ความคิดเห็นที่ 1 แสงอาทิตย์เริ่มจับที่ขอบฟ้า หมอกจางๆ ถูกตัดด้วยแสงสีทองอำพันของดวงอาทิตย์ แสงแดดอ่อนส่องกระทบกับยอดหญ้าที่มีน้ำค้างจับอยู่ปลายใบที่โค้งลู่ตามแรงโน้มถ่วงโลก ตั๊กแตนตำข้าวตัวเขียวใหญ่ยืนจังก้าอวดก้ามแขนโต มันขยับตัวเล็กน้อยเมื่อได้รับอายลมอ่อนยามเช้า หากตัดกับเสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์นานาชนิด รถราที่วิ่งกันขวักไขว่บนถนนสุขุมวิทย่านใจกลางเมืองหลวงกรุงเทพมหานครเมืองที่ถูกควบคุมด้วยวัฐจักรแห่งความละโมบ ศรัทธาเสื่อม จิตวิปริต ความ[^_^]ที่บังเกิดขึ้นภายในก้นบึ้งแห่งดวงจิตของมนุษย์การแข่งขันกันด้วยเงินตรา มันถูกหล่อหลอมออกมาเป็นชาวกรุงเทพมหานครเมืองฟ้าอมรแห่งนี้ หากแต่นั้นเป็นเพียงส่วนเล็กๆ เท่านั้นใช่ว่าจะเป็นทั้งหมดเพราะคงไม่มีที่ที่ใดในโลกจะมีเพียงด้านเดียวเสมอ และเมื่อถัดจากความจอแจที่เริ่มต้นขึ้นเหมือนๆกันในทุกๆเช้า ลึกเข้าไปไม่มากในซอยเล็กๆ ถนนราดยางมะตอย หน้าถนนกว้างประมาณ 3 เมตร คงพอให้รถสองคันวิ่งสวนกันอย่างทุลักทุเลพอสมควร สองข้างทางถูกปกคลุมไปด้วยต้นสนสูงและหญ้าคาขึ้นเลาะริมทาง เม็ดสนเล็กๆ แข็งๆ หล่นล่วงเต็มทาง หากใครเดินผ่านโดยไม่ใส่รองเท้าคงเจ็บน่าดู เมื่อเข้ามาประมาณไม่ถึงกิโลดี ยังคงได้ยินเสียงรถราแว่วจากถนนสุขุมวิทอยู่บางๆ แหล่งชุมชนขนาดย่อม มนุษย์เงินเดือน เจ้าของกิจการ อาเล้ง อาแปะ ทั้งผู้มีรายได้น้อย กรรมกรแบกหาม นักเรียนนักศึกษา ต่างเดินกันขวักไขว่ อาจด้วยว่าบริเวณพื้นที่นี้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเส้นจราจรสายหลักเท่าไรนัก สองข้างทางมีน้ำคลำขังอยู่เป็นหย่อมๆ บ้านเรือนมีทั้งเป็นสังกะสีมุง บ้างก็เป็นเพียงกระดาษลังเก่าๆ ปกปิดเพียงกั้นสายตาแห่งการสอดรู้สอดเห็น แต่ก็ไม่วาย เพราะเพียงมองเข้าไปตามช่องที่เว้นไว้ระหว่างแผ่นฝา ก็สามารถมองทะลุเข้าไปถึงบ้านหลังถัดไปได้อย่างสบายซึ่งส่วนใหญ่อาจจะเป็นของพวกก่อสร้างที่กำลังดำเนินงานสร้างหมู่บ้านที่กำลังขึ้นใหม่เป็นดอกเห็ด ถัดไปก็เป็นแหล่งบ้านเช่าและอพาร์ทเมนต์ ซึ่งมีเหล่านักศึกษามหาวิทยาลัยคนทำงานต่างมาพักอาศัย ที่แห่งนี้มีตลาดสดอยู่ริมทางเดินเท้าจะเรียกว่าตลาดก็ไม่เชิงเพราะด้วยว่าเหล่าพ่อค้าแม่ขายต่างอาศัยริมทางเดินเท้าสองข้างทางเป็นทำเลตั้งสินค้า เช้านี้ก็เช่นกัน ตลาดสดที่มีพ่อค้าแม่ขาย ตั้งของวางเรียงรายตามทางเดิน