจ้ะ...
กระเทยจ๋า....เกิดมาได้บุกเรือรบ...ไม่เสียชาติเกิดแล้วจ้ะ...

ย้อนหลังไปเกือบยี่สิบปี...
สมัยกระเทย AODY ยังเป็นสาวหน้าใสหัวใจไฟเบอร์...
ปีนั้นถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นปีที่ รสช. ปฏิรูปการปกครอง...
ลูกๆหลานๆต้องศึกษาประวัติศาสตร์ไว้นะจ๊ะ...
ฉันเองก็คงต้องขอบพระคุณทางคณะ รสช....
ท่านมีวิสัยทัศน์กว้างไกล...
งานปฎิรูปของท่าน ส่งผลให้กระเทยมีวาสนาได้ตรวจพลบนเรือรบ...คิกๆ...

ดวงชะตาฟ้าลิขิต....
ลิขิตให้ กระเทยสาวแสนสวยไปอาบลมบ่มผิวที่เสม็ดในช่วงนั้นพอดี...
ฉันไปกับสาวๆพยาบาลที่ทำงาน...
ที่เลือกไปไหนมาไหนกะเธอ เพราะพวกเธอสวยน่ารักดูดี มีคลาส...
นอกจากมีคลาสแล้วหล่อนๆยังมีหอยจริง...
หล่อนมีหอยจริงๆไว้หลอกล่อผู้ภมรให้มาติดบ่วง...
บ่วงอุบาทของกระเทย...
จริงๆแล้ว หล่อนๆก็ไม่ได้ตอหลดตอแหลร่านผู้ชายอย่างกระเทยหรอกนะ...
หล่อนสวยสดงดงามตามธรรมชาติของอิสตรีอยู่แล้ว...
ฉันเพียงขอยืมอุปกรณ์ของหล่อนมาใช้ทำประโยชน์เล็กๆน้อยๆเท่านั้นแหล่ะ...

แต่จะว่าไปฉันว่าพวกเราเป็นประเภทพึ่งพาอาศัยกันมากกว่า...
หล่อนๆก็ได้อาศัยความตอแหลสุดโต่งของฉันเหมือนกันแหล่ะ...
ตอแหลกินฟรีไง...กินฟรีแล้วยังมีผลพลอยได้...
บางหล่อนได้ออกเรือนรู้จักคู่สมจากการทัวร์กับกระเทยนี่แหล่ะ...
เอาเป็นว่าง่ายๆก็แล้วกัน...
ทุกครั้งที่ออกทัวร์...
ชะนีมีโอกาส "ออกเรือน"...
กระเทยก็มีโอกาส "ออกรอบ"...
ออกรอบจิกกินผู้ชายจนพุงกาง....คิกๆ...

พอล้อเริ่มหมุน ข่าวปฎิรูปก็ดังไล่หลัง...
ช่างแม่งงงง...ไปตอแหลไม่ได้ไปปฎิวัติ...
คุณโสภีน้องน้อยบ่นหงึ่มหง่ำ...
ระหว่างออกเรือจากเพ...เห็นเรือรบลอยลำลิบๆมาแต่ไกล...
ชะนีอ้อยคนงามกัดว่า ทหารคงจะออกเรือมาบอมบ์กระเทย...
กระเทยไม่ถือสา หลับตาฝันหวาน ตากระตุกตะหงิดๆ...
ทริปนี้ท่าจะได้กินทหารเรือซะล่ะมัง...
ขึ้นเกาะก็เจอแต่หนุ่มๆรูปร่างบึกบึน...
ป้าเติบเจ้าของหาดคนคุ้นเคย หัวเราะคิกคักมากระซิบข้างหู...
"คุณอ๊อดมาถูกเวลาจริงๆ ทหารเรือทั้งนั้นแหล่ะ ทหารลงเรือมากินเหล้าบนเกาะ"...
กระเทยขนลุกซู่ส์ส์ส์...อู๊ยยยยยยยไม่เสียเที่ยวแล้วงานนี้...

แดดร่มลมตก คณะตอแหลแต่งองค์ทรงสะเด็ดคอลเลคชั่นจาไมก้า...
จำได้ป่ะ...จาไมก้าสมัย"พริกขี้หนู"ของป้าเบิร์ดกำลังรุ่งเรืองนั่นแหล่ะ...
ชะนีโสภีแบกมินิคอมโปเปิดเพลงกระฉึกกระฉัก...
กระเทย AODY โยกย้ายส่ายบอดี้นำขบวน...
ลูกเล็กเด็กแดงชาวเกาะไม่เคยเห็นสัตว์ประหลาด ก็เลยรวมพลมาร่วมขบวนชมเกาะ...
แห่ไปทางไหนชาวบ้านก็แตกตื่น...
คิกๆ...บรรลุวัตถุประสงค์...ชอบเด่นค่ะ...
ชอบตกเป็นเป้าสายตา...สายตาชื่นชมบ้าง...หมันไส้อยากตบบ้างคละเคล้ากันไป...
ชั่งแม่งงงง...หล่อนไม่ใช่เป้าประสงค์...
เป้าประสงค์อยู่ข้างหน้าโน่นนนนนน...

