ความคิดเห็นที่ 1 และแล้ว เครื่องบินก็เหินฟ้าตามกำหนดเวลาโดยไม่ดีเลย์ให้นักเดินทางเสียอารมณ์และพี่ชายกะลูกศิษย์ของนักเดินทางบางคนไม่สามารถมาลักพาตัวนักเดินทางคนนั้นไปจากสนามบินได้ทัน ปิ่นปักผู้อยู่ในชุดเดินทางสีชมพูสดใสกำลังหลับตาสวดมนตร์ภาวนาขอพรคุณพระคุณเจ้าให้เธอสามารถรอดปลอดภัยไปพบเพื่อนซี้ที่อีกซีกโลกหนึ่งได้สำเร็จและไม่ต้องมีประสบการณ์เลวร้ายจากเครื่องบินและสภาพอากาศใดๆก็ตามที่พี่ชายของเธอและเจ้าหนูน้อยไซโคมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ก็เธอกลัวการเดินทางโดยเครื่องบินนี่นา มองไปทางไหนก็ฟ้ากะฟ้า อากาศโล่งๆทั้งนั้นจะให้หาอะไรยึดเหนี่ยวก็ไม่มี โอย... สาธุ แล้วหนูจะทำบุญตักบาตรเยอะๆนะคะคุณพระคุณเจ้า ขออย่างเดียวให้เจ้ากำปั่นเหาะลำนี้บินถึงอังกฤษโดยสวัสดิภาพก็แล้วกัน “ปัก เป็นอะไรครับ” เสียงเบาๆที่ข้างหูปลุกสาวร่างเล็กจากความคิดที่ชักฟุ้งซ่านเกินพิกัด ปิ่นปักลืมตาขึ้นหันไปมองคนข้างๆที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเกินความจำเป็นไปสักหน่อย สาวเจ้ากระแอมเล็กน้อยเพื่อเรียกความมั่นใจในตนเองกลับคืนมาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ “ไม่ต้องกระซิบก็ได้ค่ะ พุธแค่พูดให้ดังๆหน่อยปักก็ได้ยินแล้ว แล้วก็ก็ช่วยเอาหน้าไปห่างๆหน่อย” คำพูดที่ค่อนข้างแข็งของสาวเจ้าไม่ได้ทำให้หนุ่มหล่อน้อยใจสักเท่าไร ว่าแล้วเขาก็ยอมเอาหน้าไปห่างๆโดยดี “โอเคครับ” อ้อ.. ขอโทษที นั่นหมายถึงการที่เขาได้ขโมยจูบแก้มใสๆแล้วทีนึง “ออกไปห่างๆเลยค่ะ ไปโน่นเลย นี่ที่นั่งชั้นธุรกิจนะคะไม่ใช่ชั้นประหยัด แล้วไม่ต้องยื่นหน้าเข้ามาซะใกล้ขนาดนั้นอีก” ปิ่นปักพยายามทำเสียงดุเหมือนเวลาที่ดุนักเรียนแม้ว่าเวลานี้ใบหน้าของเธอจะแดงแปร๊ดและริมฝีปากก็ออกจะเหยเกเพราะเธอกำลังพยาย้ามพยายามให้สีหน้าดูจริงจังเคร่งขรึมในขณะที่ริมฝีปากทั้งบนทั้งล่างกำลังทรยศเธอจะยิ้มด้วยความเขินอายเสียให้ได้ พุธมองสาวน้อยของเขาแล้วหัวเราะชอบใจ “ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะคะ ไม่ขำค่ะเรื่องนี้ไม่ขำ” “โอเคครับปัก แต่บอกได้หรือยังว่าเมื่อกี้เป็นอะไร” “เอ่อ” หญิงสาวพยายามหาข้อแก้ตัวดีๆแต่คิดไม่ออก “ปวดหัว ปวดท้อง ปวดฟัน หรือว่าปวดห้องน้ำครับ” คนถามยังคงทำทะเล้นต่อไป “ไม่ใช่ทั้งนั้นล่ะค่ะ” “อ้าว อย่างอนสิครับ ผมแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง” “ปักไม่ได้งอน” น้ำเสียงของเธอยังคงดุ “แล้วปักก็ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น” “โอเคครับ ไม่เป็นก็ไม่เป็น ยอมแล้วครับปักอย่าดุผมนักสิ กลัวแล้วคะ...” แต่ก่อนที่พุธจะพูดคำว่า “ครับ” ได้จบเครื่องบินก็ตกหลุมอากาศจนเครื่องสั่น คุณครูผู้ทำเสียงดุมาตลอดก็ร้องกรี๊ดด้วยความตกใจบวกกับความกลัวที่มือยู่เป็นทุนเดิม ปิ่นปักหลับหูหลับตาเกาะแขนคนที่นั่งข้างๆแล้วบีบแน่นอย่างลืมตัว และเมื่อทุกอย่างกลับมาอยู่ในความสงบเรียบร้อยอีกครั้งหญิงสาวก็เลยได้รู้ว่าแขนอุ่นๆของคนนั่งข้างโอบไหล่เล็กๆของเธอไว้เรียบร้อยและใบหน้าหล่อเหลาที่จับใจเธอเหลือเกินนั่นก็อยู่ใกล้เธอยิ่งกว่าเมื่อครู่เสียอีก “ไม่เป็นไรแล้วครับปัก ไม่ต้องกลัวนะครับ” เสียงปลอบประโลมของเขาแผ่วเบาและอ่อนโยนเหลือเกิน เสียงของพุธช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย “ขวัญเอ้ยขวัญมานะครับ” สีหน้าของสาวเจ้าเหวอและบอกความหวาดกลัว พุธอยากจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของปิ่นปัก แต่ว่าเขากลับสงสารมากกว่าเพราะตอนนี้เป็นเธอเองที่ขยับเข้ามาใกล้และฉุดเขาให้เข้ามาชิด แรงกระชากของปิ่นปักเมื่อครู่นี้เยอะเกินกว่าที่เขาจะคาดว่าสาวร่างเล็กๆบางๆจะมี บางที...เขาคงต้องเชื่อที่คนชอบพูดกันเสียแล้วว่าคนลายมือขาดน่ะร้อยทั้งร้อยมือหนัก แต่ไม่เคยมีใครบอกสักหน่อยว่าสาวมือหนักเวลาขวัญเสียแรงจะเยอะขนาดไหน ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะกลัวการขึ้นเครื่องบินอย่างนี้ อืม... ปิ่นปักเป็นผู้หญิงที่มีอะไรที่คาดไม่ถึงเยอะจริงๆ “โอย...ปักอยากจะบ้าตาย” เธอครางออกมาจนได้ในขณะที่ยังคงเอียงศีรษะซบอกกว้างๆที่เขยิบมาจนชิดพนักวางแขนที่แยกเก้าอี้ตัวกว้างออกจากกัน “ตลอดอาทิตย์ก่อนเดินทางสองหนุ่มเขาจับมือกันไซโคปักจน... เฮ้อ มาเจอเข้าอย่างนี้ปักแย่เลย” “เจ้าซันเค้าหวงปักนี่ครับ ก่อนมาสั่งแล้วสั่งอีกแถมอาฆาตผมไว้น่าดู” น้ำเสียงของพุธมีแววเอ็นดูหลานชายจอมกวนมากกว่าจะรำคาญ แม้ว่าระยะหลังพ่อหนุ่มน้อยจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาเสียเหลือเกินก็ตาม “ตั้วเฮียก็พอกัน นี่ถ้าไม่ติดว่างานที่สวนยางไม่มีคนคุมป่านนี้คงมาด้วยแล้วค่ะ” หญิงสาวค่อยๆเบี่ยงตัวออกจากวงแขนอุ่นๆที่ทำให้เธออุ่นใจนั้นอย่างนุ่มนวล ก็นะ...เธอไม่อยากให้คนรักของเธอรู้สึกว่าเธอรังเกียจเขา ก็แค่ว่า.... ไม่อยากให้เขาได้ยินเสียงหัวใจที่ชักจะเต้นดังเป็นรัวกลองชุดสองกระเดื่องในอกข้างซ้ายของเธอเท่านั้นเองแหละ “ความจริงก็ดีนะครับ” “อะไรคะ” “ก็ที่พี่ชายปักกับหลานชายผมเข้ากันได้ดีไงครับ เวลาเราแต่งงานกันครอบครัวก็เข้ากันได้ดีไม่มีปัญหา” จุด.จุด.จุด. จู่ๆ โลกก็หยุดหมุน... แต่งงานงั้นหรอ! ว่าแล้วครูดุก็หน้าแดงแปร๊ดอีกรอบ “ปักเป็นอะไรไปครับ” “ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ” เธออุบอิบแล้วรีบหันไปมองวิวท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างข้างที่นั่งของเธออย่างสนอกสนใจเสียเหลือเกิน “อะไรกัน เดี๋ยวหน้าซีดเดียวหน้าแดง ปักนี่น่ารักจัง” พุธพูดพลางหัวเราะเบาๆ เขาชะโงกหน้าข้ามไปยังที่นั่งของเธอ “ท้องฟ้าสวยหรือครับปัก ทำไมท่าทางปักสนใจจัง” “ก็งั้นๆแหละค่ะไม่มีอะไรหรอก” “ไม่มีอะไรก็หันมาทางนี้สิครับ ผมว่าผมน่าสนใจกว่าวิวนั่นเยอะเลยนะ” “ปักชอบท้องฟ้าค่ะ” เมื่อพูดไปแล้วหญิงสาวก็ได้แต่เสียใจและอยากจะเอาคำพูดนั่นกลับมาเหลือเกิน เสียงหัวเราะสดใสของพุธดังอยู่เบื้องหลังอย่างที่บอกชัดๆเลยว่า ...ผมรู้นะว่าปักเขิน... .......................................... “พี่หมอ ทางนี้ค่า” เสียงของสาวน้อยในชุดเดินทางสีชมพูลั่นท่าอากาศยานจนคนหันมามองเลยล่ะหากเจ้าหล่อนไม่สนใจ ร่างบางวิ่งไปหาชายร่างสูงหน้าตาดีและสวมแว่นท่าทางอบอุ่นที่ยืนรออยู่ห่างๆอย่างรวดเร็ว หากคนที่กำลังจ้องมองปิ่นปักจนตาแทบทะลุออกจากเบ้าก็คือ พุธ ชาตินานนท์ คนที่มาด้วยกับเธอ คนที่...