หลายชั่วโมงต่อมา แซมก็รู้สึกตัว

"ฟื้นแล้วหรือแซม…" คุณลดานั่นเอง เธอนั่งกุมมือของแซมไว้แน่น

"แซม…เป็นยังไงบ้าง?" เคนเดินเข้ามายืนชิดกับเตียงที่แซมนอนอยู่

"หมอบอกว่าเธอพักผ่อนน้อยเกินไป…คงเป็นเพราะฝันร้ายเมื่อคืนสินะ" คุณลดาเอามือลูบหัวของแซมด้วยความรักใคร่ แล้วหันไปพูดกับเคน

"เธอออกไปก่อนเถอะนะ…ให้แซมพักผ่อนให้เต็มที่…ไว้ตอนเย็นเธอค่อยมาหาก็ได้จ้ะ" เคนพยักหน้าพร้อมทั้งเดินออกจากห้องไป คุณลดารอจนเคนปิดประตูห้องพยาบาลแล้วจึงหันมาพูดกับแซม

"ตอนที่เธอเดินออกมาจากห้องของฉัน เธอคงจะเจอกับคนที่มาหาฉันแล้วสินะ…" แซมพยักหน้า "พวกเขาอยากจะมารับเธอเป็นลูกบุญธรรมจ้ะ"

"คนไหนคะ?" แซมพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา

"ทั้งสองครอบครัวเลยจ้ะ…ทั้งที่เป็นคนต่างชาติและอีกคนที่มาคนเดียวน่ะจ้ะ…เธอลองคิดดูนะจ๊ะ ว่าอยากจะไปอยู่กับครอบครัวไหน…เอาล่ะพักผ่อนเถอะจ้ะ"

         พอคุณลดาพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูอย่างเงียบกริบ และเมื่อคุณลดาออกจากห้องไปแล้ว แซมก็หวนมาคิดถึงคนทั้งสี่คนที่เธอพึ่งเจอมา ครอบครัวแรกเป็นชาวต่างชาติ ท่าทางเป็นมิตร กับอีกคนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคน หน้าตาดุดัน ไม่เป็นมิตร และเวลาที่เขาจ้องเธอ มันก็เหมือนกับว่าพลังในร่างกายทั้งหมดของเธอละลายหายไปพร้อมกับสายลมที่พัดผ่านมา

        ในขณะที่แซมกำลังจมปลักอยู่กับความคิดอันสับสนอยู่นั้นก็มีใครคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา แซมจึงรีบหลับตาแล้วทำเป็นว่ากำลังหลับอยู่ และคนๆนั้นก็เดินมาหยุดอยู่ที่ปลายเตียงของเธอ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นแซมจึงหรี่ตาขึ้นมามองบุคคลที่ยืนอยู่ที่ปลายเตียง

         แต่พอเธอเห็นบุคคลที่ยืนอยู่ปลายเตียงเท่านั้น ความเย็นยะเยือกก็แผ่ซ่านเข้ามาในตัวของเธอ ที่ขาและมือของเธอเย็น หัวใจของเธอเต้นแรงและเร็วขึ้นจนเหมือนกับว่ามันจะทะลุออกมาจากอก แซมเริ่มที่จะแน่นหน้าอก ลมหายใจติดขัด หัวสมองว่างเปล่า แขนและขาขยับไม่ได้ราวกับมันถูกตรึงไว้ให้อยู่กับที่ เธอพยายามที่จะกรีดร้องออกมาด้วยความทรมาน แต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเลย

"คุณอนุชิตคะ…เชิญไปที่ห้องรับแขกค่ะ" คุณลดาเดินเข้ามาเรียกชายผู้นั้นและทั้งสองก็เดินออกไปด้วยกัน ทันทีที่ชายคนนั้นละสายตาออกจากแซม ความทุกข์ทรมานต่างๆที่เกิดขึ้นกับเธอก่อนหน้านี้ก็หายวับไป

         ในตอนบ่ายเคนได้เข้ามาเยี่ยมแซมที่ห้องพยาบาล เขาเดินถือถาดอาหารมาให้แซมกิน

"เป็นยังไงบ้าง?" เคนพูดพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียง

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย" แซมหันมายิ้มให้เขา

"มาเถอะ กินข้าวนะ…ฉันจะป้อนให้" เคนหยิบชามโจ๊กขึ้นมาเตรียมที่จะป้อนแซม แต่เธอกลับเบี่ยงหน้าหนี

