ความคิดเห็นที่ 1 ฉันจะเข้าข้างตัวเองไปไหม ที่คิดว่าวินเองก็มีใจให้ฉัน แต่มันจะใช่หรือ ก็ตลอดเวลาเขาทำอย่างกับฉันเป็นเด็กนี่น่า แต่...หรือเขาจะชอบฉัน แต่ไม่กล้าแสดงออก แล้วตอนวันเกิดล่ะ เขาทำแบบนั้น ทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน แต่เขาแค่อาจจะ...จะ อะไรสักอย่างก็ไม่รู้อ่ะ             โอ๊ย!! คิดจนหัวจะแยกออกจากกันแล้วก็คิดไม่ออกซักที เพราะหลังจากวันนั้นวินก็ทำตัวเป็นปกติเหมือนที่เคยเป็น หรือเขาจะทำไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไร ถ้าเป็นแบบนั้นจริง  ฉันคงเศร้าสนิทแน่ๆ แล้วจะมีทางไหนไหมน้า ที่จะรู้ว่าวินคิดยังไงกับฉัน โดยที่ไม่ต้องเดินเข้าไปถามตรงๆ ยิ่งนับวันวินก็เริ่มเนื้อหอมขึ้น มีหวังได้โดนสุนัขคาบไปรับประทานแน่ๆ ถ้าไม่ทำอะไรซักอย่าง แต่ตอนนี้สมองฉันมันตื้อไปหมดแล้ว คิดแผนการอะไรไม่ออกเลย หรือจะปล้ำเขา... หวายๆ คิดอะไรนี่ฉัน จะยั่วหรือก็ทำกับเขาไม่ค่อยเป็น ถึงใจจะรัก แต่หุ่นมันไม่ให้ก็ปราชัยไปเกือบครึ่ง ทำไงดีน่า ติ๊ก ต๊อกๆ... โป๊ะ! ฉันดีดนิ้วกับแผนการใหม่ที่ผุดขึ้นมาในสมอง เหอะๆๆ ถ้าฉันหลอกวินให้พาไปเที่ยวได้ละก็...  แล้วตะล่อมๆ หาความจริงที่ละนิดด้วยแผนการจากสมองน้อยๆของฉัน บางทีอาจจะรู้ความจริงก็ได้ ว่าเขาคิดยังไงกับฉัน เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉันจึงไม่รอช้า เมื่อสมองสั่งให้ขาวิ่งไปที่ประตูรั้วข้างบ้าน มองซ้ายมองขวาไม่มีคนก็จัดการสวมวิญญานนักกายกรรมโยนตัวข้ามไปอีกฝั่งเหมือนได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ฉันเข้ามาแล้วรู้สึกแปลกๆ บ้านมันเงียบจัง...มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า              เจ้าลูกตาลก็ไม่เห็นวิ่งออกมารับเหมือนเคย “วิน! วิน! อยู่ไหนนะคะ” ฉันตะโกนเรียกอีกฝ่ายหลายครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ที่จริงวันหยุดแบบนี้เขาจะอยู่บ้านตรวจงานนักศึกษานะ ไม่น่าจะออกไปไหน แล้วอีกอย่างรถก็ยังจอดอยู่ที่เดิมด้วย “ลูกตาล! ลูกตาล!” เมื่อเรียกคนแล้วไม่มีเสียงตอบรับ ฉันจึงหันไปเรียกอีกตัวแทน เสียงเจ้าลูกตาลคราง หงืดๆ ดังลงมาจากบันได พร้อมกับร่างใหญ่ยักษ์ของมันก็ปรากฏขึ้น “วินไปไหนลูกตาล?” ฉันถามมันเหมือนมันจะพูดตอบฉันได้ มันครางหงืดๆ แล้วดึงชายเสื้อฉันเหมือนต้องการจะให้ตามมันไป มันกำลังลากฉันขึ้นบันไดมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของวิน แล้วใช้สองขาหน้าตะกุยประตู เกิดอะไรขึ้นในห้องนี้งั้นหรือ? ฉันไม่อยากเสียเวลาคิดเดาไปให้มากความ จึงตัดสินใจเคาะประตูเรียก ก๊อก ก๊อก ก๊อก... “วิน... อยู่ข้างในหรือเปล่าคะ” ฉันเคาะประตูแล้วตะโกนเรียกเขาพร้อมกับใช้หูแนบไปกับประตูเพื่อจะได้ยินเสียงอะไรบ้าง ฉันก็ได้ยินเสียงวินเรียกชื่อฉันเบาๆ ดังมาจากในห้อง ดังนั้นฉันจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป ภาพที่ฉันเห็นคือวินกำลังนอนอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมกายอยู่ “หือ...