PANTIP.COM : W3274189 อย่างนี้ไปต่อในกระทู้เก่าก็ได้มั้งคะ...ชื่อนี้คุณรสา รสาเขาตั้งห้ายยยยยย []

ความคิดเห็นที่ 8

“ใกล้วาเลนไทน์แล้วจ้า…ลัลลา..”
“แล้วไง?”
“อ้าว..ก็เป็นวันพิเศษสำหรับคู่รักไง..”
“พิเศษตรงไหน?..”
“ต้องเข้าวัดทำบุญมั๊ง..”
“ได้งั้นก็ดีสิ..”
“เชิญเธอไปคนเดียวเหอะ..ตักบาตรทำบุญอุทิศส่วนกุศลเผื่อฉันด้วยก็แล้วกัน..”
“ผมไม่เห็นว่าวันวาเลนไทน์จะต่างจากวันอื่นตรงไหน..”
“….”
“อีกอย่างฉันก็ไม่มีเงิน..นอนอยู่กะบ้านสบายใจกว่า..”
“….”
“อ๊ะ..บอลมาแล้ว..อ๊ะ อ๊ะ..”
“โครม..”
“โอ๊ย..”
……

หนังสือที่ฉันเหวี่ยงเข้าหัวเขา..เป็นหนังสือที่ฉันต้องอ่านเพราะต้องสอบเก็บคะแนนในวันรุ่งขึ้น
ฉันเดินหน้ายุ่งหัวยุ่งไปเก็บ..หางตาชำเลืองมองอีตาบ้าคนนั้น..คนที่เพิ่งบอกเป็นแฟนกันมาแหม่บ ๆ เมื่อปลายปีที่แล้วนี่เอง..
เขาเป็นเพื่อนบ้านฉันเอง..เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก
ตัวสูงยังกะตึก..ทั้ง ๆ ที่ตอนเด็กตัวเล็กกว่าฉันแท้ ๆ
อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเป็นคนสารภาพรักกับเขาก่อน
เขาเลยไม่เห็นคุณค่า
หรือเขามองฉันแค่เป็นเพื่อนไม่เปลี่ยนแปลง?
แง่ง…
…….

“จะกลับเหรอ..เดี๋ยวผมไปส่ง..” ยังมีแก่ใจถาม
“เห็นบอลดีกว่าฉันไม่ใช่เหรอ..ไม่อ่งไม่อ่านมันแล้วหนังสือ กลับดีกว่า..” ฉันงอนจริง ๆ ด้วย
“เดี๋ยวสิ..” เขาละสายตาจากหน้าจอทีวี..”บอกว่าจะไปส่งไง..”
“ไม่ต้องหรอกย่ะ..” ฉันแสยะปากใส่ เดินลงส้นตึง ๆ ออกมาจากบ้านของเขา
มันน่าโมโหนัก อุตส่าห์วางแผนแทบตาย
หนังสือก็ไม่ได้อ่าน..นั่งทำการ์ดอยู่เป็นวัน ๆ
ขอแค่ไปดูหนังทานข้าวในวันพิเศษวันแห่งความรัก มันเหลือบ่ากว่าแรงนักหรือไงนะ
อ้างมาได้ว่าไม่มีเงิน..ขี้เกียจล่ะสิไม่ว่า..
แล้วอย่างงี้จะคบเป็นแฟนกันทำไมฟะ?
……

