++++++++
คอมเครื่องประจำของนัท จู่ๆมันก็ดับเอาดื้อๆ แถมเปิดอีกทีมันก็ขึ้นตัวภาษาอังกฤษ หน้าจอพื้นสีดำ นัทเกาหัวไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อดี ? อะไรเนี่ย ไวรัสกินหรอ? นัทลังเลมองซ้ายมองขวา เพราะไม่รู้จะปรึกษาใครดี?
สายตาเธอเหลือบมองมาทางหนุ่มโดยอัตโนมัติ ทุกทีเธอก็แอบมองเขาบ่อยๆอยู่ แต่ทว่าครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน
เธอปฏิเสธเขาไปเมื่อวาน แต่วันนี้จะให้เขาช่วยหรอ? น่าเกลียดตาย
"พี่สุธีคะ ช่วยดูคอมให้นัทหน่อยค่ะ"เธอหันไปหาพี่ที่ทำงานแผนกเธออยู่อีกคน เขาเป็นผู้ชายอารมณ์ดี และจัดได้ว่าหน้าตาดีคนนึง ขี้เล่น มีคนชอบเขาเยอะอยู่เหมือนกัน แต่ทว่าหนุ่ม หล่อกว่าและนิสัยน่ารักกว่าเยอะ นัทคิด
+++++++++
"อืมเสร็จแล้ว"พี่สุธีใช้เวลาไม่นานอย่างเชี่ยวชาญ นัทมองตามอึ้ง.. โหมืออาชีพแฮะ
"พี่ธีเก่งจัง ขอบคุณมากๆนะคะ"นัทปรมมือ ยิ้มได้เมื่อเห็นคอมเธอกลับสูสภาพปกติสุธีหันหน้ามาหานัธมล
"ชมเก่งอย่างเดียวไม่พอหรอก แต่ต้องเลี้ยงข้าวพี่ได้ไหม? นี่ใกล้จะสิ้นเดือนแล้ว ไม่ค่อยมีเงินเลย"สุธีสารภาพเสียงอ่อนนัทหัวเราะพร้อมกับยิ้ม
"ได้แน่นอนค่ะ นัทเลี้ยงเองค่ะ"
โดยไม่ได้สังเกต หนุ่มก็เดินผ่านโต๊ะทำงานของนัท ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่มีแม้แต่จะทักนัทสักนิดเดียว นัทมองตามเขารู้สึกใจหายวาบชอบกล มันจะต้องกลายเป็นอย่างนี้หรอ?
นี่ไงล่ะยัยนัท อย่างที่เธอต้องการ?
+++++++++++++++++++
ซากับต้น ยืนอยู่หน้าชมรมยูโด ต้นเกาะขอบประตูมองอย่างสนใจ
"เฮ้ นั่นยัยแนนนี่ เก่งว่ะ โห สุดยอด
เฮ้ยซายืนเหม่ออะไร"ต้นหันมามองซาเมื่อรู้ว่าเพื่อนเหม่อลอย
ซาเอามือเกาหัว ยิ้มเจื่อนๆให้ต้น ตั้งแต่วันนั้นที่ไปหาว่า ยัยแนนชอบผู้หญิงด้วยกัน วันนั้นเขาก็โดนหล่อนพลักจนตกจากเก้าอี้ แล้วก็วิ่งหนีเขา ตอนแรกเขาว่าจะตามไปขอโทษ แต่ก็กลัวโดนหนักกว่าเดิม วันนี้เขาก็ตั้งใจชวนต้นมาเป็นเพื่อน เพื่อจะมาขอโทษยัยแนนอีก แต่ว่าไม่กล้าเข้าซะที
ทำไมเขาต้องกลัวยัยแนนจัง เธอเป็นผู้หญิงนะ (ก็เจ้าตัวยืนยันขนาดนั้น)
"เฮ้ยต้น กลับเหอะ"ซาเริ่มไม่อยากเข้าไปแล้ว ยัยแนนกำลังซ้อมอยู่หนิ ท่าทางยุ่งเชียว เห็นสภาพคู่ซ้อมยัยแนนแล้วสยอง ซากำลังจะหันหลังกลับ ก็กลับมาเผชิญหน้ากับปูเป้พอดี เธอดูเงียบกว่าเคย จ้องมองซาอย่างตะลึง เหมือนไม่เชื่อตาตัวเอง