"อ้าว! เป็นอะไรไป ถ้าไม่กินแล้วจะหายได้ยังไงล่ะ"

"เธอยังจำที่ฉันพูดกับเธอเมื่อเช้านี้ได้ไหม เรื่อง…"

"เรื่องที่ครอบครัวชาวต่างชาติจะมารับอุปถัมภ์เธอล่ะสิ…ฉันรู้แล้ว…คุณลดาเพิ่งจะมาบอกฉันเมื่อครู่นี้เอง"

"เธอจะให้ฉันไปไหม?" อยู่ๆแซมก็โพล่งถามเคนขึ้นมา

"..ทำไมเธอถึงถามแบบนี้ล่ะ…" เขาวางชามโจ๊กลงบนถาดตามเดิม

"ถ้าฉันจะต้องไปจริงๆ เธอจะให้ฉันไปไหม?" แซมถามต่อโดยที่สายตายังคงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เคนนิ่งเงียบไปซักพักก่อนที่จะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"ถ้าเธอไปอยู่กับพวกนั้นแล้ว มันดีต่อเธอ…เธอก็สมควรที่จะไป" พอเคนพูดจบเขาก็เงียบไปอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งแซมก็กำผ้าห่มเอาไว้แน่น

"จริงหรอ?" เธอพยายามที่จะสะกดเสียงเอาไว้ให้เป็นปกติ

"ใช่…นั่นคือสิ่งที่ฉันควรจะพูด" เคนพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นในขณะที่แซมพยายามเบี่ยงหน้าไปให้พ้นจากสายตาของเคนเพื่อหลบซ่อนหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาด้วยความผิดหวัง

"การที่ฉันจะรั้งเธอเอาไว้ให้ปิดหูปิดตาอยู่ที่นี่ มันเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัวมาก แต่..…ฉันก็เป็นคนที่เห็นแก่ตัวเกินกว่าที่จะปล่อยให้เธอไปได้ เพราะว่าที่นี่คือบ้านของเธอ ทุกคนในนี้ก็คือครอบครัวของเธอ และคุณลดาก็เปรียบเสมือนแม่คนที่สองของเธอ…" เคนพูดพร้อมกับกุมมือของแซมเอาไว้แน่น ในตอนนี้น้ำตาของแซมก็พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย

"เอาล่ะ…ทานข้าวก่อนเถอะ เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ"

"เคน!" แซมหันมากอดเคนเอาไว้แน่นพร้อมกับสะอื้นออกมา ซึ่งเคนก็เอามือลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน แต่ทั้งสองก็หารู้ไม่ว่าการกระทำของพวกเขาได้อยู่ภายใต้สายตาของชายวัยกลางคน หน้าตาดุดันที่แอบมองอยู่ที่หลังประตูของห้องพยาบาล

         ในเย็นวันนั้นเองแซมก็ออกมาจากห้องพยาบาลได้ พอเธอก้าวออกจากห้องพยาบาลเธอก็รีบตรงดิ่งไปที่โรงอาหารเพื่อที่จะไปพบเคนทันที…

         10 นาทีต่อมา แซมก็ได้เดินมาถึงที่โรงอาหารและเจอเคนกำลังนั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ในขณะที่เคนกำลังทานอาหารอยู่นั้นแซมก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเคนน่ะถือว่าเป็นคนที่หน้าตาดีคนหนึ่งเลยล่ะและเขาก็เป็นลูกครึ่งเหมือนๆกับเธอ ผมสีน้ำตาลเข้มของเขาเข้าคู่ได้ดีกับตาสีน้ำตาลสดใสที่เป็นประกายอยู่ตลอดเวลา จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้าและริมฝีปากที่บางได้รูป ถ้าจะบอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีที่สุดในสถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้เห็นจะไม่ผิด อีกทั้งนิสัยของเขายังเป็นสุภาพบุรุษ เป็นชายหนุ่มที่สุดแสนจะดี คงจะเป็นเรื่องที่แปลกมากถ้าเขาไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงคนอื่นๆ แล้วถ้าเธอจะต้องไปอยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์จริงๆล่ะ เคนจะไปคบกับผู้หญิงคนอื่นไหม

