เย็นวันเสาร์ผมเข้าซูเปอร์สโตร์ จับนั่นหยิบนี่ฉวยใส่รถเข็น เมื่อเดินเฉียดใกล้แผนกพืชผัก สายตาผมก็พบกับแตงโม แตงโมคัดพิเศษจากไร่ ลูกย่อมๆน้ำหนักแน่นขนาดผลเท่าเทียบคลึงเคียงทุกๆลูก สดจากไร่ที่มีชื่อเป็นภาษาฝรั่ง รับประกันความหวานกรอบฉ่ำชื่น ฉวยใส่รถเข็นเสียหนึ่งลูก
กลับเข้าห้องพัก หลังชำระล้างร่างเสร็จสิ้น ผมเปิดเบียร์กระป๋องจิบให้คึกครึ้ม คว้ามือถือโทรหาแฟนสุดเลิฟสุดใคร่ เราคุยกันพอควร หนุงหนิงหน่อยนึง พร้อมนัดแนะเจอะเจอที่ห้องในตอนสายวันพรุ่งนี้ วันพักผ่อนเรียบๆ
ทำอะไรกินกัน จากนั้นตลอดบ่ายเราจะฟักกันสนั่นเตียง
ฟ้ามืดค่อยออกไปข้างนอก
วางโทรศัพท์ลง เปิดหนังแอคชั่นจารกรรมสุดมันส์
หัวอ่านกำลังดำเนินงาน ผมเดินไปหยิบเบียร์อีกกระป๋องจากตู้เย็น สายตาพบกับแตงโมลูกนั้น จัดการหั่นเป็นชิ้นเสียครึ่งลูก นั่งจ้องจอโทรทัศน์ จิบเบียร์สลับกับจิ้มแตงโมกิน เนื้อสีแดงฉ่ำชิ้นแรกถูกกัดกินส่งผ่านสู่ช่องท้อง
ความหวานยังคงซ่านบนผิวลิ้น ยั่วน้ำลายมิหยุดยั้ง
พระเอกในจอจัดการผู้ร้ายด้วยปากกาด้ามสีเงินเงาวับ เสียบจึ้กเข้าแถวตรงลูกกระเดือก เลือดข้นพุ่งเป็นน้ำแบบท่อน้ำพัง อ้าปากค้าง คงอยากกล่าวสั่งเสียก่อนตาย แต่เสียงขาดห้วงปนไหลไปกับเลือดข้นแดง
ภาพตัดไป
ผมฟาดแตงโมไปกว่าครึ่งจาน เบียร์พร่องไม่ถึงครึ่งกระป๋อง ภาพตัดมา พระเอกกับเหล่าร้ายกำลังดวลปืนกันดุเดือดในห้องครัวบ้านนางเอก ปลอกกระสุนเกลื่อนพื้น เครื่องครัวกระเจิงจาย แตงโมครึ่งลูกหมดไปแล้ว ผมหั่นอีกครึ่งมาใหม่ฟาดแตงโมหมดเกลี้ยง ตามด้วยเบียร์ที่เหลือ ผมนั่งดูหนังจนจบหมดเบียร์ไป2กระป๋อง ดับไฟเข้านอน หลับสนิทอย่างรวดเร็ว
แสงแดด ผมสะดุ้งพรวด ชันตัวขึ้นนั่งอยู่บนเตียง
ยังไม่ทันที่สมองได้เริ่มคิดอะไร ผมดิ่งเข้าหาตู้เย็น ดื่มน้ำ ดื่มน้ำ ดื่มน้ำ ดื่มน้ำ ดื่มน้ำ ดื่มน้ำ กระหายที่สุดในชีวิต
ในตู้เย็นไม่มีน้ำเหลือแล้ว
ผมยืนนิ่งชะงักค้างทุกการเคลื่อนไหว ทุกสิ่งเงียบ ทุกอย่างเหมือนชะงักค้างไปพร้อมกับผม หลืบเร้นลับสักแห่งในมโนสำนึกของผมกำลังส่งเสียง เสียงเริ่มดังขึ้น
ดังขึ้น ดังขึ้น กังวานหนักหน่วงก้องสะท้อนจากภายในลึกสุดหยั่ง เสียงนั้นกำลังค่อยๆเดินทางออกมาจากหลืบเร้นนั้น กำลังมา สะท้อนก้อง กำลังใกล้เข้ามา เสียงนั้นคือเสียงหัวใจผมกำลังเต้น จังหวะการเต้นเป็นปกติแบบทุกวัน แต่รุนแรงกว่าเดิมหลายเท่า ผมยืนฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้น มันดังหยั่งกับว่าคนข้างห้องใช้กำปั้นทุบผนังอยู่
