ความคิดเห็นที่ 1 “พี่เกสรเข้ามาสิจ๊ะ” ร่างบอบบางในชุดเจ้าสาวตัวสวยนั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งอย่างเดียวดาย ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นอย่างที่ควรจะเป็น ด้วยเพราะคำขอที่ว่า “แม่ขา...ให้ทุกคนออกไปก่อนได้ไหมคะ แก้วอยากคุยกับพี่เกสรตามลำพัง” สตรีสูงวัยชะงักเมื่อได้ยินคำขอของลูกสาวตนเอง นางมองไปที่คนที่ยืนอยู่ที่ประตูซึ่งเพิ่งมารายงานว่า เกสรมาขอพบตามคำเชิญของลูกสาว ผู้เป็นมารดาเข้าใจดีว่าทำไมลูกสาวจึงเรียกหญิงสาวที่ต่างอายุ ต่างฐานะ ต่างการศึกษากับลูกสาวของตนให้มาพบ ทั้งคู่แทบไม่ได้พบกันเลยหลังจากที่เกสรมาขอย้ายออกไปเรียนหนังสือที่มหาวิทยาลัยเปิดแห่งหนึ่งเมื่อ 3 ปีที่แล้ว... “อย่าให้นานนักล่ะลูก ใกล้จะถึงเวลาแล้วด้วย เอ...เอาเป็นว่าเดี๋ยวถ้าได้เวลาแม่จะให้เด็กมาตามก็แล้วกัน” เจ้าสาวพยักหน้าแต่โดยดี เมื่อทุกคนที่อยู่ในห้องทยอยกันเดินออกไป มีเสียงพูดคุยทักทายกันเบาๆก่อนที่จะมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น และทันทีที่ได้ยินคำตอบรับจากคนที่อยู่ข้างในประตูก็เปิดออก จากใบหน้าหม่นหมองเมื่อครู่ของเจ้าสาวแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้าง ใบหน้าที่ถูกแต่งไว้อย่างประณีตงดงามแลดูกระจ่างใสขึ้นทันที “พี่เกสรมาแล้วจริงๆด้วย พี่ใจร้ายจัง...เมื่อตอนงานหมั้นอุตส่าห์ชวนก็ไม่ยอมมา” “พี่มีสอบวันนั้นค่ะเลยมาไม่ได้ ส่วนวันนี้โชคดีที่พี่มีเรียนตอนบ่ายก็เลยอยู่ได้ในตอนเช้า” “ดีจังเลยน้า...ที่ได้เรียนต่อที่มหาวิทยาลัย เพื่อนๆของแก้วเองเขาก็เรียนต่อม.ปลายกันหมด...แก้วเองก็อยากเรียน แต่คงไม่ได้แล้วเพราะจะต้องแต่งงานเสียแล้ว” ช่วงท้ายๆใบหน้าใสๆนั้นก็สลดลง เกสรจับมือเล็กๆ เย็นๆนั้นไว้ ปรารถนาที่จะถ่ายเทความอบอุ่นให้อย่างที่เคยทำในยามที่เห็นเด็กหญิง “ตุ๊กตาฝรั่ง” รู้สึกอ้างว้าง “วันนี้เหมือนนัดเลยเนอะ...เราสองคนแต่งตัวเหมาะกันดี ยืนไว้อาลัยกันในโบสถ์ทั้งคู่เลย” เกสรก้มลงมองตัวเองในชุดนักศึกษาแล้วยิ้ม รู้ดีว่าเด็กสาวผู้นี้พยายามทำให้เป็นเรื่องตลกเสียเพื่อกลบเกลื่อน สำหรับเกสรแล้วเธอไม่เคยเปลี่ยนเลย...ไม่ว่ายามเป็นเด็กเล็กหรือเป็นเด็กสาวในเวลานี้ เมื่อใดที่เธอเห็นว่าบรรยากาศชวนให้หดหู่ เธอก็พยายามเปลี่ยนเรื่องไปเสีย และด้วยเหตุนี้เองทำให้ยากที่จะมีใครเห็นอารมณ์ที่แท้จริงของเด็กสาวตรงหน้าเพราะเธอจะระวังในเรื่องนี้มาก โดยเฉพาะต่อหน้า ‘คุณผู้ชาย’ ตอนนี้ก็ผ่านไปได้ 10 ปีแล้ว หลังจากที่ป้าที่ได้รับรู้เรื่องราวของเกสรได้ขอให้ ‘คุณผู้หญิง’ ช่วยรับหล่อนมาอยู่อาศัยในฐานะเด็กรับใช้ หล่อนขยัน ทำงานได้ดี และตัวคุณผู้หญิงที่เมื่อตอนแรกๆก็ไม่ค่อยไว้ใจก็เริ่มเปลี่ยนมาเป็นเอ็นดู