“กลับมาแล้วเหรอ..” เสียงเจ้าน้องชายดังออกมาจากหน้าจอทีวี
“เรียกพี่สักคำได้ไหมนี่..” ฉันเสียงเข้ม
“จ้า..พี่..แหม..แก่กว่ากันแค่ปีเดียวเองจะอะไรกันนักกันหนา..ว่าแต่ไปจู๋จี๋กับแฟนมา แล้วทำไมต้องทำหน้างอเป็นก้นโทรทัศน์อย่างงั้นด้วย?”
หนังสือในมือฉันถูกเหวี่ยงอีกครั้ง แต่เจ้าหมอนั่นเร็วเป็นชะมด โดดหวือเดียวก็พ้น
“ไปกินรังแตนที่ไหนมา???”
ฉันทรุดตัวลงนั่งลงบนโซฟาจนมันส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด
“อีตานั่นเขาจู๋จี๋กับใครเขาเป็นยะ?”
“ฮะฮะฮะ..ทะเลาะกันอีกแล้วล่ะสิ..”
“ก็ดีกว่าคนต้องมานั่งทำตาแดงเพราะอกหักอยู่คนเดียวนี่แหละ..” ฉันประชด
“ใครอกหัก..ยังรักกันดีอยู่คร้าบบบบบ วาเลนไทน์ปีนี้นัดจะไปฟังเพลงกันด้วยนะนี่..”
“จริงอ้ะ..”
“จริงดิ..มือระดับไหนแล้ว..”
“นี่..” ฉันเริ่มทำเสียงจริงจัง..”เธออายุยังไม่สิบแปดเต็ม ริอ่านเที่ยวกลางคืนแล้วรึ ฉันจะฟ้องแม่..”
“อ้าว ๆ แล้วพี่ล่ะ..ก็เพิ่งสิบเก้า..เห็นไปเที่ยวอยู่เหย็ง ๆ”
“เที่ยวเหย็ง ๆ อะไร..อย่างดีฉันก็แค่เดินไปอ่านหนังสือบ้านเขาเท่านั้น..และเขาก็ไม่ได้อยู่คนเดียว..พ่อแม่เขาอยู่เต็มบ้าน”
“อย่าเลย..เห็นเสาร์อาทิตย์ไม่ยอมอยู่บ้านซักที..ถ้าพี่ฟ้องผมก็ฟ้องกลับ..” เขาทำท่ายักคิ้วหลิ่วตา
แต่ฉันไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงกับน้องชายต่อไปแล้ว..ถึงอย่างไรก็ไม่มีวันชนะ..หมอนี่เป็นเด็กไม่รู้จักโต..ฉันต้องอยู่กับเขาแค่สองคนตามประสาพี่น้อง เพราะพ่อกับแม่มีธุรกิจอยู่โน่น..จังหวัดเชียงใหม่
คงจะเห็นฉันนั่งเท้าคางถอนหายใจ..เขาก็เลยเลียบเคียงถาม
“มีปัญหาอะไรกัน? บอกได้ไหม?”
“แง่ง..”
“น่า..ถามดี ๆ ก็ตอบดี ๆ สิ..บางทีผมอาจช่วยพี่ได้นะ..อย่างน้อยผมก็เป็นผู้ชาย..”
“ผู้ชายนี่บ้าทุกคน..”
“อ๋าว..เหมารวมอย่างนี้ก็แย่น่ะสิ..ทำไมล่ะ..เขาขัดใจอะไร?”
ฉันเล่าให้เขาฟัง
“ก็ไม่แปลกอะไรนี่..พี่สองคนตกลงเป็นแฟนกันแล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องหวานแหววเหมือนกับเพิ่งจีบกันอย่างคู่ของผมสักหน่อย..”
“เหรอ..ไม่ต้องเหรอ..อย่างงี้ถ้าแต่งงานกันไป ก็ไม่ต้องมองตากันแล้วสิ..”
“ไม่ใช่อย่างงั้น ทำไมพี่ไม่พูดกับเขาดี ๆ เขาอาจจะมีธุระก็ได้..หรือไม่ก็..เขาอาจจะแอบเซอร์ไพรส์อะไรพี่ก็ได้..”
ฉันหันขวับไปมองหน้าเขา….
“นายสากกะเบือดินนั่นน่ะเหรอ?..”
เขาหัวเราะก๊าก..
……