ผมยืนค้างเพียงแวบเดียวเท่านั้น แต่รู้สึกเหมือนจมหายหลุดห้วงชั่วกาลนาน
ผมต้องการน้ำ! หัวใจผมเต้นแรงขึ้นๆ รู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลเวียนอยู่ทั่วร่าง ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด ลึกยาว ปล่อยลมหายใจออก จากนั้นผมสูดอากาศเข้าไปใหม่ เร็วขึ้น ถี่ขึ้น แรงขึ้น ผมเริ่มหอบออกมาแรงๆ ร่างกายเหนื่อยอ่อนคล้ายอาการหน้ามืด วูบสั้นๆที่ผมเกือบเป็นลม ผมกระโจนพรวดเข้ามาในห้องน้ำ เอาหัวจุ่มลงในชักโครก กลืนกินน้ำอึกใหญ่ๆหลายอึก ผมเงยหัวขึ้นสะบัดไปมา ฝอยน้ำกระเว็นพราว เหลียวมองไปยังบานกระจกที่มีผ้าม่านกั้นแสงแดดเอาไว้
ทั่วทั้งหน้าอกกับช่องท้องรู้สึกอึดอัด แน่นคับจวนปริแตก ผมทิ้งตัวลงเท้าแขนกับพื้นห้องน้ำ หันหน้ามองไปยังผ้าม่าน อยากจะอาเจียนบางสิ่งในท้องออกมาเต็มแก่
ผมอ้าปากสำรอกออกมาแรงๆไม่มีอะไรหลุดออกมาทั้งสิ้น มีแต่น้ำลายหยดย้อยเต็มพื้น
ผมยื่นแขนขวาไปข้างหน้าอยากแหวกผ้าม่านนั่นออก
ผมอยากรับแสงอาทิตย์แรงๆเหลือเกิน เหมือนกับว่าแขนขวาผมยืดได้อย่างงั้นแหละ ระยะห่างของตัวผมกับผ้าม่านดูเหมือนหดสั้นลง อีก5เมตรมือผมก็กำลังจะเอื้อมไปจับผ้าม่านอยู่รอมร่อ ผมเหลียวกลับไปมองช่วงล่างตั้งแต่สะดือยันปลายเท้ายังคงอยู่ในห้องน้ำตรงที่ผมทรุดลง
ผมก้มลงมองที่ตัวผม ลำตัวผมยืดยาวออกมา เมื่อมองดูแขนและขาอีกครั้งผมก็พบว่าทั้ง2อย่างยืดออกจากเดิมเช่นกัน มือขวาผมกำลังแหวกผ้าม่านออกส่วนมือซ้ายกำหมัดแน่น ผมชกกระจกที่กั้นแสงแดดแตกกระจาย
ตอนนี้แขนทั้ง2ข้างของผมได้ยื่นออกสู่ภายนอกห้องเป็นที่เรียบร้อย ผมเริ่มรู้สึกสดชื่นอาการหอบหายไปแล้ว ลมหายใจกลับสู่ปกติ หัวใจเต้นเบาลงจากเดิม ขาทั้งสองข้างขยับเคลื่อนลงไปในชักโครกเส้นเลือดตรงฝ่าเท้ากำลังทิ่มแทงออกมาจากภายใน มันกำลังสูบน้ำเข้าสู่ร่างกาย ทั่วร่างเริ่มเปลี่ยนสี เส้นเลือดปูดโปนขึ้นเด่นชัดขึ้น สีเข้มเขียวไหลวนทั่วทั้งร่างกาย นิ้วมือชิดติดกันเป็นพืด ค่อยๆขยายแผ่ออกเป็นใบกว้างใหญ่ ทั่วร่างผมมีรากค่อยๆงอกยื่นออกมาเต็มไปหมด ปุ่มโปนตามลำตัวยืดออกแล้วขยายแผ่เป็นใบเต็มไปหมด ปากผมหุบสนิท ตาผมปิดสนิท เส้นผมหายไปเสียแล้ว เส้นเลือดเกร็งเป่งขึ้นเต็มใบหน้า เส้นเลือดทุกขนาดที่ศีรษะกำลังขยายขนาดใหญ่ขึ้นค่อยๆแผ่ห่มหุ้มศีรษะจนมิดชิด แต่ผมยังสามารถมองเห็นได้เหมือนปกติ
สภาพห้องที่เคยเห็นเจนตามาทุกวันยังคงเป็นเช่นเคย