จนถึงขั้นที่ว่ายอมให้หล่อนได้ดูแลเด็กหญิงตัวน้อยเจ้าของบ้านที่มักอุ้มตุ๊กตาฝรั่งที่ผิวและลักษณะคล้ายตัวเจ้าของเอง เกสรจึงแอบเรียกเด็กหญิงคนนั้นในใจว่า ‘ตุ๊กตาฝรั่ง’ คุณหนูของหล่อนเป็นเด็กเลี้ยงง่าย ไม่ดื้อ ไม่ซน ดูเหมือนเด็กหญิงตุ๊กตาฝรั่งจะเข้าใจสถานการณ์ในบ้านเป็นอย่างดี จึงไม่เรียกร้องขอโน่นขอนี่อย่างที่เด็กทั่วไปพึงจะเป็น... แม้ว่าคุณผู้หญิงจะไม่ได้ทำงาน แต่ก็มักจะต้องออกไปข้างนอกอยู่เป็นประจำทำให้ไม่ค่อยมีเวลาดูแลมากนัก ส่วนคุณผู้ชายนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย เพราะเมื่อเกสรมาอยู่ที่บ้านนี้ได้ 2 เดือน คุณผู้ชายเพิ่งจะรู้เสียด้วยซ้ำว่าเกสรมีตัวตนอยู่ในโลกด้วย ดังนั้นคนที่คอยดูแลคุณหนูไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาบน้ำ หรือการกิน ก็คือเกสรนั่นเอง สิ่งที่เกสรทำให้ก่อนนอนก็คือการเล่านิทานให้คุณหนูฟัง หล่อนเรียนจนถึงม.2 จึงค่อยลงมาที่กรุงเทพฯ ทำให้อ่านหนังสือออก คุณหนูชอบฟังนิทานที่เกสรเล่าจนกระทั่งหลับไป เกสรก็จะลุกไปหยิบหนังสือที่อยู่ในห้องมานั่งเปิดอ่านดู... หนังสือในห้องของคุณหนูมีหนังสือภาพสอนความรู้มากมายอย่างที่หล่อนไม่เคยได้มีโอกาสอ่าน คุณผู้หญิงมีธุระต้องออกไปข้างนอกบ่อยก็จริง แต่ก็ยังดูแลคุณหนูในเรื่องเกี่ยวกับหนังสือหนังหา ของเล่นเสริมพัฒนาการ หรืออุปกรณ์เสริมความรู้ สิ่งเหล่านี้ทำให้เกสรได้รับประโยชน์ด้วยเช่นกัน ในตอนกลางวัน ยามที่เด็กหญิงตุ๊กตาฝรั่งต้องไปโรงเรียน เกสรก็จะทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่ ป้าของหล่อนเป็นแม่ครัวอยู่ที่นี่ ที่เกสรมาอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะบุญคุณของป้าและของคุณผู้หญิง หล่อนจึงพยายามช่วยให้มากที่สุด เงินเดือนที่ได้จากคุณผู้หญิงมากมายในความรู้สึกของหล่อน เพราะฉะนั้นหล่อนต้องทำงานให้ดีที่สุดให้สมกับที่คุณผู้หญิงเอื้อเอ็นดู สิ่งที่เกสรมักเห็นในบ้านหลังนี้ ในเกือบทุกๆห้องก็คือรูปถ่าย ทุกรูปมีกรอบสวยๆ ทั้งใหญ่ทั้งเล็กต่างกันไป แต่ที่ไม่ต่างเห็นจะเป็นรูปเจ้าของบ้านที่ถ่ายคู่กัน กริยาไว้ตัว โดยเฉพาะคุณผู้ชายที่สายตาดูมีอำนาจ บางรูปก็จะมีตุ๊กตาฝรั่งนั่งตักคุณผู้หญิงบ้าง บางรูปก็ไม่มี รูปที่เกสรชอบที่สุดเห็นจะเป็นรูปที่อยู่ในห้องนอนใหญ่ รูปนั้นยังเป็นรูปขาวดำอยู่เลย เป็นภาพที่คุณผู้หญิงกอดแขนคุณผู้ชายไว้ และแทนที่จะมองกล้องกลับมองไปทางคุณผู้ชาย แต่คุณผู้ชายซึ่งอุ้มคุณหนูอยู่ยิ้มให้กับกล้อง ทีท่าดูราวกับต้องการอวดลูกสาวตัวน้อยอย่างไรอย่างนั้นเลย พูดถึงกล้องแล้ว...เกสรอดนึกย้อนไปเมื่อตอนก่อนที่หล่อนจะลงมาทำงานไม่ได้ แม้ว่ากล้องนั้นเป็นของพี่ชาย แต่มันกลับทำให้เกสรนึกถึงแม่มากกว่าเจ้าของกล้องเสียอีก... ******************** จากคุณ : หนิง - [ 30 ม.