“ถ้าผมเป็นพี่นะ..ผมจะทำอะไรสักอย่างหนึ่งนอกจากการ์ดที่ผมเห็นพี่นั่งประดิษฐ์อยู่ทั้งคืนนั่น..”
“ทำไม?”
“มันจะได้มีความหมายไง..เช่น..พับรูปนกรูปหัวใจไรเงี้ย..”
“แหวะ..เชยระเบิด..”
“งั้นก็ปักครอสติสไง..ปักเป็นรูปหวาน ๆ อะไรก็ได้..ผมว่าเขาคงรักพี่ขึ้นอีกเป็นกอง..”
“หึ..คนเราถ้าจะรักกันเพราะได้ของล่ะก้อ..ไม่ต้องรักจะดีกว่า..”
ฉันทำเสียงในลำคอ แล้วหอบหนังสือขึ้นห้องนอน
จริง ๆ แล้วฉันแอบเห็นด้วยเล็ก ๆ
ฉันจะทำอะไรดีน๊า..เขาถึงจะชอบถึงจะประทับใจ
เผื่อเขาจะเปลี่ยนใจ..หาเวลามาโรแมนติกกับฉันสองต่อสองอย่างใครอื่นเขามั่ง
จะทำอะไรดีน๊า…???
…….

“ปักเองจริง ๆ น่ะเหรอ?” เขาทำหน้าตื่น..มองฉันด้วยดวงตาโตเป็นไข่ห่าน
“สวยมาก..” ฉันเห็นน้ำตารื้นขึ้นมาจากตาของเขาด้วยความปลาบปลื้มใจ
“คงใช้เวลาหลายวันสินี่..โอ..” เขายังอุทานอะไรอื่นอีกหลายคำ แล้วมองฉันด้วยสายตาแห่งความรัก
แหม่..มันได้อย่างที่ฉันฝันก็ดีน่ะสิ
เฮ้อ..
……..

“นุ่น..” เสียงเรียกของเพื่อนรักของฉันเอง..เธอชื่อฝ้าย
ฉันตื่นจากภวังค์ “มีไรเหรอ?”
“รายงาน ๆ เธอยังไม่ได้ส่งเลยนะ จะหาว่าฉันไม่เตือน..”
“จริงสิ..ฉันยังไม่ได้ทำเลย..ทำไงดี..”
ฝ้ายถอนหายใจ ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ ตอนนี้นักศึกษาคนอื่น ๆ ทยอยกันกลับบ้านไปแล้ว
“มัวแต่ทำไรอยู่ล่ะ..?”
ฉันไม่ตอบ..เปิดสมุดขึ้นให้ฝ้ายดู
ในนั้น มันเป็นผ้าครอสติสผืนขนาดผ้าเช็ดหน้า ปักรูปเป็ดตัวน้อยสีเหลือปากแดงกำลังคาบดอกหัวใจอยู่..
ฝ้ายทำหน้าเฉยเหมือนไม่แปลกใจ ถามว่า “ให้เขารึ?”
ฉันพยักหน้า..ฝ้ายทำหน้าหมองไปนิดหนึ่งจนฉันจับได้
“แล้วเธอล่ะ..ทำอะไรให้แฟนเธอหรือเปล่าในวันวาเลนไทน์ปีนี้?” ฉันถาม
ฝ้ายถอนใจ ผมยาวสลวยของเธอทำให้ฉันอิจฉาเสมอเมื่อได้มอง
“เปล่า..อยู่ไกลขนาดนั้น..ถึงจะทำอะไรให้มันก็คงไม่มีความหมายอะไร”
“อย่าพูดงั้นสิ..ไกลแค่ไหนเราก็ส่งของขวัญไปให้ได้นี่นา..เธอยังดีกว่าฉัน อีตาบ้านั่นชวนฉันไปทำบุญเลี้ยงพระในวันวาเลนไทน์..”
ฝ้ายปิดปากหัวเราะ..”จริงเหรอ..น่ารักดีนะ”
“น่ารักกะผีน่ะสิ ฉันงี้โกรธจนพูดไม่ออก..มีแฟนกะเขาทั้งทีไม่มีเลยสักนิด ไอ้ความโรแมนติกแมนแตกเนี่ย..”
“แต่ก็ยังดีที่เธอได้มีโอกาสเห็นหน้ากันทุกวัน..ดีกว่าฉันที่เดือนหนึ่งจะได้เจอกันก็แสนยาก..”
“แล้ววาเลนไทน์นี้เขาจะลงมาไหม?”
ฝ้ายส่ายหน้า..ดวงตาฉายแววเศร้า..
“โทร.มาบอกว่าไม่ว่าง..พอดีมีของจากเมืองนอกจะมาส่งในช่วงนั้น..ต้องช่วยที่บ้านทำงานเลยลงมาไม่ได้..”
“งั้นเธอก็ขึ้นไปหาซะสิ..”
“ไม่ดีกว่า..ฉันทำใจได้แล้วล่ะ..จริง ๆ แล้วเราไม่ควรจะเป็นแฟนกัน..อยู่ห่างกันขนาดนี้ทรมานใจเปล่า ๆ..”
ฉันไม่รู้จะปลอบใจเพื่อนอย่างไรดี นอกจากจะชวนกลับบ้าน
ขณะเดินกลับ อยู่ ๆ ฝ้ายก็เอ่ยชวนขึ้น
“เธอซื้อผ้านั่นที่ไหนนะ?”
“จะทำบ้างล่ะสิ..”
ฝ้ายพยักหน้า..
“ไป..งั้นฉันพาไปซื้อเอง..”
……..

ความรักเป็นนามธรรมที่ส่งผลถึงจิตใจของคนทุกคนเท่าเทียมกัน
การแสดงออกซึ่งความรักจึงเป็นอะไรที่คล้าย ๆ กัน
เว้นแต่อีตานั่น..วันนี้ยังไม่เห็นหัว
ทุกทีจะต้องมานั่นห้อยขาอ่านการ์ตูนรอฉันอยู่ที่ป้ายรถหน้าปากซอย วันนี้ไม่มีแม้เงา
ดีล่ะ..เจอหน้าจะต้องคุยกันซะหน่อยแล้ว..ที่กะเราบอกว่าไม่มีเงิน แต่มีเงินไปเที่ยวกับคนอื่น
ป่านนี้ยังไม่กลับบ้าน
ฮึ่ม…
……

หน้าที่ปั้นปึ่งต้องรีบคลายเมื่อเห็นเขารออยู่ที่หน้าบ้านของฉัน
“กลับช้าเสียจริง..”
“มีอะไร?” หางเสียงยังมีสะบัดอยู่บ้าง
“ถามแปลก..เป็นไรไป?”
“เปล๊า..มีอะไรก็ว่ามา..”
เขามองหน้าฉันด้วยคิ้วขมวด ยกมือขึ้นเกาหัวแกรก ๆ
“โกรธอะไรล่ะนี่.?”
ฉันเฉย..ยืนกอดหนังสือแนบอกอยู่อย่างนั้น..
“คืองี้ วันอาทิตย์นี้คุณพ่อคุณแม่ฉันไม่อยู่ เราไปทำอะไรกินกันที่บ้านฉันดีมะ?”
ฉันไม่เชื่อหู..
“จริงอ้ะ..”
“ว่าแต่เธอจะทำเป็นรื๊อ..อาหารอ่ะ”
“อย่ามาดูถูกกันนะ เรื่องนี้รับรองฉันไม่เป็นรองใครแน่..” ฉันพูดเร็วปรื๊อเพื่อกลบเกลื่อนรอยยิ้มเสียฟอร์ม
“งั้นโอเคนะ..ฉันจะลองฝีมือเธอดูสักหน่อย เช้าเราไปจ่ายตลาดกัน แล้วกลับมาทำกินกัน ฉันจะเช่าวีซีดีมาดูกันให้สนุกเลย..”
ฉันพยักหน้า..เดินเข้าบ้านด้วยขาที่ลอยแทบไม่ติดพื้น
ความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง..
ทำให้คนตัวเบา..ทำให้คนใจพอง ทำให้คนยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างเป็นสุขได้
ลันลา…
……….

