ความคิดเห็นที่ 1 วิชเดินทางมาถึงตำบลนี้ช่วงเข้าหน้าร้อนพอดี หัวเมืองชายทะเลอากาศชื้นอบอ้าว โดยเฉพาะในเขตตัวเมืองอันพลุกพล่าน ป้ายเล็กๆ บนเสาไฟฟ้าข้างถนนบอกให้เช่าบ้านในราคาถูก สะดุดตาเขาหลังจากเดินเวียนหาอยู่นาน พันห้าร้อยบาทต่อเดือน.. ไม่เลวเลย วิชกระหยิ่มในใจ โบกมือเรียกสามล้อถีบคันหนึ่ง มุ่งหน้าไปยังสถานที่ตามป้ายทันที เขาคิดว่าควรไปดูบ้านเสียก่อน หากถูกใจก็ค่อยโทรนัดหมายเจ้าของมาคุยกันเรื่องค่าใช้จ่ายต่อไป เมื่อภาพบ้านเช่าปรากฏขึ้นในสายตา วิชบอกกับตัวเองว่า นี่แหละ.. สถานที่อันรโหฐาน เหมาะกับจิตรกรอย่างเรา บ้านไม้หลังเล็กชั้นเดียว เก่าโกโรโกโส ในเนื้อที่ประมาณสามสิบตารางวา หญ้ารกท่วมหัว ต้นมะขามเทศสูงบ้างเตี้ยบ้าง เกลื่อนไปทั่ว ตัวบ้านอยู่ใต้ร่มก้ามปูสูงตระหง่าน แผ่กิ่งก้านบดบังแสงแดดให้บ้านน้อยได้เป็นอย่างดี วิชรู้ว่าก้ามปูเป็นไม้เปราะ กิ่งขนาดใหญ่ด้านบนอาจหักร่วงหล่นลงมาทับหลังคาพังเมื่อไรก็ได้ แล้วนี่ก็คงเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้บ้านหลังนี้ไม่มีคนกล้ามาอยู่นั่นเอง ภายในไม่กี่ชั่วโมง เขาก็ตกลงเรื่องค่าเช่ากับเจ้าของบ้านเรียบร้อย วิชมีเงินสดติดตัวไม่มาก แต่ก็มีบัตรเอทีเอ็มสามารถกดใช้ได้ตลอดเวลา นายหน้าของเขาโอนเงินเข้าเมื่อขายภาพได้โดยไม่ต้องบอก จนตัววิชเองก็ยังไม่รู้เลยว่ามีเงินในบัญชีมากน้อยเพียงใด หลังจัดการธุระเรื่องสัญญาเสร็จ วิชก็เช่ารถจักรยานต่อจากเจ้าของบ้านมาคันหนึ่งในราคาเดือนละสามร้อยบาท เขาใช้มันเดินทางเข้าเมืองเพื่อซื้อหาสิ่งของจำเป็น คืนนั้น เขาวุ่นกับการทำความสะอาดบ้านจนหลับไปด้วยความอ่อนเพลียเมื่อฟ้าเริ่มสาง ออกจะผิดหวังอยู่เมื่อรู้ว่าชายทะเลของแถบนี้ไม่มีหาด เขาไม่ต้องการภาพหาดทรายกับน้ำใสๆ ภาพแบบนี้หาไม่ยากตามแกลเลอรี่งานศิลป์ แต่อย่างน้อยมีหาดเงียบๆ ไว้สักนิดก็ไม่เลว บางเวลาเขาก็อยากทอดอารมณ์กับดวงอาทิตย์ลับฟ้า ท่ามกลางเสียงคลื่นพรมจูบซบทราย ไม่ใช่สาดกระแทกใส่โขดหินกับเขื่อนกั้นน้ำแรงจนฟุ้งเป็นฝอยละอองอย่างที่เห็น ตระเวนชมตัวเมือง ปั่นจักรยานเข้าทุกตรอกทุกซอย เมืองเจริญแล้ว มีคนหนาตา มีรถราวุ่นวาย ร้านสะดวกซื้อแบบทันสมัยก็เริ่มมี แม้จะยังน้อย แต่ก็เรียกได้ว่าถูกวัฒนธรรมทุนนิยมกลืนกินไปแล้ว หมู่บ้านชาวประมงอยู่ติดท่าเรือ กลิ่นคาวปลาคละคลุ้ง ผสมปนเปกับกลิ่นสัตว์ทะเลตากแห้ง เปลือกหอยที่ถูกแคะเนื้อออกกองเป็นภูเขาสีขาวโพลนสูงท่วมหัว เรือประมงลำเล็กจอดเทียบท่า โยกลำขึ้นลงตามแรงคลื่นดูแล้วน่าเวียนหัว ศาลากลางจังหวัดอยู่เข้ามาในตัวเมือง ด้านหน้าติดถนนใหญ่มีซุ้มประจำจังหวัดประดับประดาเสียสวย ด้านหลังติดปากแม่น้ำก่อนออกสู่ทะเล ช่วงบ่ายๆ เย็นๆ มีคนเข้ามาเล่นกีฬาหรือเดินเล่นพักผ่อนหย่อนใจ อากาศดี ลมแม่น้ำโชยสดชื่น ไม่เหนียวเหนอะตัวเหมือนริมฝั่งทะเล ร้านค้ารถเข็นกางร่มสีต่างๆ ขายสินค้าสารพัด พอตกค่ำหน่อยก็ติดไฟสว่างวับแวมดูอบอุ่น แสงไฟจับใบหน้าและผิวกายของพ่อค้าแม่ค้าดูเหลืองอร่ามราวรูปหล่อสัมฤทธิ์อันศักดิ์สิทธิ์ นายหน้ามารับภาพของวิชตามนัด ภานุเรียนร่วมชั้นเดียวกันกับวิชมาตั้งแต่เด็ก ทั้งสองสนิทสนมกันราวกับพี่น้อง “มาอยู่ตั้งหลายเดือน เขียนได้แค่นี้เองเหรอวะ” ภานุตัวใหญ่ เกือบเรียกได้ว่าอ้วน ชอบควงกุญแจรถด้วยนิ้วชี้จนติดเป็นนิสัย ซึ่งวิชเห็นว่าน่ารำคาญมาก “ขายให้หมดก่อนเหอะน่า อย่าเพิ่งบ่น” เขาตอบสีหน้าเรียบๆ วิชไม่เรื่องมาก ไม่เคยถามว่าภาพของเขาขายได้ราคาเท่าไหร่ หรือภานุหักค่าใช้จ่ายไปกี่เปอร์เซ็นต์ เขาปล่อยเรื่องธุรกิจให้เพื่อนดูแลด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจเสมอมา ภานุมีใบหน้ากลม ตาใสแบบพ่อค้าที่คล่องแคล่วขายเก่ง ทว่าจริงๆ แล้วนิสัยซื่อ รักเพื่อน เขาบอกกับตัวเองว่า การโกง ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตดีขึ้น โดยเฉพาะโกงเพื่อนผู้วางใจในตัวเขาอย่างวิชคนนี้ .... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 6 ก.พ. 48 23:29:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พี่ๆ เขียนรูปอะไรอยู่คะ” เสียงใสๆ ดังอยู่ข้างหู เขาสะดุ้งเล็กน้อยแล้วพบว่ามีหญิงสาวหน้าตาดียืนเยื้องไปทางด้านหลัง เจ้าหล่อนเฝ้าดูการทำงานของจิตรกรมาพักหนึ่งแล้ว สีเปรอะๆ บนผืนผ้าใบดูออกว่าเป็นรูปรถเข็นขายของ มีหญิงสาวที่ยังเป็นเพียงภาพร่าง ไม่ชัดเจน สองคนยืนเคียงข้างช่วยกันขายขนมให้ลูกค้าซึ่งเป็นเด็กตัวเล็กๆ สามสี่คน วิชนั่งบนขอบคันเขื่อนที่สร้างจากหินผสมปูน ด้านหลังของเขาคือปากแม่น้ำกว้างลิบตา มีหินก้อนใหญ่ๆ ปริมาณมหาศาลถมอัดแน่นจากสันเขื่อนเฉียงลาดลงสู่ชายน้ำ ข้างหน้าของเขาเป็นถนนคอนกรีตเล็กๆ ฝั่งตรงข้ามถนนคือที่ตั้งของร้านที่เขาใช้เป็นแบบ ห้าโมงเย็น ฟ้าโปร่ง แดดกำลังสวยทีเดียว “เขียนภาพรถแม่ค้าขนมโตเกียวคันนั้น” เขาพยักเพยิดคางแทนการชี้ ไม่เสียเวลาพักมือสักนิด “ไหนคะ” หญิงสาวอ่อนวัยทำเป็นชะโงกตัวดู “ในรูปมีแม่ค้าสองคน แต่ร้านนั้นมีแค่คนเดียวเอง” วิชวางแปรงบนถาดสี รู้สึกขัดใจนิดๆ แต่พยายามไม่แสดงออกมากนัก “ก็นั่นแหละ แต่เมื่อกี้มีสองคน” หญิงสาวอมยิ้ม รู้สึกขำท่าทางซื่อๆ ของจิตรกร “อ้าว แล้วอีกคนล่ะคะ” “นั่นสิ คงไปห้องน้ำมั้ง ยืนนานๆ คงปวดฉี่” วิชถือโอกาสพักด้วยการสูบบุหรี่ เขาไม่กล้าหันมองคู่สนทนาตรงๆ รู้สึกแปลกที่ได้กลิ่นโคโลญจน์จางๆ “คงไม่หรอกค่ะ แม่ค้าคนนั้นเขาไม่กล้าเข้าห้องน้ำศาลากลางหรอก สกปรกจะตาย” เสียงของเธอกลั้วหัวเราะ ฟังเพราะดี “คุณรู้ได้ยังไง” เขาหันมา แล้วรู้สึกตกใจ เธอคือแม่ค้าคนนั้นนั่นเอง “แม่ค้าคงอยากรู้ว่าพี่วาดภาพเธอสวยหรือเปล่าต่างหากล่ะคะ” วิชพูดไม่ออก เขินจนหน้าแดง รีบลุกยืนแล้วขอโทษหญิงสาวผู้ดูอายุน้อยกว่าเขาสี่ห้าปีเห็นจะได้ “แหม ไม่เห็นต้องขอโทษเลย พี่วาดสวยดีนะคะ” เธอเขยิบเข้ามาดูใกล้ๆ ไหล่ข้างหนึ่งสัมผัสกับต้นแขนวิช เขารู้สึกเหมือนไฟช็อตจนตัวชา “ขายแพงหรือเปล่า” เธอหันมา ตากลมๆ มีประกายขี้เล่น วิชยกมือเกาศีรษะ “ไม่ทราบเหมือนกันครับ แล้วแต่คนจะให้ราคา” เขาตอบอย่างนั้นเพราะไม่รู้จริงๆ หญิงสาวหัวเราะเอิ๊ก “ตลกจัง ถ้างั้นขอฟรีได้เปล่าเอ่ย” เขานิ่งคิดครู่หนึ่ง “ได้ แต่ขอเขียนให้เสร็จก่อน” แล้วเขาก็นึกถึงหน้าภานุ อ้ายโง่.. ภาพนี้อย่างต่ำต้องหมื่นห้า ให้ฟรีๆ ได้ยังไงวะ มันต้องพูดอย่างนี้แน่ แล้วเขาก็ยกมือปัดใบหน้าของเพื่อนบนหัวเหมือนไล่ยุง “ทำอะไรน่ะ” “เปล่า แมลงหวี่มันเยอะครับ” วิชยิ้มแห้งๆ ทำท่าขอตัวทำงานต่อ หญิงสาวเอ่ยปากขอโทษแล้วรีบถอยห่างให้เขาเข้ามานั่งเขียน เธอบอกว่าจะรีบวิ่งกลับไปเป็นแบบให้เหมือนเดิม “อย่าลืมนะ พูดอะไรไว้” เธอหันมาเตือนเผื่อเขาขี้โกง ชายหนุ่มยกนิ้วสามนิ้วขึ้นมาแบบลูกเสือ แล้วพยายามทำงานให้เร็วที่สุดก่อนตะวันจะลับขอบฟ้า วิชเขียนภาพเร็วมาก คนเข้ามาดูต่างพากันทึ่ง เขาใช้แปรงป้ายสีเหมือนเครื่องจักรกล ราวกับหัวสมองวางแผนไว้เป็นอย่างดีว่าตรงไหนควรใช้สีอะไรและควรจะผสมสีอะไรเข้ากับอะไรเพื่อให้ได้ตามต้องการ เขาไม่ใส่รายละเอียดมากนัก หากมองใกล้ๆ อาจดูไม่รู้เรื่อง แต่หากถอยออกมาสักสามก้าว ทีแปรงหยาบๆ กับสีเลอะๆ ก็จะรวมตัวเข้าหากันจนเกิดเป็นภาพวิจิตรได้อย่างน่าอัศจรรย์ เขาเหลือเก็บบางจุดของภาพอีกนิดหน่อยก็จะเสร็จ หญิงสาวคนเมื่อกี้เดินข้ามถนนมาพร้อมกับถุงใส่ขนมในมือ “พี่ฝนไม่ให้รับของใครเปล่าๆ อ้ะ ขนมโตเกียว อร่อยน้า” เขากล่าวคำขอบคุณ ลุกขึ้นยืน เปิดโอกาสให้หญิงสาวดูผลงาน “โอ้โห! สวยจังเลย ไหนฟ้าคะ” “หือม์? ไม่มีท้องฟ้านี่” เขาทำหน้าแปลกใจ ในภาพเห็นแต่ตึกที่ว่าการกับสวนหย่อมมีหญ้าขึ้นด่างๆ เป็นฉากหลัง หญิงสาวยกมือปิดปากหัวเราะคิก “ฟ้าน่ะชื่อหนูค่ะ” “อ้อ” เขาพยักหน้า “แล้วอีกคนล่ะ” “ชื่อพี่ฝน” “เป็นพี่น้องกัน?” “ค่ะ” “ขยันนะ ช่วยกันทำงานด้วย” วิชชมจากใจจริง อายุขนาดฟ้าคงยังเรียนไม่จบปริญญาตรี ฟ้ายิ้มอายๆ “ฟ้าน่ะ ขี้เกียจจะตาย ส่วนคนขยันคือพี่ฝน ไม่เคยหยุดเลยซักวัน” เขาขยับจะถามต่อ แต่ก็ยั้งปากไว้เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากฝั่งตรงข้าม “อุ้ย เจ๊เรียกแล้ว เอาภาพมา อย่าเบี้ยวนะ” วิชยกมือเหมือนจะบอกว่าให้รอ เขาใช้เวลาอีกสองสามนาทีในการตกแต่งภาพ จากนั้นก็ถอยออกมาดู เข้าไปแต้มสีอีกหน่อย เป็นอันเสร็จ ชายหนุ่มให้ฟ้าเดินไปรอที่ร้านก่อน ส่วนเขาจะยกไปส่งให้เอง ฝนทำหน้าเข้มงวดเมื่อน้องสาววิ่งกลับมาถึง “คนแปลกหน้าอย่างนั้น ไปตีสนิทด้วยทำไม ท่าทางออกจะพิกล” ฟ้ายิ้มหวาน บีบนวดไหล่พี่สาวเป็นการประจบ ฝนตัวเล็กกว่าน้อง ทั้งที่อายุมากกว่าสามปี แม้อยู่ในวัยสาวซึ่งควรสดใส แต่เธอกลับมีลักษณะเคร่งขรึมจริงจัง ทำงานไม่หยุดมือ ไม่เคยพูดเล่นเลย วันไหนขายไม่ดี ฝนจะเครียดมาก แต่ถึงวันไหนขายได้คล่องหมดเร็ว เธอก็เครียดอยู่ดีเพราะเกรงวันต่อไปจะไม่ได้อย่างนี้อีก ส่วนฟ้านั้นตรงกันข้ามกับพี่สาว ขี้เล่น อารมณ์ดี ปล่อยวางเรื่องเครียดๆ ได้เก่ง จนดูเหมือนกับไม่มีความรับผิดชอบเอาเสียเลย “เขาวาดสวยดีนะ นิสัยก็ซื่อๆ บ๊องๆ” “หน้าซื่อใจคดล่ะสิไม่ว่า แล้วเอาขนมให้เขาหรือยัง” พี่สาวทำหน้าดุ แต่ฟ้ากลับไม่เคยกลัว แถมยังรักมากๆ อีกด้วยซ้ำ “ให้แล้ว เคี้ยวตุ้ยๆ เลย สงสัยจะหิว” ฟ้าแอบเห็นพี่สาวอมยิ้ม แต่แล้วก็รีบปั้นหน้าขรึมต่อ เหมือนซูสีไทเฮา.. ฟ้าชอบล้อฝนอย่างนี้เสมอมาตั้งแต่เด็ก “ดีแล้ว อย่าเอาของใครเปล่าๆ ถึงแม้จะเป็นของไม่มีประโยชน์ ภาพเขียนน่ะ กินก็ไม่ได้ แต่ขนมเราสิทั้งอร่อยทั้งอิ่ม คุ้มกว่ากันตั้งเยอะ” ฝนพูด สองมือง่วนละเลงแป้งบนกระทะร้อนๆ ผิวขาวแบบลูกจีนกับเสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน ทำให้ขนมของเธอน่ากินกว่าเจ้าอื่นๆ ตั้งหลายเท่า เด็กหัวเกรียนๆ ตากลมแป๋วยืนรอน้ำลายไหลกำสตางค์แน่น วิชข้ามถนนมาพร้อมภาพที่ยังขึงบนกรอบไม้ฉำฉา ฟ้าเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากเป็นสัญญาณให้เงียบ ชายหนุ่มทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่ว่าอะไร ฟ้าปล่อยให้พี่สาวพูดต่อโดยที่ตัวเองปิดปากกลั้นหัวเราะ “พวกศิลปินน่ะ บ้าๆ บอๆ นะฟ้า งานการก็ไม่ทำ เขียนภาพก็ขายไม่ค่อยได้ แถมยังชอบติดยาอีก เนี่ย เมื่อกี้พี่ยังเห็นเขาสูบบุหรี่ด้วย สงสัยข้างในจะเป็นกัญชา.. เอ๊ พี่เอาถุงไปไว้ไหนนะ.. ว้าย!” ฝนหันกลับมาพร้อมกับตกใจ วิชหยิบถุงก๊อบแก๊บสีขาวส่งให้ ยิ้มแหยๆ เหมือนรู้สึกผิด “ผมสูบบุหรี่ธรรมดาครับ แล้วก็ไม่ได้ติดยาด้วย” ฝนหน้าซีดเผือด ทั้งอายทั้งกลัว คว้าถุงจากมือวิชรีบทำเป็นยุ่ง หยิบขนมโตเกียวส่งให้เด็กน้อย ชายหนุ่มเห็นว่าแก้มแดงระเรื่อของหญิงสาวดูน่ารักดี “ฟ้า มาทำแทนหน่อย พี่จะไปห้องน้ำ” เธอสั่งน้องสาวห้วนๆ “ห้องน้ำศาลากลางสกปรกนะ” เขาพูด แต่ฝนทำเหมือนไม่ได้ยิน รีบเช็ดมือแล้วพาตัวเองเดินหนีลับไปกับมุมอาคารสีเทาๆ “เจ๊เขินแล้ว พี่ไม่น่ารีบเดินมาเลย” ฟ้าดุวิชเบาๆ ลืมไปว่าตัวเองนั่นแหละที่ปล่อยให้พี่สาวตัวเองได้อาย “ขอโทษครับ งั้น.. เดี๋ยวผมไปดีกว่า” “ไปไหน?” “กลับบ้าน” “อืมม์ งั้นขอบคุณนะ สำหรับภาพ” “ไม่เป็นไรครับ ยังไงก็ขายไม่ได้อยู่แล้ว” เขาพูด ใบหน้าอ้วนๆ ของภานุลอยมาบ่นกระปอดกระแปดอีกหน แต่วิชไม่สนใจ เดินข้ามถนนกลับไปยังสันเขื่อน เก็บสี พับขาหยั่ง มัดไว้กับท้ายจักรยาน เหมือนนึกอะไรได้ เขาป้องปากตะโกนกลับมา สีหน้าสว่างไสว “นี่! ฝากบอกพี่คุณด้วยนะ ว่าถึงภาพของผมจะกินไม่ได้ แต่ก็เก็บความทรงจำในวันที่ภาพถูกวาดได้ ตลอดชั่วนิจนิรันดร์เลยล่ะ” .... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 6 ก.