ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องเริ่มต้นขึ้นที่..เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นในคืนวันหนึ่ง..แหงล่ะ..คืนวันศุกร์ที่ 13 อยู่แล้ว ผู้ตายเป็นหญิง..ถูกห้อยโตงเตงอยู่บนขื่อของโรงเก็บของแห่งหนึ่ง..ริมน้ำเจ้าพระยา ร้อยเวรเจ้าของคดี..กระหยิ่มยิ้มย่อง..ว่าตัวเองนั้นสมควรเป็นมือสืบสวนระดับพระกาฬของสำนักงานตำรวจได้แล้ว..เพราะเขาพบเงื่อนงำของการฆาตกรรม..ที่ตำรวจธรรมดาต้องไม่พบแน่.. เขาพบว่าแม้ลำคอของศพจะเขียวช้ำ...แต่ลิ้นไม่จุกปาก แม้ศพจะมีลำคอยืดยาวจากแรงถ่วงของน้ำหนักตัว..แต่เขารู้ดีว่านั่นไม่เกิดจากการดิ้น ที่สำคัญ..เงื่อนไขที่สำคัญ..ที่ทำให้เขารู้ว่าสาวน้อยคนนั้นตายมาก่อนที่จะถูกผูกคอ..ก็คือ ศพนั่นเริ่มเน่าแล้ว.. น้ำเหลืองที่หยดนองพื้นใต้ซากศพนั้น กลิ่นที่คละคลุ้ง..เหม็นตรลบอบอวลไปทั้งโรงงาน..หรืออีกนัยหนึ่งโกดังเก็บของนั้นจนแทบอาเจียน..เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดี ศพนี้ถูกพบในเวลายี่สิบสามนาฬิกา สิบสามนาที หลังจากคนงานคนสุดท้ายออกจากโรงงานนั้นเมื่อเวลายี่สิบสองนาฬิกา เวลาเพียงชั่วโมงกว่า ๆ เด็กสาวคนหนึ่งผูกคอตาย..ตายปุ๊บก็เน่าปั๊บ..เหมือนในการ์ตูน นี่ถ้าไม่ใช่เขา..สำนวนคงสรุปไปแล้วว่า..เป็นการอัตวินิบาตกรรมธรรมดา.. เขาเก่งจริง ๆ นะนี่.. อือม์... +++++++ ศพของหญิงสาว..ถ้าจะให้เขาเดาก็น่าจะเดาได้ว่ามีอายุไม่เกิดสิบแปดปี.. เอ่อ..เขารู้ได้ยังไรน่ะหรือ..เรื่องนี้ต้องสั่งสมประสบการณ์พอสมควร ใช่ว่าใครจะรู้ได้ง่าย ๆ นี่ขนาดเขาแค่ดูผ่าน ๆ เขายังรู้ได้.. ใครล่ะจะกล้าจ้องศพที่กำลังขึ้นอืดได้ที่ตรง ๆ ได้ ยิ่งเป็นศพโป๊..ใช่แล้ว..ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นเช่นนั้น.. สิ่งที่ทำได้คือจดยิก ๆ ลงไปในสมุดเล่มใหญ่ๆ เพื่อใส่รายละเอียดเข้าไปให้มากที่สุด รวมทั้งการวาดรูปคร่าว ๆ กำหนดจุดที่พบศพว่าห่างจากประตูทางเข้าเท่าไร เหนือพื้นเท่าใด ตามที่ได้เล่าเรียนมา ขณะที่ใจหนึ่งก็คิด...ใครวะว่างมาก..เอาศพมาผูกคอเล่น หรือศพจะเดินมาผูกคอตัวเองได้..ฮะฮะ.. บรื๊อส์... +++++++ แสงแฟลตจากกล้องอัตโนมัติสว่างวาบติด ๆ กันหลาย ๆ ครั้ง จนเขาเองก็รู้สึกตาพร่า หญิงสาวเจ้าของกล้อง..ในชุดกางเกงยืนเสื้อยืด..สวมทับด้วยเสื้อยีนส์เชย ๆ คนนั้น..ขะมักเขม้นเหลือที่จะกล่าว..ที่จะเก็บภาพทุกซอกทุกมุมไว้ให้ได้มากที่สุด เขาต้องรีบเก็บรายละเอียดเป็นตัวอักษรให้ได้มากที่สุด และเร็วที่สุดยิ่งกว่าหล่อน เพื่ออะไรน่ะหรือ? เพื่อจะหลีกเลี่ยงคำถามจากหล่อนยังไงล่ะ "ผู้หมวดคะ..เธอตายเพราะอะไรคะ?" เขาทำหน้าย่น..หล่อนเก็บรายละเอียดได้เร็วกว่าเขามาก "คุณกับผมก็มาถึงพร้อม ๆ กัน..ผมจะไปรู้ได้ยังไง" "ฉันว่าไม่น่าจะเป็นการฆ่าตัวตาย.." "เก่งจัง..ที่คุณก็รู้" "โด่..ผู้หมวด..เด็กอมมือยังรู้เลย..ศพเน่าออกขนาดนั้น..ศพมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?" "เดินมาเองมั้ง?" หล่อนมองหน้าเขา..ทำหน้ายังกะจะกินเลือดกินเนื้อ พอดีนั่งข่าวคนอื่น ๆ เข้ามารุมเขาตามประสาสื่อมวลชนที่ดี ทำให้เขาต้องเลิกใส่ใจกำลังหล่อนไปโดยปริยาย ร้อยแปดคำถามยังน้อยไป..สำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น เขาจึงตอบได้เท่าที่เขาตอบ คำที่เขาตอบมักจะวนเวียนอยู่กับคำว่า "ไม่รู้" และ "นั่นสิ" "ขอเวลาผมหารายละเอียดก่อน.." ฯลฯ +++++ ศพถูกปลดลงมาจากบ่วงเชือก..บ่วงเชื่อกที่ทำจากผ้าที่นอน ผ้าที่นอนสีฟ้า..ไม่มีลวดลายใดนอกจากสีฟ้าทั้งผืน เจ้าหน้าที่มูลนิธิ..ผู้อุทิศตนเพื่อการเก็บศพโดยเฉพาะ..กุลีกุจอนำผ้าดิบมาปูรองพื้น..บรรจงวางศพที่อ่อนย้วยไปทั้งตัวนั้นวางลงไป ผมเขียนไม่ผิดน่า...ศพที่เพิ่งตายใหม่ ๆ สองสามชั่วโมงต่อจากนั้นกล้ามเนื้อจะยืดแข็ง..แต่ถ้านานกว่านั้น..กล้ามเนื้อจะเหลวเป๋วอย่างงี้.. นายแพทย์เวร..ผู้มีผมฟู ๆ ไฮไลท์ไว้..ทำตาสะลืมสะลือตรวจศพตามหน้าที่ เขา..นายร้อย(มี)เวร..กำลังนั่งยองชันเข่า..เพื่อรอจดบทสรุปของแพทย์หญิงผู้นั้น "อิฉันว่า..เธอตายมาไม่ต่ำกว่า 3 วันแล้ว.." เขาจดลงไปในสมุดบันทึกส่วนตัว..มันจะถูกลอกออกมาในสมุดบันทึกประจำวัน "สาเหตุการตายยังไม่รู้..ต้องผ่าพิสูจน์..แต่ที่แน่ ๆ ..เธอไม่ได้ตายเพราะการผูกคอ.." เขาจดอีก..ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ "ศพนี่ถูกเคลื่อนย้าย..โดย..โดยอะไรก็ไม่รู้..ไม่มีหลักฐานอื่นใด ทั้งรอยลาก..รอยยก..หรือลอยอุ้ม..เหมือนว่าเธอจะเดินมาเองซะยังงั้น.." เขาจด..ยิ้มในคำพูดสุดท้ายของหมอ สายตาอดชำเลืองดูที่เท้าของศพมิได้ แล้วเขาก็ใจหายวาบ..มีฝุ่นจับอยู่บริเวณฝ่าเท้าของศพจริง ๆ เฮ่ย! "หมอคงสรุปได้เท่านี้ในตอนนี้.." ผู้หมวดหนุ่มยังตลึงนิ่ง..ตาค้าง..ปากกาที่จดอยู่ก็ยังค้าง "ผู้หมวด..เป็นไรไป?" หมอถาม เขาไม่ตอบ..ตอบไม่ได้..พูดไม่ออก หมอเลยมองตามสายตาของเขา แล้วเสียงอุทานก็ดังลั่น.. "ไอ๊หยา..." ++++++ เสียงอุทานนั้น..ดังเกินไป.. นักข่าวนับสิบคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น..สะดุ้งจนสุดตัว "อะไรคะหมอ?" "เกิดอะไรขึ้นครับ?" เป็นคำถามที่ยิงตามมาอย่างถี่ยิบ ดีที่เขา..ผู้หมวดหนุ่มรูปหล่อ..เหงื่อแตกเต็มหน้าผากคนนั้น..ให้สัญญานอย่างหนึ่งกับแพทย์หญิงผู้นั้นไว้ได้ทัน "เจ็บค่ะ.." หมอบ่นออกมา เขาชักเท้าที่เหยียบเท้าของหมอออก..หันไปตอบเรียบ ๆ กับนักข่าวเหล่านั้น "ไม่มีอะไรครับ..คุณหมอแค่ตกใจ..ที่เห็นแมลงสาบอยู่บนศพ.." เขาชี้ไปยังแมลงตัวเล็ก ๆ หน้าตาน่ารัก..ผู้มีวิวัฒนาการถาวรมาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ตัวนั้น..มันกำลังไต่อยู่บนใบหน้าของศพ "หมอก็เลยอุทานออกมา.." ด้วยคำตอบนั้น..ความสงสัยจึงจางหายไปจากนักข่าวกลุ่มนั้น เว้นคนเดียว..ถูกต้อง เธอคนนั้น หญิงสาวหน้าใส ผู้ผูกผมยาวไว้ด้วยหนังสะติ๊กสีแดง สวมเสื้อคลุมผ้ายีนส์เชย ๆ ทับเสื้อยืดสีขาว กับกางเกงยีนส์รัดรูปคนนั้น ก็เธอสังเกตเห็นรอยฝุ่นที่เท้าศพด้วยเหมือนกัน ไม่ใช่เป็นรอยใหม่แน่นอน..โคลนที่แห้งกรังจับอยู่ตรงง่ามนิ้ว เธอเองก็เกือบจะทำปากกาที่กำลังจดข่าวหลุดมือเหมือนกัน..แต่เธอยังยั้งไว้ได้ ยิ่งกว่านั้น..เธอยังแอบเห็นสัญญาณที่ผู้หมวดหนุ่มคนนั้นมีกับแพทย์หญิงอย่างเต็มตา คดีนี้คงมีอะไรพิลึกพิลั่นแน่แล้ว.. โชคดีจังเลยเรา.. หล่อนกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ.. +++++ จากคุณ : ปิ๊วแปะแปะ - [ 6 ก.พ. 48 22:40:33 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ศพถูกห่อด้วยผ้าดิบ..แถมยังแข็งกรอบผืนนั้น เจ้าหน้าที่มูลนิธิผูกชายผ้าที่ศีรษะศพก่อน แล้วมาผูกที่กลางลำตัว ก่อนจะผูกที่ปลายเท้าเป็นเปลาะที่สาม ศพนั้นส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งจนทุกคนทำหน้าแหย..ใครที่มีผ้าเช็ดหน้าก็นำขึ้นมาอุดจมูก ที่เธอไม่เป็นเช่นนั้น ทั้งไม่ทำหน้าแหย..ทำไม่เอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาอุดจมูก เธอกำลังมองผู้หมวดหนุ่มเจ้าของคดีอย่างหมายมั่น เขากำลังเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก..หน้าขาวนั้นดูซีดไปเล็กน้อย..แต่ดวงตาที่คมวาว คมคิ้วที่ริ้วเป็นวง โครงจมูกที่โด่งเป็นสันนั้น..น่าดูไม่น้อย เสียดายปากหนาไปนิด.. เขาจดอะไรอีกครู่หนึ่ง..ยกวิทยุสื่อสารขึ้นพูดสองสามคำ..แล้วเดินไปที่รถสายตรวจ เธอวิ่งจี๋ตามไปทันที.. "เดี๋ยวค่ะ..ผู้หมวด" เขาทำหน้าย่น(อีกแล้ว) "ผู้หมวดจะสันนิฐานคดีนี้ว่ายังไรคะ?" เธอยิงคำถามในขณะที่เขากำลังก้าวขึ้นรถ..ไม่ใช่สิ..กำลังยกขาขึ้นรถตั่งหาก เขามองหล่อนพักหนึ่ง..เด็กสาวคนนี้เพิ่งจะจบมาใหม่ ๆ แน่ ๆ เลย..ถึงได้ไฟแรงขนาดนี้ "ยังสันนิฐานอะไรไม่ได้ครับ..คงจะต้องสืบหารายละเอียดมากกว่านี้.." "แล้วที่ฝ่าเท้าศพ..ทำไมถึงได้มีฝุ่นมีโคลนติดอยู่ได้ล่ะคะ.." เขาชะงักกึก..ไม่ใช่มีเขากับแพทย์เวรเท่านั้นที่สังเกตเห็น..ยังมีหล่อน..อีกคนหนึ่ง "มันอาจจะติดมาจากสถานที่เธอตายก็ได้.." หญิงสาวไม่เชื่อ "แล้วทำไมผู้หมวดถึงต้องเหยียบเท้าคุณหมอด้วยล่ะคะ?" เขาปิดประตูรถดังโครม..ในใจเต็มไปด้วยความยุ่งยากที่เริ่มก่อเค้า "เท้าคุณหมอน่าเหยียบมังคับ..ไป..ออกรถได้.." แล้วรถสายตรวจคันนั้นก็วิ่งจี๋จากไป หญิงสาวมองตามด้วยสายตาหมายมาด.. "ฉันจะต้องรู้ให้ได้.." ++++++ ที่สน.ซึ่งแปลว่าสถานีตำรวจ..หรือใคร ๆ เขาก็เรียกว่าโรงพัก..พักอะไรไม่รู้..แห่งนั้น.. ผู้หมวดหนุ่ม..อ๊ะ..เขาไม่ได้ชื่อหนุ่ม ชื่อเขาออกจะเพราะ "รตท.ทัดทาน" กำลังทำหน้าย่นอยู่กับรายละเอียดตรงหน้า เครื่องพิมพ์ดีดที่คากระดาษไว้..ยังว่างเปล่าเพราะเขายังไม่รู้จะพิมพ์อะไรไปในนั้น มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? หลักฐานทุกอย่างบ่งชี้ว่า..ศพนี้..เคลื่อนย้ายตัวเองด้วยวิธีการเดิน..ปีนป่ายตามสิ้นค้าที่กองซ้อนกันไว้..ขึ้นไปจนถึงเพดานโกดัง..นำเชือก..ไม่ใช่สิ..ผ้าปูทีนอนสีฟ้า..มาผูกไว้กับขื่อจนแน่นหนา..แล้วค่อยมาผูกที่คอตัวเอง..ก่อนจะโดดหวือให้พ้นจากแหล่งพักเท้า..ลอยเท้งเต้งอยู่กลางอากาศ..เพื่อให้ตายเป็นคำรบที่สอง.. บ้าไปแล้ว..!! จะเป็นอย่างงั้นไปได้ยังไง..ศพที่ไหนเดินได้..ผีมีจริงหรือโลกนี้? แล้วเขาจะเขียนรายงานนี้ออกมาในลักษณะไหน..ใครอ่านเข้าก็คงหาว่าเขาบ้า.. แม้จะมีพยานยืนยันอยู่คนหนึ่ง..ไม่..สองคน..ที่คิดตรงกับเขา..ว่าศพนี้เดินมาด้วยตัวเองจริง ๆ ทั้งคุณหมอ..และนักข่าวหน้าตาบ้องแบ๊วคนนั้นก็ตาม ใครจะเชื่อ.. จากการร่ำเรียนที่เขาทุ่มเทมาทั้งชีวิต ทั้งภาคทฤษฎีและปฏิบัติ จนได้รับกระดาษประกาศเกียรติคุณมากมาย..อ้อ..เขาเรียกเกียรติบัตรหรอกหรือ?..เขายังไม่เคยพบเคยเห็นคดีพิลึกพิลั่นนี้มาก่อนเลย.. เขาควรจะทำอย่างไรดี? ความคิดวุ่นวายสับสน..ดีที่มีเสียงวอ หมายถึงเสียงวิทยุสื่อสารของตำรวจ..ดังขึ้น มีข้อความบางอย่างที่ดึงให้เขาหลุดจากความสับสนของความคิดนั้น สีหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยน.. จากหน้าย่น เป็นหน้าตึง..แล้วก็หน้าเบี้ยว.. มีการพบศพอีกหนึ่งศพ..ยิงตัวตาย..ที่บ้านเช่าแห่งหนึ่งในท้องที่ที่เขารับผิดชอบ "ผู้หมวดครับ..ผมว่ามันแปลก ๆ " จ่าต้อย..ลูกน้องผู้ที่สนิทกับเขามากรายงานมาทางวอ "มีคนได้ยินเสียงปืนเมื่อสิบนาทีก่อนหน้าการพบศพ..แต่ว่า..เอ่อ..ศพเน่าแล้วครับ" หยึย... ++++++ รตท.ทัดทานไปถึงที่เกิดเหตุคนยิงตัวตายนั้นภายในสิบห้านาทีนับจากที่ได้รับรายงานจากวิทยุ สภาพศพที่เขาเห็น..คล้ายคลึงกับศพแรก..ศพร่างกายเปล่าเปลือย.. เป็นเด็กสาว..สภาพกำลังเน่า.. มือขวาของศพ..เป็นปืนพกขนาดเล็ก..มันถูกใช้งานไปเพียงแค่นัดเดียว รูโบ๋ที่ศีรษะ..เป็นที่ที่กระสุดนัดเดียวนั้นวิ่งผ่าน..ปากแผลยังมีเขม่าจับอยู่เต็ม รอยออกของกระสุน..แทนที่จะเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน กลับมีน้ำข้นคลั่กสีดำ..เศษสมองสีเขียวคล้ำกระจายไปทั่ว มันเป็นเลือดและมันสมองที่ถูกหมักดองไว้ด้วยเวลาไม่นานกว่าสามวัน..มันถึงจะมีสีสัน..และกลิ่นเน่าได้ขนาดนี้.. ผู้พบศพคนแรก..ให้การด้วยสีหน้าตื่นตระหนกว่า..เที่ยงคืนสิบสามนาที..เขาได้ยินเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด.. มันดังออกมาจากบ้านเช่าหลังนี้..ซึ่งมีอยู่ห้องเดียว..ที่เปิดไฟทิ้งไว้ เขาชวนเพื่อนบ้านข้างเคียงออกมาด้วย..เพื่อมาดูให้รู้แน่ว่าเกิดอะไรขึ้น.. ทุกห้องที่มีเพียงหกห้องของบ้านเช่าหลังนั้น..ตื่นขึ้นมาดูเหตุการณ์กันหมด เว้นห้องเดียวห้องนี้..ห้องที่หก..ซึ่งเป็นห้องที่อาศัยอยู่ของเด็กสาวตจว..คนนี้ มันเงียบสนิท..แม้ไฟจะเปิดอยู่..พวกเขาจึงส่งเสียงเรียก..ไม่มีเสียงตอบรับ การไขประตูจากผู้ดูแลจึงเกิดขึ้น.. ทุกคนผงะหงาย..กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้ง..พบเด็กสาวยิงตัวตายจนเน่าเฟะนอนรออยู่แล้ว.. ผู้ได้ยินเสียงปืน..ไม่ต่ำกว่าห้าคน..ยืนยันตรงกันว่าเสียงปืนเพิ่งดังขึ้นไม่นานมานี่แน่ ๆ ยืนยันทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ทุกคนหน้าเหลือสองนิ้ว..คนที่หน้าเหลือสามนิ้วจะต้องเป็นคนที่หน้ายาว.. ใครจะทำให้หน้าเหลือมากกว่านั้นได้..เมื่อเห็นตำตาอยู่ทนโท่ว่า..ศพยิงตัวตายได้ ศพที่ตายไปแล้ว..ยิ่งตัวเองให้ตายไปอีกครั้งเป็นครั้งที่สอง? เหมือนกับศพที่แล้ว..ผูกคอให้ตายเป็นครั้งที่สอง..ให้สนุกเล่นซะยังงั้น นี่มันอะไรกัน??? "ผู้หมวดคะ..มันเกิดอะไรขึ้นแน่คะ?" อีกแล้ว..นักข่าวสาวคนนั้นอีกแล้ว "ศพยิงตัวตายได้ด้วยเหรอคะ?" ??? ++++ การเกิดคดีฆาตกรรมถึงสองคดีด้วยกัน..ในเวลาไร่เรี่ยกันอย่างนี้..นาน ๆ จะเกิดขึ้นสักครั้ง นักข่าวอาชญากรรมอย่างเธอ..จึงค่อนข้างจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ยิ่งเป็นการฆาตกรรมอำพราง..มีการเคลื่อนย้ายศพและทำร้ายศพด้วยกันผูกคอและจ่อยิง..ให้เห็นว่าเป็นการฆ่าตัวตายอย่างนี้ด้วยแล้ว..ยิ่งเรียกร้องความสนใจจากเธอได้เป็นทวีคูณ จากคำให้สัมภาษณ์ของผู้หมวดหนุ่ม..ผู้มีคิ้วสวยราวทาบด้วยขอบกะลาเผาคนนั้น..ที่ว่าน่าจะเกิดจากฆาตกรหน้าโง่..อำพรางศพที่ตายด้วยน้ำมือของตัวเองมาหลายวันแล้ว..ด้วยวิธีโง่ ๆ ให้เห็นว่าเป็นการฆ่าตัวตาย..เพื่อให้ตัวเองพ้นผิด..มันเป็นการสรุปที่ง่ายเกินไป..จนหล่อนไม่อยากเชื่อ อีกข้อหนึ่งที่ผู้หมวดบอกว่าน่าจะเป็นไปได้..ก็คือเกิดขึ้นจากคนโรคจิตคนหนึ่ง..หรือสองคน..กระทำอาการวิปริตขึ้นกับศพ..เพื่อวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง..เป็นการสนองความต้องการของตัวเอง โดยผู้หมวดไม่ยอมตอบคำถามของเธอที่ว่า..ทำไมศพต้องแก้ผ้า..ทำไมศพต้องเป็นเด็กสาวอายุสิบเจ็ดสิบแปดปี..โดยบอกเพียงแต่ว่า..ขอเวลาสืบสวนสอบสวนอีกระยะเท่านั้น สิ่งเหล่านี้เป็นประเด็นข่าว..ที่นักข่าวอย่างเธอต้องการเสียเหลือเกิน.. ถ้าหัวหน้า..พี่วุฒิขี้หลีคนนั้น..เห็นข่าวนี้..เขาคงจะตื่นเต้น..ลืมที่จะทำเกาะแกะกับเธอไปได้สักพักหนึ่ง เมื่อกลับถึงบ้าน...อันที่จริงอพาร์ตเม้นท์ขนาดกระทัดรัด..เธอจึงรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า..นั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ บันทึกทุกอย่างลงไป..โดยไม่สนใจเวลาว่าจะดึกดื่นเพียงใด ความสงบเงียบรอบตัว..ทำให้เธอมีสมาธิมากขึ้น.. ไฟดวงเดียวที่เปิดไว้กลางห้อง..กับแสงสว่างจากหน้าจอ..ก็เพียงพอแล้วสำหรับความอุ่นใจหากหล่อนจะต้องการขึ้นมา เธออยู่คนเดียวมาได้หลายเดือนแล้ว..นับจากเรียนจบจนได้ปริญญา..พ่อแม่และน้องสาวของเธออีกคน..อยู่ที่บ้าน..บ้านในตัวอำเภอเล็ก ๆ ของจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ เธอไม่รู้สึกเหงาแต่อย่างใด..ไฟของการทำงานคุโชนอย่างต่อเนื่อง..เธอรู้สึกสนุกสนานกับมัน..เป็นการท้าทายความสามารถของตัวเองหลังจากที่ได้ร่ำเรียนมาอย่างหนัก พิมพ์ไปได้สักพัก..ความอ่อนล้าง่วงงุนก็คืบคลานเข้ามา เธอปิดปากหาว..หยาดน้ำตาเอ่อล้นออกมาจนตาพร่า..ต้องกระพริบตาที่อุดมไปด้วยขนตางอนยาวนั้นอย่างถี่ยิบ เนินหน้าผากที่เรียบโค้งมนรับกับกระโหลกศีรษะที่ทุยสวย..ผมยาวสยายเป็นมันวับ ดวงตาดำวาว..จมูกเล็กหากโด่งเป็นสันรับริมฝีปากงามนั้น..เพื่อน ๆ รวมทั้งอาจารย์หลายคนยุให้เธอเข้าประกวดในงานต่าง ๆ เสมอ แต่เธอไม่ชอบ..ไม่สนใจความสวยงามของตัวเองด้วยซ้ำ เธอให้ความสำคัญต่อสมองของเธอ..มากกว่าความสวยงามของร่างกาย..ที่นับวันจะเสื่อมสลายลงไป งานยังเขียนไม่จบ..สรุปท้ายข่าวยังไม่สามารถหาที่ลงเหมาะ ๆ ได้..