ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) กานต์ จีน่า ภัทรภา แก้วราตรี พิมและ วารีพร รอณพสรณ์อยู่ในคอนโดอย่างกระวนกระวาย โทรศัพท์มือถือไม่สามาถติดต่อได้ กานต์ทนไม่ไหวติดต่อไปยังสถานีตำรวจ และโรงพยาบาลจนกระทั่งพบว่าหญิงสาวอยู่ที่โรงพยาบาลใด เหตุใดถึงเป็นเจ้าของคนไข้...นายปกรณ์ สิริวรารมย์ ทำไม เกิดอะไรขึ้น คำถามเหล่านี้ประดังขึ้นมาในสมองของกานต์ เขาคว้ากุญแจรถขับออกไปทันที คนอื่น ๆ พลอยตาม ไม่ว่าใครจะถามอะไรกานต์ไม่สนใจแม้จะตอบ แก้วราตรีจึงหยิบกุญแจรถแล้วขับตามไป ที่โรงพยาบาล กานต์ไปติดต่อเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ “คนไข้ที่ชื่อนายปกรณ์ สิริวรารมย์ อยู่ห้องพักที่ 614 ชั้น 6 ตึกบีค่ะ” หญิงวัยกลางคนชุดขาวบอกมาอย่างนั้น หลังจากดูที่คอมพิวเตอร์ กานต์บอกขอบคุณแล้ววิ่งไปกดลิฟต์ทันที ระหว่างรอลิฟต์ แก้วราตรีและเพื่อน ๆ วิ่งมาทันหอบหายใจแล้วถามขึ้น “พี่มา...แห่ก...โรง’บาล...แห่ก...แห่ก...ทำไม...แห่ก...เกิด...แห่ก...อะไรขึ้น...แห่ก...แห่ก...กับสรณ์” กานต์ส่ายหน้าช้า ๆ ไม่รู้...พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ติ๊ง....แอ๊ด ลิฟต์เปิดออก กานต์รอจนผู้ชายคนสุดท้ายออกจากลิฟต์ก่อน แล้วจึงเดินนำเข้าไป กดลิฟต์ไปยังชั้น 6 2.....3....4....5.... อีกแค่อึดใจเดียว ...6 ติ๊ง...แอ๊ด ประตูลิฟต์เปิดออก กานต์มองป้ายแล้วจ้ำพรวดออกไปทันที 614...614...614 เขาพร่ำท่องในใจ เมื่อไปถึงหน้าห้อง เปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นให้ความรู้สึกบาดใจ ชาไปชั่วขณะราวกับใครสักคนปาก้อนหินมหึมาใส่ เหงื่อที่ซึมแผ่นหลังเหมือนกับเลือด ที่ไหลจากศีรษะตกลงมา ผู้หญิงที่เขารักอย่างหมดหัวใจ...คนที่เขาอยากใช้ชีวิตร่วม...กำลังนั่งกุมมือผู้ชายคนหนึ่งที่ข้างเตียง ไม่รับรู้ว่าใครกำลังเปิดประตูเข้ามา ถ้าคนที่ทำร้ายเขาเป็นคนอื่นเขาจะกระโดดต่อยมันทันที แต่นี่เป็นณพสรณ์...เขาไม่อาจทำให้เธอเจ็บ...ไม่อยากให้เธอต้องผิดหวัง กานต์เดินช้า ๆ เบา ๆ ไปที่ด้านหลังของณพสรณ์ เอ่ยขึ้นเบา ๆ “ผู้ชายคนนี้ใช่มั๊ย...ที่ทำให้สรณ์ไม่อยากแต่งงานกับพี่” ณพสรณ์ตกใจ หันไปตามที่มาของเสียง แววตาที่เจือความห่วงใยยังแฝงอยู่ในแววตาที่ตกใจ หญิงสาวพยักหน้าช้า ๆ อย่างคนสำนึกผิด รู้ดีว่าพี่ชายเพื่อนคนนี้คิดเกินกว่าคำว่าน้องสาว กานต์ยิ้มให้หญิงสาวเป็นการแค่นยิ้ม...ยิ้มที่มีความเจ็บ...ความพ่ายแพ้...ความน้อยใจต่าง ๆ อยู่ในรอยยิ้มนั้น เขาหันหลังกลับจะออกไปจากห้อง หญิงสาวห้ามไว้ เขาหยุดยืนหลังจากเดินมาสามก้าว ยืนหันหลังอย่างสงบให้ แม้ในใจจะทุกข์ระทมเพียงใด ************************************ “พี่กานต์คะ...สรณ์ขอโทษค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ สำนึกผิด “สรณ์รู้ว่าพี่กานต์มีความรู้สึกดี ๆ ให้สรณ์...แต่สรณ์ไม่อาจตอบแทนความรู้สึกนั้นให้พี่ได้...ซ้ำยังทำให้พี่เจ็บอย่างนี้...” “เอาเถอะ...พี่ไม่ว่าอะไร...ไปก่อนนะ” “เดี๋ยวค่ะ” หญิงสาวอ้อมไปยืนด้านหน้าเขา เอ่ยอย่างขอร้อง “ตอนนี้พี่โจ้กำลังต้องการทำงาน...