ตัวเล็กหรือ” เสียงวินดังงัวเงียเบาๆ ถามมาทั้งที่ตายังปิดสนิท “ค่ะ ตัวเล็กเอง... วินเป็นอะไรไปคะ” ฉันถามเขาแล้วพาตัวเองเดินมาคุกเข่าอยู่หน้าเตียง ตรงหน้าเขา “ โห! ทำไมตัวร้อนเป็นภูเขาไฟใกล้ระเบิดแบบนี้ล่ะ” ฉันร้องอย่างตกใจ ขณะแนบผ่ามือไปที่หน้าผากเขา “เป็นไข้นิดหน่อยนะ” เสียงวินดังรอดผ่านริมฝีปากมาเบาๆ พร้อมกับเปลือกตาที่เปิดขึ้นอย่างช้าๆ “นี่นิดหรือคะ? ตัวเล็กว่าเรียกรถพยาบาลดีกว่ามั้งตัวร้อนขนาดนี้ เดี๋ยวช็อคไปจะอันตรายนะ” “ไม่ต้องหรอก แค่เช็ดตัวก็คงจะดีขึ้น” วินบอก แล้วยิ้มให้ฉัน “คะ?” ฉันทำหน้าเหลอมองเขา นี่ถ้าฉันแปลไทยเป็นไทยไม่ผิด เขากำลังบอกให้เช็ดตัวให้งั้นหรือ “ไม่ได้หรือ” วินมองหน้าฉันเป็นเชิงถาม ก่อนที่ฉันจะยิ้มตอบว่า ’ได้ค่ะ’ ออกไป ที่จริงก็ไม่ได้รังเกียจหรืออะไรหรอกนะ แต่...จะบอกยังไงดีล่ะ ฉันกำลังประหม่าอยู่มั้ง หรืออายก็ไม่แน่ใจ แต่การที่เข้าถึงเนื้อถึงตัวเขามากเกินไป หัวใจของฉันมันอาจจะทำงานผิดจังหวะก็ได้ แต่เขาก็กำลังป่วย จะให้ฉันใจร้ายกับเขาได้ลงเชียวหรือ ทั้งที่ฉันก็ชอบเขาอยู่นะ ฉันคิดในใจขณะที่เดินเข้าไปเตรียมน้ำใส่อ่างแก้วใบเล็กในห้องน้ำแล้วเดินออกมา ฉันชุบผ้าในอ่างน้ำแล้วบิดหมาดๆ ก่อนที่จะเช็ดไปที่ใบหน้าของวิน รู้สึกว่าได้มองวินชัดๆ ครั้งแรกก็คราวนี้และแหะ  เปลือกตาเขาปิดลงทำให้ฉันกล้าที่จะมองสำรวจเขา ผิวของเขาขาว แต่ก็ไม่มากเกินไปจนซีด จัดว่ากำลังน่าดู วินหน้าติดออกไปทางหวานๆ มากกว่า เวลาเขายิ้มถึงดูอบอุ่นอยากเข้าไปอยู่ใกล้ๆ นี่ถ้าไม่บอกว่าอายุยี่สิบเจ็ดใครจะเชื่อ เพราะหน้าเขาดูอ่อน กว่าอายุเสียอีก แต่วันนี้หน้าวินดูแปลกไปนิดหน่อยนะ คงเป็นเพราะหนวดที่เริ่มขึ้นเนื่องจากเขายังไม่ได้โกน “มองอะไรจ้ะตัวเล็ก” เสียงวินดังขึ้น ช่วยลากความคิดของฉันออกมา เขาลืมตานานยังนี่ แล้วเขาจะเห็นไหมว่าฉันกำลังมองเขาตาไม่กระพริบเลย “เปล่าค่ะ...อ่ะเสร็จแล้ว”ฉันบอกปฎิเสธ พร้อมกับโยนผ้าในมือใส่อ่าง “เสร็จแล้ว?” วินทวนคำเหมือนไม่เชื่อหู “ค่ะเสร้จแล้ว” ฉันทำหน้างง ก็ฉันเช็ดเสร็จแล้วจริงๆนี่ หน้ากับคอฉันเช็ดแล้ว “เช็ดตัวด้วยสิ เนี่ยร้อนมากเลย เช็ดแค่หน้ามันจะช่วยอะไรได้ล่ะ” วินทำเสียงอ่อยน่าสงสาร ฉันมองเขาอย่างลังเลนิดๆ ก่อนจะยอมทำตาม ก็ตอนนี้เขากำลังป่วยอยู่นี่ “ถอดเสื้อออกสิคะวิน แล้วตัวเล็กจะเช็ดยังไงล่ะ” “ถอดให้หน่อยสิ ป่วยอยู่ไม่มีแรงถอด” เสียงเขาอ้อนๆ ยังไงไม่รู้สิ หรือฉันจะคิดไปเองนะ ฉันกำลังไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรดีกับผู้ชายตรงหน้า ที่มองมาที่ฉันตาเยิ้มๆ คงเพราะด้วยพิษไข้ “ไม่ได้เหรอ? พี่กำลังป่วยอยู่นะ” ฉันมองหน้าเขาก่อนจะตอบ “ก็ได้คะ” แล้วเอื่อมมือไป ทำท่าแกะกระดุมเสื้อชุดนอนของเขาออก หวายๆ ไม่กล้ามองเลย อายจัง ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ฉันก็ช่วยเขาถอดเสื้อจนเรียบร้อย “รู้สึกดีขึ้นไหมคะ” ฉันถามเขาหลังจากที่จัดการเช็ดตัวจนเสร็จ แล้วเก็บของจนเรียบร้อยก่อนที่จะมาคุกเข่าลงข้างเตียงเหมือนเดิม “ดีขึ้นนิดหน่อย ขอบใจนะตัวเล็ก” วินยิ้มบอก “แล้วนี่ป่วยตั่งแต่เมื่อไรคะ เมื่อวานก็เห็นดีๆ อยู่” ฉันถามอย่างอดสงสัยไม่ได้ “เมื่อคืนมั้ง รู้สึกปวดหัว พอตื่นเช้ามาก็ลุกไม่ขึ้น” “ทานยายังคะ” ฉันถามขณะที่เกยคางบนเตียงมองไปที่หน้าวิน ก่อนที่เขาจะส่ายหัวน้อยๆ เป็นคำตอบ “งั้นคงยังไม่ได้ทานข้าวด้วย เอาโจ๊กไหม เพราะอย่างอื่นตัวเล็กทำไม่เป็น” ฉันยิ้มแห้งๆ ให้เขา รู้สึกอายนิดหน่อยที่โตจนป่านนี้แล้วยังทำอะไรไม่เป็นอีก นอกจากต้มโจ๊กที่อ่านวิธีทำข้างซอง กับม่าม้า ที่แกะห่อแล้วเติมน้ำเลย   “ก็ดี...ฝากให้อาหารเจ้าลูกตาลด้วยนะตัวเล็ก มันคงหิวแล้ว” “รับทราบค่ะ งั้นตัวเล็กขอตัวไปทำโจ๊กก่อนนะ” ฉันบอกก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่ลืมดึงผ้าห่มมาห่มให้เขาก่อน มีต่อ แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 48 19:37:28 จากคุณ : Edward (Viggo) - [ 30 ม.ค. 48 06:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนั้นไม่นานโจ๊กร้อนๆ ที่ฉันทำเสร็จก็ถูกยกเข้ามาพร้อมกับยาและน้ำ “วิน ตื่นก่อนนะ มาทานข้าวกับทานยาก่อน แล้วค่อยนอน” ฉันปลุกเขา ทั้งที่ไม่อยากกวน วินค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง “หอมจัง” วินบอก “งั้นลุกขึ้นมาทานสิค่ะ จะได้ทานยาแล้วนอนต่อ” “ทานเองไม่ได้” วินว่า ฉันทำหน้างง วันนี้วินเป็นอะไรไปเนี่ย “เป็นอะไรคะ?” “เป็นคนป่วย ต้องการคนเอาใจ” อึ้ง...นี่ฉันคิดไปเองหรือเปล่าที่ว่าวินกำลังอ้อนอยู่ “ไปหาหมอไหมคะวิน อาการไม่ดีเลย” ฉันบอกแบบที่ใจคิดจริงๆ ก็เขาดูแปลกไป หรือเขามีไข้มากจนเพี้ยน “แค่เป็นไข้นิดหน่อยเอง” “แต่อาการน่าเป็นห่วงนะ ตัวเล็กว่า” “ทำไม?” “ก็...