ค. 48 11:15:32 A:61.91.109.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 บ้านของเกสรอยู่ในจังหวัดหนึ่งทางเหนือ ที่บ้านไม่ร่ำรวยแต่อย่างใด จะเรียกว่ายากจนก็ว่าได้ถ้าไม่มีพี่ๆส่งเงินมาจุนเจือครอบครัว ครอบครัวของเกสรมีพี่สาว 3 คนและพี่ชายคนโตคนหนึ่ง ส่วนเกสรเป็นน้องคนสุดท้อง... พี่สาวของเกสรทุกคนลงมาทำงานกันหมด ส่วนพี่ชายก็อยู่ที่บ้านไม่ได้ทำงานทำการอะไร หล่อนรู้ดีว่าพี่สาวไม่ได้ต้องการจะทำงานเลยสักคน แต่คำสั่งของพ่อทำให้ขัดไม่ได้เพราะพวกเรารู้ดีว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างยามเมื่อพ่อถูกขัดใจ และไม่ใช่พวกเราเท่านั้น คนที่ตกหนักสุดเห็นจะเป็นแม่...ดังนั้นถ้าเราไม่ทำตามเราอาจต้องเห็นแม่เจ็บช้ำ... แม่เป็นคนที่ดูแลและทำงานในยามที่พวกเรายังเด็ก ไหนจะต้องทำงาน ไหนจะต้องดูแลบ้าน ในขณะที่พ่อกลับใช้เงินที่แม่หามาเป็นว่าเล่น ส่วนพี่ชายเองก็เจริญรอยตามพ่อ แต่ดีกว่าพ่อหน่อยตรงที่ยามโกรธ อารมณ์ของเขาไม่ร้ายเท่าพ่อ เมื่อโตขึ้นพี่สาวก็ทำงาน เงินที่พี่ๆส่งมาให้ทั้งพ่อทั้งพี่ชายก็ใช้ไปกับการพนันที่ถือเป็นเครื่องหย่อนใจอย่างหนึ่งของผู้ชายในหมู่บ้าน พนันที่ว่าคือพนันไก่ชน ซึ่งถ้าจะตีให้ชนะก็ต้องมีค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงไก่ทั้งค่าอาหาร ค่ายารักษา ค่ายาบำรุงกำลัง ล้วนแล้วแต่ใช้เงินที่พี่สาวหามาทั้งสิ้น บางทีหล่อนอดคิดไม่ได้ว่า...ไก่ของพ่อและพี่ดูจะกินดีอยู่ดีกว่าเกสรและแม่เสียอีก... วันหนึ่งพี่ชายตีได้ เขาใช้เงินพนันไปซื้อกล้องมาตัวหนึ่ง เพราะเห็นข้างบ้านเขาเอามาอวด และวันนั้น...เขาอารมณ์ดีมากพอที่จะสาธิตให้คนในบ้านดูว่าใช้กล้องอย่างไร หล่อนรู้ดีว่าได้แค่มองเท่านั้นเพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านๆมา ทำให้หล่อนรู้ตัวว่าอย่าบังอาจไปแตะต้องสิ่งของๆเขาเด็ดขาด จึงไม่ได้คิดจะไปขอพี่ชายมาลองใช้แต่อย่างใด จนเมื่อเวลาผ่านไป ก็เริ่มไม่ได้ข่าวคราวพี่สาวอีก ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร บางคนยังส่งเงินกลับมาแต่บางคนก็หายไปเลย ที่บ้านก็เริ่มแย่ลงเพราะพ่อและพี่ชายเล่นพนันหนักเมื่อเห็นว่ารายได้ที่บ้านเริ่มไม่มี แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเล่นยิ่งเสีย ของในบ้านเริ่มทยอยไปอยู่ในโรงรับจำนำ เกสรไม่ได้ไปโรงเรียนอีกด้วยเหตุผลที่ว่า หนึ่งเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย สองผู้หญิงไม่จำเป็นต้องเรียนสูงๆเพราะเดี๋ยวก็ต้องไปทำงานแล้ว สถานการณ์ในบ้านเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ของที่อยู่ในบ้านเริ่มร่อยหรอ และก่อนที่ไก่ของพ่อและกล้องของพี่จะโดนขาย พี่ชายเสนอความเห็นกับพ่อว่า “ให้นังเกสรมันลงไปทำงานเถอะพ่อ ให้มันช่วยทำมาหากินบ้าง” พี่ชายยังพอเอ็นดูเกสรบ้างจึงเลือกใช้คำพูดที่ดี แต่ใจความของมันก็ไม่ต่างกับตอนที่พี่ชายพูดถึงพี่สาว ซึ่งคำพูดที่แท้จริงควรจะเป็น... “ขายนังเกสรมันเถอะพ่อ เลี้ยงไว้ก็เสียข้าวสุก” เกสรไม่แปลกใจที่พ่อทำจริงๆ... ในคืนก่อนที่หล่อนจะต้องลงไปทำงานหลังจากที่พ่อตกลงราคาเรียบร้อย เกสรนอนกอดแม่ร้องไห้ แต่ไม่มีคำพูดบ่นว่าใดๆออกมาราวกับรู้ดีว่าไร้ประโยชน์ที่จะต้องทำ มันเป็นชะตากรรมของผู้หญิงส่วนมากในหมู่บ้านของหล่อน... แม่ไล่เกสรไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ เมื่อกลับมาอีกทีหล่อนเห็นแม่ถือกล้องของพี่ชายเอาไว้ จัดว่าเป็นการกระทำที่กล้าหาญที่สุดในชีวิตของแม่แล้ว แม้ว่าแม่จะมีสายตาหวาดหวั่น แต่เสียงที่บอกให้เกสรยิ้มกับกล้องยังนิ่งและมั่นคง แม่จะถ่ายรูปเกสรทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีฟิล์ม... แม่ดูเกสรผ่านกล้องอยู่เป็นนาน ราวกับสิ่งที่แม่ต้องการจะประทับเกสรไว้ไม่ใช่กล้อง... เมื่อได้ยินเสียงชัตเตอร์ หล่อนก็หยุดยิ้ม แม่ลดกล้องลง เอามือทาบที่หน้าอกด้านซ้าย บอกหล่อนด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้นว่า “ภาพของเอ็งจะอยู่ข้างในนี้...” ******************** จากคุณ : หนิง - [ 30 ม.ค. 48 11:16:26 A:61.91.109.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อลงมาอยู่ที่กรุงเทพ เกสรต้องอยู่รับแขกโดยเฉพาะแขกผู้ชายตั้งแต่รุ่นหนุ่มยันแก่ที่มีรสนิยมแปลกๆ ในบางคืนเกสรต้องอยู่กับพวกเขาถึง 3 คน บางคืนถ้าโชคดีก็จะพบคนใจดีที่ไม่คิดจะทำอะไรนอกจากลูบเนื้อลูบตัวของหล่อนเป็นการผ่อนคลาย บางคืนถ้าโชคร้ายก็จะพบคนที่ทารุณเสียจนเมื่อเสร็จสิ้นจากเขา เกสรต้องเข้าห้องน้ำเพื่ออาเจียนด้วยความทุกข์ทนและขยะแขยง เกสรจัดอยู่ในจำพวก ‘ขายขาด’ นั่นคือจะจ่ายเงินให้พ่อและแม่ของเด็กครั้งเดียว เมื่อมาทำงานแล้ว เงินทุกบาททุกสตางค์จะเป็นของ ‘เจ๊’ ทั้งหมด แต่ก็มีบ้างที่แขกให้กับตัวของเกสรเป็นส่วนตัวหล่อนทำให้เขาพอใจ และเป็นหน้าที่ของเธอเองว่าจะซ่อนอย่างไรไม่ให้ ‘เจ๊’ จับได้ จัดว่าโชคดีที่เกสรทำงานที่นี่เพียงแค่ 2 เดือนเพราะที่ๆหล่อนทำงานถูกตำรวจทลายเสีย ผู้หญิงที่ทำงานหน้าที่เดียวกับเกสรอายุไม่ต่างกันมาก ทั้งหมดก็ได้รับอิสระกันถ้วนหน้า ตอนนั้นป้าของเกสรที่ทำงานอยู่ในกรุงเทพก็มาหาหลังจากที่รู้เรื่องนี้จากโทรทัศน์และจดหมายของแม่ที่ว่าเกสรลงมาทำงานที่กรุงเทพฯ ป้าถามเกสรว่าจะไปทำงานเป็นเด็กรับใช้กับป้าหรือว่าจะขึ้นเหนือไปอยู่บ้าน หล่อนจำไม่ได้ว่าตัวเองมีปฏิกิริยาแบบไหน หล่อนตอบป้าไปว่าอย่างไร รู้แต่ว่าป้าตะลึงและเริ่มร้องไห้ เมื่อหล่อนก้มลงไปมองว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน ก็ได้เห็นเลือดไหลลงมาเป็นทางระหว่างขาของหล่อน และนี่คือ...