สรณ์ขอให้พี่บรรจุเขาเป็นพนักงานคนหนึ่งได้ไหมค๊ะ ?” น้ำเสียงวิงวอนทำให้กานต์นึกถึงเรื่องต่าง ๆ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามที่หญิงสาวมาขอด้วยน้ำเสียงนี้ สิ่งนั้นมักจะสมปรารถนาทุกครั้งไป นึกถึงจุดนี้เรียกสติกลับมาได้หน่อย “จบมาจากคณะอะไรล่ะ” ถามใบหน้าเรียบ ๆ “คณะบัญชี จากมหาวิทยาลัยxxx” หญิงสาวบอกชื่อคณะและชื่อมหาวิทยาลัยที่โจ้จบมา ให้กานต์ฟังอย่างปลื้มปิติ “งั้นพี่จะให้เขาช่วยงานคุณรัตน์ไปก่อนละกัน” “ขอบคุณค่ะพี่กานต์” อารามเผลอตัวทำให้หญิงสาวจับมือร่างสูงตรงหน้าเขย่าเบา ๆ กานต์ไม่สามารถจะควบคุมตัวเองได้คว้าหญิงสาวเข้ามากอด ณพสรณ์ไม่อยากให้มันเลยเถิดไปกว่านี้จึงผลักพี่กานต์ออกพร้อมกับปล่อยมือ น้ำตาแห่งลูกผู้ชายเอ่อขึ้นมารอบ ๆ ดวงตา เขาเดินออกไปจากห้องทันที จึงพบกับกลุ่มของแก้วราตรีที่กำลังตามหาเขาอยู่ แก้วราตรีรั้งตัวพี่ชายเอาไว้จะคุยให้รู้เรื่อง “พี่กานต์...สรณ์อยู่ไหน” “ห้อง614แน่ะ” “แล้วทำไมไม่บอกก่อนหายไปไหนมาเนี่ย...เฮ้อ...ไป ๆ เข้าหาสรณ์ในห้องดีกว่า...” กานต์สะบัดแขนน้องสาวออก จากคุณ : โซดาซ่าส์ - [ 5 ก.พ. 48 16:30:44 A:203.113.35.10 X:203.150.217.114 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) “วันนี้พี่ไม่กลับไปที่บ้านนะ” แล้วลงลิฟต์ที่กำลังจะปิดไปทันที แก้วราตรีวิ่งตามลงไปไม่ทัน จึงกลับมาชวนเพื่อน ๆ ไปหาณพสรณ์ที่ห้อง ทันทีที่เข้าไปในห้อง เพื่อน ๆ ก็เดาเรื่องออกทันที ทุกคนรู้จักผู้ชายที่นอนหลับบนเตียงอย่างเป็นอย่างดี...ผู้ชายคนนี้แหละรักแรกที่ลืมไม่ลงของณพสรณ์ “แล้วแกอธิบายให้พี่กานต์เข้าใจรึยัง” จีน่าถามขึ้นเป็นคนแรก ฤทธิ์ยาที่หมอให้ครั้งสุดท้าย เป็นยาที่ต้องการให้พักผ่อน คนไข้จึงหลับอย่างสนิท ไม่รับรู้ว่าใครเข้ามาในห้องนี้ มาเพื่ออะไร และเกิดอะไรขึ้นบ้าง “อธิบายน่ะชั้นทำแล้ว...แต่พี่ชายแก้วจะเข้าใจรึเปล่าก็ไม่รู้” “แล้วทำไมแกไม่โทรบอกพวกชั้นคนใดคนหนึ่งล่ะ” ภัทรภาต่อว่านิด ๆ “ก็คือชั้นตกใจมาก...ไม่คิดว่าเขาจะรอชั้นจนฝนตกก็ยังไม่กลับไป” “เอ๊ะ!...วันนี้แกมีนัดทานข้าวกับคุณพงศธรไม่ใช่เหรอ” พิมถามอย่างนึกขึ้นได้ ณพสรณ์จึงเล่าความจริงให้ฟัง “หนอยแก...ถ้าพ่อชั้นไม่ได้ถือหุ้นนะ...แกตาย” แก้วราตรีแกล้งต่อว่า เพราะรู้ว่าอย่างณพสรณ์ยังไงก็ทำได้ “เออ!!...น้ำ...แล้วเรื่องที่แกจะเล่าให้ชั้นฟังนะเรื่องอะไรเหรอ” เห็นคนอยู่เยอะอย่างนี้ วารีพรเปลี่ยนใจไม่เล่าแล้ว จึงบอกไม่มีอะไรโกหกไปว่าเจอผู้ชายหน้าตาดีที่ญี่ปุ่นแค่นั้น ทั้งหมดคุยกันอยู่สักครู่ เมื่อดูนาฬิกาเริ่มหิวกันบ้างจึงชวนกันไปหาอะไรทานกัน แต่ณพสรณ์ปฏิเสธ ให้เหตุผลเรื่องรับปากกับโจ้เอาไว้ ทำให้จีน่าอดค่อนไม่ได้ “ระวังเถ้อะ...ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย” ณพสรณ์เพียงแค่ยิ้มน้อย ๆ เหมือนปลงกับชีวิต ทำใจกับสิ่งบางสิ่งได้แล้ว ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจริง ก็นับเป็นกรรมแล้วกัน เพื่อน ๆ ไม่เข้าใจในความหมายยิ้มนั้น ได้แต่ปาค้อนใส่กันคนละหลาย ๆ วง ทุกคนออกไปจากห้องแล้วก็ลงไปทานอาหารที่ร้านอาหารใกล้ ๆ โรงพยาบาล แก้วราตรีอาสาไปส่งเพื่อน ๆ ที่บ้าน พิมนึกได้ว่าตอนออกมาจากคอนโดลืมเอกสารสำคัญไว้ **************************** “พวกแกไปกับแก้วละกัน...ชั้นลืมเอกสารที่จะให้อาเกษมดูรายละเอียด...ฝ่ายขายเพิ่งเอามาให้” “ไม่เป็นไร...พรุ่งนี้แกค่อยมาเอาตอนเช้าแล้วกัน” แก้วราตรีบอก “คือ...ชั้นยังไม่ได้ตรวจสอบยอดเลย...แถมพรุ่งนี้มีประชุมด้วย...