ตอนที่ 4  ความหวัง

รอน วีสลีย์ มองตามร่างบอบบางของน้องสาว เดินลงมาจากบันได โคยมีเดรโก มัลฟอย ประคองร่างข้างๆลงมาอย่างช้าๆ เขาอดแปลกใจเป็นอย่างมากไม่ได้ ที่ทั้งสองเดินลงมาคู่กัน ตั้งแต่น้องสาวเขาฟื้นได้เกือบอาทิตย์หล่อนไม่ยอมออกจาห้องนอน ไม่ยอมเจอใครนอกจากแม่ และ เฮอร์”มโอนี่ หล่อนกำลังสับสน และหวาดกลัวต่อสิ่งรอบข้าง ทุกอย่างดูแปลกใหม่ น่ากลัวสำหรับเธอ

แก้มที่เคยขาวซีดเริ่มมีเลือดฝาดสีชมพูอ่อนๆ แม้ว่าเธอจะเหมือนคนนอนหลับ ผอมบางแต่เธอก็สูงขึ้น   ตอนนี้เธอเดินเหมือนคนไม่มีแรง แต่เขาและทุกคนต่างเชื่อว่า อีกไม่นานนี้ เธอจะกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง  เป็นน้องสาวเขาเหมือนในหลายปีก่อน จินนี่ที่น่ารัก แสนงอน  และปราดเปรียว

ทุกคนในบ้านดีใจที่เธอฟื้น  ในใจลึกๆทุกคนก็คาดหวังให้จินนี่ความทรงจำกลับมาได้เหมือนเดิม เขาสบตากับมัลฟอยสีหน้าเงียบขรึมลง แต่พยายามไม่ใส่ใจ เดินไปข้างๆน้องสาวแล้วปรับสีหน้ายิ้มให้น้องสาว


“จินนี่...น้องลงมาแล้ว...” เธอยิ้มจางๆ ก้าวลงจากบันไดขั้นสุดท้ายพอดี เดรโกยังประคองเธออยู่ข้างๆ
“เธออยากไปนั่งเล่นที่สวนหลังบ้าน”  เดรโกบอกแทน รอนพยักหน้า

“งั้นพี่ไปเตรียมเก้าอี้ให้ก่อนนะ...อยากได้ตัวไหนพี่จะเสกให้”
ถ้าสายตารอนมองไม่พลาดเขาเห็นแววตาน้องสาววูบหนึ่งก่อนหายไป
“ไม่ค่ะ....ฉันอยากเดินเล่น....ฉันนั่งมามากแล้ว” สายตาเธอมองออกไปนอกหน้าต่าง
แล้วทันใดนั้นรอนก็หันมองบนบ้าน เขาได้ยินเสียงแม่ร้องโวยวาย

“จินนี่...จินนี่...หายไป ลูกแม่ไปไหน...”
แล้วทันใดนั้นเองก็ได้ยอนเสียงข้างๆ ร่างอวบๆของแม่เขาในชุดกระโปรงเก่าๆ ปรากฏตัวไม่ไกล
“รอน รอนน้อง หายไป”

นางบอกลูกชายอย่างร้อนใจ จะร้องไห้อยู่แล้ว แต่ก็ชะงักค้าง เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นลูกสาวยืนข้างๆ ชายหนุ่มผมสีบลอน
“จินนี่...โถ...แม่คิดว่าหนู...” นางจะโผเข้าไปกอดลูกสาว แต่เธอขยับตัวหนี ขณะเดียวกันทั้งแฮรี่..หายตัวเข้ามาในห้องเช่นกัน เฮอร์ไมโอนี่ ในชุดเสื้อกันเปื้อนทำอาหารอยู่ โดยมีชามใบใหญ่ลอยอยู่ข้างๆ
“เกิดอะไรขึ้นครับ” แฮรี่ถามขึ้นมาอย่างร้อนรน มองไปที่นางมอลลี่

นางมองอย่างแปลกใจ หันดูเฮอร์ไมโอนี่ ที่ยืนที่หน้าห้องครัว
เฮอร์ไมโอนี่ยอ่งมองนางมอลลี่อย่างแปลกใจ ถามขึ้นมาอย่างอดสงสัยไม่ได้
“มีอะไรหรือค่ะ” นางมอลลี่รวบรวมสติก่อนบอก
“เมื่อกี้...แม่ไม่เห็นจินนี่อยู่...ข้างบน...แม่ก็เลยตกใจ...”
รอนสบตากับเพื่อน แล้วตอบแทน
“คือจินนี่อยากมาสูดอากาศข้างนอกบ้าง...เดรโกเลยพาลงมา”

