22
"ว่าไงนะ เจอน้องบุ้งแล้วงั้นเหรอ" ภาสกรตกใจเมื่อเหอซื่อเล่าเรื่องเมื่อวานให้ทุกคนฟังอย่างละเอียดยิบขณะรับประทานอาหารเช้า(มาม่าคนละถ้วย)-*- อนาถาจริงๆ (ก็เพราะเธอแหล่ะยัยคนเขียนบ้าให้ฉันกินแต่มาม่า---เอ๊ะ เสียงใคร ....นายภาสกรนั่นเอง หุบปากเลย เดี๋ยวแม่เหนี่ยวนะ----คร้าบบบบ) T^T ต๊องอีกแล้วตู
"อืม ช่าย แล้วฉันก็เปิดโอกาสให้คุณผักบุ้งคุยกับไอ้มิ้นท์สองคน ฉันก็ไม่รู้ว่าคุยไรกัน ไอ้มิ้นท์ถึงได้ทำหน้าตาไร้ความรู้สึกขนาดนี้" เหอซื่อพูดพลางมองไปที่มิ้นท์ซึ่งกำลังนั่งเอนตัวอยู่ที่โซฟาด้วยสภาพวิญญาณออกจากร่าง
"เฮ้ยมันเกิดไรขึ้นวะมิ้นท์ นายเล่ามาดิ๊" ภาสกรพูดพลางคีบมาม่ามาแล้วดูดดัง ส๊วบ สวบ... T^T มูมมามจริงๆ
"บุ้งเค้าไม่ได้รักฉันแล้วว่ะ" มิ้นท์พูดเนือยๆ เพื่อนๆได้ยินแบบนั้นถึงกับตาค้าง O_O
"เฮ้ย เป็นไปได้ไง นี่นายอุตส่าข้ามน้ำข้ามทะเลมาตามหา ทำทุกอย่างเพื่อเค้านะ มันเกิดอะไรขึ้นวะ" ภาสกรเสีงดังลั่นบ้าน ใส่อารมณ์สุดๆ
"ไม่รู้ดิ เค้าคงสนิทสนม ผูกพันธ์กับนายเฉินหลิงล่ะมั้ง เค้าอยู่ด้วยกันมากกว่าอยู่กับฉันซะอีก บางทีตอนที่บุ้งเค้าเคยบอกว่ารักฉัน เค้าอาจจะเหงา ก็เลยต้องการใครสักคนก็ได้" มิ้นท์พูด
"นายหมายความว่าตอนนี้คุณผักบุ้งรักเฉินหลิงเหรอวะ" เหอซื่อพูด
ตะเกียบที่ชมพู่ถืออยู่ตกลงที่พื้นทันที O_O ทุกคนหันมามองชมพู่เป็นสายตาเดียว แม้กระทั่งมิ้นท์ที่เหม่อๆยังหันมามอง
"อะไรอ่ะพู่" ภาสกรถามน้องสาว
"ปะ..เปล่าค่ะ" ชมพู่พูด แต่ความจริงแล้วเธอตกใจมากกว่า ที่รู้ว่าผักบุ้งรักเฉินหลิง ดูเหมือนว่าความรักของเธอไม่มีทางจะสมหวังเลย
"แล้วน้องบุ้งเค้าบอกนายว่ารักคุณเฉินหลิงเหรอ" ภาสกรถามต่อ
"เปล่า แต่ฉันคิดแบบนั้น" มิ้นท์พูด
"เฮ้ย มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่นายคิดก็ได้นะ" ภาสกรว่า
"แล้วนายจะเอาไงต่อ" เหอซื่อถามมิ้นท์
"ไม่รู้" มิ้นท์ไม่รู้อะไรทั้งนั้น เขาไม่อยากคุยอะไรแล้ว มิ้นท์หลับตาลงเอนตัวพิงโซฟาตามเดิมเพื่อทำใจให้ไม่คิดมาก
เป็นคนไหนก็คงไม่ยอม เห็นว่าเป็นเธอเลยยอมโดยดี... (เสียงริงโทนนะ-*-)
"มิ้นท์ โทรศัพท์นายดังอ่ะ" ภาสกรบอก แต่มิ้นท์ยังคงไม่สนใจ ตอนนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรจริงๆ ภาสกรมองมิ้นท์แล้วก็เห็นใจแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ภาสกรจึงลุกไปรับโทรศัพท์ของมิ้นท์แทน