ไม่ทันแน่ ๆ ถ้ามาเอาตอนเช้า” “งั้นแกก็นอนที่คอนโดนะ...เดี๋ยวชั้นขับรถไปส่ง” “ไม่เป็นไร...ชั้นไปเองได้” “เออ...ตามใจระวังตัวนะ” “แกแหละขับรถดี ๆ นะ...บายจีน่า...บายแพท” ***************************** จากคุณ : โซดาซ่าส์ - [ 5 ก.พ. 48 16:31:25 A:203.113.35.10 X:203.150.217.114 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) พิมเดินไปโบกแท็กซี่ เปิดประตูไปบอกจุดหมาย เมื่อคนขับตกลงที่จะไป พิมจึงเดินขึ้นไปนั่งด้านหลัง รถเคลื่อนออกไป ไม่นานก็มาถึงจุดหมายที่หน้าตึก กดลิฟต์แล้วเดินขึ้นไป ชั้น 11 ลิฟต์ให้สัญญาณว่าถึงแล้ว หญิงสาวจึงก้าวเท้าออกไปเดินไปที่หน้าห้องกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนบอกว่ามาถึงหน้าห้องแล้ว คุยกันไม่กี่คำก็วางหูลง เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าถือของตัวเอง ควานหากุญแจห้องแล้วก็ไขมันเข้าไป พิมเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่วางของไว้ก่อนจะออกมาเมื่อเปิดไฟถึงกับตกใจ กับร่างที่นั่งดื่มอยู่ตรงเก้าอี้ ขวดเบียร์มากมายวางเกลื่อนอยู่ที่โต๊ะรับแขก เมื่อหายตกใจจึงทักขึ้น “พี่กานต์มานอนที่นี่หรือคะ” ร่างนั้นไม่ตอบเอาแต่ซดเบียร์ยิ่งขึ้น เมื่อความเมาเต็มที่ทำให้ร่างนั้นมองพิมเป็นณพสรณ์ พิมตัดสินใจทันที... “พิมไปก่อนนะคะ” หมุนตัวจะเดินไป ร่างนั้นก็เดินเข้ามาคว้าแขนเอาไว้ พิมพยายามแกะมือออก แต่ไม่เป็นผล ร่างนั้นมองพิมตาแดงก่ำ “ทำไม...ทำไม...พี่รักสรณ์ขนาดนี้...ทำไมสรณ์ไม่รักพี่บ้าง” “ปล่อย...พิม...ไม่ใช่สรณ์ค่ะ...ปล่อยเถอะ” นอกจากกานต์จะไม่ฟังแล้ว ยังกดร่างบางไว้กับกำแพง ร่างบางพยายามที่จะดิ้นหนีอย่างสุดชีวิต...ไม่เป็นผล ร่างนั้นจับเธอแรงมาก พิมไม่รู้ว่ากานต์พูดอะไรออกมา เธอรู้แต่ว่าต้องหนี...หนีเท่านั้น ประตูห้องอยู่ห่างเกือบสามก้าว ถ้าทำได้ก็จะหนีสำเร็จ แต่ถ้าทำไม่ได้ก็จะ... หญิงสาวไม่อยากคิด รวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ตัดสินใจผลักเขาออกไป ร่างนั้นเซไปเล็กน้อย เกิดเป็นช่องว่างให้หญิงสาววิ่ง แต่กานต์กลับยึดร่างบางไว้ แรงที่หมดไปกับการผลักไสเมื่อครู่ ทำให้หญิงสาวได้แต่ปัดป้อง เมื่อเขาโน้มใบหน้าลงมาจูบ อย่างหื่นกระหาย ร่างบางทั้งดิ้น ทั้งผลัก ร่างนั้นไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย กลับยิ่งรัดแน่นอย่างจงใจ แค่นั้นมันก็ยังไม่พอ กานต์อุ้มพิมไปที่เตียงแล้วทับร่างนั้นไว้ทั้งตัว พิมดิ้นแล้วร้องให้ปล่อย แต่นั่นก็ไม่ทำให้โทสะที่เกิดขึ้นของชายผู้นี้ลดลง พิมปล่อยให้เขาตักตวงความสุขอยู่บนเรือนร่างด้วยน้ำตานองหน้า ******************* ณพสรณ์มองปกรณ์ด้วยความรู้สึกหนึ่ง ความรู้สึกที่มีแต่ตัวเองเท่านั้นที่เข้าใจว่ามันคืออะไร เขากำลังหลับสบาย ถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาเขาก็จะมีงานทำ แต่นึกได้ว่าต้องกลับไปเอารายงานการประชุมที่คอนโด จึงลองทดสอบว่าชายคนนี้หลับอยู่รึเปล่า เขากำลังหลับสนิทจริง ๆ ณพสรณ์จึงย่องออกจากห้อง ตั้งใจว่าจะรีบไปรีบมา ************************* นาฬิกาบนหัวเตียงบอกเวลาเที่ยงคืน พิมลุกขึ้นนั่งนานแล้วหลังจากที่เขาเคลื่อนตัวออกจากตัวของเธอ กานต์เองก็ลุกขึ้นนั่งบ้างเหมือนกัน พิมไม่แม้แต่จะมองหน้าชายผู้นี้ แววตาเจ็บปวดฉายออกมาอย่างเห็นได้ชัด ยอมเหมือนกันว่าแอบรักพี่ชายเพื่อนคนนี้ แต่ก็ยอมรับไม่ได้เหมือนกันที่เขาจะมาทำอะไรอย่างนี้ กานต์ซึ่งตอนนี้หายเมาแล้ว เขยิบมาใกล้พิมเพื่อที่จะขอโทษ พิมขยับตัวห่าง พยายามลุกขึ้น กานต์คว้าข้อมือนั้นไว้หลวม ๆ จากคุณ : โซดาซ่าส์ - [ 5 ก.