สิ่งที่ทำได้ก็คือลุกขึ้นเพื่อยืดแข้งยืดขา..เดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่ม หางตามีสิ่งหนึ่งผ่านแวบไป.. เธอหันไปทางนั้นทันที..ผ้าม่านวูบไหวทั้งไม่มีแรงลม..เธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร เสียงหยดน้ำดังขึ้นในห้องน้ำ..เธอปิดสนิทแล้วนี่นา ดื่มน้ำเสร็จจึงเดินไปที่ห้องน้ำ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะคอมพ์ฯ นัก เสียงหยดน้ำดังมากขึ้น..เธอเปิดไฟ.. ไฟดับ..ขมวดคิ้ว ก้าวเข้าสู่ห้องน้ำ..เสียงดังที่อ่างล้างหน้า เหนืออ่างล้างหน้ามีกระจก..กระจกสะท้อนเงาของเธอ..ในสภาพตะคุ่มมัวเนื่องจากความมืด เอื้อมมือหมุนก๊อก..มันหมุนไปได้อีกเกือบครึ่งรอบ..เธอแปลกใจ..ใครมาคลายมัน เหลือบสายตามองกระจก..เงาดับวับผ่านไปทางด้านหลัง ความเย็นวาบแผ่ซ่านจากต้นคอหลงไปที่สันหลัง..ขนลุกสู่จากก้นกบมาจรดท้ายทอย.. อะไร? "เคร้ง.." เสียงแก้วตกลงพื้น หล่อนสะดุ้งสุดตัว..ยกมือปิดปาก กระโจนวูบเดียวก็ออกมาจากห้องน้ำ..แก้วพลาสติกยังกลิ้งอยู่กับพื้น..น้ำที่เหลือจากที่เธอเพิ่งดื่มเมื่อสักครู่เจิ่งนองเต็มพื้น.. เธอหันซ้ายขวา..ไม่มีอะไรนอกเสียจากความเงียบ.. มองที่พื้นอีกครั้ง..หัวใจของเธอแทบหลุดออกจากร่าง.. กระเซ็นน้ำจากแก้วที่กลิ้งอยู่นั้น..ปรากฎรอยเท้าเป็นจ้ำ ๆ ต่อเนื่องไปจนถึงกำแพงห้อง หน้าต่างตรงกำแพงนั้นบัดนี้เปิดอ้าออกทั้งที่มันไม่เคยถูกเปิดมาก่อนเลย.. เธอถลาไปที่นั่นทันที.. ไม่เห็นอะไรนอกเสียจากได้ยินเสียงหนึ่งแว่วมาตามลม ฮิฮิฮิ.. เป็นเสียงเด็กหัวเราะ.. แล้วจางหายไปภายในไม่กี่วินาทีนั้น +++++ จากคุณ : โกปี๋มาแปะ - [ 6 ก.พ. 48 22:41:56 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 รตท.ทัดทาน..ก้าวขึ้นรถบีเอ็มสีน้ำตาลอมแดงนั้นอย่างอ่อนล้า.. เขาเขียนรายงานนั้นไม่จบ.. ภาพศพทั้งสองยังติดตา..ใบหน้าของศพยังลอยเคว้งอยู่ใต้หนังตาของเขา มันเป็นสภาพของคนที่เกิดอาการตื่นตกใจอย่างสุดขีด เหยเก..ตาเหลือกถลน..ริมฝีปากซีดจนเกือบดำ ก่อนตายทั้งสองคนจะต้องพบกับ"อะไร"สักอย่างหนึ่งที่น่ากลัวเป็นอย่างมากแน่ ๆ อะไร? เขายกมือลูบหน้า..มันชื้นและมัน..สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้คืนหมอนอันนุ่มนิ่ม..และที่นอนอันนุ่มสบาย มือขวาบิดกุญแจสตาร์ทรถ..เสียงคำรามเบา ๆ ดังออกมาจากเก๋งหรูราคาเรือนล้านนั้น.. เขาใส่เกียร์ถอยหลัง..รถกระโดดเล็กน้อยเหมือนทับก้อนหิน..เขาไม่ได้ใส่ใจ..เมื่อรถตั้งลำได้..เขาก็พามันออกจากสน. ถนนหนทางว่างเปล่า..มีเพียงรถวิ่งสวนมาไม่กี่คัน..แสงสีส้มจากไฟถนนส่องให้เห็นถึงความเงียบสงบ เขาเปิดวิทยุในรถ..เพลงสากลที่ฟังสบาย..กระจายออกมาเบา ๆ ให้รื่นหู มีแสงสว่างแวบที่ท้ายรถ..เขาเบรคเมื่อถึงทางแยก..ก่อนจะเลี้ยวขวา..ผ่านด้านข้างของสน.ที่เขาทำงานอยู่ไป ฝาท่อระบายน้ำ..ที่ทำด้วยเหล็กอ๊อกซ์เป็นซี่ ๆ ปรากฎมือเล็ก ๆ บี้แบนอยู่ตรงบริเวณขอบซีเมนต์ มันค่อย ๆ ลดหายไปภายในท่อ มองเผิน ๆ เหมือนมือตุ๊กตา..ที่ถูกรถทับจนเป็นรอยดำปื้น.. มือตุ๊กตาที่เคลื่อนไหวได้!! ++++ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเมื่อเขากำลังเลี้ยวเข้าซอยที่บ้านของเขาตั้งอยู่ "ผู้หมวด..ดิฉันเองค่ะ..วิรานี.." เขาทำหน้าย่น "วิรานีที่เป็นนักข่าวหนังสือพิมพ์เจไงคะ?" หน้าย่นเริ่มคลาย เสียงบอกเล่าสั้น ๆ ได้ใจความ..ค่อยทะยอยออกมาหลังจากนั้น "ผู้หมวดออกเวรแล้วใช่ไหมคะ..คือ..ไม่ต้องมาก็ได้ค่ะ..ดิฉันจะแจ้งตำรวจท้องที่เองค่ะ.." "ที่ดิฉันอยากให้ผู้หมวดมา..ก็เพราะว่า..มีผ้าผืนหนึ่งผูกกับซี่กรงหน้าต่างห้องของดิฉัน.." "มันเป็นผ้าสีฟ้า..ชนิดเดียวกับที่..ที่ศพนั้นใช้ผูกคอตายค่ะ.." บีเอ็มดับเบิ้ลยูกลับลำอีกครั้ง คราวนี้มันควบด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่เงินจำนวนเกือบสองล้านนั้นจะบันดาลให้เร็วได้ แม้กระนั้นมันก็ยังไม่เร็วพอกับความร้อนรุ่มในใจของเขา ++++ ผ้าสีฟ้าพื้นนั้น..เป็นลักษณะเดียวกับที่เขาพบว่าผูกคอศพหญิงสาวรายหนึ่งอยู่..ราวกับเป็นผืนเดียวกัน เมื่อแก้ออกจากลูกกรงเหล็ก..กางดู..มีรอยฉีกเป็นแนวขวางเห็นได้อย่างชัดเจน เมื่อสังเกตรอยเปื้อนบนผ้าผืนนั้น..มันสะอาด..สะอาดจนน่าแปลกใจ ไม่มีแม้แต่รอยคราบแม้แต่น้อย ที่สำคัญ..เหมือนมันเพิ่งถูกมาผูกทิ้งไว้..ในเวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง วิรานี..ยืนหน้าซีดอยู่ใกล้ ๆ มองเขาด้วยดวงตาใสแป๋ว..แฝงรอยกังวล..และอาการตื่นกลัวที่พยายามเก็บอย่างไรก็ไม่มิด.. เธออยู่ในชุดนอน..สีขาว..บางเบา..เป็นชุดคลุมยาวถึงข้อเท้า.. ผมถูกปล่อยสยาย.. "มันเป็นผืนเดียวกันหรือเปล่าคะ?.." นั่นเอง..จึงทำให้เขาถอนสายตาออกมาจากร่างงามนั้นได้ เขาอยากเขกหัวตัวเอก..เรื่องคอขาดบาดตายอย่างนี้..ยังมีอารมณ์จะชื่นชมความงามของใครได้อีก.. "เหมือนมากครับ..ถ้าจะให้แน่..ต้องเอาไปตรวจสอบอีกครั้ง.." หญิงสาวจับผ้าผืนนั้นขยี้ด้วยปลายนิ้ว..แววตาครุ่นคิด "รู้สึกว่าผ้าผืนนี้ไม่ใช่ผ้าใหม่..น่าจะผ่านการใช้แล้วมาบ้าง..มันไม่แข็ง..ผู้หมวดคิดว่า..มันน่าจะมาจากไหน?.." ผู้หมวดหนุ่มยังไม่ตอบ.. ความเห็นของวิรานีตรงกับเขา.. ผ้าผืนนี้..มันน่าจะถูกดึงออกมาจากที่นอนที่ใดที่หนึ่ง..ซึ่งน่าจะเป็นโรงแรม..มากกว่าที่นอนตามบ้าน เขายังไม่เคยเห็น..บ้านใดใช้ผ้าปูที่นอนสีพื้น..สีเดียว..ไม่ว่าจะขาว หรือฟ้า..หรือชมพู แต่ก็นั่นแหละ..โรงแรมใดถึงใช้ผ้าปูที่นอนสีฟ้า..เขาเห็นแต่ใช้สีขาวแทบทั้งนั้น.. ด้วยความคิดนี้..เขาจึงตอบคำถามเธอไม่ได้ "เราต้องสืบให้รู้ให้ได้ครับ..มันเป็นหลักฐานชิ้นเดียว..ที่เรามีอยู่ในขณะนี้..มันอาจจะพาเราไปสู่ร่องรอยอื่น ๆ ได้.." หญิงสาวนิ่งงัน..ความตื่นกลัวยังไม่จางหายไป "มัน"..ซึ่งจะเป็นอะไรก็ตาม..มาหาเธอทำไม?..เธอมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับศพทั้งสองที่ค้นพบนั่น.. เธอมืดแปดด้าน... "เอาล่ะครับ..ผมว่าเราแจ้งตำรวจท้องที่ดีกว่า..อย่างน้อยให้เขามาตรวจรอยนิ้วมือ..ทำบันทึกเอาไว้..อาจจะเป็นข้อมูลที่จะทำให้เราควานหาต้นเหตุของเรื่องนี้ได้.." หญิงสาวพยักหน้าช้า ๆ โดยไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่านั้น.. ชายหนุ่มใช้วิทยุสื่อสารแจ้งข่าวไปยังสน.เจ้าของท้องที่..ในจังหวะเดียวกันนั้น..เสียงโทรศัพท์ที่ห้องของวิรานีก็ดังขึ้น เธอเหลือบมองนาฬิกา..เกือบตีสองแล้ว..ดึกป่านนี้ ยังจะมีใครโทรฯหา แม่ของเธอนั่นเอง "อะไรนะคะ?" เสียงนี้ทำให้ผู้หมวดหนุ่มหันขวับมาด้วยความแปลกใจ..สังหรณ์ประหลาดเกิดขึ้นวาบ "น้อยหายไป..ตั้งแต่เมื่อไร?" "ตามหาทั่วแล้วเหรอ?" "แล้วแม่ทำไมถึงเพิ่งโทรฯมาบอก?" "แจ้งความแล้วยัง?" "ได้ค่ะ..เช้านี้หนูจะขึ้นไป.." เธอวางหู..มองหน้าผู้หมวดด้วยสีหน้ายากจะบรรยาย "น้อย..น้องสาวของดิฉัน..หายออกจากบ้านไปได้สองวันแล้วค่ะ.." "หายไปโดยไม่บอกไม่กล่าว..ตามหาที่ไหนก็ไม่พบ..น่าจะเกิดเหตุร้าย.." เธอพูดด้วยเสียงสั่นพร่า..น้ำตาคลอ "หรือว่า..น้อย.." "เป็นไปได้ยากครับ.." ผู้หมวดรีบตัดข้อความ "เธออาจจะหนีเที่ยวตามประสาก็ได้..อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก.." เมื่อเห็นสีหน้าหญิงสาว...เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดคำนี้ "มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?" ++++ วันนี้เขาตื่นสาย..เป็นเพราะว่าเมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนทั้งคืน เสียงโทรศัพท์ดังก้องห้อง..เหลือบตามองนาฬิกา..มันบอกว่าเกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว "ผมเป็นแพทย์ผ่าศพ..คุณเป็นเจ้าของคดีศพผูกคอเมื่อคืนใช่ไหมครับ?" เขารับคำ "ผมอยากถามอะไรสักอย่าง..บังเอิญผมติดต่อหมอเวรเมื่อคืนไม่ได้..เรื่องเกี่ยวกับศพน่ะครับ..ครั้งแรกที่คุณเห็น..มีบาดแผลอะไรอื่นที่ร่างกายของศพหรือเปล่าครับ?" เขางง "เช่นว่า..ใต้ถันนมข้างซ้าย..มีบาดแผลลักษณะเป็นรู..ใหญ่พอประมาณ ปากรูแหว่งวิ่นคล้ายกับ..ถูกเจาะด้วยของที่ไม่คม.." เขาปฏิเสธ "น่าแปลก..ผมไม่อยากเชื่อเลยว่า..ศพนี้..ตายเพราะถูกควักหัวใจออกไป.." "ศพไม่มีหัวใจครับ.." !!! ++++++ ห้องชันสูตรศพ..อยู่บนตึกหลายชั้น..ของแผนกนิติเวช สำนักงานตำรวจแห่งชาติ กว่าเขาจะควานหาที่จอดรถได้..เวลาก็ล่วงไปเกือบบ่ายสองโมง เหงื่อแตกจนเต็มแผ่นหลัง ขณะเขากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังห้องผ่าศพห้องนั้น..ใครหลายคนกำลังรอเขาอยู่ เมื่อเขาปรากฏตัวตรงสำนักงาน..ชายหญิงสองสามคน..ซึ่งหนึ่งในจำนวนนั้น..มีคุณหมอผมฟูหลายสีคนนั้นด้วย..กำลังนั่งคุยกันด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด การแนะนำตัวผ่านพ้นไป ที่เหลือคือบทสรุป "ศพทั้งสองไม่มีหัวใจ..หัวใจถูกควักไปสด ๆ เป็นการควักออกไปในขณะที่มันน่าจะทำงานอยู่.." "มีร่องรอยการผ่านการร่วมเพศ..ซึ่งจะเป็นการถูกข่มขืนหรือไม่ไม่สามารถบอกได้..นอกนั้นไม่มีร่องรอยอื่นใด..รวมทั้งบาดแผลตามร่างกาย..เว้นเสียแต่รอยเจาะใต้ถันนมข้างซ้ายนั้น.." "สารเคมีที่ได้จากการวิเคราะห์จากเลือดของศพ..แสดงว่าศพทั้งสองกำลังตั้งครรภ์..แต่หน้าแปลก..ที่มดลูก..ไม่ปรากฎการฝังตัวของตัวอ่อน..น้ำนมยังไม่ได้สร้าง.." "ราวกับว่าการตั้งครรภ์..เกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาที..แล้วก็การตั้งครรภ์ก็ล้มเหลว..หรือเรียกง่าย ๆ ว่าแท้งนั่นเอง.." "ที่น่าแปลก..ศพทั้งสองทำไมถึงมีสาเหตุการตายที่เหมือนกัน..สภาพศพดุจเดียวกัน.." "เป็นการตายซ้ำเป็นครั้งที่สองเหมือน ๆ กัน" ทุกคนมองเขาเป็นจุดเดียว เขาเองก็อยากมองหน้าตัวเองเหมือนกัน คงเป็นสีหน้าที่ไม่มีปฏิมากรใด กล้าจะปั้นออกมาแน่ ๆ ก็ปั้นยากขนาดนั้น!!! +++ จากคุณ : แปะด้วยความทึ่ง - [ 6 ก.พ. 48 22:43:45 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ที่สนามบิน คราคร่ำไปด้วยผู้คน ไม่แปลก..วิรานีบอกกับตนเอง.. เดี๋ยวนี้ตั๋วเครื่องบินราคาพอกับตั๋วบขส. สนามบินแห่งชาติจึงกลายเป็นสถานีบขส.แห่งชาติไปได้ง่าย ๆ เธอเพียงหงุดหงิดเล็กน้อย..ไม่ใช่สิ..หงุดหงิดมาก ๆ เธอตั้งใจว่าจะออกเดินทางแต่เช้า..แต่แล้ว...ตั๋วเต็มหมด มีว่างพอก็ตอนบ่ายสามโมงนี่แหล่ะ ถึงอย่างไรก็ยังดีกว่านั่งรสบัส..รถไฟ..ที่กว่าจะถึง ต้องเสียเวลาไปไม่น้อยกว่า 12 ชั่วโมง ช่วงเช้าของเธอจึงค่อนข้างว่าง..เมื่อว่างจึงรีบเข้าโรงพิมพ์ ฟิล์มถูกส่งเข้าห้องแลป..มันใช้เวลาไม่นานนักก็ถูกพริ้นท์ออกมา.. ที่โต๊ะทำงาน..เธอนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด..สังเกตภาพของศพทั้งสองอย่างเต็มที่ ไม่มีร่องรอยอื่นใดนอกเหนือจากที่ได้เห็นมาจากภาพจริง.. เธอแสกนด์ภาพถ่ายหน้าตรงของศพ..เพื่อเปรียบเทียบกับภาพเชิงซ้อน..อะอะ..หนังสือพิมพ์ที่เธอสังกัดอยู่..ยิ่งใหญ่พอที่จะมีเทคโนโลยีเดียวกันกับสนง.ตำรวจได้ เธอจะเอาภาพของศพมาซ้อนกับภาพถ่ายจริง..ที่ญาติมาแจ้งหายเอาไว้ เธอรู้..ตำรวจก็ทำอย่างนี้ แต่เธอไม่รู้..ว่าตำรวจยังไม่ได้ทำ +++++ ปรากฏว่า..ภาพของศพแรก..ที่ผูกคอ..ไปแมชเข้ากับใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งพอดี เด๊ะ.. รอยยิ้มยินดีปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก..ชื่อและที่อยู่ปรากฏหราขึ้นบนหน้าจอ เธอจดใส่สมุดบันทึกส่วนตัว แต่เมื่อจดถึงที่อยู่..เธอแทบจะอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ มันเป็นอำเภอและจังหวัดเดียวกันกับบ้านพ่อแม่ของเธอ..ซึ่งเธอจะต้องเดินทางไปตอนบ่ายนี้พอดี ให้ตายสิ..เรื่องนี้ทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนั้น มือเร็วเท่าความคิด..เอ..หรือมือเร็วกว่า? ภาพถ่ายหน้าตรงของศพที่สอง..ศพยิงหัวตัวเอง..ถูกปฏิบัติการเปรียบเทียบเหมือนกับภาพแรก อุฟระ..ไม่แมช เธอเกาหัว..ลองพยายามอีกที คำตอบเป็นเช่นเดิม ไม่เป็นไร..รายเดียวก็เกินพอ เธอจดทุกอย่างใส่สมุด..ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เพิ่งสิบโมงเช้า..ผู้หมวดขี้เก๊กหน้าย่นคนนั้นจะรู้เหมือนเธอรู้ไหมหนอ? ช่างเหอะ..มันไม่เกี่ยวกับเราซักหน่อย แต่.. "ถ้ามีอะไรให้ผมช่วย..ก็บอกได้ทันทีนะครับ" เสียงสุดท้ายของเขาคืนนั้น..ทำให้เธอต้องกดโทรฯ ถึงเขา เย่ย..ไม่มีคนรับสาย จะมาว่าฉันไม่ได้นาว้อย.. ++++++ เมื่อขึ้นเครื่องเรียบร้อย..เธอตั้งใจจะหยุดความคิดฟุ้งซ่านในทางร้าย..ที่เกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของน้องสาว แต่ทำไงก็หยุดไม่ได้ เธอกับน้องแม้ไม่สนิทกันนัก..เพราะเธอมาเรียนกรุงเทพฯ ได้เกือบ 5 ปี..แต่เธอก็ยังรักน้อง น้องไม่สวยเท่าเธอ..แต่ก็น่ารัก..ขาวเหมือนเธอ..และมีดวงตาเหมือนเธอ แม่เคยโทรฯ มาบ่นกับเธอบ่อย ๆ ว่าน้องคนนี้..มักจะหนีเที่ยวดึก ๆ เป็นประจำ และมีผู้ชายหลายคนมาก้อร่อก้อติก..ซึ่งเธอก็ทำได้แต่เพียงว่าให้แม่ไปฟ้องพ่อ แม่ฟ้องกลับมาว่าพ่อก็ห่วงแต่เมา เธอคุยกับพ่อ..กลับถูกขอตังค์ทุกครั้ง ด้วยความเหนื่อยใจ..เธอเลยไม่ค่อยได้ติดต่อกลับบ้านสักเท่าไร มีแค่บางที..รายได้จากงานไซด์ไลน์ที่เธอทำตั้งแต่ตอนเรียนอยู่ปี 2..งานเขียนบทเล็ก ๆ น้อย ๆ .. ได้ผลตอบแทนกลับคืนมาเป็นก้อน..เธอก็จะส่งเงินกลับบ้านไปบ้าง นึกถึงตอนนี้..น้ำตาซึมออกมานิด ๆ พอเป็นพิธี จริง ๆ แล้วเธออยากอยู่กับครอบครัว..แต่..ชีวิตของเธอจะจมอยู่กับสภาพเดิม ๆ ไม่ได้ เธอเป็นความหวังเดียวของครอบครัว..ที่จะทำให้ทุกชีวิตดีขึ้น..นั่นจึงเป็นเหตุผลใหญ่..ที่ทำให้เธอมุมานะเรียนจนจบ..และรีบหางานทำให้ได้เร็วที่สุด งานเป็นนักข่าวเยี่ยงนี้..ตรงกับที่เธอเรียนมาพอดี และเธอก็กำลังสนุกกับมัน ไม่น่าจะเกิดกรณีน้องสาวหายตัวไปเล้ย.. เฮ้อ.. +++++++ ข้อมูลบางอย่างที่เขาได้รับเพิ่มเติมหลังจากการประชุมผู้เกี่ยวข้องที่แผนกนิติเวชนั้น..ทำให้รตท.ทัดทาน กดโทรศัพท์ถึงหญิงสาวนักข่าว..ร่างบอบบางตาคมคนนั้นทันที เรื่องนี้ยิ่งเวลาผ่านไป ยิ่งเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเข้าท่าขึ้นทุกที จากแต่แรกที่คิดว่าเป็นการฆ่าตัวตายธรรมดา..กลายเป็นคนตายแล้วมาถูกฆ่าอีกครั้ง นั่นยังไม่เท่าไร หลังการผ่าพิสูจน์ศพ กลับพบว่าศพนั้นไม่มีหัวใจ..มันถูกล้วงควักไปขณะที่ร่างนั้นยังมีชีวิตอยู่.. หัวใจหายไปไหน..ใครเป็นคนฆ่าเธอทั้งสอง..อีกทั้งร่องรอยการตั้งครรภ์ที่ล้มเหลวนั้นเล่า?..มันคืออะไร?? ข้อมูลที่ได้เพิ่มเติม..ทำให้ขนบนศีรษะของเขาลุกซู่ตลอดเวลา..แม้จนกระทั่งบัดนี้.. มีการพบศพอีกห้าศพ..กระทำการฆ่าตัวตายด้วยวิธีการต่าง ๆ กันทั่วกรุงเทพมหานคร ในคืนเดียวกันนั้น ทุกศพเป็นหญิง ทุกศพเปลือยกาย..ทุกศพไร้ห้วใจ และทุกศพ..มีพื้นเพบ้านเกิดอยู่ในอำเภอหนึ่งในจังหวัดภาคเหนือ ซึ่งเป็นคนบ้านเดียวกับวิรานีนั่นเอง ++++ โทรศัพท์ติดต่อไม่ได้.. วิรานีปิดโทรศัพท์ทันทีเมื่อขึ้นเครื่อง..เธอไม่กลัวเครื่องบินตก แต่กลัวมีคนมาโทษว่าที่เครื่องบินตกเพราะเธอไม่ปิดโทรศัพท์ เธอจึงไม่รู้ข้อมูลอันน่าตื่นตระหนกนั้น.. ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเดินทางไปยังต้นกำเนิดของเหตุระทึกขวัญ สู่หมู่บ้านที่เหมือนต้องคำสาป เหมือนเดินเข้าสู่เงื้อมมือของมัจจุราชอย่างไม่รู้ตัว ++++ แม้กำหนดการขึ้นเครื่องจะระบุว่าเป็นเวลา 15.00 น. แต่กว่าเครื่องจะออกก็เกือบ 16.00 น. กว่าเครื่องจะเดินทางไปถึงก็เกือบ 17.30 น. กว่าเครื่องจะได้ลงก็โน่น..