"สวัสดีครับ"
"ค่ะ มิ้นท์เหรอ นี่เต๋อหยงเองนะ" ปลายสายพูด
"เต๋อหยงเหรอ ผมกรนะ มิ้นท์มัน...(เหลือบไปมองมิ้นท์)...นอนอยู่อ่ะ" ภาสกรบอก
"เหรอคะ จริงสิเห็นเมื่อวานบอกว่าไม่สบาย เป็นห่วงจัง นี่มิ้นท์ยังไม่หายเหรอ"
"ก็นิดหน่อยแหล่ะครับ แหะๆ"
"เดี๋ยวฉันไปเยี่ยมดีกว่าค่ะ รบกวนกรออกมารับฉันที่(ชื่อห้าง)ทีนะคะ แค่นี้นะคะ" เต๋อหยงพูดจบก็วางโทรศัพท์ไปเลย ทำให้ภาสกรไม่มีโอกาสได้ปฏิเศษ -*-
ฉันกำลังกินข้าวเช้าที่เจี้ยนหาวเอามาให้อยู่ในห้อง ยัยเต๋อหยงก็เปิดประตูเข้ามา(รู้สึกว่าห้องฉันจะมีคนเข้าออกได้ง่ายเหลือเกิน มันไม่คิดจะล๊อกห้องเลยใช่ไหมเนี่ย-*-)
"ผักบุ้งจ๋า" ยัยเต๋อหยงเรียกฉันด้วยเสียงนกแก้วนกขุนทอง
"อะไรเหรอ" ฉันถาม
"วันนี้...(ยัยเต๋อหยงเหล่ไปทางเจี้ยนหาวแล้วหันมากระซิบกระซาบฉัน)...ไปเยี่ยมมิ้นท์เป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ มิ้นท์ไม่สบายอ่ะ" มันพูด ฉันก็ไม่เข้าใจทำไมมันต้องกระซิบ อาจเป็นเพราะมันกลัวเจี้ยนหาวไปฟ้องนายเฉินหลิงก็ได้ว่าชวนฉันออกไปหาผู้ชาย แม้นายเฉินหลิงจะไม่รู้ว่าเป็นมิ้นท์ก็เถอะ แต่จะว่าไปก็ดีแล้ว เพราะถ้านายเฉินหลิงรู้ฉันอาจจะถูกกักขังไม่ให้ออกไปไหนเลยก็เป็นได้ T-T ยิ่งถ้ารู้ว่าเป็นมิ้นท์ ฉัน-ตาย-แน่ T-T
แต่ความจริงมิ้นท์ก็ไม่ได้ไม่สบายอะไรไม่ใช่เหรอ เมื่อวานนายเหอซื่อมันโกหกเต๋อหยงนี่นา
"อือ กินข้าวก่อนนะ" ฉันพูด
"ไม่ต้องกินแล้ว ไปเดี๋ยวนี้เลย" แล้วยัยเต๋อหยงก็ฉุดกระชากลากถูฉันออกจากห้องนอน -*-
"จะไปไหนกันครับ" เจี้ยนหาววิ่งตามมา
"ไปช้อปปิ้งอ่ะ นายไม่ต้องมานะเจี้ยนหาว ผู้หญิงเค้าจะไปกันสองคน" เต๋อหยงบอกและลากฉันไปที่รถทันที ฉันเห็นเจี้ยนหาวทำหน้าตาเอ๋อๆด้วยแหล่ะ -*-
ฉันกับยัยเต๋อหยงยืนอยู่ที่ลานจอดรถเพื่อรอคนมารับไปบ้านมิ้นท์ ไม่นานก็มีผู้ชายคนนึงเดินมา...พี่กร
ฉันไม่รู้เลยว่าคนที่ยัยเต๋อหยงบอกว่าจะมารับคือพี่กร ฉันคิดว่าจะเป็นนายเหอซื่อ พี่กรมองหน้าฉันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร นี่มิ้นท์คงเล่าเรื่องเมื่อวานให้พี่กรฟังแล้ว พี่กรต้องมองว่าฉันใจง่ายเหมือนที่มิ้นท์มองแน่ๆ ฮือๆ นึกแล้วไม่อยากเจอมิ้นท์เลย ฉันไม่อยากให้มิ้นท์ดูถูกฉันมากไปกว่านี้ (คิดไปเองทั้งนั้นยัยนางเอกต๊อง มิ้นท์เค้าคิดแบบที่เธอคิดเมื่อไรยะ) T-T