พ. 48 16:32:34 A:203.113.35.10 X:203.150.217.114 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ) “พี่ขอโทษ...” เขาพูดได้แค่นั้น น้ำเหนียว ๆ มันจุกคอ ทำให้ไม่สามารถพูดอะไรต่อได้อีก พิมสะบัดหน้าและข้อมือหนี ลุกขึ้นจะไปห้องน้ำ กานต์ก็ยังตามขอโทษ พิมจึงลากตัวเองไปเปิดประตูห้องนอนออกไป แล้วก็ต้องช็อคเมื่อณพสรณ์ยืนอยู่หน้าห้อง ภาพที่เห็นไม่ต้องพูดอะไรณพสรณ์ก็เดาได้ว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ๆ พิมโผเข้ากอดเพื่อนเมื่อหายช็อค น้ำตาที่หยุดไหลพรั่งพรูออกมาราวกับทำนบพัง ณพสรณ์เองก็ตกใจไม่น้อย จึงให้พิมไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกห้องหนึ่ง ณพสรณ์เดินเข้าไปหากานต์ช้า ๆ “สรณ์...พี่...ทำ...ร้าย...พิม...”เขาพูดทีละคำ น้ำเสียงสั่น “เกิดอะไรขึ้นคะ?” “พี่เมา...แล้วพี่ก็...”เขาหยุดพูด มันกระดากเกินกว่าจะเอ่ยออกมา สีหน้าและแววตามีความสำนึกผิด “พี่ไม่ได้ตั้งใจ...” เขายกมือขึ้นกุมหน้าผาก “ไม่ว่าพี่จะตั้งใจหรือไม่...เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว...เราควรจะมาคิดว่าจะแก้ปัญหายังไงดี...”แม้ว่าจะสำนึก แต่ก็ไม่ได้อยากรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น ณพสรณ์ลุกออกไปตามพิมมานั่งคุยกัน “สรณ์ว่า...เราน่าจะหาทางแก้ไขมันดีกว่า” พิมและกานต์ต่างก็ก้มหน้านิ่ง “...” เงียบไม่มีเสียงใดออกมาจากปากทั้งคู่ ณพสรณ์เริ่มโมโห “ถ้าไม่มีสรณ์จะจัดการเรื่องทั้งหมดเอง...พี่กานต์เชิญกลับบ้าน” คำประกาศิตทำให้ทั้งคู่มองณพสรณ์ อย่างงง และกานต์ก็แต่งตัวออกจากคอนโดไป รอจนแน่ใจว่ากานต์กลับไปแล้ว จึงหันมาสั่งเพื่อน “ล็อคประตูให้ดี...พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัท” “สรณ์จะทำอะไร” “ทำในสิ่งที่ถูกต้อง” แล้วณพสรณ์ก็ผละไป ทิ้งเพียงความสงสัยไว้กับพิม ***************************** ในช่วงเวลาที่ณพสรณ์ไม่ได้อยู่กับปกรณ์นั้น ชายหนุ่มถูกปลุกด้วยแรงกระชากจากชายนิรนามคนหนึ่ง เมื่อปกรณ์ลืมตาขึ้นเห็นว่าเป็นใครก็ปากคอสั่น ชายนิรนามคำราม “สิบล้าน...แกจะคืนนายเมื่อไหร่” “อ...อีก...อีก...สามเดือน” “ไม่...ต้องเร็วกว่านั้น” “ส...สอ...สองเดือน” “เออ...แล้วถ้าแกไม่นำเงินมาคืนให้เร็วที่สุด...” ชายคนนั้นทำท่าปาดคอ แล้วก็เดินออกจากห้องพร้อมกับสมุนอีก 2 คน ปกรณ์มองประตูที่ปิดลง...สบถออกมาอย่างขัดใจ...สิบล้านภายในสองเดือน...จะหาจากไหน ********************************** เมื่อณพสรณ์เข้ามาในห้อง เห็นปกรณ์ตื่นแล้ว จึงทักขึ้น “พี่โจ้ตื่นแล้วเหรอคะ” “จ๊ะ...” สีหน้าที่เศร้าหมองเรียกคะแนนความสงสารจากณพสรณ์ได้มากมายเชียวล่ะ “พี่โจ้เป็นอะไรค๊ะ” “เรื่องงาน...” เขาหยุดแค่นั้น “อ๋อ...ที่แท้พี่ก็เป็นห่วงเรื่องงานนั่นเอง...ไม่ต้องห่วงค่ะ...สรณ์บอกพี่กานต์ให้แล้วและเขาก็ตกลงรับพี่โจ้เข้าทำงานแล้วค่ะ...อืม...