อู้ยยยยยยยยยยยย...เป็นฝูงเลยว้อย...
ล่ำบึ๊กเลย...ทหารเรือชัวร์...
กระเทยหื่นกามเกิดกำลังใจหึกเฮิม...
ปลุกระดมมวลชะนี ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวเหมือนนกกระจอกแตกรัง...
เรียกร้องความสนใจจากหนุ่มบึ๊กฝูงนั้น...
ได้ผลค่าาาาาา...หนุ่มๆส่งตาหวานมาให้...
สาวๆทำท่าไม่สนใจ...สวมลีลาพญาหงษ์เดินเลยไป...ป๋ะเดี๊ยวเดียว...
พ่อหนุ่มวิ่งตรงมาหากระเทย...
เข้ากระเทยง่ายกว่าเข้าผู้หญิง...นี่แหล่ะประโยชน์ของกระเทยแหล่ะ...
เจ้าหนุ่มกระหืดกระหอบบอกว่า ผู้การฯเชิญไปเป็นเกียรติ์ร่วมรับประทานอาหารค่ำ...
กระเทยทำทีสงวนท่า ปรึกษาสาวๆในวง หลบแลบลิ้นกันพร่อบแพร่บ...
กินฟรีอีกแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยยย...

ด้วยฝีมือม๊อดดูเรทของกระเทยสาวแสนสวย...
ชั่วอึดใจ คณะนายทหารเรือกะนางพยาบาลก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย...
กระเทยโรคจิต แสดงเต็มกำลังความสามารถ...
กินฟรีนี่ยะต้องเวิร์คหน่อย...
ตัวผู้การฯผู้นำคณะ น่ารักมั๊กมากกกกกก...
แกอารมณ์ดีนั่งมองกระเทยแสดง หัวเราะเอิ๊กอ๊ากหยั่งก๊ะไม่เคยเห็น...

เป็นคืนที่สุดแสนจะหาถ้อยคำมาบรรยายความมันส์...
ลูกประดู่กลุ่มนี้น่ารักจริงๆ ไม่ออกอาการงี่เง่ามั่วซั่วเลย...
เมากันตั้งแต่หัวค่ำยันร้านปิด ยังหัวเราะกันขี้แตกขี้แตนไม่เลิก...
แต่งานเลี้ยงจำเป็นต้องเลิกลา...
ผู้การฯ กล่าวคำประทับใจปิดงาน...
แกบอกสาวๆว่า จะไม่ยอมกลับเรือ...ถ้ากระเทยไม่ยอมไปด้วย...
ตายห่ะ...จะเอากระเทยขึ้นเรือ...
ท่าแกจะติดใจให้ไปแสดงต่อ...
กว่าจะรู้ตัว...กระเทยก็แทรกกายเข้าไปในฝูง...
กอดเอวผู้การฯ นำขบวนข้ามเกาะไปขึ้นเรือลำเลียง...
คุณๆเคยเห็นฝูงปูไต่กระด้งรึเปล่า ?...
นึกถึงภาพนั้นนั่นแหล่ะ...จะเห็นภาพฉันกะคณะดอกประดู่...
โซเซแซ่ดๆ หกคะเมนตีลังกาข้ามเกาะไปขึ้นเรือ...

ฉันมีโอกาสทำความรู้จักผู้การฯเป็นเรื่องเป็นราวก็ตอนนี้แหล่ะ...
แกเป็นผู้ใหญ่ที่น่ารักซะเหลือเกิน...
ช่วงเวลาสั้นๆ หากทำให้ฉันรู้จักแกได้มากมาย...
ภายใต้หัวโขนผู้นำผู้เข้มแข็ง...
ฉันเห็นวี่แววอ่อนโยนแทรกอยู่ทุกอณู...
ดูลูกน้องจะเกรงกลัวแกเพราะหัวทศกัณฑ์ที่แกใส่...
แต่ฉันดันจูนคลื่นกับตัวตนที่ไม่มีใครเห็นของแก...
ชาวบ้านมักจะเห็นฉันเป็นสัตว์ประหลาด...
แต่ฉันรู้สึกว่าผู้การฯเห็นฉันเป็นคน...
แค่นั้นก็เกินพอที่จะทำความรู้จักตัวจริงของกันและกัน...
เวลาช่วงสั้นๆแค่นั้น ฉันรู้สึกว่ารู้จักแกมาตลอดชีวิต...

คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืด...มืดสนิทจริงๆ...
ท้องทะเลเวิ้งว้าง....ได้ยินแต่เสียงเครื่องยนต์กับเกลียวคลื่น...
ผู้การฯนั่งงอตัวซุกมือไว้ที่หว่างขา โงนเงนไปมาแล้วก็มาจบที่ไหล่ฉัน...
แกตัวสั่นหงั่กๆ...คงจะหนาวจากลมเย็นที่พัดมาปะทะ....
ฉันโอบแก เพื่อปันความอบอุ่นที่พอมี...
ไม่แน่ใจว่านั่นเป็นสันชาตญานของเพศแม่ในตัวฉันหรือเปล่า...
ฉันรู้สึกว่าต้องดูแลแก...
แกดูเหมือนเด็ก ดูเหมือนคนธรรมดา...
เมื่อถอดหัวโขนออกก็ไม่เหลือมาดผู้นำอย่างเมื่อแรกพบ...
อ้อแอ้พูดจางึมงำว่าไม่เคยสนุกอย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิต...
แกคงจะเหนื่อยและเครียดกับงาน...
ชีวิตคงไม่เคยเจอเรื่องรื่นรมย์เลยหล่ะมัง...

ทะเล นั้นเป็น เหมือนถิ่นของเรา...
จะ ขอเฝ้า ตราบจนชีวิตเราสิ้น...
ยาม คลื่นซัดกระเซ็น...
เช้าเย็น สำเนียงเคยยิน...
เลือด ไหลริน เพื่อพงศ์เกียรติของนาวี...
ธง ที่ถูกสายลม โบยสะบัดยังพัดพริ้ว...
ทิว ท้องถิ่นทะเล มิยอมให้ใครย่ำยี...
เรือ แม้จะต้องจมเพื่อปกป้องเสรี...
เรา ขอสละชีพพลี พร้อมกันทุกคน...

ลำนำวอลซ์นาวี เอื่อยอ้อยสร้อยลอยมาเป็นสาย...
กลิ่นคลื่น...กลิ่นลมทะเล...
กลิ่นลมหายใจ...กลิ่นเส้นผม..กลิ่นผู้การฯในอ้อมกอด...
บรรยากาศรอบกายผสมปนเป ทำเอาหัวใจสั่นระส่ำ..
น้อยครั้งในชีวิต ที่อารมณ์และความรู้สึกอย่างนี้จะเข้ามาเยือน...
ฉันเป็นคนหยาบกระด้าง...
ความรู้สึกนุ่มนวลอ่อนละมัยอย่างนี้ น้อยครั้งนักที่เคยสัมผัส...
ฉันทำได้แค่บันทึกภาพความทรงจำนี้ไว้ลึกสุดๆใจ...
เผื่อได้ย้อนระลึกถึงมัน...
ระลึกถึงความสุขลมๆแล้งๆ...
แค่นี้ก็เกินพอแล้ว....

เรือลำเลียงแล่นมาถึงเรือรบ...
บรรยากาศยากจะบรรยาย...
เรือรบข้างหน้าดูยิ่งใหญ่น่าเกรงขาม...
คุณได้ดูหนังไซไฟเรื่องนึงของตาสปีลเบิร์กเมื่อยี่สิบปีก่อนมั๊ย...
"Close encounters of the third kind"...
ฉากมนุษย์ต่างดาวมาเยือนโลกน่ะ...
ภาพประตูยานอวกาศขนาดมหึมาเปิดออก...
ลำแสงจ้าส่องผ่านมนุษย์ต่างดาวเห็นเป็นจุดดำๆ...
มันเหมือนภาพความยิ่งใหญ่อลังการ ของเรือรบข้างหน้าฉัน...
ภาพเรือรบในคืนเดือนมืด...ฉันจำได้ติดตา...

ฉันปลุกผู้การตื่นจากภวังค์...
เมื่อขึ้นเรือ ผู้การฯผู้อ้อแอ้ก็กลายกลับมาเป็นผู้การฯผู้องอาจ...
แกรับรายงานลูกเรือแล้วเดินนำฉันไปเคบิน....
พอเข้าเคบิน ผู้การฯผู้องอาจก็กลายเป็นผู้การฯผู้อ้อแอ้คนเดิมของฉัน...
แกคอพับคออ่อนไม่รู้เรื่องรู้ราว...
ฉันดูแลเช็ดหน้าเช็ดตาห่มผ้าให้...
จำได้ว่าไม่กล้ามองตาแก ตาแกใสจนใจฉันหวั่น...
แกพึมพำขอบคุณ บอกให้ทำตัวตามสบาย...
”เป็นอย่างที่อ๊อดเป็น ไม่ต้องเกรงใจ”...
แล้วก็หลับปุ๋ย กรนคร่อกๆ...
กระเทยเป็นงง คิดไม่ออก เป็นอย่างที่ฉันเป็น เป็นยังไงหว่า ?...
คิดไม่ออก ก็เลยออกจากเคบินมาสูดอากาศข้างนอก...
เจอหนุ่มๆผู้ร่วมก๊ง หัวเราะคิกคักยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...
กระเทยก็เลยถึงบางอ้อ...
ว่าแล้ว นังกระเทยผู้น่ารักของผู้การฯ ก็เป็นอย่างที่เธอเป็น...
เธอกลายกลับไปเป็นอสูรกาย...จิกกินลูกเรือเป็นอาหาร...
กินหัวกินหางกินกลางตลอดตั๊วววววววว...