ชั่งเถอะ วินทานข้าวดีกว่านะ” ฉันบอกอย่างไม่อยากจะอธิบายเหตุผลที่ยากเกินความสามารถของฉันจะอธิบายให้เขารู้ เพราะตัวเองก็ยังอธิบายให้ตัวเองฟังไม่ได้เลย “แล้วตัวเล็กจะป้อนพี่ได้ไหม” “ก็ได้ค่ะ” ฉันรับคำ ดีเหมือนกันแหะ มีความรู้สึกเหมือนคู่รักกันยังไงไม่รู้ วินทานไปนิดเดียวก็บอกว่าอิ่มแล้ว ฉันเข้าใจว่าเวลาไม่สบายนะไม่อยากทานอะไรหรอก ฉันจึงไม่รบเร้าให้เขาทานต่อ เปลี่ยนเป็นไปหยิบยาให้เขาทาน “นอนนะคะ จะได้หายเร็วๆ”ฉันบอกหลังจากที่จัดการให้เขาทานยาเรียบร้อยแล้ว “ยังไม่ค่อยง่วง มีอะไรอยากคุยกับเรามากกว่า ขึ้นมานั่งบนนี้สิ” วินบอกพร้อมกับตบที่ข้างตัวให้ฉันขึ้นไปนั่ง ฉันกำลังลังเล(อีกแล้ว) ถึงจะชอบเขา แต่การใกล้ชิดกันแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้ฉันกังวลนิดหน่อย แล้วเดี๋ยวนี้วินก็แปลกไปด้วยสิบางครั้ง “กลัวติดหวัด?” วินถาม “เปล่า...แต่...” จะบอกได้ไงล่ะ ว่ากลัวใจเขามากกว่ากลัวหวัด “งั้นก็มานั่งตรงนี้ซะดีๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง” วินบอกเสียงไม่จริงจังมองมาที่ฉัน ฉันขึ้นไปนั่งบนเตียงโดยทิ้งระยะห่างพอสมควร “เข้ามาใกล้ๆ หน่อยไม่ถึง” “หือ... อะไรไม่ถึงคะ ถ้าจะหมายถึงไม่ได้ยินนะ แค่นี่เอง ตัวเล็กไม่ได้หูตึงนะ” “ดื้อจริงนะเรา” ฉันได้ยินวินบ่นเบาๆ ก่อนที่ฉันจะลอยหวืดไปอยู่ข้างตัวเขา โดยมีแขนของเขากระชับไว้บริเวณเอวไม่ไห้ดิ้นหนี หวายๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้น โลกหมุนทวนเข็มนาฬิกาหรือไง ทำไมวินเปลี่ยนไป ฉันคิดไม่ออกแล้วว่าควรทำตัวอย่างไรดี เพราะอยู่ใกล้เขาแบบนี้เล่นเอาฉันสมองตื้อไปเลย ยิ่งได้สั้มผัสกับร่างกายร้อนผะผ่าวของเขาเพราะพิษไข้ด้วยแล้ว นี่เขากำลังจะบู๊มสมองของฉันเหมือนครั้งก่อนหรือไงนะ “วินอ่ะ เดี๋ยวนี้ชอบทำแปลกๆ กับตัวเล็ก” ฉันทำเป็นไม่สนใจที่เขากอด เสพูดแก้เขิน “แบบไหน...” เสียงวินดังอยู่ใกล้ๆ “ก็แบบนี้แหละ แล้วก็แบบ... แบบเมื่อตอนวันเกิดด้วย” เอ้า! เป็นไงเป็นกัน วันนี้จะถามมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ขี้เกียจมานั่งสงสัยอยู่คนเดียว “แล้วคิดว่าเพราะอะไรล่ะ” วินตั้งคำถาม แล้วฉันจะรู้ไหมนี่ว่าเพราะอะไร ไม่ใช่หมอดูนะ ฉันคิดในใจ “ตัวเล็กไม่รู้หรอกคะ วินบอกตัวเล็กได้ไหมล่ะ” ฉันถามอย่างใจกล้า “เด็กรู้จะดีไหมน้า...” วินทำเสียงไม่แน่ใจ “อายุสิบเก้าแล้วตัวเล็กไม่ใช่เด็ก” ฉันบอกอย่างฉุนๆ คำก็เด็กสองคำก็เด็ก คนมันเกิดทีหลังทำไงได้ล่ะ “แน่ใจนะว่าไม่ใช่?” เขาถามหยั่งเชิงอีกครั้ง “แน่” ฉันตอบอย่างมั่นใจ แล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองคิดผิดยังไงไม่รู้ เพราะฉันแอบเห็นร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากเขา แบบที่ฉันสาบานได้เลยว่าไม่เคยเห็นมาก่อน บนใบหน้าเรียบร้อยดูอบอุ่นของเขา “งั้นก็ฟังได้” วินบอกเสียงเจ้าเล่ห์ยังไงพิกล “เปลี่ยนใจแล้วมาฟังวันหลังแล้วกัน” ฉันบอกพร้อมทำท่าจะลุก แต่แขนของวินยังคงกระชับแน่นไม่ปล่อย “พี่อยากบอกวันนี้นี่ เราอยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าทำไมพี่ถึงทำแบบนั้น” ฉันนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ายอมรับว่าฉันก็อยากรู้จริงๆ นั้นแหละ “เพราะเราเริ่มโต ที่จะรับรู้อะไรบางอย่างได้แล้ว” วินเริ่มต้น ในขณะที่ฉันทำหน้างง ก่อนจะถาม “รู้อะไรคะ” อย่าหาว่าฉันโง่เลย ที่ต้องถามแบบนี้ “ความรู้สึก...