* * * * _ _ _ _ _ปี ศ า จ ว สั น ต์_ _ _ _ _ * * * * (ช่วงแรก) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3099880/W3099880.html
(มีลิงก์ต่อให้ทุกตอนแล้วนะคะ)
*********************

เรื่องสั้นขนาดยาว  ปิศาจวสันต์ ช่วงที่ ๗



๓๐.

             หลังจากคืนนั้น  บุษก็หายหน้าไป  ผมไม่แน่ใจว่าเธอจะยังเก็บเบอร์โทรศัพท์ของผมไว้หรือเปล่า   เคยไปหาเธอที่สนามกีฬาที่เธอบอกว่าทำงานอยู่ที่นั้นครั้งหนึ่ง  แต่ก็ไม่ได้พบกัน

ผมลืมหญิงสาวนัยน์ตาเศร้าไปได้พักหนึ่งเพราะแม่มาป่วยและเสียชีวิตลงกระทันหัน  ในฐานะลูกชายคนเดียวผมได้จัดการงานศพแม่ตามประเพณีอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้  

ผมไม่อยากจะบอกกับตัวเองว่าห่วงโซ่ที่หนักอึ้งซึ่งผมเต็มใจรับภาระดูแลตามประสาลูกที่ดีนั้น ได้มลายหายไปแล้ว เหลือเพียงแต่กระดูกชิ้นเล็กๆ ที่ผมคล้องติดตัว  เพื่อไปในที่ต่างๆ ที่ต้องการ

การหยุดไปดูแลงานศพแม่หลายวัน ทำให้มีปัญหากับผู้บังคับบัญชา อันที่จริงมันก็ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้นถ้าเกิดว่าเขาเป็นคนที่จะรู้จักเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันแม้เพียงสักนิด

ผมตัดสินใจลาออกจากงานตำรวจบ้าน  ตั้งใจแน่ว่าจะไปเป็นกะลาสีเรือเดินสมุทร  อยากจะไปให้ไกลจากสิ่งแวดล้อมเดิมๆ สักพัก  เพื่อที่จะลืมความบ้าคลั่งของสังคม  เพื่อที่จะตอบคำถามของหัวใจตัวเองให้ได้แน่นอนลงไปว่า  ผมพบคนที่ใช่แล้วหรือยัง



๓๑.

“อยากจะจับหัวใจของคุณมาแขวน..แขวน  แล้วเฆี่ยนด้วยแค้น..แค้น ที่มันเรรวน
ร้อยรักหมื่นรัก มันทำเล่ห์กลลวงคนให้ครวญ…ครวญ  เมื่อหวนรัญจวน  มันชวนให้ใจแค้นใจ…”


ฉันแหกปากตะโกนร้องเพลงระบายอารมณ์ที่คั่งค้าง  นับวันชัชจะยิ่งกลายไปเป็นเหมือนผู้ชายเลวๆ ทั่วไป  เห็นแก่ตัว ไม่รู้จักถนอมน้ำใจ  และเห็นเราเป็นเพียงเครื่องเล่นสนองตัณหา  


แม้ฉันจะไม่ใช่คนที่มาจากฐานะร่ำรวยมีอันจะกิน  แต่งานการที่ฉันทำ(ถึงมันจะไม่ใช่งานที่วิเศษวิโสอะไรนักก็ตามที) ก็ทำให้ฉันห่างเหินจากการซักรีดปัดกวาดเช็ดถูมาได้นานนัก  หัวเรือใหญ่ของครอบครัวอย่างฉัน มีหน้าที่แค่หาเงินไปอุดหนุนการใช้จ่ายในบ้าน  ส่วนการบ้านการเรือนต่างๆ เป็นหน้าที่ของแม่กับน้องสาว  วันๆ ฉันแค่ตั้งหน้าตั้งตาทำสวยออกไปทำงาน กลับมากินแล้วก็นอน แล้วก็ตื่นแล้วก็กิน แล้วก็แต่งตัวสวยๆ ออกไปทำงาน  ในที่ทำงานก็นั่งๆ กินๆ นอนๆ เหมือนกันอีกด้วยซ้ำ

แต่นี่อะไร  ฉันเป็นแฟนแกนะไม่ใช่ทาส  ถึงจะบอกว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงของเขา  แต่ก็ไม่น่าจะต้องถึงขั้นต้องคุกเข่าคุดคู้ถูพื้นขนาดนี้

“…อยากจะจับลิ้นลวงของคุณที่สรรค์…หวาน  แล้วกรีดมีดคว้าน..คว้าน ให้ลาญลงไป
ลิ้นนี้ชั่วนัก มันเป็นเครื่องมือ มันคือผู้แทน..ใจ  สิ้นลิ้นลวงใคร หัวใจคงหน่ายคลายพิษลง..”