ฉันมีความสุขอยู่ได้แค่วันเดียว เย็นวันต่อมา เขาก็มายืนอยู่หน้าประตูบ้าน
“นุ่น..ขอเข้าไปได้ไหม?” ฉันรีบเก็บครอสติสผืนนั้นไว้ใต้หมอนอิง ก็เขินนี่นะ
“เข้ามาสิ..”
“มีใครอยู่รึเปล่า?”
“แอ้มอยู่ข้างบน..”
เขาเปิดประตูเข้ามา พอประจันหน้าก็คว้ามือของฉันทันที ฉันใจหายวาบ
“นุ่น..”
“คะ?”
“ผมมีเรื่องจะสารภาพ..”
“เรื่องไร?”
“อาทิตย์นี้ผมไม่ว่างซะแล้ว..ขอโทษนะ..”
“หา..” ฉันหน้าบึ้ง ความยั๊วะวิ่งมาเป็นริ้ว ๆ เมื่อตะกี๊หยก ๆ ฉันเพิ่งคุยกับฝ้ายเล่าเรื่องวันอาทิตย์นี้ให้เธอฟัง
“ว่าไงนะ..” เสียงฉันดังลั่น สะบัดมือจากเขาทันที
เขาทำท่าตกใจ
“ที่มหาลัยเขาเรียกเก็บตัวนักฟุตบอลด่วน..จะมีแข่งระหว่างมหาลัยในอาทิตย์หน้า..เป็นเรื่องด่วนที่ไม่มีใครรู้มาก่อน..”
ความโกรธกลายเป็นความน้อยใจอย่างรวดเร็ว อะไรกัน โอกาสดี ๆ อย่างนี้ ใช่ว่าจะหาได้ง่าย
ฉันแทบร้องไห้..”อะไรกัน..ลาเขาสักวันไม่ได้รึ แล้วมันก็เป็นวันหยุด เขาไม่น่า..”
“ไม่ได้หรอก..ทุกคนเขาก็ไปกันหมด..ถ้าผมไม่ไปมันก็เหมือนไม่มีสปิริต..”
ฉันมองหน้าเขา..กำมือแน่น..แล้วหลุดคำถามหนึ่งออกมา
“เธอรักฉันหรือเปล่า?”
เขาทำหน้าไม่เชื่อหู
“ทำไมถึงถามอย่างนี้??”
“ก็เธอไม่เคยคิดถึงใจฉันเลยน่ะสิ..นี่เราเป็นแฟนกันจริง ๆ แน่หรือ??”
เขาเงียบ ทำหน้าขรึม
“เห็นบอลสำคัญกว่าฉันทุกครั้ง อย่างนี้ก็เหมือนตอนเป็นแค่เพื่อนอยู่ดี แล้วเราจะเป็นแฟนกันทำไม?”
สีหน้าเขาเปลี่ยนไป แต่ด้วยความน้อยใจเสียใจ ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“ถ้าฉันจะบอกว่า..ต่อไปนี้เราไม่ใช่แฟนกันอีกแล้ว เธอจะว่าไง??”
เขาสูดหายใจลึก พูดด้วยน้ำเสียงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ถ้าคิดว่าเป็นเพื่อนเหมือนเดิมแล้วจะดีกว่านี้..ก็โอเค..”
สิ้นคำเขาก็หันหลังกลับ เดินจากฉันไปโดยไม่เหลียวหลัง
ฉันมองตามด้วยสายตาที่พร่าเลือน น้ำตาหยดลงมาถึงปลายคาง
ถ้าไม่เกรงใจน้องชายข้างบน..ฉันคงจะปล่อยโฮไปแล้ว
หยิบผ้าครอสติสนั้นขึ้นมา เหลืออีกนิดเดียวมันก็เสร็จแล้ว ฉันตั้งใจจะใส่กรอบให้สวย ห่อด้วยกระดาษสีสด มอบให้เขาในวันนั้น
แต่วันนั้นไม่มีวันมาถึงอีกแล้ว..
สองมือจับที่ปลายผ้า ตั้งใจจะฉีกออกให้ขาดจากกัน
สิ้นสุดกันเสียที..
………