พ. 48 23:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปรกติวิชเข้านอนไว ในบ้านไม่มีโทรทัศน์ มีเพียงวิทยุเครื่องเล็กๆ ไว้ฟังข่าวกับเพลง แต่คืนนั้น ตีสองกว่าแล้ว เขายังนั่งมองฝ่าความมืดออกไปนอกหน้าต่าง ถนนในซอยเปลี่ยว เงียบสงัด ทว่าชายหนุ่มรู้สึกถึงดนตรีในหัวใจขับบรรเลง เขาใช้ดินสอสองบีร่างภาพใบหน้าหนึ่งลงบนสมุด เป็นใบหน้าของหญิงสาว รวบผมมุ่นมวยหลวมๆ ด้วยกิ๊บปากเป็ดอันเดียว เผยลำคอเรียวกับไหล่บางๆ ดูไม่น่าจะรับกับงานหนักๆ ได้เลย เขาวาดจมูกเล็กๆ กับริมฝีปากได้เกือบเหมือน แต่ดวงตากลับคิดไม่ออกว่าควรเป็นอย่างไร เพ่งมองออกไปในความมืดนอกบ้านราวกับมีเธอคนนั้นอยู่ตรงหน้า ตาสองชั้น เอาจริงเอาจัง ออกจะงกอยู่หน่อยๆ.. วิชถอนหายใจ มีอะไรพิเศษยิ่งกว่านั้น น่าแปลกที่เขาจำหน้าเธอได้ แต่วาดออกมาไม่ถูก โดยเฉพาะดวงตา วางสมุดกับดินสอ เดินออกไปรับลมหน้าเฉลียง พระจันทร์ซ่อนตัวหลังเมฆครึ้ม ร่ำๆ จะเผยแสงนวล แต่จนแล้วจนรอดก็ถูกบดบังเสียทุกทีไป “ซื้อขนมโตเกียวหน่อยครับแม่ค้า” ฝนเงยหน้า ยิ้มของจิตรกรหนุ่มทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วน รีบก้มหลบ ไม่อยากสบตา “เอาเท่าไหร่” มือหยิบกระป๋องอลูมิเนียมบรรจุแป้งผสมนมสดและวานิลามาคนด้วยกระบวยอันเล็กด้ามยาวเสียงดังกุกๆ “ซักห้าสิบอันก็พอ” วิชพูดหน้าตาเฉย “ห้าสิบอัน! กินหรือทิ้ง?” ฝนนึกโมโหจนเผลอสบตาซื่อๆ ของเขาเข้าอย่างจัง “อ่า.. กินสิครับ หิวจะแย่อยู่แล้ว” หญิงสาวไม่พูดอะไรต่อ ทำหน้าเหมือนกับว่าเป็นเรื่องปรกติ เริ่มละเลงแป้งลงบนกระทะแบนร้อนๆ เป็นวงรีเล็กๆ หลายวงเรียงกัน กลิ่นแป้งสุกหอมฟุ้ง ตักไส้ชนิดต่างๆ ทั้งเผือก ครีม และสังขยา วางไว้ตรงกลาง รออีกนิดหน่อยก่อนใช้เกียงอันเล็กแซะแผ่นแป้งนุ่มๆ สีเหลืองอมน้ำตาลสวยม้วนเข้าด้วยกัน บีบตรงปลายทั้งสองข้าง ใส่กล่องๆ ละสิบอัน รวมแล้วห้ากล่อง ใช้เวลาในการทำนานราวสิบห้านาที “ร้อยบาทพอดีค่ะ” ฝนยื่นถุงใบโต คิดในใจว่าไม่สนหรอก จะกินหมดหรือเปล่า ขอให้จ่ายเงินครบก็พอแล้ว วิชส่งธนบัตรสีแดงให้ รับถุงที่มีกล่องสีขาวเรียงเป็นชั้นๆ มาถือ รู้สึกหนักกว่าที่คิด “แล้ว.. น้องอีกคนล่ะ” เธอใช้เกียงกวาดเศษแป้งออกจากกระทะ เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนสีขาวสลับชมพูลายตาราง พยายามไม่สนใจจิตรกร เขาทำหน้าเจื่อน แต่ก็ยังถามซ้ำคำเดิม ฝนตอบเหมือนรำคาญ “ไปเรียน วันนี้วันจันทร์” เขาไม่แปลกใจนักเพราะคิดไว้อยู่แล้ว “แล้วคุณล่ะครับ ไม่ต้องไปเรียนเหรอ” อายุขนาดฝน น่าจะอยู่ราวๆ ปีสุดท้าย แต่ก็ไม่แน่ว่าอาจจะเพิ่งจบ วิชคะเนด้วยสายตา แล้วค่อยรู้ตัวว่าผิดถนัดเมื่อเธอตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ไม่มีโอกาสได้เรียนหรอก แค่ส่งน้องคนเดียวก็แทบจะไม่พอแล้ว” “แย่จังเลย แล้วพ่อแม่ล่ะ” “ตายหมด.. นี่คุณจะถามไปทำไมกันนะ” ฝนทำหน้าเข้มงวดเหมือนพูดกับน้องสาวเมื่อวาน วิชรีบกล่าวคำขอโทษและเสียใจ ทว่า หน้าแบบนี้.. ทำไมช่างสว่างสดใสในใจเขาเหลือเกิน จิตรกรเขียนภาพริมฝั่งแม่น้ำ สันเขื่อนทอดตัวยาว กองหินเบียดกันแน่นยื่นล้ำลงใต้ผิวน้ำสีขุ่น เรือเดินสมุทรสูงเท่าตึกห้าชั้นเคลื่อนไหวเชื่องช้า ตรงไปยังท่าเรือคลองเตยในกรุงเทพฯ เรือโดยสารข้ามฟากจอดเทียบรับคน ตะวันยอแสงสีส้มสวย ลมพัดพลิ้วน้ำระยิบ เขาเก็บบรรยากาศอบอุ่นทั้งหมดไว้บนผืนผ้าใบ แววตามุ่งมั่นเปี่ยมล้นด้วยสมาธิ แม้มีสายตาคู่หนึ่งจากฝั่งถนนตรงกันข้ามจะมองมาอย่างใคร่รู้ แต่เขาก็ไม่ทันได้สังเกตเลย กว่าฟ้าจะกลับมาจากมหาวิทยาลัย เวลาก็ล่วงเข้าทุ่มเศษ วิชวาดภาพเสร็จนานแล้ว และใช้เวลาที่เหลือเฝ้ามองพฤติกรรมของผู้คนทั่วไปตามวิสัยศิลปิน รถเข็นขายขนมโตเกียว คือจุดพักสายตาที่แสนวิเศษ แม่ค้าสองคนต่างช่วยกันทำงานมือเป็นระวิง ฝนทำขนม ฟ้ารับมือกับลูกค้า เขารู้สึกว่าหนุ่มๆ แถวนั้นจะมากเกินไปสักหน่อย บางคนเวียนเข้ามาถึงสามครั้ง แต่ละครั้งซื้อนิดเดียว จนแม่ค้าผู้เป็นพี่สาวแอบทำหน้าไม่พอใจ “พี่ศิลปิน! มากินขนมโตเกียวเร็ว” ฟ้าเห็นเขาจนได้ เธอไม่ลังเลที่จะทักทายด้วยเสียงอันดัง วิชโบกมือตอบแล้วนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แตะโตเกียวห้าสิบชิ้นที่ซื้อเมื่อสามชั่วโมงก่อนเลย จิตรกรหันหลัง เอาตัวบัง รื้อถุงเปิดฝากล่องออกมา ขนมโตเกียวอวบอ้วนนุ่มนวลกลายเป็นม้วนแป้งแฉะๆ เหี่ยวๆ เขาแทบไม่ได้สนใจการเปลี่ยนแปลงของมัน รีบลงมือหยิบขนมเข้าปากเร็วๆ “ไหน วันนี้เขียนได้กี่รูปคะ” ฟ้าข้ามถนนมาพร้อมกับยิ้มเบิกบาน ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง โยนโตเกียวชิ้นสุดท้ายเข้าปาก ท้องแน่นแทบปริ “หูย.. สวยจัง! ขออีกได้หรือเปล่า” หญิงสาวตาโต ภาพนี้สวยถูกใจเธอจริงๆ วิชยังพูดไม่ได้ จึงแสร้งทำเป็นยิ้มแล้วพยักหน้า “เย้ ขอบคุณค่ะ พี่ศิลปินใจดีจัง” ฟ้าย่อเข่ายกมือไหว้เหมือนเด็กรับของจากผู้ใหญ่ แล้วรีบยกภาพที่ยังขึงอยู่กับเฟรมจากขาหยั่งข้ามถนนไป จิตรกรรีบคว้าขวดน้ำมาดื่ม รู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก ดีที่ลมเย็นของแม่น้ำโกรกโชย อากาศสดๆ ไหลเวียนเข้าปอดต่อเนื่อง เขาเริ่มค่อยยังชั่ว จุดบุหรี่สูบ ควันสีขาวบางเบาราวสะท้อนชีวิตศิลปินผู้ทอความฝันบนผืนผ้าใบ ภาพเบื้องหน้ามีชีวิตชีวา แสงไฟเหลืองนวลอบอุ่น ท่ามกลางความมืดสลัวของถนนฝั่งตรงข้าม หญิงสาวในชุดนักศึกษาปล่อยชายเสื้อ พยายามอวดภาพวาดเพิ่งเสร็จหมาดๆ ให้พี่สาวดู ฝนชำเลืองแล้วทำงานต่อ เหมือนไม่สนใจ ฟ้าหน้ามุ่ยร้องเรียกเสียงดัง ทำกิริยาแบบเด็กๆ ฝนหันมาเอ็ด ยกมือขู่ทำท่าตี น้องสาวไม่กลัว กลับเข้าไปตีก้นพี่สาวแล้วรีบกระโดดหนีหัวเราะร่วน เขาได้ยินเสียงฝนร้องอุ๊ย แล้วพยายามไล่จับตัวน้องสาวจอมแก่น ทั้งคู่วิ่งวนไปรอบๆ ร้าน พลางส่งเสียงหัวเราะเบิกบานลืมตัว .... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 6 ก.