ปิ่นปัก.. ไม่รู้สักนิดว่าขี้หึงขี้หวงเป็นบ้าเลย “สวัสดีค่ะพี่หมอ” สาวเจ้ากระพุ่มมือไหว้อย่างน่ารัก ใบหน้ามีรอยยิ้มสดใสเบิกบานประดับอยู่ จนคนที่เดินตามเข้ามาสมทบชักไม่ค่อยพอใจ “เป็นไงบ้างคะ มาอยู่ได้ตั้งเดือนนึงแล้ว คุ้นกับอากาศรึยัง” “ก็ดีครับ เดินทางเป็นไงบ้างครับ” “แย่ค่ะ อากาศไม่ค่อยดีเท่าไร ปักเมาเครื่องแทบตาย นี่ถ้าไม่ใช่เพราะยายจอมเว่อร์อยู่นี่ให้ตายปักก็ไม่ยอมทรมานตัวเองอย่างนี้หรอก” ว่าแล้วปิ่นปักก็กระซิบกระซาบถามพี่หมอสุดหล่อของเธอ “แล้วพี่หมอกะยายเกรสล่ะคะไปถึงไหนแล้ว นี่คุณหนูเว่อร์เค้าเริ่มสงสัยปักแล้วล่ะค่ะว่าเป็นคนไปบอกพี่หมอให้มาหาเค้าที่นี่” นี่ปิ่นปักจะรู้ไหมนี่ว่านอกจากจะตาลุกเป็นไฟแล้ว ควันกำลังจะออกหูพ่อหนุ่มสุดหล่อที่ยืนอยู่ไม่ห่าง แน่นอนสาวเจ้าไม่รู้และเหมือนจะลืมไปแล้วว่าตนเองมากับใครเพราะกำลังสนใจคนตรงหน้า คนที่เธอเชียร์ให้ลงเอยกับเพื่อนสาว หากพี่หมอคณนาถ จิตแพทย์สุดหล่อกลับมีเซ้นส์ที่ดีกว่าเยอะ “อ้าว นี่ยังไม่แนะนำแฟนเราให้พี่รู้จักเลยน้องปัก” สาวร่างเล็กหันมาเหมือนเพิ่งนึกออก แต่แล้วเจ้าหล่อนก็ตบแขนพี่หมอสุดหล่อดังป้าบ ด้วยความเขินน่ะ ตอนนี้หน้าของปิ่นปักแดงแปร๊ดเข้ากับชุดของเธอมากเลยด้วย “ แหม พี่หมอพูดอะไรคะ แฟนเฟิน นี่คุณพุธค่ะ เพื่อนปัก” เอาเข้าไป ไอ้ความเขินของหล่อนกำลังจะฆ่าตัวคนพูดตายเพราะตอนนี้พุธ ชาตินานนท์เกิดอาการไม่พอใจอย่างหนัก อดีตเพลย์บอยอันดับหนึ่งชักโกรธขึ้นมาแล้ว เขายิ้มเย็นและแนะนำตัวเองอีกครั้ง “สวัสดีครับ ผมพุธ ชาตินานนท์ เพื่อนปัก ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณคงเป็นคุณคณนาถ ปักพูดถึงคุณให้ผมฟังบ่อยมากครับ” ปิ่นปักชักตงิดๆกับคำพูดแปลกๆของคนรัก ที่สำคัญหล่อนพูดชื่อคณนาถให้พุธฟังแค่สองครั้งเองนะ ครั้งแรกคือบอกว่าพี่หมอเป็นคนรู้จักของเธอกับยายเกรส สองก็คือพี่หมอจะมารับที่สนามบินและพาไปแฟลตที่เกสรบัวอยู่ “ยินดีที่ได้รู้จักครับ” น้ำเสียงของคณนาถบอกถึงความเป็นคนอารมณ์ดี เขาพอจะมองออกว่าเกิดอะไรขึ้น หากไม่ได้พูดออกมา “เอ ป่านนี้เกรสคงคอยแย่แล้วล่ะครับ เราไปกันเถอะ” แล้วก็เพราะความที่อยากเจอเพื่อนมากก็กลบความสนใจในเรื่องพุธไปเสียสิ้น ปิ่นปักรีบลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเธอ และพี่หมอก็เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะแย่งเอาไปลากเสียเอง สองหนุ่มสาวเดินคุยกันอย่างกระหนุงกระหนิงในสายตาของชายหนุ่มอีกคนที่ถูกทิ้งให้เป็นบุคคลที่สาม ตอนนี้นอกจากโกรธแล้วพุธยังน้อยใจปิ่นปักมากๆ เพราะฉะนั้นเขาจึงบอกทั้งสองเมื่อมาถึงด้านนอก “ผมขอตัวไปเช็คอินที่โรงแรมก่อนแล้วกันครับ พอดีพี่ชายผมฝากให้มาทำธุระด้วย คงจะไปกับพวกคุณไม่ได้” “อ้าว ไหนพุธบอกว่าจะไปกับปักก่อนไงคะ” ปิ่นปักสงสัย “อ๋อ พอดีพี่อังคารบอกให้ผมไปหาคนที่เขาติดต่ออยู่ด้วยก่อนน่ะ ผมลืมบอกปักไปล่ะมั้ง” “ตามใจค่ะ” เสียงสาวเจ้าอ่อนลง พยายามสุดฤทธิ์ที่จะข่มความรู้สึกน้อยใจที่ชักจะประดังประเดกันเข้ามา “ปักไปคนเดียวก็ได้” “แล้วเจอกันครับปัก” ว่าแล้วชายหนุ่มก็เอาของขึ้นรถแท็กซี่ไปอย่างไม่สนใจ ... ไม่สนใจจริงๆนะ ........................................................ “น้องปัก” “คะพี่หมอ” “เป็นอะไรไปครับ ใจลอยเชียว” หญิงสาวในชุดเดินทางสีชมพูส่ายหน้า อาการเหงาเกาะกุมจิตใจเต็มที่ เธอไม่เคยรู้สึกอะไรอย่างนี้มาก่อน “ปักไม่เข้าใจเขาเลยค่ะพี่หมอ ตอนแรกเขาบอกว่าจะมากับปักแล้วจู่ๆก็ทำท่าเหินห่างอย่างนั้น เฮ้อ...” “พี่ว่าบางทีอาจเป็นเพราะพี่ก็ได้นะ” ปิ่นปักหันมามองคณนาถเต็มตา ไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไร จะเป็นเพราะคณนาถไปได้ยังไงกัน “ช่างเขาเถอะค่ะ” เธอตัดบทง่ายๆ “ไปหาเกรสกันดีกว่า” ...................................................... มีต่อ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 5 ก.พ. 48 02:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ยายปัก!” “ยัยเว่อร์!” กรี๊ด! สองสาวโผเข้าหากันอย่างดีอกดีใจและคิดถึง ค่าที่ว่าไม่ได้เห็นหน้ากันมาเกือบห้าเดือน ... เห็นหน้ากันแบบตัวเป็นๆน่ะ ไม่นับรวมเห็นกันทางเว็บแคมเวลาออนเอ็มและเทเลคอนเฟอเรนท์แสนโอเว่อร์ “นี่แกผอมลงหรือเปล่าเกรส” ปิ่นปักทักเมื่อละอ้อมแขนของตัวเองออกจากร่างของเพื่อนสนิท “ฉันจำได้ว่าหล่อนเคยอวบกว่านี้นี่” “อ๋อ” เพื่อนตัวสูงเพรียวหัวเราะคิกคัก “สามกิโลมั้ง ไม่ค่อยได้กินดีอยู่ดีเหมือนตอนอยู่เมืองไทยนี่นา” “โอ้ย หล่อนจะผอมไปถึงไหนเนี่ย แค่นี้ก็เหลือแค่กระดูกอยู่แล้ว” “เอาน่า” เกสรบัวส่ายหัวด๊อกแด๊กพลางลากเพื่อนมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่จนน่าจะเรียกเตียงมากกว่า ค่าที่ว่าเป็นเบาะสี่เหลี่ยมสูงหนาและกว้างมากแต่นิ่มนั่งสบายที่ตั้งอยู่กลางห้อง “มานั่งนี่ดีกว่านะ พี่หมอคะ ฝากยายจอมยุ่งนี่เดี๋ยวเถอะ เกรสจะไปเอาขนมมาให้” “อะไรนะ ขนมหรอ” ปิ่นปักถามเสียงสูง “เออ ฉันเรียนทำอาหารอยู่ ตอนนี้เรียนทำขนมอบเป็นงานอดิเรก กลับไปถ้าตกงานจะเปิดร้านเบเกอรี่เล่นแก้เซ็ง” “พี่หมอคะ บอกปักหน่อยสิคะว่าไม่ได้ฝันไป” “ไม่ต้องมาพูดอย่างนี้เลยนะ” เกสรบัวแว๊ดเข้าให้ “พี่หมอยังบอกเลยว่าฉันทำอร่อย” “พี่หมอพูดเล่นหรือเปล่าน่ะ” เธอกระซิบกระซาบ คณนาถหัวเราะก๊าก “อืม ไม่ได้โกหกหรอก เดี๋ยวปักลองชิมสิ” เค้กฟองน้ำของเกสรบัวอร่อยเหมือนที่เจ้าตัวโฆษณาจนปิ่นปักไม่ค่อยอยากเชื่อ “ฉันหัดเข้าครัวมาตั้งแต่เด็กหรอกย่ะ” เพื่อนสาวของปิ่นปักพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งๆ “แต่ตั้งแต่มาคบกับหล่อนก็ไม่ค่อยได้เข้าแล้ว ก็ฉันไม่ต้องไปเป็นแม่บ้านของใครแล้วนี่” เป็นคำตอบที่เล่นเอาปิ่นปักสะอึกเพราะรู้สึกเหมือนกับว่าไปแตะต้องเรื่องบอบบางบางอย่างเข้าโดยไม่ตั้งใจ “โทษที” “ขอโทษอะไรเล่า” เกสรบัวหัวเราะคิกคัก “ความจริงน่าจะดีใจมากกว่าที่ต่อไปจะได้กินของอร่อยๆจากฉันอีกหลายอย่าง พี่หมอยังบอกว่าดีเลยที่ฉันกลับมาทำอาหารกินเองอย่างนี้ นี่ยังบอกว่าถ้าคุณนายไม่ยอมให้ฉันเปิดร้านจะยอมติดต่อให้ไปฝากขายที่โรงพยาบาลเลยนะ” “เอางั้นเลยนะคะพี่หมอ” “ใช่ ก็อร่อยขนาดนี้พี่ว่าขายได้อยู่แล้วล่ะ” คณนาถยืนยัน “ไม่ใช่แค่ขนมนะกับข้าวอย่างอื่นก็อร่อย” “เห็นไหมล่ะ” ปิ่นปักมองภาพของคนสองคนตรงหน้าแล้วค่อยยิ้มออกมาได้ เธอรู้สึกว่าความพยายามครั้งนี้ของเธอน่าจะเป็นผลดีกับเพื่อนรัก พี่หมอน่าจะดูแลเพื่อนได้ ไม่ทำให้ยายเกรสต้องเจ็บอย่างที่ใครบางคนเคยทำ ภาพเพื่อนหัวเราะ ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขปิ่นปักอยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป “แล้วคุณพุธล่ะปัก ไหนว่ามาด้วยกัน” สีหน้าของสาวในชุดชมพูหม่นไปนิดนึงแม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามปรับให้เป็นปกติโดยเร็วก็ตาม “มีธุระต้องไปทำให้พี่ชายเขาน่ะ” “อ้าว น่าเสียดาย แล้วเอามือถือมาหรือเปล่า เดี๋ยวต้องโทรไปเซย์ฮัลโล่สักหน่อยแล้วก็ลากมากินข้าวด้วยกัน” เกสรบัวหมายมั่นปั้นมือ ในบรรดาพรรคพวกสามสี่คนของปิ่นปัก คนที่มีท่าทียอมรับพุธได้มากที่สุดดูจะเป็นคุณหนูเว่อร์ อาจเป็นเพราะว่าตีกอล์ฟด้วยกันล่ะมั้งเลยถูกคอกันง่ายหน่อย “ไม่ต้องหรอก รบกวนเขา” “อ้าว” “จริงๆนะ” ปิ่นปักพยายามทำเสียงให้แช่มชื่น “ไม่ต้องโทรไปหาเขาหรอก” อีกด้านหนึ่ง พุธ ชาตินานนท์กำลังนั่งกินสเต็กชิ้นเบ้อเริ่มตามลำพังในห้องพัก ลักษณะการตัดชิ้นเนื้อบอกได้ดีว่าชายหนุ่มหงุดหงิดแค่ไหน มันแย่จริงๆที่ปิ่นปักทำอย่างนี้กับเขา ทำอะไรน่ะหรือ? ก็ทำเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตนอยู่ในโลกของเธออย่างนั้นแหละ นอกจากนี้ยังไปสนิทสนมกระหนุงกระหนิงกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่พี่ ไม่ใช่น้อง ไม่ใช่นักเรียน ไม่ใช่เจ้าซัน และที่สำคัญไม่ใช่เขา ไม่แนะนำเขาให้หมอนั่นรู้จัก ไม่ยอมรับว่าเขาเป็นแฟน ... ข้อสุดท้ายนี่สำคัญมาก เธอไม่ยอมรับว่าเขาเป็นแฟน เป็นคนรัก เป็นคนที่คิดจะแต่งงานด้วย แถมยังไม่แคร์ว่าเขาจะไปไหน ไม่รั้งเขาไว้ให้ไปด้วยกัน นี่ถ้าปิ่นปักพูดคำเดียวว่าอยากให้เขาไปกับเธอ แน่อยู่แล้วต่อให้พี่ชายสั่งให้ไปธุระจริงๆเขาก็จะโทรไปเลื่อนนัดเพื่อไปกับเธอ แต่เธอดันพูดว่า “ตามใจ” คำที่บอกว่าเธอไม่มีเยื่อใยอะไรกับเขาเลยสักนิด ให้ตายเถอะปักทำอย่างนี้กับเขาได้ยังไงกัน พุธเข่นเขี้ยวเมื่อนึกว่าป่านนี้เธอคงจะสนุกสนานอยู่กับเพื่อนรักและไอ้หมอนั่น สามคนนั้นอาจจะไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน อาจจะเป็นอาหารจีนที่ปิ่นปักชอบก็ได้ ในขณะที่เขาต้องมานั่งหง่าวกินสเต้กอยู่คนเดียวอย่างนี้ ไม่ดีกว่า เรื่องอะไรเขาจะนั่งนึกแล้วให้ความคิดของตัวเองฆ่าตายแหงแก๋ในห้องพักที่สุดแสนเหงาอย่างนี้ด้วย ว่าแล้วพุธก็คว้าโทรศัพท์มือถือมากดเบอร์ที่เมมไว้เบอร์แรกสุด love ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และ The number is busy, please try again later. Thank you. และ ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และ The number is busy, please try again later. Thank you. และ ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และ ขออภัย ขณะนี้ไม่สามารถติดต่อหมายเลยนี้ได้ The number you’re calling is ... อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมน่ะหรือ? มาดูอีกด้านหนึ่งของสายโทรศัพท์ที่คุณมองไม่เห็นกันดีกว่า “ตอนนี้หนูอยู่ที่แฟลตยายเกรส ก็หนูบอกตั้วเฮียแล้วไงว่ามานี่หนูมาอยู่กะเกรส” น้ำเสียงของสาวน้อยหงุดหงิด “อะไร... พุธ? เค้าก็ไปทำงานของเขาสิ พี่อังคาร พ่อเจ้าซัน หลานรักตั้วเฮีย พี่ชายเขาสั่งให้มาทำงาน นี่พอลงจากเครื่องพี่หมอมารับแล้วก็แยกกันเลย หนูก็มาที่แฟลตเขาจะไปไหนก็ไม่รู้หรอก” ปิ่นปักเดินวนไปวนมาเหมือนหนูติดจั่น “พี่หมอเป็นใคร... ก็พี่หมอคณนาถไง ตั้วเฮียเคยเจอแล้วนี่ เค้ามาดูงานที่นี่สองเดือน อะไรนะ...อย่ามาพูดมากนะเฮีย หนูกะพี่หมอเนี่ยนะ ไม่ๆๆๆๆๆ ไม่เด็ดขาด ไม่ต้องมาพูดจาอกุศลอย่างนี้ ยังไงหนูก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก หนูชอบของหนูอย่างนั้นไม่ต้องมาเสียเวลาพูดให้ยาก” และเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ.... ติ๊ก... ติ๊ก... ติ๊ก... เป็นชั่วโมง ติ๊ก... ติ๊ก... ติ๊ก... “นี่รู้ตัวหรือเปล่าว่าตั้วเฮียกะลังโทรข้ามประเทศ ระยองลอนดอนนะคะไม่ใช่ระยองกรุงเทพ ถ้าบิลค่าโทรศัพท์เดือนนี้ออกมาก็ไม่ต้องมาว่าหนูด้วย แค่นี้นะคะ หนูจะไปนั่งเม้าท์กะยายเกรสแล้ว ฝากสวัสดีแม่กะป๋าด้วย แค่นี้นะ สวัสดีค่ะ” ว่าแล้วเพื่อความแน่ใจปิ่นปักก็ปิดมือถือซะเลย เธอไม่รู้สักนิดว่าทำให้คนบางคนเป็นบ้าไปแล้ว มีต่อ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 5 ก.พ. 48 02:41:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าวันต่อมาสองสาวยังคงหลับใหล ปิ่นปักนอนอยู่ในห้องนอนของเกสรบัว เมื่อคืนทั้งสอนคุยกันจนเกือบสว่าง ที่ทำได้ขนาดนั้นเป็นเพราะปิ่นปักกำลังอยู่ในช่วงเจ็ทแล็ก พอเช้าขึ้นอีกซีกโลกนึงมันก็มืดพอดีสาวเจ้าก็เลยนอนต่อตามเวลาปกติในประเทศไทยไปโดยไม่รู้สึกอะไร ในขณะที่เกสรบัวไม่ยอมตื่นเพราะเล่นนอนตอนสว่างที่ไหนจะลุกขึ้นได้ ส่วนอีกด้านหนึ่งพุธ ชาตินานนท์ก็เจ็ทแล็ก แต่ว่าเหตุผลที่จริงมากกว่านั้นก็สืบเนื่องมาจากสุราที่ไม่ได้มาเป็นระยะแต่มาทีเดียวเป็นสิบขวด ขวดเปล่าของเหล้าขวดเล็กวางเกลื่อนบนพื้นข้างเตียงนอน เอาเป็นว่ามินิบาร์ก็ทำให้เมาได้ก็แล้วกัน เกือบเที่ยง... เกสรบัวตื่นก่อนปิ่นปัก หญิงสาวจัดการอาบน้ำแต่งตัวและเตรียมอาหารใส่กล่องไว้ให้เพื่อนที่ยังไม่ตื่นนอนพร้อมเขียนโน้ตแปะไว้บนฝาตู้เย็นแล้วเจ้าหล่อนก็ตัวปลิวออกจากแฟลตไป บ่ายโมง... ปิ่นปักงัวเงียลุกขึ้นมาจากที่นอน “ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” สาวร่างเล็กถามตัวเองพลางมองไปรอบๆตัวห้องนอนที่ไม่คุ้นตา จนไปสะดุดเข้ากับมุมหนึ่งของห้องที่พี่หมีพูห์ตัวโตสีเหลืองอ๋อยใส่เสื้อแดงแจ๋นั่งยิ้มร่ามือหนึ่งควักกระปุกน้ำผึ้งยึดครองอยู่ “อ๋อ ห้องยายเกรสนี่เอง งั้นที่นี่ก็อังกฤษสินะ” ปิ่นปักนั่งนิ่งอยู่บนเตียงกว้างอีกสักพักเพื่อรอให้สติสัมปชัญญะกลับมาครบ จึงเริ่มจัดการเรื่องส่วนตัวของตัวเอง เมื่อออกมาที่ครัวจึงพบกระดาษที่แปะอยู่บนตู้เย็น “ไปห้องสมุด ตอนเย็นเจอกัน หรือไม่ก็โทรเข้ามือถือ กุญแจอยู่หลังตู้เย็นถ้าจะไปไหนก็ล็อกห้องแล้วเอากุญแจติดตัวไปด้วย มีกุญแจสำรองแล้ว อาหารอยู่ในตู้เย็น เอาออกมาอุ่นนะ ฉันเอง, เกรส” “อะไรนี่ คนอุตส่าห์มาหาทั้งทีดันทิ้งเพื่อนไปหอสมุดซะได้” คุณครูดุบ่นตุ้บตับ “เมื่อคืนพูดซะดิบดีว่าจะพาไปโน่นไปนี่ เอาเข้าจริงก็ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว” หญิงสาวเปิดตู้เย็น กวาดตามองสารพัดของสดและของแห้งต่างๆที่วางเรียงอยู่อย่างเป็นระเบียบก่อนจะพบกล่องใส่อาหารพลาสติกใสบรรจุสลัดผักและสปาเก็ตตี้ไว้ เธอหยิบออกมาอุ่นในไมโครเวฟก่อนจะจัดการจนเกลี้ยง เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้ก็เถอะ เรื่องกินจุปิ่นปักไม่เคยเป็นรองใคร พุธยังเคยพูดเลย “โอ้โห” ชายหนุ่มทำตาโต “ทำไมวันนี้ปักเจริญอาหารจังครับ” คนกำลังเจริญอาหารหยุดกึก เพิ่งสำนึกว่าไม่ได้อยู่กับเพื่อนสนิทหรือครอบครัวแต่เป็นหนุ่มที่เพิ่งคบกันได้ไม่เท่าไร ใบหน้าขาวใสเปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้มทันควัน พุธยิ้ม “อ้าว เลยหยุดเลย กินต่อสิครับ ผมชอบดูปักกินข้าวจัง เห็นแล้วรู้สึกว่าอาหารอร่อยขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย” “หรอคะ” หญิงสาวถาม ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรว่าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามพูดจริงหรือว่าพูดไม่ให้เธอเขินกันแน่ “จริงสิครับ ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่ผมเจอกินข้าวเหมือนแมวดม ผมเลยกินไม่ลงไปด้วย แต่เวลากินกับปักทีไรกลับรู้สึกว่ากับข้าวอร่อยน่ากินไปหมด” “หรอคะ” คำถามเดิมแต่น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ “โอ๋ย อย่าทำเสียงดุอย่างนั้นสิครับปัก ขอโทษครับต่อไปผมจะไม่พูดถึงคนอื่นแล้ว อย่าโมโหนะครับ” “ปักแค่ถามเฉยๆไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ” “แต่สายตาปักยังกับน้ำแข็งเลยนี่ครับ ไม่เอาแล้ว ต่อไปไม่พูดแล้วครับ กินข้าวกันเถอะครับ นะๆ” แล้วพุธก็ก้มหน้าก้มตาตักกับข้าวใส่จานเธอเป็นการใหญ่เป็นอันว่ายุติบทสนทนาเรื่องการกินข้าวมากไว้เพียงแค่นั้น ....ว่าแต่ตอนนี้คุณจะกินข้าวอยู่กับใครนะพุธ สาวร่างเล็กได้แต่นึกในใจ ไม่กล้าโทรไปหาเขาด้วยเกรงว่าจะไปขัดจังหวะการทำธุรกิจของคนรัก .... ว่าแต่จู่ๆ น้ำตาทำไมหยดลงบนจานชามที่เต็มไปด้วยฟองของน้ำยาล้างจานในอ่างได้ก็ไม่รู้ ปิ่นปักกลั้นสะอื้นแต่เหมือนกับว่าเธอจะหยุดตัวเองไม่ได้ คราวนี้กลายเป็นว่าเธอกำลังร้องไห้เสียงดังให้กับความรู้สึกเหงาที่เกาะกุมหัวใจอย่างกะทันหัน หญิงสาวได้แต่ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้เพราะมือทั้งสองข้างไม่สามารถยกขึ้นมาเช็ดน้ำตา “ยายเกรสบ้า ทิ้งเพื่อน เห็นหนังสือดีกว่าเพื่อน โฮ................” สาวเจ้ารำพันในขณะที่มือสองข้างล้างจานชามอย่างคล่องแคล่ว “พุธก็บ้า บอกว่าจะพาไปโน่นไปนี่ ไม่ทันไรก็ทิ้งกัน ทำไมทำกันอย่างนี้นะ บ้าที่สุด” เมื่อจานชามกองโตถูกล้างและคว่ำเรียบร้อยน้ำตาของปิ่นปักก็เหือดแห้ง หญิงสาวเดินมานั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟากลางห้อง เปิดโทรทัศน์เป็นเพื่อน ก่อนจะตัดสินใจหยิบดีวีดีภาพยนตร์เรื่อง Elizabeth มาใส่เครื่องเล่น ...