"พี่ซา"ปูเป้ครางชื่อเขาอย่างเหม่อลอย
"ปูเป้"ซาก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน ยัยแนนเดินเข้ามาดู เมื่อเห็นคนยืนออที่หน้าชมรม แล้วก็รู้สึกไม่พอใจทันทีเมื่อเห็นซา
"ปูเป้ มาหาแนนป่ะ"ยัยแนนถาม ปูเป้พยักหน้า เหลือบตามองซานิดนึง ก่อนจะเดินไปหายัยแนน
แนนโอบบ่าเพื่อนเข้าไป พลางมองซาด้วยสายตาดุๆอีก ซามองตามปูเป้ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
+++++++++++++
"ข้ารู้สึกผิดว่ะ"ซาบ่นขณะกำลังเดินกลับไปที่ชมรมตนเอง
"เฮ้ยอย่าคิดมากดิ อย่างนี้น่ะดีที่สุด แกไม่ได้ชอบเขา ก็บอกเขาไปตรงๆ"ต้นปลอบใจ ตบบ่าแรงๆ ซาหันมามองไอ้ต้น เอามื่อคลำแขนตัวเอง มันเจ็บนะเฟ้ย
"แล้วเรื่องยัยแนนอีกน่ะ เฮ้อ..ไม่น่าไปว่าเขาเป็นทอมเลย"
"จะเป็นเข้าไปได้ไง ไม่รู้หรอ เขาชอบกับพี่อาร์ท รุ่นพี่ที่ชมรมเรานะ"ซามองหน้าต้น อย่างแปลกใจ เห เป็นไปได้หรอ?
++++++++++++
วันนี้ยัยแนนมาที่ชมรม ใส่เสื้อยืดสีส้ม กางเกงยีนส์ แต่งตัวดูธรรมดา แต่ทว่าน่ารัก มันดูแปลกๆในสายตาซาเพราะว่า ยัยแนนไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษา และ ชุดยูโดที่เขาเห็นประจำ
แถมแต่งหน้าอีก ผมยาวที่เคยมัดไว้เป็นหางม้าเหมือนทุกทีแถมดูยุ่งๆด้วย กลับกลายเป็นผมเหยียดตรง ทำให้ใบหน้าเข้มที่เขาเคยมอง ว่าดุกลับดูหวาน และมีเสน่ห์ (ขนาดนั้นเลยหรอ)
เธอกำลังยืนมองมาที่กลุ่มผู้ชาย ทุกคนที่ซ้อมหยุดชะงัก แนนเมื่อสังเกตุเห็นพี่อาร์ทก็เดินตรงมาหาเขาทันที
"พี่อาร์ท แม่แนนฝากนี่มาให้ค่ะ"แนนยื่นกล่องข้าวให้ ไม่รู้ว่าภายในบรรจุอะไร อาร์ทมองแนนอย่างแปลกใจ รับมากล่องข้าวมา พร้อมส่งยิ้มให้แนน
"ขอบใจนะ จะไปไหนล่ะเรา วันนี้แต่งตัวซะสวยเชียว"พี่อาร์ทถามแนนบ้าง
"ไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ ไปล่ะค่ะ เดี๋ยวยัยปูเป้รอ" แนนบอกกับพี่อาร์ทแล้วจะหันหลังกลับไปทางออก ก็พลันหันหน้ามาสบตากับซาที่ยืนตะลึงมองอยู่ด้วย แนนยิ้มให้นิดๆ เพราะเคยคุยกัน แสดงให้เห็นว่าเธอไม่โกรธแล้ว ซามอง แต่ว่าลืมเผลอยิ้มให้ เขากำลังงงๆ และยังอึ้งอยู่
เมื่อยัยแนนไป ซาก็ได้สติ เหลือบมองพี่อาร์ทที่ยืนคุมน้องๆอยู่
"พี่อาร์ท แฟนพี่หรอ?"ซาถามอย่างสงสัย และไม่ค่อยจะแน่ใจตัวเองว่าจะถามไปทำไม พี่อาร์ทเองก็ดูแปลกใจ เพราะปกติ ซาจะเงียบๆ ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องของใคร แต่เขาก็ไม่ถือ ตอบอย่างอารมณ์ดี