แหม!…ร้องเพลงนี้มันสบายใจแล้วยังได้ประโยชน์  คืนนี้จะลิปซิ้งเพลงนี้แหละนะ….เพลง  “แค้น”……  

“มีความสุขจริงนะ….เสียงดังออกไปถึงข้างนอก….คุณเคยครวญครางว่าลิ้นใครก็ใช้การไม่ได้ดีเท่าลิ้นผมไม่ใช่เรอะ”  

เสียงของชัชดังขึ้นพร้อมการผลักประตูเข้ามาแทบกระแทกหน้าฉัน  ถ้าเป็นก่อนหน้านั้นสักนาที หน้าฉันคงแหกหมอไม่รับเย็บ ดีนะที่รามือจากผ้าถูพื้นสั่วๆ นั่นเสียก่อน

“สวยหรือยัง…..”  ฉันหันหน้าไปถามโชว์บราตัวใหม่ลายลูกไม้โปร่งงาม

แต่ชัชกลับไม่สนใจกระทั่งจะชำเลืองมองด้วยหางตา  เขาตรงออกไปทิ้งตัวบนม้าหวายริมระเบียง สายตากราดไปทั่วห้อง แล้วก็ก้มลงเอาสองนิ้วรูดผ่านกระเบื้องปูพื้นแผ่นหนึ่ง

“ยังสกปรกอยู่นะ”  เขาบอกด้วยเสียงห้วนๆ

“ฉันถูแล้วนี่นา….”  ทำเสียงซื่อใสที่สุดในชีวิต  “มันคงแห้งเร็วไปหน่อย”  และมันคงเป็นเหตุผลที่พอรับฟังได้มั้ง   แต่หน้าชัชก็ยังบอกบุญไม่รับอยู่ดี

“สาบานเลยก็ได้นะ…”   ฉันทำเสียงแข็งสำทับเข้าอีกรอบ

“งั้นก็ไปเลย จะไปสาบานที่ไหนก็ไป…”  เขาทำท่าจะลุกขึ้นมายันฉันด้วยเท้าสักข้าง

นี่มันอะไรกันนักหนานะ  ตั้งแต่นังหน้าขาวนั่นมา  ยอดดวงใจของฉันก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน  นังนั่นมันมีเสน่ห์อะไรกันนักหนา  จืดๆ ซีดๆ อย่างนั่นน่ะหรือที่จะทำให้ชัชหวั่นไหว  เอาเถอะนะ  นี่ที่รักของฉันอาจจะกำลังทดสอบอะไรบางอย่างกับฉันอยู่ก็ได้  ทนๆ ไปอีกสักหน่อยเขาอาจจะขอฉันแต่งงานก็ได้ ใครจะไปรู้

“…เหลือเพียงโฉมหน้าที่งามสง่าและตา…เศร้า   เงียบขรึมซึมเซา อยากลวงเขาแล้วเฝ้างง
..เพราะจนลิ้นเอ่ย สุดจะเผยคำรักมั่นคง  สิ้นทรนง สิ้นความจำนงหลงลวงคน…”

ฉันครวญเพลงเดิมต่อด้วยน้ำเสียงที่หวานหยด หวังให้เขาผ่อนคลายลงสักนิดกับลีลาการยั่วยวนในแบบมืออาชีพ

“…เรื่องมากไปได้น่า  แค่สกปรกนิดหน่อย จะเป็นอะไรนักเชียว  ฉันจะถูตอนกลับมาก็ได้…”  

แต่แล้วก็จำต้องเข้าไปออเซาะซุกอยู่ตรงระหว่างขากางเกงทั้งสองข้าง แต่เขาก็ขยับหนี  ตวัดขาข้างหนึ่งขึ้นไขว่ห้างไม่เกรงเลยว่าปลายรองเท้านั่นจะเฉียดปลายจมูกฉันไปแค่นิดเดียว  แล้วเขาก็นิ่งอั้นอยู่อีกนานด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เต็มที่

ฉันคว้าผ้ามาถูๆ ไอ้ตรงที่เขาว่ายังสกปรกอยู่แล้วก็ถูไปตามรอยรองเท้าที่ก้าวย่ำเข้ามานั่นด้วย  พยายามครางเพลงท่อนต่อไปที่น่าจะถูกใจเขาบ้าง