พ. 48 23:31:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วิชไปเขียนรูปทุกวัน โดยเฉพาะช่วงบ่ายจัดๆ “สวัสดีครับ ฝน” เขาจูงจักรยานคันสูงโย่งเข้ามาทักแม่ค้าขายขนมโตเกียวด้วยสีหน้ากล้าๆ กลัวๆ ฝนไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มมาถึงท่าน้ำก่อนหน้านี้ตั้งชั่วโมงแล้ว แต่เฝ้ามองตัวเธอจากอีกมุมหนึ่งที่ไม่ใช่สันเขื่อนฝั่งตรงข้าม ฝนรับคำทักเพียงรอยยิ้มบางๆ ยิ้มนั้นดูแปลก เหมือนอยู่ระหว่างกลางของความคุ้นเคยกับความเหินห่าง เหมือนไม่สนใจอยากคบค้าสมาคม แต่ก็ไม่ปฏิเสธหากเขาจะสร้างสัมพันธ์ “ฟ้าล่ะ.. ไปเรียน?” เขาไม่รู้ว่าควรเริ่มต้นอย่างไรถึงจะดีกว่านี้ “จ้ะ” ฝนก้มหน้าก้มตาเช็ดทำความสะอาดชั้นกระจกเล็กๆ บนรถเข็น ซึ่งวิชก็เห็นว่ามันสะอาดมากอยู่ก่อนแล้ว “ร้อนจังเลยนะครับ” “จ้ะ” “ผมชื่อวิช เป็นจิตรกร” วิชยืดอกเล็กๆ ภูมิใจกับอาชีพตน “รู้แล้ว..” เสียงเธอเบาและอ่อนหวานกว่าที่คิด แต่ก็ยังหลบตาอยู่ดี “ขายดีไหม วันนี้” “ตอนนี้ยัง แต่เย็นๆ หน่อยลูกค้าถึงจะเยอะ” “เหนื่อยแย่เลยนะครับ” ดวงตาชายหนุ่มอมความสงสารระคนชื่นชม “แค่ส่งให้น้องเรียนจนจบ อีกสองปี ไม่เหนื่อยหรอก” คราวนี้ฝนหยุดทำความสะอาด วางสองมือไว้บนพื้นที่ว่างตรงหน้า กำเบาๆ ราวกับจะสร้างความเข้มแข็งให้กับตัวเอง เธอเริ่มลงมือทำขนม แป้งที่หยอดลงบนกระทะสีดำนั้นน่าดู วิชมองตาม ดูขั้นตอนการทำอย่างเพลิดเพลิน ช่างน่าทึ่ง.. ไม่น่าเชื่อว่าขนมชิ้นเล็กๆ จากเรียวนิ้วมือของแม่ค้าวัยยี่สิบสามปีคนนี้ จะสามารถส่งให้น้องสาวของเธอได้เรียนจนจบระดับปริญญาตรี เธอต้องละเลงแป้งบนกระทะร้อนๆ แบบนี้กี่แสนกี่ล้านอัน เธอต้องยอมเข็นรถหนักๆ คันนี้ทุกวันเป็นเวลากี่ปี แล้วชีวิตของเธอเล่า จะได้พานพบความสำเร็จเหมือนวันที่น้องสาวของเธอรับปริญญาหรือเปล่า “เสร็จแล้ว.. กินนะ ยังร้อนๆ” ฝนส่งกล่องสีขาวบรรจุขนมโตเกียวหอมกรุ่นสิบอันให้จิตรกร วิชทำหน้าเหรอ ไม่กล้ารับ ที่สำคัญ วันนี้เขาไม่มีเงินติดตัวสักบาท ภาพชุดริมทะเลของเขาดองอยู่ในสตูดิโอนานเกือบเดือน แต่ภานุก็รับปากว่าจะโอนเงินล่วงหน้ามาจำนวนหนึ่ง ซึ่งวิชก็ได้แต่รอ “ผม.. เอ่อ..” “ไม่คิดเงินหรอก” ฝนยิ้มนิดๆ ทว่าเพียงแค่นั้นวิชก็รู้สึกหัวใจพองโต เขาประคองขนมกล่องนั้นอย่างทะนุถนอมราวกับข้างในบรรจุแก้วคริสตัลล้ำค่า “ผม ผมจะไปเขียนรูปฝั่งโน้น” จิตรกรอึกอัก ใจหนึ่งอยากอยู่ แต่อีกใจก็อยากทำงาน ชูกล่องสีขาวขึ้นนิดหนึ่ง “ขอบคุณนะ ฝน แต่ว่า.. ผมไม่มีอะไรจะให้คุณเลย” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาเป็นครั้งแรก ทันทีที่สบตากัน เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นของแต่ละฝ่าย ยื่นเข้าไปบีบหัวใจของกันและกันจนแน่น อึดอัด เต้นแรง หายใจแทบไม่ออก.. “ไม่เป็นไร ตั้งใจวาดนะ จะรอดู” .... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 6 ก.พ. 48 23:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อากาศร้อนขึ้นทุกวัน วิชอยู่ในบ้านได้แค่ช่วงเช้า พอสายหน่อยก็จับจักรยาน มัดอุปกรณ์การเขียนรูปไว้ข้างท้าย ปั่นตระเวนไปตามที่ต่างๆ แต่แน่นอนว่าทุกวันในช่วงเย็น เขาต้องไปนั่งวาดรูปแถวท่าน้ำศาลากลาง ใกล้ๆ กับร้านขนมโตเกียวเล็กๆ เจ้าหนึ่งไม่ได้ขาด “เขียนภาพผู้หญิงอีกแล้ว ชอบละสิ” ฟ้าข้ามถนนมาดูผลงานของจิตรกรเช่นเคย “ผู้ชายคนไหนล่ะที่ไม่ชอบผู้หญิง” วิชหัวเราะในลำคอ “ตุ๊ดไง” หญิงสาวหัวเราะร่าเริง ปิดเทอมแล้ว ฟ้าเลยได้มาอยู่ช่วยพี่สาวทุกวัน “ถึงเป็นตุ๊ด แต่ก็ยังรักแม่ ซึ่งก็เป็นผู้หญิงอยู่ดี” เขาตอบอย่างอารมณ์ดี “อืมม์ จริงด้วย.. ว่าแต่ ทำไมไม่วาดผู้หญิงสวยๆ ล่ะคะ นางแบบของพี่แก่ก็แก่ หุ่นก็ไม่เห็นจะดี” คราวนี้จิตรกรหันหน้ามา แววตาของเขาอ่อนโยนเหมือนตากวาง มันทอแสงใสบริสุทธิ์วิบวับจนฝนนึกเอ็นดู “ความงามของชีวิต.. แก่นแท้ของความเป็นคน มันอยู่ลึกลงไปในจิตวิญญาณ เนื้อนอกและผิวหนังเป็นเพียงภาชนะบรรจุ หากภายในไร้แก่นสาร ความสวยภายนอกก็เปล่าประโยชน์” ฟ้าทรุดลงนั่งข้างชายหนุ่ม ใบหน้าล้อเล่นหายไป “อหังการของดอกไม้..” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบา ทว่าจริงจัง “คืออะไร?” หญิงสาวไม่ตอบ แต่กลับท่องเป็นบทกวี “..สตรีมีสองมือ มั่นยึดถือในแก่นสาร เกลียวเอ็นจักเป็นงาน มิใช่ร่านหลงแพรพรรณ สตรีมีสองตีน ไว้ป่ายปีนความใฝ่ฝัน ยืนหยัดอยู่ร่วมกัน มิหมายมั่นกินแรงใคร สตรีมีดวงตา เพื่อเสาะหาชีวิตใหม่ มองโลกอย่างกว้างไกล มิใช่คอยชม้อยชวน สตรีมีดวงใจ เป็นดวงไฟไม่ผันผวน สร้างสมพลังมวล ด้วยเธอล้วนก็คือคน สตรีมีชีวิต ล้างรอยผิดด้วยเหตุผล คุณค่าเสรีชน มิใช่ปรนกามารมณ์ ดอกไม้มีหนามแหลม มิใช่แย้มคอยคนชม บานไว้เพื่อสะสม ความอุดมแห่งผืนดิน!..” จิตรกรถึงกับนิ่งอึ้ง แปรงหลุดจากมือร่วงสู่พื้นคอนกรีตไม่รู้ตัว ปากอ้าค้าง มองร่างงามที่นั่งข้างๆ เหมือนไม่อยากเชื่อหูของตน “เปี่ยมด้วยพลัง.. สวยงาม กร้าวแกร่ง.. พี่ขนลุกไปทั้งตัว ฟ้า.. เธอเก่งจังเลย” หญิงสาวยกมือปิดปากหัวเราะคิก “บ้าแล้ว พี่วิช.. ฟ้าไม่มีปัญญาหรอกค่ะ นี่กลอนของจิระนันท์ พิตรปรีชา ต่างหาก” “อ้าวเหรอ” ชายหนุ่มค่อยรู้สึกกลับเป็นเหมือนเดิม แต่ก็ยังทึ่งอยู่ดี “สมเป็นปัญญาชน อ่านงานของกวีซีไรท์เสียด้วย” ฟ้าหน้าแดง รู้สึกละอาย “แม่ฟ้าสะสมบทกวีของจิระนันท์ แม่ท่องได้ทุกบท ประทับใจทุกตัวอักษร แม่บอกว่า ถึงลูกของแม่ทั้งสองจะเป็นหญิง ก็จงเป็นหญิงที่มีอหังการ เป็นดอกไม้มีหนาม เป็นผู้ให้กำเนิดชีวิตอันบริสุทธิ์ และมอบสติปัญญาแก่ทารกน้อยให้เบิกบาน.. เติบโตขึ้นเป็นดอกไม้แห่งมวลชน..” เสียงของเธอนุ่มนวลเมื่อพูดถึงแม่ วิชรู้สึกคอแห้ง ตื้นตัน “แม่ของฟ้าต้องเป็นผู้หญิงที่เก่งมากแน่ๆ” เธอจ้องไปยังปลายฟ้า ดวงตะวันระเรื่อขอบแผ่นดิน เลยออกไปคือท้องทะเลอันกว้างใหญ่สุดสายตา “ถ้าพี่วิชอยากรู้ว่าแม่เป็นคนยังไง พี่ก็ดูพี่ฝนสิคะ” .... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 6 ก.