ต่อจาก
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3281508/W3281508.html

“ท่าน ข้าเป็นภูต ข้าไม่มีอิสระ ข้าไม่รู้ว่าเมื่อไรข้าจะต้องไปจากโลกนี้” – ตัวยุ่งเปิดเผยความจริงให้ชายพเนจรฟัง
“แต่ข้าก็ยังอยากช่วยท่าน ข้าไม่อยากไปไหน” – ตัวยุ่งเสริมอีก

“เจ้าเป็นภูตจริง ๆ หรือ” – ชายพเนจรถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“ใช่จ๊ะ” – ตัวยุ่งให้คำรับรอง

“ตัวยุ่ง เจ้าแน่ใจแล้วหรือ ทางเลือกเจ้ามีมากมายที่จะไม่ต้องมาเสียเวลาอยู่กับคนพิการเช่นข้า”
“ข้าแน่ใจแล้วล่ะท่าน แล้วข้าก็มีความสุขที่ข้าได้ทำเช่นนี้” – ตัวยุ่งตอบ

“ดีล่ะตัวยุ่ง ข้าขอบใจเจ้ามาก ข้าก็ยินดีเช่นกันที่ได้พบเจอสิ่งวิเศษเช่นเจ้า แต่แขนข้ามันขาด คงจะไม่สามารถตอบแทนสิ่งที่เจ้าช่วยเหลือข้าได้อย่างมากมายนัก”

ผ่านไปอีกหลายวันที่ชายพเนจรกับตัวยุ่งได้พบปะพูดคุยกัน ตัวยุ่งยังคงแจกจ่ายสิ่งของจากถุงวิเศษให้แก่ชาวบ้านต่อไป และคอยช่วยชายพเนจรในเรื่องต่าง ๆ เสมอ แต่สิ่งที่ชายพเนจรทำนั้น คงเป็นเพียงแค่การพูดจาให้ผู้คนเข้าใจเรื่องชีวิตไปวัน ๆ เท่านั้น จนวันหนึ่งชายพเนจรก็พูดกับตัวยุ่งขึ้นว่า

“ตัวยุ่ง ในตำราโบราณของสำนักข้า มีวิธีการที่จะทำให้แขนของข้ากลับคืนดังเดิมได้ นั่นคือการบำเพ็ญพรตจนมีภูตบังเกิดขึ้นมากลางดวงใจ แล้วภูตนั้นก็จะคอยซ่อมแซมร่างกายและกำกับจิตใจของผู้บำเพ็ญพรตไม่ให้ตกไปอยู่ในอำนาจของอารมณ์อีก”

“อืม แต่เจ้าเป็นภูตที่มาจากแดนไกล ที่จริงก็มีอีกหลายวิธีนะ เพียงแต่ไม่มีวิธีไหนเลยที่จะไม่ต้องแลกเปลี่ยนด้วยอะไรบางอย่าง และทุกวิธีก็ต้องได้รับความร่วมมือจากภูต” – ชายพเนจรเปรย

“แต่ช่างเถอะ ถือซะว่าข้าไม่เคยพูดเรื่องนี้ก็แล้วกัน ยังไงข้าก็ไม่กล้าคิดเห็นแก่ตัวขนาดนั้น” – ชายพเนจรตัดบท

ตัวยุ่งได้ฟังดังนั้นจึงคิดว่า คงจะมีทางช่วยเหลือชายพเนจรอยู่บ้างกระมัง ตัวเขาเองก็เป็นภูต แต่ก็ไม่เคยรู้ว่าจะมีวิธีอันใดที่ทำได้เช่นนั้น จึงได้ถามชายพเนจรกลับไปว่า

“ท่าน ข้าพอจะช่วยท่านได้บ้างไหม มีวิธีอะไรหรือท่าน บอกข้าเถิด ข้าอยากช่วยท่าน” – ตัวยุ่งถามขึ้น

ชายพเนจรมองหน้าตัวยุ่งด้วยอาการแปลกใจอีกครั้งหลังจากที่เคยแปลกใจมาแล้วหลายครั้ง ตัวยุ่งไม่ผิดไปจากที่เขาคิดไว้เลย

“เจ้าแน่ใจแล้วหรือ บางทีเจ้าอาจต้องแลกด้วยชีวิต” – ชายพเนจรถามย้ำอีก
“ท่านบอกมาเถิดจ๊ะ” – ตัวยุ่งตอบ

“ตัวยุ่ง ข้ารู้วิธีที่จะทำให้ภูตเช่นเจ้าอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้อย่างมีความสุข เจ้าไม่ต้องลำบากเพื่อข้าหรอก” – ชายพเนจรทัดทาน
“ท่านบอกมาเถิดจ๊ะ” – ตัวยุ่งยืนยันคำตอบเดิม

มาถึงตอนนี้ ชายพเนจรจึงนั่งลงบนก้อนหินริมทางก้อนหนึ่ง แล้วสงบสำรวมใจ รวบรวมพลังทั้งหมดในร่างกายให้สงบนิ่งอยู่รวมกัน ณ จุดเดียว แล้วผสมเอาความมุ่งมั่นของภูตน้อยส่งกระแสลงไปรวมกับพลังนั้น แล้วปล่อยพลังให้ดิ่งเข้าไปสู่โลกอวกาศอันเวิ้งว้างภายในจิตใจเขา เพื่อเชื่อมต่อความรู้อันไม่สิ้นสุดจากโลกแห่งภูต พลันเขาก็ลืมตาขึ้นพร้อมทั้งถามตัวยุ่งขึ้นว่า

“เจ้าเคยล้วงมือลงไปในถุงวิเศษ เพื่อขออะไรให้กับตัวเองไหม”
“ไม่เคยจ๊ะ” – ตัวยุ่งตอบ

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าจงลืมคนอื่นเสียชั่วคราวเถิด แล้วให้นึกว่าเจ้าจะขออะไรสักอย่างจากถุงวิเศษนี้เพื่อตัวเอง”

ตัวยุ่งรู้สึกประหลาดใจ และแปลกใจอย่างยิ่งในสิ่งที่ชายพเนจรกล่าวมา แต่เมื่อนึกทบทวนดูแล้ว ตัวยุ่งจึงนั่งลงบนพื้น วางถุงไว้ต่อหน้า แล้วล้วงมือเข้าไปในถุงวิเศษโดยตั้งใจว่าจะขอสิ่งของอะไรก็ได้เพื่อตัวเองดูสักครั้ง

ต่อกระทู้หน้า...