เอื้องเห็นผมแต่ไกล..เธอยิ้มให้..สวยเชียว
ผมยิ้มรับ..ทำหน้ากะเรี่ยกะราดเมื่อรู้ตัวว่ามีชายหลายคนหันมามอง
พอรู้ตัวก็เก๊กหน้าหล่อ..
พยายามจ้องมองไปตรงเวที..เห็นเอื้องกำลังซ้อมบทอย่างตั้งอกตั้งใจ
ฉากสุดท้าย..สมมติว่าเป็นห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล
พระเอก..เป็นไรมาก็ม่ายรุ..นอนหายใจผงาบ ๆ อยู่บนเตียง
นางเอก-เอื้อง..ถลาเข้าฉากมา..ร้องห่มร้องไห้ฟูมฟายไปที่เตียง
คว้ามือพระเอกขึ้นมา..พร่ำพูดสะอื้นไห้..
"นิรุต..เธอต้องไม่ตาย..เธอต้องไม่เป็นอะไร..ฯ"
ฝ่ายพระเอก..นอนเล่นตัวอยู่สักพัก..แล้วค่อย ๆ ลืมตา..
อาการสาหัสน่าเตะมาก
เขาเรียกชื่อนางเอกเสียงสั่น..
"พร..ผม..คงไม่รอดแน่.."
"ไม่นะ.." นางเอกหวีดเสียง..เอื้องเล่นเก่งมาก
"ถ้าคุณไม่อยู่แล้วพรจะอยู่กับใคร.."
พระเอกทำสะอึก..แล้วแน่นิ่ง
นางเอกร้องไห้..ซบลงบนอกของเขา
ฉากค่อย ๆ เลื่อนปิด..
แล้วฉากก็เปิดออก..
นางเอกเลิกร้องไห้แล้ว พระเอกเลิกตายแล้ว
แต่พระเอกกลับจับมือนางเอกอยู่
นางเอกพยายามปลดมือ..แต่เหมือนถูกทากาว
มีการพูดอะไรกันเบา ๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
แล้วพระเอกก็เงื้อมือ..
ตวัดเต็มแรง
เพี๊ยะ..
+++++

ได้เรื่องสิครับ..
ผมกระโจนพรวดเดียวถึง
ผู้ชายคนอื่นยังยืนตลึง
แม้ว่าที่หมอนั่นตบ..จะเป็นแค่พื้นโต๊ะ ข้างหัวเตียง
+++

"คุณเป็นใคร?"
พระเอกรูปหล่อ..ถามผมด้วยสีหน้าขึ้งเครียด
ผมไม่ตอบ..กระดากปากเกินไปที่จะพูดโกหกออกมาซึ่ง ๆ หน้า
หันไปถามเอื้อง..
"เกิดอะไรขึ้นครับ?"
เธอไม่ตอบ..ดวงตายังมีหยาดน้ำคลอหน่วย
สีหน้ายังหวาดหวั่น
"ไม่มีอะไรค่ะ..เรากลับกันดีกว่า"
"กลับไม่ได้!!"
หมอนั่นตวาดเสียงดังลั่นเวที
คนดูข้างล่างเลยได้ดูละครอีกฉากหนึ่งฟรี ๆ
แต่เป็นละครจากเรื่องจริง
+++

"เราต้องพูดกันให้รู้เรื่องก่อน.."
"เอื้องไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ทุกอย่างมันจบสิ้นไปแล้ว.."
เขาทำท่าฮึดฮัด บีบมือไปมา..พยายามหาอะไรสักอย่างเพื่อระบายอารมณ์
ผมถอยหลังนิดหน่อย..กลัวเขาจะเห็นหน้าผมเป็นโต๊ะตัวนั้น
"ผมขอโทษ..จะให้ผมกราบตอนนี้ก็ได้.." เขาพูดออกมาอย่างไม่อาย
แต่เอื้องใจเด็ดจริง ๆ
"ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ..เราไปกันเถอะเข็ม.."
+++

เอื้องจูงมือผมลงจากเวที
ก่อนถึงบันได..มือที่ว่างอีกข้างหนึ่งของผมก็ถูกฉุดกระชากเต็มแรง
ผมเซ..แต่บังเอิญผมเก่ง
และเดาได้ล่วงหน้าแล้วว่าจะต้องเป็นอย่างงี้
ปล่อยมือจากเอื้อง เหวี่ยงหมัดที่กำหมัดแน่นย้อนไปข้างหลัง
กะจะสวนเปรี้ยงให้น๊อคคาที่
ดีที่เห็นสีหน้าของเขา
ดีที่ปกติผมเป็นคนใจดี
หมัดนั้นจึงหยุดชะงักไว้ได้ทัน
+++