ทั้งผักบุ้งที่เก็บได้จากคูน้ำเมื่อเช้ามืด ทั้งปลาช่อนที่จับได้ตัวเป็นๆ ยังคงดิ้นพล่านๆในกะละมังมุงตาข่ายจากบึงที่อยู่ไม่ไกลจากชุมชนนัก ขนมห่อ แกงถุง หรืออาหารการกินอีกสารพัด ถูกจัดวางบ้างบนโต๊ะพับ บ้างบนกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ปูกางกับพื้นดินอย่างง่ายๆ บ้างก็วางในกระจาดหรือถือเดินไปเดินมา เด็กๆ เริ่มทยอยออกมาจากบ้าน เหล่าเด็กหญิงชายใส่ชุดนักเรียนสดใส นักศึกษามหาวิทยาลัยเดินคุยกันเป็นกลุ่มเพื่อจะขึ้นรถไปยังสถานที่เรียนหรือแม้นกระทั้งคนทำงาน ผู้คนเริ่มต้นชีวิตที่กิจวัตรนี้เป็นประจำ จากคุณ : eva Silent - [ 26 ม.ค. 48 11:25:21 A:172.31.73.98 X:203.144.191.242 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ณ อพาร์ทเมนต์โทรมๆ แห่งหนึ่ง ผนังสีขาวตุ่นแตกลาย เนื้อสีหลุดร่อนเป็นแผ่น ทั้งหมดมี 5 ชั้น ชั้นละ 10 ห้อง แต่ละห้องมักมีเสื้อผ้าที่ผ่านการซักตากไว้ที่ระเบียง ยื่นออกมานอกชานบ้าน แต่หากใครกำลังเดินเข้าที่พักแล้วเผลอแหงนมองขึ้นไปคงได้รับรู้แน่ว่า คนที่อยู่ห้องข้างบนใส่ชั้นในสีไหนลายอะไรบ้างใน 50 ห้องนั้น ผู้คนต่างก็เริ่มต้นชีวิตกิจวัตรประจำวันคล้ายๆ กัน หากขึ้นมาห้องที่อยู่ชั้นบนสุดห้องริมสุดทางเดิน มีซองเอกสารสีน้ำตาลแก่ ถูกวางสอดอยู่ใต้ช่องว่างระหว่างประตู ไม่มีใครรับทราบ ไม่มีใครรับรู้ ต่างคนต่างก็มีหน้าที่แตกต่างกันไป ยิ่งเป็นสังคมเมืองคงยากนักหากจะมีใครมาคอยใส่ใจในเรื่องของคนอื่นๆ แต่หากเป็นเรื่องไม่ดีก็อาจเป็นสิ่งที่สร้างความน่าสนใจจะสอดรู้สอดเห็นได้อยู่บ้าง แสงแดดเริ่มสาดส่องหนักขึ้นแดดเริ่มแรงขึ้น จากอากาศสดชื่นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นร้อนอบอ้าว ทั้งที่เวลาล่วงมาเพียงประมาณ 9 นาฬิกา เจ้าของนิวาสถานขนาด 4 คูณ 6 เมตร มีเพียงเตียงนอนเก่าๆ โต๊ะทำงานไม้ซึ่งมีอุปกรณ์อิเล็คทรอนิกส์มากมายกองสุมอยู่ เสื้อผ้าถูกพับอย่างเป็นระเบียบในตระกร้า เขาดึงซองสีน้ำตาลเข้าไปเพื่อเปิดดูสิ่งที่อยู่ภายใน ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา เกลี้ยงเกลา คิ้วคมเข้มจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบาง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเย็นชานิ่งเรียบคะเนอายุน่าจะประมาณ 30 ต้นๆ ประหลาดแค่เพียงเส้นผมสีขาวโพลนเหยียดตรงยาวปะบ่าถูกมัดลวกๆ ไว้ด้านหลัง