เมื่อแซมเดินเข้ามาในห้องของคุณลดาแล้ว เธอก็เดินไปนั่งที่โซฟาตัวนุ่มตรงมุมห้องทันที ส่วนคุณลดาก็นั่งที่โต๊ะทำงานของเธอพร้อมกับเปิดลิ้นชักหยิบเอาถุงสีน้ำตาลออกมาสองซองพร้อมกับเดินมายื่นให้แซม
"นี่จ้ะ! เป็นรูปถ่ายของทั้งสองครอบครัวที่จะมารับเธอไปอยู่ด้วย"
"คุณลดาคะ
ฉันตัดสินใจแล้วค่ะว่าฉันจะไม่ไป"
"ทำไมล่ะ
หรือว่าเป็นเพราะเคน" คุณลดาพูดอย่างรู้ทันพร้อมกับนั่งลงข้างๆแซม แต่แซมไม่ตอบเพราะเธอรู้ดีว่าคุณลดาก็คงจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วแม้ว่าเธอจะไม่พูดออกมา คุณลดาถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับยกมือขึ้นกอดไหล่ของแซม
"แซม
ฉันรู้นะว่าเธอรู้สึกผูกพันกับที่นี่มาก
แต่ถ้าเธอได้ไปอยู่กับพวกเขา นั่นจะเป็นผลดีมากกว่านะ" คุณลดาพูดด้วยเสียงอันนุ่มนวล
"คุณลดาไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่หรอคะ" แซมก้มหน้านิ่ง
"เปล่าจ้ะ
ไม่ใช่เลย
ฉันรักเธอมากนะ
รักเหมือนกับลูกของฉัน แล้วทำไมฉันจะต้องขับไล่ไสส่งเธอไปด้วยล่ะ" คุณลดาลูบหัวแซมด้วยความรักใคร่
"ก่อนหน้าที่เธอจะมาอยู่ที่นี่ เธอจำอะไรได้ไหมจ๊ะว่าเธอเป็นใครและอยู่ที่ไหน" แซมมองหน้าของคุณลดาอย่างงงๆก่อนที่จะส่ายหน้า
"ฉันจำไม่ได้เลยค่ะ
แต่เคยมีคนบอกว่าฉันประสบอุบัติเหตุ หัวได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง ก็เลยสูญเสียความทรงจำไป
ทำไมคุณลดาถึงถามฉันล่ะคะ
หรือว่า
" แซมมองคุณลดาอย่างมีความหวัง ซึ่งคุณลดาก็ยิ้มให้เธอ
"เปล่าเลยจ้ะ
ฉันไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย
ดังนั้นเมื่อเธอจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้ก็เท่ากับว่าเธอมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ และเธอก็ไม่เคยได้ออกไปข้างนอกเลย เพราะฉะนั้นฉันถึงอยากให้เธอได้ไปอยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์เพื่อที่เธอจะได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้างว่าข้างนอกมีอะไรบ้าง และเธอก็จะได้รู้ด้วยว่าครอบครัวและบ้านที่แท้จริงแล้วเป็นยังไง มันไม่เหมือนกับอยู่ที่นี่หรอกนะ
แต่ก่อนอื่น เปิดดูก่อนสิจ๊ะว่าครอบครัวที่อยากจะมาอุปถัมภ์เธอหน้าตาเป็นอย่างไรกันบ้าง"
แซมค่อยๆหยิบซองแรกออกมาจากเปิดอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก เพราะเธอกลัวว่าจะเปิดเจอรูปของชายที่ชื่ออนุชิตที่เธอหวาดกลัว แซมกลั้นใจก่อนที่จะเอามือล้วงเข้าไปหยิบรูปออกมาดู
เธอรู้สึกโล่งใจที่รูปที่เธอหยิบออกมานั้นเป็นรูปของครอบครัวแรกที่เธอเจอในวันนั้น
ชายวัยกลางคนที่หน้าตาใจดี ผิวขาวผ่องอมชมพูซึ่งเข้ากันกับดวงตาสีฟ้าใส และผมของเขาก็เป็นสีบลอนด์ทองเช่นเดียวกับหญิงวัยกลางคนที่เขากำลังโอบไหล่อยู่ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่แซมเคยเห็นมา ผมที่เป็นลอนยาวสยายและเงางามของเธอบ่งบอกให้รู้ว่าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ดวงตาสีเขียวมรกตรับกันได้ดีกับใบหน้ารูปไข่ ทั้งเธอและชายวัยกลางคนยิ้มด้วยกันอย่างมีความสุข