"ดีค่ะกร นี่เพื่อนฉันชื่อผักบุ้งนะ ผักบุ้งนี่กรนะ เป็นเพื่อนฉันเอง" เต๋อหยงแนะนำให้ฉันรู้จักกับพี่กร ความจริงเธอไม่ต้องแนะนำก็ได้ ฉันรู้จักพี่กรมาตั้งแต่ฉันอยู่ม.4แล้ว ว่าง่ายๆสนิทสนมกลมเกลียวกันเป็นที่สุด ที่สำคัญ ฉันรู้จักเขาดีกว่าเธออีก T^T
"เราไปกันเลยนะครับ" พี่กรพูดพลางยิ้มให้เต๋อหยง
"ไปค่ะ" เต๋อหยงพูดและจับมือฉันพาไปขึ้นรถพี่กรค่ะ T^T ระหว่างทางยัยเต๋อหยงถามพี่กรว่าเจอน้องสาวหรือยัง(หมายถึงชมพู่) พี่กรก็บอกว่าเจอแล้ว(แต่ไม่ได้เล่าว่าหายไปไหนมา) ฉันก็สบายใจนะที่ชมพู่ปลอดภัยไม่ได้หายไปไหน
พี่กรขับรถพาเราสองคน(ฉัน+เต๋อหยง) ไปจนถึงบ้านหลังหนึ่ง คาดว่ามิ้นท์กับพี่กรคงพักอยู่ที่นี่ และฉันคงได้เจอยัยพู่ด้วย เพื่อนรักจ๋า ฉันคิดถึงเธอจัง จะว่าไปฉันไม่ได้หยิบรูป+ลายเซ็นเวสไลฟ์ที่ฉันได้มามาให้เธออ่ะ เอาไว้คราวหน้านะยัยพู่ ^-^ อิอิ เธอต้องชอบแน่ๆ
เรา(ฉัน+เต๋อหยง+พี่กร)เดินเข้าไปในบ้าน ฉันเห็นยัยพู่นั่งอยู่กับนายคนที่ชื่อเหอซื่อ แต่ไม่ยักกะเห็นมิ้นท์แฮะ
"อ้าว มากันแล้วเหรอ" เหอซื่อทัก
"ค่ะ มิ้นท์ล่ะ" ยัยเต๋อหยงถามอย่างเป็นห่วงสุดๆ ฉันก็อยากจะถามแบบนั้นเหมือนกัน แต่ทำไงได้ ฉันบอกเต๋อหยงไปว่าไม่รู้จักมิ้นท์ ถ้าทำงั้นเต๋อหยงอาจจะสงสัย -*-
"มันหลับอยู่ในห้องอ่ะครับ เมื่อเช้านี้มันก็ไม่ยอมกินข้าวด้วย" นายเหอซื่อพูด นี่มิ้นท์เสียใจมากจนกินอะไรไม่ลงเลยเหรอเนี่ย >_< ที่รักจ๋า ฉันขอโทษนะ
"เหรอคะ ว่าแต่มีอะไรให้กินเหรอ"
"เอ่อ..มาม่าอ่ะ" เหอซื่อบอก -*-
"คนป่วยที่ไหนเค้ากินมาม่ากันคะ ฉันว่า เราทำข้าวต้มให้มิ้นท์กินกันดีกว่ามั้ยอ่ะ" ยัยเต๋อหยงพูด
"เป็นความคิดที่ดีครับ แหะๆ ผมจะได้อาศัยกินด้วย กินแต่มาม่าเบื่อจะแย่แล้วครับ" เหอซื่อสนับสนุน
"งั้นผมพาคุณไปซื้อของทำข้าวต้มดีไหมครับ" พี่กรเสนอตัวพร้อมยิ้มหวาน(ตอนอยู่บนรถก็คุยกันกระหนุงกระหนิง) อากัปกิริยาของพี่กรเหมือนจะปิ๊งยัยเต๋อหยงเลยนะ ฉันว่า
"ก็ดีค่ะ ผักบุ้งรอนี่นะ เดี๋ยวฉันมา" ยัยเต๋อหยงบอกฉันและออกไปกับพี่กร เมื่อสองคนนั่นออกไปแล้ว ฉันก็มองไปที่ชมพู่ ยัยพู่มองฉันอยู่เช่นกัน น้ำตาเอ่ออยู่ที่ขอบตาของชมพู่ อยู่ดีๆ ฉันก็ร้องไห้ แล้วชมพู่ก็วิ่งมากอดฉันค่ะ