โชคดีอีกอย่างของเกสร สุดท้ายเกสรก็ไปทำงานกับป้า ไม่ว่าป้าบอกให้ทำอะไร หรือคุณผู้หญิงใช้อะไรหล่อนก็ทำตามที่บอก จนกระทั่งได้พบกับเด็กน้อยอุ้มตุ๊กตาผิวขาวผมหยิกยาวคนนั้น ทำให้ชีวิตของเกสรค่อยๆเปลี่ยนไป จากที่ทำตามแต่คำสั่ง หล่อนก็เริ่มทำด้วยความเต็มใจ เริ่มมีสายตาที่มองเห็นโลกมากขึ้น จนกระทั่งสามปีที่แล้วเงินที่เกสรเพียรเก็บ หนังสือที่หล่อนเพียรอ่าน งานที่หล่อนเพียรทำ ส่งผลให้หล่อนได้ก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยอย่างเต็มภาคภูมิด้วยการสนับสนุนของทั้งป้าและคุณผู้หญิง เกสรโชคดีจริงๆ... ******************** จากคุณ : หนิง - [ 30 ม.ค. 48 11:17:07 A:61.91.109.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในตอนนี้ ไม่มีเด็กหญิงตุ๊กตาฝรั่งคนนั้นอีกแล้ว เหลือแต่เด็กสาวงามสะพรั่งที่นั่งอยู่ตรงหน้า และเธอกำลังจะก้าวไปเป็นผู้ใหญ่อีกขั้นในวันนี้ ทั้งๆที่เพิ่งมีบัตรประชาชนได้เพียงปีเดียวเท่านั้น “พี่เกสร...แก้ว แก้วไม่อยากแต่งงานเลย” สาวน้อยตรงหน้าเริ่มหลุดความในใจหลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบครอบงำนานเกินไป ร่างในชุดขาวตรงหน้าเริ่มสั่นเทิ้ม ความคิดที่เก็บอยู่ในใจ ไม่สามารถระบายออกได้มาเป็นเวลานานเริ่มเก็บกักไม่อยู่อีกต่อไป เมื่อหลุดคำพูดมาได้...ประโยคต่อไปก็ราวกับทำนบทลายทีเดียว “แก้วอยากเรียน...ไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากแต่งงานเลย เขา...เขาเป็นลูกเพื่อนพ่อ พ่อมาบอกว่าทางบ้านของเขาอยากพบแก้ว พ่อเล่าเรื่องการงานของเขา กิจการของบ้านเขา แต่แก้วไม่รู้จักเขาเลย...พี่เกสร เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น ถ้า...ถ้าเขาเป็นแบบพ่อขึ้นมาล่ะ จะทำอย่างไรดี พี่เกสรช่วยแก้วด้วย ช่วยแก้วที” ราวกับเด็กสาวผู้นั้นหายไป คงไว้แต่เด็กหญิงตุ๊กตาฝรั่งที่ร้องเรียกหาความช่วยเหลือจากพี่เลี้ยง ยามเมื่อตนเองไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ และเหงาอ้างว้างเมื่อเห็นว่าตัวเองเหลือเพียงตัวคนเดียวในโลก เกสรเห็นความหวาดกลัวในดวงตาคู่งามนั่น แววตาแบบที่ไม่ต่างจากของหล่อนยามเมื่อรู้ว่าตนเองต้องจากบ้านลงมาทำงานที่นี่อย่างไรอย่างนั้นเลย... ‘คุณผู้ชาย’ กับพ่อของเกสรจัดว่าต่างกันสุดขั้ว ยามเมื่อพ่อโกรธ พ่อก็จะอาละวาดทุบตีแม่หรือไม่ก็เกสร แต่กับคุณผู้ชายเกสรไม่เคยเห็นเขาโกรธสักที เขาอาจมีโกรธบ้าง แต่เกสรไม่เห็นเอง เพราะจริงๆแล้วตั้งแต่เกสรมาทำงานที่บ้านนี้ได้ก็เกือบสิบปี แต่เห็นคุณผู้ชายนับครั้งได้ด้วยซ้ำ แต่บางอย่างก็ใกล้เคียงกันจนน่ากลัว ใกล้เสียจนเกสรเข้าอกเข้าในคุณหนูของหล่อนเป็นอย่างดี... “แก้วกลัว พี่เกสร แก้วกลัวตัวเองเป็นแบบแม่ แม่...