แต่พี่โจ้ต้องเป็นผู้ช่วยคุณรัตน์ฝ่ายบัญชีไปก่อนนะค๊ะ...” ปกรณ์แอบดีใจอยู่เงียบ ๆ ลู่ทางที่จะหาเงินสิบล้านภายในสองเดือน จึงตีหน้าเศร้าลงไปอีก “สรณ์พี่อยากไปทำงานพรุ่งนี้” “แต่พี่ยังไม่หายดีเลยนะ” “พี่ต้องรีบหาเงินไปรักษาแม่...แม่พี่กำลังป่วยอยู่..” เสียงเขาหายไปในลำคอ “สรณ์พี่ขอร้อง” เขากุมมือบางไว้ “เอาอย่างนี้ละกัน...มะรืนนี้พี่โจ้ไปพบสรณ์ที่ที่ทำงานนะค๊ะ” ปกรณ์จะค้านแต่เปลี่ยนใจต้องกลับไปเตรียมตัว “ตกลงครับ...พี่ว่าสรณ์กลับบ้านเถอะ...” “ถ้าอย่างนั้นสรณ์ไปนะคะ” ประตูสีขาวขุ่นถูกปิดลง ************************************* ภายในห้องประชุมของบริษัทอภิวันตรัตน์คอร์เปอร์เรชั่น พงศธรนั่งในตำแหน่งประธาน กำลังแจงรายละเอียดเรื่องรีสอร์ทให้ผู้ร่วมประชุมซึ่งเป็นพนักงานในบริษัทฟัง “ผมได้ไปศึกษาและพิจารณาดูแล้ว...เห็นสมควรที่จะให้บริษัทรัตนไพศาลร่วมถือหุ้นด้วยยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์...มีใครว่าอย่างไรบ้าง” ใครจะว่าอะไรได้ล่ะ เมื่อท่านประธานเสนอมาเองแบบนี้ “เมื่อไม่มีใครคัดค้าน...ผมจะเริ่มดำเนินการทันที” ****************************************** จากคุณ : โซดาซ่าส์ - [ 5 ก.พ. 48 16:35:23 A:203.113.35.10 X:203.150.217.115 ]

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อ) บริษัทรัตนไพศาลเองก็ประชุมเหมือนกัน แต่คนละเรื่องกับบริษัทอภิวันตรัตน์คอร์เปอร์เรชั่น การประชุมเป็นไปเรื่อย ๆ ตั้งแต่แปดโมงเช้า ถึง สิบเอ็ดโมงครึ่ง พอใกล้จะประชุมเสร็จ ณพสรณ์จึงแจ้งเรื่องปกรณ์ให้ทุกคนฟัง แต่ก็ไม่มีใครคัดค้านเพราะรู้ดีว่าทหัยรัตน์...ผู้จักการแผนกบัญชีน่ะเคี่ยวขนาดไหน เลิกการประชุมแล้ว แต่ณพสรณ์ แก้วราตรี กานต์ พิม และเกษมยังนั่งเอกเขนกในห้องทำงาน ณพสรณ์จะพูดเรื่องเมื่อคืนแต่เปลี่ยนใจ ไปพูดเรื่องพงศธรแทน “ตอนนี้สรณ์กับคุณพงศ์ก็ไปทานข้าวด้วยกันสองมื้อแล้ว” ผู้ที่อาวุโสที่สุดเลิกคิ้วขึ้น “จริง ๆ ค่ะ...แต่คนนี้ท่าทางจะฉลาดพอดูเลยค่ะอา...แกไม่ค่อยตกลงอะไรง่าย ๆ ...พูดจามีเลสนัยชอบกล” เกษมออกจากงงเล็กน้อย...พงศธรเนี่ยนะที่ณพสรณ์ไปทานข้าวด้วย “แน่ใจรึเปล่าลูก...ว่าเป็นคุณพงศธร” เกษมมักจะเรียกเพื่อน ๆ ของแก้วราตรีว่าลูกบ้าง หรือเรียกชื่อบ้าง “โธ่...อาคะ...สรณ์น่ะไม่ยอมให้ใครมาหลอกง่าย ๆ ได้หรอกค่ะ อีกอย่างก่อนจะไปพบเค้า สรณ์ก็ให้นิดเตรียมรูปของเค้ามาให้ดูแล้วค่ะ ” แก้วราตรีกำลังจะพูดอะไร แต่ก็ถูกหยุดโดยพนักงานคนหนึ่งที่เคาะประตูเบา ๆ อย่างเกรงใจ “คุณภัทรภาและคุณวารีพรมาพบคุณณพสรณ์ค่ะ” แล้วพนักงานก็เดินออกไป “แพทกับน้ำมาหาแกทำไม” แก้วราตรีถามขึ้น แต่พิมรู้สึกตงิด ๆ **************************************** “อ๋อ...เปล่าพอดีว่าชั้นให้แพทเอาเอกสารที่ลืมไว้ที่บ้านมาให้...แล้วน้ำคงตามมา...อาค๊ะสรณ์ไปก่อนนะค๊” ณพสรณ์ก็ผลุบอย่างรวดเร็ว ไปที่ห้องทำงานของตนเอง เพื่อนสาวกำลังนั่งหน้างอ เมื่อณพสรณ์เดินเข้าไปก็บ่นกันใหญ่ แล้วณพสรณ์ก็พูดกับเพื่อนด้วยประโยคที่คนฟังทั้งสองเงียบไปเลย “เมื่อคืนนี้พี่กานต์ปล้ำพิม” ทั้งหมดเงียบ นิดาที่กำลังนำผลไม้ไปให้แขกได้ยินประโยคนี้แว่ว ๆ จึงแอบฟัง แล้วเสียงของณพสรณ์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เราก็เลยจะให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน” นิดาสะดุ้ง...