"ชกผมได้เลย..ถ้ามันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น.."
สีหน้าของเขาตอนนั้น..ลูกผู้ชายอย่างผมเห็นแล้วก็ยังนึกสงสาร
ผมยิ้ม..พยายามข่มหัวใจที่เต้นตุ้บตั้บเต็มแรงของตัวเอง พูดกับเขาด้วยเสียงปกติ
"คุณปล่อยเอื้องไปดีกว่า..เอาไว้คุยกันอีกทีตอนหลังก็ยังดี.."
"ผมทรมานมานานแล้ว..ผมทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว.."
ผมยังยิ้มอยู่
"ผมเข้าใจ..แต่ถ้าคุณจะให้เรื่องมันจบลงตอนนี้..ผมก็ว่ามันน่าจะจบไปแล้ว"
"ผมไม่ยอม.."
"งั้นช่วยไม่ได้.."
เราสองคนยืนจ้องกันนิ่ง..สีหน้าของผมเป็นอย่างไงไม่รู้
รู้แต่ว่าหุ่นที่สูงกว่าเขาเกือบห้าเซ็นต์นั้น แม้จะผอมกว่า..แต่ตัวก็ใหญ่กว่า
หากมีการวางมวย..ผมเชื่อว่าผมคงไม่เจ็บเท่าไร
กระทั่งเอื้องมาฉุดมือผมอีกครั้ง..
ผมหันหลังกลับ..แว่บหนึ่งผมเห็นน้ำตาของเขา
เขาปล่อยมันไหลออกมาได้อย่างไร??
++++

เอื้องเองก็ร้องไห้
เธอนั่งน้ำตาไหลอยู่ข้าง ๆ ผม ขณะผมขับรถไปส่งเธอ
ในใจผมมีคำถามมากมาย แต่ก็ถามไม่ออก
ก็ใครเลยจะรู้..ว่าการที่ทำตัวเป็นแฟนของผู้หญิงคนหนึ่ง..จะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้
ดีที่ไม่มีการวางมวยชกต่อย ให้เรื่องถึงโรงถึงศาล ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง พ่อแม่ผมจะว่าอย่างไรก็ไม่รู้

"เอื้องขอโทษนะคะ.."
แล้วเธอก็พูดออกมาจนได้
"ไม่เห็นต้องขอโทษอะไรเลย..เอื้องไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย"
"ก็เอื้องทำให้เข็มต้องเดือดร้อน.."
ผมยิ้มให้เธอ..ใจอยากจะถามข้อค้างคาใจ
แต่เอื้องก็ให้ผมจอดรถเสียก่อน..

"เอื้องลงตรงนี้ดีกว่าค่ะ..ขอบคุณนะคะ"
"อ้าว..วันนี้ไม่ต้องให้ผมไปส่งที่บ้านเหรอครับ?"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ..เอื้องว่าจะแวะหาเพื่อนสักหน่อยก่อนจะเข้าบ้าน"
ผมมองเธอลงจากรถด้วยความแปลกใจ
หัวใจมีแต่ความรู้สึกแปลก ๆ
++++

จะว่าไป ตลอดเกือบเดือนที่ผมเล่นบทเป็นแฟนกับเธอมา
ผมเห็นอาร์ท-ผู้ชายคนนั้นอยู่บ่อยครั้ง
เขามีทีท่าแปลกใจเล็กน้อย..ที่เห็นผมควงกับเอื้อง แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
เอื้องเอง..นอกจากจะพยายามหลีกเลี่ยงไม่คุยกับเขาโดยไม่จำเป็นแล้ว..เหตุผลที่เธอให้กับผม ก็ดูจะด้อยความสำคัญลงไป
แต่แรก..เธอต้องการให้ผมแสดงตัวเป็นแฟนของเธอ เพื่อไม่ให้อาร์ทกลับเข้ามาเท่านั้น
แต่ตอนหลัง..ดูเหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้น

วันก่อนมีเรื่อง เป็นวันอาทิตย์
เธอบอกว่าถ้าว่าง เราไปดูหนังกันไหม?
ผมไม่ว่าง..ติดเจ้าน้องชายตัวดี..ต้องพาเขาไปว่ายน้ำทุกเช้าวันอาทิตย์
เธอบอกไม่เป็นไร..งั้นพรุ่งนี้เย็นเจอกัน
เธอหมายถึงเย็นวันจันทร์วันที่มีเรื่องนั่นแหละ
หลังวางหู..ผมก็เดินเตร่แถวริมสระน้ำ ด้วยการเป็นห่วงน้องชายตามปกติ
ไหนนะ..ป๋าว..ผมไม่ได้แอบดูสาว ๆ เล่นน้ำซะหน่อย..
อิ๊อิ๊..

ปรากฏว่า..วันนี้ ครูสอนว่ายน้ำของนายมะเขือ..ปล่อยก่อนเวลา
เพิ่งสิบโมงกว่า...ปกติจะเลิกเที่ยง
ผมโทรฯ หาเอื้อง..ถ้ายังงี้ดูหนังรอบเที่ยงได้สบายอยู่แล้ว
แต่ไม่ติด..กดอยู่หลายครั้ง ให้ฝากข้อความท่าเดียว
ผมเลยชวนน้องชาย..พากันไปเดินห้างเล่นจะดีกว่า
บ้านผมอยู่ตลิ่งชัน สระว่ายน้ำอยู่ที่ปิ่นเกล้า
ห้างที่ผมจะเดิน จะพ้นเซ็นทรัลปิ่นเกล้าไปได้ล่ะหรือ?
ผมพยายามหลีกเลี่ยงพาต้าสุดฤทธิ์..กลัวเจ้ามะเขือจะร้องให้ผมพาไปดูสวนสัตว์
ซึ่งมีแต่เด็กตัวเล็ก ๆ กับผู้ใหญ่ตัวโต ๆ
ไม่เห็นจะสนุกตรงไหน..เดินเซ็นทรัลดีกว่า
เด็ก ๆ สาว ๆ ขาว ๆ สวย ๆ เดินกันให้ตึม
อิ๊(อีกที)