โชคดีนะที่เจอดีวีดีแผ่นนี้ตอนกินสปาเก็ตตี้เสร็จแล้ว ปิ่นปักนึกถึงตอนที่ดูเรื่องนี้ครั้งแรกที่บ้านที่ระยอง เธอกำลังกินสปาเก็ตตี้ที่ราดซอสมะเขือเทศเพิ่มแทบหมดขวดตามความชอบส่วนตัว และรู้สึกว่าอร่อยมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะตอนท้ายๆเรื่องที่ฆ่ากันเลือดสาดจอ ผลน่ะหรือ ...ก็แค่อร่อยจนกินต่อไม่ได้เลยน่ะสิ หนังจบเรื่อง...เพื่อนซี้ก็ยังไม่กลับมา สาวร่างเล็กไม่คิดอยากจะหยิบดีวีดีเรื่อง Breave Heart มาดูต่อ ด้วยว่าเจ้าหล่อนรู้สึกเต็มอิ่มกับเลือดและการฆ่าฟันกันแล้ว ด้วบเหตุนี้เลือกที่จะเอนหลังลงบนโซฟาก่อนหลับไปในที่สุดด้วยความอ่อนเพลียที่ยังไม่หายจากการเดินทางข้ามทวีปเมื่อวันวาน เวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้ รู้แต่ว่ามีใครคนหนึ่งไขประตูเข้ามาในห้องเสียแล้ว ....ก็.... ตอนเกสรบัวออกไป เธอล็อกห้องเอาไว้ชั้นเดียว พอปิ่นปักตื่นก็ไม่ได้มาสำรวจที่ประตูห้อง ไม่ได้มาจัดการคล้องโซ่ หรือล็อกกลอนอีกสามชั้น ดังนั้นไม่แปลกที่คนข้างนอกจะไขกุญแจเข้ามาได้ง่ายดาย ภาพของผู้หญิงร่างเล็กบางใส่เสื้อยืดสีฟ้าใสพอดีตัวกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าที่กำลังหลับใหลไร้สติอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ไม่มีพนักพิงในสายตาของผู้หญิงด้วยกันอาจจะแสนธรรมดา ไม่สะดุดตาและหลายคนคงพร้อมที่จะมองผ่านเลย แต่...ถ้าหากเป็นในสายตาของผู้ชายที่เข้ามาคนนั้น ภาพดังกล่าวแสนจะน่ารักน่ามองจนไม่อาจจะละสายตาไปได้แม้แต่เสี้ยววินาที ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่ผู้เข้ามาใหม่จะนั่งลงเคียงข้างร่างบางที่กำลังหลับใหลและถือโอกาสนี้จุมพิตอย่างอ่อนโยนลงบนกลีบปากนุ่มสีชมพูระเรื่อคู่นั้น แบบเดียวกับที่เจ้าชายจุมพิตเจ้าหญิงออโรราเพื่อปลุกให้เธอฟื้นตื่นจากนิทราอันยาวนานที่เกิดจากคำสาปของแม่มดใจร้าย จุ๊บ... แม้จะเป็นเพียงสัมผัสที่แผ่วเบาเพียงเสี้ยววินาที หากผลของมันก็มากพอที่จะทำให้คนที่หลับใหลคืนสติ ถ้าเป็นในนิทาน เจ้าหญิงจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวานและเรื่องก็จะแฮปปี้เอนดิ้งใช่ไหมล่ะ หุหุ...แต่งานนี้กลายเป็นว่า “กรี๊ด ไอ้โรคจิต” และ เพี๊ยะ! “อย่าตายดีเลยแก!” คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าเจ้าชายพุธเจออะไรจากการปลุกเจ้าหญิงปักให้ตื่นบรรทม มีต่อ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 5 ก.พ. 48 02:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มืดแล้ว หลังจากที่ทุกคนกินข้าวกันอิ่มหนำสำราญ เกสรบัว ปิ่นปัก และพุธกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โซฟา โดยที่คุณหนูเว่อรนั่งอยู่บนสตูว์ตัวใหญ่ข้างๆโซฟาที่พุธนั่งอยู่กับปิ่นปัก ตอนนี้คู่รักเคลียร์เรื่องข้องใจเล็กๆที่ทำให้งอนกันไปหนึ่งวันเรียบร้อยแล้ว จึงไม่แปลกที่ทั้งคู่จะนั่งใกล้กันและมองกันด้วยสายตาหวานฉ่ำอีกครั้ง “ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะยัยเกรส” ปิ่นปักสวมวิญญาณครูดุปรามเพื่อนรักที่กำลังขำอย่างเอาเป็นเอาตายไม่เลิก “เป็นหล่อนจะไม่ตกใจหรอจู่ๆก็มีไอ้หน้าไหนไม่รู้มาจูบน่ะ” “ไม่เอาน่าปัก ไอ้หน้าไหนไม่รู้ของปักน่ะผมนะ” “ก็นั่นแหละ ถ้าเกิดไม่ใช่พุธล่ะคะ” คราวนี้เธอหันไปล้งเล้งใส่คนรักที่นั่งข้างๆและถือวิสาสะโอบเอวเธออยู่ “จะไม่ให้ปักป้องกันตัวเลยหรือไง เอามือออกไปเลยนะคะ ไม่ต้องมาฉวยโอกาส” “ครับๆ ผมผิดเองครับ ขอโทษครั้งที่ห้าสิบสี่ครับ” “นั่นแหละค่ะ สมควรแล้ว” ปิ่นปักค่อยอารมณ์ดีขึ้น แต่ยังหัวเสียนิดๆที่เพื่อนสนิทยังไม่ยอมหยุดหัวเราะ เธอหันไปสำทับ “ฉันไม่ใช่หม่ำ จ๊กม๊กนะ เลิกขำได้แล้ว” “จะให้เลิกขำได้ไงล่ะ” เกสรบัวยังหัวเราะคิกคัก “หล่อนดันทำให้ฉันนึกถึงสมัยเราอยู่หอด้วยกัน” “หยุดเลยนะ” ปิ่นปักคำราม “ไม่ต้องพูดต่อ” “อะไรหรือครับ” “ก็...” เพื่อนสาวของปิ่นปักทำหน้าเจ้าเล่ห์ “จะให้เล่าดีไหมปัก” “ไม่ต้องนะ” คราวนี้สาวร่างเล็กกรี๊ดลั่นและทำท่าว่าจะวิ่งไปอุดปากเพื่อนรัก ถ้าหากว่าแขนของคนรักจะไม่รัดเอวเธอแน่นขนาดนี้ เจ้าหล่อนเลยได้แต่ขู่ “ถ้าพูดเราเลิกคบกันจริงๆนะยายเกรส นี่ฉันอุตส่าห์ไม่โกรธนะที่แอบเอากุญแจห้องไปให้อีตาโรคจิตน่ะ” “โอเคๆไม่พูดก็ได้” เกสรบัวยกมือขึ้นทำท่าเหมือนยอมแพ้ ในขณะที่ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของหล่อนไม่ได้บอกอย่างนั้นสักนิดเดียว “เอาไว้คุณพุธเจอเองก็แล้วกัน” “อะไรครับ” “อย่าเชียวนะแก” คราวนี้ปิ่นปักแทบกรี๊ด เกสรบัวหลิ่วตาและพูดเสียงใส “หลังแต่งงานก็รู้เองล่ะค่ะ เพราะนิสัยบางอย่างของคนเราเปลี่ยนกันยาก และไอ้เรื่องแบบนี้คงจะแก้ไม่หายตลอดชีวิต” “ไม่ถึงตาแกมั่งให้มันรู้กันไปยายเว่อร์เอ้ย” ปิ่นปักได้แต่เข่นเขี้ยว ในขณะที่เพื่อนก็ยังหัวเราะลั่น หันมามองพุธ...เฮ้อ....เธอต้องรีบหลบตาหันหน้าหนีไปไกลๆ หากพุธยังตามมากระซิบใกล้ๆ “ผมชักอยากรู้ขึ้นมาจริงๆแล้วสิปักว่าหลังแต่งงานผมจะได้เจออะไร” ให้มันได้อย่างนี้สิ.... คนตัวเล็กได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ แล้วความหวังของปิ่นปักก็เป็นจริงจนได้ อ้อ... เรื่องไปเที่ยวน่ะ อย่าคิดมาก ตลอดห้าวันที่เหลือพุธพาเธอไปเที่ยวทั่วลอนดอนตามที่สัญญาไว้ ตามลำพัง..สองต่อสองซะด้วย เพราะอะไรน่ะหรือ? “หล่อนไปกับคุณพุธเหอะ” เกสรบัวพูดพลางทำหน้าเมื่อย “ฉันจะไปหอสมุด งานการฉันต้องทำเยอะแยะ” “จะหลบพี่หมอใช่ไหมล่ะ” ปิ่นปักคาดคั้น “เฮ้ย ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ขี้ขลาดอย่างนั้นหรอกน่า ฉันแค่อยากไปค้นข้อมูลอะไรอีกนิดหน่อย จะได้ทำวิทยานิพนธ์เสร็จไวๆไงล่ะ อีกอย่าง ฉันขี้เกียจไปเป็นกขค.ของใคร” “อย่าเบี่ยงประเด็นย่ะ ฉันเห็นนะว่าหล่อนหลบพี่หมอ พอพี่หมอชวนไปโน่นไปนี่ต้องบอกมีนัดกะโปรเฟสเซอร์ทุกที” “เปล๊า” จำเลยของครูดุพูดเสียงสูง “เอาที่ไหนมาพูดล่ะ ฉันนัดไว้จริงๆนี่ โปรเฟสเซอร์ไม่ค่อยมีเวลา นัดได้เวลาไหนก็ต้องเอาทั้งนั้นล่ะย่ะ รีบๆไปเหอะน่า ป่านนี้คุณพุธมารอแล้ว” “ยังย่ะ ถ้ามาแล้วฉันก็ต้องรู้สิ นี่โทรศัพท์ยังไม่ดังเลย อย่ามาไล่กันนะ ฉันถามจริงๆเหอะเกรส พี่หมอไม่ดีตรงไหนถึงได้หนีเขาขนาดนี้น่ะ” “ไม่ใช่นะ พี่หมอก็ดีน่ะแหละ เค้าเป็นคนดีใครๆก็รู้ ฉันก็รู้เหมือนที่หล่อนรู้ เพียงแต่ว่าจะให้ฉันคิดกับเขาอย่างที่อยากจะให้ฉันคิดกันฉันก็ไม่ไหว ฉันยังต้องการเวลาสำหรับตัวเองอีกสักหน่อย อย่าลืมสิ ฉันเพิ่งกลับมาเป็นตัวของตัวเองได้ไม่นานเลยนะ อย่าเพิ่งให้คิดถึงคนอื่นมากนักเลย” “พี่หมอรักหล่อนนะเกรส” “ฉันก็รักพี่หมอเหมือนกันนั่นแหละ” เกสรบัวตอบทันทีเหมือนกัน ก่อนจะทำท่าพระพุทธรูปปางห้ามญาติ “แต่ว่าอย่างพี่ชายย่ะ แค่พี่ชาย จะให้พัฒนาเป็นอย่างอื่นที่มากกว่านี้ไม่ไหวหรอก หล่อนอาจจะว่าฉันบ้าแต่ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ ถ้ารักก็คือรัก แต่ไม่รักก็คือไม่รัก” “ตามใจก็แล้วกัน” เสียงโทรศัพท์มือถือของปิ่นปักดังขึ้น “อืม ไปเหอะ คุณพุธคงมารับแล้วล่ะ” “โอเค ไม่ไปด้วยแน่นะ” “เออ บอกว่าต้องไปมหาลัยไงล่ะ” “ตามใจ” ด้วยเหตุนี้ ปิ่นปักจึงไปเที่ยวกับคนรักสองคน ทั้งสองไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆอันเป็นจุดท่องเที่ยวของลอนดอน เป็นต้นว่า พระราชวังเคนซิงตัน มหาวิหารเซนต์ ปอล พระราชวังบักกิ้งแฮม หอนาฬิกาบิ๊กเบน อาคารรัฐสภา ล่องแม่น้ำเทมส์ชมทัศนียภาพริมฝั่ง จตุรัสทราฟัลการ์ สวนสาธารณะไฮด์ปาร์ค พิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้งมาดามทุสโซ โรงละครเดอะโกลบ ทาวเวอร์บริจ และ ทาวเวอร์ออฟลอนดอน...