พ. 48 23:33:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผลการเลือกตั้งอันไม่ชอบมาพากล เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ไปทั่ว พรรคสามัคคีธรรม มีผู้แทนถึง 79 คน และนายณรงค์ วงศ์วรรณ หัวหน้าพรรค กำลังจะได้รับการเสนอชื่อเพื่อดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี คนที่ 19 ของประเทศไทย ทว่ามีเสียงคัดค้านมาจากกระทรวงต่างประเทศของสหรัฐอเมริกา เกี่ยวกับกรณีการพัวพันคดียาเสพติดของนายณรงค์ จนกลายเป็นบุคคลต้องห้ามไม่มีสิทธิเข้าประเทศ พลเอก สุนทร คงสมพงษ์ ประธาน รสช. จึงได้ทูลเกล้าฯ เสนอชื่อ พลเอก สุจินดา คราประยูร ขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรี แทนที่นายณรงค์ วงศ์วรรณ ทันที “คราวนี้ยิ่งซวยหนักใหญ่” ภานุออกความเห็นเสียงเครียด วิชมองหน้าแล้วได้แต่ยิ้ม เขาไม่ค่อยเข้าใจสภาวการณ์บ้านเมืองเท่าไหร่ เอาแต่ทุ่มเทหมดใจให้แก่งานศิลปะเพียงอย่างเดียว “ทำไมล่ะ” จิตรกรถามไปอย่างนั้นเอง แต่ภานุกลับมีทีท่าจริงจังมากยิ่งขึ้น “อ้าว คราวนี้ รสช. ก็เบ่งบานอำนาจออกมาเต็มรูปแบบเลยน่ะซี ไอ้ที่ว่าปฏิเสธไม่เล่นการเมืองน่ะ กลืนน้ำลายตัวเองเข้าไปอึกใหญ่ บิ๊กจ๊อดเสียบสุจินดาแทนที่ณรงค์แทบเรียกได้ว่าไม่ต้องคิด เพราะคิดไว้นานแล้ว” “ก็ดีแล้วนี่ ประเทศไม่ควรว่างเว้นผู้นำ” “เออ นายนี่มันซื่อหรือโง่กันวะเนี่ย รู้ไหม ถ้าสุจินดาขึ้นมาเป็นนายกฯ การเมืองไทยก็จะไม่ต่างอะไรกับยุคจอมพลถนอม เผด็จการขึ้นครองแผ่นดิน แล้วมันจะออกลูกออกหลานสร้างทายาทยาวนานไม่สิ้นสุด ประชาธิปไตยก็จะมีค่าเท่ากับเศษธุลีดิน” นายหน้าค้างานศิลป์กำหมัดทุบโต๊ะ จานข้าวสะเทือนดังลั่นร้าน “แล้วถ้าเกิดเขาบริหารบ้านเมืองดีล่ะ บางทีเราอาจมองคนในแง่ร้ายเกินไปก็ได้นะ” วิชเลื่อนจานกับแกล้มไปข้างหน้าเพื่อนคล้ายเอาใจ ภานุยกแก้วเหล้าซดดุเดือด ตักลาบหมูใส่ปากเคี้ยวกร้วมๆ “ดูที่เจตนาก็รู้แล้ว ถ้า รสช. บริสุทธิ์ใจจริง ก็ไม่ควรเข้ามาก้าวก่ายการเมือง ทั้งที่ตัวเองออกปากไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะไม่ยุ่ง ท่ามันจะลงเอยไม่ค่อยสวย.. เออ แล้วงานน่ะ มีส่งให้บ้างซีเว้ย” จิตรกรยิ้มแหย รับปากว่าจะเขียนภาพใหญ่ให้เสร็จสักภาพก่อนถึงสงกรานต์ .... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 6 ก.พ. 48 23:34:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แม้ว่าจะเลยเข้าบ่ายสี่โมง แต่อุณหภูมิบริเวณหลังศาลากลางก็ยังร้อนระอุ ฝนใช้ผ้าขนหนูสีขาวซับเหงื่อบนหน้าผาก เธอต้องสวมเสื้อแขนยาวเพราะไอแดดจัดจ้าทำให้ผิวที่แขนแสบร้อนทรมาน ฟ้าเอาโต๊ะพับตัวเล็กมาวางคู่รถเข็น ซื้อน้ำอัดลมมาขาย แช่เก็บไว้ในกระติกสีแดงใบใหญ่ ข้างในเต็มไปด้วยน้ำแข็งหลอดเย็นเจี๊ยบ “อ้ะ โค้กเย็นๆ ชื่นใจ กินซะ” ฟ้ายื่นถ้วยพลาสติกใส่น้ำอัดลมสีดำเป็นฟองซ่าให้พี่สาว น้ำแข็งกระทบกันดังกรุ๊กกริ๊ก “ขอบใจจ้ะ เย็นดีจัง” ฝนยิ้มเหนื่อยๆ ใบหน้าของเธอเป็นสีชมพู “เห็นมั้ย หน้าร้อนต้องขายน้ำขวด ขายดีกว่าโตเกียวอีก” ฝนยอมรับว่าจริงเมื่อเด็กกลุ่มหนึ่งตรงเข้ามารุมซื้อน้ำอัดลมจากน้องสาวเธออีกหลายถ้วย ฟ้ายุ่งมือเป็นระวิง ตักน้ำแข็ง เทน้ำขวด ทอนสตางค์ ฝนนั่งเหงาๆ มองไปยังสันเขื่อน นึกถึงใครบางคน “เอาโตเกียวห้าสิบอันครับแม่ค้า” เธอเกือบกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่อยู่ ร่างสูงตรงหน้าเหมือนก้อนเมฆมาช่วยบดบังความร้ายกาจของดวงอาทิตย์ “รวยมาจากไหน สิบอันก็อิ่มแย่แล้ว” หญิงสาวรีบปั้นหน้าขรึม โดยเฉพาะเมื่อน้องสาวของเธอหันมา วิชทักทายฟ้าเล็กน้อยเพราะเธอกำลังยุ่ง “เมื่อวานผมขายภาพได้ มีเงินในบัญชีตั้งเยอะแน่ะ ทำมาเลย ห้าสิบอัน ผมกินหมด” ฝนก้มหน้าอมยิ้ม ลงมือละเลงแป้ง กลิ่นวานิลาโชยหอม วิชขอไส้เผือกเยอะๆ อ้างว่าชอบ “กินมันติดเหงือก กินเผือกติดฟัน” ฟ้าร้องแซว ลูกค้าตัวน้อยๆ หายไปหมดแล้ว “ติดฟันน่ะไม่เป็นไร แต่ติดใจเนี่ยซี แงะออกยากมากๆ โดยเฉพาะติดใจแม่ค้า” จิตรกรตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มซื่อๆ ไม่ทันเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าเทแป้งพลาด หกพรวดลงไปบนกระทะเป็นวงโต “ติดใจแม่ค้าน่ะ ไม่ว่าหรอก แต่ห้ามติดเงินก็แล้วกัน มีเรื่องแน่” หญิงสาวอ่อนวัยไม่ยอมแพ้ “พอแล้วๆ หนวกหูจริงๆ ยายเด็กบ๊อง” ฝนดุน้องสาวเบาๆ ทำเอาวิชหน้าเจื่อนไปด้วยอีกคน คราวนี้ความสนใจเปลี่ยนมาอยู่ที่วิธีการทำขนมซึ่งเขาชอบมองนักหนา ไม่นาน กล่องสีขาวห้ากล่องในถุงก๊อบแก๊บก็ถูกยื่นให้จิตรกร “ได้แล้วจ้ะ” วิชยื่นธนบัตรให้ รับถุงแล้วแทนที่จะข้ามไปอีกฝั่งตามปรกติ กลับหาที่นั่งแถวนั้น สั่งน้ำอัดลมจากฟ้า แล้วชวนสองสาวคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้อย่างเพลิดเพลิน “ได้ข่าวว่าฝนชอบอ่านบทกวี” “ข่าวมาจากไหนล่ะ” หญิงสาวทำหน้าเฉย ใช้เกียงกวาดเศษแป้งออกจากกระทะ “จากฟ้าเองแหละ.. พี่ฝนท่อง ‘อหังการของดอกไม้’ ให้พี่วิชฟังหน่อยสิ เร็ว” ฟ้าส่งถ้วยโค้กให้ชายหนุ่มแล้วถือโอกาสร่วมวง ฝนสั่นหน้าปฏิเสธ ดุน้องสาวว่าทีหลังไม่ให้เอาเรื่องเธอไปเล่าให้คนอื่นฟัง “จ้า แม่ซูสีไทเฮา ดุจริงๆ เล้ย.. โอ้ย!” แม่น้องสาวร้องเสียลั่นทั้งที่พี่ของเธอหยิกเพียงเบาๆ เข้าที่ต้นแขน วิชหัวเราะ รู้สึกสบายใจอย่างที่สุด วันที่ 7 เมษายน องค์กรต่างๆ รวมทั้งนักวิชาการ เริ่มมีการเคลื่อนไหว คัดค้านการดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีโดยมิได้มาจากการเลือกตั้งของ พลเอก สุจินดา คราประยูร มีการวางหรีดอาลัยที่สวนรื่นฤดี ประชาชนวิพากษ์วิจารณ์เรื่องดังกล่าวกันไปทั่วทุกมุมเมือง พรรคการเมืองฝ่ายค้านเดินหน้าประท้วง รวมทั้ง คณะกรรมการรณรงค์เพื่อประชาธิปไตย (ครป.) และสหพันธ์นิสิตนักศึกษาแห่งประเทศไทย (สนนท.) ร่วมกันยื่นหนังสือคัดค้าน หลายองค์กรประกาศวางหรีดดำให้นายกฯ คนใหม่ แม้กระทั่งกลุ่มนักศึกษาไทยในประเทศอเมริกา ที่หน้ารัฐสภา เรือตรี ฉลาด วรฉัตร ประกาศขออดอาหารจนตาย หากพลเอก สุจินดา ไม่ยอมลาออกจากตำแหน่ง “การเมืองแบ่งออกเป็นสองขั้วแล้ว ขุนทหารกับพรรคฝ่ายค้าน” ภานุมารับภาพที่บ้านวิช แล้วเลยถกประเด็นการเมืองกันต่อ “แล้วจะแย่ไหม” จิตรกรถามซื่อๆ เพื่อนตัวโตทำคิ้วขมวด “ยิ่งกว่าแย่เสียอีก ฝ่ายค้านมีแต่น้ำลาย ส่วนฝ่ายทหารมีกองทัพเป็นแสนกับรถถังปฏิวัติได้เป็นหมื่นๆ ครั้ง” “ก็เพิ่งรัฐประหารไปหยกๆ” “นั่นแหละ เห็นมั้ย.. อำนาจของปืน เงินภาษีของประชาชนทั้งนั้น” “เขากำจัดรัฐบาลคอรัปชั่น สมควรแล้วไม่ใช่หรือ” “ก็ไม่ควรกำจัดด้วยวิธีการแบบนี้ เล่นนอกกติกา ประเทศไทยไม่ใช่ยุคบ้านป่าเมืองเถื่อน อีกหน่อยใครไม่ได้อย่างใจเป็นโดนเด็ดหัวอย่างระบบฟาสซิสม์” “คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง” “แล้วจะได้เห็น วิชเอ๋ย” .... (ยังมีต่อช่วงที่สองครับ) จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 6 ก.