ตอนที่ 3

เดรโก มัลฟอย มองดูเพื่อนทั้งสอง ที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางสวน หลังบ้าน สายลมพัดมาอ่อนๆ ทำให้ใบไม้สีน้ำตาลเข้มที่แสนเปราะบาง  ร่วงปลิวตามสายลมเปราะบา เหมือน จิตใจของเขาที่อ่อนแอ...ตอนนี้ ภาพของเพื่อนทั้งสองที่คุยกันเบาๆกันอย่างเงียบๆ ด้วยความเข้าใจกัน ทำให้ใจของเขายิ่งดูเบาโหวง

เขามองรอบรั้วไม้เก่าๆ แล้วยิ่งสมเพชรตัวเอง เขารู้ตัวมาตลอด ไม่ว่าเคยเกิดเรื่องราวอย่างไรมาก็ตาม สำหรับที่นี่เขาคือส่วนเกิน ส่วนเกินสำหรับชีวิตทุกคนที่นี่

แต่มันก็คงสาสมกับสิ่งที่เขาเคยทำกับทุกคน ความเย่อหยิ่งผยองมันทำให้เขา ไร้มิตร
เขาเมินเฉยต่อมิตรภาพของแครบ และกรอย เมินเฉยต่อความรักของแพนซี่ แล้วเมื่อเขารู้ตัวอีกครั้งมิตรภาพที่แท้จริงของเขาเกือบก็หลุดลอยไป

แต่นั่นไม่ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดเท่าที่เห็นร่างไร้สติของหญิงสาวที่เขาเคยดูแคลนหลับไหลราวกับเจ้าหญิงนิทรา ราวกับสิ่งที่ที่ผ่านมาไม่ใช่ตัวเขา ราวกับว่าเรื่องราวนั้นอยู่ในความฝัน

รอยยิ้มที่ลุ่มลึกเย็นชา แต่อ่อนโยน ราวกับภาพวาดโมนาริซ่า ไม่อาจทำให้เขาลืมเลือนได้ มีคำพูดมากมายที่เขา ยังไม่ได้พูดมีคำถามมากมาย ที่เขายังไม่ได้ถาม และ มีคำตอบที่เขายังไม่ได้ฟัง

“จินนี่...ถ้าเพียงมีเธอคุยด้วย ชั้นคงไม่ทุกข์ใจแบบนี้”

เขาเพียงร่ำร้องในใจ  เขาเองเหมือนไม่รู้ตัวเดินหยุดที่หน้าห้องหญิงสาวอีกครั้ง ผลักประตูเบาๆ หญิงสาวผมยาวสีแดงเพลิง นั่งเก้าอี้โยกอยู่ข้างๆหน้าต่าง เธอละสายตาจากที่ดูกระถางดอกทิวลิป หันมามองเขา เธอมองเขาอยู่นานจึงยิ้มให้น้อยๆ ชายหนุ่มรู้สึกหัวใจพองโตขึ้น ยิ้มออกมาอย่างสุภาพเช่นกัน แล้วจึงสาวเท้าช้าๆ เดินไปข้าง เก้าอี้เธอ

“อยู่คนเดียวหรือ....เออ..ขอโทษนะที่เข้ามาโดย.....”
เขากล่าวขอโทษ แต่เธอส่ายศีรษะ ยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร
“ไม่เป็นไร......”

เสียงเธอยังแหบแห้ง เอื้อมมือไปหยิบกระถางดอกไม้  แต่ไม่ค่อยถนัด  ชายหนุ่มจึงโน้มตัว ช่วยหยิบกระถางต้นไม้เล็กๆลงมา

เธอก้มมองดูด้วยสายตาอ่อนโยน
“สวยมาก....มันสวยมาก....”
เดรโกมองตามยิ้มขรึมๆ ก้มตัวนั่งลงเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้างๆ
“เหมือนเธอ”
เขาพูดเบาๆ สายตาจับที่ดวงหน้าขาวซีดของเธอ หญิงสาวเงยหน้าสบตากับเดรโกมีเพียงรอยยิ้มน้อยๆ แล้วก้มมองดูดอกทิวลิปสีม่วง

“หลายวันนี้ฉันคงทำให้พวกคุณไม่สบายใจ” สักพักกว่าที่เธอจะเอ่ยคำขึ้นมา สีหน้าเงียบขรึมลง

“ฉันไม่อยากพบใครทั้งนั้น เพราะว่าแม้แต่ตัวเอง...ฉัน...”
เสียงเธอหายไปในลำคออีก  

“ไม่...ไม่...จินนี่..พวกเราเข้าใจเธอ....เข้าใจจริงๆ...”

เขามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน แววตาที่ดูหวาดกลัวเหมือนลูกแมวหลงทางตัวเล็กๆ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะไปสัมผัสกับแก้มเบาๆ เธอก้มหน้าหลบตา

เดรโกลดมือลงอย่างหักห้ามใจ เขาแสร้งมองไปรอบๆห้อง
“คิดว่าคุณป้าอยู่ที่นี่อีก...”
ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืน มือล้วงกระเป๋ากางเกง

“คุณ...แ...ม่...เออ...แม่...”