แม่ไม่มีความสุข พ่อมีแต่งาน ไม่เคยเหลียวแลแม่เลยด้วย แก้วไม่อยากเป็นแบบนั้น ช่วยแก้วด้วยพี่เกสร...” เกสรบีบมือที่กำลังสั่นระริกด้วยแรงอารมณ์นั่นไว้แน่น จ้องมองดวงตาคู่งามที่คลอด้วยหยาดน้ำตาที่เจ้าตัวบังคับไม่ให้หยดลงมา สีหน้าของเธอบอกถึงความทุกข์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเมื่อยามเด็กดีที่สุด “แก้ว...ฟังพี่นะ” เป็นครั้งแรกที่หล่อนใช้สรรพนามนี้กับคุณหนูของหล่อน “พี่สอนแก้วมาหลายเรื่อง แต่เรื่องนี้...พี่ยังไม่เคยสอน ตอนแรกพี่คิดว่าคงไม่จำเป็น แต่มันช่วยไม่ได้...ในเมื่อสิ่งที่แก้วขอให้พี่ช่วย เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้” หล่อนสูดหายใจขึ้นแล้วเสริมต่อว่า “แก้วต้องทำตัวเป็นเหมือนนก...” “เป็นนกในกรงทองหรือพี่เกสร...? แก้วเป็นอยู่แล้วล่ะ” เด็กสาวขัดเสียงขื่น “ไม่ใช่ค่ะ...พี่หมายความว่า แก้วต้องทำทั้งตัวทั้งใจให้เหมือนนก แล้วบินออกจากกรงนั้นเสีย จงบินหนีไปให้ไกล ยิ่งไกลเท่าไรยิ่งดี แล้วอย่าให้ใครจับเราเอาไว้ได้...ถ้าแก้วทำได้ก็จะไม่มีใครในโลกนี้สามารถทำร้ายเราได้อีก...!” ผู้หญิงสองคนในห้องจ้องตากันเนิ่นนาน ก่อนที่ฝ่ายที่กำลังนั่งอยู่หลุบตาลง พยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงรับรู้ ฝ่ายที่ยืนอยู่จึงปล่อยมือ... เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าได้เวลาแล้ว... เจ้าสาวผวาขึ้นจับมือเกสรเอาไว้ เมื่อสบตากันอีกครั้ง เด็กสาวก็ดูจะสงบลง พยักหน้าอีกครั้ง และเดินไปที่ประตู แต่ก่อนที่เจ้าสาวจะเดินออกไป มือของเธอก็ถูกรั้งไว้เบาๆ “พี่จะอยู่จนกระทั่งพิธีจบ” ******************** จากคุณ : หนิง - [ 30 ม.ค. 48 11:17:43 A:61.91.109.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 การสวมแหวนเสร็จสิ้นไปแล้ว... เจ้าบ่าวเจ้าสาวเดินควงคู่กันเดินออกมาที่นอกตัวโบสถ์ ลูกโป่งสีสันสดใสถูกปล่อยให้ลอยขึ้นฟ้า กระดาษระยิบระยับถูกโปรยลงมาที่ด้านหน้าของตัวโบสถ์ ผู้คนรายล้อมเจ้าบ่าวเจ้าสาวซึ่งเป็นตัวเด่นของงานนี้เอาไว้ เกสรหยิบกล้องแบบใช้ครั้งเดียวทิ้งขึ้นมาเพราะเป็นกล้องที่ราคาถูกในตอนนี้ ในโลกที่กล้องดิจิตอลกำลังมาแรง เกสรมองภาพของเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่เป็นจุดเด่นอยู่นาน ภาพที่หล่อนได้เห็นคือภาพที่เจ้าบ่าวไม่สนใจกล้องใดๆที่ถ่ายอยู่เลย สนใจแต่เจ้าสาวที่หน้าเซียวอยู่ข้างๆด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย ภาพนั้นทำให้เกสรลดกล้องลง ยิ้มที่ตั้งแต่เข้ามาดูพิธีในโบสถ์ไม่เคยปรากฏ ก็หยักขึ้นที่มุมปากของหล่อน ท่าทีที่ยืนเหมือนคุมเชิงก็ดูจะผ่อนคลายขึ้น ความกังวลทั้งมวลก็ดูจะเริ่มจางไป เกสรอดนึกไปถึงรูปขาวดำที่ตั้งอยู่ในห้องนอนใหญ่ไม่ได้... บางทีนะ บางที...