"ผักบุ้ง ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะ" ยัยพู่พูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น
"ฉันก็เหมือนกัน ฮือๆๆ" แล้วเราสองคนก็กอดกันกลมด้วยความคิดถึง น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาเต็มไปหมด
"ฉันอยากจะทักเธอตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว แต่พี่เหอซื่อบอกว่าให้แกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธอ ฮือๆๆ" ยัยพู่พูดมาเป็นชุด
"ใช่ ฉันก็เหมือนกาน T^T"
"เอ่อ..สาวๆ พี่ว่าเราสองคนนั่งคุยกันดีกว่านะ" นายพี่เหอซื่อนั่นพูด ชมพู่ก็จูงมือฉันไปนั่งลงที่โซฟา
"ชมพู่ ฉันได้ข่าวมาว่าเธอหายออกจากบ้านไปสองวัน เธอหายไปไหนมา" ฉันพูด
"ไม่มีไรหรอกจ้ะ ว่าแต่เธอเถอะ เป็นไงบ้าง"
"ก็สบายดี เออแล้วมิ้นท์ เขาไม่สบายงั้นเหรอ"
"พี่มิ้นท์เค้าไม่ยอมกินไรเลย ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ผักบุ้ง ฉันกับพี่เหอซื่อพูดยังไงก็ไม่ยอมกิน ถ้าไม่สบายธรรมดา กินยาก็คงหาย แต่เป็นไข้ใจแบบนี้ ก็มีแต่เธอนะที่ช่วยได้"
"นั่นสิผักบุ้ง คุณลองเข้าไปคุยกับมันดูหน่อยเถอะ" นายเหอซื่อมองฉันด้วยแววตาขอร้อง ส่วนยัยชมพู่ก็ส่งสายตาอ้อนวอนเป็นประกาย ชิ้ง ชิ้ง T-T มาทางฉัน แม้ฉันจะไม่กล้าไปสู้หน้ามิ้นท์ แต่ว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้มิ้นท์เป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นฉันจะต้องรับผิดชอบ Y-Y
เต๋อหยงกับภาสกรเดินซื้อของกันในซุปเปอร์มาเก็ตแห่งหนึ่ง โดยที่เต๋อหยงเป็นคนเดินหยิบของ ส่วนภาสกรก็เข็ญรถเข็ญเดินตามต้อยๆ
"นี่กรคะ ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ" เต๋อหยงพูดขึ้นมาขณะเดินเลือกผลไม้ด้วยน้ำเสียงอายๆ
"อะไรเหรอ"
"คือว่า กรรู้จักมิ้นท์มานานรึยังอ่ะคะ"
"ก็นานนะ ผมเรียนกับมันมาตั้งแต่มหาลัยแล้วอ่ะ สนิทกันมากๆ ทำไมเหรอ" ภาสกรมองมาที่เต๋อหยง
"เปล่าๆ ก็แค่ถามดูน่ะ" เต๋อหยงหันไปเลือกผลไม้ต่อ
"เออแล้ว กรว่ามิ้นท์เค้าชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ" เต๋อหยงหันมาถามแล้วก้มหน้า ประมาณว่าเขิน (ไม่ใช่มิ้นท์ไม่ต้องเขินก็ได้นะหล่อน)
ภาสกรก้มหน้าลง นี่คุณคงจะชอบมิ้นท์สินะ สงสัยจะแห้วแล้วเรา
"ก็ไม่รู้สิ คงจะเป็น ผู้หญิงที่สดใส ร่าเริงมั้ง" ภาสกรพูด เขาเว้นจังหวะนิดนึงก่อนจะพูดต่อ
"คุณชอบมันเหรอ"