เธอบอกตะกุกตะกัก ไม่มั่นใจตัวเอง  ชายหนุ่มก้มมองดูหญิงสาว ตอนนี้เธอดูราวเด็กตัวเล็กๆ ที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียนเป็นครั้งแรก  สีหน้าเธอขรึมลง

“ขอโทษนะฉันยังไม่ชิน.....ฉันแย่จังที่ไม่มีอะไรในความทรงจำเลย”
เดรโกยิ้มให้กำลังใจ
“เธอจะชินไปเอง.เพราะว่า คุณป้าเป็นแม่ของเธอ”
จินนี่พยักหน้า แล้วเงยหน้าสบตากับเขา

“ดีจัง...ที่ได้คุยกับคุณ...ฉันรู้สึกสบายใจขึ้น”
ชายหนุ่มอดยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีขึ้น เขาเองก็รู้สึกดีมากเช่นกัน
“คุณเป็นคนดีมาก”
หญิงสาวโพล่งออกมา เดรโก ถึงกับชะงัก เมินสายตาไปทางอื่น หล่อนมองตามอย่างแปลกใจ
ชายหนุ่มหันมายิ้มขรึมๆ ส่ายศีรษะ

“เปล่าเลย..ฮึ...ชั้นไม่ใช่คนดีแบบนั้นหรอกนะ....เธอเชื่อไหม...”
หญิงสาวมองนิ่ง เดรโก ยิ้มหยัน

“ความจริงชั้นทำเลวๆกับคนที่นี่ไว้เยอะ ชั้นเคยดูถูกที่นี่ เคยทำร้ายพี่ชาย เคยแกล้งเธอพูดจาใส่ร้ายบ้านวีสลีย์ต่างๆนาๆ ที่จริงก็ไม่มีใครเต็มใจให้ชั้นมาที่นี่หรอกนะ ชั้นตัวร้ายนะ”

ชายหนุ่มมองดูหญิงสาวที่มองเขาอย่างไม่เข้าใจ ครุ่นคิด
“ไม่....ไม่หรอกนะ....เออ..ทำไม...คนเลวต้องบอกว่าตัวเองเลว...เออ.. ถ้าคุณเกลียดที่นี่ แล้วถ้าทุกคนเกลียดคุณ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้”


คำพูดนี้ทำให้เดรโกถึงกับพูดไม่ออก จ้องหน้าหล่อนนิ่ง
“เออ” เธอยังมองเขาเหมือนต้องการคำตอบ
เขาส่ายศีรษะ
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน บางครั้งชั้นก็ไม่รู้คำตอบอะไรเลย...ฉันถึงมาหาเธอ..จินนี่”

          เขาบอกเสียงต่ำๆในลำคอ เมื่อเขาเงยหน้าอีกครั้งก็ยังเห็นเธอจ้องมองตามเขาอยู่
“ขอโทษนะ...ฉัน...”
หญิงสาวกล่าวเสียงเบาๆ
“ฉันคิดว่าฉัน คงพร้อมที่จะพบทุกคนแล้ว....”
เดรโกยิ้ม ยื่นมือรับกระถางต้นไม้เล็กๆจากหญิงสาว แล้วเดินไปไว้ที่ริมหน้าต่าง สายตาเขาชะงักเมื่อเห็นต้นไม้ ที่ใบไม้เป็นสีน้ำตาลเข้ม พร้อมที่ลมจะพัดพาไปทุกเมื่อ เขาจับจ้องไปยังร่างของชายหนุ่มสูงโปร่ง ผมสีดำยุ่งเหยิง ถ้าจะสังเกตให้ดีๆก็ยังเห็นบาดแผลรูปสายฟ้าที่ไม่อาจลบเลือนจากตัวเขาได้ตลอดชีวิต
เดรโกสบตาพอดีกับที่ชายหนุ่มที่อยู่ใต้ต้นไม้สวนหลังบ้าน เงยหน้าขึ้นมา

สายตาที่ประสานกันเงียบขรึมไม่อาจที่หยั่งรู้ความรู้สึกอีกฝ่ายได้ จนคนข้างล่างเมินหน้าและเดินผละไปทางอื่น ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวที่นั่งเก้าอี้ข้างๆหน้าต่าง
เธอกำลังพยายามลุกขึ้น หลายปีที่เธอหลับไปทำให้ร่างกายอ่อนแอลงมาก

“ชั้นจะช่วย”
เขาเข้าไปประคอง โอบเอวหล่อน หญิงสาวหันมา ยิ้ม

“ขอบคุณมาก....เออ..คุณ..ฉันยังไม่รู้ชื่อคุณเลย”

แม้จะทำให้ชายหนุ่มถึงกับอึ้งอีกครั้ง แต่ในที่สุดเขาก็อดหัวเราะเบาๆไม่ได้
ปล่อยมือจากเอวหล่อน ยื่นไปข้างหน้า
“เดรโก มัลฟอย ยินดีที่รู้จัก มีสจินนี่ วีสลีย์”

********************************