"ช่วยด้วย!!…ช่วยฉันที!!…ใครก็ได้…ช่วยด้วย!!" เสียงกรีดร้องของเด็กสาววัย 17 ดังก้องไปทั่วทุกทิศ ผมสีน้ำตาลอ่อนเปียกชุ่มไปด้วยสายฝนที่ตกกระหน่ำอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เท้าอันเปลือยเปล่าทั้งสองของเธอก้าววิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต ชุดกระโปรงสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษดินและโคลน ผ้าบางส่วนของชุดกระโปรงตัวสวยขาดวิ่น แต่เด็กสาวคงจะไม่มีเวลามาสนใจเรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนี้ เพราะในตอนนี้หัวสมองของเธอคิดอยู่อย่างเดียวคือ หนี!เด็กสาวยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังจะหนีไปที่ไหน หรือแม้แต่ เธอกำลังหนีอะไรอยู่!

         ในที่สุด เด็กสาวผู้นั้นก็เหยียบชายกระโปรงที่ขาดรุ่งริ่งของตัวเองล้มลงไปกับพื้น

"คิดว่าจะหนีพวกเราไปพ้นอย่างนั้นหรือ" เสียงเยียบเย็นที่แฝงไปด้วยความอำมหิตของชายคนหนึ่งดังขึ้น

"ได้โปรดเถอะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ…ฉันขอร้อง" เธอพูดด้วยเสียงที่ปนสะอื้น

"เห็นทีเรื่องนี้คงจะเป็นไปได้ยากนะสาวน้อย ชะตาชีวิตของเธอได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว และคืนนี้…คงจะเป็นคืนสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่บนโลกใบนี้ เตรียมบอกลาโลกเลวๆนี่ได้เลย!!" ชายผู้นั้นแสยะยิ้มภายใต้ชุดผ้าคลุมสีดำ ซึ่งคนในชุดผ้าคลุมสีดำคนอื่นๆต่างก็ยิ้มอย่างเดียวกัน

"อย่า! ไม่!"
เปรี้ยง!  เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงกรีดร้องของเด็กสาว

"แซม! เป็นอะไร! แซม!!" เสียงเรียกของคุณลดาทำให้แซมสะดุ้งตื่นจากความฝันทันที

"เป็นอะไรหรือเปล่า?" อุ้ย…เพื่อนที่นอนอยู่ข้างๆเธอเอามือมาจับแขนของแซม

"ไม่…ไม่มีอะไร…ฉัน…ฉันแค่ฝันร้าย…ฉันฝันว่าฉันกำลังวิ่งหนี…หนีอะไรซักอย่างที่…ที่ "

"แซมจ๊ะ…เธอแค่ฝันร้ายเท่านั้นนะจ๊ะ…" คุณลดาซึ่งเป็นผู้ควบคุมดูแลสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเขยิบเข้ามากอดแซมเพื่อเป็นการปลอบใจ

"แต่…มันเหมือนจริงมากนะคะ…มัน…" แซมยกมือขึ้นกุมใบหน้าอันซีดเซียวของเธอเอาไว้

"มันเป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้นจ้ะ…นอนต่อเถอะนะ…แล้วพรุ่งนี้เราค่อยคุยกัน" คุณลดายิ้มให้แซมพร้อมกับหันไปพูดกับทุกคนในห้อง "เอาล่ะ! ไม่มีอะไรแล้ว! …ถึงแม้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันแรกของการปิดเทอม แต่ทุกคนก็ห้ามตื่นสายนะ!!!…และถ้าอีก 5 นาที ฉันเดินเข้ามาแล้วยังไม่นอนกันอีกล่ะก็…ได้เจอดีแน่!" คุณลดาส่งสายตาอันดุดันให้กับทุกคนในห้องก่อนที่จะปิดไฟแล้วเดินออกไป…

         เช้าวันต่อมา ในขณะที่แซมกำลังนั่งทานข้าวอยู่ในโรงอาหารนั้น เด็กชายที่ร่างเล็กเกินกว่าอายุก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาเธอ
"เอ้อ…แซม…แซม…" เด็กชายเอามือยันเข่าเพื่อให้หายใจได้สะดวกขึ้น

"ทำไมหรือ?" อุ้ยถามเด็กชายคนนั้น

"คุณลดาให้…แซม…ไป…ไปหาหลังกินข้าวเสร็จ" พอเด็กชายคนนั้นพูดจบเขาก็ลงไปนั่งกับพื้นเพื่อพักเหนื่อย แซมหันมามองอุ้ยอย่างแปลกใจแล้วค่อยลุกขึ้นยืน