ที่พี่มีให้ตัวเล็ก” เสียงวินดังนุ่มขึ้น คลอเคลียอยู่ใกล้ๆ “รู้สึกอะไร” ฉันถามเหมือนว่ามันควรที่จะเป็นคำถามต่อไป วินก้มหน้าลงมาใกล้ๆ จนชิดริมหู ก่อนที่เขาจะกระซิบเสียงนุ่มเบาๆ แต่มีอนุภาพทำลายล้างสูง ฉันกำลังช๊อค กับสิ่งที่ได้ยิน ฉันไม้ได้ฝันแน่ๆ เพราะฉันกำลังตื่น วินบู๊มสมองของฉันเป็นรอบที่สองอีกแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะคิดแบบนี้กับฉัน “ตัวเล็ก...” เสียงวินเรียกดึงฉันออกจากความคิด “เอ่อ...” ฉันจะพูดอะไรดีล่ะนี่ ก็ตอนนี้ฉันทั้งเขินทั้งอาย ไม่รู้จะทำตัวทำหน้าแบบไหน อยากจะขุดรูหนีไปเลยด้วยซ้ำ “วินพูดอะไรรู้ตัวหรือเปล่า” ฉันพูดได้เป็นประโยคแรกหลังจากรวบรวมสติสำเร็จ “อยากฟังอีกไหมล่ะ... ถ้าไม่แน่ใจ” เสียงวินดังให้ความรู้สึกเซ็กซ์ซี่ ถามกลับมาเบาๆ ฉันส่ายหน้าไปมา ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ขืนบอกอีกครั้งได้กลายเป็นจุนแน่ๆ “สงสัยจะติดหวัดแน่ๆ เลย ดูสิหน้าแดงแจ๋เลย” เสียงวินหัวเราะเบาๆ เหมือนมันเป็นเรื่องตลก “วินอ่ะ แกล้งตัวเล็กใช่ไหม คนป่วยนิสัยไม่ดี ปล่อยเลยนะ ปล่อยๆ” ฉันต่อว่าพร้อมสะบัดตัวให้หลุด แต่คนป่วยกับแรงเยอะกว่า ดึงฉันมาเผชิญหน้า “ปล่อยไม่ได้ต้องตรวจก่อน ไหนดูสิมีไข้ไหม” วินบอกพร้อมกับใบหน้าของเขาที่เลื่อนเข้าใกล้ฉันมากขึ้น แล้วริมฝีปากอุ่นจนร้อนของเขาก็แนบลงมาบนเรียวปากของฉัน ก่อให้เกิดอาการนิ่งสนิทกับประสบการณ์ครั้งแรก ที่ได้รับจากคนที่แอบรัก และแอบฝันมานาน ตอนนี้ฉันสัมผัสได้ถึงลิ้นอุ่นๆ ของเขา ที่เริ่มควานหาความหวานจากริมฝีปากของฉัน ก่อนที่ยอมผละออกไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจเมื่อโดนฉันทุบ เนื่องจากฉันกำลังจะตายเพราะขาดอาการหายใจแล้ว “โอ๊ะโห! มีไข้จริงๆด้วย หน้าแดง แถมร้อนจี๋เลย” วินร้องเหมือนตกใจ แล้วหัวเราะขำ “เพราะใครล่ะ” ฉันบอกอย่างงอนๆ ก่อนจะก้มหน้าไปซบที่อกของเขาเพื่อซ้อนสีหน้าของตัวเอง ปล่อยให้เขาหัวเราะ แล้วโอบฉันไว้ทั้งตัว   ฉันควรจะดีใจไหมนะที่รู้ว่าตอนนี้เราคิดตรงกัน ฉันคิดขณะที่แนบหน้าลงกับอกเพื่อฟังเสียงหัวใจของเขา แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 48 23:12:58 จากคุณ : Edward (Viggo) - [ 30 ม.