จากคุณ : แปะแปะ - [ 3 ก.พ. 48 20:42:52 A:202.5.87.114 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9

“ฝ้าย..อาทิตย์นี้ว่างใช่มะ?” ฉันถาม
“ทำไมล่ะ..อย่าบอกนะจะชวนฉันให้ไปนั่งเป็นก้างขวางคอเธอสองคน ฉันไม่เอาด้วยหรอก..”
ฉันเล่าให้เพื่อนรักฟัง
“ว้า..น่าเสียดาย..แต่อะนะ..อย่าคิดมาก..เขาคงมีธุระจริง ๆ”
“ฉันไม่คิดมากแล้ว..คิดแต่ว่าวันวาเลนไทน์วันนั้นฉันจะทำอะไรดี ให้ลืม ๆ ผู้ชายคนนั้นไปเสียได้..”
ฝ้ายลูบหลังฉันเบา ๆ
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นล่ะมั้ง..ค่อย ๆ คุยกันดีกว่า..แต่ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันเองก็ว่างพอดี งั้นเราไปเที่ยวกันให้สนุกเลยดีกว่า ช๊อปปิ้ง ดูหนัง ฟังเพลง กันให้มันไปเลย..”
“ได้เล้ย..” เราสองคนยิ้มให้กัน ตามประสาคนหัวอกเดียวกัน
หัวอกของคนที่ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยว จากคนรัก ในวันสำคัญแห่งความรัก
เรื่องมันน่าเศร้าจริง ๆ
……..

วันวาเลนไทน์วันนั้นซึ่งตรงกับวันอาทิตย์มาถึง ฉันใส่ชุดตัวเก่ง มองตัวเองในกระจก..เห็นสาวน้อยหน้าตาน่ารัก(จริง ๆนะ) ทำตาแป๋วมองตาอยู่..
“วันดีอย่างงี้ห้ามเศร้านะ..ยิ้มเข้าไว้ โย่ะ…”
ให้กำลังใจตัวเองเสร็จ ก็ออกจากบ้าน ตรงไปยังที่นัดหมายไว้กับฝ้ายเพื่อนรัก
เรานั่งกินไอศครีมกันอย่างเอร็ดอร่อย จากนั้นก็ตีตั๋วเข้าไปดูหนัง หัวเราะกันจนกระเดือกแทบพันกัน แล้วออกมาเดินซื้อเสื้อผ้าต่อ
จนเย็นย่ำ รู้สึกหิวก็แวะเข้าไปทานอาหารพร้อมกับฟังเพลงเบา ๆ ไปด้วย
สักสองทุ่มเกือบจะได้ เราสองคนจึงพากันกลับบ้าน
บ้านของฝ้ายอยู่ไม่ไกลกับบ้านของฉันนัก..ถัดไปแค่สองซอยเท่านั้น เราลงรถป้ายเดียวกัน
ถึงซอยบ้านฝ้าย..ปรากฏการณ์หนึ่งก็ทำให้ฉันแทบร้องไห้
เขาคนนั้น..แฟนของฝ้าย..ซึ่งฉันก็รู้จักและจำหน้าได้..มายืนรอเธออยู่แล้ว
ฝ้ายตะลึงยืนนิ่งแบบไม่เชื่อสายตา อุทานออกมา
“นันท์..เธอมาได้ไง?”
“มารอตั้งแต่บ่ายแล้ว..ฝ้ายไปไหนมา??”
ฝ้ายยังพูดไม่ออก
“วันสำคัญอย่างนี้..ถ้าผมไม่มา..ผมคงเป็นคนที่ใช้ไม่ได้..”
น้ำตาแห่งความยินดีของฝ้าย..ซึมออกมาให้ฉันเห็น
“ผมรีบทำธุระจนเสร็จ แล้วนั่งเครื่องมานี่แหละ..”
ทั้งสองแทบโผเข้าหากัน..ส่วนฉัน..ก็..ได้แต่ยิ้ม..อย่างปลื้มใจแทน
เขาสองคนรักกันดีเหลือเกิน..
……