เลยการยืนตรงเคารพธงชาติมาแล้วเกือบชั่วโมง วิรานีหน้าหงิก.. นี่ยังไม่รวมที่ต้องไปเช็คอินที่สนามบินก่อนหนึ่งชั่วโมงนะนี่ รวมแล้วเธอเสียเวลาไปกับการเดินทางครั้งนี้ถึงเกือบ 5 ชั่วโมง แง่ง.. ++++ จังหวัดที่เธอไปเป็นจังหวัดไม่ใหญ่นัก การส่งเสริมการท่องเที่ยวทำให้จังหวัดนี้มีสนามบินขึ้นมาได้ บัดนี้มันแทบจะร้างผู้คน จะเป็นอย่างนี้เสมอหากไม่ใช่ฤดูของการท่องเที่ยว รถราที่จะเรียกก็หาไม่สะดวก..เท่าที่เห็นก็มีรถของโรงแรมมายืนชูป้ายรอแขกกันอยู่สี่ห้าเจ้า แท๊กซี่ป้ายเขียวป้ายเหลือง ป้ายแดงป้ายดำ..หาไม่เจอซักป้าย มีแต่รถสองแถวติดเครื่องรออยู่คันหนึ่ง.. เธอเดินตรงไปหาทันที ในใจกำลังคิดเสียดายที่ไม่ได้กลับบ้านโดยรถทัวร์ ก่อนจะถึงตัวจังหวัดรถทัวร์จะต้องผ่านแยกอำเภอที่เธออยู่ก่อน หากเธอลงที่นั่น แล้วต่อสองแถวเข้าไปสักชั่วโมง..เธอก็จะถึงบ้านได้ง่าย ๆ นี่เป็นเพราะว่ารีบ..เมื่อรีบจึงคิดถึงแต่เครื่องบิน..ไม่ได้คิดต่อไปว่าจากสนามบินเธอจะต้องเดินทางอีกไม่ต่ำกว่าสองสามชั่วโมงกว่าจะถึงบ้านได้ แต่ก็สายไปเสียแล้ว "ไปบ้านปร๋วนไหมคะ?" เธอถามคนขับรถสองแถวนั้น "บ้านปร๋วน?" เธอพยักหน้า.. โซเฟอร์ส่ายหน้า มองหน้าเธอด้วยสายตาแปลกพิกล "แล้วมีคันไหนไปคะนี่??" ดูเหมือนโซเฟอร์จะอ้าปากตอบ..แต่แล้วเขาก็ไม่ตอบ.. ขับรถหนีไปทันที วิรานีอ้าปากค้าง.. นี่มันอะไรกัน? +++ หญิงสาวยังยืนละล้าละลังอยู่นาน..รู้สึกสังหรณ์ประหลาดขึ้นในใจ ผู้คนเริ่มซา..รถที่เคยจอดอยู่หลายคนต่างทยอยออกจากสนามบินไปทีละคัน ฟ้าขมุกขมัว..สายลมเย็นที่โชยพัดมิได้ทำให้เธอคลายร้อนใจ เธอจะทำอย่างไรดี?..บ้านยังอยู่อีกไกล..จะหารถจากไหนกลับบ้าน.. ทุกครั้งที่เธอกลับบ้าน..เธอไม่เคยกลับเวลานี้.. ถ้าจะโทรฯ ให้ที่บ้านมารับ..ที่บ้านก็ไม่เคยมีรถ แล้วจะเอารถจากไหน?.. ฐานะที่บ้าน..ไม่มีเงินพอที่จะซื้อรถราขับ.. เธอโทษตัวเอง..ที่ไม่ได้นัดแนะไว้กับแม่..อย่างน้อย..ให้แม่มารับ..เธอก็ยังมีเพื่อน มือกดหมายเลขโทรศัพท์ จะบอกแม่ว่ามาถึงสนามบินแล้ว..แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าที่บ้านก็ไม่มีโทรศัพท์เหมือนกัน แม่ต้องไปที่อำเภอ ใช้โทรศัพท์สาธารณะโทรฯ หาเธอ โทรศัพท์นั้นจึงถูกเก็บเข้ากระเป๋า พร้อมกับอาการหน้ามุ่ยของหญิงสาว ในทันใดนั้น..แสงไฟจากหน้ารถ..ก็สว่างวูบมายังที่เธอยืนอยู่ มันเป็นรถโตโยต้า..เก่ามากจนไม่น่าจะวิ่งได้ สีดำทะมึน..ไม่มีสัญลักษณ์ใดทั้งสิ้นให้เธอสังเกตเห็นว่าเป็นแท๊กซี่หรือไม่ มันจอดตรงหน้า..ประตูด้านคนขับเปิดออก แล้วชายคนหนึ่งก็ก้าวออกมา.. ++++ จากคุณ : ทึ่งตัวเองที่เขียนได้ยาวดีแฮะ - [ 6 ก.พ. 48 22:45:06 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมบนศีรษะแสดงอายุเขาได้เป็นอย่างดี แว่นในกรอบกระ..มีดวงตาขุ่นมัวอยู่ในนั้น หน้ากร้านดำ..หนวดขาวผสมดำ..ริมฝีปากคล้ำ.. อยู่บนร่างกายที่ผอมแห้ง..สวมเสื้อเชิดลายทาง..กางเกงสีกากี "ไปหรือเปล่าครับ.?" ขาที่ตั้งท่าจะโกยอ้าว..ชะงักกึก..อย่างน้อยเขาก็พูดภาษาคนได้ "แท๊กซี่หรือคะ?" "ป้ายดำครับ..ลุงขับมานานแล้ว..ว่าแต่หนูจะไปไหน?" หญิงสาวอึกอัก..คำว่าบ้านปร๋วนจะทำให้ตาลุงคนนี้ขับรถหนีเธอไปอีกหรือไม่? "วัดในลานค่ะ..ลุงรู้จักหรือเปล่าคะ?" วัดนั้นตั้งอยู่ใกล้บ้านของเธอ ตาลุงทำหน้านึก..แล้วผงกศีรษะ "อยู่บ้านปร๋วนใช่ไหม?" หญิงสาวยิ้มอย่างยินดี "ใช่ค่ะ..หนูหารถไม่ได้เลย.." "งั้นขึ้นรถได้เลยครับ?" "แล้วราคา?" "แล้วแต่หนูจะให้เถอะ..นี่ก็เป็นเที่ยวสุดท้ายแล้ว..ลุงจะกลับบ้านทางนั้นพอดี" เหมือนเทวดาส่งลุงคนนี้มา..เธอเปิดประตูเหวี่ยงเป้เข้าไปก่อน ปากยังเจรจา "บ้านลุงอยู่ไหนคะ?" "วัดลานบุญ..บ้านคนไห่ไง.." หล่อนนึกออก..มันอยู่ถัดออกไปไม่เกินยี่สิบกิโลเมตร.. "ดีจัง..หนูนึกว่าจะไม่ได้กลับบ้านซะแล้ว.." ได้ยินเสียงหัวเราะต่ำในลำคอดังออกมาจากลุงคนนั้น หญิงสาวปิดประตู..รถเคลื่อนออกช้า ๆ กลิ่นเหม็นประหลาดโชยเข้าจมูก ตาลุงหัวเราะอีกครั้ง "ปลาสลิดแดดเดียวน่ะ..ลุงซื้อจะไปฝากที่บ้าน..ขอโทษทีถ้าหนูเหม็น" วิรานีส่ายหน้า "ไม่เป็นไรค่ะ.." มีอยู่หลายคำถามเหลือเกินที่เธออยากถามออกไป..แต่ระยะเวลายังอีกนาน..เก็บไว้ก่อนก็ได้ ตาลุงที่นั่งข้าง ๆ ก็ดูเหมือนจะทิ้งปากไว้ที่สนามบิน เสียงรถดังเอี๊ยดอ๊าดกึกกัก..วิ่งด้วยความเร็วไม่เกิน80กม.ต่อชั่วโมง.. อย่างนี้กว่าจะถึงก็คงเช้าพอดี เธอนึกในใจ.. ++++++ ในเวลาเดียวกัน รตท.ทัดทานรู้สึกกระวนกระวายใจบอกไม่ถูก เขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน การที่ติดต่อวิรานีไม่ได้..ทำให้เขากังวล แต่ภารกิจที่ติดตามเข้ามา..ทำให้เขาไม่มีเวลาที่จะคิดเรื่องอื่นนอกจากเรื่องนี้ "คุณต้องไม่ให้เรื่องนี้แพร่งพรายไปเด็ดขาด..จนกว่าเราจะรู้ถึงตัวฆาตรกรที่แท้จริง" ผู้กำกับบอกเขาด้วยเสียงต่ำ "ถ้ารู้ถึงหูนักข่าว..เราพังแน่" เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าอย่างน้อยตอนนี้ก็มีอยู่คนหนึ่ง..ที่รู้..แม้จะน้อยกว่าเขา..แต่เธอก็รู้ "ผมได้รับคำสั่งจากท่านอธิบดี..ให้สืบเรื่องนี้อย่างเงียบที่สุด.." เขากลั้นใจ.. "เพราะฉะนั้นผมจะโอนเรื่องนี้ให้ฝ่ายสืบสวนของเราเป็นผู้ดำเนินการ..คุณทำรายงานมาให้ละเอียดก็แล้วกัน.." จริงดังคาด..ผู้กำกับไม่เคยให้เขาทำคดีสำคัญเลยสักครั้ง "แต่.." "เชื่อผม.." นายตำรวจสูงอายุร่างท้วม..รีบขัดขึ้น "เราจำเป็นต้องใช้ผู้มีประสบการณ์ และฝีมือดีที่สุดสำหรับคดีนี้.." เขาพูดไม่ออก "สิ่งที่คุณต้องทำ....รีบสรุปสำนวนให้เสร็จในคืนนี้..แล้วมอบให้ฝ่ายสืบสวนในวันพรุ่งนี้เช้า.." เขาอึกอัก "เอาล่ะ..ขอบคุณ" ++++ ด้วยใจจริง..หรือจะด้วยความรู้สึกใดก็ตาม..เขาอยากจะไปยังตำบลบางปร๋วน อำเภอป๋าน..อันเป็นสถานที่ศพทุกศพที่ตายผิดปกติมีภูมิลำเนาอยู่ให้เร็วที่สุด เขาจะไปเพื่ออะไร?..แต่แรกก็เพื่อหาข้อมูล แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ซะแล้ว แต่เขาก็ยังอยากไป สีหน้ากังวลหากอ่อนหวานของวิรานียังฝังตรึงอยู่ในความทรงจำ ท่าทางอันตื่นตระหนก..ดูเหมือนอ่อนแอแต่เข้มแข็งอยู่ในทีนั้น..ยังประทับอยู่ในใจของเขาตลอดเวลา "ขอบคุณนะคะ..ที่กรุณาอยู่เป็นเพื่อนดิฉันจนดึกดื่น.." เสียงพร่ำนั้นยังดังก้องอยู่ในหู หรือเขาจะติดใจเธอเสียแล้ว? ++++ ชีวิตนายตำรวนหนุ่มของเขา..ผ่านมานักต่อนักสำหรับเรื่องนี้ ด้วยความเป็นหนุ่มรูปหล่อ..ฐานะดี..อนาคตไกล..เขาจึงเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ใกล้ตัวแทบทุกคน.. แต่ก็แปลก..เขามักจะสำรวจจิตใจตัวเองอยู่บ่อย ๆ เหมือนกันว่าเขาเป็นเกย์หรือเปล่า เขาไม่ได้นึกชอบหรือนึกรักหญิงสาวเหล่านั้นสักคน ในสมองของเขามีแต่เรื่องงาน..งานที่ถั่งโถมเข้ามาอย่างไม่ลืมหูลืมตาแทบจะทุกวัน ใครคงไม่รู้..ว่าวันหนึ่ง ๆ จะมีคดีเกิดขึ้นไม่ต่ำกว่า 200 คดี เริ่มตั้งแต่ทะเลาะวิวาทธรรมดา..มาจนถึงคดีฆาตกรรม นี่ยังไม่นับคดีอุบัติเหตุจราจรที่เกิดขึ้นนับไม่หวาดไม่ไหวในแต่ละวัน ทุกคืนเมื่อเขากลับบ้าน..เขายังจำเป็นต้องเอางานกลับไปทำที่บ้านก่อนจะนอนเสมอ.. คืนนี้ก็เช่นกัน.. ขณะขับเก๋งหรูคันนั้นกลับบ้าน..เขายังเฝ้าวนเวียนถามตัวเองถึงความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในหัวใจ เขายังไม่เชื่อว่านั่นมันคือความรัก..มันอาจจะเป็นแค่ความชอบ.. จากการที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอเพียงสองสามชั่วโมง ในคืนวานนั้น..จะทำให้เขารู้สึกได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ มันไม่สมเหตุสมผลด้วยประการทั้งปวง แต่..ทำไม่เขาถึงชอบเธอ ชอบในบุคลิกมาดมั่น..ชอบในความกล้าที่จะถามถึงเรื่องที่อยากรู้..ชอบในความงามของดวงตาที่หวานจนแทบสัมผัสได้ เขาชอบเธอจริง ๆ ? เขาไม่ตอบคำถามของตัวเองคำถามนั้น.. ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้.. นั่นคือการรำพันขึ้นในใจของเขา ++++ บ้านที่เขาอยู่..เป็นบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ลึกเข้าไปจนเกือบจะสุดหมู่บ้าน เขาผ่านป้อมยามหน้าทางเข้าหมู่บ้านมาโดยไม่มียามโผล่ให้เห็นสักคน เหลือบตามองดูนาฬิกา..มันบอกเวลาสามทุ่ม ยังไม่ถือว่าดึกนัก..แต่ทำไมบรรยากาศจึงดูราวกับว่าเลยเที่ยงคืนมาแล้วสักสองชั่วโมง ร้านค้าปากหมู่บ้านพากันปิดเงียบ..มีแต่แสงไฟจากโคมไฟฟ้าที่ส่องเป็นระยะอยู่เหนือเสาไฟฟ้าของถนนเข้าหมู่บ้านเท่านั้น เขารู้สึกแปลกใจ..ขณะขบคิดไม่เข้าใจก็มีบางสิ่งวาบเข้ามาในสายตา เขาหยุดรถกึก..ขยี้ตาตัวเอง เงาตะคุ่มจากอะไรบางอย่างวูบผ่านหน้ารถของเขาไปในระยะห่าง สุนัข?..แมว?..ไม่น่าจะใช่ สัณฐานของมันคล้ายลิง..มีสองขา.มีแขนสองข้างสังเกตเห็นได้.. มันวูบหายเข้าไปในกอแก้ว..ซึ่งดอกร่วงกราวเป็นพยานให้เห็นกับตา.. อะไร?.. สัญชาตญานการป้องกันตัวที่ถูกฝึกมาเป็นแรมปีเริ่มสั่งการ ปืนพกยังตุงอยู่ที่เข็มขัด..เขาสัมผัสมันเพื่อตรวจสอบความมั่นใจอีกครั้ง เปิดประตูรถ..ก้าวเท้าสัมผัสพื้น..ค่อย ๆ ยืดตัวออกจากรถ..จ้องนิ่งตรงไปที่กอแก้วพุ่มนั้น สายลมเย็นพัดวูบ..ขนทั่วร่างกรูเกรียว.. กอแก้วสั่นยะเยือก ปืนถูกชักออกจากที่..เล็งตรงไปที่นั่น มันนิ่งสงบ..เขาก้าวเข้าหามันช้า ๆ มั่นใจว่าเขาจะต้องรู้จนได้ว่ามันคืออะไร? +++ แสงไฟเป็นลำส่องตรงจากหน้ารถ.. มันส่องให้เห็นหมอกจาง ๆ ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ในเวลาเช่นนี้ กอแก้วพุ่มนั้นหยุดไหวติง..มีบ้างที่ใบสั่นพร่าจากแรงลม เพียงระยะไม่กี่เมตรตรงหน้า..ด้วยสายตาเปล่าของเขาก็เห็นได้ว่ามันไม่มีอะไรอยู่ในพุ่มนั้น ปืนในมือลดลง..เขาทำหน้าย่นด้วยความสงสัย ตาไม่ฝาดแน่..ดอกแก้วที่ร่วงอยู่มากมายนั้นเป็นหลักฐาน เดินก้าวใกล้เข้าไป..มีร่องรอยบางอย่างอยู่ที่ขอบซีเมนต์ที่ยกขึ้นเป็นกระบะนั้น เขาทำจมูกฟุดฟิด..นอกจากกลิ่นดอกแก้วยังมีกลิ่นอื่นเจือจางอยู่ด้วย คล้ายปลาตากแห้ง..ไม่เชิงเป็นกลิ่นเนาเสียทีเดียว ก้มดูรอยนั่น..มันเกิดจากการเหยียบย่ำพื้นดินที่เปียกน้ำ..เป็นรอยเท้าเล็ก ๆ ..ราวกับเด็กอายุสามสี่ขวบ..หรือน้อยกว่านั้น..มาปีนป่ายแถวนี้เล่น ยกมือขึ้นแตะ..นำโคลนจากรอยเท้านั้นมาขยี้ดู..แน่ใจว่ารอยนี้เพิ่งจะมีขึ้นหยก ๆ นี่เอง ตัดสินใจแหวกกอแก้วนั้นออก เพื่อสำรวจให้แน่ชัด.. ไม่มีอะไรนอกเสียจากความรกรุงรังของพุ่มไม้ เขาเลียริมฝีปาก..ความสับสนกระจายไปทั่วสีหน้า.. แล้วเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น.. ++++ จากคุณ : เกรงใจคนอ่านจัง - [ 6 ก.พ. 48 22:47:43 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดวงจันทร์กลมโตลอยอยู่กลางฟ้า..ไม่มีเมฆหมอกมาบดบัง น่าแปลกที่แสงจันทร์ไม่สว่างจ้า..มัวหมอง..ราวมองแสงสะท้อนจากผืนน้ำ ต่ำลงมาคือทิวไม้..รายล้อมบ้านหลังหนึ่งอยู่ใจกลาง เป็นบ้านสองชั้น..ก่ออิฐถือปูน..มีระเบียงลูกกรงยื่นออกมารอบด้าน ชั้นสองซึ่งน่าจะเป็นห้องนอน..เปิดไฟทิ้งไว้..มันไม่สว่างมากนัก ชั้นล่างเงียบสนิท..พาตัวเองผ่านราตรีไปด้วยความเชื่องช้า.. รถของผู้หมวดหนุ่มขับจากไปแล้ว..ทิ้งไว้เพียงความสงัดเงียบ กอแก้วริมรั้วก็ยังคงเงียบ..กระพือไหวนิดหน่อยตามกระแสลม แต่ถ้าไม่สังเกตดี ๆ จะไม่เห็นอะไรบางอย่าง..กำลังเคลื่อนไหวอย่างเนิบช้า สัณฐานที่เนิบไหว..คล้ายเงาตะคุ่ม คล้ายสสารที่ไม่มีมวล ทำให้สังเกตได้ไม่ชัดว่ามันคืออะไร แต่บัดนี้มันมาสงบนิ่งอยู่ตรงขอบของหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้.. เหมือนรอจังหวะอะไรสักอย่างหนึ่ง +++++ เกือบสิบนาที..ที่รถโตโยต้าสีดำคันนั้นพาวิรานีออกมาจากสนามบินประจำจังหวัด กลิ่นเน่าจากปลาสลิดของตาลุงคนนั้น..ยิ่งเข้มข้นมากขึ้นราวกับว่าแกจะเอาถุงปลาสลิดถุงนั้น วางไว้ที่เบาะหลังนั่นด้วย "เหม็นมากหรือครับ?" หญิงสาวใจหายวาบ..ตกใจที่อยู่ ๆ ตาลุงก็พูดขึ้น "อ๋อ..ปล่าวค่ะ" "มันยังไม่แห้งดี..ซื้อมาตั้งแต่ตอนกลางวัน..กลิ่นมันเลยแรงไปหน่อย" เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา..กดเบอร์หาใครก็ได้..เพื่อนคนไหนก็ได้..ขอคุยด้วยสักคนให้ความรู้สึกหวาด ๆ ที่อยู่ในใจนี้หายไป "ถึงแม้ทั่วทั้งจังหวัดนี้จะเจริญ..แต่ก็มีบ้างบางแห่ง..ที่ความเจริญไม่มีทางเข้าถึง.." อยู่ ๆ ลุงก็เปลี่ยนเรื่องขึ้นมาอีก..เธอไม่รู้ว่าแกหมายถึงอะไร...โทรศัพท์ของเธอก็ไม่มีสัญญาน ตาลุงคนขับหัวเราะ "นี่ไงล่ะ..ที่ความเจริญยังเข้าไม่ถึงบ้านเรา.." เสียงอันเยียบเย็นแห้งพร่านั้น..ทำให้หล่อนเสียวไปถึงไขสันหลัง ++++ จ่าต้อย..ลูกน้องคนสนิทของเขา โทรฯ เข้ามารายงานด้วยเสียงราวจะขาดใจ "ผู้หมวดครับ..งานที่ผู้หมวดให้ผมทำ..สำเร็จแล้วครับ?" "จ่าพบแล้วเหรอ?" เขายินดี "ครับ..ผมว่าไม่น่าจะพลาด..ผ้าสีฟ้าที่ศพนั่นใช้ผูกคอตาย..เป็นผ้าที่ใช้อยู่ในโรงพยาบาลเจ.ครับ..มันคือผ้าปูที่นอน..เฉพาะผู้ป่วยในห้องไอซียูเท่านั้นครับ.." "แล้วมันมาอยู่ที่ศพนั่นได้อย่างไง?" เขาถามไปด้วยความรวดเร็วจนยั้งไม่ทัน "แหะ..ถ้าผมทราบ..ผมก็คงเป็นผู้กองไปแล้วละครับผู้หมวด" "เออจริง..ฉันเองยังไม่รู้เลย..และมีข้อมูลอะไรเพิ่มเติมอีก.." "ผมก็พยายามจะสืบให้ได้ว่า..มีเหตุการณ์ผิดปกติอะไรเกิดขึ้นในระหว่างวันสองวันนี้หรือเปล่า..ปรากฏว่า..มีครับ" "อะไร?" "ผู้ป่วยคนหนึ่ง..เป็นชาย อายุประมาณห้าสิบห้าปี..เข้ามารักษาด้วยโรคหัวใจล้มเหลว..รักษาได้สองวัน..ยังไม่ฟื้น..แต่วันรุ่งขึ้น..เขาก็ตาย.." รตท.ทัดทานถอนหายใจเฮือก "แล้วมันผิดปกติตรงไหน คนเป็นโรคหัวใจขนาดเข้าห้องไอซียู เรื่องเป็นเรื่องตายเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว?" "เดี๋ยวสิครับ..ฟังผมให้จบก่อน.." "ว่าไป" คำตอบที่เขาได้รับ ทำให้เขาอ้าปากค้าง.. "จริงหรือ?" "ผมจะโกหกหมวดเอาสวรรค์วิมานแดดินดิ้นได้ไปทำไมละครับ?" นั่นเองที่ทำให้เขาต้องผละออกมาจากซุ้มต้นแก้วต้นนั้น แล้วรีบขึ้นรถขับเข้าบ้านในทันที ++++ เมื่อถึงบ้าน คอมพิวเตอร์โน๊ตบุค..ถูกเปิดขึ้น..มันกำลังถูกใช้เพื่อเรียกข้อมูลบางอย่างจากทางการ ข้อมูลที่สืบค้นได้..ยืนยันข้อมูลของจ่าต้อยอีกครั้ง ดร.อัมฤทธิ์..อายุ 57 ปี เกิดเมื่อ...มรณะเมื่อ.... เขาตายไปตั้งสามเดือนก่อนหน้านี่แล้ว..ตามข้อมูลจากสาระบบทะเบียนราษฎร์ที่ปรากฏอยู่นี้ ผู้ชายคนนั้นไม่ควรจะไปนอนตายอีกครั้งที่รพ. ศพเขาไม่ควรจะไปอยู่ที่นั่น นอกเสียจากในป่าช้าหรือสถูปเก็บกระดูก เรื่องนี้ญาติของเขาคงจะยืนยันได้ เขาตัดสินใจโทรฯ หาจ่าต้อยทันที “มีคนพบเขานอนหมดสติอยู่ริมถนน..ผู้นำส่งเป็นพลเมืองดีครับไม่ใช่ญาติของเขา..รพ.ติดตามญาติไม่ได้เลยยังเก็บศพไว้ที่ห้องดับจิตของโรงพยาบาล..” จ่าต้อยรายงานเพิ่มเติม..เขาเพิ่งเดินทางกลับถึงบ้านเหมือนกัน.. รตท.ทัดทานขมวดคิ้ว..เรื่องยิ่งแปลกหนักขึ้นไปอีกแล้ว “แสดงว่าถ้าเราไปรพ.ตอนนี้..ก็สามารถดูศพได้น่ะสิ..?” เขาถาม จ่าต้อยทำเสียงกระเส่า.. “มันไม่ดึกไปหรือครับผู้หมวด..ผมว่า..” “จ่าไปรอผมอยู่ที่นั่น..ผมจะไปถึงไม่เกินสี่สิบห้านาทีนี้..” “เอ่อ..” “จ่าช่วยฉันอีกครั้งไม่ได้เหรอ....” “ถ้าท่านผู้กำกับรู้ว่าเรามายุ่มย่ามในเรื่องนี้อีก..ผมว่า..” “ทุกอย่างฉันรับผิดชอบเอง..ฉันต้องการรู้เท่านั้นว่าศพจะยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?” “หมายความว่าไงครับ?” “ฉันหมายความว่า.ตอนนี้ศพอาจจะไม่อยู่ที่โรงพยาบาลเสียแล้วน่ะสิ" "ฮ้า!!" ++++ ลองสมมุติว่าเป็นคุณ คุณเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง..อายุยี่สิบสองยี่สิบสามปี กำลังสาวสะพรั่ง ราวกุหลาบแรกแย้ม ทั้งเนื้อตัวมีแต่กระเป๋าสะพาย ในนั้นบรรจุกระเป๋าสตางค์ โทรฯมือถือที่ไม่มีสัญญาณ และกรรไกรตัดเล็บอีกอันหนึ่ง ส่วนกระเป๋าเสื้อผ้า..ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าเสื้อผ้าผลัดเปลี่ยนสองสามชุด ไม่มีแม้แต่คัตเตอร์ หรืออะไรก็ได้ที่จะใช้เป็นอาวุธป้องกันตัวสักอัน แล้วคุณต้องตกอยู่กับชายคนหนึ่ง..ในคราบคนขับแท๊กซี่ป้ายดำ หน้าตาและคำพูดไม่ค่อยน่าไว้ใจ คุณจะทำอย่างไร? คงนั่งเกร็งไปตลอดทางที่เปลี่ยวมืด...เหงื่อแตกเต็มแผ่นหลัง..ความเครียดจากความระแวงทำให้สมองเต้นตุบ ๆ วิรานีก็เป็นเช่นนั้น.. แต่แปลก..หล่อนกลับหลับไปอย่างไม่รู้ตัว +++++ รถกระชากสองสามครั้ง..ก่อนจะนิ่งสนิท วิรานีลืมตา..แปลกใจตัวเองว่าเผลอหลับไปได้อย่างไร มองไปทางคนขับ..เขาเปิดประตู..เดินออกไป..แล้วเปิดฝากระโปรงรถ..บ่นอะไรงึมงัม สองข้างทางภายนอก..มืดยิ่งกว่ามืด..มีแต่ไฟจากหน้ารถ..ที่ส่องสว่างเป็นลำ สังหรณ์ประหลาด..ไม่สิ..ไม่น่าจะเรียกว่าสังหรณ์ มันคือความหวาดกลัวมากกว่า..จู่เข้าจับจิตใจของหญิงสาวจนเสียววาบไปทั้งหัวใจ เอาแล้วไง..สิ่งที่หล่อนระแวงมาตั้งแต่แรก..เริ่มต้นแล้วไง มีการทำรถเสีย..มีการลงไปส่องดูเครื่อง แล้วต่อจากนั้น..หล่อนก็จะกลายเป็นเหยื่อ.. มือไวเท่าความคิด..หล่อนเอื้อมมือไปกดล๊อกประตูทุกบานทันที.. อย่างไรละก็..ขอปลอดภัยไว้ให้นานที่สุดดีกว่า ริมฝีปากแห้งฝากถูกเลีย..ตากลมโตเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก.. แต่มันก็ไม่สามารถขจัดความง่วงงุนเหมือนโดนยาสลบนั้นได้ ++++ จากคุณ : ถือว่าอ่านเล่นแล้วกันนะคับ - [ 6 ก.พ. 48 22:48:47 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 หญิงสาวหยิกตัวเองเต็มแรง..ประสาทตื่นขึ้นเพียงนิดหน่อย.. แต่ก็เพียงพอที่จะเห็นอะไรอย่างหนึ่ง เคลื่อนไหวเนิบช้าอยู่ภายนอก มันเริ่มปรากฏเป็นเงาตะคุ่มก่อน สัณฐานคล้ายคน วูบไหวโอนเอนมาจากป่าข้างทาง มันน่าจะมีผมยาว...เป็นกระเซิง..คลุมใบหน้าจนมองไม่เห็นลูกตา..ก้าวขาในลักษณะแข็งทื่อ..เดินเนิบช้ามาที่รถ หญิงสาวกระถดตัวเองไปจนชิดประตูอีกข้าง อยากจะหวีดร้องให้เต็มเสียง..แต่ไม่รู้เสียงหายไปอยู่ไหน..ทำได้เพียงแต่อ้าปากค้าง ตาเหลือกแทบถลนออกมา ฉับพลันทันใด..กระจกรถที่อยู่ชิดกับหล่อน มีสิ่งหนึ่งประทะเต็มแรง หล่อนสะดุ้งสุดตัว หันขวับไป ภาพที่เห็นทำให้หัวใจหล่อนหลุดเต้นไปชั่วครู่ ใบหน้าหนึ่ง..ดวงตาขุ่นคลั่กเหลือกถลน ปากแสยะฟูมเฟะด้วยน้ำลายและลิ่มเลือด แนบชิ้นกระจกจนคราบเลอะนั้นแปดเปื้อนน่าสะอิดสะเอียน มันอ้าปากเหมือนจะกัด..มือสองข้างงอเป็นตะขอตะกุยตะกาย.. มันไม่ได้มีตัวเดียว..ฉับพลันทันทีนั้น..รถที่หล่อนนั่งมาก็ถูกรายล้อมไว้ด้วยร่างราวอศุภนั้นไม่ต่ำกว่าห้าหกตัว.. หญิงสาวกรีดร้องอีกครั้ง..คราวนี้เสียงเดินทางมาถึงแล้ว "กรี๊ดดดดดดด" +++++ ความหวาดกลัวมีมากเกินไป..มากเสียจนหล่อนสลบไม่ลง ด้วยความเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็งมาแต่เดิม กลับทำให้หล่อนต้องลืมตาตื่นสู้กับความสยดสยองนั้นทุกวินาที ลำตัวสั่นสะท้าน..หดขาหดมือจนเป็นก้อนกลมอยู่บนเบาะ..เหลียวซ้ายขวาเลิ่กลั่กด้วยดวงตาที่สิ้นหวังและหวาดกลัว มีเสียงทุบกระจกดังปึ้ก ๆ กระจกเริ่มส่งเสียงอุทธรณ์จากการปริร้าว และแล้ว.. "เปรี้ยะ.." กระจกร่วงกราว ปรากฏมือหนึ่งยื่นเข้ามาทันที มันไขว่คว้าหล่อน..หล่อนกระเด้งหนี "เพล้ง.." กระจกอีกด้านหนึ่งแตกตามกันมา..มืออ้วนฉุเน่าเฟะยื่นเข้ามา มันคว้าผมของหญิงสาวไว้ได้ อีกมือหนึ่งคว้าคอเสื้อ..ออกแรงดึงอย่างมหาศาล เสร็จแน่..ถ้าหล่อนคิดจะอยู่อย่างนี้ต่อไป เอื้อมมือปลดล๊อก..ถีบโครมจนประตูเปิดผาง..มันแรงพอที่จะกระแทกร่างพิลึกนั้นล้มตึงลงไปด้วย แรงกระแทกทำให้หล่อนซ้นที่ข้อเท้า.. แต่ความเจ็บปวดน้อยกว่าความหวาดกลัว..กลั้นใจดึงศีรษะตัวเองให้พ้นจากมือสยองนั้น มันดังปึด ๆ ราวกับจะหลุดไปทั้งหนังหัว.. พอหลุดเป็นอิสระ ก็กระโจนพรวดออกจากรถ กลิ่นเน่าเหม็นกระแทกเข้ามาจนแทบจะล้มทั้งยืน รอบกายเต็มไปด้วยอศุภซากยืนได้...มันมุ่งมาทีหล่อนอย่างมาดร้าย หล่อนมองหาตาลุงคนขับ.. ไม่เห็นแม้เงา.. สองขาที่ยืนอยู่นั้น..ถูกสั่งให้โกยแน่บทันที หล่อนวิ่ง ๆ และก็วิ่ง ๆ วิ่งเร็วที่สุดในชีวิต.. เท้าที่ซ้นทำให้หล่อนรู้เจ็บปวดเข้าขั้วหัวใจ..แต่หล่อนก็ยังวิ่ง.. หันไปทางด้านหลัง..พวกมันเคลื่อนไหวตามมา ตามมาอย่างเนิ่บช้า... แล้วหล่อนก็สะดุดล้มลง.. ++++ น่าแปลกที่หล่อนยังไม่สลบ.. ทำไม?..ทำไมหล่อนไม่สลบเสียที.. หล่อนไม่อยากหนี..หล่อนไม่อยากหวาดกลัวมากไปกว่านี้.. หล่อนมีแต่อาการง่วงงุน..อาการง่วงงุนที่ไม่ถึงกับทำให้หล่อนหลับ.. กระเสือกกระสนไปตามพื้น..สองมือคืบไปข้างหน้า..สองขายันร่างให้ไถไปตามแรง พื้นดินที่แห้งกรัง..เต็มไปด้วยกิ่งไม้ใบหญ้า..และกองเนินของดินที่ร่วนซุย หล่อนตะกุยขึ้นเนิน..แล้วข้อเท้าก็ถูกยืดไว้ด้วยอะไรอย่างหนึ่ง มันเย็นชืด..หากแข็งแรงและติดหนับ หล่อนกรี๊ดเต็มเสียงอีกครั้ง..มันเป็นมือ..มือที่โผล่ยื่นมาจากพื้นดิน แสงจันทร์ส่องจากฟ้า..สลัวมัวหากยังพอมองเห็น เห็นแม้แต่เจ้าของมือ..ค่อย ๆ ยันกายโผล่พ้นจากดินนั้น ศพที่ดวงตาหลุดห้อย..ผมเผ้าร่วงแหว่ง..ปากบิดเบี้ยวผิดรูป..กลิ่นเหม็นร้ายแรงนั้นตั้งฉากขึ้นมาเผชิญหน้ากับหล่อน พร้อมกับเสียงกรี๊ด หล่อนถีบ ๆ ๆๆๆ แต่หาได้หลุดจากมือของมันไม่ ไกลออกไปเพียงไม่กี่เมตร..ศพเดินได้ห้าหกตนนั้น..มันกำลังเดินตรงมาที่หล่อน สิ้นสุดกันเสียที.. +++++ ราวกับความฝัน ราวกับความจริง ในความสลึมสลือ..ในความรู้สึกเหมือนจะขาดผึงแต่ไม่ขาดนั้น.. ภาพพร่ามัวที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า..กลิ่นเหม็นที่โชยอบอวลไปทั่ว..หล่อนไม่สามารถจะบอกตัวเองได้ว่านั่นคือว่าจริงหรือความฝัน รู้แต่ว่าหลังจากนั้น..หลังจากที่หล่อนทอดอาลัยในชีวิต..นอนนิ่งแบบยอมแล้วทุกอย่างอยู่กับพื้น หล่อนรู้สึกถูกช้อนขึ้น..ในลักษณะอุ้ม พวกมันหรือใครก็ตาม..กำลังเคลื่อนย้ายหล่อนไปจากจุดที่หล่อนอยู่ ไปที่ไหน?..ม่านตาที่เปิดกว้าง..หากเลื่อนลอย..ไม่สามารถซึมซับภาพเข้าสู่สมองได้ พักใหญ่..ที่หล่อนรับรู้ว่าหล่อนกำลังวางสู่พื้น..พื้นที่เป็นเตียงนุ่ม..เหมือนอยู่ในโรงพยาบาล..หล่อนยังได้กลิ่นเหมือนตัวยา..และสัมผัสได้ถึงม่านแสงไฟที่ส่องตรงลงมาที่หน้า.. พยายามเรียกสติคืนมา..แต่ทำได้แค่เพียงรับรู้..ว่ามีอะไร..เกิดขึ้นแก่ร่างกาย +++ เสื้อผ้าทุกชิ้นถูกถอด..อย่างไม่เร่งรีบ ร่างกายเหมือนถูกตรึง..ใช่สิ..ข้อมือและข้อเท้าทั้งสอง..ถูกยึดไว้ด้วยเชือก..หรือเข็มขัด..แต่ถึงกระนั้น..หล่อนก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะดิ้นรนอยู่ดี.. รู้สึกตัวว่ายังหายใจ..สมองทบทวนในสิ่งที่เกิดขึ้น..มันวาบหวิว..วกวน..ซับซ้อน..ราวชมวิดีโอ..ที่เนื้อเทปยับเยินแหว่งวิ่น ดวงตาที่ลอยขึ้นไปซ่อนอยู่ใต้หนังตาบน..บอกอะไรหล่อนได้ไม่มากนัก..นอกเสียจากเงาอะไรวูบวาบ.. แล้ว..รู้สึกเจ็บแปล๊บ..ที่คอ..เส้นเลือดใหญ่..ถูกตัวยาชนิดหนึ่ง..แทรกซึมเข้าสู่สมอง.. มันเคลื่อนตัวอย่างแช่มช้า..ผ่านช่องหู..เคลื่อนผ่านกระโหลกด้านหลัง..ซึมถึงก้านสมอง..มันหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น.. หล่อนรู้สึกได้..ถึงการแผ่ซ่าน..แตกแขนงเกาะกุม..ยึดติดไว้..จาก "อะไร" ชนิดหนึ่ง.. ความปวด..มันเริ่มต้นจากตรงนั้น..ค่อย ๆ ทวีขึ้น..ราวจะระเบิดออกมา.. หล่อนกรีดร้อง.. +++++ เขาขับรถออกจากบ้าน..ผ่านเส้นทางเดิมอีกครั้ง ความมืดมิดและสงัดเงียบยังคงเดิม..มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟฟ้าเป็นช่วง ๆ เท่านั้นที่สาดส่องลงมา ซุ้มต้นแก้วต้นนั้น..กำลังจะถูกเคลื่อนผ่าน..แต่แล้วเขาก็แตะเบรค..ด้วยความรู้สึกสังหรณ์ประหลาด.. มองไปที่ชั้นสอง..ซึ่งมีแสงสว่างราง ๆ ให้เห็นได้จากหน้าต่าง..มีอะไรผิดปกติบางอย่าง มีเงาคน..เคลื่อนไหวไปมา..ฉาบลงบนผืนผ้าม่าน.. เขาจอดรถสนิท..เปิดกระจกรถเพื่อฟังเสียง แล้วนิ่งเพื่อสังเกตการเปลี่ยนแปลง มันแผ่วเบา..มันคล้ายเสียงหัวเราะ..มันคล้ายเสียงร้องไห้..ของหญิงสาว.. เงาวูบไหว..ราวกับเจ้าของเงากำลังงุ่นง่าน..เดินไปมาไม่หยุดนิ่ง.. และแล้ว..ร่างหนึ่งก็กระโจนพรวดจากหน้าต่างบานนั้นลงมา.. "เว้ยเฮ่ย.." เขาอุทานเต็มเสียง +++ ย้อนหลังไปสามวันก่อน วันนั้น..หล่อนน่าจะหลับไปได้แล้ว.. ถ้าในสมองไม่มีความคิดฟุ้งซ่าน..กับเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นที่ผ่านมา หลังกลับจากการท่องเที่ยวในจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ..วิษา..ถูกเพื่อนชายของเธอชักชวนให้ไปที่บ้านของเขา ถูกแล้ว..หล่อนเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนชายเท่านั้น หล่อนไม่ได้รักเขา..หล่อนรักอีกคนหนึ่งต่างหาก.. แต่ก็นะ..ชัยยุทธ์ก็ไม่ใช่จะขี้ริ้วขี้เหร่มากมาย..เพียงแต่ไม่ใช่สเป๊กหล่อนเท่านั้น แต่ถ้าทีที่สุภาพ..คำพูดที่ฉ่ำหวาน..และปรนเปรอหล่อนด้วยเงินเที่ยวเงินซื้อของไม่อั้น..ทำให้หล่อนยอมรับเขาเข้ามาในชีวิต.. ชีวิตของเด็กมหาลัย..ที่กำลังสาวสะพรั่ง..และเริงร่าต่อรสสัมผัสทุกอย่างที่เข้ามากระทบ ชีวิตของลูกสาวคนเดียว..ที่ถูกทอดทิ้ง..ด้วยเพราะคำว่า "งาน" และ "หน้าตา" ของพ่อแม่ เขาพาหล่อนไปที่อพาร์ตเม้นท์แห่งหนึ่ง.. เพลงแห่งความพิสวาทเริ่มต้นขึ้น.. หญิงสาวโอนอ่อนผ่อนตาม..เรื่องนี้..ไม่ใช่ครั้งแรกของหล่อน.. หล่อนมอบครั้งแรกให้กับคนที่หล่อนรักไปแล้ว..แม้ว่าตอนนี้..จะไม่เคยเห็นหัวเขาอีกแล้วก็ตาม เพลงพิสวาทหยุดบรรเลงชั่วครู่..เมื่อเพื่อนชายของหล่อน..ไม่ได้มีการป้องกัน "เดี๋ยวท้อง" "ไม่หรอก..เราใช้วิธีโบราณก็ได้.." "มันไม่ค่อยปลอดภัยนะ.." "โถ่..เปอร์เซ็นต์มันน้อยจะตาย..เดือนหนึ่งจะมีแค่ยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้นที่จะท้องได้..เราคงไม่ซวยขนาดนั้น.." คำพูดที่พร่ำบอก..สัมผัสที่เร่งเร้า..ทำให้หล่อนไม่สามารถห้ามตัวเองได้ หล่อนหารู้ไม่ว่า..ลูกอ๊อดตัวเล็ก ๆ ..สามารถเจาะลงไปในไข่ที่สุกพอดีของหล่อนได้... แม้ฝ่ายชายจะใช้วิธีหลั่งภายนอกก็ตาม ++++ ความกังวลกลัวจะท้อง..ทำให้หล่อนหลับไม่ลง ดิ้นไปมาบนเตียงนุ่ม..แม้ตาจะพริ้มหลับ..แต่หัวใจก็ตื่นตลอด.. จนเวลาผ่านไปนาน..ความง่วงงุนเข้ามาครอบงำ มีเสียงตุบเบา ๆ ดังขึ้นที่หน้าต่าง.. หล่อนง่วงเกินกว่าที่จะสงสัย กลิ่นบางอย่างโชยมา..คล้ายปลาสลิดตากแห้ง มันเป็นกลิ่นเดียวกันกับที่เธอได้กลิ่นมาก่อนเมื่อตอนไปเที่ยว..ที่นั่น..บ่อน้ำแห่งนั้น.. ตอนนั้นหล่อนลงเล่นน้ำ..แช่อยู่ในน้ำนั้นนานจนหนำใจ หล่อนจำได้ว่าหล่อนสำลักน้ำเมื่อเหยียบเข้ากับหินลื่น ๆ ก้อนหนึ่ง..ใต้น้ำ จนเสียหลัก หล่อนกลืนน้ำเข้าไปอึกใหญ่..พอหายใจออกมาก็ได้กลิ่นเหมือนปลาสลิดตากแห้ง..ทั้งที่ตอนที่เล่นน้ำไม่มีกลิ่น..จะมีกลิ่นก็ต่อเมื่อกลืนมันลงคอไปเท่านั้น หล่อนยกมือขึ้นขยี้จมูก..กลิ่นนั้นยิ่งนานยิ่งข้นขึ้น บอกตัวเองให้ลุกขึ้น..เพื่อหาที่มาของกลิ่น แต่หล่อนลุกไม่ได้.. เอ๊ะ..เราเป็นอะไรไป..ทำไมแขนขาไม่มีแรง ตาก็ลืมไม่ขึ้น..เราเป็นอะไรไป?? ผีอำ?..ไม่สิ..เป็นไปไม่ได้ ฝัน..เรายังไม่ได้หลับ..ทั้งที่ง่วงเหลือเกิน แล้วก็ใจหายวาบ..เมื่อปลายเท้า..มีอะไรที่หยุ่นหนืด..อุ่นเกือบร้อน..เกาะกุม..ไต่คืบ..ขึ้นมาที่หน้าขา หล่อนไม่มีเรี่ยวแรงจะสบัดมันออกไป กรีดร้อง!..ไม่มีเสียงออกมา มันคืบขึ้นมาถึงขาอ่อน..มันกำลังจะทำอะไร?? เสียงอุทานลั่นอยู่ในอก..หล่อนรับรู้ถึงทุกสัมผัสที่เกิดขึ้น.. มันสอดแทรก..ล่วงล้ำ..คืบผ่าน..รู้สึกเย็นวาบที่ท้องน้อย.. เจ็บแปล๊บ..ราวกับมันกำลังทำอะไรบางอย่างในมดลูก..แล้วคืบต่อ มันวนเวียน..ในอุโมงค์ลำไส้..ทะลุเข้ากระเพาะอาหาร หล่อนสำลักเลือดออกมา.. แล้วมันก็เปลี่ยนทิศทาง..กัดกินทุกอย่างที่ขวางหน้า..มุ่งตรงสู่หัวใจ มันจู่โจม..ขยุ้มงับ.. อะไรอย่างหนึ่งจากหัวใจ..ไหลสู่สมอง.. หล่อนรู้แม้แต่ว่า.."อะไร" นั้น มันเกาะกุมสมองของหล่อนเอาไว้ เจ็บที่หน้าอกข้างซ้าย..เลือดกระอักออกมาอีกครั้ง.. แล้วสิ่งหนึ่ง..ก็ฉีกผ่านชั้นไขมัน..ทะลุผ่านผิวหนัง..โผล่พ้นออกมาจากร่างกายของหล่อน ใต้ถันข้างนั้นพอดี ++++ จากคุณ : ผมก็ยังงงตัวเองอยู่.. - [ 6 ก.พ. 48 22:50:02 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อ "สิ่งนั้น"..ออกจากร่างของหล่อนไป..ร่างกายของหล่อนก็กลับสู่ภาวะเกือบปกติ.. สิ่งนั้น..มีสัณฐานคล้ายมนุษย์..คล้ายเด็กอ่อน..ที่มีอวัยวะครบ มีหาง..ลำตัวเรียว..หัวโต.. ขนาดของมันโดยรวมไม่น่าจะเกินลูกแมวตัวเล็ก ๆ เท่านั้น ลูกตาเพียงดวงเดียว ฝังอยู่กลางกระหม่อม..ส่วนที่ควรเรียกว่าใบหน้า..มีแต่ปากที่แดงฉานด้วยลิ่มเลือดและคมเขี้ยว ดูเหมือนมันสะแหยะยิ้มให้หล่อน..แล้วมันก็คืบคลาน..ไต่กำแพง..คร่อมสันหน้าต่าง..แล้วทิ้งตัวหายไป ถึงตอนนั้นนั่นแหละ..ที่หล่อนเพิ่งรู้ตัวว่า.. หล่อนไม่ได้หายใจ.. ++++ ร่างกายของหญิงสาว..เริ่มเปลี่ยนแปลง.. เส้นสายยึดแข็ง..ขยับแทบไม่ได้.. ผิวหนังเริ่มเปลี่ยนสี..มีรอยเขียวเป็นจ้ำ ๆ แล้วก็เริ่มบวม..มีน้ำข้นคลั่ก..ไหลออกมาจากทุกทวาร หล่อนไม่เคยออกจากห้อง..ทุรุนทุรายอยู่เพียงคนเดียว.. ทุกวัน..มันจะออกจากร่าง และเข้าสู่ร่างของหล่อน..ราวกับว่าร่างนั้น..เป็นรังของมัน เข้าทางเดิม..และออกทางเดิม แต่วันนี้..หล่อนจะไม่ยอมอีกต่อไป ไม่ว่าจะทำอย่างไร..หล่อนก็จะต้องหลุดพ้นความทรมานนี้ไปให้ได้.. ใช่สิ..หล่อนต้องตายอีกครั้ง.. ด้วยการสั่งการของสมอง....เป็นครั้งสุดท้าย..หล่อนกระโจนทีเดียวก็หลุดพ้นหน้าต่าง ต่อหน้าต่อตาของเขา.. รตท.ทัดทานคนนั้น!! ++++ รถตำรวจไม่ต่ำกว่า 5 คัน จอดเปิดไฟฉุกเฉินรายล้อมบ้านหลังนั้นไว้.. ไฟสว่างวับวับ ๆ ทำให้เขารู้สึกรำคาญตา พาลหงุดหงิดไปทั้งสมอง ตั้งแต่เมื่อคืน..มาจนกระทั่งบัดนี้..เกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็ม ๆ ที่เขาแทบไม่ได้หยุดพัก เรื่องราวน่าพิศวงต่าง ๆ ผ่านเข้ามาให้เขาขบคิดจนสมองแทบระเบิด นับตั้งแต่การพบศพที่ตายอย่างผิดปกติติด ๆ กันในคืนเดียวถึงหกเจ็ดศพทั่วกรุงเทพฯ แต่ละศพมีลักษณะใกล้เคียงกัน..ตายซ้อนตายเหมือนกัน หัวใจไม่มีเหมือนกัน เป็นหญิงสาววัยใกล้เคียงกัน..มีภูมิกำเนิดจากสถานที่ใกล้ ๆ กัน ทำไมถึงได้มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นได้ขนาดนั้น?? แล้ว..ผ้าสีฟ้าผืนนั้น..ซึ่งผูกอยู่ที่หน้าต่างห้องพักของวิรานี..นักข่าวสาวสวยชุดเชยๆ คนนั้น..นั่นคืออะไร? แม้ผ้าผืนนั้นจะช่วยให้เขาค้นพบชายคนหนึ่ง..ผู้มีประวัติการทำงานเป็นถึงนักวิทยาศาสตร์ด้านจุลวิทยา..ก็ไม่สามารถจะทำให้คำตอบกระจ่างออกไปได้..เพราะชายคนนั้นได้สิ้นชีวิตไปแล้ว.. เขาตายไปแล้ว..ตายไปหลังจากได้มีการแจ้งตายล่วงหน้ามาถึงสองหรือสามเดือน ผ้าสีฟ้านั้นมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้?? ยังขบคิดไม่เข้าใจ..ขณะกำลังจะกลับไปพิสูจน์ที่โรงพยาบาลนั้นอีกครั้ง.. ก็ดันมาพบกับเหตุการณ์ซึ่ง ๆ หน้าเข้าอีก ศพโดดหน้าต่างตาย..โอย..จะบ้าตายตามไปเสียให้ได้ เขาทำหน้าย่น ยกมือลูบหน้า..เสยเลยขึ้นไปทางหน้าผาก ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาเห็นเงาอะไรชนิดหนึ่งที่หางตา และรู้สึกว่าเขากำลังถูกจ้องมองมาจากมัน!! .... อาณาบริเวณของบ้านนั้น..ถูกรายล้อมไว้ด้วยกำแพงปูนสูงประมาณหน้าอก..และซ้อนไว้อีกชั้นด้วยต้นไม้เล็กใหญ่รายรอบ บัดนี้มันถูกแสงสีแดงและสีเหลือง สาดส่องวับแวบตามจังหวะไฟฉุกเฉินจากรถตำรวจ ในมุมหนึ่งของความมืด..ใต้ต้นมะม่วงใบปรกหนา..