"งั้นฉันไปหาคุณลดาก่อนนะ…เดี๋ยวมา" เธอพูดพลางยิ้มให้เพื่อนสาวก่อนที่จะเดินไปที่ห้องทำงานของคุณลดา

         ระหว่างทางที่เธอเดินไปนั้น ทุกๆคนต่างก็หยุดทำสิ่งที่พวกเขาทำอยู่เพื่อหันมามองดูแซมแล้วหันไปพูดกับเพื่อนคนข้างๆ …ถ้าวันนี้เป็นวันแรกที่เธอเข้ามาที่นี่ เธอคงจะรู้สึกอึดอัดไม่น้อย แต่นี่เธออยู่ที่นี่มาเกือบหนึ่งปีแล้ว และการกระทำเช่นนี้ก็เกิดขึ้นทุกๆวัน ไม่ว่าเธอจะเดินไปที่ไหน ทำอะไร หรือจะพูดกับใคร ก็จะต้องถูกจับตามองตลอด และเหตุผลเดียวที่เธอพอจะนึกออกในตอนนี้ก็คือ เธอเป็นลูกครึ่งชาวต่างชาติ หน้าตาของเธอยาวรีสวยได้รูป ผมเส้นเล็กสีน้ำตาลตรงยาวช่วยขับให้ผิวของเธอขาวผ่องกว่าคนอื่นๆ จึงทำให้เธอกลายเป็นจุดเด่นถึงแม้ว่าเธอเองจะไม่ได้ต้องการก็ตาม

"คุณลดาคะ…" "เข้ามาเลยจ้ะ…แซม" เสียงของคุณลดาดังมาจากในห้อง แซมจึงเปิดประตูเข้าไป ห้องนี้เป็นห้องที่กว้างพอประมาณ มีหน้าต่างบานใหญ่อยู่โดยรอบทำให้ห้องดูโปร่งและสว่าง ของทุกอย่างในห้องนี้ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ช่างเหมาะสมกับนิสัยเจ้าระเบียบของคุณลดาเสียจริง…แซมคิดเช่นนั้น

"มานั่งตรงนี้สิจ้ะ…แซม" คุณลดาผายมือไปทางโซฟาหนังที่อยู่ทางมุมห้อง พอแซมเดินไปนั่งเรียบร้อยแล้วคุณลดาก็เอ่ยถามแซมขึ้น

"เป็นยังไงบ้างจ๊ะ…เมื่อคืนหลับสบายดีมั๊ย?" คุณลดายิ้มให้แซมอย่างอ่อนโยน
"เอ่อ…ค่ะ"

"ถ้าเธอไม่ว่าอะไรนะจ๊ะ…ฉันอยากให้เธอช่วยเล่าความฝันเมื่อคืนให้ฉันฟังหน่อยได้มั๊ยจ๊ะ?" คุณลดาพูดขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งข้างๆแซม

"มันก็เป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่เหมือนจริงมากเท่านั้นค่ะ…ทำไมคุณลดาถึงอยากรู้ล่ะคะ" แซมมองคุณลดาด้วยความสงสัย คุณลดาหัวเราะน้อยๆก่อนที่จะพูดตอบแซม

"เธอเป็นคนพูดตรงอย่างนี้เสมอเลยนะ…ตั้งแต่ฉันอยู่ที่นี่มา ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับฉันอย่างนี้เหมือนกับเธอเลย" คุณลดาเอามือลูบหัวของแซมด้วยความรักใคร่ ซึ่งแซมก็โน้มตัวลงมากอดเอวของคุณลดา

"ก็คุณลดาชอบทำหน้าดุอยู่ตลอดเวลา แถมยังเข้มงวดอีก ไม่ว่าใครก็ต้องกลัวทั้งนั้นล่ะค่ะ"

"แล้วเธอไม่กลัวฉันหรือจ๊ะ…" แซมเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยิ้มให้คุณลดา

"ไม่หรอกค่ะ เพราะคุณลดาใจดีออก ถ้าใครได้รู้จักคุณลดาในแง่มุมที่ฉันรู้จัก ทุกคนก็คงไม่กลัวคุณลดากันหรอก"