แฮรี่สบตากับเดรโก แล้วมองมาที่จินนี่ ตั้งแต่เธอฟื้นวันนั้น เธอไม่ยอมพบเขาเลย ดูเธอหวาดกลัวเขามาก มันเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแทบเป็นบ้า แล้วยิ่งมาเห็นเธออยู่ข้างเดรโกแบบนี้ เขาชาไปทั้งหัวใจ

เดรโกหันหน้ามองหญิงสาวที่บีบแขนเขาแน่นขึ้น เขารู้ว่ามีสิ่งผิดปกติบ้างอย่างเกิดขึ้นกับหล่อน ตัวหล่อนสั่นเทา
“จินนี่..จินนี่เธอ เป็นอะไร..”
จินนี่มองหน้าทุกคนอย่างหวาดกลัว ทุกคนรับรู้ถึงสิ่งผิดปกติดวงตาเธอหวาดกลัว  ขยับเท้าหนี
“พวกคุณพวกคุณ...เป็นใครกันแน่...”
นางมอลลี่ดูลูกสาวตกใจโผเข้าหาลูกสาว แต่เธอกลับถอยหลังไปหลายก้าว

“จินนี่...” ทุกคนเรียกชื่อเธอเกือบพร้อมกัน จินนี่สบตทุกคน
“พวกคุณหายตัวได้....ไม่พวกคุณทำอะไรแปลกๆ ทำไมหม้อลอยได้”
น้ำเสียงเธอสั่นจนเห็นได้ชัด ทุกคนยิ่งเป็นห่วง เธอบิดมือตัวเองออกจากมือมัลฟอย
เฮอร์ไมโอนี่เดินมาใกล้ๆ คุณนายวีสลีย์

            “จินนี่..เออ..”
         “คนไม่ทำกันแบบนี้ พวกคุณไม่ใช่มนุษย์”  เธอโวยวาย
แฮรี่ถึงกับสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วถอนหายใจยาว

            “เออ...จินนี่ฟังก่อนนะ..คือ..” รอนกำลังหาคำพูดดีๆสักอย่าง อย่างน้อยเขาก้รู้สึกสบายใจแล้วบ้างที่รู้ว่าปัญหาคืออะไร รอนสบตากับแฮรี่อย่างลำบากใจ
“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอก...ยังไงล่ะ....พวกเราเป็นคน..ก็คงเป็นคนหรอกนะ..จริงไหม..แฮรี่..นายช่วยพูดอะไรบ้าง”

รอนขอเสียงสนับสนุน ทุกคนต่างอ้ำอึ้ง เรื่องนี้มันหนักหนากว่าที่ทุกคนคิดอีก รอนหันไปสบตามารดาเมื่อเพื่อนทุกคนต่างไม่มีใครเอ่ยปาก
นางมอลลี่มองลูกสาวแล้วเดินไปใกล้ๆ เธอมองอย่างชั่งใจไม่ถอยหนีแล้ว
“เราเป็นมนุษย์นะลูกเราทุกคนเป็นคน แต่เรามีพลังบางอย่างที่พิเศษมากมากๆ ที่คนธรรมดาไม่มีเท่านั้นเอง...พวกเราเป็นแม่มดพ่อมด...ทุกคนก็เป็น ลูกแม่ก็เป็น และเป็นคนที่เก่งมากด้วย”

ดวงตาหล่อนเบิกกว้างขึ้น หันไปทางอื่น
“ไม่...ไม่ใช่...ฉันไม่ใช่แม่มด...พวกคุณโกหก...ทุกอย่างไม่มีจริง”
ทุกคนตกใจเมื่อเห็นปฏิกริยาที่ต่อต้านรุนแรงของจินนี่ เธอเหมือนจะคลุ้มคลั่งเอาดื้อๆ มอลลี่โผเข้ากอดลูกสาว
“จินนี่...” เนื้อตัวเธอสั่นเทาเมื่ออยู่ในอ้อมกอดมารดา
“ไม่ใช่...ฉันไม่ใช่แม่มด...แม่..ไม่จริงใช่ไหม..น่ากลัวจังเลย...”