พ. 48 23:35:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รอครับ.. จากคุณ : ปิ๊วใจจรดจ่อ - [ 7 ก.พ. 48 00:29:52 A:202.5.87.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ง่า.... ไม่อยากเดา... โฮๆๆๆๆ แม่ผมก็ซื้อใบไม้ที่หายไปเล่มนี้มาให้ผมอ่านตอนเด็กๆครับ ไม่รู้เรื่องเลยแต่ยังอุตส่าทนอ่านจนจบ วันนี้ที่พอจะรู้ความอ่านเรื่องแล้วก็อยากหามาอ่านใหม่ ไปตามล่าทุกหลืบบ้านก็หายไปเสียแล้ว เศร้าๆ จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 7 ก.พ. 48 02:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาๆๆๆ จากคุณ : SONG982 - [ 7 ก.พ. 48 02:44:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 งานนี้มีชีวิตชีวากว่างานที่ผ่านมานัก แต่ยังคง แนวทางของศิลปินที่มีโลกและมุมมองของตัวเอง ที่พยายามสื่อ และ ให้คนอ่านคล้อยตาม อยากอ่านตอนจบค่ะ แต่ขอเป็นกระทู้นี้นะคะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 7 ก.พ. 48 03:47:40 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามกลิ่นดอกไม้มาอีกคนอ่ะลุง แต่ว่าตอนจบท่าจะเศร้านะเนี่ย เด้วมาตามต่อตอนเย็น ๆ ปล. แอบเจ้านายเล่นอยู่ อิอิ จากคุณ : เจ้านัท (เปียร์รุส) - [ 7 ก.พ. 48 08:56:36 A:203.113.56.71 X:203.150.217.113 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แอบประหลาดใจนิดๆ ที่ศิลปินไม่รู้จักบทกวีของจิระนันท์ค่ะ (แต่รู้ว่าได้ซีไรท์นะ) จากคุณ : scottie - [ 7 ก.พ. 48 09:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ^_____________________^ รออยู่ค่ะ จากคุณ : นายหญิง (ned.max) - [ 7 ก.พ. 48 10:32:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีค่ะคุณลุงอันโตฯ  ห้ามหัวเราะนะ  ศาลาไทยเรียกแบบนี้ตั้งนานแล้วนี่นา กำลังคิดถึงอยู่เชียว  อยากอ่านงานของคุณลุงอันโตฯ อีกน่ะค่ะ ... รออ่านนะคะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 7 ก.พ. 48 12:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่ได้เห็นผลงานแบบอื่นนอกจากนิยายมานาน คราวนี้มาเป็นเรื่องสั้น เปิดเรื่อง มีเสน่ห์มีพลัง ด้วยการบรรยายอุปกรณ์ประกอบฉาก เป็นการบอกใบ้โดยไม่จำเป็นต้องอธิบายว่า เขา ทำอาชีพอะไร ฐานะเป็นอย่างไรได้รางๆ และนอกจากนี้ ยังมัดคนอ่านให้พานสงสัย ว่าเขาจะไปไหนกันนะ -- วิชพูดเสียงเนิบ เบาเหมือนใบไม้แห้งร่วงโรยลงสู่พื้น เพียงย่อหน้าต่อมา ก็แสดงความเป็นเอกลักษณ์ของพี่ชิตออกมา เปรียบเสียงที่แผ่วเบา ด้วยการสร้างภาพของความเบาของใบไม้แห้งยามกระทบพื้น และเป็นการเริ่มก่อร่างสร้างโทนของเรื่องไปในตัว --หนวดเครารกครึ้มบนใบหน้าหม่นหมอง ประกายตาของเขา ตรงนี้จงใจบรรยายลักษณะตัวละครให้มีมิติ มีความลึก ภาพที่ออกมา มันแสดงให้เห็นถึงความไม่ใส่ใจของวิช แม้จะแค่โกนหนวดก็ยังไม่ทำเลย --แล้วตาก็พลันเห็นบทกวีเล่มบาง เพียงชั่วขณะเดียว แวบเดียว เสี้ยววินาทีเดียว.. น้ำตาของจิตรกรก็เอ่อท้น ภาพนับพันผุดขึ้นมาเติมสีสันให้กับความทรงจำ ชายหนุ่มซบหน้าลงกับหนังสือเล่มนั้น เล่มที่ชื่อว่า.. ใบไม้ที่หายไป และแล้ว ประโยคนำ Flash Back (ภาพจิตประหวัดหวนคิดเพราะผูกใจอยู่ โดยมีสิ่งของเป็นตัวนำพา) ก็ได้เริ่มขึ้น --สถานที่อันรโหฐาน = สถานที่เฉพาะตัว --จนตัววิชเองก็ยังไม่รู้เลยว่ามีเงินในบัญชีมากน้อยเพียงใด หลังจัดการธุระเรื่องสัญญาเสร็จ เป็นคนที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม เชื่อคนง่าย ตรงไปตรงมาและซื่อเป็นที่สุด! แต่ก็นะ คนแบบนี้แหละที่คนอ่านชอบและชอบเอาใจช่วยเป็นที่สุด --เสียงคลื่นพรมจูบซบทราย อะนะ ^ ^” --เขาไม่ใส่รายละเอียดมากนัก หากมองใกล้ๆ อาจดูไม่รู้เรื่อง แต่หากถอยออกมาสักสามก้าว ทีแปรงหยาบๆ กับสีเลอะๆ ก็จะรวมตัวเข้าหากันจนเกิดเป็นภาพวิจิตรได้อย่างน่าอัศจรรย์ ตรงนี้ผมนึกถึงงานภาพเขียนในแนวอิมเพรสชั่นที่พี่ชิตชื่นชอบ และคิดว่ารูปในภาพนั้นต้องเป็นภาพแนวนั้นแหงๆ --สองมือง่วนละเลงแป้งบนกระทะร้อนๆ คืนตรงนี้น่าจะใส่อุปกรณ์อย่างไม้ที่ใช้ละเลงบนกระทะหน่อยครับ --ใบหน้าอ้วนๆ ของภานุลอยมาบ่นกระปอดกระแปดอีกหน ชอบการบรรยายแบบนี้ ถึงตัวไม่มา ยังอุตส่าห์มาโผล่ในใจวิชอีก หึๆ พี่ชิตยังคงถ่ายทอดอารมณ์ตัวละครมาสู่ใจผู้อ่านได้อย่างยอดเยี่ยมเช่นเคย วิชที่เป็นจิตรกร ฝนที่ชื่นชอบบทกวีของจิระนันท์ ทำให้ผมได้คิดว่า นักเขียนอย่างเราๆ ก็เปรียบประดุจเป็นศิลปินเฉกเช่นจิตรกรเช่นกัน จิตกรรังสรรค์ความงามของสีสันลงบนผืนผ้าใบ นักประพันธ์รังสรรค์วรรณศิลป์ลงบนจินตนาการของคนอ่าน ความเหมือนในความต่าง แต่งดงามเมื่อได้ยล บอกได้ว่าอ่านช่วงกลางแล้วได้แต่อมยิ้ม ทว่า ในใจก็บังเกิดเมฆดำตั้งเค้าอยู่ที่ปลายฟ้า ก็ในเมื่อช่วงเปิดเรื่องและปิดเรื่องมันไม่โสภาเลยนี่ครับ ก็ได้แต่รออ่านต่อไป และหวังว่าจะไม่จบแบบหดหู่เกินไป นะ จากคุณ : ณัฐกร - [ 7 ก.พ. 48 12:59:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ถึงว่า ชื่อเรื่องคุ้นๆ ดอกไม้ ดอกไม้จะบาน บริสุทฺธ์กล้าหาญ จะบานในใจ ปล ไม่แน่ใจว่าถูกหรือเปล่านะครับ จากคุณ : กริช (กริชครับผม) - [ 7 ก.พ. 48 13:04:00 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตามมารอด้วยคนค่ะ เห็นแววเศร้าๆยังไงก็ไม่รู้นะคะ จากคุณ : TSURUGI - [ 7 ก.พ. 48 13:11:52 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เห็นเค้าของพายุมาแต่ไกล รีบเอามาต่อไวๆ นะคะ คุณอา..^ ^ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 7 ก.พ. 48 14:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ลุงอันโต ยืมพื้นที่หน่อยนะ... แวะมาอีกหน ด้วยอ่าน คคห. ของนายบอลณัฐกร แล้วเกิดความรู้สึกในใจว่า เฮ้ยยยยย... ทำไมเจ้าบอลมันชอบประโยคเดียวกะช้านนนนเลยอ่ะ อ่ะนะ บอกไม่ถูก ขนลุกอ่ะ เหออออ จากคุณ : เจ้านัท - [ 7 ก.พ. 48 16:44:49 A:203.113.56.11 X:203.150.217.114 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ลุงขา....