กิ่งคาคบที่ถูกเงามืดซ้อนไว้อีกชั้น..มีอะไรชนิดหนึ่งเกาะนิ่งอยู่ตรงนั้น.. ดวงตากลมโต..กำลังจ้องมองเขาซึ่งบังเอิญหันมาเห็นเขาอย่างไม่กระพริบ ความรู้สึกแปลก ๆ ชนิดหนึ่ง..เริ่มต้นขึ้นจากไขสันหลัง..ไล่สู่ต้นคอ..วิ่งไปถึงหนังศีรษะและปลายผม.. ความหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในชีวิตจู่โจมเข้าเกาะจิตใจของเขาในวินาทีนั้น.. "มัน" นั่นเอง!! มันที่วิ่งข้ามถนนตัดหน้ารถของเขา..มันที่แฝงตัวอยู่ใต้ซุ้มต้นแก้ว..มันซึ่งมีรอยเท้าเหมือนเด็ก..มันที่เขาถึงกับลงทุนออกจากรถเพื่อพิสูจน์ให้ได้ว่ามันเป็นอะไร บัดนี้มันอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว...ห่างไปไม่ถึงห้าเมตรแค่นั้นเอง.. และมันกำลังจ้องเขาอยู่!! ด้วยสายตาที่ทำให้เขาเย็นวาบตั้งแต่ปลายเท้าจรดปลายผม +++ เหมือนถูกสะกด..บรรยากาศรอบตัวราวจะหยุดนิ่งไปเสียแล้วสำหรับเขา และคงจะยืนนิ่งอยู่เช่นนั้นอีกนาน..ถ้าเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาไม่ดังขึ้น เมื่อรู้สึกตัว.."มัน" ก็วูบหายไปจากสายตา เขากลืนน้ำลายเอื๊อก..ค่อย ๆ ยกโทรศัพท์แนบหู "ผู้หมวดหรือครับ?..ถึงไหนแล้วครับ ผมมารออยู่นานแล้ว.." จ่าต้อยนั่นเอง "เอ่อ.."เขายังพูดไม่ออก "ศพยังอยู่ครับ..แต่.." ลูกน้องคนสนิทของเขาอึกอัก..เขานิ่งฟัง..เหงื่อแตกซิก "ศพแฟ่บไปแล้วครับ..แบนแต๋ติดเตียง..พวกหมอพยาบาลมารุมดูกันใหญ่.." "ผมว่าผู้หมวดรีบมาดูเองดีกว่า..อาโหล..ผู้หมวดยังอยู่หรือเปล่าครับ?..อาโหล?" "อยู่.."ในที่สุดเขาก็พูดออกมาได้ "แล้วเอาไงดีครับ?" "ฉันก็ไม่รู้.." เขาแทบจำเสียงของตัวเองไม่ได้เหมือนกัน "อ้าว.." เสียงอุทานลั่นมา..นั่นสิ..เขาแทบจะไม่รู้อะไรเลยจากเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น เขาต้องตั้งสติใหม่อีกครั้งซะแล้ว "จ่ามาหาผมที่บ้านดีกว่า.." "ไปทำไมครับ?" "ฉันจะลองค้นหาข้อมูลของดร.อัมฤทธิ์เพิ่มเติม..บางที..คืนนี้เราอาจจะต้องทำอะไรสักอย่าง" เขาคิดถึงคอมพ์ฯ ที่บ้าน..หน้าจอของมันยังคงเป็นข้อมูลของดร.อัมฤทธิ์ผู้นั้นเปิดค้างอยู่ เขานึกถึงกล่องข้อความสั้น ๆ สำหรับคลิ๊กเพื่อไปสู่ลิงก์อีกอัน ที่ปรากฎอยู่ด้านล่างของหน้าจอ "คลิ๊กเพื่อเข้าสู่ข้อมูลลับลำดับที่ 2" ซึ่งเขายังไม่ได้คลิ๊กเข้าไปจากการดูครั้งแรก "จ่ารีบมาก็แล้วกัน" ++++ ผู้หมวดหนุ่ม..ออกจากที่เกิดเหตุทันทีเพื่อย้อนกลับบ้าน จอคอมพ์ฯ ยังอยู่หน้าเดิม เขาคลิกที่กล่องความนั้นอย่างกระหายใคร่รู้ หน้าจอเปลี่ยนเป็นสีแดง..มีกล้องข้อความพื้นดำตัวอักษรขาวปรากฏขึ้น "กรุณาใส่รหัสผ่าน" เขาใส่ตัวเลขแปดหลักลงไป แล้วเอ็นเทอร์ เครื่องทำงานครู่หนึ่ง กล่องข้อความเก่าก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง "กรุณาใส่รหัสผ่าน" เขาลองอีกสองสามครั้ง แต่ยังคงเป็นอาการเดิม จอคอมพ์ฯ ถูกทุบดังโครม "แม่มเอ้ย.." โทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะทำงานถูกยกขึ้นใช้ ผู้กำกับรับสายด้วยเสียงหงุดหงิด "คุณโทรฯมาทำอะไรดึก ๆ ดื่น ๆ" "ผมอยากรู้ว่าทำไมผมถึงเข้าสู่ข้อมูลระดับ2 ไม่ได้.." "คุณยังไม่ยอมเข้าใจอีกหรือ..คุณถูกถอดออกจากคดีฆาตกรรมต่อเนื่องนั่นแล้ว.." "แต่ท่านครับ..ผมได้พบเหตุการณ์หลายอย่างที่น่าจะนำไปสู่การคลี่คลายคดีนี้ได้..ผม.." โทรศัพท์ถูกตัดสายไปแล้ว มีเพียงสัญญาณไม่ว่าง สารวัตหนุ่มกระแทกหูโทรฯ ลงอย่างแรง พร้อมกับสบถอะไรออกมาอีกคำหนึ่ง คิ้วขมวดมุ่น..กอดอกแน่น..เอนหลังพิงพนัก..หากสายตาเพ่งพินิจอยู่ที่หน้าจอ..ซึ่งยังเปิดประวัติคร่าวของ ๆ ดร.อัมฤทธิ์ผู้นั้นทิ้งไว้ พร้อมขบคิด แล้วอยู่ ๆ เขาก็พรวดพราดตั้งตัวตรง คว้ากระดาษใกล้ตัว จดอะไรบางอย่างลงไปในนั้น ผลุดลุกขึ้น คว้าเสื้อแจ็คเก็ตสีดำจากพนักเก้าอี้ขึ้นสวม มือขวาคลำที่สะโพก..ปืนพกยังอยู่กับตัว กระโจนพรวดเดียวก็ออกมาถึงรถ เป็นจังหวะเดียวกันกับจ่าต้อย..ขับมอเตอร์ไซค์มาถึงพอดี "ผู้หมวดครับ..จะไปไหนอีกล่ะครับนี่..?" เขายิ้มดีใจ "มาก็ดีแล้ว..ขึ้นรถมาด้วยกัน" จ่าต้อยเกาหัว "ไปไหนครับ?" "บ้านดร.อัมฤทธิ์" +++++ บ้านหลังนั้น ตั้งทะมึนอยู่ในเนื้อที่เกือบ3ไร่ มันเป็นบ้านร้าง..ที่ถูกทิ้งให้รกเรื้อไว้ด้วยต้นหญ้าและพันธุ์ไม้ที่ขึ้นครึ้มจนแทบไม่เห็นตัวบ้าน มันเป็นบ้านสองชั้น..ประกอบไปด้วยบ้านประธานและปีกซ้ายขวายกจั่วยกชั้นตามปกติของบ้านจัดสรรทั่วไป มันเป็นบ้าน..ที่ใครก็ไม่อยากจะเข้าไป แม้แต่เขาเอง ยิ่งจ่าต้อยยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาทำหน้าเหยเก "แหะ..ผมรออยู่ข้างนอกไม่ได้เหรอครับ?" แต่เมื่อเขาเห็นหน้าผู้หมวดหนุ่ม..เขาก็รับเปลี่ยนใจ "ผมล้อเล่นอะคับ.." คืนเดือนมืด..ท้องฟ้าไร้จันทร์และหมู่ดาว ลมกรูเกรียวเป็นระยะ..พากิ่งไม้ไหวคล้ายคนกวักมือเรียก รตท.ทัดทานรู้สึกขนลุกซู่ที่ต้นคอ เขาเอื้อมมือกรดกริ่ง..มันเงียบสนิท ความมืดมิดของตัวบ้าน..ทำให้เขามั่นใจว่าไฟฟ้าต้องถูกตัดไปแล้ว ประตูถูกขยับ..มันถูกล๊อคไว้จากด้านใน หันมองจ่าต้อย..แทนที่จะยืนอยู่ใกล้ ๆ เขากลับไปยืนอยู่หลังรถ ทำหน้าเหลือสองนิ้ว "สงสัยเราต้องปีน" จ่าต้อยกลืนน้ำลาย "บุกรุกยามวิกาลเชียวนาครับ" "ไม่มีใครเห็นหรอกน่า..บ้านหลังนี้ตั้งอยู่โดดเดี่ยวขนาดนี้..มาช่วยกันหน่อย.." จ่าต้อยมองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่ก "คงไม่มีใครอยู่มังครับ..หมวดจะเข้าไปทำไม..น่ากลัวออกอย่างนี้.." "ฉันว่ามันน่าจะมีคำตอบอะไรบางอย่างสำหรับเรื่องนี้.." "เช้าเราค่อยมาก็ได้ไม่ใช่หรือครับ?" "ถึงเวลานั้นฉันสังหรณ์ว่ามันอาจจะสายเกินไป.." "จะปีนแน่หรือครับ?" "แน่..จ่าช่วยส่งฉันหน่อย.." นายตำรวจหนุ่มโหนรั้วดึงกายขึ้น จ่าต้อยดันก้นเขาจนกระทั่งเขาพลิกผ่านรั้วโดดลงฝั่งตรงข้ามจนได้... "แล้วผมจะข้ามไปยังไงครับนี่?.." "เหยียบที่มือฉัน.." เขาประสานมือนอกรั้ว จ่าต้อยใช้เป็นที่ถ่ายน้ำหนัก ทั้งสองมายืนมองหน้ากันอยู่ภายในบริเวณบ้านหลังนั้น ท่ามกลางเสียงหมาหอนยาวเยือกเย็น "เปลี่ยนใจยังทันนะครับผู้หมวด" "เฮ่ย.." ++++ จ่าต้อยผู้เป็นลูกน้องคนสนิทของเขา ดูจะเป็นประโยชน์สำหรับเขามากในยามนี้ "นายสะเดาะกุญแจได้ด้วยเหรอนี่??" เขาถามอย่างแปลกใจ เมื่อลูกน้องใช้พวงกุญแจพวงใหญ่ไขประตูหน้าบ้านเข้ามาได้ "อย่าให้คุยเลยครับ..บ้านไหนผมก็เข้าได้ทั้งนั้น..สายสืบอย่างผมต้องมีเขี้ยวเล็บพวกนี้ไว้เป็นเครื่องมืออยู่แล้ว.." "แล้วเมื่อกี๊จ่าทำไมไม่ไขประตูรั้วเข้ามา?" "ก็ผู้หมวดอยากปีนรั้วนี่ครับ?" จ่าต้อยตอบหน้าตาเฉย ผู้หมวดขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน "นายแน่มาก.." เขาถูมือที่ยังไม่หายเจ็บจากการรับน้ำหนักของจ่าต้อยเมื่อครู่นี้ ภายในบ้านมืดมิด..จ่าต้อยควักไฟฉายอันเล็ก ๆ ขึ้นมา "ผู้หมวดต้องการหาอะไรครับ?" "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน.." "อ้าว.." ทั้งสองเดินสำรวจไปทั่วบริเวณห้องที่ดูเหมือนเป็นห้องรับแขกนั้น.. "เราจะไปดูห้องนั้นหรือเปล่าครับ?" จ่าต้อยชี้ไปที่ห้องทางซ้าย..มันเป็นห้องกระจก..ข้างในมีหลอดทดลองวางอยู่เต็ม "ไป" กุญแจห้องนั้นกลับไม่ได้ถูกล๊อคไว้ เมื่อเปิดประตู กลิ่นประหลาดก็โชยเข้าจมูกของทั้งสอง กลิ่นคล้ายปลาสลิดตากแห้ง จ่าต้อยใช้มืออุดจมูก กราดไฟฉายส่องสำรวจไปมา ขวดทดลองต่าง ๆ วางอยู่บนชั้น..ชิ้นส่วนมนุษย์ถูกดองไว้ด้วยน้ำยาสีเหลืองเข้ม "คงเป็นห้องทดลองของดอกเตอร์" จ่าต้อยครางออกมา "เขาทดลองอะไร..ทำไมถึงเอาชิ้นส่วนมนุษย์มาดองไว้ด้วย.." "นั่นสิครับ.." นายตำรวจหนุ่มยกขวดที่ดองสมองขดหนึ่งขึ้นดูอย่างใกล้ชิด "ฉายไฟให้หน่อยสิ.." เขาบอกลูกน้องที่หันไฟไปทางอื่น จ่าต้อยยังยืนนิ่ง "จ่า..ฉายไฟให้ฉันหน่อย.." จ่าต้อยยังคงเฉย รตท.ทัดทานหันไปดู จ่าต้อยยืนมองอะไรอย่างหนึ่งอยู่ อ้าปากค้าง..ทำตาประหลับประเหลือก เขามองไปที่ปลายแสงไฟฉาย ภาพที่เขาเห็น ทำให้เขาหัวใจเกือบหยุดเต้น อะไรกันนี่!!! อะไรอย่างหนึ่ง..กำลังจ้องมองมาที่เขา ดวงตาที่กลอกกลิ้ง..อยู่บนกะโหลกที่เน่าเฟะ..เศษเส้นผมยังมีหลงเหลืออยู่บนศีรษะที่โล้นเลี่ยน จมูกกลวงโบ๋..ปากที่เหลือแต่ฟันเผยอพะงาบ ใต้คางเป็นกระดูกสันหลังเป็นท่อน ๆ กระดูกหัวไหล่ยังคงพอมีเนื้อหนังเหลืออยู่..มีปอยผมตกจากศีรษะมาค้างอยู่ตรงนั้นขยุ้มหนึ่ง กระดูกแขนถูกขึงไว้ด้วยลวด..อยู่บนแท่งโลหะที่ตีขวางไว้ด้านหลัง ซี่โครงบาน..ภายใต้ซี่โครงไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้ว มันกลายเป็นน้ำเหลืองและก้อนเนื้อเน่าเฟะหล่นเผละอยู่ที่ปลายเท้า.. กระดูกขาก็เช่นเดียวกัน..มันถูกมัดไว้กับแท่งโลหะแท่งนั้น ปลายเท้าเต็มไปด้วยกองเนื้อเละเทะและน้ำเหลืองหนาเป็นนิ้ว มันถูกขังไว้ในตู้กระจก..ที่ปิดสนิททุกด้าน ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองมองหน้ากัน.. "ผี.." ++++++ จากคุณ : ว่าเอาอะไรมาโม้ได้ขนาดนี้ - [ 6 ก.พ. 48 22:51:27 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ศพหรืออศุภซากร่างนั้นมีทีท่าขยับร่างกาย แต่ด้วยเอ็นที่หลงเหลืออยู่ไม่ครบทำให้มันทำได้เพียงแต่บิดกายไปมาในลักษณะอาการประหลาด มีเพียงลูกตาเท่านั้นที่ยังส่ายไหวได้.. ปากขยับราวจะบอกอะไรกับพวกเขา พวกเขาที่บัดนี้ถอยไปยืนชิดกันอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้องอย่างไม่รู้ตัว จ่าต้อยตัวสั่นสะท้าน เขาเองก็ไม่ต่างกันสักเท่าไร "มันคืออะไรกันแน่?" "ผีสิครับ.." จ่าต้อยยังมีกะจิตกะใจตอบ "มันถูกขังอยู่ในนั้นได้ยังไง?" "ม่ายรู้..ผมรู้แต่ว่ามันกระดุกกระดิกได้..เผ่นกันดีกว่าคับหมวด" "เดี๋ยวสิ..ดูให้รู้แน่เสียก่อน.." "หมวดดูไปคนเดียวเหอะครับ..ผมไม่ไหวแล้ว.." เขาลอคคอจ่าต้อย..กระซิบเสียงเฮี่ยม(หลีกเลี่ยงหอหับคับ) "อย่าขยับนะ..ถ้าจ่าวิ่งผมก็วิ่งด้วย..แต่ถ้าเราทำอย่างงั้น..เราจะไม่รู้อะไรเลยว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่นี่.." จ่าต้อยรวบรวมสติอยู่พักใหญ่ "แล้วเราจะทำอย่างไรต่อละครับทีนี้?" รตท.ทัดทานยังมองเขม็งไปที่ตู้กระจกซึ่งขังซากศพนั้นอย่างพิเคราะห์ "ศพเน่าขนาดนี้..ทำไมพวกเราถึงไม่ได้กลิ่น?" จ่าต้อยทำจมูกฟุดฟิด "นั่นสิครับ..นอกจากกลิ่นหืน ๆ เน่า ๆ จาง ๆ เท่านั้น" "หรือตู้กระจกนั้นปิดสนิท..เลยทำให้เราไม่ได้กลิ่น" "คงงั้นมังครับ" "ไม่น่าจะเป็นไปได้ ถ้าอากาศเข้าไม่ได้ร่างกายก็ต้องไม่เน่า และถ้าเน่าแล้วก๊าซจากการเน่าสลายศพจะต้องดันจนกระจกนี้แตกแน่ ๆ .." เขามองไปที่ส่วนบนของตู้กระจก..ตาวาวขึ้น "..จ่าเห็นท่อนั้นไหม?..นั่นคงเป็นท่อถ่ายเทอากาศหรือท่อทดลองอะไรสักอย่างแน่ ๆ .." เขาขยับตัวไปใกล้ตู้นั้น..คว้าไฟฉายในมือของจ่าต้อยมาด้วย "ถ้าเราตามท่อนี้ไป.." เขากวาดลำไฟไปตามท่อสีเทาที่ต่อขึ้นจากตู้ต่อไปตามเพดาน.."เราคงจะรู้อะไรมากไปกว่านี้.." จ่าต้อยไม่ตอบคำ..มีเสียงผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นจากมุมมืดที่จ่าต้อยยืนอยู่ คล้ายเสียงของคนสำลักน้ำลาย เขากราดไฟวูบ! ให้ตาย!! เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง จากลำไฟฉายที่ส่องกระทบนั้น..เขาเห็นจ่าต้อยตาเหลือกค้าง พยายามดิ้นรน หากถูกรัดไว้ด้วยอะไรอย่างหนึ่ง..ที่ยืดตัวลงมาจากปลายท่อบนเพดาน เส้นหนึ่งรัดลำคอของจ่าต้อย..มีมือของเขาพยายามปลดออกอย่างเต็มที่ เส้นหนึ่งรัดที่ลำตัว..ปลายของมันที่ไขว้ทบล้อมหลังมาอยู่ข้างหน้ายังกระดิก ๆ ราวหนวดปลาหมึกยักษ์ เส้นหนึ่งรัดขาไว้..เส้นกลมราวลำตัวของงูเหลือมหากสีเขียวจนเกือบดำ จ่าต้อยกำลังสำลักลมหายใจ..ตาเหลือกขาวเพราะกำลังขาดอากาศ ปืนในมือถูกฉกวูบมาจากเอว รตท.ทัดทานเหนี่ยวไกแบบไม่ต้องเล็ง เปรี้ยง!! เหมือนเอาเข็มหมุดไปทิ่มหมอนเล่น สิ่งที่น่าจะเป็นก้านบนสุดของสิ่งนั้น..ซึ่งอยู่ถัดลงมาจากปลายท่อ..มีอาการสะท้านไหวเพียงเล็กน้อยเมื่อถูกกระสุนปืน หยาดของเหลวกระเซ็นออกมาเหมือนยางมะละกอ นี่ขนาดใช้ลูกปืน .357 แม๊กนั่มนะ?!? เขาเหนี่ยวไกอีกครั้ง คราวนี้ตั้งใจเล็ง ยิงลงมาเป็นแนวตรงจากบนลงล่าง กระสุนนัดที่ห้าเฉียดปลายผมของจ่าต้อยไปนิดเดียว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ได้ผลขึ้นมาบ้าง มีอาการกระตุกจากสิ่งที่ดูน่ารังเกียจนั้น แต่มันยังไม่ยอมปล่อยจ่าต้อย ทันใด..เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น "ช่วยฉันด้วย.." มันเป็นเสียงของจ่าต้อย ไฟฉายจับอยู่ที่ใบหน้าของเขา..ริมฝีปากของเขากำลังขยับขึ้นลง "ฆ่าฉันให้ตาย..ช่วยฆ่าฉันให้ตายที.." ทัดทานขนหัวลุก..เขากำลังเผชิญกับสิ่งเหนือโลกซะแล้วหรือนี่?? สงบสติลงอย่างยากเย็น..เสียงนั้นเป็นเสียงของจ่าต้อยก็จริง..แต่จ่าต้อยไม่ได้พูด "ฉันทรมานมานานเหลือเกิน..ให้ฉันตายไปเสียที.." ชายหนุ่มกราดไฟฉายขึ้น..ฉายย้อนมาตามท่อ..ที่เชื่อมต่อกับตู้โครงกระดูกนั้น.. ให้ตาย!! เจ้าสิ่งนั้นมันงอกออกมาจากศีรษะของศพนั้นนั่นเอง "อย่าทำร้ายเขา..แล้วผมจะช่วยคุณ" ชายหนุ่มรีบตอบไปอย่างรวดเร็ว "ฉันไม่ทำร้ายใคร..ช่วยฉันให้ตายด้วย.." "งั้นคุณปล่อยเขาเสียก่อน" "ฉันปล่อยเขาแล้วฉันก็จะพูดไม่ได้..ฉันจะติดต่อกับคุณไม่ได้.." "คุณเป็นใคร?" "แพทย์หญิงนาริน..ฉันถูกจับทดลองกับเชื้อไวรัสตัวใหม่.." "ไวรัส?.." "ใช่..มันกลายพันธุ์..มันแพร่พันธุ์ มันกำลังจะครองโลก.." ชายหนุ่มพูดไม่ออก..ภาพที่เห็นตรงหน้าเป็นจริงเป็นจังและชัดเจนเกินไป "ผมไม่เข้าใจ.." "ค้นหาต้นกำเนิดของไว้รัสตัวนี้..นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะทำลายมันได้.." "หมายความว่ามันเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด?" มีเสียงอึกอักมากขึ้น..ร่างกายของจ่าต้อยเริ่มทนทานไม่ได้ "ปล่อยเขาเสียก่อน..แล้วเราค่อยคุยกันใหม่.." สิ่งที่คล้ายหนวดปลาหมึกและงูเหลือมนั้นหดตัววูบกลับเข้าในท่อ จ่าต้อยทรุดฮวบลงอย่างไร้เรี่ยวแรง รตท.ทัดทานถลาเข้าไปทันที จ่าต้อยรอดตาย..แต่ไม่อยู่ในสภาพที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ เลือดเลี้ยงสมองไม่พอ..เขารีบยกขาของลูกน้องคนสนิทชูขึ้น มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาพอจะทำได้ในตอนนี้.. ในสมองกรูเกรียวด้วยความคิดชนิดเซลล์สมองทุกขดทุกขุดมาใช้ ศพนั้น..พญ.นาริน ใช้วิธีถ่ายทอดเสียงผ่านหนวดปลาหมึก..บีบกล่องเสียงของจ่าต้อยให้พูดออกมาเป็นภาษาคน เธอยังไม่ตาย? เธอบอกให้เขาช่วยเธอ..ไม่ใช่ช่วยชีวิต แต่ช่วยให้เธอตาย.. เธอบอกว่าเธอถูกจับให้เป็นหนูทดลองเชื้อไว้รัส ไวรัสกลายพันธุ์ ไวรัสแพร่พันธุ์ ไวรัสครองโลก?? มันคืออะไรกันแน่? เขายังไม่ได้ข้อมูลมากกว่านี้..เพราะจำเป็นต้องช่วยชีวิตจ่าต้อยเอาไว้ก่อน เขาฉายไฟไปที่ตู้กระจกบรรจุโครงกระดูกนั้นอีกครั้ง ลูกตายังประหลับประเหลือก ขากรรไกรยังพะงาบ ๆ ร่างกายสั่นไหว..บนศีรษะมีสิ่งหนึ่งคล้ายแมงกระพรุนส่ายหนวดไปมา.. ข้อมูลทั้งหมดอยู่ที่นั่นนั่นเอง แต่เขาจะสื่อสารกับเธออย่างไรได้? จ่าต้อยรู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว.. รตท.ทัดทานรู้สึกโล่งอก..อย่างน้อยลูกน้องของเขาก็ไม่ตาย "โอย..หมวดเกือบจะฆ่าผมเสียแล้ว..คุยกับมันอยู่ได้.." เขาบ่นกะปอดกะแปด ใช้มือลูบคอไปมา "อีกนิดเดียว..ผมคงตายไปแล้ว.." "เอาน่า..อย่าบ่นนักเลย.." เขาทำเสียงดุ "มาช่วยกันคุยกับศพนั่นต่อดีกว่า.." จ่าต้อยส่ายหัวดิก.."ผมไม่ยอมให้มันใช้วิธีเดิมอีกเด็ดขาด.." "ฉันก็ไม่ยอม..แต่ลองคิดดูซิ..ว่าเราจะให้ศพนั่นบอกความจริงทั้งหมดได้ยังไง.." นายตำรวจหนุ่มเดินไปจนชิดกับตู้กระจก เขาเลิกหวาดกลัวแล้ว..