"มีอะไรหรอ…เห็นนั่งมองหน้าฉันมาตั้งนานแล้วนะ" เคนเงยหน้าขึ้นมามองแซม

"เอ้อ! เปล่าหรอก…" แซมยิ้มให้พร้อมกับก้มลงกินข้าวต่อ

"แซม! หายแล้วหรอ" อุ้ยเดินมานั่งข้างๆแซม

"ก็ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยนี่" แซมหันมาพูดกับอุ้ย

"เออ นี่! กินข้าวเสร็จหรือยัง…เสร็จแล้วใช้ไหม มาด้วยกันแป๊บนึงสิ…เคนแป๊บนึงนะ" อุ้ยลากแซมออกมาข้างนอกโรงอาหาร

"โอ๊ย! มีอะไรอุ้ย ถึงได้ลากฉันมานี่น่ะ"

"แซม…เมื่อตอนบ่ายน่ะฉันไปเดินเล่นแถวๆสวนหย่อมมา ทายซิว่าฉันเจอใคร?" อุ้ยพูดด้วยท่าทีที่ทะเล้น

"แล้วฉันจะไปรู้ไหมล่ะ"

"เจอเคนไง…เจอเขากับผู้หญิงอีกคนนึง" แซมรู้สึกใจหายวาบ กับผู้หญิงอีกคนนึงหรอ

"แล้ว…แล้วไง"

"ก็ผู้หญิงคนนั้นน่ะมาสารภาพรักกับเคนน่ะสิ"

"แล้วเคนตอบว่ายังไงล่ะ…" แซมพยายามกลั้นใจถามต่อ

"โอ้โห !นี่เธอน่าจะได้ไปฟังเองนะ ยัยผู้หญิงคนนั้นน่ะพูดซะหวานเจี๊ยบเลย ฉันเองยังรู้สึกเลี่ยนเลย แล้วรู้ไหมว่าเคนตอบไปว่าอะไร"

"อะไรล่ะ"
อุ้ยกระแอมออกมาแล้วทำดัดเสียงให้ใหญ่ขึ้น

"อะแฮ่ม! ผมขอโทษนะ คุณก็รู้ว่าผมมีแฟนแล้ว…
ฉันรู้ แต่คุณจะเปลี่ยนใจมาชอบฉันบ้างได้ไหม" อุ้ยกดเสียงให้เล็กลงในประโยคสุดท้าย
"คุณก็น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วนี่…
ผู้หญิงคนนั้นมีดีตรงไหน!…
แซมไม่ได้มีอะไรที่พิเศษหรือว่าแตกต่างไปจากคุณหรือผู้หญิงคนอื่นๆเลย แต่มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ทำให้ผมไม่ได้ชอบคุณ…นั่นเป็นเพราะว่าคุณไม่ใช่แซม" อุ้ยพูดด้วยเสียงที่ใหญ่กับเล็กสลับกัน ในตอนนี้แซมรู้สึกผิดที่เธอไม่มั่นใจในตัวของเคน

"เป็นไง…ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงๆเลยนะ ที่มีแฟนได้เพอร์เฟคอย่างนี้น่ะ เอาล่ะ เรื่องที่ฉันจะบอกก็มีแค่นี้แหละ เธอรีบไปหาเคนเถอะ เดี๋ยวเขาจะรอนาน" อุ้ยพูดพลางดันตัวของแซมให้เดินเข้าไปในโรงอาหาร

“อ้าว…แล้วไม่ไปนั่งด้วยกันหรอ” แซมหันมาหาอุ้ย

“ไม่หรอกย่ะ ไม่อยากจะไปเป็นกว้างขวางคอ” อุ้ยยิ้มให้แซมก่อนที่จะเดินไปที่อื่น

"มีอะไรกันหรอ?" เคนพูดถามขึ้นหลังจากที่แซมเดินมาถึงที่โต๊ะอาหารแล้ว

"เปล่า…ไม่มีอะไรหรอก" แซมพูดอย่างยิ้มๆแล้วก็นั่งลงตรงกันข้ามกับเคน

"แซม!" เสียงของคุณลดาดังขึ้นที่ด้านหลังของแซม

"อ้าว! คุณลดา…ทานข้าวด้วยกันไหมคะ" แซมพูดพลางขยับที่นั่งให้

"ไม่หรอกจ้ะ ตามฉันไปที่ห้องหน่อยสิจ๊ะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย" แซมพยักหน้าพร้อมทั้งลุกขึ้นเดินตามคุณลดาไป

----------------------------------------------------------
อารมณ์ว่างจัดเลยเอาเรื่องมาลงต่อ

แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 48 23:01:16