ฉันลาทั้งสองมาด้วยรอยยิ้ม
ยิ้มนอกเศร้าใน
เดินคอตกเป็นแมวขึ้นจากบ่อน้ำ..ถ้าเลียน้ำตาตัวเองได้คงเลียไปแล้ว
โอ..ชีวิตรักของฉัน
ทำไมมันรันทดขนาดนี้
……

“เป็นเด็กเป็นเล็ก..ทำไมกลับบ้านดึกดื่น..” ฉันยังไม่เชื่อหู ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง
“รู้ไหมกว่าจะมาได้..ต้องปีนรั้วค่ายออกมา..”
“ดีที่รุ่นพี่เขาเข้าใจ ช่วยปิดบังอาจารย์ไว้ให้..เขาบอกว่าเป็นเขาเขาก็ต้องหนีออกมา..”
“ความรักมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ความรักมีความหมายมากกว่าคำพูดที่ได้แค่บอกต่อกันและกันเท่านั้น..”
“ความรักต้องการการแสดงออก การแสดงออกที่ออกมาจากหัวใจจริง ๆ..”
“วันสำคัญอย่างนี้..ถ้าผมไม่ได้แสดงออกต่อคนที่ผมรัก..ก็แสดงว่าผมไม่ได้รักคน ๆ นั้น..”
“ผมจึงต้องหนีออกมา มาหานุ่น มาบอกว่า..”
“ผมรักนุ่นนะครับ..”
ฉันโผเข้าซบอกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้..น้ำตาพรูออกมาอย่างสุดฝืน
….

เรานั่งคุยกันที่ม้านั่งหน้าประตูบ้านของฉัน
“ฝ้ายบอกว่า นุ่นปักครอสติสไว้ให้..ไม่ใช่เหรอ? ไหนล่ะ?”
“แหะแหะ..มันยังไม่เสร็จ..” ฉันสารภาพ จริง ๆ แล้ว ตอนที่มีเรื่องกัน ฉันตั้งใจจะฉีกมัน..แต่มันไม่ขาด..เหนียวชะมัด แต่ยับซะไม่มี
“ว้า..”
ฉันแบมือมั่ง “แล้วไหนล่ะ ของขวัญวันวาเลนไทน์ของฉัน?”
“อ้าว..ลืมเอามาแฮะ..”
“งั้นหายกัน..”
เรามองตากัน..ยิ้มให้กัน
สองมือเกาะกุมแลกความอบอุ่นในหัวใจรัก..ท่ามกลางบรรยากาศเย็นชื่นยามค่ำของวันวาเลนไทน์นั้น
“ขอแค่วันนี้..เรามีกันและกันก็เพียงพอ..”
ไหล่ของเขาเป็นที่พักศีรษะของฉันไปแล้ว ฉันหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
แล้วคุณ ๆ ล่ะ??
อย่าลืมแสดงออกซึ่งความรักต่อคนที่คุณรักนะคะ
ขอให้สุขสันต์ในวันวาเลนไทน์ที่จะถึงนี้ค่ะ
ขอบคุณและสวัสดีค่ะ
………….

จากคุณ : จบคับ - [ 3 ก.พ. 48 20:43:24 A:202.5.87.114 X: ]