เอามาลงเร็วๆนะคะ รออ่านค่ะ ว่าแต่ว่างๆลุงสอนหนูพรรณา หน่อยสิคะ นะนะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 7 ก.พ. 48 17:39:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 7 ก.พ. 48 18:38:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 พลิ้วไหวเหมือนใบไม้ที่ค่อยๆร่วงลงผืนดิน ^^ อ่านไล่ไปจนถึงข้อความช่องที่เจ็ด ในใจเหมือนกับถูกบีบ... ภาวนาขอให้เรื่องลงเอยด้วยดีนะคะ @^_____________^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 7 ก.พ. 48 21:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เข้ามาน้อมรับความคิดเห็นครับ.. คุณปิ๊ว  รอหน่อยนะครับ อย่าเพิ่งเบื่อกัน ขออีกสักวันสองวันจะเอามาแปะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ นายโจ๊ก  นี่แล มีของดีแล้วไม่รู้คุณค่า จนวันหนึ่งหลุดลอยร้างลาจึงค่อยมองเห็น อุปมาดังมีโอเลี้ยงไว้หนึ่งถ้วย แต่ไม่ยอมกิน จนน้ำแข็งละลาย.. เกี่ยวกันไหมหว่า คุณสรอง  ดีใจจังที่เห็นชื่อนี้มาอ่าน ขอบคุณนะครับอาจารย์ มีอะไรผิดพลาดโปรดชี้แนะด้วย คุณเอ  ต่อวันนี้กระทู้นี้ไม่ไหวครับ ช่วงนี้งานเยอะมากๆ (งานประเภทใช้แรงงานจับจอบเสียม) ขออีกสองวันนะครับ ยังไงก็ดิ้นรนกระสนเขียนอยู่แล้ว เพราะพล็อตเรื่องนี้อยู่ในหัวมาตั้งแต่เมื่อกลางเดือนธันวาปีก่อน ถ้าไม่เขียนเดี๋ยวมันจะจืด แล้วเราจะปล่อยผ่านไปอย่างน่าเสียดาย น้องนัท (เปียร์รุส)  แหม ขอบคุณมากๆ เลย ที่อุตส่าห์แอบอ่าน(ซึ้งใจจริงๆ) เดี๋ยวอีกสองวันผมมาต่อครับ คุณสก็อตตี้  ผมเองยังรู้จักผลงานของคุณจิระนันท์ไม่ครบเลย ทั้งที่พอจะอ่านบทกวีอยู่บ้าง แต่หากเป็นภาพเขียน(โดยเฉพาะยุคอิมเพรสชันนิสม์) จะค่อนข้างรู้จักได้กว้างขวางกว่า ผมเล่นกีตาร์คลาสสิก แต่เพลงบางเพลง(ที่แต่งมาเป็นร้อยปีแล้ว) ก็เพิ่งมารู้จักเมื่อไม่กี่วัน ขอบคุณที่มาเยี่ยมครับ ^^ น้องหญิง  รอนะ ถ้าไม่รอโกรธจริงๆ ด้วย ^^! น้องหนู  เฮ้ เมื่อก่อนเรียกพี่ชิตม่ายช่ายเหรอ อย่าไปเรียกลุงตามเด็กๆ พวกนั้นสิ เรามันคนกันเองเน้อ.. ขอบคุณนะจ๊ะสาวน้อยที่เข้ามาอ่าน(หรือยังไม่ได้อ่าน?) คุณณัฐกร  แหม เดี๋ยวนี้อ่านบทวิจารณ์ของบอลแล้วรู้สึกเหมือนโดนชำแหละ(ด้วยปากกา ไม่ใช่ด้วยมีดอย่างที่ท่านถนัด) บางประโยค บางคำพูด บางอารมณ์ พี่เองก็ใช้ไปโดยมิทันได้ใคร่ตริตรอง แต่ก็พยายามจะละเอียดรอบคอบให้มากด้วยเกรงหลุดจากรากเหง้าของภาษา มีอะไรก็สั่งสอนมาได้นะ ไม่ว่ากัน เออ.. วันนี้ตรุษจีน ที่เสรีคนแน่นเอี้ยดเลย เลยไม่ได้เข้าไปในมาร์เก็ต ไปนั่งกินกาแฟอยู่เดลีเฮ้าส์แน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปอีก มิสเตอร์ดิน  ถูกต้องแล้วขอรับ ประมาณว่านึกชื่อเรื่องไม่ออกน่ะ ^^! คุณซึรุกิ(จริงๆ ต้องเรียกน้อง)  จะพยายามไม่ให้เศร้าครับ เรื่องนี้เกี่ยวพันกับการเมืองนิดหน่อย อาจมีฉากรุนแรงบ้างพอเป็นกษัย รออ่านนะครับ น้องตัว(Z)  จ้า จะรีบนะจ๊ะสาวน้อย หนูผึ้ง  สอนให้ก็ได้ แลกกับอาหารหนึ่งมื้อกับกาแฟเลิศรส ล้อเล่นจ้า ใครจะกล้าไปสอน แหม.. เดี๋ยวจะหาว่าสอนจรเข้ให้กัดคน น้องอาราเร่  พระจันทร์กับดาวงี้มีนัยยะนะจะบอกให้ ^^ น้อง P_JUNG_PIGLET  ขอบคุณที่อ่านจ้ะ จะพยายามจบให้ดีเชียวแหละ (อ้อ ขอบคุณสำหรับคำชมอันไพเราะด้วย) หากจัดมีทติ้งกันอีกที หลายคนอาจจะจำข้าพเจ้าไม่ได้ นึกว่านิโกรที่ไหน เฮ้อ ตากแดดทุกวันเลยช่วงนี้ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 7 ก.พ. 48 22:29:45 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ดอกไม้มีหนามแหลม มิใช่แย้มคอยคนชม บานไว้เพื่อสะสม ความอุดมแห่งผืนดิน ***ช่างคิดจังนะค่ะ ขอเป็นมิตรในสวนดอกไม้แห่งวรรณกรรมและกวีนิพนธ์ด้วยค่ะ จากคุณ : นิรา - [ 7 ก.พ. 48 23:16:04 A:203.145.12.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 เมื่อวานปวดหัว เลยไม่ได้อ่าน เห็นแต่ว่ามีตอนสอง ไอ้เรา ก็กะว่าวันนี้จะได้อ่านจนจบ เอไหงไม่มีซะนี้ หายไปนานเลยนะฮะลุงอันโต คิดถึง(ซากุระฯ)มาก เรื่องนี้อ่านก็ได้ความรู้สึกละมุนละไมของอารมณ์จัง งานของลุงแทบทุกงานจะเน้นบรรยายความรู้สึกของตัว ละคร ให้คนอ่านได้เห็นภาพที่ชัดเจน อ่านแล้วรู้สึกเหมือน อยู่ร่วมในเหตุการณ์เดียวกะตัวละครด้วย เฮ้อ ท่าทางจะเศร้า จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 8 ก.พ. 48 00:22:06 A:202.133.176.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 กี่ตอนจบคะ จากคุณ : วังวน - [ 8 ก.พ. 48 10:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 28 บรรยากาศสวยๆ เรื่อยๆ ของเรื่อง พอมีเมฆหมอกของการเมืองมาเกี่ยวข้อง รู้สึกอึมครืมทันทีเลย ลางสังหรณ์อัปมงคลไร้สภาพแผ่ซ่านจนทำให้เรื่องหนักอึ้งขี้นโดยอัตโนมัติเลย จากคุณ : GTW - [ 8 ก.พ. 48 16:01:37 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ลุงอันโตฯจ๋า....ไหงเห็นหนูเป็ยจรเข้ไปได้ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 9 ก.พ. 48 09:22:29 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ฮิ ๆ คุณลุงอันโตเจ้าขา  ก็ศาลาไทยอยากกลับไปเป็นหลานสาวตัวเล็ก ๆ อย่างเคยนี่คะ นี่ยังว่าแวะมาอีกรอบ  รับแต๊ะเอียเลยนะคะ  ไหน ๆ เตรียมซองแดงไว้อ๊ะป่าว จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 9 ก.พ. 48 10:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาลงชื่อรออ่านตอนจบค่ะ ..แต่อ่านตั้งนาน..กว่าจะรู้ว่าพูดถึงเหตุการณ์เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว.. ป.ล. อ่านแล้วอยากกินขนมโตเกียวขึ้นมาตะหงิดๆเลยค่ะ เสียดายจังเลยค่ะที่แถวนี้ไม่มีขาย ^_^ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 48 11:20:51 จากคุณ : FruiT SaLaD - [ 9 ก.พ. 48 11:12:42 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ตอนต่อไปจะมาที่นี่หรือว่าขึ้นกระทู้ใหม่อ่ะคะ.. ^^' จากคุณ : p_jung - [ 9 ก.พ. 48 18:45:35 A:202.183.151.