เขาหยิบเอกสารขึ้นมาดู แล้วล้วงหยิบวัตถุภายในออก ชายหนุ่มหยิบวัตถุคล้ายชิบวงจรสีดำมะเมื่อมใส่เข้าไปในสลักของอุปกรณ์อิเล็คทรอนิกส์ชนิดหนึ่งคล้ายคอมพิวเตอร์ขนาดพกพา เมื่อกดปุ่มเครื่องเริ่มทำงานบนหน้าจอขนาดประมาณ 3 นิ้วก็มีภาพบุคคลหนึ่งในอริยาบทต่างๆ แลดูเป็นบุคคลทรงอำนาจ และทุกรูปที่เขาอยู่จะมีรูปของคนหลากหลายรายล้อมรอบอารักขาคุ้มกัน เครื่องฉายค่อยๆสไลด์ภาพเลื่อนไปเรื่อยๆ ถัดจากนั้น มีรูปแผนที่และสถานที่แสดงขึ้นมา วันเวลาและหมายเลขรหัส 13 หลัก ชายหนุ่มกดปิดเครื่อง ดึงชิปวงจรออกมาแล้วทุบทิ้ง บดเป็นชิ้นย่อยลงถังขยะ เขาลุกขึ้นผลัดผ้าอาบน้ำแต่งตัว ดวงตาเย็นชาเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย และโดดเดี่ยว ภายใต้ละอองสายน้ำ ที่คอเขามีล็อกเก็ตห้อยคออยู่หนึ่งชิ้นเขากำมันแล้วหลับตา จากคุณ : eva Silent - [ 26 ม.ค. 48 11:25:50 A:172.31.73.98 X:203.144.191.242 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บุรุษในชุดดำเสื้อยืดแขนกุดคอเต่าปิดรัดรูป โชว์สัดส่วนให้เห็นมัดกล้ามกางเกงหนังสีดำด้านทรงฟิตได้รูปเข้ากับรองเท้าหนังดำด้านทรงคาวบอย โพกหัวด้วยผ้าสีดำปกปิดผมขาว เขาหิ้วกระเป๋าหนังดำยาวคล้ายกระเป๋าใส่กีตาร์ เพียงแต่เล็กและบางกว่า เสียงเดินกึก กึก ก้องอาคาร เขาตรงไปยังลิฟต์เก่าๆซอมอเพื่อกดลงไปชั้นหนึ่งของอาคาร “เดี๋ยวค่ะ รอด้วยค่ะ” เสียงตะโกนล้งเล้ง พร้อมเสียงฝีเท้าวิ่งตุบตับ ดังเข้ามาใกล้ “ขอโทษค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่รอ” เธอหอบแฮกกุลีกุจอเข้าลิฟต์ พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขา เธอพยายามสบตาเขาเพียงหวังจะขอบคุณในน้ำใจ แต่เขากลับนิ่งเฉย ไม่รับรู้ใดๆ เธอหน้าเจี๋อน ทำตาประหลับประเหลือกยิ้มแห้งๆแก้เขิน ภายในลิฟต์ระอุด้วยบรรยากาศชวนอึดอัด เธอแอบชำเลืองมองเขาอยู่เป็นระยะเธอรู้สึกได้ถึงแววตาที่นิ่งสงบ เขายืนนิ่งไม่ไหวติงหากไม่สังเกตถึงการหายใจคงนึกแล้วว่าเขาคงเป็นตุ๊กตาเป็นแน่ ยิ่งมองเขาเธอกลับรู้สึกประหม่าและเขินอาย ไม่ ไม่ ไม่ !!! เธอคิดในใจสลัดหัวเล็กน้อย ลิฟต์พาคนทั้งสองลงมายังชั้นหนึ่งเขาเดินออกไป เธอเดินตามเขา ใจก็เกร็งๆ เพราะเธอเองก็เพิ่งย้ายเข้ามาที่นี้ได้ไม่นาน เนื่องจากใกล้ที่เรียนและสามารถไปมาได้สะดวก เพราะอพาร์ทเมนต์แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากใจกลางจุดที่เธอมีกิจกรรมร่วมเท่าไรนัก