ความโกรธพุ่งปรี๊ด อยากได้ยินชัด ๆ จึงผลักประตูนำผลไม้ไปวาง ณพสรณ์เห็นผู้มาใหม่จึงเปลี่ยนเรื่อง “เอาอย่างนี้เราไปทานข้าวกันดีกว่า” เพื่อนกำลังงง ๆ กันณพสรณ์ก็รีบลากเพื่อนออกจากบริษัทก่อนที่พิม หรือแก้วราตรีจะมา แล้วก็เป็นจริงดังคาด ทั้งคู่เดินมาหาณพสรณ์ที่ห้อง เมื่อนิดาบอกว่าออกไปแล้วจึงพากันไปทานข้าวกันสองคน ด้านณพสรณ์กำลังเล่าเรื่องเมื่อคืนให้เพื่อนฟังอย่างเครียด ๆ “แล้วแกก็เลยจะให้ทั้งสองคนแต่งงานกันงั้นสิ” ภัทรภาเอ่ยต่อให้เมื่อเพื่อนเล่าจบ “แกคิดว่าสองคนนั้นจะยอมรึไง” วารีพรแย้ง “อ้าว!!แล้วแกจะให้ชั้นทำยังไง...รอให้พิมมันท้องโตก่อนรึไง” “เออมันก็จริง...ชั้นเริ่มเห็นด้วยกับแกแล้วซิสรณ์...แล้วแกล่ะแพทว่าไง” “ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน” “งั้นเอาเป็นว่าตกลงตามชั้นโอเค๊ ?” “อืม” เพื่อนทั้งคู่ตกลง “งั้นชั้นจะเป็นคนไปบอกผู้ใหญ่เอง...ส่วนแก...แพทไปบอกจีน่าให้ไปหาร้านชุดเจ้าสาว...แล้วแพทแกก็ไปหาโรงแรมหรู ๆ เลยนะ...และแกน้ำจัดการเรื่องบัตรเชิญ...ของชำร่วย...เพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาว...” “นี่ ๆ แกวางแผนเสร็จสรรพ...คิดเหรอว่าผู้ใหญ่จะเซย์โอเคน่ะ” วารีพรท้วง “อ๊ะ...แน่นอนว่าผู้ใหญ่ต้องเซย์โอเค” ณพสรณ์กล่าวอย่างเชื่อมั่น แต่นั่นไม่ทำให้เพื่อนทั้งคู่เชื่อมั่นตาม ********************************** เย็นนั้นณพสรณ์จึงนัดเพื่อน ๆ ทั้งกลุ่มพร้อมด้วยพ่อกับแม่ของกานต์และพิมไปทานข้าวที่ภัตตาคารหรู เมื่อเห็นทุกคนมากันครบ ค่อยโล่งใจหน่อยกว่าจะตะล่อมให้พิมพาพ่อกับแม่มาก็ลุ้นแทบตาย เมื่อทักทายกันแล้วก็นั่งลง ณพสรณ์เริ่มคุยในเรื่องสบาย ๆ หลังจากสั่งอาหารไปแล้ว ในจังหวะที่ไม่มีใครคาดคิด พงศธรก็เดินมาหาณพสรณ์ที่โต๊ะ สร้างความแปลกใจให้กับทุกคน “สวัสดีครับคุณเกษม...คุณกุสุมา...คุณสุพัฒน์...คุณอารีย์...คุณกานต์...คุณพิม...คุณแก้วราตรี...คุณจีน่า...คุณภัทรภา..คุณวารีพร...และคุณณพสรณ์” พงศธรทักทุกคนอย่างถูกต้อง เกษมจึงเป็นฝ่ายผายมือเชิญเขานั่งลงตามมารยาท เขาก็รับคำเชิญโดยที่นั่งเก้าอี้ว่างข้าง ๆ ณพสรณ์ อย่างจงใจแม้ว่ายังมีเก้าอี้ว่างอยู่อีกฝั่ง เขานั่งลงพร้อม ๆ กับที่ทุกคนนั่งลงพร้อมกัน ณพสรณ์แอบค้อนให้เขาวงนึงเบา ๆ (ขอย้ำว่าแอบค้อนจริง ๆ )ทำนองว่ามานั่งอะไรตรงนี้ อีกฝั่งก็มีที่นั่ง เขาก็แกล้งไม่รู้ไม่ชี้ อากัปกิริยาที่ทั้งคู่ทำใส่กันนั้นมีเพียง เกษม และจีน่าที่จับสังเกตนั้นได้ และเกษมเองก็เชื่อว่าสิ่งที่ณพสรณ์พูดไว้เรื่องจริง และคำพูดที่มีเลสนัยนั้นคืออะไรตอนนี้เขาเริ่มจะพอเดา ๆ ออกแล้ว “คุณพงศธรมาทำอะไรที่นี่ครับ” “มาตรวจงานน่ะครับ” แค่นี้ก็เข้าใจแล้วว่าภัตราคารหรูแห่งนี้เป็นของพงศธร “เอาอย่างนี้สรณ์...เริ่มเรื่องที่จะบอกทุกคนดีกว่าจะได้รีบกลับกัน” “เอ่อ...ไม่ทราบว่าจะสะดวกมั๊ยครับที่ผมจะนั่งตรงนี้” ณพสรณ์กำลังจะตอบว่าไม่สะดวกอย่างยิ่ง แต่จีน่ากลับเป็นคนตอบแทนเสียเอง “ไม่เป็นไรค่ะเรื่องที่เราจะพูดกันวันนี้...บางทีคุณเองอาจจะมีส่วนร่วมด้วย” ณพสรณ์เขม่นมองหน้าเพื่อน จากคุณ : โซดาซ่าส์ - [ 5 ก.พ. 48 16:37:56 A:203.113.35.10 X:203.150.217.115 ]