เธอไม่ใช่ผี..เขาแน่ใจอย่างงั้น แม้เธอจะดูเหมือนผีมากก็ตาม "นอกจากวิธีที่คุณ..เอ่อ..คุณหมอ.." เขาให้เกียรติเธอเต็มที่ "ทำเมื่อกี้แล้ว..เราจะติดต่อกันได้อย่างไงอีก?" ศพนั้นส่ายหัวด๊อกแด๊ก..ปากยังพะงาบ..อุปทานของเขาเหมือนกับจะได้ยินเสียงแว่ว ๆ .. แต่ที่ชัดกว่านั้นก็คือกลิ่นเหม็นเน่า..คล้ายปลาสลิดตากแห้ง มีการเคลื่อนไหวจากแมงกระพรุนบนศีรษะศพ..มันยืดหนวดออกอีกครั้ง..พุ่งตรงเข้าไปที่ท่อ..เคลื่อนไหวผ่านท่อเหนือศีรษะ ชายหนุ่มฉายไฟตาม...ในที่สุดมันก็โผล่ส่วนปลายออกมาที่ปลายท่ออีกครั้ง มันคล้ายลิ้นของคางคก คล้ายหนวดของหอยทาก ที่ถูกขยายใหญ่หลายร้อยเท่า..กระดิกแตะยืดยาวเคลื่อนที่ไปตามจุดที่มันต้องการ สีเขียวเข้มนั้นส่งกลิ่นเหม็นเน่าอย่างแรง..อีกทั้งผิวที่เรียบมันเยิ้มด้วยของเหลวนั้นน่าสะอิดสะเอียนเป็นที่สุด ชายหนุ่มต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างยิ่ง ที่จะมองตามการเคลื่อนไหวของมันอย่างไม่คลาดสายตา มันยืดคลานไปจนกระทั่งถึงโต๊ะทำงานที่วางอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง โต๊ะนั้นมีคอมพิวเตอร์ มันแสดงอาการให้เขารู้ว่าเขาต้องเปิดมันขึ้นมา.. ด้วยความลืมตัว..เขาถลาไปทันที..แต่แล้วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าในบ้านหลังนี้ไม่มีไฟฟ้า..เขาก็แยกเขี้ยวอย่างสิ้นหวัง "ผมเปิดคอมพ์ฯ ไม่ได้..ไฟฟ้าถูกตัดไปแล้ว" เขาพยายามพูดกับเธอ.. สิ่งนั้นยังไม่ละความพยายาม..คืบคลานต่อไป..กวาดหนังสือและเครื่องใช้หล่นจากโต๊ะลงบ่นพื้น..มันยืดตามอะไรอย่างหนึ่งลงไป..เป็นสมุดปกหนังเล่มหนา.. ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาทันที แล้วเขาก็ยิ้มอย่างสมหวัง.. ไดอารี่เล่มนี้..คือคำตอบสำหรับคำถามแทบทุกอย่างของเขา!! เจ้าหนวดปลาหมึกนั้นก็ดูเหมือนจะเสร็จสิ้นภารกิจ มันหดสั้นถดหายเข้าไปในท่อเหนือศีรษะ โครงกระดูกก็หยุดเคลื่อนไหว..ริมฝีปากราวจะยิ้มให้เขา.. ชายหนุ่มกระชับสมุดในมือ ฉายไฟอ่านลวก ๆ อย่างรวดเร็ว ถูกแล้ว..มันเป็นบันทึกการทดลองไวรัสชนิดหนึ่ง ด้วยลายมือที่เรียบเล็กหากอ่านง่าย ข้อมูลเหล่านี้จะนำเขาไปสู่การคลี่คลายคดีได้..อย่างน้อยก็ดีกว่าจะไม่มีข้อมูลอะไรเลย "ขอบคุณมาก.." เขาพูดกับโครงกระดูกนั้น.. "ว่าแต่ผมจะช่วยคุณอย่างไรดี..ให้คุณหยุดทรมานลงเสียได้.." โครงกระดูกกรอกตาไปมา..ขากรรไกรขยับขึ้นลง เขาไม่ได้ยินเสียงใด สมองขบคิด..ศพหลายศพฆ่าตัวตายอีกครั้งด้วยวิธีใด? โดดจากที่สูง ผูกคอ..ยิงศีรษะ ใช่สิ..ยิงที่ศีรษะ เป็นการหยุดการทำงานของสมอง สมองที่ถูกหล่อเลี้ยงไว้ด้วยอะไรชนิดหนึ่ง ปืนในมือยกขึ้นเล็ง.. แสกหน้าคือเป้าหมาย..ถ้าเขาตาไม่ฝาด..เขาเห็นประกายตาของศพนั้น..ฉายแววสมหวัง.. เขาเหนี่ยวไก.. เปรี้ยง! กระสุนนัดสุดท้ายที่อยู่ในรังเพลิง..ทะลุผ่านกระจกตีคว้านกะโหลกจนกระจุยไปในทันที กลิ่นเหม็นเน่าอบอวลขึ้นมาทันทีที่ตู้กระจกแตก "ไปสู่ที่ชอบเถิดครับ..คุณหมอนาริน" รตท.ทัดทานยืนมองอย่างนิ่งสงบครู่หนึ่ง เหมือนเป็นการไว้อาลัยให้กับเธอ ก่อนจะหันไปชวนจ่าต้อยซึ่งอาการเริ่มดีขึ้นมากแล้ว.. "เราได้สิ่งที่ต้องการแล้ว..เรากลับกันเถิด.." ยังไม่สิ้นคำนี้เสียด้วยซ้ำ จ่าต้อยพรวดพราดออกไปเสียก่อนแล้ว.. ในรถ..นายตำรวจหนุ่มนั่งอ่านบันทึกเล่มนั้นอย่างเคร่งเครียด จ่าต้อยยังนวดต้นคอไปมา บ่นอะไรอุบอิบตลอดเวลา พักใหญ่ที่เดียว..ที่ชายหนุ่มใช้เวลาไปกับการรวบรวมข้อมูล จ่าต้อยอดรนทนไม่ได้จึงถามขึ้น "ไงครับหมวด..ได้เรื่องอะไรมั่ง?" "ชักจะยุ่งแล้ว.." เขาเงยหน้าขึ้นบอกลูกน้องแว่บหนึ่ง "อะไรยุ่งครับ.." "นอกจากจะยุ่งแล้วยังจะ--หายกันไปหมดด้วย.." "เหรอครับ..บอกผมมั่งสิคับ.." "การทดลองนี้เกิดขึ้นจากคนวิปริตอย่างแท้จริง..มันบ้าแน่ ๆ" จ่าต้อยเกาหัว..ผมบนศีรษะที่ค่อนข้างบางเริ่มยุ่งอีกครั้ง "แล้วหมวดจะเอายังไงต่อล่ะครับ..นี่ก็ดึกมากแล้ว" ผู้หมวดหนุ่มวางสมุดเล่มนั้นลงที่ตัก เข้าเกียร์..ออกรถอย่างรวดเร็ว "เราต้องไปจังหวัด.... เดี๋ยวนี้" "ไปทำไมครับ?" "ไปช่วยชีวิตคน!!" +++++ จากคุณ : ทนหน่อยนะคับ ใกล้จบแร้วร่ะ - [ 6 ก.พ. 48 22:53:06 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถนนที่ทอดขึ้นเหนือ..เคลื่อนผ่านใต้ท้องรถยนต์ของเขาทั้งสองไปด้วยความรวดเร็ว ความเร็วไม่ต่ำกว่าร้อยสี่สิบถึงร้อยหกสิบ..ทำให้รถแทบจะลอยจากพื้นถนน "เบาหน่อยก็ดีนะคับ..ผู้หมวด..ผมกำลังรู้สึกว่าตัวเองเหาะได้.." "ทุกวินาทีมีค่า..ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้" "ใครครับ?" "คุณวิรานี" "เธอคือใครครับ?" "นักข่าวสาว..เธอกำลังอยู่ที่นั่น.." จ่าต้อยทำหน้างง "เธอไปทำอะไรที่นั่น และที่นั่นน่ะที่ไหนครับ?" เขานิ่งไป..หักหลบสุนัขตัวหนึ่งที่พยายามวิ่งข้ามถนน รถโยนตัววูบ..เขาก็ยังไม่ลดความเร็วลง "รังของมันไงล่ะ.." "รังของไอ้ไวรัสกลายพันธุ์พวกนั้น!!" ระหว่างทาง รตท.ทัดทานพยายามย่นย่อเรื่องราวอธิบายให้จ่าต้อยเข้าใจง่ายที่สุด "ตั้งแต่ไวรัสนกระบาดครั้งนั้น..สองดร.คือคุณหมอนารินกับดร.อัมฤทธิ์ ก็ร่วมค้นคว้าหาวิธีหยุดยั้งการแพร่พันธุ์ของมัน.." "ทั้งสองเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านจุลวิทยา..นั่นคือด้านสิ่งมีชีวิตเล็กมาก ๆ ของประเทศไทย" "การทดลองเริ่มด้วยการเพาะเชื้อไวรัสในห้องทดลอง..รูปร่างของไวรัสนกคล้ายไวรัสไข้หวัดใหญ่..มีลักษณะคล้ายห่วงเชือก.." "พวกเขานำเซรุ่มของม้า..ของไก่..และของมนุษย์..มาทดลอง..เชื้อไวรัสเจริญได้ดีในสัตว์ปีก..แต่มีสิ่งผิดปกติในเลือดมนุษย์.." "ส่วนหัวของมันเริ่มคลายออกจากกัน เหมือนบ่วงเชือกถูกแก้..ทิ้งไว้ไม่กี่ชั่วโมง..ส่วนหัวแตกออกเป็นสองเส้น..แล้วค่อย ๆ แยกออกจากกัน.." "จากนั้น..ส่วนหัวก็เจริญขึ้น ส่วนหางหดสั้นลง มีลักษณะคล้ายลูกอ๊อด..หรือถ้าจะให้ถูก มันมีหน้าตาเหมือนตัวอสุจิไม่ผิดเพี้ยน.." "ที่สำคัญ..มันเลิกใช้วิธีการแบ่งเซลล์ด้วยการค่อย ๆ แยกตัว..แต่มันใช่วิดีก๊อปปี้ตัวเอง ในเวลาไม่ถึงนาที..แต่ละตัวจะกลายเป็นต้นแบบขยายจำนวนเป็นทวีคูณ.." "น่าแปลกไปกว่านั้น..ในเลือดผู้ชาย..มันกลับไม่กลายพันธุ์!!” การทดลองที่มีผลออกมาเลวร้ายนั้นกลับไม่หยุดอยู่เพียงเท่านั้น ดร.อัมฤทธิ์จ้องมอง "ลูกไก่" ที่เจาะทะลุลำตัวของแม่ไก่ออกมาด้วยดวงตาที่ยากจะเข้าใจ ส่วนพญ.นาริน ถึงกับตัวสั่นที่ได้เห็นสิ่งนั้นกับตา ลูกไก่ฝูงนั้น..ไม่ต่ำกว่าเจ็ดตัว ยังมีลักษณะของไก่อยู่ก็เพียงขาที่มีมีนิ้วเพียงสามนิ้วหน้ากับหนึ่งนิ้วหลังเท่านั้น ส่วนหัวที่ควรจะเป็นไก่กลับเป็นอะไรไม่รู้ที่มีลำคอยาวคอนลูกตาดวงใหญ่เพียงดวงเดียวอยู่ ปากที่ควรแหลมกลับไม่ปรากฏ มีเพียงรอยบาง ๆ อยู่ใต้ตาดวงนั้น บางตัวส่งเสียงร้องจึงได้เห็นเขี้ยวขาวราวฟันปลาฉลามโผล่พ้นออกมา ปีกกลายเป็นแผ่นเนื้อเยื่อแปะไว้กับลำตัวที่อ้วนป้อม มีขนซึ่งน่าจะเป็นขนไก่แซมอยู่อย่างแหว่งวิ่น มันวิ่งวุ่นชนกันไปมาส่งเสียงร้องฟ่อ ๆ ราวกับงู "นี่คือปรากฏการณ์ที่สำคัญยิ่งต่อมวลมนุษย์" ดร.อัมฤทธิ์ครางออกมาในที่สุด "เราควรกำจัดมันเสีย.." พญ.นารินพูดเสียงสั่น "อย่า..เราจะต้องศึกษาพวกมันอีกมาก..คุณน่าจะรู้ว่านี่แหละคือแหล่งภูมิปัญญาอันแท้จริงของสิ่งมีชีวิต.." พญ.นารินเงียบเสียง แม้จะไม่เห็นด้วยแต่ก็รู้จักเพื่อนร่วมงาน หรือที่จริงสามีของหล่อนเป็นอย่างดี..สำหรับเรื่องที่เกี่ยวกับวิชาการ..ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาก็ต้องทำตามที่ต้องการให้ได้ "เราจะเลี้ยงดูมันเอาไว้..เฝ้าสังเกตการเติบโตของมันอย่างละเอียด.." ดร.อัมฤทธิ์คล้ายออกคำสั่งแก่หล่อน.. หล่อนซึ่งได้แต่ทำหน้าปั้นยากให้กับสิ่งที่เกิดขึ้น "แล้วจากนั้นเกิดอะไรขึ้นครับ?" จ่าต้อยถาม..รถวิ่งเร็วจนเขาต้องใช้มือจับพนักแขนที่ประตูไว้ด้วย รตท.ทัดทานพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวด้วยคิ้วที่ขมวดย่น "การเฝ้าสังเกตการเติบโตของลูกไก่นรกนั้นผ่านไปแค่สัปดาห์เดียว..หายนะก็เกิดขึ้น.." "ลูกไก่กัดกินกันเอง..แม้พวกเขาจะให้อาหารเป็นไก่สดและเนื้อสดแก่มัน.." "มีเพียงตัวเดียวที่รอด..มันตัวใหญ่ขึ้น..หน้าตาเปลี่ยนไป ขาที่ดูเหมือนลูกไก่ตั้งแต่เกิดนั้นหดสั้นลง..ลำตัวขยายใหญ่จนกลมคล้ายลูกฟุตบอล ปลายปีกพัฒนาเป็นเล็บยื่นยาวออกมาและคมกริบ..มันไม่เดินงุ่นง่านเหมือนเคย..นั่งอยู่กับที่แล้วยื่นลำคอให้ยาวขึ้นลงเพื่อมองหาเหยื่อ.." "แล้วจ่าเชื่อไหม?...ลูกตาของมันที่มีเพียงดวงเดียวนั้นสามารถสะกิดจิตสิ่งมีชีวิตได้.." จ่าต้อยทำสีหน้าละเหี่ยใจ "ผมไม่เชื่อได้ด้วยเหรอครับ.." "นั่นสิ.." ชายหนุ่มถอนหายใจ.."จริง ๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องไม่น่าเชื่อมาตั้งแต่ต้น..แต่เราก็ปฏิเสธมันไม่ได้..มันเกิดขึ้นแล้วจริง ๆ" เสียงของเขาแสดงความเหนื่อยอ่อนออกมาบ้าง จ่าต้อยเงียบเสียงไป..ในหัวพยายามนึกภาพเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นให้แจ่มชัดขึ้น "แล้วไงต่อไปครับ?" "สัตว์ทุกตัวที่พวกเขาใช้เป็นเหยื่อ..ในทันทีที่จ้องตามัน..จะหยุดนิ่งยอมให้มันฉีกกินโดยไม่ดิ้นรนต่อสู้..และถ้าสัตว์ตัวไหนเป็นตัวเมีย..ไม่ว่าหนูหรือไก่..จะถูกมันผสมพันธุ์โดยอวัยวะชนิดหนึ่ง.." "อวัยวะนั้นอยู่ในปากของมัน..เมื่อมันอ้าขึ้น..เจ้าสิ่งนั้นที่หมอดารินบอกว่าคล้ายเกสรดอกชบาหรือพู่ระหงจะยื่นทิ่มเข้าไปในอวัยวะของเหยื่อ..จากนั้นไม่ถึงสามวัน..ลูกหนูไวรัสหรือลูกไก่ไวรัสก็จะเจาะตัวแม่ออกมาวิ่งกันให้พล่าน..เพื่อจะตกเป็นเหยื่อของมันต่อไป.." จ่าต้อยกลืนน้ำลาย "มันสามารถสร้างเหยื่อขึ้นกินเองได้ด้วย?" "ใช่..แต่ดูเหมือนมันจะไม่พอเท่านั้น..เมื่อดร.อัมฤทธิ์เห็นเช่นนั้นจึงหยุดการให้อาหารที่เป็นเหยื่อเป็น..นั่นทำให้มันไม่พอใจ.." "มันสะกดจิตดร.อัมฤทธ์ได้ทีละน้อย..เขาเริ่มมีอาการผิดปกติขึ้นมา.." "เขามีความรู้สึกทางเพศสูงขึ้น..และมีแววส่อไปในทางซาดิสต์มากขึ้นทุกที.." "ในขณะเดียวกัน ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงกับเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้น..จากร่างกายที่อ้วนกลมคล้ายลูกฟุตบอล..สิ่งที่มันกินและกินเข้าไปนั้น..ได้สร้างอะไรชนิดหนึ่งขึ้นมา.." "อะไรครับ?" "ความต้องการแพร่พันธุ์!!" "เฮ้ย.." จ่าต้อยอุทานเสียงหลง "น้อยไป..จ่าต้องอุทานว่าอุแม่เจ้า หรือไม่ก็ โอ้มายก๊อดถึงจะสูสีกับเหตุการณ์ขึ้นหน่อย.." จ่าต้อยทำตาปริบ ๆ "เพียงห้าสัปดาห์ มันก็ครอบครองสติสัมปะชัญญะของดร.อัมฤทธิ์ไว้ได้ทั้งหมด..วันหนึ่งเขาก็ไปลักพาหญิงสาวคนหนึ่งมาให้มัน.." "เธอยังเป็นวัยรุ่น..หน้าตะสะสวย...เธอมาในสภาพสลบไสลไม่ได้สติ.." "พอหมอนารินรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..ในขณะที่ร่างกายของสาวน้อยผู้น่าสงสารคนนั้นกำลังถูกสังเวย..เธอพยายามเข้าห้าม..ดร.อัมฤทธิ์จึงจับเธอขังไว้ในห้องทดลอง.." "ก็คงจะเป็นห้องที่เราได้ไปเห็นนั่นแหละ" "ใช่..เธอบันทึกไว้ว่า..สิ่งที่เธอเห็นผ่านกระจกห้องทดลอง ถึงกับทำให้เธอแทบสิ้นสติ" เล่าถึงตรงนี้..ชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลาย "เกิดอะไรขึ้นครับ?" ในห้องทดลองที่เป็นกระจกรอบด้านนั้น..พญ.นารินเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับตา.. เด็กสาวถูกวางไว้กับพื้น..เสื้อผ้าถูกถอดออกทั้งหมด สัตว์ประหลาดตัวนั้นจ้องมองเหยื่อด้วยสายตาที่วาวโรจน์ ร่างของมันเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง.. ลำคอที่ยาวเหยียด..ถูกหดกลับไปรวมกับลำตัวที่อ้วนป้อม ลำตัวที่อ้วนป้อม..กลายเป็นวัตถุหยุ่นเหนียวคล้ายแมงกระพรุน..คืบยืด..ไต่ไปบนขาของเด็กสาว.. มันค้นพบช่องทาง...มันแทรกตัวเข้าไป..เด็กสาวสั่นกระตุกไปทั้งตัว..ทั้งที่หล่อนไม่ได้สติ.. เลือดทะลักออกมาทางปากและจมูก ตาเหลือกโพลง..ผิวหนังถูกดันให้นูนขึ้นมาอย่างน่ากลัว..มันเคลื่อนผ่านท้องน้อย..ทะลุผ่านช่องท้อง..ผ่านหน้าอก..เจาะใต้ถันข้างเดียวกับที่ตั้งของหัวใจออกมา..ในสภาพที่ไม่ใช่ตัวเดิม เหมือนมันกลายพันธุ์ จากดั้งเดิมที่เป็นสัตว์ปีก สู่การมีส่วนผสมของมนุษย์!! มันยังคงมีตาเดียว..แต่มีลำตัวใกล้เคียงกับลูกมนุษย์มากขึ้น เว้นแต่ผิวหนังที่เหี่ยวย่น..เขียวคล้ำ.. ทั้งหมดเกิดขึ้นในช่วงเวลาไม่ถึง 8 ชั่วโมง..นับตั้งแต่มันล่วงล้ำเข้าไปในร่างกายของเด็กสาวผู้นั้น เมื่อเล่าถึงตรงนี้..ภาพที่ปรากฏในสมองของนายตำรวจหนุ่ม..ก็คือภาพของดวงตาดวงนั้น..ที่เขาเห็นที่ใต้ต้นมะม่วงภายในบ้านของเด็กสาวคนที่โดดหน้าต่างลงมาคนนั้น.... เขายังจำความรู้สึกหวาดกลัวที่สุดในชีวิตที่เกิดขึ้นกับเขาได้เป็นอย่างดี เมื่อเห็นเขาเงียบไป จ่าต้อยก็กระตุ้น "แล้วไงต่อครับ..มันเกี่ยวกับคุณวิรานีตรงไหน?" รตท.ทัดทานหลุดจากภวังค์สยองนั้น..หันมาสบตาจ่าต้อยเพียงแว่บ "เด็กสาวคนนั้นหนีไปได้.." จ่าต้อยตาโต "เธอไม่ตาย?" "ไม่..เธอตายแล้ว..แต่สมองของเธอถูกอะไรอย่างหนึ่งควบคุมไว้..เธอกลายเป็นซอมบี้.." "หยองขึ้นทุกที..แล้วเธอหนีไปได้ไงครับ?" "หมอนารินแอบปล่อยเธอหนีไป..เธอสงสารเด็กสาวคนนั้น..ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าหล่อนได้กลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว.." "สามวันต่อจากนั้น..หมอนารินได้รับการติดต่อกลับมาจากเด็กสาว..ซึ่งหนีกลับบ้านเกิด..ที่ ๆ เราจะไปนี่แหละ.." "เธอเขียนไว้ว่าเด็กสาวขอให้เธอช่วยหล่อนด้วย..ร่างกายของหล่อนเริ่มเน่า..รูที่หัวใจของหล่อนกลายเป็นทางเข้าออกของไอ้ตัวประหลาด..ร่างกายของหล่อนกลายเป็นแหล่งเพาะพันธุ์ของพวกมัน.." "หมอนารินและดร.อัมฤทธิ์..ซึ่งมีอาการดีขึ้นเมื่อไม่มีไอ้ตัวสัตว์ประหลาดอยู่ด้วย รีบเดินทางไปที่นั่นทันที.." "เมื่อไปถึงก็สายไปเสียแล้ว..ร่างกายของเด็กสาวกลายเป็นโครงกระดูก..สภาพก็คงจะเหมือน ๆ กับหมอนารินที่เราได้เห็นน่ะแหละ..หล่อนพูดไม่ได้..แต่ชี้ไปที่บ่อน้ำซึมที่อยู่ข้างบ้านของหล่อน.." "หมอนารินและดร.อัมฤทธิ์เดาได้ว่า..มันเป็นแหล่งกบดานของเจ้าสัตว์ประหลาด..พวกเขาพยายามหาทางกำจัดมัน.." "แต่เพราะด้วยมีกันอยู่เพียง 2 คน จึงทำอะไรไม่ได้มาก..เขาเลยเรียกคนในหมู่บ้านมาช่วย.." "แต่คนในหมู่บ้าน..ที่หลงเหลืออยู่..กลายเป็นซอมบี้ไปหมดแล้ว.." "ไม่น่าเชื่อ.." "คนที่ยังไม่เป็น..อพยบหนีกันไปหมด..พวกเขาหาญาติพี่น้องของหญิงสาวไม่พบ..คาดว่าคงจะหนีหล่อนไปกันหมดแล้ว.." "ทำไมไม่มีคนแจ้งตำรวจ.." "ฉันก็ยังสงสัย..แต่คาดว่าตำรวจคงจะไม่เชื่อมากกว่า.." "นี่ถ้าผมไม่เห็นศพฆ่าตัวตายมากับตาผมจะไม่ยอมเชื่อเรื่องที่หมวดเล่าเด็ด ๆ " จ่าต้อยพูดออกมาได้หลังจากเขาเล่าทิ้งช่วงไปครู่ "ฉันเองก็เหมือนกัน.." ผู้หมวดหนุ่มตอบ.."และจ่ายังสงสัยเหมือนกับฉันไหม?" "สงสัยเรื่องอะไรครับ?" "การทดลองเริ่มต้นจากนำเชื้อไวรัสไข้หวัดนกมาเพาะในเลือดของสัตว์ประเภทต่าง ๆ เพื่อสังเกตการเปลี่ยนแปลงว่ามันจะเจริญได้ดีในสิ่งมีชีวิตประเภทใด..แล้วทำไมอยู่ ๆ ไวรัสถึงได้กลายพันธุ์ กลายเป็นตัวสัตว์ประหลาดทำให้คนเป็นซอมบี้อยู่อย่างนี้?" จ่าต้อยนิ่งคิด.. "หมอนารินไม่ได้เขียนบอกไว้หรอกเหรอครับ?" "เธอคงจะเขียน..เพราะมีบางข้อความเหมือนกันที่ฉันอ่านไม่รู้เรื่อง..มันเป็นศัพท์ทางวิทยาศาสตร์ที่ฉันจนปัญญาจะแปลได้ในเวลาอย่างนี้.." "งั้นหมวดคิดว่าเพราะอะไร?" คิ้วที่มักจะย่นของเขาย่นมากยิ่งขึ้น "มันต้องเป็นอะไรสักอย่าง..ที่ไปสร้างปฏิกิริยาให้เคมีให้เกิดการกลายพันธุ์ขึ้น.." "อะไรล่ะครับ?" "ฉันยังไม่กล้าสรุป..ยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้เล่า..จ่าฟังแล้วก็ช่วยฉันคิดด้วยก็แล้วกัน.." "ได้ครับ.." จากคุณ : นี่..ทู้นี้ที่ทิ้งไว้นานซ้า - [ 6 ก.พ. 48 22:55:02 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 หลายชั่วโมงเหลือเกิน..ที่รถเก๋งคันนั้นต้องทำงานอย่างหนัก มันถูกกดคันเร่งครั้งแล้วครั้งเล่า พาคนทั้งสองให้ไปถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด คนขับเอง..แม้ปากจะเล่าเรื่องราวที่เขาค้นพบในบันทึกเล่มนั้นอยู่แทบตลอดเวลา หากสายตาของเขาก็แทบจะไม่หลุดจากท้องถนนที่มืดมิดตรงหน้า ร่างกายทุกส่วนทำงานอย่างอัตโนมัติ โดยเฉพาะสมอง เขาขบคิดอยู่ตลอดเวลา เพื่อผูกโยงเรื่องราวให้เป็นเรื่องเดียวกัน แม้จะเป็นเรื่องราวที่โกหกอย่างมหาวินาศก็ตาม ........ นักข่าวสาวผู้นั้น วิรานี..มาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้อย่างไร? และอะไร..เป็นสาเหตุของการกลายพันธุ์ของไวรัสนกในครั้งนี้? ยังมี..ผ้าปูที่นอนสีเขียว..สัญลักษณ์ หรือจะเรียกว่าอะไรก็ตาม มาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ในลักษณะไหน? แล้วพญ.นารินล่ะ เธอติดเชื่อในลักษณะไหน? สภาพของเธอจึงได้เป็นเช่นนั้น คำถามเหล่านี้..ผู้ที่ดูเหมือนจะรู้คำตอบ..คงจะมีเขาเพียงผู้เดียว รตท.ทัดทาน!! ....... เขารู้จักวิรานีน้อยเกินไป..การได้พูดคุยกันเพียงฉาบฉวย ในลักษณะของผู้มีอาชีพที่เกี่ยวข้องกัน ทำให้เขาไม่รู้อะไรมากไปกว่า เด็กสาวคนนี้..น่ารัก..แม้จะพูดมากและฉลาดมากเกินไป มีอยู่ครั้งหนึ่ง..ก่อนเกิดเหตุการณ์ศพฆ่าตัวตายครั้งนี้..เขาว่างขึ้นมา..(และอาจจะคิดถึงเธออยู่บ้าง) เขาจึงเซิร์ทหาชื่อเธอเล่นในโปรแกรมประวัติของสนง.ตำรวจ เขาจึงรู้ถึงภูมิหลังของวิรานี ตั้งแต่เล็กจนโต..จนเข้ามหาวิทยาลัย..ผ่านการฝึกงานที่ไหน..จนกระทั่งมาเป็นนักข่าวอยู่ในปัจจุบัน เขาเองก็ลืมเลือนไปแล้ว..จนกระทั่งมาสะดุดเข้ากับสิ่งหนึ่ง นั่นคือชื่อเรียกปฏิบัติการการเพาะเชื่อไว้รัสของสองดร.สามีภรรยาคู่นั้นในครั้งนี้ “enariv” อีนารีฟ...!!! ...... การทดลองเพาะเชื้อไข้หวัดนกในเลือดของสิ่งมีชีวิตชนิดต่าง ๆ พญ.นาริน ยังไม่ได้เรียกปฏิบัติการครั้งนั้นว่า enariv แต่เมื่อมันถูกทดลองในเลือดมนุษย์ อีนารีฟ คำนี้ ถูกเรียกใช้อย่างต่อเนื่อง เมื่อเขียนกลับหลังแล้วอ่าน จะเห็นว่าตรงกับคำว่า Virani –วิรานี..ตรงตัวพอดี มันเป็นเรื่องตลก..และมั่วมาก..หากเรื่องนี้เป็นนิยายที่เขียนโดยนักเขียนบ้องตื้น ถ้าเขาไม่มีข้อมูลมาก่อนว่า วิรานี เคยฝึกงานเป็นผู้ช่วยนักวิจัยคนหนึ่ง..ขณะที่เธอเรียนอยู่ปีสุดท้ายในมหาฯ ลัย เขาจะไม่มีทางเชื่อเรื่องนี้เป็นอันขาด.. ชื่อสถาบันที่เธอไปฝึกงาน..มีดร.อัมฤทธิ์เป็นผู้อำนวยการอยู่นั่นเอง!! ...... เป็นไปได้ที่ดร.อัมฤทธิ์และหมอนาริน จะนำตัวอย่างเลือดของหญิงสาวมาทดลองเพาะเชื้อไว้รัสในครั้งนี้ อาจไม่ใช่เป็นการเรียกตัววิรานี..ไปเพื่อเจาะเลือดในเวลานั้น หากนำตัวอย่างเลือดที่หญิงสาวเคยให้ไว้..มาใช้เสียมากกว่า และเพื่อเป็นเกียรติแก่เจ้าของเลือด จึงไม่แปลกที่ทั้งสองจะเรียกปฏิบัติการนี้ว่า วีรานี แต่เพื่ออะไรสักอย่าง ชื่อนี้จึงถูกกลับด้านอย่างตั้งใจ วีรานี = อีนารีฟ ++++ จ่าต้อยอุทานอะไรออกมาคำหนึ่ง “โอ้..จอร์จ..นายมั่วได้เก่งมาก..!!” แต่รตท.ทัดทานหัวเราะไม่ออก “ใช่ ฉันยอมรับว่ามั่วมาก..แต่มันก็เข้าเค้าอยู่บ้าง..จ่าจะตอบได้ไหมล่ะว่า..หากคุณวิรานีไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แล้วอะไรล่ะ ที่ไปที่อพาร์ตเม้นท์ของเธอ ไปผูกเชือกหรือผ้าสีเขียวไว้ที่หน้าต่างของเธออย่างนั้น แล้วทำไมบ้านเกิดของเธอถึงอยู่ที่อำเภอปร๋วนอันเป็นทีเดียวกับที่เด็กสาวหนูทดลองคนนั้นเดินทางกลับไปแพร่เชื้อซอมบี้..และที่สำคัญ..จ่าคงไม่รู้ว่าในคืนนั้น..เธอได้ยินเสียงอะไร” จ่าต้อยสั่นศีรษะ “เสียงหัวเราะ..เสียงหัวเราะของเด็กตัวเล็ก ๆ” “แล้ว?” “เป็นไปได้ไหมว่า..มันกำลังไปหาแม่ของมัน!!?” “เฮ่ย...” จ่าต้อยอุทานเสียงยาวเหยียด ++++ อีกด้านหนึ่งของเหตุการณ์ ผู้ที่ถูกกล่าวถึง..ยังนอนนิ่งอยู่บนอะไรอย่างหนึ่ง นุ่มนิ่มคล้ายเตียง เสื้อผ้าทุกชิ้นถูกถอด..ออกไปแล้ว ร่างกายเหมือนถูกตรึง..ใช่สิ..ข้อมือและข้อเท้าทั้งสอง..ถูกยึดไว้ด้วยเชือก..หรือเข็มขัด..แต่ถึงกระนั้น..หล่อนก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะดิ้นรนอยู่ดี.. รู้สึกตัวว่ายังหายใจ..สมองทบทวนในสิ่งที่เกิดขึ้น..มันวาบหวิว..วกวน..ซับซ้อน..ราวชมวิดีโอ..ที่เนื้อเทปยับเยินแหว่งวิ่น ดวงตาที่ลอยขึ้นไปซ่อนอยู่ใต้หนังตาบน..บอกอะไรหล่อนได้ไม่มากนัก..นอกเสียจากเงาอะไรวูบวาบ.. แล้ว..รู้สึกเจ็บแปล๊บ..ที่คอ..เส้นเลือดใหญ่..ถูกตัวยาชนิดหนึ่ง..แทรกซึมเข้าสู่สมอง.. มันเคลื่อนตัวอย่างแช่มช้า..ผ่านช่องหู..เคลื่อนผ่านกระโหลกด้านหลัง..ซึมถึงก้านสมอง..มันหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น.. หล่อนรู้สึกได้..ถึงการแผ่ซ่าน..แตกแขนงเกาะกุม..ยึดติดไว้..จาก "อะไร" ชนิดหนึ่ง.. ความปวด..มันเริ่มต้นจากตรงนั้น..ค่อย ๆ ทวีขึ้น..ราวจะระเบิดออกมา.. หล่อนกรีดร้อง.. ++++ รู้สึกตัวอีกครั้ง..ความปวดหายไปเป็นปลิดทิ้ง ร่างกายเบาหวิว..คล้ายล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ ความรู้สึกแปลกประหลาด กระจายไปทั่วตัว เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย.. แล้วที่แทรกขึ้นมาในทันทีนั้น กลับเป็นความรู้สึกหิว หิว..หิวมาก..หิวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน วิรานีพยายามลืมตา..แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นความมืดมิด.. กลิ่นสาบสางหรือกลิ่นเน่านั้น..จางไป..กลับกลายเป็นอีกกลิ่น..สาบสางจากเนื้อสด มันเป็นกลิ่นที่ชัดเจน..ราวลอยอยู่ตรงจมูก น้ำลายสอออกมาอย่างสุดกลั้น..กลิ่นยั่วยวนเกินห้ามใจ สองมือไขว่คว้า..สัมผัสได้ถึงไออุ่นจากชิ้นส่วนนั้น.. สมองที่โปร่งโล่ง มีแต่คำสั่งเดียวให้ร่างกายต้องทำ กิน และกิน ..กินทุกอย่างที่ขวางหน้า เธออ้าปาก..กัดกร้วม กลิ่นคาวกระจายคลุ้ง ความหวานปะแล่มจากของเหลวไหลล้นออกมาจากปาก พร้อมกับเสียงหัวเราะแหบพร่าของใครคนหนึ่ง “หึหึ..สำเร็จแล้ว..” +++++ สองข้างทางมืดมิด..มีเพียงไฟจากหน้ารถ ที่ส่องเป็นลำฝ่าความมืดนั้นออกไป แสงสะท้อนบาง ๆ จับอยู่ที่ใบหน้าของทั้งสอง จ่าต้อยหันซ้ายหันขวา..ปากขมิบเหมือนจะบ่นอะไร ส่วนรตท.ทัดทาน หัวคิ้วที่มักขมวดย่น บัดนี้แทบจะชนกัน "หวังว่าฉันคงจะไม่ผิด.." "อ้าว.." จ่าต้อยอุทานเสียงหลง "ผมนึกว่าหมวดรู้ทางซะอีก..ตกลงนี่เดาสุ่มเอาใช่ไหมเนี่ย?" "ก็ไม่ถึงกับเดาโดยไม่มีจุดหมาย..ฉันก็ขับตามป้ายมาโดยตลอด..เราเพิ่งผ่านอำเภอป๋านมาไม่ใช่รึ.." "แล้วไงครับ?" "ก็ช่วยกันหาบ้านปร๋วน..ก็เท่านั้น" "แล้วถ้าไม่เจอล่ะครับ.." "ก็จอดถาม" "ถามแมวที่ไหนกันล่ะ..ที่ขับมานี่ไม่เห็นมีผู้คนสักคน นาน ๆ รถจะมีสวนมาซะที" "นั่นไง.." ผู้หมวดอุทานดีใจ ป้ายบ้านปร๋วนอยู่ตรงหน้าขวามือ "เห็นฝีมือไม๊ล่ะ" "ฟลุ๊คจริง ๆ เลย" จ่าต้อยพึมพำ ทัดทานไม่ฟัง เปิดไฟเลี้ยวแล้วเลี้ยวขวับเข้าไปจนล้อออกเสียงเอี๊ยด "กี่โมงแล้วครับ.." จ่าต้อยถาม "ตีสอง.." เขาบอกพร้อมกับชี้ไปที่นาฬิกาติดรถ "นั่นสิครับ ตีสองแล้ว..เราจะไปหาใครดึก ๆ อย่างนี้.." ทัดทานไม่ตอบ..เขากำลังเพ่งสังเกตทางที่ตรงหน้า "เรามาถูกทางแล้ว.." จ่าต้อยก็เห็นเช่นกัน "ผมก็ว่างั้น.." สภาพถนนที่ทอดอยู่ตรงหน้า..ลำแสงจากหน้ารถจับให้เห็นแต่ความรกเรื้อ ถนนโรยกรวดสีน้ำตาล..ถูกป่าสองข้างทางกินพื้นที่เข้ามาจนกว้างเพียงไม่กี่เมตร ฝั่งซ้ายเดิมคงเป็นไร่ข้าวโพด..บัดนี้เต็มไปด้วยต้นหญ้ารก..ยืนต้นแห้งตายโดยมีฝักของมันที่ถูกทอดทิ้งแหว่งวิ่นจากนกและแมลงกัดแทะ ส่วนฝั่งขวา ไม้ยืนต้นหนาทึบสูงบังแสงจันทร์และแสงดาว..บางกิ่งยื่นออกมาปกคลุมถนนจนแทบมองไม่เห็นท้องฟ้า รตท.หนุ่มจอดรถ..หันหน้ามองลูกน้องคู่ใจเหมือนกับจะขอความเห็น "โอเคครับ.." จ่าต้อยรีบตอบโดยเร็ว "กลับกันเถอะครับ.." "เฮ่ย.." ทัดทานหัวเราะถอนฉิว "มาจนถึงนี่แล้ว..เข้าไปดูให้รู้แน่ดีกว่าว่ามีอะไรอยู่ในนั้น..สิ่งที่ฉันรู้และคิดจะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า.." "เอางั้นหรือครับ?" เขาเหยียบครัชใส่เกียร์เป็นคำตอบ "แล้วจะถามทำไม้??" ++++ ร่างโปร่งบาง...หากขาวสะอาดตานั้น เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉาน บัดนี้นอนหายใจรวยริน..หลับตาพริ้ม..ราวเข้าสู่นิทรารมณ์ แสงไฟจากตะเกียง..และไต้ที่จุดรายล้อมไว้รอบห้อง ส่องวับแวมต้องร่างเปลือยของเธอสร้างความสวยงามอย่างแปลกตา บุรุษหนึ่งจ้องมองอย่างไม่กระพริบ ดวงตาขุ่นมัวที่ไร้ประกาย..ริมฝีปากที่ยิ้มแสยะสมใจ เหลืออีกเพียงขั้นตอนเดียว..การแพร่พันธุ์จะเริ่มต้นขึ้น +++ โลกนี้สมบูรณ์ดีเหลือเกิน..ไม่น่าเชื่อในจักรวาลนี้ จะยังมีดาวดวงนี้หลงเหลืออยู่ ป่าไม้ แม่น้ำ ทะเล ภูเขา แสงแดด สายฝน ผู้คน สิ่งมีชีวิต มากมายเหลือคณานับ นานนักหนาแล้ว..นับแต่ดาวดวงนั้น..ดาวสีส้ม..บนทางช้างเผือก..ถูกทำลายย่อยยับด้วยพลังล้างของพวกมัน กว่ามันจะเดินทางมาถึงที่นี่..กว่าจะเกิดพายุอุกาบาต กว่าจะเล็ดลอดลงท้องน้ำในหมู่บ้านแห่งนี้ได้ ญาติพี่น้องของมันเพิ่งจะมีโอกาสแพร่พันธุ์ก็วันนี้ จากร่างกายที่กินได้ทุกอย่างไม่เลือก ย่อยสลายเป็นเซลล์เล็ก ๆ เพื่อการอยู่รอดของเผ่าพันธุ์ จากเซลล์ ย่อยโปรตีนออกมาในรูปของยีนส์ที่เกาะติดฝังลึกอยู่ในหินของอุกาบาต จากยีนส์ กลายพันธุ์เป็นเชื้อโรคชนิดต่าง ๆ เพื่อการอยู่รอดของตนเอง กระทั่งเป็นไวรัส..อาศัยแอบแฝง หลบเร้นและกลายพันธุ์อยู่ตลอดเวลา กระทั่งวันหนึ่ง..ในทะเลสาบแห่งนั้น..ทุกอย่างเป็นใจดีเหลือเกิน... มันเฝ้ารอโอกาสนี้มานับร้อยปี!! ผู้คน..อาศัยแหล่งน้ำแห่งนี้..เป็นที่หล่อเลี้ยงชีวิต มันเข้าไปฝังตัวอยู่ในคนเหล่านั้น..รวมทั้งเด็กสาวคนหนึ่ง..อันเป็นต้นเหตุของการกลายพันธุ์ครั้งนี้ เธอกลายเป็นพาหะ..กลายเป็นเหยื่อของการทดลอง..ของสองดอกเตอร์ที่ประสงค์เพียงเพื่อจะหยุดยั้งการแพร่พันธุ์ของมัน โดยหารู้ไม่ว่า..การผสมผสานของยีนส์ดั้งเดิม กับยีนส์ตัวเดียวกันที่กลายพันธุ์ไปแล้ว..จะทำให้สายเลือดทางพันธุกรรมเวียนล้อมมาบรรจบกันอีกครั้ง..การกลายพันธุ์ก็กลับทางเดิม บรรพบุรุษของพวกมัน..จะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นอีกครั้ง..อย่างไม่น่าเชื่อ.. มันอาศัยสมองของดร. ซึ่งมันควบคุมไว้ได้อย่างเนิ่นนาน วิเคราะห์ทดลอง..จนกระทั่งพบหนทางนั้นได้เป็นผลสำเร็จ เลือดเพียงหยดเดียวของหญิงสาว..ที่นอนนิ่งรวยรินอยู่บนเตียง..ถูกทดลองซ้ำแล้วซ้ำเล่า..จนโปรตีนของยีนส์ผสมผสานเป็นหนึ่งเดียว เมื่อถูกฉีดเข้าไปในไก่..อันเป็นพาหะที่พวกมันคัดเลือกและฝังตัวอยู่แล้ว สามประสานจึงประจวบเหมาะพอดี การก่อตัวจากสายพันธุ์ของมนุษย์ ไก่ และ "มัน" จึงกลายเป็นอะไรชนิดหนึ่ง เจาะทำลายเนื้อหนังของไก่ออกมา มี "มัน" เพียงตัวเดียวเท่านั้น..ที่ฝังตัวเข้าไปในร่างของดร.ผู้นี้ได้ มันได้ยึดและเกาะกุมมันสมองทั้งก้อนของเขาไว้..แล้วออกคำสั่ง..เพื่อความอยู่รอดของมันและสายพันธุ์ มันเป็นคืนวันหนึ่ง.. พญ.นาริน ถูกขังอยู่ในห้องทดลอง.. เธอไม่ยอมให้เขา..หรืออันที่จริง "มัน" ใช้เหยื่อสาวที่เขาหามาได้ ทดลองการแพร่พันธุ์ เขาจึงจับแพทย์สาวขังไว้..เพื่อให้การทดลองเป็นไปอย่างไม่มีอุปสรรค เขาเฝ้าดูการคืบคลาน มุดลอด ฝังตัว..ของเชื้อสายของมัน ด้วยความหวังว่า..สายพันธุ์จะพบกับความสำเร็จ..ในการกลับคืนสู่ความเป็น "ผู้ทำลายล้าง" อย่างสมบูรณ์ แต่แล้ว..พญ.นาริน..ก็ปล่อยให้เหยื่อคนนั้น หนีไป ด้วยความโกรธ..มันบัญชาให้เขา..แพร่พันธุ์สู่ภรรยาของตัวเอง ด้วยสติสัปชัญญะอันลางเลือง เขาจำได้แต่เพียง..หลังการร่วมรัก เขาจับภรรยาของเขา..ขังไว้ในตู้กระจก..ล๊อคมือหล๊อคเท้า..เพื่อป้องกันการหนี..และเฝ้าสังเกตการเปลี่ยนแปลง หลังจากพวกของมันเข้ากัดกินหัวใจ อันเป็นอาหารที่ดีที่สุดของพวกมันแล้ว..ก็เข้าเกาะกุมยึดติดกับสมอง ร่างกายของพญ.นาริน..เริ่มเน่าสลาย การแพร่พันธุ์ไม่คืบหน้า..ยังมีอุปสรรคอีกบางประการเพิ่มขึ้นอีกด้วย "ตัว" ที่เกาะกุมสมอง บางครั้งก็ไม่สามารถควบคุมสมองของร่างนั้นได้อย่างสมบูรณ์ บ่อยครั้งที่ "ตัว" มันเอง ยังถูกสมองควบคุมให้ทำอย่างอื่นได้อีกด้วย การทดลองเริ่มเข้าสู่ทางตัน.. แต่เมื่อเขาทิ้งซากภรรยาของเขา ออกเดินทางตามหาหญิงสาวคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง เขาก็พบทางออก เมื่อเขาค้นพบว่า ณ บ้านปร๋วนแห่งนี้ เป็นแหล่งกำเนิดแรกสุดของเผ่าพันธุ์ นับตั้งแต่เดินทางมาถึงโลก .... จากคุณ : และนี่คือทู้ถัดมา - [ 6 ก.พ. 48 23:01:41 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เขาค้นพบว่า แทบทุกคนในบ้านปร๋วนแห่งนี้..มีเผ่าพันธุ์ของพวกมัน ฝังตัวอยู่แล้ว เนื่องจากการใช้น้ำในแหล่งน้ำนั้น ใครจะรู้..เศษเสี้ยวของหินอุกาบาตขนาดเท่ากำปั้น..จะจมลึกอยู่ที่ก้นบึ้งของสระน้ำ..กระจายสายพันธุ์ของสิ่งมีชีวิต..อันมีต้นกำเนิดที่เลวร้ายสุดขั้วจากโลกอื่นออกมา ในคนที่เป็นชาย..การแพร่พันธุ์เกิดขึ้นได้ยาก..พวกเขาเหล่านั้น จึงเป็นแค่แหล่งอาหาร..และทาสที่ถูกบงการโดยพวกมันที่ยึดกุมสมองเอาไว้ แต่เมื่อร่างนั้นเน่าสลายเหลือแต่กระดูก..ก็จะกลายเป็นร่างที่ไร้ค่า..เคลื่อนไหวไม่ได้..กระดืบดิ้นรนจนกว่าสมองจะถูกกัดกินจนหมด สำหรับสตรี..หากอยู่ในวัยเจริญพันธุ์ พวกมันจะไปฝังตัวอยู่ในรังไข่ เมื่อมีการตกไข่..และเมื่อไข่ถูกผสมพันธุ์ มันจะกัดกินทะลุรก มุ่งสู่หัวใจ..เข้าสู่สมอง..บงการให้เกิดการผสมเพื่อขยายพันธุ์ออกมาให้มากขึ้น มีบ้างล้มเหลว..ทารกที่เกิดจากการปฏิสนธิของไวรัส หน้าตาพิกลพิการ ด้อยทั้งสติปัญญาและร่างกาย กระดืบกระดกได้ไม่กี่วันก็ตาย มีบ้างดีกว่า..เคลื่อนไหวร่างกายได้บ้าง..กัดกินสิ่งมีชีวิตทุกอย่างที่ขวางหน้าจนกว่าจะหมดสิ้นอาหาร.. ไม่มีเลย..ที่จะดำรงชีวิตอยู่ได้ ด้วยตัวของตัวเอง..ด้วยร่างกายที่ใหญ่โต..แข็งแกร่ง..และเคลื่อนไหวไปทุกที่เพื่อหาอาหาร เฉกเช่นบรรพบุรุษของพวกมัน จนกระทั่งเขาค้นพบวิธีการ..หากน้ำตัวแม่..ต้นกำหนดของหยดโลหิต..อันเป็นที่มาของการกลายพันธุ์ครบวงจรนี้..มาเป็นแม่พันธุ์.. สายโปรตีนที่แหว่งวิ่นเว้นวรรค หากถูกต่อเติมด้วยยีนส์ของเธอ ทุกอย่างจะลงตัว..กำเนิดเกิดเป็นเผ่าพันธุ์ดั้งเดิมขึ้นได้ มันจึงสั่งให้ดร.อัมฤทธิ์...นำทารกที่เกิดจากการผสมระหว่างมนุษย์และไวรัส..ที่พอจะขยับตัวและมีสมองสั่งการได้มากที่สุด..ไปค้นหาหญิงสาว.. เขาห่อมันด้วยผ้าปูที่นอนสีเขียว..อันเป็นผ้าที่ทอด้วยมือ ผลิตผลของชาวหมู่บ้านปร๋วนแห่งนี้ นำมันเข้ากรุงเทพฯ แล้วปล่อยให้มันออกตามหาหญิงสาว..ที่เป็นเป้าหมาย เขายังน้ำผ้าสีเขียวอันเป็นเอกลักษณ์นั้น..ไปใช้ในหลายสถานการณ์ โดยหารู้ไม่ว่า รตท.ทัดทาน..จะใช้เป็นสื่อในการค้นหาประวัติและสถานที่ที่ใช้ในการทดลองของเขา อันเป็นที่มาของการได้พบบันทึกของหมอนาริน ++++ ทารกพิกลพิการตัวนั้น..ปรากฏกายขึ้นหลายที่..ทั้งในท่อหน้าโรงพัก..ทั้งในในห้องพักของวิรานี โดยก่อนหน้านั้น..มันได้ค้นพบหญิงสาวหลายคน..ที่เดินทางจากบ้านปร๋วนไปทำงานที่กรุงเทพฯ จมูกอันวิเศษของมันรู้ดีว่าในร่างของหญิงสาวหล่านั้น มีสายพันธุ์ของมันฝังตัวอยู่ มันกัดกินจนหญิงสาวเหล่านั้นตายทั้งเป็น..