“…แต่ละเหี่ยเสียดายลิ้นคุณที่หวานนัก  ลิ้นปั้นคำรัก...รัก   เมื่อยามเปรอปรน
ทั้งๆ ที่แค้นยังพลอยอ่อนใจ อาลัยเฝ้ากังวล  สิ้นลิ้นลวงตนฉันคงหมองหม่นจนลิ้นโลม….”*

แต่ชัดก็ยังนิ่ง  อัดบุหรี่เข้าปอดอย่างกับว่ามันเป็นอาหารทิพย์เสียอย่างนั้น
“ทำไมไม่พูดอะไรบ้างเลย…”    

ฉันต้องกลืนความน้อยใจลงไปรองความช้ำในอก   ฝืนใจง้องอนเขาเต็มที่……นี่มันหน้าที่ของฉันหรือไงนะ แต่ทำไงได้ล่ะ  ก็ทั้งรักทั้งยอมเขามาขนาดนี้ เรื่องอะไรจะให้มาเฉดหัวกันได้ง่ายๆ

 “..คุณดูอารมณ์ไม่ดีเลย  ฉันเลี้ยงหนังคุณดีไหม…นี่   ฉันพูดจริงๆ นะ ถ้าคุณไม่มีเงินก็บอกฉันได้  ฉันพอจะมี…”  พยายามปรับน้ำเสียงไม่ให้เขารู้สึกว่ากำลังเสียหน้า  “…ถังแตกใช่ไหมเล่า   ฉันหาเงินได้นะ  เพื่อนฉันเพิ่งเริ่มงานที่ไนท์คลับใหม่ เห็นว่าได้เงินดี  แต่ว่าคุณต้องไปรับฉันหลังเลิกงานทุกคืน..”

“ผมไม่ใช่แมงดา!!”  ชัชผุดลุกขึ้นพร้อมเสียงตวาด

“คิดมากทำไมเล่า  แค่เรามีความสุขก็พอแล้ว…ฉันไม่บอกใครหรอกน่า…โอ๊ย!”  

เขาใช้สองมือบีบที่ต้นแขนทั้งสองของฉันอย่างแรง  จ้องหน้านิ่งจนฉันต้องหลบตา  อานุภาพจากสายตาของเขานี่แหละที่ทำให้ฉันอ่อนระทวยทุกครั้งที่ถูกจ้องมอง   ไฟรักของฉันคุกรุ่นจนต้องรีบหนีบหัวเข่าเข้าหากัน  ปรายตาไปทางเตียงนอนเป็นการให้สัญญาณว่าฉันพร้อมแล้ว….นะ..คะ…

ได้ผล…ชัชยิ้มที่มุมปากก่อนจะหมุนตัวแล้วเริ่มรุนฉันอ้อมมาทางปลายเตียง  ดันตัวฉันเลยประตูห้องน้ำ  ตรงมาที่ประตูห้องซึ่งยังไม่ได้ปิด….เขาคงอยากให้ฉันปิดประตูก่อน….เขายังคงดันฉันต่อไปจน…เอ๊ะ….ชัช!!!

“ขอใส่เสื้อก่อนสิ…เดี๋ยวซีชัช….

“โครม!!!!!”  

เขาผลักฉันออกจากห้องทั้งๆ ที่สวมแค่เสื้อชั้นในตัวเดี่ยวเนี่ยนะ!!!



๓๒.

ผมยังไม่ตื่นดีตอนที่พบคุณลักษมีกลับมาจากข้างนอก  เมื่อคืนออกไปเตร็ดเตร่แล้วก็ไม่อยากกลับไปที่หอพัก  เลยเลยมาค้างที่นี่  บ้านนี้เปิดรับผมเสมอตลอดเวลา  ถึงคุณลักษมีจะไม่ใช่คนที่อยู่คอยเปิดประตูต้อนรับ  แต่ใครจะเป็นคนเปิดมันไม่สำคัญหรอก  มันสำคัญอยู่ที่ว่า  เมื่อคืนจนกระทั่งเช้า สาย บ่าย ผมไม่ต้องทนนอนดมกลิ่นน้ำหอมฟุ้ง กับวิธีการคลอเคลียแปลกๆ ที่ผมชักจะเริ่มรำคาญ

รู้สึกว่าคุณลักษมีจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ซึ่งมันทำให้ผมยิ่งอยากจะกลับไปหลับอีกครั้ง ไม่อยากจะรับรู้ความสุขอะไรของเธอทั้งสิ้น  ผมไม่อยากจะให้เธอได้มีความสุข ตราบใดที่ผมยังรู้สึกอัดอั้นตันใจรอเวลาเฉลยปริศนาอันค้างคาใจมาตลอดหลายปี

“เมื่อเช้าเราดื่มชาด้วยกัน  เค้าคงเห็นฉันดูเฉาๆ ก็เลยขอให้ไปอเมริกาด้วย….”  