"เปล่าว่ะ เด็กข้างบ้าน เห็นมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก เป็นไง น่ารักดีเนอะ"อาร์ทยังคงมองตามไปที่ประตู ที่ๆเคยมียัยแนนยืนอยู่ ต้นที่อยู่ข้างเห็นอาการพี่อาร์ทก็สะกิด
"โหพี่อาร์ท ทีวันนั้นยังบอกเลยว่าแอบชอบยัยแนนอยู่หยกๆ แหมทำเป็นฟอร์มนะพี่"ต้น แซวพี่อาร์ท ทำเอาพี่แกเขิน ยิ้มจนหน้าแดง ปฏิเสธไม่ลง
"ก็
ชอบก็ชอบ แต่ไม่กล้าบอกซะทีน่ะสิ เห็นมาตั้งแต่เด็กกลัวเขาโกรธ "พี่อาร์ทยิ้มอายๆ
"เฮ้ท่าทางเขา ก็ดูจะชอบพี่อยู่นะ มีหวังๆพี่"ต้นว่า เอาใจช่วยรุ่นพี่สุดๆแบบประมาณว่าออกนอกหน้านิดนึง
ซามองตามทั้งคู่ ทั้งต้นและพี่อาร์ท อะไรก็ไม่รู้ มันทำให้ซานึกโกรธไอ้ต้น ที่มันพูดจาอย่างนี้ แถมมองพี่อาร์ทแบบโกรธด้วยสิ ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมเขารู้สึกแปลกๆอย่างนี้ด้วย นี่เราหวงหรอ?
++++++++++++++++++
"ครีมสองช้อน กาแฟสองช้อน น้ำตาล ช้อนครึ่ง กดน้ำร้อนครึ่งแก้ว " นัทมองหนุ่มที่ห้องชงกาแฟ ที่จริงเธอตั้งใจจะมาดื่มน้ำ หากแต่ว่าไม่กล้าเข้าไป ไม่กล้าสู้หน้าหนุ่มอีก
ถอยออกมาแล้ว เป็นไงละ พอจะก้าวเข้าไปสนิทสนมเหมือนก่อน ก็รู้สึกกระดากขึ้นมาอีก
"เฮ้อ"นัทเกาะขอบประตูมองหนุ่ม เขายืนคนกาแฟนานเชียว เหม่อๆ นี่เขาคิดเรื่องอะไรไรกัน
"เฮ้นัท มาทำอะไร แน่ะแอบมองใคร"นัทรีบหันขวับ โอยตาย พี่สุธี เล่นทักซะดังเลย หนุ่มก็หันมามอง
"คุณหนุ่ม สวัสดีครับ มาทานกาแฟหรอ"
"อืมครับ "แล้วเขาก็หันมามองนัทด้วย แวบเดียวแว่บสั้นๆ ไม่รู้ว่าทำไมเธอสังเกตเห็นว่า ตาของเขารู้สึก เหมือนผิดหวัง เศร้าเรื่องอะไรอยู่
"ไปก่อนนะครับ"หนุ่มพูดโดยไม่ได้หันมามองนัท เขาคงกล่าวกับทั้งสองคน นัทยืนยิ้มเศร้าๆ
"ดีแล้วล่ะ"
+++++++++++++++++++
"พี่หนุ่มเป็นอะไร"
หงส์ตามพี่ชายของเธอมานั่งที่หน้าบ้านตอนหัวค่ำเป็นนี้ อากาศดี ลมเย็นๆสบายๆ แต่ดูสีหน้าพี่ชายเธอ ไม่ดีเลย พี่หนุ่มเมื่อเห็นน้องสาวมานั่งข้าง ก็ยิ้มให้จางๆ
"เปล่าหงส์ พี่ไม่ได้เป็นอะไร"หงส์ชะเง้อมองหน้าพี่หนุ่มคิดในใจ ไม่ได้เป็นอะไร แต่หน้าตาเป็นงี้หรอ
"เครียดเรื่องงานหรอคะ"หงส์ถามอย่างห่วงใย
"เปล่าจ้ะ"หงส์หรี่ตามองพี่ชายอีกรอบ
"งั้นก็เรื่องพี่นัท" หนุ่มตกใจ รีบหันมองหน้าน้องสาวที่เดาถูก ส่วนหงส์เมื่อเห็นและรู้ว่าเป็นดังนั้นก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ
"เรื่องผู้หญิงคนนั้น หงส์ไม่เห็นด้วยอยู่แล้ว พี่หนุ่มอย่าไปคิดมากเลย พี่นุชดีกว่าตั้งเยอะ"
"หงส์ คนเราน่ะ บังคับให้ชอบใครไม่ได้หรอก แล้วก็ห้ามใจไม่ให้รักก็ไม่ได้ ถึงเขาจะทำดีกับเรา เราเองอาจรู้สึกเฉยๆ แต่กับบางคน ที่ไม่มีอะไรดีเลย แต่เราก็ชอบเขา อย่างที่เขาเป็น"หงส์เงียบ
"ขอโทษค่ะ พี่หนุ่ม"
"ขอโทษเรื่องอะไร"
"หงส์บังคับพี่ หงส์จะไม่ยุ่งกับคนที่พี่หนุ่มรักอีก ถ้าพี่หนุ่มรัก คนนั้นก็ต้องเป็นคนดี หงส์ก็จะรักเขาด้วย เพราะพี่หนุ่มเป็นพี่ชายที่หงส์รักมากที่สุดค่ะ"หงส์กอดคอพี่ชาย
"ให้หงส์ช่วยไหมคะ สำเร็จมาแล้วสองราย"หนุ่มงง
"ไอ้สองรายที่ว่านี่ใคร"หงส์รีบเอามืออุดปากตัวเอง นี่เราเกือบจะบอกพี่หนุ่มไปแล้ว แต่ว่าพี่ชายเราไม่ปากโป้งหรอก
"พี่หนุ่มอย่าบอกใครนะ หงส์สัญญากับพี่ทั้งสองคนไว้
"จ้า"
++++++++++++++++++++
หนุ่มมองจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า แต่ยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อวาน
+++
++
"พี่หนุ่มไปทำอะไรให้พี่นัทเค้าโกรธล่ะ"หงส์ถามพี่ชาย หนุ่มถอนใจ
"เปล่านี่ พี่ไม่เคยทำอะไรให้เค้าโกรธหรอก "ก็คุยกันดีๆตลอดเลยนี่
"อาจไม่ใช่ทำให้โกรธ แต่อาจเป็นเรื่องผู้หญิง พี่หนุ่มไปคุยกะใครบ่อยๆหรือเปล่า"หงส์สัญนิษฐานเอา
"ก็ปกตินี่ แต่อยู่ดีๆเค้าก็แปลกๆไป เมื่อเร็วๆนี้เอง แถมไปสนิทสนมกับคนอื่น"หนุ่มไม่อยากจะคิดเรื่องสุธี มันทำให้เขากังวล ที่จริงเขาตั้งใจจะไปถามเธอดีๆ แต่พอเห็นหน้าสุธี ก็นึกไม่อยากจะเข้าไป
หงส์มองพี่ชายเธอทำหน้าเครียด อีแบบนี้หึงแหง เฮ้อ พี่เรานี่ เป็นไปได้นะ
"พี่พนุ่มจำได้ไหมคะ ที่พี่นัทเค้าแปลกๆไป สองสามววันตั้งแต่เมื่อไร"
"ก็ ..ตั้งแต่วันนั้น อืม.. ใช่ๆๆ ที่คุณนุชมาหาพี่ที่บริษัท"หงส์ดีดนิ้ว
"นั่นแหละ ใช่เลย"หงส์มองพี่ชาย พลางถอนใจ เฮ้อ..อ สงสารพี่นุชจัง
"คงเป็นเรื่องนั้น อาจจะเข้าใจผิด เรื่องพี่นุช พี่หนุ่มก็ไปเคลียร์ให้เรียบร้อยนะคะ หงส์ว่า อะไรๆมันจะดีขึ้น"
หงส์มองหน้าพี่ชาย หนุ่มยิ้มจืดๆ แต่ดูสถานการณ์ตอนนี้ไม่น่าเลย คงรอปาฏิหาริย์ล่ะมั้ง
+++++++++++
นัทเดินเป็นหนูติดจั่นที่โต๊ะทำงานอยู่สามรอบ ในมือถือเอกสาร ที่ต้องเอาไปให้หนุ่มดู
"โอย เอาไงดี"ใจหนึ่ง ก็ดีใจ แต่อีกใจก็กลัวจะตาย เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ คนที่เขาไม่รู้สึกอะไรกัน เขาไม่ตื่นเต้นแบบเธอหรอก นัทถอนใจ เดินตรงลิ่วไปที่โต๊ะของหนุ่ม