เต๋อหยงก็ยิ้มแบบน่ารักสุดๆแล้วทำชำเลืองตาไปอีกทาง
"อื้ม ชอบ...ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วล่ะ" เธอบอกและเอาแอปเปิ้ลวางลงในรถเข็ญ
"ไปจ่ายเงินกันดีกว่าเนอะ" เต๋อหยงยิ้มและเดินนำไป ภาสกรมองหญิงสาวแล้วก็ถอนหายใจ จากนั้น ดนตรีประกอบละครเพลงที่หนึ่งไม่ไหวก็เริ่มขึ้น
ฉันรู้ตัวดีว่าฉันไม่มีความหมาย ให้เธอสนใจจะเทียบอะไรกับเขา คนที่เธอโปรดหมดใจเธอคือเขา ฉันรู้และขอยอมรับโดยดี.... หุหุ ไอน้ำอีกแล้วค่ะ(กรี๊ดๆๆๆ คนแต่งไม่ไหวแร้ว บ้าไอน้ำอย่างแรง) เปิดฟังๆๆ ได้อารมณ์สุดๆ
http://www.kapook.com/musicstation/newmusicstation/play.php?id=344
ฉันเปิดประตูห้องนอนของมิ้นท์เข้าไป ก็เห็นมิ้นท์นอนหลับอยู่บนที่นอน ผ้าปูที่นอนลายคิตตี้ด้วย น่ารักจังเลย >_< ฉันปิดประตูและเดินไปนั่งลงบนที่นอนข้างๆที่มิ้นท์นอนอยู่
มิ้นท์จ๋า ผักบุ้งมาหาแล้ว ลืมตามาคุยกันนะจ๊ะที่รัก ฉันจับมือมิ้นท์ขึ้นมา มือของมิ้นท์ มือนี้เคยจับมือฉันเดินซื้อของ วันนั้นเรากินข้าว แล้วก็....ถ่ายสติกเกอร์ด้วย เมื่อนึกขึ้นได้ ฉันก็มองหากระเป๋าตังค์ของมิ้นท์ และฉันก็เห็นมันวางอยู่หัวเตียง ฉันหยิบกระเป๋าตังค์มิ้นท์มาเปิดดู ...รูปนั้นยังอยู่จริงๆด้วย รูปที่ฉันหอมแก้มมิ้นท์(โดยการฉก) ไม่รู้เพราะอะไร เหมือนน้ำตาจะไหลเลย แต่ว่ามันก็ไม่ได้ไหลออกมานะ
แล้วมิ้นท์ก็ขยัยตัวนิดๆ เธอตื่นแล้วเหรอ ฉันรีบวางกระเป๋าตังค์ลงที่เดิมแล้วเรียกมิ้นท์
"มิ้นท์" มิ้นท์ลืมตาขึ้นมา แล้วเราก็สบตากัน O_O
"ผักบุ้ง(มิ้นท์พูดและลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว) คุณมาได้ไงอ่ะ"
"เห็นเต๋อหยงบอกว่ามิ้นท์ไม่สบาย ก็เลยมาเยี่ยมมิ้นท์อ่ะ เต๋อหยงก็มานะ" ฉันยิ้ม ^^
หมับ ! O_O
ฉันต๊กกะใจเล็กน้อย เมื่อมิ้นท์กอดฉันค่ะ
"ผักบุ้ง ผมคิดถึงคุณมากเลยนะ รู้ตัวรึเปล่าว่าคุณสำคัญสำหรับผมมาก เรากลับเมืองไทยด้วยกันเถอะนะ คุณอย่าไปหาเฉินหลิงอีกได้มั้ย อย่าไปเลยนะ" เสียงของมิ้นท์เหมือนจะร้องไห้
"มิ้นท์..." ฉันพูดอะไรไม่ออก มือของฉันที่ตกลู่ ค่อยๆโอบกอดมิ้นท์ ที่รักจ๋า ฉันรู้เธอกำลังอ่อนแอ รู้ว่าเธอรักฉันมากแค่ไหน แต่ฉันก็รับปากเธอไม่ได้ รู้สึกเหมือนตัวเองเลวยังไงก็ไม่รู้ >_<
จากคุณ :
นู๋ผักบุ้ง
- [
31 ม.ค. 48 23:25:47
A:61.91.113.77 X:
]
มาเฟียที่รัก ตอน22-23