         ในความรู้สึกของแซมนั้น คุณลดาเปรียบเสมือนแม่คนที่สองของเธอ และที่นี่ก็เปรียบเสมือนบ้านของเธอเช่นกัน
"แล้วตกลงเมื่อคืนนี้เธอฝันว่าอะไรจ๊ะ" คุณลดายิ้มให้แซมอย่างอ่อนโยนซึ่งแซมก็ยิ้มตอบแล้วเล่าความฝันของเธอให้คุณลดาฟัง… เมื่อคุณลดาฟังความฝันที่แซมเล่าจบก็ลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตามเดิม

"เอาล่ะจ้ะ! เธอไปหาเพื่อนของเธอเถอะ เดี๋ยวเขาจะรอนาน" คุณลดายิ้มให้แซมอีกครั้งก่อนที่จะก้มหน้าลงทำงานต่อ ดังนั้นแซมจึงบอกลากับคุณลดาแล้วเดินออกจากห้องไป

"แซม! มีอะไรหรอ?" แฟนหนุ่มของแซมวิ่งเข้ามาหาเธอในขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปในโรงอาหาร

"ไม่มีอะไรหรอก…เมื่อคืนฉันฝันร้ายน่ะ คุณลดาเลยเรียกฉันไปถามว่าหลับสบายดีหรือเปล่าเท่านั้นเอง" แซมยิ้มให้เคนพร้อมกับยักไหล่

"เอาเถอะไปที่โรงอาหารกันดีกว่า" พอเคนพูดจบ เขาก็ดึงมือของแซมเดินไปที่โรงอาหารทันที ระหว่างทางทั้งสองคนได้เดินสวนกับคนสามคน เป็นชายและหญิงวัยกลางคน ส่วนอีกคนเป็นเด็กชายวัยรุ่น ซึ่งแซมเดาว่าอายุน่าจะไล่เลี่ยกับเธอ เขาหันมามองเธอแวบนึงก่อนที่จะเดินไป ทั้งสามคนนั้นมีผมสีบลอนด์ทอง ผิวขาวอมชมพูแบบชาวต่างชาติ แต่งตัวภูมิฐานขาวสะอาดและทุกคนต่างก็มีหน้าตาดีและดูเป็นมิตร

"สงสัยฝรั่งพวกนี้คงจะรับเด็กที่นี่ไปเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมแน่เลย" เคนพูดขึ้นในขณะที่ทั้งสามคนนั้นเดินเข้าไปที่ห้องของคุณลดาแล้ว

"อยากรู้จังนะ ว่าใครจะเป็นคนโชคดี…นี่! เคน…ถ้าเป็นฉันล่ะ…นายจะให้ฉันไปมั๊ย?" แซมพูดขึ้นพร้อมกับหันมามองหน้าเคน ซึ่งเขาก็หยุดเดินแล้วหันมามองหน้าเธอ

"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง…" เคนหยุดพูดไป

"ถ้าเป็นจริง…" แซมพูดย้ำเป็นเชิงให้เขาตอบออกมา

"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ฉันก็คงจะหาแฟนใหม่น่ะสิ!"

"นายนี่นะ!!!" แซมวิ่งไล่ทุบเคนไปรอบๆบริเวณนั้น ซึ่งเคนเองก็วิ่งหนีไปหัวเราะไปอย่างพออกพอใจ

"ฉันไปล่ะ!" แซมยกมือขึ้นปาดเหงื่อพร้อมกับหมุนตัวเพื่อที่จะเดินไปที่โรงอาหาร แต่ในขณะที่เธอกำลังหมุนตัวไปนั้นเธอก็หันไปชนกับคนๆหนึ่งเข้า

"โอ๊ย!…ขอโทษค่ะ!" แซมเซถอยหลังออกมาสองสามก้าวพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่เธอหันไปชน คนๆนั้นเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ หน้าตาคมเข้มดุดันและบึ้งตึงเหมือนกับไม่เคยยิ้มมาก่อน ผิวของเขามีสีคล้ำและผมสีดำสนิท ส่งให้ใบหน้าของเขายิ่งดูดุดันมากขึ้น เขาหันมามองแซมและเหลือบมามองเคนก่อนที่เดินจากไป เมื่อชายผู้นั้นเดินหายเข้าไปในห้องของคุณลดาแล้ว แซมก็ทรุดฮวบลงไปกับพื้นทันที...

----------------------------------------------
แก้แล้วนะคะ ยังอ่านยากอยู่รึเปล่าเนี่ย หรืออ่านยากกว่าเก่า???

แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 48 23:07:43