น้องมะเขืออยากเล่นตู้เกมส์
ตู้เกมส์ส่วนใหญ่จะอยู่ชั้นบน ชั้นเดียวกับโรงหนัง
ผมเป็นคนไม่ขัดคอน้องชาย หากไม่จำเป็น
เราเล่นเกมส์กันสักพัก..มะเขือก็สะกิดผมงิดงิด
พี่เข็ม..
หือม์...
หยุดเล่นเกมส์ก่อนดิ
ไม?
ดูไรนั่น
ไร?
ก็ดูดิ
ให้ดูไรเล่า?
เจ้ามะเขือใช้สองมือบังหน้าจอตู้เกมส์เอาไว้ เพื่อเปลี่ยนความสนใจของผม..แล้วกระซิบ
พี่เอื้อง
ใครนะ?...ผมไม่เชื่อหู
พี่เอื้อง..มากะใครไม่รู้...
ผมมองตาม..เอื้องจริง ๆ
แขนซ้ายคล้องแขวนขวาของผู้ชายคนหนึ่ง..หน้าตาดีสู้ผมเกือบจะได้
ทั้งสองยืนอยู่หน้าโรงหนัง
ทั้งสองดูมีความสุข
ชายคนนั้นหน้าตาเหมือนอาร์ทอย่างกะแกะ
แกะกะแพะ
+++++

ขากลับ น้องมะเขือดูจะอารมณ์ดีผิดสังเกต จนน่าเขกหัว
หัวเราะอะไรหนักหนา?
หัวเราะพี่เข็ม
ไม?
ถูกพูหยิงหลอกซะแร้ว
ผมอึ้ง เด็กแก่แดดคนนี้พูดถูกเผง
เอื้องหลอกผมซะแล้ว..
เธอหลอกผมทำไม??

บอกแร้ว..ไม่มีใครดีเท่าพี่ดาว
น้องมะเขือยังร่วนต่อ
นี่แหละน้า..คำพังเพยเขาจึงมีอยู่ว่า
หัวล้านได้กระจก ยิงนกได้ตุ๊กแก..
คำพังเพยอะไรของแก..
ของมะเขือเองคับ..ฮ่าฮ่าฮ่า..

ค่ำวันนั้น ผมโทรฯ หาเอื้อง
เธอพูดคุยตามปกติ..แม้ผมจะถามว่าได้ไปดูหนังหรือเปล่า
"เปล่าค่ะ..ก็เข็มไม่ว่าง..ดาวเลยนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ที่บ้าน"
เวลาผู้หญิงโกหกนี่..ทำเสียงได้แนบเนียนดีจริง
แต่อะไรไม่รู้..ทำให้ผมไม่พูดอะไรออกไป
อาจจะเป็นเพราะผมเป็นสุภาพบุรุษพอ..สุภาพบุรุษเขาไม่หักหน้าผู้หญิงกันหรอก
ทั้งที่เจอโกหกซึ่ง ๆ หน้าอย่างนี้ก็เหอะ

ผมจึงสงสัย..ทำไมเธอกับอาร์ทถึงเกิดเรื่องขึ้น
ก็เพิ่งไปดูหนังกันมาแท้ ๆ
หรือเธอกำลังเล่นละคร ซ้อนละครอีกทีหนึ่ง
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เธอจะเล่นเพื่ออะไร? ทำอย่างนั้นทำไม?
หลอกผมเหรอ?
ก็ไม่เห็นจะต้องลงทุนขนาดนั้น..ผมเองก็ไม่ได้นึกชอบเธอ..มากไปกว่าเห็นว่าเธอน่ารักดีเท่านั้น
แล้วเธอทำอย่างนั้นทำไม?

แล้วยิ่งมากระโดดรถลงระหว่างทาง..ทั้งที่โดยปกติ..ผมจะต้องไปส่งเธอถึงบ้าน
ยิ่งทำให้ผมแปลกใจ
นี่มันอะไรกันหว่า??

++++

เพื่อความสมเหตุสมผล เพื่อไม่ให้ผมปวดหัวมากไปกว่านี้
ผมจึงตัดสินใจกลับรถ กลับไปที่มหาฯลัยของเอื้องอีกครั้ง
บางที..อาร์ทยังคงอยู่..
บางที..อาร์ทคงจะบอกอะไรให้ผมหายสงสัยได้
หรือบางที..ผมอาจจะได้พบเอื้องอยู่กับอาร์ทก็ได้
ทุกอย่างเป็นไปได้ทั้งนั้น..
ถ้าใช้คำว่า..บางที

.....