ทุกคนมองอย่างเงียบขรึม นางมอลลี่ขอบตาเริ่มแดงๆ แต่ยังฝืนยิ้มกับลูก
“ไม่หรอก...พวกเรา...แค่ล้อเล่นนะ...จินนี่..หนูไม่ต้องกลัวน่ะ...”
เฮอร์ไมโอนี่เดินมาใกล้ๆ สบตากับจินนี่ ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“เออ..จินนี่......มาเถอะเธออยากออกไปข้างนอกใช่ไหมฉันพาเธอไปเอง....ที่สวนหลังบ้านมีดอกไม้มากกมายเธอต้องชอบแน่ๆ”
เธอถอดผ้ากันเปื้อน วางพาดบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ แล้วเข้าจับแขนของจินนี่จากนางมอลลี่

ดึงออกมาเบาๆ จินนี่มองอย่างกล้าๆกลัว ก่อนเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ ออกไปที่สวนหลังบ้าน เมื่อคล้อยหลังทั้งสี่สสบตากัน นางมอลลี่ถึงกับมือปิดหน้าร้องไห้ออกมา นั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆอย่างหมดแรง
“โถ...จินนี่..ทำไมลูกแม่...เป็นแบบนี้ไปได้”
รอนเข้ามาปลอบใกล้ๆ
“เฮอร์มี่บอกว่าเธอเพิ่งฟื้นมา ความทรงจำยังไม่กลับมา ผมว่าพวกเราควรใจเย็นๆก่อน”

“แต่อาการเธอหนักกว่าที่เราคิด....” เดรโกเปรย สบตาแฮรี่
“เธอจำชื่อคนไม่ได้ยังไม่เท่าไหร่...แต่ทุกคนก็เห็น  เธอจำไม่ได้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นแม่มด..แล้วยังดูหวาดกลัวคาถาอีก”
แฮรี่บอกเสียงขรึมๆ หลังจากตกอยู่ในความเงียบพักใหญ่
“งดใช้คาถา...รอน...ทุกคน...พวกเราต้องงดใช้คาถาทุกอย่าง ห้ามใช้ให้จินนี่เห็น”
เสียงมารดาโพล่งมาอย่างเฉียบขาด รอนทำหน้าเหร่อหร่า
“แม่ห้ามพวกเราใช้คาถา...เออ..”

“ชั้นว่าคุณป้าพูดถูกนะ เมื่อกี้นายก็เห็นจินนี่เป็นยังไง เธอหวาดกลัวเมื่อเห็นพวกนายหายตัวมา ทุกอย่าง...อย่างน้อยอย่าเพิ่งทำให้เธอสะเทือนใจ”
เดรโกเสริม
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
รอนถึงกับเกาจมูกตัวเอง บ่นเบาๆ
“เฮ้ย...แล้วเราจะอยู่ได้โดยไม่ใช้คาถาได้ยังไง”
ชั่วครู่หนึ่งที่เดรโกหันไปสบตากับรอนพอดี เขาหัวเราะเบาๆ แต่รอนแสร้งมองไปทางแอรี่ที่ดูจิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อตัวเท่าไหร่
“ของแบบนี้ต้องใช้เวลา....”

นางมอลลี่พูดปลอบใจตัวเองเบาๆ เบนสายตาดูนาฬิกาที่บอกที่อยู่ทุกคน ใช่เมื่อก่อนมันเคยบอกที่อยู่ของแต่ละคนในบ้าน แต่บัดนี้มันเป็นแค่นาฬิกาตาย มันถูกทำพังโดยฝีมือรอนเมื่อสามปีก่อนที่ไม่มีชื่อของเพอซี่ปรากฏตลอดการณ์ รอนทำพังหวังว่าทุกคนจะลืมเรื่องเลวร้ายทั้งหมด เรื่องจินนี่ และเรื่องที่เพอซี่ไม่อาจกลับบ้านได้อีก แต่นางวีสลีย์ไม่ยอมให้ไปทิ้ง และไม่ยอมซ่อม นาฬิกาจึงตั้งอยู่แบบนี้ โดยไม่มีคนอื่นกล้ายุ่ง
รอนรู้ว่าในช่วงเวลาสามปีที่ก่อน ทุกคนผ่านช่วงเวลานั้นอย่างทรมาน เจ็บปวด และต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างสูง
โดยเฉพาะ แม่ของของเขาที่ต้องสูญเสียทั้งเพอซี่ และเกือบสูญเสียจินนี่ ในคราวเดียวกัน นางแทบเป็นบ้า และความหวังอันริบหรี่ก็เป็นกำลังใจให้ทุกคนผ่านพ้นช่วงเวลาที่เลวร้ายนั้นมาได้ เขามองออกลอดไปนอกหน้าต่างมองดูหญิงสาวสองคนที่ยืนกลางสวนดอกไม้ ท่ามกลางสายลมที่พัดอ่อนๆ เขาเชื่อว่าทุกคนก็จะผ่านอุปสรรคอีกครั้งไปได้เช่นกัน

******************************************