PANTIP.COM : W3253567 ปราสาทภูต 2 []

ความคิดเห็นที่ 1

รถไม่ได้แล่นเข้าตัวจังหวัดตามที่ตรึงหทัยคาด หากกลับแล่นตัดออกจากถนนหลวงเข้าสู่ถนนสายรอง

หญิงสาวมองทิวทัศน์สองข้างทาง พลางคิดว่า คนตระกูลนี้เขาเก็บตัวอยู่ในสถานที่ลึกลับดีเหลือเกิน ไม่รู้ว่าสมาชิกในตระกูลจะมีอยู่ทั้งหมดกี่คน แต่ละคนจะมีนิสัยใจคอเป็นอย่างไรบ้าง ที่แน่ๆ คงไม่มีใครชอบใจการเข้ามามีส่วนแบ่งของเพื่อนหล่อน

กำลังเพลินกับความคิดฟุ้งซ่านของตนเอง พอรู้ตัวอีกที รถก็จอดที่หน้าอาคารสองชั้น ป้ายพื้นสีน้ำเงินตัวหนังสือสีขาวที่ติดอยู่ด้านหน้าระบุว่า อาคารแห่งนี้เป็นที่ตั้งของ

สำนักงานทนายความ เจนกิจคดี

ตรึงหทัยเปิดประตูก้าวลงจากรถอย่างคล่องแคล่ว กวาดตามองไปโดยรอบ แล้วประเมินอย่างฉับไวตามอุปนิสัยส่วนตัว

หล่อนชอบที่นี่ อำเภอเล็กๆ ที่สภาพแวดล้อมดูไม่เลวเลยทีเดียว สิ่งก่อสร้างไม่เกะกะตา พื้นที่โดยรอบดูสะอาดเรียบร้อย ที่สำคัญหล่อนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่มีชีวิตชีวา ไม่เงียบเหงา สายตาหลายคู่ที่มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น มีความเป็นมิตรแฝงอยู่ด้วย

บุษบรรณไม่ว่องไวเหมือนเพื่อนรัก คนขับรถจึงมีโอกาสได้ทำหน้าที่เปิดประตูให้

ชายสูงวัย บุคลิกเปี่ยมเมตตา ในชุดทำงาน เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว เนคไทสีดำ กางเกงสีเข้ม เดินออกจากอาคารตรงเข้ามาหา หญิงสาวทั้งสองยกมือไหว้ก่อนด้วยมารยาทอันดี

ชายสูงวัยรับไหว้ ริมฝีปากเผยยิ้มกว้าง อย่างยินดี

“ผมดีใจเหลือเกินที่ได้มีโอกาสพบกับคุณหนู และเพื่อนของคุณหนู คุณตรึงหทัย”

ไม่น่าแปลกใจนัก ที่คุณสันติธรรมจะรู้จักบุษบรรณ แต่การที่เขาแสดงท่าทีว่ารู้จักตรึงหทัย ทำให้หญิงสาวรู้สึกประหลาดอยู่บ้าง เหมือนกับว่าหล่อนถูกจับตาอยู่อย่างลับๆ

ตั้งแต่เมื่อไรกัน

คุณสันติธรรมนำทางหญิงสาวทั้งสองเข้าไปในสำนักงาน ภายในมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่สองตัว มีหญิงสาวและชายหนุ่มนั่งประจำอยู่ ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มให้ผู้มาเยือน
ทนายความประจำตระกูลพาเดินเข้าไปในส่วนลึกสุดซึ่งกั้นเป็นห้องทำงานส่วนตัว

ห้องทำงานตกแต่งอย่างเรียบง่าย ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ตรึงหทัยมีความรู้สึกที่ดีกับทนายความสูงวัยผู้นี้ คุณลุงทนายดูไม่เหมือนทนายในจินตนาการของหล่อน

ทนายควรจะวางมาด มีเล่ห์เหลี่ยมพราว พูดจาเชือดเฉือนเหมือนอย่างที่เห็นในละครทีวี อย่างนั้นไม่ใช่เหรือ

ตรึงหทัยอมยิ้มกับความคิดของตนเอง เป็นครั้งแรกที่หล่อนได้รู้จักกับทนายตัวจริง แถมเป็นทนายประจำตระกูลเสียด้วย

ทว่าท่าทางของทนายท่านนี้ กลับเหมือนคุณลุงใจดีคนหนึ่ง
หญิงสาวในสำนักงานนำน้ำเย็นเข้ามาบริการแก่แขกอย่างรู้หน้าที่

คุณสันติธรรมรอจนหญิงสาวคนนั้นออกไปจากห้องแล้ว จึงยื่นซองจดหมายสีขาวให้บุษบรรณ

“คุณท่านวานให้ผมมอบจดหมายฉบับนี้ให้คุณหนู บอกแค่ว่าเป็นจดหมายที่คุณบัวบุญ คุณแม่ของคุณหนูส่งถึงท่าน หวังว่าเมื่อคุณหนูได้อ่านแล้ว คงจะเข้าใจ”