"เอกสารพี่สมชาย เอามาให้คุณนาคินดูค่ะ"นัทเรียกชื่อจริงของเขา พยายามทำให้รู้ว่าห่างเหินสุดๆหนุ่มก็หัวเราะพรืดอย่างกลั้นไม่อยู่ นัทมองหนุ่มอย่างงงๆ
"อ้าว ขำอะไรคะ "นัทพูดน้ำเสียงที่รู้ว่างอน พยายามก้มมองชุดตนเอง เธอไปทำอะไรเป๋อๆจนชุดเปรอะอีกหรอหนุ่มหัวเราะยาว อารมณ์ขันนี่ ทำให้เขาหายเครียดไปเยอะ ก่อนจะหันมาถามนัท
"คุณนัทโกรธอะไรผมหรอครับ?"หนุ่มถามอย่างอารมณ์ดี จ้องตาของนัทโดยตรงจนเธอเขินต้องก้มมองพื้นเอาดื้อๆ
"เปล่าค่ะ" นัทส่ายศรีษะ ด้วย
"เราไม่ได้โกรธกัน ทำไมเราไม่คุยกันล่ะ"หนุ่มถามอย่างสงสัย
"งานยุ่งค่ะ"นัทตอบสั้นๆ พลางเหลือบมองเพดานแทนใบหน้าที่ทำให้ใจเธฮจะละลายอยู่
"อืม จริงอ่ะ ถ้างั้นวันนี้เราไปกินข้าวด้วยกัน ตกลงไหม"หนุ่มชวน พยายามสบตานัท แต่เธอหลบมองเฉไฉไปทางอื่นจนได้
"แล้วคุณหนุ่มว่างหรอคะ ?แฟนคุณ ไม่ชวนไปไหนหรอ? เผื่อถ้าเขามา"นัทเผลอถามมาเป็นชุด แล้วรีบอุดปากตัวเอง ไม่ทัน เผลออีกแล้ว เรื่องส่วนตัวชัดๆ เธอนี่น้า..
"ใคร? ผม
มีแฟนด้วยหรอ?"หนุ่มชี้มาที่ตัวเอง
"ก็ผู้หญิงที่มาหาวันนั้นไงคะ"นัทตอบอย่างเบื่อๆ มันน่าแปลก ที่พอนัทถามคำถามนี้ทำให้หนุ่มยิ้มกว้างมากๆ
"อ๋อ
อ "หนุ่มลากเสียงยาว พร้อมหัวเราะ "เขามาส่งดอกไม้ครับ พอดีอยู่แถวบ้าน รู้จักกัน เลยคุย เท่านั้นเอง อืมงั้นผมถามคุณนัท คำถามเดิมนะ ที่โกรธผม ไม่คุยกัน ก็เพราะเรื่องนี้ใช่ไหมครับ ?"หนุ่มมองเธอรอดูปฏิกิริยาอย่างตื่นเต้น พอนัทฟังจนจบก็เขินจนหน้าแดงแจ๋จนถึงหู อะไรกันนะเนี่ย !นี่ตกลงเราเข้าใจผิดหรอ?
นัทค่อยๆเหลือบตามองหนุ่ม เขายิ้ม แถมยิ้มอย่างอย่างเจ้าเล่ห์ด้วย เขาต้องรู้แหงๆ ว่าที่เราเป็นบ้า อยู่นี่เพราะเรื่องนี้ เขารู้ๆๆๆ นัทยกแฟ้มปิดหน้าหลบสายตา และความอาย แทบวิ่งหันหลังกลับมาที่โต๊ะ
"นัท"เสียงเรียกนั้นทำให้นัทหยุดลง จะเรียกอะไรอีกเล่า ไม่เห็นหรอ คนกำลังเขิน
"แฟ้มที่จะเอามาให้ผมล่ะ"หนุ่มถาม อย่างอารมณ์ดี นัทจึงจำใจต้องแบกหน้าเดินเอาแฟ้มที่ติดมือนั้นมาให้เขาที่โต๊ะ พร้อมกับรีบเดินกลับทันที หนุ่มเอาแฟ้มกอดไว้ที่อก ยิ้มกับสาวเปิ่นที่แทบจะเดินชนโต๊ะอยู่เมื่อกี้
เฮ้อ ..อ ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จากคุณ :
นันทนีย์
- [
27 ม.ค. 48 13:54:59
A:202.183.188.52 X:
]