ผมได้แต่นิ่งมองอยู่กับที่เพราะรากทั่วร่างของผมตรึงติดอยู่กับพื้นห้อง แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่า ลืมซื้อกาแฟ ดีนะที่เช้านี้ผมไม่ต้องกินกาแฟ นาฬิกาบอกเวลา 6.40 น. วันนี้วันอาทิตย์ผมตื่นสายกว่านี้ บางทีอีกสักชั่วโมงกว่าๆข้างหน้าผมคงตื่นขึ้นมาจริงๆนี่คงเป็นแค่ความฝัน ผมค่อยๆหลับตา ทุกอย่าง มืด
เสียงฝีเท้ากำลังใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา เสียงฝีเท้าของคน2คน ดังขึ้นเรื่อยๆจนมาหยุดที่ประตูห้องผม
ชายชาวต่างชาติใส่สูท2คนสะเดาะกลอนประตู เข้ามายืนอยู่ตรงหน้าผม ยืนยิ้มมองดูสภาพของผมขณะนี้ หนึ่งในสองย่อตัวลงนั่งตรงหน้าผม มือซ้ายประคองหัวผม ใช้นิ้วกลางข้างขวาดีดลงบนหัวผม หมอนี่ยิ้มทุกการกระทำ
แล้วจึงจัดการปลิดหัวผมออกมา หย่อนหัวผมลงในถุงที่เตรียมมาใส่ ทุกอย่างมืด
รู้แต่เพียงว่าหัวผมกำลังถูกเคลื่อนย้ายไปที่ไหนสักแห่ง หัวผมถูกวางลง แล้วสักพักก็มีอีกหนึ่งมาวางไว้ติดกันอีก
ทุกอย่างมืดผมได้ยินเพียงเสียงรถยนต์ ผมเพลีย ผมงีบหลับ มารู้ตัวอีกทีก็มีมือหนึ่งค่อยๆนำหัวผมวางลง แสงสว่างแยงตาผม ผมหลับตาอยู่ชั่วครู่ให้ตาชินแสง ที่นี่มันซูเปอร์สโตร์ที่ผมชอบมาซื้อของนี่นา ผมได้แต่มองคนเดินเลือกซื้อของไปมา หลายคนมองมาทางผม บางคนตรงมาหยิบผลอื่นเฉียดหัวผม แล้วก็ถึงคิวของผม มือเรียวยาวที่กำลังสัมผัสหน้าผมอยู่นี้ ผมจำได้เสมอ เธอคืดแฟนผมเอง เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อย ผมถูกพากลับมาที่ห้องของตัวเองอีกครั้ง เธอใช้กุญแจไขประตูห้องผมเข้ามาหลังจากเรียกแล้วไม่มีใครมาเปิดประตู ซากร่างของผมหายไปแล้ว เธอโทรหาผม แต่โทรศัพท์ผมอยู่ในห้อง แฟนผมหัวเสียนิดหน่อย เธอนำหัวผมไปไว้ในตู้เย็น หยิบชาเขียวมาดื่ม เปิดโทรทัศน์ดูไปพลางๆ คงคิดว่าผมออกไปข้างนอก
เวลาผ่านจนใกล้เที่ยงแล้ว เธอฉุนขาดเปิดตู้เย็นอีกครั้ง
หาน้ำเย็นดื่มแต่ไม่มีน้ำเหลือติดอยู่เลย เธอเปลี่ยนใจ คว้าหัวผมมาแทน แล้วเธอก็จัดการผ่าหัวผมออกครึ่งลูก ภายในหัวผมที่ถูกแบะออกชุ่มด้วยน้ำ เนื้อในแดงฉ่ำน่ากิน
เธอยังคงรอผมอยู่อีกสักพัก จิ้มหัวผมกินไปพลางขณะตาจ้องดูรายการโทรทัศน์ เวลาไม่นานหัวครึ่งนึงของผมหายวับ เธอหยิบอีกครึ่งมาหั่นเพิ่ม ความรู้สึกสุดท้ายของผมหายไปกับชิ้นสุดท้ายที่เข้าไปในปากเธอ
ทุกอย่างมืดสนิท

.............................................................