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 กลับมาก็เจองานพี่ชิต เย้ ..... แอบมาตอนเราไม่อยู่วันนี้มาทักเฉย ๆ พรุ่งนี้จา...มา....อ่านค่ะ จากคุณ : JEEDY - [ 9 ก.พ. 48 19:21:59 A:202.57.181.57 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 เข้ามาน้อมรับความคิดเห็นเช่นเคยครับ คุณนิรา  บทกวีนี้อ่านแล้วโดนใจ ชอบมากเลยครับ อีกบทหนึ่งที่ชอบเหมือนกันของคุณจิระนันท์ คือ "เศษธุลี" อ่านแล้วขนลุกเกรียว.. ยินดีที่ได้รู้จักและขอบคุณมากๆ ครับที่เข้ามาอ่าน ขอเป็นเพื่อนทางตัวอักษรด้วยเช่นกัน หากมีสิ่งไหนเห็นว่ายังติดขัด ขอโปรดชี้แนะสั่งสอนด้วยนะครับ หนูจ๊ะ  คิดถึงแต่ซากุระ ไม่ยอมคิดถึงเราเล้ย.. เดี๋ยวช่วงสองจะมาลงกระทู้หน้านะจ๊ะ ยังเขียนไม่เสร็จเลย วังวน  สงสัยน่าจะสองน่ะวี ไม่อยากให้ยืดเยื้อหรอก เกรงคนอ่านจะเบื่อเสียก่อน อาจารย์จี  แหม เรื่องนี้มีคนเดาทางไว้เรียบร้อยเสียแล้ว ขอบคุณอาจารย์ครับที่เข้ามาอ่าน หนูผึ้ง  ไม่ได้เห็นเป็นตะเข้จ้ะ แค่เปรียบเทียบ ถ้าจะเห็นคงเห็นเป็นผึ้งน้อยแสนสวยตากลมๆ โตๆ ตะหาก (เว่อร์ไปไหม?) น้องหนู  ซองน่ะเตรียมไว้ แต่เป็นผ้าป่า มิใช่อั่งเปา อิอิ มารับไปซะดีๆ สาวน้อย คุณFruiT SaLaD  อยู่แถวไหนเหรอครับ แถวบ้านผมมีหลายเจ้าเลย แต่เดี๋ยวนี้ทำไม่ค่อยอร่อย แฟ่บๆ แบนๆ ไม่หนานุ่มอย่างแต่ก่อน ไส้ก็น้อย กินไม่สะใจ คุณp_jung  คงเป็นกระทู้ใหม่จ้ะ หนูจี๊ด  ฮั่นแน่ หายไปไหนมาตั้งหลายวัน คิดถึงนะจ๊ะ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 10 ก.พ. 48 00:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 35 วันไหนก็ได้ค่ะ จะรออ่านค่ะ ทั้ง นิยาย อมตะ รอแบข้ามปี อิอิ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 10 ก.พ. 48 01:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เฮ้ย...... อ่านจบตอนแรกแล้วมันดูจะมีแววเศร้ามาแต่ไกลเลยอะ ชอบ ที่คุณณัฐกร วิจารณ์มากเลย อ่านแล้วก็กับไปคิดตามทุกที ชอบงานพี่ชิตที่บรรยายแล้วเหมือนเราไปยืนอยู่หน้าร้านขายขนมโตเกียวแล้วก็มองเค้าคุยกัน 555 ปล. โนริโกะ ยืนเกาะแขนของคนข้าง ๆ และเอียงคอหันหน้ามาพูดอย่างอ่อนหวาน " เล็ก โนริโกะ หิวแล้ว อยากกินขนมโตเกียวค่ะ" ปล.2 คิดถึงโนริโกะจัง.. จากคุณ : Jeedy - [ 10 ก.พ. 48 16:01:17 A:172.16.103.25 X:203.144.239.149 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ลุงอันโต นู๋แวะมารอบที่สามแล้วนะ ลงเสียทีสิ เด้วต้องไปแอบอ่านที่ทำงานอีก คราวนี้ถ้าโดนสายตาดุ ๆ แกมเครียดของเจ้านายอ่ะเป็นเพราะลุงเลยนะ ...แง่มมมม จากคุณ : เปียร์รุส - [ 10 ก.พ. 48 23:37:23 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ฝากให้...คุณอันโตนิโอ และเพื่อนๆ ทุกคน .............................. แดดอ่อน ดินอุ่น กรุ่นอบ ตระหลบ ลมแผ่ว แผ่วหนาว สดชื่น คืนวัน นานยาว เมื่อข่าว ความรัก "จักมา" ***ชอบกลอนบทนี้มาก...แต่ไม่ทราบว่าใครประพันธ์ ถ้าเพื่อนๆ คนไหนทราบวานช่วยบอกสักนิดนะคะ จากคุณ : นิรา - [ 11 ก.พ. 48 10:03:41 A:203.145.12.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 คุณลุงอันโต   กราบสวัสดีคะ อ่านมาหลายเรื่องแล้วเรื่องสั้นที่ประพันธ์สาสน์ ก็แอบอ่าน(มีเขียนแซวด้วยแต่คุณลุงอย่าไปใส่ใจเลย ว่าอันไหนนะคะ)   นิ่มนวลจังคะ  เห็นเรื่องที่ดำเนินไปนิ่มๆ รู้สึกถึงโลกที่มัน แล่นไปช้าๆแล้วเก็บรายละเอียดได้ทั้งภาพทั้งอารมณ์ อยากเขียนแบบนี้มั่งจัง............ อยากรู้ว่า มันเกี่ยวกับอย่างไร  ระหว่าง รสช. กับจิตรกร เอามาชนกันได้ยังไง  ...เน๊อะ.. แค่คิดก็มันส์แล้ว ปล. "เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์"   ประพันธ์ คะคุณนิรา จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 11 ก.พ. 48 14:52:56 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตอนหน้าท่าจะเครียด ต่อเนื่องมาจากที่เกริ่นไว้ตอนนี้ การเมืองไม่เข้าใครออกใคร จากคุณ : nasa nasa - [ 12 ก.พ. 48 00:30:29 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ที่ว่าสองวันจะมาลง สงสัยคงขอเลื่อนอีกสักหน่อย(ไม่นานๆ) หาเวลาเขียนได้ยากเย็นเต็มทีครับ บางวันกลับถึงบ้าน กิ๊กแก๊กบนคีย์บอร์ดได้สามบรรทัดก็สัปงกเสียแล้ว แต่ถึงอย่างไรก็ต้องขอขอบคุณทุกท่านผู้มีเมตตา สู้อุตส่าห์เข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจ ทุกความเห็นมีค่า ขอน้อมรับไปปรับปรุงผลงานให้ดีขึ้นครับ คุณเอ(รอบสอง)  รอหน่อยๆ เรื่องนี้ไม่ยืดเยื้อข้ามปีอย่างซากุระแน่นอนฮะ หนูจี๊ด  โนริโกะหรือหนูกันแน่ ที่ร้องอยากกินขนมโตเกียวน่ะ อิอิ น้องนัท(เปียร์รุส)  จ้าๆ จะรีบลงให้นะ รอนิดนึง คุณนิรา  กลอนเพราะมากครับ ขอบพระคุณจริงๆ คุณโตมิโต  ดีใจจัง มีนักเขียนเก่งๆ เข้ามาอ่านเรื่องของผม มีอะไรผิดพลาดก็รบกวนขอคำชี้แนะด้วยนะครับ ขอบคุณครับ คุณnasa nasa  สงสัยท่ามันจะเป็นอย่างนั้นล่ะครับ โดยเฉพาะการเมืองยุค 2535 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 12 ก.พ. 48 09:34:32 ]

ความคิดเห็นที่ 42 นานๆจะได้อ่านเรื่องที่มีประเด็นการเมืองสักที เรื่องนี้บรรยายได้งามเหมือนภาพวาดอย่างเคยเลยค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์(ไม่ได้ล็อกอิน) - [ 12 ก.พ. 48 20:14:32 A:210.246.79.216 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 สวัสดีครับพี่ชิต  กว่าผมจะเข้ามาในถนนนักเขียนได้นี่ ยากเอางานเลย  รอนานมาก อันนั้นผิดพลาดที อันนี้ผิดพลาดหน่อย  ต่อไปคงได้เห็นหน้าคร่าตากันบ่อยขึ้นครับ จากคุณ : นายอร ณ ครศรี (นายอร) - [ 14 ก.พ. 48 20:59:13 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คุณลุงอันโตเจ้าขา  เอิ้ก ๆ เรียกแบบนี้ล่ะค่ะ ดีแล้ว  น่ารักดีออก ซองผ้าป่าก็ยินดีรับค่ะ  แจกไม่กลัว  กลัวไม่แจกเน้อ ศาลาไทยแปะเรื่องสั้น (หัดเขียน) แล้วนะคะ  คุณลุงอันโตอย่าลืมไปอ่านนะคะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 15 ก.พ. 48 20:34:36 ]