ในการเดินเข้าออกหม่บ้านของผมนั้น ผมมักจะพบเห็นคนขอทานอย่เป็นประจำ ตั้งแต่ป้ายรถเมล์หน้าหม่บ้าน บนสะพานลอย และตามสี่แยกเล็ก ๆ ของซอยภายในหม่บ้านทั้งคนพิการทางตาซึ่งตั้งวงดนตรีมีเครื่องขยายเสียง บางทีก็มีออร์แกนเล็ก ๆ ตัวเดียวดีดไปร้องไป หรือชายดีดหญิงร้อง บางรายเป็นซอที่ประดิษฐ์ขึ้นเอง แม้แต่การเป่าใบไม้ให้เป้นเพลงก็มี
คนหนึ่งเป็นหญิงชราอายุค่อนข้างมากแล้ว นุ่งผ้าถุงเรียบร้อย สวมเสิ้อดูดี แต่มีลักษณะเป็นคนชนบท ชอบนั่งเงียบ ๆ อย่ตรงหัวมุมซอยเล็ก ๆ ในหม่บ้าน ลักษณะไม่น่าจะใช่คนขอทาน ไม่ทราบว่าแกมาจากไหน ดูคล้ายกับผ้เฒ่าผ้แก่ที่มานั่งรอรับลูกหลาน ซึ่งกลับจากโรงเรียนที่มีรถรับส่งมากกว่า สายตาที่มองดูรอบ ๆ กายอย่างเหม่อลอยนั้นชวนให้น่าสมเพช เวลาผมเดินผ่านแกจะมองตามผมด้วยสายตาเศร้า ๆ เช่นนั้นเสมอ ทำให้ผมนึกถึงคนชราที่ถูกลูกหลานทอดทิ้ง ไม่สามารถทำมาหากินอย่างอื่นได้ นอกจากรอความเมตตาจากเพื่อนมนุษย์ที่มีจิตเป็นกุศล ช่วยบริจาคเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ พอหาอาหารประทังชีวิตไปวัน ๆ เท่านั้น
ผมไม่ค่อยได้พบแกทุกวัน แต่วันหนึ่งเห็นแกเอามือวางแบอย่บนหัวเข่าที่นั่งชันอย่ข้างหนึ่ง โดยไม่พูดว่าอะไร ผมจึงความหาเศษเหรียญในกระเป๋ากางเกง ใจก็คิดว่าไม่น่าจะให้เพียงบาทเดียว เพราะไม่ได้เห็นภาชนะอื่นใดที่จะใส่เงินเหมือนคนอื่น พอดีเจอเหรียญห้าบาท ก็ใส่ลงในฝ่ามือนั้นแล้วก้รีบเดินเลยไป
หลังจากนั้นถ้าผมเจอแกอีกผมก็ให้เหรียญห้าบาท หรือกำเศษเหรียญบาทให้ไปโดยไม่ได้นับ ผมไม่ทราบว่าแกจะมีรายได้วันละเท่าไร เพราะที่ตรงนั้นไม่ใช่ทางที่จะมีผ้เดินผ่านมากมาย แต่เป็นทางที่ผมต้องเดินเป็นประจำ นาน ๆ จึงจะพบแกสักครั้ง ทุกครั้งที่เจอก็ไม่ได้ยินคำขอ และไม่มีคำขอบคุณหรือให้ศีลให้พร ออกจากปากแกเลยสักครั้งเดียว มีแต่แววตาเท่านั้นที่บอกถึงความร้สึก ยิ่งบางครั้งผมมีแต่ เหรีญญสิบบาทและตัดใจส่งให้ไป แกจะเงยหน้าขึ้นสบตาผม และมีแววของความตื่นเต้นยินดีปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน
วันนี้เมื่อผมกลับเข้าบ้านก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว มีอาการตุ่ย ๆ จากการสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงานนิดหน่อย พอเดินผ่านบริเวณที่ว่าก็มองเห้นหญิงชราเจ้าเก่านั่งอย่อย่างเคยแต่ไกล ผมจึงควานมือลงไปในกระเป๋ากางเกงด้วยความเคยชิน แต่ปรากฏว่าไม่มีเศษเหรียญอย่เลย เพราะควักจ่ายค่ารถเมล์ไปจนหมดสิ้น ครั้นเปิดกระเป๋าสตางค์ดูก็มีธนบัตรใบละยี่สิบบาทเหลืออย่เพียงใบเดียว ไม่ร้จะทำอย่างไร เพราะเดินมาถึงตัวแกแล้ว จึงตัดใจยัดธนบัตรใบนั้นใส่ลงในฝ่ามือ แกเงยหน้าขึ้นมองดูผมเหมือนจะไม่เชื่อใจ ผมจึงยิ้มให้แล้วก็ขยับจะเดินเลยไป
พอดีมีรถเก๋งขนาดใหญ่สีดำวาววาม แล่นเข้ามาในซอย แกรีบเก็บธนบัตรยัดใส่ชายพกอย่างเร่งร้อน แล้วรีบลุกขึ้นยืนจะเดินออกไปจากที่นั้น รถเก๋งคันนั้นกลับเบรคหยุดลงตรงหน้า ประตูรถเปิดออกโดยแรง แล้วก็มีเสียงดังลั่นซอย
" ต๊าย....คุณแม่ มานั่งทำอะไรอย่ที่นี่น่ะ "
ร้สึกว่าหญิงชราตกใจงก ๆ เงิ่น ๆ ไม่ทันจะทำอย่างไร เจ้าของเสียงก็ก้าวลงมาจากรถ จากเครื่องแต่งตัวและเครื่องประดับครบครัน แสดงถึงฐานะอันสูงส่งของเธอผ้นั้น ทำให้ผมพลอยตกตลึงไปด้วย
" เย็นค่ำแล้วมาเดินอย่ได้ เดี๋ยวก็กลับบ้านไม่ถูกหรอก ไปขึ้นรถเถอะหนูจะไปส่ง "
ว่าแล้วเธอก็จูงมือหญิงผ้เป็นมารดา ให้ก้าวขึ้นนั่งบนรถด้านหลัง แล้วก้หันมาหาผมซึ่งยืนเบิ่งอย่ อย่างไม่ร้ว่าจะทำตัวอย่างไรในสถานะการณ์เช่นนั้น
" คุณแม่เป็นโรคสมองเสื่อมค่ะ ทำอะไรไปไม่ค่อยร้ตัว นี่เอามาพักอย่กับหลานสาว เพราะที่บ้านต้องออกไปทำงานกันหมด ไม่มีใครดูแล คนใช้ก็หายาก "
ผมคงจะยิ้มอย่างแหยเต็มที เธอจึงพูดต่อโดยไม่สนใจ
" เห็นเขาว่าชอบออกมาเดินเล่นบ่อย ๆ แล้วก็กลับบ้านไม่ค่อยจะถูก ต้องออกมาตามกันอย่เสมอ ห้ามก็ไม่ฟังพอเผลอก็ออกมทุกที เคราะห์ดียังไปไม่ไกล หรือขึ้นรถเมล์ไปถึงไหน ๆ ละก็ยุ่งกันใหญ่แน่ "
ผมก็ยังคงเป็นเบื้ออย่อย่างเดิม
" นี่หนูจะมาเยี่ยมน่ะค่ะ ก็เจอเข้าพอดี ถ้าคุณลุงเจออีก กรุณาพาไปส่งบ้านด้วยนะคะ ไม่ไกลหรอกค่ะ บ้านสีเขียวตรงหัวมุมแยกหน้านี้เอง "
และโดยไม่สนใจฟังว่าผมจะเอ่ยอะไรออกมา เธอก็ขึ้นรถขับออกไปจากที่นั้น ผมมองตามท้ายรถไปไม่ไกลก้เห็นเธอเลี้ยวรถเข้าไปบ้านหลังที่เธอชี้บอก
ผมก้าวเดินไปทางบ้านผม ซึ่งเป็นคนละทางกับบ้านนั้น ความคิดหลายอย่างประดังขึ้นมาในใจ นึกถึงหญิงชราผ้น่าสงสาร แต่แม้จะช่วยตนเองไม่ค่อยได้ ก็ยังดีที่มีลูกหลานคอยเอาใจใส่ดูแลอย่ ไม่ได้ทอดทิ้งอย่างที่ผมคิด
ส่วนผมนั้นแม้จะช่วยตนเองได้ แต่ขณะนี้ก็ไม่มีเงินเหลือติดตัวเลย และที่สำคัญก็คือ อีกตั้งสองวันกว่าเงินเดือนจะออก.
จากคุณ :
เจียวต้าย
- [
31 ม.ค. 48 09:11:45
A:61.91.79.138 X:
]
ผ้น่าสงสาร