น้ำเสียงเธอช่างภาคภูมิใจเสียเหลือเกินที่มีผัวหนุ่มชวนไปอยู่ด้วย  

“…ฉันรู้ตัวดี อายุขนาดนี้  มันยากที่จะมีใครมาจริงใจด้วย  เค้าดีกับฉันออกอย่างนี้  จะเอาอะไรอีก  ถึงจะหนุ่มไปหน่อยแต่ก็ไม่เคยอายใครเวลาเดินควงกับฉันไปไหนๆ   เธอคิดยังไง”

แล้วเธอก็หันมาถาม  แต่ผมเฉยเสีย..เรื่องอะไรจะต้องไปยินดียินร้ายกับความสุขของเธอ

“ฉันจะไม่กลับมาอีกแล้ว  ถ้าเธออยากจะไปก็ไปด้วยกันสิ…ฉันไม่บังคับเธอหรอกนะ  ตามใจเธอ”  

ผมเหลือบไปมอง  คุณลักษมีกำลังสำรวจรอยย่นของตัวเองอยู่ที่หน้ากระจก

“เรื่องนั้นน่ะ ผมรู้มานานแล้ว  คุณอยากไปเรอะ….อย่าฝันไปเลย  คุณเก็บผมไว้กับคุณมานานแค่ไหน  ตอนนี้คิดจะไปง่ายๆ อย่างนั้นหรือ  ผมไม่ปล่อยคุณไปหรอก”  ผมตอบเรียบๆ แต่คงแฝงแววอาฆาตจนเธอรู้สึกได้

คุณลักษมีเดินเฉียดเข้ามาจนผมได้กลิ่นหอมเอียนของน้ำอบสูตรโบราณ  เธอผ่านผมไปจนถึงโซฟาตัวยาว  เหยียดตัวลงบนนั้นอย่างกับนางโคแก่ๆ หมดแรงหมดแรงหลังจากเล็มหญ้าอ่อนโรยน้ำค้าง

“ฉันดูแลเธอมานาน  ยังไงฉันก็ไม่ทอดทิ้งเธอแน่  ฉันจัดการไว้แล้ว  บ้านนี้ยกให้เธอ  แล้วจะส่งเงินมาให้ทุกเดือน…”

“ผมไม่ต้องการอะไร  นอกจากให้คุณอยู่ คุณไม่เคยให้ผมได้ไปไหนเลย  ตอนนี้ถึงคราวผมจะไม่ให้คุณไปบ้าง  หรือคุณจะลองก็ได้”  

“เธอขู่ฉันหรือ  เอาซี้!!…ไม่ใช่ความคิดของฉันอยู่แล้วนี่  อีกไม่กี่ปีฉันก็แก่  เธอจะเลี้ยงฉันเหรอ  อย่างเธอจะทำอะไรหาเลี้ยงฉันได้”  

คุณลักษมีแกว่งไปเล็กน้อยตอนขึ้นเสียงสูง

“ผมไม่สน  ถ้าไม่มีปัญญาหาเลี้ยงคุณ ก็ตายด้วยกันเลย  คุณเองนะที่อยากให้เป็นแบบนี้”  ผมยังไม่มีวี่แววข่มขู่สักนิด

คนที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เกิด ขบกรามแน่น เธอหยัดตัวตรงก่อนจะสะบัดลุกขึ้นออกไปยืนรับลมที่ระเบียง  ถ้าผมเดาไม่ผิด เธอคงแอบกลืนน้ำตาก่อนที่จะหันมาทำเสียงแข็งใส่ผมอีกครั้ง

“ยังไม่หนำใจเธอสินะ  ยังแกล้งฉันไม่พอหรือไง…จนป่านนี้แล้ว ดีกับฉันสักนิดไม่ได้เชียวหรือ”