ที่ซึ่งเรื่องแสนโรแมนติกเรื่องหนึ่งเกิดขึ้นและประทับอยู่ในความทรงจำของคนสองคนตลอดชีวิต มีต่อ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 5 ก.พ. 48 02:47:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หลังจากเข้าไปชมเครื่องเพชรในพิพิธภัณฑ์กันเรียบร้อยแล้วปิ่นปักและพุธก็เดินเล่นกันอยู่ด้านนอกของหอคอยลอนดอนอันเลื่องชื่อ “ที่นี่ไงคะที่แอนโบลีนถูกขังไว้หลังจากที่เฮนรี่ไม่ต้องการเธอแล้ว” ปิ่นปักคุยจ้อ เธอกำลังอินกับบรรยากาศและสถานที่เป็นอย่างมากแม้ว่าโดยรอบนั้นจะเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวมากมาย ดูเหมือนว่าความคิดของสาวร่างเล็กในชุดสีสันสดใสจะล่องลอยไปยังช่วงเวลาที่ผ่านเลย ผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่งที่สามีหมดรักถูกทอดทิ้งไว้ ณ ที่แห่งนี้ รอวันที่จะถูกตัดสินประหารชีวิตโดยคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี “น่าสงสารเธอนะคะ” สาวร่างเล็กรำพึง ดวงตามีแววเคลิ้มเศร้า “แอนโบลีนจะรู้สึกยังไงที่คนรักทำกับเธออย่างนั้น จะเศร้าเสียใจแค่ไหนก็ไม่รู้” มือใหญ่ที่กุมมือเล็กนั้นไว้บีบกระชับ พุธก้มลงกระซิบข้างๆหูคนรักของเขาเบาๆ “ไม่รู้สิครับ แต่ที่แน่ๆคือผมไม่ใช่เฮนรี่ และปักก็ไม่ใช่แอนโบลีน ถ้าผมจะรักใครสักคน ผมจะไม่มีวันทรยศคนที่ผมรักเด็ดขาด” “คะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา สบตาคนรักด้วยสายตางุนงง พุธยิ้มให้กับสาวน้อยของเขาอย่างอ่อนโยน “ผมหมายความว่าผมไม่มีวันทรยศปักไงครับ” “คะ” “ว่าแต่...คราวนี้ก็อยู่ที่ปักแล้วล่ะครับว่า...” ไม่ทันได้พูดจบ มือเล็กขาวของปิ่นปักก็ไปปิดปากของพุธไว้ “อย่าเพิ่งพูดค่ะ” “ทำไมล่ะครับ” หญิงสาวยิ้มอายๆก่อนจะตอบเสียงเบา “ปักไม่อยากได้ยินคำรักหวานๆในที่ที่ได้ชื่อว่าผีดุที่สุดที่หนึ่งในอังกฤษนี่คะ” “ตกลงครับ” พุธพูดพลางหัวเราะ “งั้นเราไปที่ไหนกันดีล่ะครับ” “ไม่รู้สิคะ พุธคิดว่าที่ไหนดีล่ะ” “ผมว่า...” ชายหนุ่มพยายามคิดหาสถานที่ดีๆที่เหมาะแก่การบอกรัก “เราไปที่เวสมินเตอร์แอบบี้กันเถอะปัก” ว่าแล้วชายหนุ่มก็จูงมือสาวเจ้าให้เดินเร็วๆไปที่รถเช่าสีเขียวคันเล็ก “อะไรนะคะ” ปิ่นปักร้องเสียงหลง พุธหันมาส่งยิ้มที่แสนจะจับใจสาวปักจนแทบละลายไปทุกครั้ง “ผมจะสารภาพรักและขอปักแต่งงานในบ้านของพระเจ้าไง เท่านี้ก็ไม่มีผีแล้วดีไหมครับ” “ฉันเล่าให้หล่อนฟังคนเดียวเท่านั้นนะยายเกรส” ปิ่นปักกระซิบกระซาบเพื่อนรักขณะที่ทั้งสองอยู่ตามลำพังในห้องน้ำหญิงที่ท่าอากาศยาน วันนี้คือวันที่ปิ่นปักจะเดินทางกลับประเทศไทย “โอเค หล่อนเล่าให้ฉันฟังคนเดียว” เกสรบัวพยักหน้าหงึกหงัก “ว่าแต่ตกลงแต่งกับเขาหรือเปล่า” สาวร่างเล็กยิ้มเขิน ยืนบิดไปบิดมา ฟาดตุ้บไปที่บ่าของเพื่อน “บ้า ถามอะไรก็ไม่รู้” “เอาเป็นว่าไม่ตกลงใช่ป่ะ” “บ้า” ปิ่นปักยังย้ำคำเดิมๆและฟาดตุ้บลงมาอีกครั้งเล่นเอาเพื่อนแทบไหล่ทรุด ผั่วะ! คราวนี้เป็นเพื่อนรักฟาดกลับบ้าง เกสรบัวบ่น “มือไม่ใช่เบานะยะหล่อน ฟาดมาได้ ตกลงหรือไม่ตกลงก็พูดออกมาชัดๆสิ” “บ้า” คำตอบเดิม แต่คนพูดยั้งมือไว้ทันเพราะเพื่อนก็มือหนักไม่ต่างกันเท่าไร “คิดเอาเองก็แล้วกัน ไม่บอก” “ไม่บอกก็ไม่บอก  เชอะ” “เหอะน่า ฉันยังไม่อยากรีบมาก เพิ่งอายุไม่เท่าไรเอง” “ก็ไหนเคยบอกว่าพวกเราน่ะอายุไม่น้อยแล้วไงล่ะ” “ก็...” คุณครูพยายามคิดหาทางออก “ช่างมันเหอะ ดูๆกันไป” “ดูๆกันไป” เกสรบัวทวนคำตอบของเพื่อนพลางยิ้มกริ่ม เธอไม่เชื่อหรอกว่าคำตอบของปิ่นปักจะเป็นเพียงแค่ดูๆกันไป ไม่อย่างนั้น... พุธคงไม่กุมมือเล็กขาวของเพื่อนรักของเธอไว้แนบแน่น และสายตาที่ทั้งคู่ใช้มองกันคงไม่อ่อนหวานและเต็มไปด้วยความสุขเหมือนกับว่าได้โลกทั้งใบมาอยู่ในอุ้งมืออย่างนั้นหรอก สาวร่างสูงยิ้มอย่างมั่นใจ ไม่นานนักหรอก... เธอคงได้หาเรื่องกลับไปเมืองไทยที่จากมาเสียที..ถึงจะเป็นแค่ชั่วคราวก็เหอะนะ และแล้ว... ไม่กี่เดือนต่อมาหลังจากการคำทำนายของแม่หมอสมัครเล่นผู้เรียนภาษาศาสตร์ที่อังกฤษ ในที่สุดพุธก็สามารถฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการอันเกิดจากตั้วเฮียและหลานชายของเขาเองจนกระทั่งไปขอสาวตัวเล็กแต่มือหนักที่มีนามว่า ปิ่นปัก ได้สำเร็จ แต่....เสียใจด้วย ว่าที่พี่เมียของเขาก็ยังกันท่าจนได้สิน่า “ให้หมั้นได้แต่ยังแต่งไม่ได้” ภาคี ศรีลักษณา ประกาศกลางที่ประชุมอันประกอบด้วย อังคาร – จิรดา ชาตินานนท์  พี่ชายและพี่สะใภ้ของพุธที่มาทำหน้าที่เป็นผู้ใหญ่ทาบทามนางสาวปิ่นปัก ที่บ้านหลังใหญ่กลางสวนป่าที่ระยอง นอกจากนี้ยังมีพ่อแม่ของสาวปักที่ทำหน้าอึ้งกิมกี่ไปกับคำขาดของลูกชาย เหตุผลน่ะหรือ “ฤกษ์ดีไม่มีภายในหนึ่งปี” ในที่สุดคุณภาคีก็เอาจนได้ล่ะน่า แต่ก็นับว่ายังเร็วกว่าที่ทางฝ่ายชายคาดกันไว้ ส่วนสาวปักน่ะหรือ หุหุ ต้องบอกว่าเจ้าหล่อนลุ้นจนแทบเป็นลมแล้วเป็นลมอีกนั่นแหละ “เฮ้อ...รอดแล้วล่ะปัก” สร้อยปวีณา เพื่อนรักอีกคนที่ถือโอกาสลางานที่โคราชมาเที่ยวระยองลูบหลังเพื่อนเจ้าของเรื่องที่ทำท่าว่าจะหน้ามืดอยู่แล้วเบาๆ “ตั้วเฮียยอมแล้ว” “ใช่ๆ” ฟ้าลดากล่าวเสริม “รอดแล้ว ลงจากคานแน่แล้ว” “โอ้ย... รอดซะที” เจ้าของเรื่องพึมพำ “นึกว่าจะไม่ยอมซะแล้ว” มีต่อ แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 48 11:09:30 จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 5 ก.พ. 48 02:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากตกลงเรื่องวันได้ ปิ่นปักก็ถูกสั่งให้ “ลาพักร้อน” กลับมาเตรียมตัวอยู่ที่บ้านที่ระยอง เหตุผลน่ะหรือ? “เราต้องเตรียมจัดงานใหญ่ แกเป็นเจ้าของงานก็ต้องกลับมาดูแลสิ เดี๋ยวเกิดไม่ถูกใจขึ้นมาก็มาบ่นเฮียอีก จะเอาอะไรก็มาดูมาสั่งการ อย่าให้ใครเขาดูถูกได้ล่ะ” ถึงภาคีจะพูดอย่างนั้น เอาเข้าจริงเขาก็เข้ามาช่วยน้องสาวดูแลการเตรียมงานอย่างใกล้ชิด สิ่งต่างๆทำท่าว่าจะเรียบร้อยไม่มีปัญหาเพราะแม้ว่าจะทะเลาะกันเป็นประจำแต่เมื่อต้องจัดการงานนี้แล้วความเห็นของพี่ชายน้องสาวก็เป็นไปในทางเดียวกันอย่างไม่น่าเชื่อเท่าไร ยกเว้นเรื่องเดียวที่ทำให้ภาคีโกรธน้องสาวจนทะเลาะกันอย่างหนัก เรื่องนั้นคือ “หนูไม่เชิญผู้ชายเลวๆคนนั้นมางานเด็ดขาด ไอ้คนที่ทำเพื่อนหนูเจ็บปางตายอย่างนั้นน่ะอย่าหวังว่าหนูจะยอมให้มาเหยียบบ้านเราอีกเป็นครั้งที่สอง” “หมายความว่ายังไง” “เฮียไม่รู้หรอกว่าเขาทำอะไรกับเพื่อนหนูไว้มั่ง ทิ้งคู่หมั้นไปแต่งกับแฟนเก่านี่นะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนเราถึงได้เลวได้ขนาดนั้น เพื่อนหนูแทบจะเสียผู้เสียคน แล้วพอเมียตายยังมีหน้ากลับมาหาเพื่อนหนูอีกนี่นะ มันจะเกินไปล่ะมั้ง” “หยุดไปเลยนะปัก ถ้าไม่รู้เรื่องจริงๆแล้วไม่ต้องพูด” “ทำไมจะไม่รู้ ใครๆก็รู้กันทั้งนั้นแหละนอกจากเฮียที่ยังคิดว่าเพื่อนของตัวเองเป็นคนดี ขนาดเขาใช้น้องสาวตัวเองเป็นเครื่องมือยังไม่เคยเฉลียวใจ” “หยุดพูดนะปัก” “ไม่หยุด เพื่อนเลวๆอย่างนี้เฮียจะยังคบไปทำไม” “ก็ได้ปัก