ค. 48 06:08:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ควรดีใจสิจ๊ะ แม่ตัวเล็ก (อิจฉา) ^^ อ้อ! เจ๊ฐิคะ มีคำผิดนะคะ "  แต่ก็ไม่มากเกินไปจนซีด จัดว่ากำลังหน้าดู วินหน้าติดออกไปทางหวานๆ มากกว่า " ควรใช้คำว่า 'น่าดู'  มากกว่า  พอ ๆ กับน่าเอ็นดู จากคุณ : นายหญิง (ned.max) - [ 30 ม.ค. 48 08:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อยากได้แบบนี้บ้างอ่ะค่ะ น่ารักจังเลย ชอบชอบ เก่งมากจ๊ะ อยากเป็นตัวเล็กแต่คงไม่ได้ เพราะมีคนเรียกว่าหมูน้อยประจำเลยอ่ะ รอตอนต่อไปนะคะ เย้ พี่วินบุกแล้ว จากคุณ : little pig - [ 30 ม.ค. 48 09:28:49 A:129.130.124.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาเม้นที่นี่ด้วย อิจฉาตัวเล็ก อยากเจอหนุ่มแบบนี้บ้างจังวุ้ย แต่หายากชะมัด จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 30 ม.ค. 48 09:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กรี๊ดๆๆๆๆ น่าอิจฉามั่กๆ ตอนนี้คนอ่านเสียจริตหน้าคอมไปแล้ว ผู้ชายเรียบร้อยอย่างวินเนี่ย บทจะ..นะ...ก็..นะ... โอ๊ย น่ารักมั่กๆเลยค่ะ ^^ จากคุณ : ต้วนมันอ้า - [ 30 ม.ค. 48 11:04:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Ah...... too soon! wait wait wait... she is still youngggg! @^-^ @ (เดี๋ยวตัวเล็กเสียเด็กหมด!) จากคุณ : Reader - [ 30 ม.ค. 48 11:16:26 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 โห...คนที่เราแอบรักมาบอกรักก้อดีสิค่ะตัวเล็ก น่ารักดี่ มาอีกเร็วๆ นะจะรออ่าน เด๋วไปสอบเขียนโปรแกรมแล้วนะอาจารย์มาแล้ว^__^ จากคุณ : SIMILAE - [ 30 ม.ค. 48 13:05:33 A:203.155.14.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ารักจริงพี่วินเนี้ย ชักอยากเจอตัวพี่วินเป็นๆซะแล้ว จากคุณ : grinny2545 - [ 30 ม.ค. 48 13:06:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หวาย คุณครูขา น้องเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยเอง รอให้เรียนขบก่อนดีกว่าน้า จากคุณ : scottie - [ 30 ม.ค. 48 15:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โห บอกรักที เล่นเอายกมดมาทั้งรังเลยนะทิ >_< น่ารักดีจ้ะ ...วินนี่...ดูเงียบๆ แต่แหม ...พอหวานที โอ๊ย เขินแทน อ๊ากส์ส์ จากคุณ : โรสศรี (iNt_GaL) - [ 30 ม.ค. 48 15:58:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แหม.. ก็คิดว่าพี่วินน่ะเค้าแอบ ๆ ร้าย แบบลึก ๆ นะสิค่ะ ฮิ ๆ จากคุณ : jiw - [ 30 ม.ค. 48 17:17:32 A:61.90.109.224 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 หึหึ เห็นมั้ย เกียร์จังบอกแล้ว ว่าอีตาพี่วินต้องมีอะไรแน่ๆ -____-" สงสัยต้องเปลี่ยนเป็น "แผนการรักซาตาน" ซะล่ะมั้ง แหมๆ ทำเป็นเงียบๆ ขรึมๆ ที่แท้ก็......... หุหุหุ ว่าแต่...