“คุณไม่ควรให้ผมรู้เรื่องที่ขอผมมาเลี้ยง!…”  ผมลุกขึ้นมาประจันหน้า  “…ไม่งั้นคงไม่เป็นแบบนี้แน่  คุณบอกผมแล้วกลับบอกไม่หมด  ผมเพียงแต่อยากจะรู้ว่าพ่อแม่ผมเป็นใคร  ทำไมถึงบอกผมไม่ได้…เพราะอย่างนี้แหละ  เพราะอย่างนี้ผมถึงเกลียดคุณ”

นี่เป็นสาเหตุให้ผมเปลี่ยนจากการเรียกเธอว่า “แม่” มาเป็น “คุณ”  

“เธอหาความจริงเอาเองก็ได้นี่นะ  ซิดนี่ย์ไม่ได้ใหญ่โตนักหนา  เธอไม่กล้าหละสิ!!”  

เธอกลับเกรี้ยวกราดได้รุนแรงจนผมแปลกใจ

“กลัวจะรู้ว่าแม่เธอไม่ใช่คนดี  อาจจะเป็นอย่างฉันหรือยิ่งกว่าฉันด้วยซ้ำ ใช่ไหมล่ะ!!”  

เธอยิ่งตะเบ็ง จนผมอยากจะเหวี่ยงให้ตกลงไปจากระเบียงนี่ซะเลย

“นั่นมันเรื่องของผม!  คุณไม่บอกผม  ผมก็จะเป็นแบบนี้  เล่นเกมนี้ต่อไป  หึ!…เกมนี้เล่นไม่เลิกก็ได้ แล้วสักวันหนึ่งคุณจะต้องบอกผมเรื่องนี้  ผมไม่อยากจะฟังจากปากคนอื่น ผมต้องการฟังจากปากของคุณเท่านั้น  จนกว่าคุณจะตายนั่นแหละ  ผมถึงจะเลิกเล่นเกมนี้”  

ผมยืนยันอย่างเป็นต่อ  วิธีการไม่ไยดีโลกไม่ทำให้ผมเดือดร้อนอะไรเลย  มีชีวิตอยู่ไปวันๆ ผลาญเงินอันเป็นสิทธิอันชอบธรรมของผมไปเรื่อยๆ

คราวนี้คุณลักษมีถอนหายใจยาว  ผมอ่านแววตานั่นไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไร

“ฉันไม่ควรบอกเธอเลย…ที่บอกเพราะคิดว่าฉันไม่ใช่แม่แท้ๆ  ฉันรู้ว่าเธอจะต้องทิ้งฉันไป  คิดเสมอนะว่าจะทำใจให้ได้  และจะไม่คิดถึงเธออีกเลย….เรื่องนี้…ถ้าฉันปิดเธอไว้  ฉันอาจจะเป็นคนเห็นแก่ตัว  แต่ฉันทำเพื่อเธอนะ  พวกเขาไม่ได้ต้องการเธอ  ถ้าต้องการคงไม่เสนอตัว…เธอไม่มีทางเข้าใจ  เธอไม่มีทางฟังที่ฉันพูดหรอก…

….หลายปีมานี่เธอหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องนี้มาตลอด  โทษว่าฉันเป็นคนผิด  ร่ำๆ แต่ว่าจะแก้แค้นๆ  ก็ได้..ก็ได้  ฉันจะบอกว่าแม่เธอเป็นใคร  ฉันก็ทนมามากพอแล้ว   ฮึ!…ฉันปกป้องเธอมานานเกินไปแล้ว  ต่อไปนี้พอกันที   อยากจะบินอย่างนกใช่ไหมล่ะ  บินสิ..บินไปเลย..อย่าให้ฉันจับได้ว่าเธอหลอกตัวเองมาตลอด”

ผมตกใจกับคำปรามาสของเธอ  รีบเดินตามคนที่เลี้ยงผมมาเข้าไปในห้องนอน  คุณลักษมีลากกล่องกระดาษกล่องใหญ่ออกมาจากใต้เตียง  เทจดหมายมากมายออกมา