เฮียจะบอกให้ก็ได้ว่าคนที่ออกความคิดให้พัดโบกใช้แกเป็นสะพานไปหายายเกรสนั่นน่ะคือเฮียเอง” “เฮีย” ปิ่นปักร้องเสียงสูง หญิงสาวรู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบหัว “หนูเป็นน้องเฮียนะ เฮียทำอย่างนี้กับหนูได้ยังไง” “เฮียไม่รู้หรอกนะว่าแกไปได้ยินเรื่องเพื่อนเฮียมาจากที่ไหน แต่ถ้าแกรู้อย่างที่เฮียรู้มาตลอดน่ะแกจะไม่พูดอย่างนี้อีกเลย” “ทำไมหนูจะไม่รู้” ปิ่นปักพูดเสียงสั่น ความรู้สึกเจ็บช้ำจากการถูกพี่ชายทรยศมากยิ่งกว่าเมื่อครั้งที่รู้ว่าผู้ชายที่ตนเองรักและเคารพเทียบเท่าพี่ชายเป็นคนที่ทำร้ายเพื่อนไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า “เรื่องที่แกรู้มันก็เรื่องที่คนอื่นพูดกันเอาเอง ปะติดปะต่อกันเองตามใจชอบทั้งนั้นแหละ” “ไม่ต้องมาพูดเลย” น้ำตาของปิ่นปักทะลักทลาย “เฮียกับเพื่อนเฮียหลอกใช้หนู เห็นหนูเป็นอะไรกัน” ว่าแล้วสาวร่างเล็กก็วิ่งเข้าห้องของตัวเองไป คนเป็นพี่ชายได้แต่ถอนใจ พูดเบาๆพลางส่ายหน้า “ก็เพราะยังเด็กอย่างนี้ไงล่ะ เฮียถึงไม่ให้แต่งงาน” ภาคีถอนใจ “ขืนแต่งไปทั้งๆอย่างนี้ เกิดไปเจอข่าวแรงๆของนายพุธเข้ามีหวังได้บ้านแตกหย่ากันวันละสิบรอบ” หลังจากวันนั้น ปิ่นปัก ก็ไม่ยอมมองหน้าภาคี เธอโกรธพี่ชายจนเรียกว่าแทบจะตัดขาดกันจากความเป็นพี่เป็นน้องเลยทีเดียว หญิงสาวทำราวกับว่าพี่ชายของเธอไม่มีตัวตนอยู่ในโลก และคนที่ทนไม่ได้คือแม่ของเธอ วันหนึ่งขณะที่หญิงสาวเดินผ่านห้องที่แม่ของเธอนั่งเลือกรูปอยู่ แม่ของเธอก็เรียกเธอไว้ “ปัก มาช่วยแม่เดี๋ยวสิ” เมื่อปิ่นปักเข้ามาแม่ของเธอก็บอก “ปิดประตูแล้วเปิดแอร์ที ร้อนจริงๆวันนี้” หญิงสาวทำตาม เธอคลานเข้าไปนั่งข้างๆแม่ มองดูรูปภาพเก่าที่วางอยู่ข้างหน้าแม่ของเธออย่างงุนงง “แม่จะเลือกภาพไปทำอะไรน่ะ” “ว่าจะเอาไปใส่กรอบ แม่จะแต่งตรงบันใด” “ค่ะ” “ช่วยแม่หาภาพครอบครัวที่มันครบๆคนหน่อยสิ ที่แม่เลือกไว้ได้นิดเดียวเอง บ้านเรานี่จะถ่ายครบๆสี่คนก็น้อยภาพ ไม่ค่อยได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันสักที” ปิ่นปักหยิบภาพขึ้นมากองหนึ่งแล้วค่อยๆเลือกไปเรื่อยๆ อย่างที่แม่ของเธอพูด ภาพพ่อแม่ลูกที่ครบสี่คนมีน้อยจริงๆ จำได้...ตอนเธอยังเล็ก ป๋า แม่และพี่ชายทำงานหนัก จะว่าไปเธอก็เกิดมาตอนที่ฐานะทางบ้านเริ่มดีขึ้นแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นป๋าก็ยังต้องไปทำงานต่างประเทศแล้วส่งเงินมาให้แม่ซึ่งดูแลสวนยางได้ขยายกิจการ ตั้วเฮียยังเด็กแต่ก็ต้องดูแลเธอแทนแม่...ดูแลอย่างดี “หมู่นี้อาคีเป็นอะไรรู้ไหมปัก หน้าตาเหมือนคนไม่สบาย ไม่พูดไม่จากับใครมาหลายวันแล้ว ได้คุยกันมั่งหรือเปล่า” “ไม่ค่ะ หมู่นี้หนูยุ่งๆเรื่องเตรียมงาน” “งั้นหรอ” ปิ่นปักหวังว่าแม่จะพูดเรื่องพี่ชายต่อ หากแม่ก็หยุดไว้อย่างนั้น ความสงสัยของปิ่นปักทบทวี ถึงจะโกรธกันแต่เมื่อได้ยินว่าพี่ชายไม่ค่อยสบายเธอก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้ เธอรู้จักนิสัยของภาคีดี ถึงภายนอกเขาจะดูเป็นคนขี้โวยวาย หากถ้าเป็นเรื่องความไม่สบายกายสบายใจของเขาแล้ว ตั้วเฮียของหล่อนเลือกที่จะเก็บไว้กับตัวเองเสมอ อย่างครั้งหนึ่งปิ่นปักเป็นหวัด พี่ชายของเธอเฝ้าดูแลจนกระทั่งหายไข้ หากหลังจากนั้นที่เขาติดหวัดน้องสาวเขากลับไม่บอกให้เธอรู้ ภาคีเลือกที่จะจัดการดูแลตัวเอง และคงจะเป็นความลับต่อไปถ้าหากว่าเขาไม่เป็นลมที่โรงเรียนด้วยพิษไข้ที่สูงเสียจนน่าตกใจนั่น และที่เขาต้องมาโรงเรียนในวันนั้นก็เพราะเธอร้องไห้โยเยไม่ยอมมาโรงเรียนคนเดียวถ้าหากว่าไม่มีพี่ชายมาด้วย “เดี๋ยวปักไปดูตั้วเฮียหน่อยดีกว่า” เธอบอกแม่ “วันนี้คงไม่กลับล่ะมั้ง” “ไปไหนคะ” “เห็นว่าต้องไปธุระที่กรุงเทพ” “ตั้วเฮียไปกรุงเทพทำไมแม่” “ไม่รู้สิ ก็น่าจะเป็นเรื่องงานหมั้นนั่นแหละ ไม่ได้คุยกันเลยหรือไง” ปิ่นปักไม่ตอบ เธอก้มหน้าก้มตาเลือกรูปให้แม่ต่อไป ภาพส่วนใหญ่เป็นภาพเธอ น้อยมากที่จะเป็นภาพของภาคี ด้วยว่าเขามักจะเป็นคนถ่ายรูป ยกเว้นภาพตอนเด็กๆที่จะเป็นภาพของเธอคู่กับภาคี หรือไม่ก็เป็นภาพของแม่และลูกชายลูกสาว เพราะภาคีเป็นคนดูแลเธอและปิ่นปักก็ติดพี่ชายมากเหลือเกิน ยิ่งดูปิ่นปักก็ยิ่งสงสัย ...ตั้วเฮียมีเหตุผลอะไรที่วางแผนให้เธอเป็นสะพานทอดไปหาเกสรบัว เธอไม่เชื่อว่าพี่ชายจะรักเพื่อนมากไปกว่าน้องสาว ไม่มีทางที่ตั้วเฮียที่ดูแลเธอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจะยอมให้เธอเป็นเครื่องมือของใครโดยไร้เหตุผล “รู้ไหม ทำไมอาคีถึงไม่ให้แต่งงานปีนี้” จู่ๆแม่ของเธอก็ถามขึ้น “เฮียคิดว่าพุธเจ้าชู้เกินไปมั้ง” ได้ฟังคำตอบของลูกสาวแม่ของเธอก็หัวเราะ ก่อนจะตอบเบาๆ “ไม่หรอก เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ถึงขนาดที่อาคีจะคัดค้านหัวชนฝาอย่างนั้นหรอก” “แล้วอะไรล่ะ” “ไปถามกันเองก็แล้วกัน พอได้แล้วล่ะ จะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะเดี๋ยวแม่เก็บเอง” แล้วแม่ของเธอก็จัดการเก็บรูปลงกล่องโดยไม่ยอมตอบคำถามอะไรอีก มีต่อ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 5 ก.พ. 48 02:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ค่ำวันต่อมา ปิ่นปักก็ได้พบตั้วเฮียของเธอที่กลับมาพร้อมกับกล่องใบใหญ่ “ตั้วเฮีย หนูมีเรื่องอยากจะถาม” ภาคีมองหน้าน้องสาวของเขาเพลียๆ “ด่วนหรือเปล่า ถ้าไม่ด่วนไว้ทีหลังก็แล้วกัน เฮียง่วง” “ด่วน” “โอเค ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จแล้วเจอกันที่ห้องดูโทรทัศน์” แล้วพี่ชายของปิ่นปักก็เดินขึ้นบ้านไป หญิงสาวมองดูด้านหลังของพี่ชายด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เหมือนกับว่าไหล่กว้างแข็งแรงนั้นลู่อย่างอ่อนล้า ตั้วเฮียของเธอแบกอะไรไว้บ้างนะในเวลานี้ “มีอะไรก็ว่ามา” ภาคี ศรีลักษณา ถามน้องสาวของเขา “หนูอยากรู้ว่าทำไมตั้วเฮียถึงใช้หนูเป็นสะพานทอดไปหายายเกรส” “สนใจด้วยหรือไง” “สนสิ เพราะหนูไม่อยากจะเชื่อว่าตั้วเฮียจะรักเพื่อนมากกว่าน้องสาว” สีหน้าของภาคีดีขึ้นนิดหน่อย “งั้นตอบมาก่อนว่าใครเล่าเรื่องพัดโบกกับยายเกรสให้ฟัง แล้วก็บอกมาด้วยว่าคนที่เล่าเล่าอะไรให้ฟังบ้าง” “ฟ้าเล่าให้หนูฟังว่า...” จากนั้นปิ่นปักก็เล่าเรื่องที่เธอได้รู้มาให้พี่ชายฟังจนหมดเปลือก ท่าทางของคนที่ฟังอยู่บอกให้รู้ว่าชักมีน้ำโห “สรุปว่าที่โกรธนั่นเพราะอะไรกันแน่” “ก็เค้าทำเพื่อนหนูเจ็บ” “เฮียว่านั่นไม่เท่าไรหรอก บอกเฮียมาตรงๆดีกว่าว่าเพราะอะไร” ปิ่นปักนิ่ง “คิดดูดีๆนะปักว่าโกรธมากเพราะอะไร เฮียว่าไม่ใช่แค่เรื่องเพื่อนหรอก” ใช่... ไม่ใช่แค่เรื่องที่พัดโบกทำเกรสเจ็บปวด ที่เธอโกรธได้ขนาดนั้นมันก็เพราะ... เพราะ... ... เพราะนั่นคือการทรยศต่อความไว้วางใจ ความรัก ความรู้สึกดีๆที่เธอมีให้พัดโบกต่างหาก “ใช่” ปิ่นปักยอมรับออกมาในที่สุด “หนูโกรธเพราะหนูเองที่เจ็บปวด” “แล้วรู้ไหมว่าทำไมเฮียถึงใช้ปัก” “ไม่รู้” น้ำเสียงของปิ่นปักแหบแห้ง “เพราะปักเป็นน้องของเฮีย เฮียเชื่อว่าปักจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นได้” “เฮียหมายความว่ายังไง” ตั้วเฮียของเธอโยกหัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดู “รู้ไหมว่าทำไมพัดโบกถึงแต่งงาน” “เพราะเขาลืมแฟนเก่าไม่ได้” “ไม่ง่ายถึงขนาดนั้นหรอกน่า” “ถ้าไม่ใช่แล้วเพราะอะไรล่ะคะ” ภาคีหัวเราะเบาๆ “ก่อนจะเชื่ออะไรจริงจัง ลองฟังเหตุผลของอีกข้างบ้างนะปัก” “คะ?” “เรื่องมีอยู่ว่าพัดรู้จักรีเวตั้งแต่เด็กเพราะไปอยู่กับครอบครัวของรีเวตอนเรียนประถม สองคนนั้นเขาผูกพันกันมา แต่พอจบ ม.