ความคิดเห็นที่ 6 (ต่อ) “คือว่า...พี่กานต์เคยบอกสรณ์ว่าชอบพิม...แล้วอยากแต่งงานกับพิม...แพทจึงเป็นตัวแทนออกมาพูด” ภัทรภารีบพูด คนที่ถูกกล่าวหาสองคนวางหน้าไม่ถูก ญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างแสดงสีหน้าที่ยินดี และค่อนข้างจะแปลกใจที่ทั้งคู่ไปแอบรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อบรรดาเพื่อน ๆ ยืนยันก็คงจะจริง “ผมขอแสดงความยินดีด้วยครับคุณกานต์” พงศธรเอ่ยอย่างจริงใจ กานต์กับพิมไม่สามารถแก้ตัวได้ในสภาวะเช่นนี้ “ผมขอเชิญคุณพงศธรมาเป็นแขกในงานด้วยครับ” “ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับคุณสุพัฒน์” และแล้วบรรยากาศในโต๊ะก็มีแต่รอยยิ้มที่มาจากใจของทุกคนและรอยยิ้มฝืดที่มาจากกานต์และพิม เมื่อถึงเวลาอันสมควรและก็จัดแจงเช็คบิล แต่พงศธรบอกว่ามื้อนี้เขาจะเลี้ยงเอง ทุกคนก็ขอบคุณแล้วลากลับ แต่พงศธรบอกณพสรณ์ว่ามีเรื่องจะคุยด้วย เมื่อณพสรณ์ไม่ยอม จึงยกเรื่องรีสอร์ทมาอ้าง พร้อมข้อแลกเปลี่ยน “อะไรล่ะ...คุณนี่ทำอะไรไม่เคยไม่มีข้อแลกเปลี่ยนเลยนะคะ” ณพสรณ์บ่นอุบอิบในประโยคหลังแต่ก็ตามเขามาที่รถแต่โดยดี “ คุณก็แค่ให้ผมไปส่งที่บ้าน...แล้วเราจะได้คุยกัน” “คุยกันที่นี่ก็ได้ค่ะ” “ผมเกรงว่ามันจะดึก...แล้วที่นี่กับบ้านคุณก็ไกลโขนะ” “เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” พงศธรพาหญิงสาวไปที่รถแล้วบอกให้ตะวันมาขับรถให้ และให้พกรณ์มาขับรถณพสรณ์ไปส่งที่บ้าน “ผมตกลงให้บริษัทของคุณร่วมหุ้นด้วยยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์” “จริงเหรอคะ” “แต่มีข้อแม้...” รอยยิ้มเริ่มลดลงจากใบหน้านวล “คุณต้องไปที่รีสอร์ท สองอาทิตย์เพื่อไปเก็บรายละเอียดในสิ่งที่บริษัทของคุณ และตัวของคุณต้องร่วมรับผิดชอบ” “งั้น...ชั้นคิดว่าคงส่งคนไปที่รีสอร์ทคุณภายในพรุ่งนี้ได้” “ไม่ใช่ครับ...ผมต้องการให้คุณไป...ต้องการให้คุณไปเก็บรายละเอียด” น้ำเสียงที่ทอดมามีความอบอุ่นแฝงอยู่ หญิงสาวรู้สึกเขิน กับน้ำเสียงและสายตาที่ทอดมา ตอบไปโดยไม่มองหน้าเขาว่า “ถ้าอย่างนั้นชั้นขอเวลาเคลียร์งานก่อนแล้วค่อยให้คำตอบคุณ...ได้มั๊ยค๊ะ” “ถ้าอย่างนั้นวันพุธหน้าผมคงได้รับคำตอบจากคุณ” พงศธรเลียนแบบคำพูดของหญิงสาว “ค่ะ” หญิงสาวเมินหน้าออกไปนอกรถ ดวงจันทร์ยามค่ำคืนกำลังส่องแสงสีเหลืองนวล...นี่เรากำลังรู้สึกยังไงนะ...ไม่เอา ๆ ไม่คิด ณพสรณ์ไม่รู้ตัวเลยว่าจีน่าแอบมองตามมาตั้งแต่ทั้งพงศธรและณพสรณ์คุยกันที่ร้านอาหารด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ****************************** จากคุณ : โซดาซ่าส์ - [ 5 ก.พ. 48 16:40:41 A:203.113.35.10 X:203.150.217.118 ]

ความคิดเห็นที่ 7 (ต่อ) **___-___ ซอกแซ่ก เซดทอล์ค ____-_____** *** Ahem Ahem !!! วันนี้ก็ขอโทษอีกตามเคยฮ่าที่แอบมาช้าเนื่องจากวันนี้เพื่อนช่วยสอนการบ้านเพลินไปหน่อยจึงทำให้มารายงานตัวช้าไปมาก ๆ จากปกติเก้าโมงเช้าเลยเหลือสี่โมงเย็นกว่า ๆ อย่างนี้ วันนี้เลยเพิ่มพิเศษให้เยอะมั่ก ๆ เพราะ อีกสองถึงสามอาทิตย์ โซดาอาจจะไม่ได้มาโพสต์ให้ B-caZ ใกล้สอบแล้วท่านแม่จึงอยากให้อ่านหนังสือเยอะ ๆ (หรืออาจจะแอบมาลงวันธรรมดาให้ ถ้าท่านแม่ไม่อยู่บ้าน) *** ตอบกลับคุณโอเลี้ยงแก่ ๆ คุณเป็นนักอ่านที่ยอดเยี่ยมมั่ก ๆ และโซดาซ่าส์เองก็มีความคิดเห็นเช่นเดียวกับคุณโอเลี้ยงแก่ๆ เพราะการอ่านนิยายเราต้องจินตนาการไปตามที่ผู้เขียนเขียนออกมา ถ้าผู้เขียนเขียนบรรยายภาพไม่ดีคนอ่านก็จะจินตนาการตามไม่ถูก จึงไม่ได้อรรถรสในการอ่าน ***ตอบกลับคุณ scottie ก็เค้าน่ะอยากให้ถึงบทโรแมนติกบ้างอ่ะ ให้มันดูน่ารักบ้าง อีกอย่างเวลามันก็ดึกแล้ว นางเอกของเราก็ต้องเพลียใช่ม๊า (ใช่ ๆ ๆ ) ( แหะ ๆ มีกองหนุนด้วย) เดี๋ยวตอนท้าย ๆ นางเอกของเราต้องรับศึกหนักอีก...