ซองจดหมายปิดผนึกอย่างดี มีลายเซ็นที่อ่านออกได้ไม่ยากว่า ‘ภรต’ กำกับอยู่

ทายาทสาวแห่งตระกูลภูติเศวตที่ไม่ได้ใช้นามสกุลดังกล่าว ใช้ปลายนิ้วก้อยค่อยๆ เลาะผนึกให้เปิดออก

แม้จะสนิทสนมกันสักเพียงใด แม้จะอยากรู้อยากเห็นใจแทบขาด แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ ตรึงหทัยได้แต่นั่งนิ่ง เก็บความอึดอัดใจไว้

เมื่อมองเปรียบเทียบกับสีขาวของซองจดหมายแล้ว เห็นได้ชัดว่าสีของกระดาษที่อยู่ข้างในเริ่มเหลือง บ่งบอกถึงความเก่า

ภายในซองมีกระดาษอยู่เพียงแผ่นเดียว และข้อความภายในจดหมายดูเหมือนไม่น่าจะยาวนัก เพราะเพื่อนของหล่อนก้มลงอ่านด้วยอาการนิ่งสงบ และแทบจะไม่ขยับแผ่นกระดาษเลยแม้แต่น้อย

อาการนิ่งของเพื่อนสาว ความเงียบภายในห้อง ทำให้รู้สึกราวกับว่าเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า มันเหมือนกับว่าบุษบรรณใช้เวลาอ่านจดหมายสั้นๆ นั้นนานเป็นชั่วโมง

เมื่อเพื่อนของหล่อนเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ตรึงหทัยสังเกตเห็นความเด็ดเดี่ยวฉายวับผ่านดวงตาคู่เข้ม

แววตาแบบที่หล่อนเคยเห็นอยู่เสมอจากคุณน้าบัวบุญ

“คุณหนูอยากทราบอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องระหว่างคุณพ่อกับคุณแม่ของคุณหนูบ้างครับ”

คุณลุงทนาย ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“คุณแม่เป็นคนที่นี่หรือคะ”

รอยยิ้มของคุณสันติธรรมบอกให้รู้ว่าถูกใจกับคำถามนี้เป็นอย่างยิ่ง

“ครับ คุณแม่ของคุณหนูเกิดที่อำเภอคนทีสอนี่แหละครับ แต่ไม่ใช่แค่เป็นคนที่นี่เท่านั้นนะครับ ที่สำคัญคือคุณแม่ของคุณหนูเป็นความภาคภูมิใจของคนย่านนี้เลยทีเดียว เป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อม ทั้งรูปโฉม และมีความสามารถในงานบ้านงานเรือน จนผู้ใหญ่หลายคนเอาไปยกเป็นตัวอย่างให้แก่ลูกหลาน”

น้ำเสียงของผู้พูดเองก็แฝงความภูมิใจ และบอกให้รู้ว่าเขามีความสนิทสนมกับผู้ที่เขาพูดถึงอยู่ไม่น้อย

เมื่อสิ้นสุดคำพูดของทนายความผู้สูงวัย ทั้งห้องตกอยู่ภายใต้ความเงียบ

คุณสันติธรรมและตรึงหทัยต่างเฝ้ารอคำถามต่อไปจากบุษบรรณ

หากแต่สิ่งที่หญิงสาวกล่าวต่อมาคือ

“ดิฉันอยากจัดการเรื่องเกี่ยวกับมรดกให้เรียบร้อย”

คนที่เหลืออยู่ในห้องทั้งสองมีสีหน้าผิดหวัง ผู้สูงวัยกว่าอยากจะถ่ายทอดเรื่องราว ผู้อ่อนเยาว์กว่าก็อยากจะฟัง แต่ดูเหมือนผู้ที่เป็นเจ้าของเรื่องราวเองกลับไม่สนใจ

สีหน้าของคุณสันติธรรมปรับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

“ถ้าอย่างนั้นผมจะพาคุณหนูไปดูสิ่งที่คุณท่านตั้งใจจะมอบให้ครับ”

บ้านหลังเล็กบนเนินมีลานหญ้าโดยรอบ เรียบสวยราวกับปูพรม รอบบ้าน มีไม้ดอกนานาพันธุ์ปลูกไว้ทั้งในกระถางที่ตั้งอยู่บนพื้น และในตะกร้ารูปทรงต่างๆ ที่แขวนอยู่ มองดูแต่ไกลสวยงามราวกับกระท่อมในภาพถ่าย

ตรึงหทัยชื่นชมรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ อันแสดงถึงความละเอียดอ่อนของผู้สร้างกระท่อมหลังน้อยบนเนิน หล่อนชอบกระบะดอกไม้บนขอบหน้าต่าง ซึ่งมีแพนซีอวดดอกสารพัดสีไหวไปมาในสายลม บานหน้าต่างเป็นแบบกรุกระจก มีผ้าม่านลูกไม้สีขาวโปร่งพริ้วขึงกันสายตา กระนั้นก็พอจะมองเห็นเงาคนวูบไหวไปมาอยู่ในบ้าน