ปลาย รีเวก็รู้ตัวว่าตัวเองเป็นมะเร็ง แต่ไม่ได้บอกพัด เธอบอกเลิกกับพัด แล้วพัดก็กลับมาเมืองไทยด้วยอาการอกหักโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด ที่นี่พัดได้เจอยายเกรส ก็เหมือนกับรักครั้งใหม่ พอเรียนจบปริญญาตรี พัดก็ตัดสินใจหมั้น” “ไม่ใช่เพราะผู้ใหญ่จัดการหรือคะ” “ไม่หรอก หมอนั่นไม่ใช่คนที่จะเชื่อผู้ใหญ่มากมายหรือยอมให้ตัวเองถูกจับคลุมถุงชนหรอก มันรักจริงๆถึงได้บอกแม่ให้รีบหมั้นไว้ก่อน” “แต่ก็ยังอุตส่าห์ไปแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นนี่คะ” น้องสาวแค่นหัวเราะ “รักมากเหลือเกินนะ” “เอาน่ะ ฟังต่อสิ” “ก็ว่ามาสิคะ” “พอไปเรียนปริญญาโทอีกครั้ง พัดถึงได้รู้ว่ารีเวจะอยู่ได้อีกไม่นาน เพราะมะเร็งมันลามไปเรื่อยๆ” ภาคีถอนใจ เขายังจำได้ ตอนนั้นพัดโบกปรึกษาเขา “คี รีเวกำลังจะตาย” น้ำเสียงจากอีกทวีปร้อนรน “เขาไม่เคยบอกเราเลย” “เล่าต่อสิตั้วเฮีย” เสียงของปิ่นปักเรียกภาคีให้กลับมาสู่ปัจจุบัน เขาเล่าต่อ “พัดโบกเลยตัดสินใจไปดูแลรีเว จะว่าไปรีเวเป็นยิ่งกว่าคนรัก เพราะเธอเป็นเหมือนครอบครัวของพัด รีเวกลัวความตายมากแต่ไม่ยอมบอกใคร พัดก็รู้ มันขอร้องให้เธอทำคีโม กว่าจะยอมกันได้ก็นาน ก็เลยตัดสินใจไม่กลับเมืองไทยเพราะทิ้งรีเวไปไม่ได้” “แต่ทิ้งยายเกรสได้” “นั่นเป็นเรื่องที่พัดเสียใจมาจนทุกวันนี้” “แค่เสียใจไม่พอหรอกค่ะ” “นั่นสิ เฮียก็ว่าไม่พอ แต่ ณ เวลานั้น ถ้าเป็นปัก ปักจะตัดสินใจยังไง คนสำคัญคนหนึ่งในชีวิตกำลังจะตาย จะทิ้งไปได้หรือ” ภาคีถอนใจ “ในที่สุดพัดก็เลือกที่จะทำให้ชีวิตช่วงสุดท้ายของรีเวมีความสุข เพราะคิดว่าเกรสจะลืมได้ จะได้พบคนที่ดีกว่า” “แต่ยายเกรสไม่ได้ทำอย่างนั้น” “ใช่ นั่นเป็นสิ่งที่พัดไม่เคยคิด ไม่เคยนึกว่าผู้หญิงอีกคนที่คิดว่าเป็นคนเข้มแข็งกว่าจะล้มลงไปเลย อันที่จริงก็เพิ่งมารู้ก็หลังจากที่กลับมาเมืองไทยแล้ว” “ทำไมรู้ช้าจังคะ” “เพราะพัดตัดการติดต่อกับทางนี้ทุกอย่าง ปักคงไม่คิดหรอกนะว่าถ้าเลือกที่จะดูแลคนที่เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วพัดจะคอยติดตามข่าวของคนที่ทิ้งไป” “ไม่รู้สิคะ” “พอกลับมา เฮียเป็นคนบอกเรื่องเกรสและเฮียก็เป็นคนที่ออกความเห็นว่าถึงเวลาที่จะมารับกรรมที่ก่อไว้” “เฮียก็เลยใช้หนูอย่างนั้นหรือ” “ใช่ เพื่อที่จะให้พัดได้เจอเกรสอีกครั้ง แต่หลังจากนั้นก็เป็นเรื่องของเขาสองคนที่จะตัดสินใจเอาเองว่าจะเอายังไงต่อไป” ปิ่นปักนั่งนิ่ง เธอนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อไปดี “ปักรักเพื่อน นั่นเป็นสิ่งที่ดี แต่อย่าลืมว่าเพื่อนของปักเขาก็โตแล้ว เขามีความคิดของเขาเอง ตัดสินใจจัดการชีวิตของเขาเองได้ ไอ้การที่เราจะเป็นห่วงเพื่อนมากนั่นก็ทำได้แต่ต้องไม่เอาเรื่องของเพื่อนมาปนกับความรู้สึกส่วนตัวของเราเองเพราะจะทำให้เราทุกข์จนเกินไป” “ฮึ เฮียก็พูดได้สิ” “ไม่ต้องเชื่อก็ได้ แต่ลองเอาคำของเฮียไปคิดดูแล้วกัน เพราะปักก็โตแล้ว น่าจะแยกแยะว่าอะไรควรไม่ควร หรืออะไรจริงไม่จริง” “หมายความว่าไงคะ” “เฮียหมายความว่า ถ้าปักยังใช้อารมณ์เป็นเครื่องตัดสินปัญหา ปักก็ยังเด็กเกินกว่าจะแต่งงาน หนึ่งปีหลังจากหมั้น ปักก็ลองดูแล้วกัน” ภาคีลุกขึ้น ทำท่าว่าจะเดินออกไปจากห้องหากโดนยุดชายเสื้อไว้ “บอกมาชัดๆดีกว่าตั้วเฮีย” “ก็ได้ๆ” ภาคีหัวเราะ “ปักเลือกคนที่ได้ชื่อว่าเจ้าชู้มาเป็นคู่หมั้น คิดหรือว่าจะอยู่ได้โดยที่ไม่มีข่าวคาวๆมาให้กวนใจ” “ถ้ามีคนอื่นก็เลิก ปักไม่ทนหรอก” “ก็นั่นไง ถึงได้บอกว่าเด็ก” “อย่าพูดอย่างนี้นะ” “แล้วจะให้พูดว่าไงล่ะ การแต่งงานน่ะไม่ใช่เรื่องเล่นๆหรอกนะ ไอ้ตอนนี้จะพูดคำว่าหย่าอย่างเมื่อกี้ก็ได้หรอกแต่ถ้าแต่งกันไปแล้วมาพูดอย่างนี้มันง่ายเกินไป  เฮียเชื่อว่าพุธรักปักน่ะใช่ แต่ตัวเขาเคยเป็นมายังไง เราก็รู้ เรื่องผู้หญิงคงไม่พ้นต้องมีคนเข้ามาหาเขาเพราะเขาเป็นคนมีเสน่ห์ เฮียคิดว่าตัวเขาคงไม่มีอะไรแต่ข่าวที่ปักจะได้ยินคงไม่ใช่อย่างนั้น เชื่อเฮียเถอะว่าปักจะเจอข่าวทำนองนี้บ่อยมาก แล้วถ้าปักยังใช้อารมณ์เป็นใหญ่อยู่อย่างนี้ ฟังความข้างเดียวอยู่อย่างนี้ ชีวิตครอบครัวของปักก็คงไม่มีความสุขหรอก” “แล้วไงคะ” “ผู้ชายนะปัก อาจจะมีที่วูบไหวไปบ้าง แต่เชื่อเถอะเขาจะยังกลับมาหาปักเสมอถ้าหากว่าปักยังเป็นที่ๆให้ความสงบสุขกับเขาได้ อาจจะฟังเห็นแก่ตัวแต่ก็คือความจริง เพราะฉะนั้นเฮียถึงบอกให้ปักอย่าฟังอะไรข้างเดียว อย่างเรื่องพัด ปักเชื่อฝังหัวอย่างนั้นก็ไม่ผิด เพราะคนเล่าเป็นเพื่อนของปัก แต่เคยคิดบ้างไหมว่าเรื่องอย่างนี้เป็นเรื่องของคนสองคน คนที่รู้จริงคือสองคนนั้น คนอื่นอาจจะรู้ไม่จริง อาจจะใช้อารมณ์และอคติเป็นตัวตัดสินก็ได้ เพราะฉะนั้น ฟังได้แต่อย่าไปเชื่อมาก” “ค่ะ” “เข้าใจแล้วนะ” “จะเอาไปคิดค่ะ” “ดีแล้ว” ตั้วเฮียของเธอยิ้ม “คิดดูดีๆ ใช้เหตุผลอย่าใช้อารมณ์ แล้วก็โทรไปเชิญพัดมาด้วยก็แล้วกัน เฮียไปนอนล่ะ เหนื่อยชะมัด” “จะลองคิดดูค่ะ” มีต่อ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 5 ก.พ. 48 02:57:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โดยสรุป วันงานของปิ่นปักก็มีเรื่องให้ประหลาดใจมากมาย เริ่มตั้งแต่ ปิ่นปักยอมโทรไปเชิญพัดโบกมาตามคำขอร้องของพี่ชาย แต่บอกไว้ก่อนว่าเป็นการทำเพื่อพี่ชายเท่านั้น และ “คุณหนูเว่อร์ กรี๊ด!!!!!!” ปิ่นปักในชุดผ้าไหมสีชมพูหวานจ๋อยกระโดดเข้ากอดรัดเพื่อนรักอย่างไม่กลัวว่าชุดจะยับและผมที่เกล้าไว้ตกแต่งดอกไม้ประดิษฐ์อย่างดีจะหลุดลุ่ย “มาได้ยังไง ฉันไม่ได้เชิญหล่อน” “คิดจะหมั้นลับหลังฉันหรอยะ อยากตายรึไง” เกสรบัวพูดพลางหัวเราะคิกคัก “ดูสิ แต่งชุดอย่างนี้ดันมากระโดดเป็นลิงเป็นค่าง ดีนะว่าที่คู่หมั้นไม่มาเห็น ขืนเห็นเข้ามีหวังได้รีบยกขบวนกลับกรุงเทพฯแทบไม่ทันแล้วหล่อนเก๊าะจะเป็นม่ายขันหมาก” “เชอะ” ปิ่นปักสะบัดหน้า “แล้วหล่อนล่ะ แต่งตัวอย่างหรูเริ่ดดันมากระโดดเป็นเพื่อนชั้น ก็พอกันนั่นแหละน่า ว่าแต่รู้ได้ไง” “อ๊าว คนเจ๋งๆอย่างชั้นที่ไหนจะต้องรอให้การ์ดร่อนไปยะ ถ้าชั้นอยากมาชั้นก็มาเองได้ย่ะ พรรคพวกชั้นเยอะแยะ ไม่ต้องรอให้ใครที่ไหนเชิญหรอก ยัยเพื่อนใจดำ” “โธ่ ก็กลัวว่าจะเปลืองกระดาษน่ะ” ปิ่นปักทำเสียงอ่อนเสียงหวาน “เห็นการ์ดที่หอคอยชั้นเก้าแล้วรู้สึกสงสารต้นไม้ ร่อนไปเท่าไรเจ้าหล่อนก็ไม่ยอมลงมาซักที เรื่องอะไรจะให้การ์ดงานหมั้นอันมีคุณค่าของฉันไปกองเพิ่มล่ะ เอาน่ะ มาแล้วก็ดี ไหนล่ะของขวัญ” “บ้า ที่ไหนเจ้าภาพมาถามแขกอย่างนั้นล่ะ” เกสรบัวหัวเราะก๊าก “อ่ะ เอาไปซะฉันสั่งทำจิ๊กซอว์รุ่นพิเศษมาให้ อันนี้พันชิ้นนะ ต่อกันให้ตายไปข้างเลย รับรองว่าไม่มีเวลาเอาไปทำอย่างอื่นแน่” “โอ๊ย ไม่ครณามือฉันหรอกน่า” ปิ่นปักโวเสียงใส “ฉันเป็นเซียนจิ๊กซอว์นะยะ อย่าลืม ไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้หรอก ไร้ฝีมือ” “เออ เอาไปเลย อันนี้รุ่นแมกซิมั่มยากมากๆ มีชิ้นเดียวในโลกย่ะ ฉันให้เวลาหนึ่งปีเลย รับรองว่าไม่ง่าย” “ได้เลย” ว่าที่คนมีคู่หมั้นรับคำท้า “ไม่ต้องหนึ่งปีหรอก เดือนเดียวก็เรียบร้อย” “ย่ะ แล้วชั้นจะรอดู แล้วชั้นจะรอลุ้นเธอ” คุณหนูเว่อร์ประจำกลุ่มร้องเป็นเพลง หลังจากนั้นพิธีหมั้นอันแสนตระการตาก็เริ่มขึ้น และ ผ่านไปท่ามกลางความดีใจของคนที่รายรอบ และความเขินอายของเจ้าสาวที่หน้าแดงไม่แพ้ชุดสีชมพูที่สวมอยู่ โดยเฉพาะเมื่อเพื่อนเจ้าสาวบอกว่า “คุณพุธจูบแก้มเลยๆๆๆๆ” ไม่ต้องบอกก็คงรู้นะว่าใครเป็นคนพูด ทีแรก ชายหนุ่มก็เสียววูบจนต้องมองไปทางพี่ชายฝ่ายหญิง แต่...