ส่วนอีกคนเป็นชายหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับแซม ผมของเขามีสีเดียวกับพ่อและแม่ ดวงตาสีฟ้าเข้มตัดกับผิวขาวอมชมพูแบบชาวต่างชาติ เขายิ้มให้กล้องอย่างเขินอาย และนั่นทำให้เขายิ่งดูน่ารักยิ่งขึ้น
เมื่อแซมเห็นรูปของครอบครัวนี้แล้ว เธอก็รู้สึกมีความสุขและรู้สึกอบอุ่นเหมือนกับว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้
"ครอบครัวนี้ชื่อว่าครอบครัวดันแคนต์จ้ะ
ผู้ชายคนนี้ชื่อ เดวิด" คุณลดาชี้ไปที่ชายวัยกลางคน "ส่วนภรรยาของเขาชื่อ ลาเรซ่า และลูกชายของพวกเขาชื่อว่า ลี จ้ะ อายุของเขาก็เท่าๆกับเธอนี่แหละแล้ว
จะไม่ดูรูปของอีกครอบครัวหรือจ๊ะ?" คุณลดายิ้มให้แซมเช่นเคยพร้อมทั้งหยิบซองสีน้ำตาลอีกซองนึงมาใส่ในมือของแซม
แซมมองดูซองสีน้ำตาลที่อยู่ในมืออย่างหวั่นใจ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจหยิบรูปภาพที่อยู่ในถุงออกมาดู
"ครอบครัวนี้ชื่อ วิชยานนท์ คนที่แซมเคยเจอแล้วชื่อว่า อนุชิต นะจ๊ะ" คุณลดาพูดพลางชี้ไปในรูปแรกซึ่งมีอนุชิตยืนอยู่คนเดียวที่หน้าคฤหาสน์หลังย่อมของเขา
"เห็นคุณอนุชิตเคยบอกว่าครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวที่เก่าแก่ แล้วคฤหาสน์นี่ก็เป็นมรดกตกทอดมาจากบรรพบุรุษอีกทีน่ะจ้ะ" แซมพยักหน้าพร้อมกับเปิดดูรูปใบต่อไป
รูปใบที่สองนั้นเป็นรูปของผู้หญิงหน้าตาคมเข้ม ผมสีดำเงางามถูกเกล้าไว้สูงอย่างนำสมัย เธอเชิดหน้าเล็กน้อยอย่างไว้ตัว
ดูท่าทางเธอคงจะมีเชื้อเจ้า เพราะเธอดูหยิ่งและไว้ตัวเกินกว่าที่คนปกติจะทำกันและถ้าผู้หญิงคนนี้ทำตัวติดดินกว่านี้ เธอคงจะดูสวยไม่น้อยเลยทีเดียว
"ส่วนคนนี้ชื่อคุณ ลิตา จ้ะ" พอคุณลดาพูดจบแซมก็เปิดไปดูรูปต่อไป
รูปใบสุดท้ายนี้เป็นรูปของผู้ชายคนหนึ่ง ตัวของเขาค่อนข้างสูงและใหญ่ หน้าตาบูดบึ้ง คิ้วสีดำดกหนาทำให้ดวงตาสีดำของเขาดูลึกและน่ากลัว ผมรองทรงต่ำสีดำสนิทเข้ากันได้ดีกับชุดสูทสีดำที่เขาใส่อยู่อย่างพอดิบพอดี และทั้งสามคนต่างก็มีผิวสีคล้ำ
"เขาชื่อ กฤษณ์ จ้ะ อายุมากกว่าแซมแค่ปีเดียวเองนะ
" เมื่อคุณลดาพูดจบก็พอดีกับที่แซมเอารูปใส่ในซองเสร็จ
"เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ?"
"ก็ดีค่ะ
แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่เปลี่ยนใจอยู่ดีค่ะ
ฉันอยากอยู่ที่นี่" แซมพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว
"เรื่องนี้
อย่าเพิ่งตัดสินใจดีกว่านะ
มันคือผลประโยชน์ของตัวเธอเอง ยังไงก็ลองไปคิดดูนะจ๊ะ
เอาล่ะที่ฉันจะพูดก็มีแค่นี้ละจ้ะ" คุณลดาพูดพร้อมกับเอาซองกระดาษไปเก็บที่โต๊ะของเธอ แซมจึงค่อยๆเดินออกมาจากห้องของคุณลดาแล้วเดินไปที่โรงอาหาร
"น่าแปลกนะ
เธอแน่ใจนะว่าไม่ได้กลัวตาลุงนั่นจนคิดไปเอง" เคนพูดกับแซมด้วยสีหน้าที่แปลกใจหลังจากที่เธอเล่าเรื่องทุกอย่างตั้งแต่เหตุการณ์ที่เธอเจออนุชิต
"ไม่น่าจะใช่นะ
เพราะฉันไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน"
"งั้นหรอ
" เคนมีสีหน้าครุ่นคิด
"เอาเถอะ
ถึงยังไงเธอก็คงจะไม่ได้ไปอยู่กับพวกนั้นอยู่ดี
ออกไปเดินเล่นกันเถอะ" พอเคนพูดจบ ทั้งสองก็พากันออกไปเดินเล่นบริเวณสนามหญ้าแล้วก็คุยและเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน
ในตอนนี้แซมรู้อยู่อย่างเดียวว่า เวลาที่เธอมีความสุขที่สุดก็คือการที่ได้อยู่กับเคนนี่เอง!