“อ่านซะสิ!”  เธอกระแทกเสียงใส่ ก่อนจะเดินช้าๆ ออกไปเรียกหาชาร้อนจากแม่บ้าน

ผมอ่านจดหมายนับร้อยฉบับนั่นอย่างไม่เบื่อหน่าย  พยายามกวาดสายตาหาคำถามถึงสารทุกข์สุกดิบจากลายมือของผู้เป็นแม่บังเกิดเกล้าแม้เพียงสักคำ  แต่ทั้งหมดนั่นไม่มีแม้คำหนึ่งเลยที่บอกถึงความผูกพันระหว่างแม่กับผม  นอกจากข้อความที่บ่งถึงหน้าที่ที่จะต้องส่งเสียผมและคุณลักษมีตามสัญญาที่ทำกันไว้  ตอนหนีไปคลอดผมอย่างลับๆ ที่โรงพยาบาลเซเว่นฮิวล์ทางตะวันตกของนครซิดนี่ย์ รัฐนิวเซาท์เวล ประเทศออสเตรเลีย ก่อนที่จะแต่งงานกับเศรษฐีนักธุรกิจ

แต่อย่างน้อยที่อยู่หลังซองจดหมายฉบับล่าสุด ที่ยังตรงกับจดหมายฉบับแรกๆ  ก็บอกเบาะแสให้ผมรู้ว่า  แม่ที่แท้จริงของผมยังอยู่ที่นั่นโดยไม่มีทีท่าจะย้ายไปที่อื่นง่ายๆ


๓๓.

ชัชมาบอกลาผมอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  ผมพูดอะไรไม่ออกเพราะเราเป็นเพื่อนเล่นด้วยกันมาแต่เล็ก เขาคอยช่วยเหลือจุนเจือผมทุกอย่าง  ผมเลยได้แต่นั่งนิ่งอยู่นานจนมันมองหน้าเหมือนกำลังตะคอกใส่ว่า  “:-)จะถามอะไรก็ถามมา”  ผมจึงต้องพึมพำออกไป

“ตกลงใจแน่แล้วเหรอชัช”

มันพยักหน้าด้วยแววตาที่แน่วแน่

“มันถึงเวลาแล้วว่ะปิง…ข้ารอเวลานี้มานานหลายปีจนจะเสียผู้เสียคนอยู่แล้ว”

“ก็ดีแล้ว…แล้วแกจะไปนานแค่ไหน”  

ผมถามออกไปเรื่อยเปื่อย เพราะในหัวสับสนเต็มที่  แล้วแฟนมันล่ะมันจะทำยังไง…เธอทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ขนาดนั้น  ถึงมันจะเคยแบ่งผู้หญิงของมันให้ผมอยู่บ่อยๆ  แต่กลับคนนี้มันไม่เคยแสดงอาการอะไรที่เหมือนจะหยิบยื่นให้  แล้วจะให้ผมบอกมันได้ยังไงว่า…ข้ารักแฟนเอ็ง…

แล้วจู่ๆ มันก็จะทิ้งเขาไปอย่างนี้น่ะหรือ

“ที่นั่นเอาแน่อะไรไม่ได้  ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่”  มันก็ตอบเนือยๆ จนผมจับได้ว่าคงเป็นการตัดสินใจที่ลำบากเอาการ

“ก็…ดูแลตัวเองด้วยก็แล้วกัน…แล้ว…แล้วเธอรู้แล้วหรือยัง”  ในที่สุดผมก็ต้องถามคำถามนี้ออกมา

“ยัง…ยังไงข้าก็จะไป   ถ้าเธอมาถามก็บอกว่าข้าไปแล้ว…”  มันตอบง่ายๆ เหมือนการเดินออกจากห้องน้ำเมื่อเสร็จธุระจำเป็น  

ชัชยื่นกุญแจรถคันเก่งของมันให้กับผม

“อ้ะ!....ปิง…เอ็งเอาไป  รู้ว่าเอ็งชอบมันมาก ดูแลมันให้ดีด้วยล่ะ ข้ารักของข้าเหมือนกันนะรถคันนี้……”

*************

*เพลง “แค้น”  คำร้องโดย  ธาตรี


**********จบช่วงที่ ๗**********


ต้องบอกก่อนว่าเป็นเรื่องที่ดัดแปลงเพื่อความบันเทิงใจบวกกับความประทับใจของผู้เขียนเป็นพื้น  หากเพื่อนๆ คุ้นๆ เหมือนผ่านตาก็ขออย่าได้แปลกใจ  ถือเสียว่าเรามาแบ่งปันกันเฝ้ามองเรื่องราวเหล่านี้ด้วยกันเท่านั้น…ดีไหม

ขอเชิญชวนเพื่อนทุกคนช่วยติติงแสดงความคิดเห็นกันได้เต็มที่นะจ๊ะ….ผู้เขียนยินดีน้อมรับทุกประการ  ^____ ^

แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 48 05:41:52