กล้องนี้อาจจะไม่จำเป็นแล้วก็ได้ เกสรวางกล้องไว้ที่เก้าอี้บริเวณที่วางอยู่บริเวณที่ห่างออกไปจากคู่แต่งงานนั้น...บริเวณที่ไม่มีใครสนใจ ยืนมองภาพงดงามดุจฉากภาพยนตร์นั้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะค่อยๆเดินเลี่ยงจากไป... ******************** “แม่...ดูนี่สิ ใครวางกล้องไว้ที่นี่ด้วย” เด็กหญิงที่ใส่ชุดสีมอๆหยิบกล้องขึ้นมาหลังจากที่พิธีแต่งงานสิ้นสุด และคนงานทั้งหลายมาช่วยกันเก็บของ จัดสถานที่ให้เหมือนเดิม... “ไหน...ยังไม่ได้ใช้เลยนี่ลูก” “เราไปคืนเขาได้ยังไงดี...?” “คงไม่อยู่แล้วมั้งลูก...” สองแม่ลูกคู่นี้ไม่ได้รู้เลยว่า เจ้าของกล้องนั้นได้จากตัวโบสถ์ ออกจากพิธีแต่งงานที่ยิ่งใหญ่นั้นไปนานแล้ว โดยที่ไม่มีใครในที่นั้นรับรู้ ไม่มีใครได้เห็นและไม่มีแม้สักคนจะสังเกต จงหนีไปให้ไกล อย่าให้ใครจับได้... และเมื่อนั้นจะไม่มีใครทำร้ายเราได้อีก... ******************** จากคุณ : หนิง - [ 30 ม.ค. 48 11:18:31 A:61.91.109.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีค่ะ ในที่สุดก็โผล่มาอีกเรื่อง... เรื่องนี้จัดว่าสบายๆสำหรับหนิงเพราะจำนวนหน้าน้อยดี พิมพ์ก็เร็ว เสร็จก็เร็ว หุ หุ หุ สบายคนเขียนแต่คงไม่สบายใจคนอ่านนักใช่ไหมคะ...? คนไหนที่รอเรื่องหวานๆอยู่ก็ต้องเสียใจด้วย เพราะเป็นช่วงที่หนิงไม่ค่อยเครียดถึงแม้ว่างานจะเยอะก็เถอะ เรื่องที่ได้ก็เลยออกมาเป็นลักษณะนี้แล จะว่าไปหนิงว่าเขียนแต่เรื่องหวานมดไต่ก็ทำให้คนเขียนเลี่ยนได้เหมือนกันนะ เพราะหนิงเขียนมาติดต่อกัน 3 เรื่องโดยที่ไม่มีเรื่องลักษณะนี้คั่นเลยสักนิด แสดงว่าช่วงที่ผ่านมาหนิงคงเครียดจริงๆแหละ สุดท้ายนี้หนิงก็ยังคงเข้ามาบ่นอะไรงึมงำๆเช่นเดิม หวังว่าคงมีคนใจดีไม่แช่งให้หนิงเครียดนะ (ดักคอไว้ก่อนเพราะเคยมีคนแช่งมาแล้วเรียบร้อย แล้วก็สมพรปากจริงๆ เพราะดันเขียนเรื่องแนวกุ๊กกิ๊กออกมาได้) *เบื้องหลังของเรื่องนี้* สำหรับเรื่องนี้พี่สาวหนิงเป็นคนอ่านคนแรก (ส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้นล่ะ) มันบอกว่า "หนิง...ถ้าอีตาเจ้าบ่าวมองเจ้าสาวแบบหื่นๆล่ะ จะทำยังไง?" อึ้ง... เออเนอะ นั่นดิ... "อย่าลืมนา นั่นน่ะเจ้าสาวอายุสิบหก" หนิงเริ่มเสียself... "หนิง...ทำไมไม่ตั้งชื่อเรื่องว่า 'เจ้าสาวสิบหก' ไปเลยล่ะ?" หนิงมองหน้ามันเวอร์ชั่นนกแก้ว (เอียงตัวเล็กน้อย เหลือบตามองข้างบนแบบจิกๆ บ้านหนิงนกแก้วชอบทำหน้าอย่างนี้) "เอ๊ะ...