ทั้งห้างสรรพสินค้า มหาวิทยาลัย หรืออื่นๆ เธอเดินเข้าไปขี้นรถเก๋งคันงามราคาแพงลิบซึ่งไม่ได้เข้ากันกับอาคารซอมซ่อนี้เลย เธอเหลือบมองที่กระจกเห็นชายหนุ่มคนเดิมสวมเสื้อแจ็กเก็ตสีดำรัดรูป แล้วสวมหมวกกันน็อกสีดำทรงประหลาดปิดหน้าปิดตา นั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซด์ทรงสปอร์ตสีดำไฟกลมดวงเดียว สะพายกระเป๋าหนังพาดบ่าเฉียง เขาถอยหลังเข็นรถออกแล้วติดเครื่อง เสียงเครื่องยนต์ขนาด 1200 cc ดังกระหึ่มอึ้ออึงไปทั้งอาคาร ใส่เกียร์ผ่อนครัชแล้วเร่งเครื่องบิดทะยานออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เธอมองเขาจนลับตา ในใจเกิดความสงสัยในบุรุษผู้นี้ เธอส่ายหัวเล็กน้อย ทำที่เหมือนว่าไม่ใช่เรื่องตน แต่ใจ .. เธอสตาร์ทเครื่องยนต์ของตัวเองแล้วถอยหลังรถออกจากซอง ค่อยๆหันหัวเลี้ยวแล้วทะยานออกไปสู่ถนนสายเดียวกัน แต่ต่างจุดหมายปลายทาง และความต้องการ จากคุณ : eva Silent - [ 26 ม.ค. 48 11:26:19 A:172.31.73.98 X:203.144.191.242 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตกลงเหตุเกิดปีไหนคะ? จากคุณ : scottie - [ 26 ม.ค. 48 12:15:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ย่อหน้าสักหน่อยดีไหมครับ จากคุณ : หมู4X - [ 26 ม.ค. 48 12:54:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขออภัยด้วยครับค่อนข้างยาว รายละเอียดจึงออกจะไม่ชัดเจนเอาเป็นว่าถ้ามันส์เดี๋ยวจะลงให้อ่านอีกครับ +++++++++++++++++++++++++++++ บทที่ 2 กิจกรรม ณ สวนสนุกยักษ์ใหญ่บริเวณ ชานเมืองกรุงเทพมหานคร มีครอบครัวมากมาย พ่อจูงลูก แม่อุ้มลูก เพื่อนพี่น้องพบพาน ทุกคนหน้าตาชื่นบานสีหน้าบ่งบอกถึงความสุขที่กำลังจะได้อิ่มเอมกับมันอย่างเต็มเปี่ยม มีคณะทัวร์เด็กๆ จากโรงเรียนต่างจังหวัด เสียงเด็กๆ จอแจ โหวกเหวก แต่ก็เต็มไปด้วยไอแห่งความสุขถึงแม้อากาศจะร้อนอบอ้าวคาดว่าจะถึง 38 องศา เสียงมอเตอร์ไซด์สีดำทะมึนแล่นกระหึ่มเสียงเครื่องยนต์แหวกอากาศราวกับฟ้าคะนองจอดเทียบที่ลานจอดรถด้านหน้า ไม่มีใครใส่ใจนัก เพราะเป็นเรื่องปกติทั่วไป ที่ใครก็ได้จะสามารถมาลิ้มรสสัมผัสความสุขจากเครื่องเล่น นานาชนิดที่ทั้งสร้างความหวาดเสียว ความตื่นเต้น เสียงหัวเราะ และรอยยิ้ม ชายหนุ่มถอดหมวกกันน็อกและเสื้อแจ็กเก็ตพาดไว้ที่รถ สวมผ้าสีดำคลุมเส้นผมสีขาวเขาสะพายกระเป๋าแล้วมุ่งตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่บริเวณหน้าสวนสนุกก่อนถึงเคาเตอร์ซื้อตั๋ว ในนั้นค่อนข้างลับตาคนไม่มีใครอยู่ เขาเข้าไปอยู่ในห้องน้ำห้องนึง จัดแจงรูดซิปกระเป๋าออก เมื่อเปิดกระเป๋าออกมา เห็นผ้าสีสันฉูดฉาดที่ถูกม้วนพับไว้ในนั้นเป็นระเบียบ เขาหยิบมันขึ้นมาสะบัดออกเล็กน้อย แสดงให้เห็นถึงว่ามันคือชุดตัวตลก โบโซ่ สีสันฉูดฉาดทั้งสีแดงสด สีเหลือง เขียว น้ำเงิน สารพัดสีสรร เขาสวมทับมันลงไปบนชุดที่ใส่อยู่ สวมถุงมือขาว ดึงตลับชุดแต่งหน้าออกมา เพียงประมาณ 15 นาที เขาก็กลายเป็นตัวตลกโบโซ่ หน้าขาววอก ใส่วิกผมฟูหยิกหยอยสีเขียวสด ทาปากสีแดงจัดหนาๆ เป็นปื่นรอบๆปากแล้วละเลงเป็นวงกว้างขึ้น ไม่ลืมที่จะใส่จมูกลูกกลมโตสีแดง ใครเห็นคงอดหัวเราะไม่ได้ เขาหยิบสิ่งของชิ้นสุดท้ายออกจากกระเป๋า วัตถุสีดำ ดำทะมึนเฉกเช่นเดียวกับจิตใจ ดำดึงลึกลงสู่ห้วงอเวจี ปืน !!! เขาเก็บมันเข้าปลอกแขนที่เป็นซองใส่ปืน แล้วปรกแขนเสื้อลงปกปิดมันประดุจเกรงใครจะล่วงรู้ เขาพับกระเป๋า มันนุ่มนิ่มยืดหยุ่นเหมือนถูกสร้างออกมาด้วยเทคโนโลยีชั้นสูง มันถูกปรับเปลี่ยนรูปร่างให้เป็นวัตถุคล้ายหมอนแล้วถูกยัดเข้าช่วงท้อง เขาตบๆมันให้เข้าที่ ในตอนนี้เขาดูเป็นชายอ้วนพุงพลุ้ย เขาหยิบลูกยางใส่สองกระพุ้งแก้มแล้วเดินออกมามองตัวเองที่หน้ากระจกห้องน้ำ ไม่มีเค้าชายหนุ่มรูปงามหลงเหลืออยู่เลยแต่กลับกลายเป็นชายตัวตลกพุงโย้ แก้มยุ้ยแลอุ้ยอ้าย เขาแอ็กท่ากางแขนขาออก จำแลงกายว่าเป็นตัวตลกหนักหนา จากคุณ : Eva Silent - [ 26 ม.ค. 48 13:43:23 A:172.31.73.98 X:203.144.191.242 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ้าว...ตกลงไม่ใช่เรื่องสั้นอะเหรอ...ว๊า ระหว่างย่อหน้าเว้นสองระยะบรรทัด(เคาะenter 2 ครั้ง) ก็จะอ่านง่ายขึ้นครับ มีคำผิดค่อนข้างเยอะครับ  เท่าที่อ่านคงยังไม่ถึงตอนมันหยดอย่างที่โฆษณา  แต่ภาษาที่เรียบเรียงทำให้ดีครับ  แม้นว่าบางส่วนมันจะเป็นแบบนึกเอาเองหรือเป็นไปไม่ได้บ้างก็ตาม แม้นงานเขียนจะไม่ใช่เรื่องจริงไม่จำเป็นต้องเขียนแต่ความจริง แต่ก็จำเป็นที่จะต้องเขียนให้สมจริงด้วยน่ะครับ ถนนหน้ากว้างสามเมตร นี่ รถสวนกันได้จริงๆ เหรอครับ จากคุณ : SONG982 - [ 26 ม.ค. 48 14:58:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตาลายย จากคุณ : beer87 - [ 3 ก.พ. 48 13:32:21 ]