อุ๊ปส์...หลุดปาก *** ตอบกลับคุณกั๊ดจัง คนเป็นคนที่สวยมาก ๆ น่ารักจริง ๆ ไม่อิงนิยายเล่มไหน ๆ เลย ถ้าเปรียบว่าดอกไม้คือสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลกแล้ว โซดาซ่าส์ว่าคุณเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามากกว่าเพชร เพราะจิตใจของคุณที่มีความเมตตา + กรุณา ดั่งคำโบราณที่ว่า "คนจะงาม งามที่ใจ (และการกระทำ) ใช่ใบหน้า" ขอบคุณสำหรับการทำ link ให้ฮ่า *** ตอบกลับคุณน้องพี ชื่อน่ารักจังเลยฮ่าคุณน้อง ดีใจจริง ๆ ที่มีคนอ่านกระทู้ของโซดาซ่าส์แล้วแสดงความคิดเห็นเพิ่มอีกหนึ่งคน ไม่จำเป็นต้องชมอย่างเดียวนะฮ๊ะ ติในสิ่งที่เห็นว่าไม่สมควรก็ได้ฮ่า *** ตอบกลับคุณsodaza เด็กวิทย์น่ะไม่เคยมีเวลาส่วนตัวซ้ากเท่าไหร่ วัน ๆ ก็นั่งทำการบ้านซะหัวหูกระเจิงฟูสะบัดช่อแบบว่าไม่ต้องเข้าร้านทำผมที่ไหนเลยฮ่า แล้วช่วงนี้ก็เป็นช่วงทำคะแนนมาก ๆ เลย รายงานส่วนใหญ่ก็จะเรียงหน้ากันเข้ามายืนตัวตรงช่วง ๆ นี้แหละ ทำใจเถอะ *** ขอบคุณทุก ๆ ท่านที่ยังคงอ่านและติดตามนิยายของโซดาซ่าส์ อยากให้ช่วยกันติเนื้อหาที่ไม่ดีไม่งามในเรื่องนี้ และขอกราบขอบพระคุณทุก ๆ ท่าน(แบบงาม ๆ แต้ ๆ )ที่เข้ามาอ่านนิยาย(ถึงแม้จะไม่ได้แสดงความคิดเห็น) ยังไงช่วงนี้ก็ใกล้สอบปลายภาคแล้ว อยากให้เพื่อน ๆ ชาว PanTip ทุก ๆ ตั้งใจอ่านหนังสือ และกราบขอคุณพระศรีรัตนตรัยบันดาลให้เพื่อนๆ ทุก ๆ คนมีสมาธิอันแน่วแน่กับการอ่านหนังสือสอบครั้งนี้ฮ่า จากคุณ : โซดาซ่าส์ - [ 5 ก.พ. 48 17:07:07 A:203.113.35.10 X:203.150.217.118 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว นางเอกเรา ใจอ่อนอ่อนใจ ซะแล้ว เจ็บนี้อีกนาน แต่เจ็บนี้ก็ยากที่จะลืม รสใดก็ไม่เท่ารสรัก หวานสิเน่หา เอิ้กกกกก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 6 ก.พ. 48 02:16:31 A:202.133.176.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 คนเราต้องมีจุดอ่อนบ้าง ของนางเอกก็คือรักแรกนี่เอง จากคุณ : scottie - [ 6 ก.พ. 48 15:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ครงนี้ให้ความรู้ลึกแปลกๆ ดีครับ “พี่มา...แห่ก...โรง’บาล...แห่ก...แห่ก...ทำไม...แห่ก...เกิด...แห่ก...อะไรขึ้น...แห่ก...แห่ก...กับสรณ์” กานต์ส่ายหน้าช้า ๆ ไม่รู้...พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ^___________________________^......... จากคุณ : GTW - [ 6 ก.พ. 48 19:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ว้า! แล้วนางเอกของเราจะใจอ่อนใส่ใครดีเนี้ย (คงจะไม่ใช่พี่โจ้จอมหลอกลวงหรอกเนอะ) จากคุณ : pat+ken (pat+ken) - [ 7 ก.พ. 48 07:14:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หุหุหุ มีแววตาเจ้าเล่ห์ มาไม้ไหนหว่า จากคุณ : sodaza - [ 8 ก.พ. 48 18:37:53 A:203.209.122.105 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 .........ทำไม นางเอกในอ๊อนอ่อนอ่ะ จากคุณ : น้องพี - [ 9 ก.พ. 48 12:30:08 A:202.133.163.110 X: ]