พอเห็นทนายความประจำตระกูลหยิบกุญแจบ้านขึ้นมา ตรึงหทัยเกือบร้องทักว่า คงไม่ต้องไขกุญแจ เพราะมีคนอยู่ข้างใน แต่ก็ยั้งปากไว้ทัน

เสียงกริ๊กเบาๆ บอกให้รู้ว่าประตูบ้านล็อกอยู่ ตรึงหทัยขมวดคิ้ว

คุณสันติธรรมเดินนำเข้าไปก่อน บุษบรรณเดินตาม ตรึงหทัยรั้งท้าย หล่อนเดินอย่างเชื่องช้าผิดปกติเพราะใจยังมัวคิดสงสัยถึงการทำงานของสายตาตนเองอยู่

หล่อนว่าหล่อนเห็นเงาคนเดินอยู่ในบ้านนี่นา

ข้าวของที่อยู่ภายในกระท่อมหลังน้อยนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนกับเป็นบ้านของครอบครัวๆ หนึ่ง ไม่ใช่เป็นเพียงสถานที่พักเปลี่ยนบรรยากาศ

บนชั้นหน้าเตาผิง มีกรอบรูปวางเด่นอยู่สองกรอบ ภายในกรอบรูปแรกเป็นภาพขาวดำของหญิงสาวคนหนึ่ง รอยยิ้มของหล่อนหวานหยดย้อย ทำให้ผู้ที่ได้เห็นรู้สึกใจอ่อนยวบ ส่วนภาพในอีกกรอบรูปหนึ่งนั้นเป็นภาพด้านข้างของหญิงสาว สีหน้าเรียบเฉย ให้ความรู้สึกลึกลับและน่าค้นหา

ภาพบนชั้นคือภาพของคุณบัวบุญ และบุษบรรณ นั่นเอง

นอกจากภาพบนชั้นหน้าเตาผิงแล้ว ยังมีภาพของคุณบัวบุญและบุษบรรณในช่วงระยะเวลาต่างๆ ติดอยู่ที่ผนังอีกด้วย

คุณภรตแอบติดตามความเป็นอยู่ของภรรยาและบุตรีโดยตลอด

“ช่วงหลังๆ คุณท่านมักปลีกตัวมาใช้เวลาอยู่ที่นี่คนเดียวเงียบๆ อย่างน้อยสัปดาห์ละสองสามวัน”

ทนายความประจำตระกูลไม่แน่ใจว่า คุณหนูสนใจฟังอยู่หรือเปล่า หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเท้า ไปหยุดอยู่ที่หน้าเตาผิง
ตรึงหทัยเดินเข้ายืนเคียงข้างกัน

เหนือเตาผิง กรอบกระจกขนาดใหญ่บรรจุผ้าปักลายกินรีทั้งเจ็ด

ลวดลายอ่อนช้อยจนดูราวกับกินรีทั้งเจ็ดนางกำลังเยื้องย่างไปมาอย่างสบายอารมณ์ ใบหน้าของกินรีแต่ละตนยิ้มอย่างมีความสุข ยกเว้นนางกินรีที่เป็นน้องสุดท้อง
ใบหน้าของนางเรียบเฉย

ไม่ยินดี…ไม่ยินร้าย…

“ฝีมือเธอใช่ไหม”
ตรึงหทัยถาม

บุษบรรณพยักหน้าน้อยๆ

แน่นอน หล่อนจำได้ทุกเส้นสายลายสีที่ปักขึ้นมากับมือด้วยความพากเพียร ผ้าปักผืนนี้ เป็นผลงานที่หล่อนรักมากชิ้นหนึ่ง

บุษบรรณยืนมองผ้าปักในกรอบกระจก นิ่งจนดูคล้ายกับหล่อนกลายเป็นหุ่นไปเสียแล้ว ยามนี้แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างตรึงหทัย ก็ไม่สามารถหยั่งถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายได้

ตรึงหทัยได้แต่ยื่นมือออกไปกุมมือของอีกฝ่าย เป็นการให้กำลังใจ

ในสภาพการณ์เช่นนี้ ผู้ผ่านโลกมามากกว่ารู้ดีว่าควรทำอย่างไร

“ผมว่าตอนนี้เราอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องพินัยกรรมกันเลย ผมอยากให้คุณหนูค่อยๆ ไตร่ตรองดู” คุณสันติธรรมเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวว่า

“ไหนๆ คุณหนูก็เดินทางมาถึงที่นี่แล้ว ผมขออนุญาตแนะนำให้คุณหนูไปพบกับสมาชิกท่านอื่นๆ ในตระกูลภูติเศวตด้วย”

เห็นอาการที่หันขวับมา ทนายผู้อาวุโสก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายเตรียมกล่าวคำปฏิเสธ

“ผมทราบดีครับว่าคุณหนูกับคนในตระกูลภูติเศวตไม่จำเป็นต้องมีการคบหาสมาคมกัน คิดเสียว่าทำตามมารยาทก็แล้วกันครับ คนอื่นเขาจะได้เก็บเอาไปว่าทีหลังไม่ได้ เชื่อคนแก่สักครั้งเถอะครับ”

จากคุณ : ลมฝัน - [ 24 ม.ค. 48 20:24:02 ]