และเมื่อร่างเหล่านั้นฆ่าตัวตายซ้ำ มันก็เคลื่อนที่ออกตามหา "แม่" ของมันไปเรื่อย ๆ มันคว้าน้ำเหลว..แม้มันจะค้นพบแม่ของมันได้แล้ว..แต่มันไม่สามารถเข้าไปในร่างของเธอ ควบคุมสมอง แล้วสั่งให้เธอเดินทางมาที่บ้านปร๋วนได้ ข่าวสารเหล่านั้นถูกถ่ายทอดให้ดร.ผู้ถูกควบคุมโดยอสูรนอกโลก..แผนการจึงถูกกำหนดขึ้น ครอบครัวของวิรานี ตกอยู่ใต้อาณัติของพวกมันนานแล้ว..จึงไม่ใช่เรื่องยาก ที่เรื่องน้องสาวของเธอหายตัวไป..จึงถูกแจ้งมายังเธอ โดยแม่ของเธอเอง แค่นี้..เธอก็เดินทางสู่แหล่งอันเป็นที่มาของเรื่องราวพิลึกโลกนี้โดยไม่ยาก และเมื่อหล่อนมาถึง..เขาก็ออกไปรับ..รับมาสู่ในสถานที่ที่เปรียบเสมือน "รัง" ของพวกมันนั่นเอง และเมื่อได้ร่างกายของเธอ..อันเป็นแหล่งเพาะพันธุ์ที่พิสูจน์แล้วว่าตรงกับสายพันธุ์ที่สุด..การทำให้เธอเป็น "นางพญาอสูร" จึงถูกกำหนดขึ้น และเพื่อให้ทุกอย่างสมบูรณ์ไม่ผิดพลาด..เป็นการเตรียมพร้อมร่างกายให้เหมาะสมกับการแพร่พันธุ์...สารชนิดหนึ่งจึงถูกฉีดเข้าสู่สมองของเธอ เพื่อกดประสาทและเปลี่ยนแปลงสารเคมีบางตัวให้เหมาะสม และเมื่อเธอรู้สึกตัว..หัวใจของมนุษย์จึงถูกป้อนเข้าปากของเธอ.. ณ บัดนี้ เธอพร้อมที่จะผสมพันธุ์แล้ว!! ++++ ++++ ในแสงสว่างที่วอมแวมจากคบไต้และตะเกียงนั้น บุรษผู้มีผมบนศีรษะดำแซมขาว..สวมแว่นกรอบกระ ซ่อนดวงตาขุ่นมัวอยู่บนใบหน้าที่กร้านดำ..หนวดหงอก..ริมฝีปากคล้ำ..และมีร่างกายผอมแห้ง..สวมเสื้อเชิดลายทาง..กางเกงสีกากี เริ่มคลื่นไหวเป็นครั้งแรก..หลังจากที่ได้รับสัญญานชนิดหนึ่ง เขายังไม่ละสายตาจากร่างงามขาวโพลนนั้น..การเคลื่อนไหวคล้ายหุ่นกระบอกถูกกระตุกที่ศีรษะ..เดินตรงแน่วไปที่ เตียง.. สัญญานมาทางคลื่น..ส่งจากตัวลูกมาสู่ตัวแม่ซึ่งอยู่ในสมองของเขา ถูกแปรจากความถี่เป็นภาษาเดียวกัน.. มันเป็นคลื่นที่อาจเรียกได้ว่ากระแสจิต หากเป็นกระแสจิตที่รุนแรงและแม่นยำยิ่งกว่า.. +++ ร่างที่เคยเป็นที่เคารพของเหล่าบรรดาลูกศิษย์ลูกหามานานนับปี บัดนี้กำลังลากสังขารตัวเองไปด้วยอาการกะย่องกะแย่ง แม้เนื้อหนังของเขาจะไม่เน่าเปื่อย..แม้หัวใจของเขาจะไม่ถูกกัดกิน..แต่การที่ขาดอาหารอันเป็นเลือดเนื้อหรือหัวใจสด ๆ เท่านั้นมานานหลายสัปดาห์..ทำให้เขาผ่ายผอมแทบจะเหลือแค่เนื้อหุ้มกระดูก บรรดาเหล่าสมุนของเขาอันเป็นชาวบ้านของหมู่บ้านนี้....ที่ถูกควักหัวใจคุมสมองกลายเป็นซอมบี้เหล่านั้น..ซึ่งเขาเคยได้อาศัยให้พวกมันไปหาอาหารมาให้..บัดนี้ก็เน่าเฟะเส้นเอ็นเน่าสลาย..เคลื่อนไหวไม่ได้ไปเกือบหมด จะมีก็แค่ไม่กี่ตัว..ที่ยังพอเคลื่อนไหวได้.. มันพวกนั้น ถูกเขาสั่งให้ทำการขัดขวางผู้บุกรุกทุกวิถีทาง ส่วนเขา..หลังจากได้แพร่พันธุ์..กับเธอ..ผู้ถูกเตรียมให้เป็นแม่พันธุ์..ก็คงจะหมดความหมาย..ถูกกินหัวใจและทิ้งซากไว้อย่างคนอื่น ๆ ส่วนสิ่งที่เขาหรือมันทิ้งไว้ในร่างกายของเธอ..เมื่อถึงเวลา..สายพันธุ์อันแท้จริงของมันก็จะกำเนิดออกมา..แล้วครองโลก โลกอันอุดมสมบูรณ์ได้วยสิ่งมีชีวิตแห่งนี้.. +++ มือไม้สั่นเทาเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่บดบังอุปกรณ์การขยายพันธุ์ของตนเอง..หญิงสาวยังคงนิ่งสงบไม่รับรู้สิ่งใดด้วยฤทธิยา..ขอเพียงแค่เวลาไม่กี่นาทีข้างหน้า..ทุกอย่างก็จะสัมฤทธิ์ผล ร่างเปลือยแห้งคล้ำสัมผัสเนื้อนุ่มนิ่มขาวสะอาดนั้น..แรงกระตุ้นจาก "มัน" รวมทั้งแรงกระตุ้นทางธรรมชาติจากเขา..ถูกต่อต้านด้วยจิตสำนึกของตัวเองอย่างรุนแรง อาการสั่นงันงกทวียิ่งขึ้น..การเคลื่อนไหวจึงเป็นไปอย่างผิดธรรมชาติอย่างสิ้นเชิง.. ++++ จากคุณ : แล้วก็มาถึงท่อนสุดท้าย..เย้ - [ 6 ก.พ. 48 23:02:58 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ภาพเหตุการณ์ต่อไปนี้ดุจเกิดขึ้นบนจอภาพยนตร์ รถเก๋งคันงามนั้นวิ่งตัวโยนตามหลุมบ่อของถนนที่ขาดการดูแลมาเนิ่นนาน มันเบรคปัดไปข้างหนึ่งจนฝุ่นฟุ้งกลบแสงหน้ารถ ร่างน่าเกลียดน่ากลัวนับสิบ ปรากฏกายเข้ารุมล้อมรถคันนั้นอย่างไม่รู้ที่มาที่ไป แต่ละร่างผ้าผ่อนขาดวิ่น เผยให้เห็นซี่โครงที่มีเลือดเนื้อสีแดงคล้ำเน่าเฟะน่าสะอิดสะเอียน ชายสองคนที่อยู่ในรถอยู่ในอาการตระหนกสุดขีด พวกมันทั้งชายทั้งหญิงพยายามทำลายสิ่งกีดขวาง เข้าให้ถึงตัวของเขาทั้งสองให้ได้ แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้น เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! ควันปืนลอยคลุ้งทั่วบริเวณ รวมกลับกลุ่มฝุ่นที่คลุ้งขึ้นมาจากพื้นถนน กระจกรถแตกเปรี๊ยะด้วยฤทธิ์กระสุนที่ฝ่าเข้าเจาะร่างและสมองของอสูรเหล่านั้น พวกมันล้มทั้งยืน..ตัวที่เหลือก็ดาหน้าเข้ามา พวกเขายิงอย่างไม่ยั้งมือ..ยังมีสติเหลือพอที่จะบรรจุกระสุนด้วยการผลัดเปลี่ยนกัน “มันเอาเราแล้ว..” ชายสูงวัยกว่าพูดเสียงตื่นเต้นสุดขีด ขณะปืนในมือแผดคำรามไม่หยุดยั้ง “เพิ่งรู้รึไง..” ผู้หนุ่มกว่าบรรจงสอยร่างเหล่านั้นทีละตัว ๆ อย่างสนุกมือ “ทำไมมันถึงมากมายขนาดนี้..” “จ่ามีกระสุนอีกหรือเปล่า?” “ยังเหลืออยู่อีกชุด..ชุดสุดท้าย..” “งั้นไม่ได้การ” ชายหนุ่มหยุดยิง..ใส่เกียร์ เหยียบคันเร่ง.. ล้อรถหมุนฟรี..แล้วทะยานไปข้างหน้า สี่ห้าซากที่ยืนขวางอยู่ ถูกชนกระเด็นไปคนละทิศละทาง “ยังงี้มันส์กว่า..” เขาคำราม คนที่ถูกเรียกว่าจ่าหัวเราะเสียงลั่น “มันส์พะย่ะค่ะ” ในภาพมุมสูง รถคันนั้นทะยานไปข้างหน้า กองทัพผีดิบ..ที่กรูกันรุมล้อม แตกกระจายออกเป็นช่อง บางซากกระเด็นขึ้นสู่กระจกหน้ารถ..ดวงตาที่ฝังอยู่ในหัวกระโหลกมองเขม็งเข้ามาอย่างสยดสยอง “เปรี้ยง..” ปืนในมือจ่าลั่นออกไปอีกนัด เจาะกระโหลกมันได้ยินเสียงดังโพล๊ะถนัดหู แล้วผงะหงายตกจากรถ “เหยียบให้สุดไปเลยผู้หมวด..อย่าหยุด” อีกมุมหนึ่ง.. ภายในห้องที่อับทึบ มีแต่แสงตะเกียงและแสงไต้วิบแวม สาวน้อยนอนเปลือยกายโชว์ร่างขาว.. บุรุษผอมแห้งกำลังกระทำอะไรบางอย่าง น่าแปลก..ที่ช่องหูของเขา..มีอะไรอย่างหนึ่งยืดยาวออกมา มันคล้ายหนวดปลาหมึก..หากไม่มีติ่งตะปุ่มตะป่ำ..สีคล้ำแดงดำ มันโผล่มาทั้งสองหู..เมื่อยืดออกมาได้ประมาณหนึ่งฟุต ปลายของมันก็แยกออกเป็นแฉก.. ส่ายร่อนไปมาเหนือร่างกายของหญิงสาว บุรุษนั้นอ้าปากกว้าง.. วัตถุชนิดเดียวกันโผล่ยื่นออกมาราวกับลิ้นงู หากอวบอ้วน สีคล้ำน่าเกลียด และใหญ่กว่าหลายเท่า.. ไม่เพียงเท่านั้น..ราวกับร่างนั้นจะกลายเป็นแมงมุม สีข้างของร่างกาย..หนวดเหล่านั้นเจาะออกมาทีละอัน..แล้วยื่นเข้ายึดเกาะกับร่างขาวบอบบางนั้น ขณะเดียวกัน..มือทั้งสองข้างของเขา..กลับค้ำยันร่างกายไม่ให้เข้ากดคร่อมร่างนั้น ศีรษะที่มีดวงตาเหลือกโพลง ปากอ้ากว้าง..พยายามผงะหงายอย่างสุดฤทธิ์ ร่างของเขาถูกดึงเข้าใกล้ร่างของหญิงสาวที่ละนิดด้วยพลังที่เหนือกว่า ภาพตัดฉับกลับไปที่รถคันนั้น..กระโจนพรวดเดียวก็ลอยพ้นพื้นถนน พุ่งโครมลงไปในน้ำข้างทางด้วยอาการเสียหลัก สภาพรถบุบบี้..เปรอะไปด้วยเลือดและน้ำเหลืองจนจำสภาพเดิมแทบไม่ได้ น้ำไหลท่วมเข้ามาในห้องโดยสารแทบจะทันที ชายทั้งสองตะเกียกตะกายหนีตาย ทั้งสองโผล่พ้นน้ำไร่เรี่ยกัน หากถูกดึงดำดิ่งลงไปด้วยกันทั้งคู่ ใต้น้ำที่มืดสนิท เห็นเพียงเงาลางของเท้าที่ถูกมือยึดกุมอยู่ ทั้งสองดิ้นรนเต็มที่..ดวงตาเหลือกโพลงด้วยอาการสำลักน้ำและขาดอากาศ ขณะจิตเดียวกันนั้น..ชายหนุ่มเล็งปืนที่ถือติดมือมาด้วยที่รถของเขา สับไกเปรี้ยง.. กระสุนเจาะทะลุถังน้ำมัน ประกายไฟทำให้เกิดปฏิกิริยาตามมา “ตูม” รถทั้งคันที่มีเพียงท้ายโผล่พ้นน้ำนิดหน่อยนั้น..กระดอนขึ้นเหนือน้ำด้วยแรงระเบิดจากถังน้ำมัน.. มันลอยหงายขึ้นฟ้า ขณะตกลงมาก็ระเบิดตูมอีกครั้ง สะเก็ดไฟจากแรงระเบิดกระจายไปทั่ว..ชิ้นส่วนหนึ่งที่มีไฟลุกท่วมหล่นโครมลงไปที่หลังคาของบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมน้ำ มันติดไฟลุกท่วมขึ้นทันที ชิ้นส่วนนั้นหล่นทะลุหลังคาลงมาปะทะเข้าที่หลังของบุรุษร่างผอมคนนั้น เขาล้มคะมำ..กดทับไปที่ร่างของหญิงสาว เปลวไฟลุกติดท่วมตัว..หญิงสาวหวีดร้องสุดเสียง.. แล้วภาพก็มืดไปทันที.. แสงตะวันฉาบขอบฟ้า..ราวจะคืนชีวิตให้กับสถานที่แห่งนี้ ณ ชายน้ำ..ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังถูกประคองจากหญิงสาว..เธอตบใบหน้าของเขาเบา ๆ เพื่อเรียกให้คืนสติ.. “ผู้หมวด..ตื่นสิคะ..” หนังตาของชายหนุ่มเต้นระริก..แล้วก็ผวาพรวดอาเจียนเอาน้ำออกมามากมาย.. หญิงสาวดีใจ..ยิ้มออกมาเหมือนอย่างยินดีเต็มที่.. หล่อนยังคงเปลือยกาย..ร่างขาวผ่องเป็นยองใยผวาเข้ากอดร่างนั้นอย่างลืมอาย “ในที่สุด..เราก็รอดแล้ว..” ชายหนุ่มลืมตาขึ้นเห็นหญิงสาว.. “วิรานี..คุณจริง ๆ หรือนี่” หญิงสาวพยักหน้า..ยิ้มทั้งน้ำตา อีกมุมหนึ่งของริมน้ำ..ชายร่างท้วมดิ้นขลุกขลักอยู่เหนือโคลนเลน.. เขาหายใจอย่างเหนื่อยหอบ..หันไปมาเพื่อหาใครสักคน.. แล้วเขาก็เห็น..ชายหนึ่งหญิงหนึ่งประคองกันอยู่ที่ริมฝั่งอีกด้านหนึ่ง เขายิ้มออกมา.. และแล้ว..ยิ้มของเขาก็ค้าง..ขยี้ตาแล้วเพ่งย้ำไปอีกที.. ให้ตาย..เขาสาบานได้ว่า..เขาเห็นอะไรอย่างหนึ่งยืนยาวออกมาจากก้นกบของหญิงสาว คล้ายหาง..คล้ายหนวดปลาหมึก มันโผล่ออกมาแว่บเดียว..แล้วหดกลืนเข้าไปในร่างนั้นอย่างไม่เห็นร่องรอย เขาอ้าปากเพื่อจะตะโกนอะไรออกไป.. แต่แล้ว..ศีรษะของเขาก็ถูกกดลงไปในโคนจากมืดหนึ่งที่เน่าเฟะ เขาดิ้นรนอยู่พักเดียวก็แน่นิ่ง.. ++++ จบคับ จากคุณ : จบหลวมก็ได้คับ - [ 6 ก.พ. 48 23:04:37 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ๋อย..ตาลาย.. เอ..ตาลายเพราะตัวหนังสือ หรือเพราะเบียร์หว่า? อ้อ..วันนี้เขาห้ามจำหน่ายสิ่งมึนเมาทุกชนิด จนกว่าจะถึงสิบเอ็ดโมงเช้าพรุ่งนี้นู่น แหะแหะ..บังเอิญผมมีคอนเนคชั่นที่ดีอะคับ อาแปะแกชอบผม..แกแอบขายให้ โอย..มาว.. จากคุณ : ปิ๊ววววววววววววววววววววว - [ 6 ก.พ. 48 23:07:18 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ง่ะ จบได้ เอ่อออออ สุดยอดมากค่ะ กลายเป็นมนุษย์ต่างด้าวไปแล้ววววววววว จากคุณ : ก้อนหิน - [ 6 ก.พ. 48 23:09:09 A:68.169.42.55 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ช่วยตั้งชื่อให้ทีดิคับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3085938/W3085938.html ซ้อนซ่อนเงื่อน..อะอะ..ชื่อนี้คุณสายลมฯตั้งให้ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3086997/W3086997.html ศพนี้ที่รอคอย...อะอะ..ชื่อนี้จานจีฯ เขาตั้งให้.. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3088912/W3088912.html "ฝ่าความตาย..ไปหารัก" ชื่อนี้คุณkjbเขาตั้งให้..อะอะอะ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3090770/W3090770.html โออิชิซาเกะ..ผีปลาสลิดอบชาเขียว..ชื่อนี้พวกเราช่วยกันตั้งไง้...อะอะอะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3097591/W3097591.html โอ๊ยโหย!!! อะอะ..ชื่อนี้คุณปิยะรักษ์ตั้งให้..อะอะอะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3100875/W3100875.html แล้วจะชื่ออะไรดีล่ะนี่...อะอะอะ.. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3106425/W3106425.html แล้วเรื่องนี้..ก็มีการเขียนต่อ แม้จะถูกล้อ..ว่าเป็นเรื่องไม่มีชื่อ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3157294/W3157294.html กระทู้ตามติด..ก็มีแต่คนบอกว่าติดตาม....อะอะอะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3162178/W3162178.html แล้วเรื่องนี้..ก็มีอีกชื่อ..."เขียนตอนเมา..ไม่อ่านจะดีมั้ย?" คุณนินามเขาตั้งให้..อิอิอิ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3165090/W3165090.html อสูรไวรัสขย่มโลก...อืมม์...ชื่อนี้เท่ห์ระเบิด!!! http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3169334/W3169334.html คุณฟ้าเคียงดาว..คุณปาล์ม..คุณโอเลี้ยงแก่..คุณสายลมพัดช้า..และจานจีฯ ครับ รู้อะไรไหม? ผมรักพวกคุณจังเร้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!(ชื่อกระทู้รึนี่ -_-') http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3252835/W3252835.html จากคุณ : แทน*-* - [ 6 ก.พ. 48 23:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ทักทายคุณก้อนหินครับ คิดถึงจังเรย จากคุณ : ปิ๊วปิ้ว (แทน*-*) - [ 6 ก.พ. 48 23:32:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จบแบบรวบรัดผิดปกติวิสัย... แต่เอาเถอะในที่สุดก็จบจนได้ ตบมือให้ห้าแปะจ๊ะ ... แต่ตอนจบเนี่ยนะคุณปิ๊วววววว ทิ้งท้ายแบบนี้ ท่าทางจะมีภาคสองแหง๋มแซะ โอ๊ะ โอ๊ะ แต่ดูถูกไม่ได้ ประเดี๋ยวเกิดมี 10 ภาค ชนิดบ้านผีปอบยังอาย แล้วปาล์มจะหน้าแตก อิ อิ Ps.ดร.ปลาหมึกบรรยายได้หยะแหยงมากเลยค่ะ อื๋อ แล้วปาล์มจะกินปลาหมึกปิ้งลงไหมเนี่ย พรุ่งนี้? จากคุณ : ปาล์ม. - [ 7 ก.พ. 48 01:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คิดๆอยู่ว่ามันต้องจบอย่างนี้ แต่ขอเวอร์ชั่นแบบที่ พระเอกพานางเอกวิ่งหนีอสุรกายเข้าไปในป่า เจอกระท่อมร้าง แล้วฝนก็ตกลงมา ยังไงต่อดี เอาเป็นว่าสรุปสุดท้าย เอเลี่ยนถูกปราบ พระเอกนางเอกครองรักกัน ไม่ด้ายยยยยยยเหรอคะ ^______________^ จากคุณ : Auntie DEE - [ 7 ก.พ. 48 01:24:20 A:221.187.5.201 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 สังสัยนู๋ต้องไปเริ่มอ่านตั้งแต่ต้นแน่เลย กิ๊กๆๆ จากคุณ : นู๋นัท (เปียร์รุส) - [ 7 ก.พ. 48 09:04:23 A:203.113.56.71 X:203.150.217.111 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 7 ก.พ. 48 12:40:56 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จบแบบอเมริกันจ๋ามาเลยนะ ผู้หมวดน่าฉงฉาน จากคุณ : bubu - [ 7 ก.พ. 48 20:27:19 A:219.66.117.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 ให้ตายเถอะ..มนุษย์ค้างคาว ผมอ่านงานคุณปิ้วแทนมาหลายเรื่อง ไม่มีเรื่องไหนที่ฉีกแนว  โหด ซาดิสม์ เ อำมหิต รุนแรง หมือนเรื่องนี้เลย ถ้าเอาไปสร้างเป็นภาพยนตร์ มันส์กว่าหนังสยองหลายเรื่องของฮอลลีว๊ด โอ............................................ จากคุณ : GTW - [ 7 ก.พ. 48 21:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 24 555555555555555555 แล้วผู้หมวดก็กลายเป้นพ่อเลี้ยงให้แก่มะนาวต่างดุ๊ด เอิ้กกกกกกกก ไม่ยักรู้ว่าพวกนี้ก็แผนสูงเหมือนกัน555 จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 8 ก.พ. 48 00:59:32 A:202.133.176.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอตั้งชื่อเรื่องว่า รักเอย จากคุณ : Darha - [ 8 ก.พ. 48 08:59:14 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หนูยีจะบอกว่า รวดเร็วจบมากเลยคะ  อ่านมาถึงตอนจบได้แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวว่า จบเลย 5555 จากคุณ : หนูยี - [ 8 ก.พ. 48 09:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ไอเดียวสไตล์หนังฝรั่งเหมือนพวกสปีชี่ย์เลยค่ะ โดยเฉพาะตอนจบ แต่ก็ไปคล้าย ๆ กับเรื่องริง แปลมาจากญี่ปุ่น ตอนเกี่ยวกับยีนส์เหมือนกันค่ะ สรุปคือเราชอบนะเรื่องนี้ สนุกแต่ไม่น่ากลัวดีค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 9 ก.พ. 48 00:23:52 ]

ความคิดเห็นที่ 28 แง้.............. จบงี้ได้ไงอ่ะ ไม่ยอมนะพี่ปิวปิ๊ว แล้วยั่งงี้เราจาหลับตาลงได้ไง ฮือ ฮือ ฮือ จาเขียนภาคสองเมื่อใด เจอกันแน่ เรื่องนี้ จากคุณ : ฟ้าเคียงดาว - [ 12 ก.พ. 48 15:38:38 A:203.151.122.253 X: ]