อ่านคำนี้แล้วขำมาก (เจ้าโรสบอกมา ฮาก๊าก) เธอผิดได้น่ารักจริงๆ ............................................... เอ้า! เป็นไงเป็นกัน วันนี้จะถามมันให้รู้แล้วรู้แรดไปเลย ขี้เกียจมานั่งสงสัยอยู่คนเดียว .............................................. รู้ป่าวว่าคำไหน 55555 ก๊ากกกๆ (อย่าโกรธนะที่ชอบแกล้งตาหวาน อิอิ) ^___^ จากคุณ : ...เกียร์... - [ 30 ม.ค. 48 17:32:09 A:61.91.177.214 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 uhmmmmmm อีตาพี่วิน พูดอะไร น้อ???? จากคุณ : nettty - [ 30 ม.ค. 48 19:28:48 A:220.106.26.159 X:10.103.4.118, 170.224.224.154 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ฮาอาจาร์ยวินหลอกเด็กแล้ว จะเลี้ยงต้อยตัวเล็กแล้วฮิๆๆๆๆ จากคุณ : รียา - [ 30 ม.ค. 48 21:25:48 A:192.168.1.94 X:202.129.32.164 ]

ความคิดเห็นที่ 16 T_T กี้เพิ่งรู้ตัว ว่าลืมอ่านบทที่ 3 -_-" ขอโทษคร้า หุหุ ตอนที่แร้วมีแอบหวานด้วยอ่า แต่ตอนนี้ .... หึหึหึ >_< วินน่ารักจางเรย อิอิ ^^!! จากคุณ : yackety-yak - [ 30 ม.ค. 48 23:27:06 A:61.90.92.231 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F3263547/F3263547.html ฝากลิ้งหน่อยนะคะ เข้าไปอ่านกันหน่อยเด้อ จากคุณ : นากะละโตะ - [ 31 ม.ค. 48 12:39:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โห วินขี้โกง จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 31 ม.ค. 48 18:35:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คาดว่าพ่อหนุ่มวิน คงจะไข้ขึ้นจนสมองเพี้ยนไปแล้ว ถึงได้หวานจนลืมมาดเก๊กได้ขนาดนั้น หุ หุ แถมมือไวเสียด้วยนา (ปล.ยังคงเห็นเป็นหน้าอาจารย์นาวิน ตาร์ อยู่เหมือนเช่นเดิม) ^^ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 31 ม.ค. 48 21:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ว้าว มาตอนนี้แอบอิจฉาตัวเล็กซะแร้ววว ตามเกาะขอบเตียง เอ้ย ขอบกระทู้ หวานกันสนั่นจอเลยน๊า ^^  ขอหวานๆแบบนี้บ่อยๆนะคะ แบบหวานบ้างร้ายบ้างก็ได้ เพราะแอบสะใจเล็กๆอยู่เหมือนกัน แต่พอเจอแบบนี้ ตัวเล็กร้ายไม่ออกเลยนะ ^^ จากคุณ : Kazalong - [ 1 ก.พ. 48 19:39:57 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เพิ่งเข้ามาอ่านตอนแรก  น่ารักมั่กๆๆๆๆ จากคุณ : ใบตอง (โตมิโต กูโชว์ดะ) - [ 4 ก.พ. 48 14:14:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3278370/W3278370.html แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 48 20:21:08 จากคุณ : Janer - [ 31 พ.ค. 48 20:20:26 ]