กว่าจะกลับเคบินก็ไกล้รุ่ง...
ผู้การฯยังกรนคร่อกๆ...
กระเทยแทรกตัวเข้าไปนอนข้างๆ...
ปกติกระเทยมักจะลักหลับ...
แต่เคสนี้...ผู้การฯคนนี้...กระเทยไม่กล้าแม้จะแตะต้องตัว....
นอนตัวแข็ง ไม่รู้ตัวว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่...
มารู้ตัวอีกทีก็เช้า...ผู้การฯหายไปไหนก็ไม่รู้...
ระหว่างเคว้งคว้างไม่รู้จะทำไง...
ทหารก็มาเคาะประตู...บอกว่าผู้การฯให้มาพาไปทัศนศึกษา...
ทัศนศึกษา?????...ตายแล้วววว...นี่แกจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าฉันดูงานทุกซอกทุกมุมแล้ว...
ดูจนเกลี้ยงเกลาขาวสะอาดไปแล้วตั้งกะเมื่อคืน...
แต่เอาเถอะ...เพื่อไม่ให้ขัดศรัทธา ดูก็ดู...
กระเทยวางท่านางพญาตรวจพล ไม่ให้เสื่อมเสียว่าเป็นเด็กผู้การฯ...
ระหว่างดูงาน หหารนินทาผู้การฯว่าแกดุอย่างกะเสือ...
ฉันหัวเราะฮึ่ๆ...ไม่เห็นแกดุยังไงนี่...
ผ่านหนุ่มๆใจดีเมื่อคืน แกหัวเราะกันคิกคัก...
วอนซะแล้ววว...ไม่เข็ดรึไงยะ...กระเทยแลบลิ้นหลอก...

จนตะวันโด่ง ทหารพาฉันไปหาผู้การฯ...
ผู้การฯวันนี้ ดูงามสง่าน่าเกรงขามซะเหลือเกิน...
ท่าทางแกเป็นอย่างงั้น แต่แววตาไม่ใช่เลย...
แกพาฉันมาส่งที่เรือลำเลียง...
แกบอกขอบคุณอีกแล้ว...นับครั้งไม่ถ้วนที่แกขอบคุณ...
ฉันไม่ค่อยเข้าใจ แกขอบคุณอะไรของแก...
ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ...
ความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้ฉันทำได้แค่ฟัง...
ฟังแกเอ่ยคำร่ำลา...
พอแค่นี้เถอะ...แค่ความรู้สึกดีๆที่แกมอบให้...
แค่นี้ก็เกินพอแล้ว...
แกตะเบ๊ะฉันหนึ่งที แววตาของแกทำเอาฉันคอตีบน้ำตาซึม...
รีบหลบก่อนที่มันจะเอ่อออกมาให้ใครเห็น...
หันหลังกลับลงเรือลำเลียง...
ฉันค่อยๆเคลื่อนห่างจากผู้การฯทีละน้อยๆ...
จำได้ว่าไม่กล้าแม้จะหันกลับไปมอง...

กลับถึงบ้านสาวๆเข้ามารุมล้อม ซักถามเกรียวกราว...
หล่อนนึกว่าฉันถูกฆ่าโยนทะเลไปแล้ว...
ฉันก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ยกเว้นเรื่องของผู้การฯ...
รู้สึกเพียงว่าไม่ควรเล่า..
เก็บไว้เป็นความทรงจำส่วนตัวจะดีกว่า...
เก็บไว้ให้ตัวเองภูมิใจได้ว่า...
ชีวิตอันสุดแสนจะอัปปรีย์[^_^]...
มันยังมีแง่มุมสวยงามละเอียดอ่อน...
ใครว่ายังไงฉันไม่รู้...
รู้เพียงว่า...ค่ามันยิ่งใหญ่...
ยิ่งใหญ่เกินที่จะอาจหาญไปเบี่ยงเบน...
แปรเปลี่ยนคุณค่าและเจตนารมณ์ของมัน...
ฉันทำได้แค่บันทึกไว้ในความทรงจำ...
ไม่ว่าเวลาจะผันผ่านไปนานแค่...
ฉันจดจำไม่เคยลืมเลือน...