เจ๊ชื่ออารมณ์นี้คุ้นๆนะ" "เออดิ แบบของป้าวลัยไง" "กุ๊กกกกกกกกกกกกก...！" -_-" ด้วยประการฉะนี้ หนิงเลยต้อง edit เพิ่มหลายจุด เดี๋ยวไม่งั้นจะกลายเป็นเรื่อง เจ้าสาวสิบหกขึ้นมาจริงๆ (ไม่ได้อะไรกับป้าวลัยนะ เพียงแต่เรื่องนี้อาจกลายเป็นว่าผิดเจตนารมณ์ของคนเขียนก็ได้น่ะ) (ที่จริงตั้งชื่อแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ไว้หลอกล่อให้คนเข้ามาอ่าน พออ่านจบคนอ่านก็จะม้วนกลิ้งกันไปเป็นแถวๆ เหอ เหอ เหอ) พล่ามอะไรติงต๊องมาพอแล้ว ไปดีก่า ขอให้ทุกคน happy นะคะ ^o^ จากคุณ : หนิง - [ 30 ม.ค. 48 11:43:26 A:61.91.109.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 T_T  หนิงจ๋า ขอโทษน้า... ทำไมพี่อ่านแล้วงงๆ ไม่เข้าใจอ่ะน้อง ตกลงมันหมายความว่าไงเหรอ ให้เลียนแบบนกยังไง ?.. ให้เจ้าสาวหนีเหรอ ? แล้วทำไมเกสรต้องยิ้ม..เมื่อเห็นเจ้าบ่าวมองเจ้าสาวแบบนั้น ? แล้วตกลงเจ้าสาวหนีไปรึเปล่า แบบว่าไม่เข้าใจน่ะ..เอ.. เราอ่านข้ามตรงไหนไปรึเปล่านะ ก็อ่าน 2 รอบแล้วอ่ะ ^_^''  กำลังรอคนมาอธิบายให้หน่อย จากคุณ : นากาธ่า (kjb) - [ 30 ม.ค. 48 12:07:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นแล้วเหมือนตอนจบมันขัดๆ กับที่บอกให้เป็นนกด้วยค่ะ แล้วเปิดเรื่องไม่เน้นเกสรมากนัก แต่แล้วกลายเป็นว่าเกสรจะเด่นกว่าเ หมือนขโมยซีนเลย จากคุณ : scottie - [ 30 ม.ค. 48 15:27:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เดาว่า....ที่เกสรยิ้มเพราะเห็นเจ้าบ่าวเป็นห่วงเจ้าสาวใช่รึเปล่าคะ? คือ...เหมือนกับ เค้าไม่ได้แต่งกับเจ้าสาวโดยที่เห็นเจ้าสาวเป็นสินค้า ^^ (เอ...ใช่ป่าวหว่า) ชอบค่ะ... ชอบเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้นะคะ (แต่แอบงงนิดหน่อยเหมือนกันค่ะว่าเกี่ยวกับนกยังไง แล้วทำไมเกสรต้องหนีต่อไปด้วย?) จากคุณ : Reader - [ 30 ม.ค. 48 16:12:34 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วชอบค่ะ บรรยายได้ดี แต่ตอนจบรู้สึกแปลกๆ ไปหน่อย และงงๆ กับที่บอกว่า "ให้ทำตัวเหมือนนก" ค่ะ ^_^ จากคุณ : O-HO - [ 31 ม.ค. 48 22:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาตอบกระทู้แล้วค่ะ ^O^ *นากาธ่า* ขอบคุณพี่จูนที่มาอ่านค่ะ แปะตั้ง 2 ที่แหน่ะ ส่วนที่พี่อ่านไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรค่ะ อย่างที่หนิงบอกไปแล้วว่าสบายคนเขียนแต่ไม่สบายคนอ่านนัก ก็คืออ่านแล้วจะงงๆอย่างนี้น่ะค่ะ^^" *scottie* ขอบคุณที่ช่วยวิจารณ์ค่ะ คิดไม่ถึงว่ามีคนเข้าใจว่าเกสรโขมยซีน ขอบคุณที่เตือนค่ะ ^^ *Reader * ขอบคุณที่มาแสดงความเห็นค่ะ เรื่องนี้อิสระที่จะคิดค่ะ ไม่ว่าคนอ่านคิดยังไง มันก็เป็นไปได้ทั้งนั้น บางจุดไม่เข้าใจบ้างก็ไม่เป็นไรค่ะ ^_^ *O-HO * ขอบคุณที่ช่วยแสดงความเห็นค่ะ ตอนจบของเรื่องบางอย่างอาจไม่ตรงใจคนอ่าน มันเป็นทางออกของตัวละครแต่ละตัวน่ะค่ะ จากคุณ : หนิง - [ 2 ก.พ. 48 21:32:27 A:61.90.5.118 X: ]