เรื่องสั้น : สิ่งที่ผมทำได้
ละแวกหน้าบ้านของผมมักจะมีขยะเกลื่อนกลาดเต็มพื้นอยู่เสมอ ทั้งๆ ที่ถังขยะสาธารณะก็ตั้งห่างออกไปไม่ไกลนัก ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมสังคมเราถึงได้มีคนมักง่ายเยอะเหลือเกิน
นั่นก็เพิ่งเดินผ่านไป เด็กวัยรุ่นกลุ่มเบ้อเร่อ ทิ้งถุงน้ำที่ยังมีน้ำแข็งเหลือค้างอยู่ที่ถุงลงพื้น
นั่นก็อีกคน ตาลุงหัวหงอก แก่จะตายอยู่แล้ว เพิ่งถุยเสลดเขียวอี๋ลงพื้น
มาอีกคนแล้ว หนุ่มใหญ่วัยกลางคนหนวดเฟิ้ม ทิ้งก้นบุหรี่ที่ยังติดไฟหน้าตาเฉย
ผมได้แต่ยืนมอง คิดตำหนิและก่นด่าคนพวกนี้อยู่ในใจ ทำไมพวกเขาถึงได้มักง่ายแบบนี้ พวกเขาไม่คิดบ้างหรือว่าการทิ้งขยะไม่เลือกที่มันเป็นสิ่งที่ก่อความเดือดร้อนให้กับผู้อื่น อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งละที่เดือดร้อนจากการกระทำของพวกเขา
การทิ้งขยะแม้ไม่ใช่ความผิดร้ายแรงอะไร เมื่อเทียบกับความผิดประเภทอื่น อาจจะไม่มีโทษทางกฏหมายรุนแรง แต่มันก็เป็นการกระทำที่สมควรงั้นหรือ?
พวกเขามีจิตสำนึกบ้างไหม?
ถุงน้ำที่ยังมีน้ำแข็งเหลืออยู่ยังกองอยู่ที่เดิม
เสลดเขียวอี๋กองเดิมก็ยังคงกองอยู่
ก้นบุหรี่ที่พื้นยังคงมีควันจางๆ ลอยขึ้นมา
มันคงจะกองอยู่แบบนี้ จนกว่าจะมีใครคนหนึ่งมาเก็บไปทิ้ง ซึ่งก็คงหนีไม่พ้นเจ้าหน้าที่ของเทศบาล ผมเห็นใจเจ้าหน้าที่พวกนี้นะ ที่ต้องมาตามคอยเก็บกวาดสิ่งโสโครกสกปรกแบบนี้ และที่สำคัญ---พวกเขาไม่ได้เป็นคนก่อ
ผมได้แต่ก่นด่าสาปแช่งคนพวกนี้อยู่ในใจ
สุดท้ายเกิดผลอะไรขึ้นมาบ้าง?
กลุ่มหญิงสาวในชุดพนักงานบริษัทเพิ่งเดินผ่านไปอีกกลุ่ม เหลือเพียงเปลือกห่อลูกอมจำนวนมากทิ้งไว้
ผมมองดูเปลือกห่อลูกอม---สมาชิกใหม่ของเศษขยะ---นอนกองอยู่ที่พื้น
การก่นด่าคนพวกนี้อยู่ในใจคงไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา
ผมตัดสินใจเปิดประตูบ้าน เดินตรงไปเก็บเศษขยะที่กองเกลื่อนอยู่เต็มพื้น
การกระทำของผมคงช่วยให้เจ้าหน้าที่ของเทศบาลทำงานน้อยลงบ้าง
-จบ-
จากคุณ :
เรื่องของผม 
- [
5 ก.พ. 48 22:35:48
]
<<<<< เรื่องสั้น : สิ่งที่ผมทำได้ >>>>>