"ขอโทษนะครับ
คุณคือแซมใช่ไหมครับ?" เสียงของชายคนหนึ่งดังมาจากข้างหลังของแซม
"ใช่ค่ะ" แซมหันมามองเจ้าของเสียงด้วยความสงสัย
"เอ๊ะ! คุณ!"
"ครับ
ผม ลี ครับ
คุณลดาให้ผมมาตามคุณไปหาครับ" ลียิ้มให้แซมอย่างเป็นมิตร
"เอ๋?
เอ้อ
ค่ะ
เคน เดี๋ยวฉันมานะ" เมื่อแซมหันไปบอกกับเคนเสร็จเธอก็เดินตามลีไปที่ห้องของคุณลดา
ที่นี่ร่มรื่นดีนะครับ" ลีเริ่มประโยคสนทนาขึ้น
"ใช่ค่ะ
แล้วฉันก็รักที่นี่มากด้วย" แซมพูดตอบกลับไป
"นี่คงจะเป็นเหตุผลหนึ่งสินะครับที่ทำให้คุณไม่อยากจากที่นี่ไป" ลีหันมามองแซมซึ่งแซมเองก็มองหน้าเขากลับเช่นกัน
"ใช่ค่ะ
เพราะว่าทุกซอกทุกมุมของที่นี่ล้วนแต่มีความทรงจำที่ดีๆของฉันประทับอยู่และไม่ว่าฉันจะมองไปทางไหน ความทรงจำนั้นก็จะทำให้ฉันมีความสุขทุกครั้ง" แซมยิ้มให้ลี
"แต่เหตุผลหลักของคุณก็คือแฟนของคุณใช่ไหมครับ" เมื่อลีพูดจบแซมก็หันมามองลีด้วยความประหลาดใจ
"อ๋อ!
คุณลดาเล่าให้ผมฟังน่ะครับว่าคุณมีแฟน
ใช่คนที่คุยอยู่กับคุณเมื่อครู่นี้หรือเปล่าครับ" แซมพยักหน้าให้เขาแทนคำตอบ และหลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อจนกระทั่งเดินมาถึงห้องของคุณลดา ลีเคาะประตูห้องของคุณลดาก่อนที่จะเปิดเข้าไป
"ขอโทษนะจ๊ะ แซมที่ต้องเรียกเธอให้มาหาอีกครั้ง" คุณลดาซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานยิ้มให้แซม
"ไม่เป็นไรค่ะ" แซมตอบพลางเดินไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับลี
"คงจะรู้จักกันแล้วสินะ
ที่ฉันเรียกเธอมาก็เพราะเรื่องครอบครัว
"
"ถ้าจะมาถามความเห็นของฉันล่ะก็
เหมือนเดิมค่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่" แซมพูดแทรกขึ้น
"แต่ถึงยังไงฉันก็ยังอยากให้เธอลองคิดดูใหม่นะจ๊ะ
เพราะว่าการที่เธอไปอยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์จะเป็นผลดีกับเธอมากกว่า
เธอจะได้เปิดหูเปิดตาบ้าง ดีกว่าปิดกั้นตัวเองอยู่ที่นี่นะจ๊ะ
" คุณลดาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
"พอเถอะค่ะ
เลิกทำเป็นว่าห่วงใยฉันซะที ถ้าคุณลดาอยากให้ฉันไปจากที่นี่
ฉันก็จะไป!!!" เมื่อแซมพูดจบเธอก็วิ่งออกจากห้องของคุณลดาทันที
"แซม!!" เสียงของคุณลดาดังไล่หลังของแซมออกมา แต่เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของห้องพยาบาลแล้วปีนหน้าต่างออกไปที่สวนหย่อมทันที...
--------------------------------------------
แหะๆ ลืมบอกไปว่าเป็นตอน 3
แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 48 13:37:33
~กาลกิณี *ครอบครัวอุปถัมภ์* ~
