ผมบิดตัวด้วยความเมื่อยขบ เนื่องจากต้องนั่งงอเข่ามาเป็นเวลาเกือบสี่ชั่วโมง จากนครสวรรค์จนมาถึงสถานีขนส่งสายเหนือ เมื่อรถจอดสนิทแล้วจึงลุกขึ้นยืน แต่ก็ยังออกจากที่นั่งไม่ได้ เพราะผ้โดยสารอื่น ๆ ที่มีสัมภาระข้าวของพะรุงพะรัง พยายามที่จะเบียดแทรกไปลงบันไดด้านหน้ารถกันอย่างเร่งรีบ ผมไม่มีอะไรนอกจากกระเป๋าใส่เสื้อผ้าชุดเดียว และก็ไม่มีธุระที่จะต้องรีบร้อนไปไหน จึงยืนรออย่
จนเกือบ ๆ จะเป็นคนสุดท้าย

เมื่อผ่านเบาะนั่งที่อย่ข้างหน้าของผมสองแถว ผมก็มองเห็นกระเป๋าสตางค์ของผ้ชายหล่นอย่บนเบาะริมใน ใกล้หน้าต่างขวา จึงรีบหยิบขึ้นมาและร้องตะโกนบอกผ้โดยสารที่อย่ข้างหน้าว่า กระเป๋าของใครหล่น หลายคนคลำดูของตัวเองเมื่อเห็นว่าไม่ใช่ของตน ก็ช่วยบอกกันต่อ ๆ ไป แต่ก็ไม่มีใครแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของ

ผมจึงก้าวลงมายืนงงอย่ข้างประตูรถ เพราะผ้โดยสารรถคันนั้นทุกคน ต่างก็แยกย้ายกันเดินออกจากสถานีขนส่งไปจนหมดแล้ว ผมจะฝากคนขับไว้ก็ไม่ได้ เพราะอีกไม่นานเขาก็จะต้องออกรถกลับไปนครสวรรค์อีก เขาบอกให้ผมเอาไปฝากไว้ที่ห้องขายตั๋ว เผื่อเจ้าของร้ตัวแล้วกลับมาถามหา ผมจึงเดินมาทางห้องขายตั๋วของบริษัทเจ้าของรถคันนั้น แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าถ้าเขาร้ตัวแล้วกลับมาถามเอาวันหลัง เขาจะถามกับใครที่ไหน ผ้คนเดี๋ยวนี้ก็ไม่ใคร่จะมีใครที่ไว้ใจได้ พลเมืองดีก็ยิ่งหายากอย่ด้วย บางทีอาจถูกหาว่าโง่ไปเสียอีก

ขณะที่ผมยืนลังเลอย่ใกล้กับห้องขายตั๋ว ผมก็เปิดกระเป๋านั้นออกดู เห็นมีธนบัตรสีม่วงอย่หนึ่งใบ สีแดงอีกหลายใบ เป็นเงินเกือบพันบาท แบะออกดูซอกอื่น ๆ ก็มีบัตรประจำตัวทหารบก รูปถ่ายยศสิบเอก กับมีใบขับขี่จักรยานยนต์ บอกบ้านที่อย่เอาไว้ชัดเจน รวมอย่กับนามบัตรและภาพถ่ายหญิงสาวซึ่งคงจะเป็นภรรยาของเขา

ผมมองเห็นหนทางที่จะส่งกระเป๋าใบนี้ไปให้จนถึงมือเจ้าของแล้ว เขาคงจะยินดีมาก เพราะฐานะของเขาก็คงไม่ต่างจากนายสิบทั่วไปนัก แม้จะมีรายได้พิเศษจากการขับขี่รถมอเตอร์ไซค์รับจ้างก็ตาม ผมก็เดาเรื่อยไปตามเรื่อง ถ้าไม่ได้ของคืนเขาคงจะเสียดายและเสียใจไม่น้อย โดยเฉพาะใบขับขี่ เครื่องมือหาลำไพ่พิเศษนอกเวลาราชการของเขา

ผมจึงเห็นใจเขา ชายหนุ่มเจ้าของกระเป๋าเงิน ที่นั่งในรถโดยสารปรับอากาศ ถัดไปสองเก้าอี้นั้น เขามากับแฟนสาวและเอนกายลงคุยกันตลอดเวลาที่เดินทาง โดยไม่สนใจใครเลย เขาทั้งสองเลื่อนตัวลงจนศรีษะไม่โผล่พ้นขอบพนักพิงของเก้าอี้นั่ง จึงอาจเป็นเหตุให้กระเป๋าเงิน ที่อย่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลัง เลื่อนหลุดออกมาโดยไม่ร้ตัว

เช้าวันรุ่งขึ้นผมจึงเอากระเป๋าใบนั้น ใส่กล่องส่งเป็นพัสดุไปยังบ้านเลขที่ตามใบขับขี่นั้น พร้อมด้วยจดหมายสั้น ๆ และบอกชื่อที่อย่กับหมายเลขโทรศัพท์ในที่ทำงานของผมไปด้วย และขอร้องให้เขาตอบเมื่อได้รับของแล้ว เพื่อความสบายใจในการทำหน้าที่พลเมืองดีของผม

อีกหลายวันต่อมาจึงได้รับโทรศัพท์จากเขา ที่โต๊ะทำงาน เขาถามว่าผมใช่ไหมที่รับโทรศัพท์ เมื่อผมตอบรับว่าใช่ เขาก็แนะนำตัวและขอบคุณที่ผมได้ส่งกระเป๋าไปให้เขา พร้อมด้วยสิ่งของภายในครบถ้วน แม้แต่เงินก็ไม่ขาดสักบาทเดียว

"แต่กระเป๋านั้นทำผมเสียแทบแย่" เขาอุทธรณ์ ผมชักสงสัยจึงถามว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร
"คือพัสดุมาถึงบ้านก่อนผมกลับจากที่ทำงาน แม่บ้านผมก็รื้อดูหมดทุกซอกทุกมุม จนเจอรูปอีหนู ที่ผมเพิ่งขั้วที่นครสวรรค์เข้า แถมเบอร์โทรศัพท์อีกต่างหาก ก็เท่านั้นแหละ"
ดูเหมือนเขาพยายามจะหัวเราะ แต่ฟังแห้งแล้งเต็มที
"ก็โดนเล่นงานซะอ่วมไปเลยซีครับ"

อนิจจา....เวรแท้ ๆ ทีเดียว ผมรำพึงอย่ในใจ เมื่อวางหูโทรศัพท์เข้าที่ กลับกลายเป็นทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาปไปเสียแล้ว.....ขออโหสินะน้อง.