ท่ามกลางความประหลาดใจของทุกฝ่าย ภาคีพยักหน้า แม้ว่าจะเป็นการพยักหน้าที่ดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรก็ตาม “ปัก” พุธกระซิบขณะที่อ้อยอิ่งอยู่ที่แก้มเนียนเต่งสีชมพูจัดของคู่หมั้น “ผมว่าผมชักกลัวว่าที่พี่เมียผมขึ้นมาแล้วสิ” “บ้า” ฝ่ายหญิงที่กำลังเขินพูดเบาๆพร้อมทั้งฟาดฝ่ามือลงที่ตักของคู่หมั้นหนุ่ม... อย่างแรงเลย...ล่ะ “อูย” พุธร้องไม่ค่อยเบาเท่าไรหรอก “ผมว่า...ผมกลัวปักมากกว่าแล้วสิ” ก่อนที่ปิ่นปักจะได้เขินและซัดตุ้บลงที่คู่หมั้นอีกครั้ง พุธ ชาตินานนท์ก็หอมที่แก้มสีชมพูนั่นฟอดใหญ่ ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดของเพื่อนเจ้าสาวที่ยังโสด....สนิท และ “จำไว้นะอาพุธ กลับบ้านแล้วเรามีรายการเอาคืนกันแน่” อย่าลืมสิ...เด็กชายอาทิตย์ ชาตินานนท์ ยังไม่ค่อยยอมรับเท่าไรหรอกนะ แถมท้าย.... หลังพิธีหมั้น ก็คือการกินอาหารกลางวัน งานนี้ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง อาหารจีนตำรับดั้งเดิมจากครัวของป๋าเสิร์ฟกันอย่างไม่อั้น เรียกได้ว่าสมแล้วที่บิดาของปิ่นปักเคยเป็นกุ๊กใหญ่อยู่ในภัตตาคารอาหารจีนที่ฮ่องกงมาก่อนนานก่อนที่ครอบครัวจะตั้งตัวได้เป็นปึกแผ่นมั่นคง ขณะที่ทุกคนกำลังสรวนเสเฮฮาและอิ่มหนำกับอาหารรสมือสุดยอด เกสรบัวหลบไปที่สระบัวหลังบ้านหลังใหญ่ ดื่มด่ำกับธรรมชาติที่ได้รับการจัดการโดยฝีมือมนุษย์อย่างเต็มที่ มุมนี้เป็นมุมที่เธอมักจะมานั่งทอดอารมณ์ยามมาเยือนบ้านของปิ่นปัก และเธอจะนั่งได้เป็นวันถ้าหากไม่มีใครมาตามไปไหน สาวร่างสูงโปร่งถอดรองเท้าส้นสูงวางไว้ที่ศาลา ก่อนจะเดินทอดน่องลงบันไดไปที่ท่าน้ำด้านล่าง เธอนั่งยองๆ มองน้ำใสที่สะท้อนภาพท้องฟ้าด้านบนเป็นสีฟ้าใสมีหมู่เมฆน้อยใหญ่ประดับประดา และนั่งอยู่อย่างนั้นนาน จนกระทั่ง... “มีอะไรหรือเปล่าคะ” เกสรบัวถามขึ้นเมื่อเห็นเงาในท้องน้ำของคนที่เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของเธอ “สบายดีไหมครับ” หญิงสาวหลับตา “สบายดีค่ะ แล้วพัดล่ะคะ” “ก็เรื่อยๆครับ ผมว่าผมไปดีกว่า สวัสดีครับ” เสียงผีเท้าเบาๆของเขาห่างไกลออกไป น้ำหยดหนึ่งกระทบลงบนผิวน้ำนิ่งก่อนจะกระจายออกเป็นวงกว้างและเลือนหายไปในท้องน้ำกว้างใหญ่ “ฝนตกหรอ สงสัยเทวดาจะดีใจที่สองคนนั้นลงเอยกันเสียทีเลยส่งมาฝนมารดน้ำให้ยายปัก” เกสรบัวลุกขึ้นยืน มองขึ้นไปบนท้องฟ้าใส หยาดฝนปรอยๆพร่างพรมไปทั่ว น้ำเสียงสงสัยของเธอเปลี่ยนเป็นรื่นเริงเมื่อร้องบอกเสียงดัง “เทวดาเจ้าขา ฤกษ์ดียังไม่มีในปีนี้ค่ะ ปีหน้าค่อยมารดน้ำนะคะ” หญิงสาวหมุนตัวกลับ เดินขึ้นไปบนศาลาที่นั่นหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งยังคงยืนรอเธออยู่ “อ้าวไหนว่าไปแล้วไงล่ะคะ” “ติดฝนครับ กลับไม่ได้” เกสรบัวหัวเราะคิก ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่านั่นเป็นเพียงลูกไม้เก่าๆแบบเดียวกับที่เคยใช้กับเด็กหญิงเกสรบัวเมื่อครั้งโน้นที่เวลาของเธอและเขายังคงหวานล้ำ “ฝนแค่นี้เอง เล็กน้อยค่ะ” เธอหยิบรองเท้ามาใส่ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เขา “เกรสจะกลับเข้ากรุงเทพเลย จะไปด้วยกันไหมคะ” “เกรสไม่ได้เอารถมาไม่ใช่หรือครับ” “นั่นล่ะค่ะ ถึงได้ถามว่าพัดจะไปกับเกรสไหม พัดมีรถนี่คะ” “ถ้าเกรสต้องการก็ได้ครับ” เธอยิ้ม จับมือใหญ่ๆนั้นไว้ ลากออกจากศาลาริมสระบัวไปสู่ทางเดินโล่งกว้างที่สายฝนพร่างพรมหนักขึ้นทุกที “ต้องการอยู่แล้วล่ะค่ะ ไปกันเถอะ” “เดี๋ยวครับ” “คะ” พัดโบกถอดสูทของเขาออกและกางขึ้นเหนือศีรษะของทั้งคู่ก่อนจะวิ่งไปด้วยกัน ....................................................................... เย้! โพสเสร็จแล้ว ง่วงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอบกระทู้คราวที่แล้วก่อนนะคะ คุณ chocolate-gateau อิอิ ไม่ได้โพสเร็วมากหรอกค่ะ แค่ต้องไปอ่านหนังสือเรียนต่อเท่านั้นเอง ส่วนยก 4 รอสัปดาห์หน้านะคะ คุณTSURUGI 5555 เสียบะหมี่ฟรีหนึ่งชาม คุณ เวิ้งว้าง  เอ๋ ตาอยู่คือใครคะ? โอย ไม่ไหวแล้ว ไปนอนแล้วนะคะ บ้ายบาย แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 48 11:11:37 จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 5 ก.พ. 48 03:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านอีกรอบ ก็ยังหว๊านหวานเหมือนเดิม อิจฉาหนูปักจังเลย อยากมีแบบพุธซักคน นิดนึงนะคะ พุธน่าจะเรียกเฮียว่าพี่เมียนะคะ พี่เขยนี่น่าจะแปลว่าผู้ชายที่มาแต่งกับพี่สาวนะคะ จากคุณ : JingleJ - [ 5 ก.พ. 48 03:07:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^_^ Cute! Does it mean that.... kun noo+ and P'Pat becomes girlfriend and boyfriend???? Wait for the next chapter na ka. Wow..... Can't wait to read your story! จากคุณ : Reader - [ 5 ก.พ. 48 03:58:40 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้นะคะ น่ารักมากๆเลยหล่ะค่ะ พุธกับปักก็ยังหวานน่ารักกันเหมือนเดิม ขำซันด้วยอ่ะค่ะ ยังเป็นคู่แค้นกับอาพุธได้ 55 เรื่องนี้เหมือนมาคลี่คลายเรื่องพัดโบก ทำให้ได้คะแนนสงสารเพิ่มขึ้นอีกหล่ะค่ะ ตอนท้ายนี่แอบทำให้คนอ่านมาคาดหวังกับคู่ของเกรสกับพัดโบกนะคะเนี่ย อ่านแล้วรู้เลยว่าภาคีรักน้องสาวมากๆ จะไม่หาคู่ให้เฮียเขาหน่อยหรือคะ อิๆ จากคุณ : นวล - [ 5 ก.พ. 48 05:27:46 A:128.103.186.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอ แล้วคู่ของตั้วเฮียจะเป็นใครน้อ .. จากคุณ : scottie - [ 5 ก.พ. 48 11:04:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ประกาศข่าว ตอนนี้เหมียวอ้วนตั้งกระทู้โหวตไว้ที่ http://alelle.proboards40.com หัวข้อ Who's gonna be hero? รักใครชอบใครอยากอ่านเรื่องรักภาคพิเศษของใครก็ไปช่วยกันโหวตที่โน่นนะคะ ปิดโหวตสิ้นเดือนนี้ค่ะ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 5 ก.พ. 48 13:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอ๊ะ หรือว่าแฟนของเกรส คือพัดโบกนี่เอง งืมๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 5 ก.พ. 48 19:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ให้แมนยูแพ้ซักนัดสิ!  ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้จับใจฉันขนาดนี้นะ  >> อืม...นี่คือคำสบถแบบใหม่นี่เอง หุหุ จาเอาตอนพิเศษของเกสรด้วยอะ จาเอา จาเอา ! ( กรุณานึกหน้าของหนูซัน แล้วทำหน้าบูด กระทืบเท้า ประกอบนะ ) p.s. เข้าไปโหวตให้แล้วจ้า จากคุณ : chocolate-gateau - [ 6 ก.พ. 48 10:14:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบการเปิดเรื่องนะคะ...อ่านแล้วรู้สึกอินดีจัง ...แต่ไม่ขอวิจารณ์นะค่ะ เพราะ "คลื่นรัก ทะเลใจ" ของตัวเองยังป้อแป้อยู่เลย รักค่ะ จากคุณ : นิรา - [ 6 ก.พ. 48 21:22:25 A:203.145.14.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตายแต่ฃะคู่หวานๆทั้งนั้น จากคุณ : รียา - [ 6 ก.พ. 48 23:40:59 A:203.172.55.39 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 7 ก.พ. 48 12:50:48 ]