"แซม! มาทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ" เคนเดินเข้ามาหาแซม ทันทีที่เคนเดินเข้ามาใกล้ แซมก็โผเข้ากอดเคนแล้วร้องไห้ออกมา

"แซม!" เคนพูดอย่างตกใจ "ไม่เป็นไรนะแซม" เคนลูบหัวของแซมอย่างนุ่มนวล

"คุณลดา…เขาไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่…เขาไม่ต้องการฉันแล้ว…เขาไม่รักฉันแล้ว…" แซมพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาปนกับเสียงสะอื้น

"ไม่หรอกแซม…เธออาจจะเข้าใจผิดก็ได้…คุณลดาเขารักเธอมากนะและดูเหมือนว่าเขาจะรักเธอมากกว่าคนอื่นๆด้วยซ้ำ"

"แต่…เขาพยายามที่จะให้ฉันไปอยู่ที่อื่น ทั้งๆที่ฉันบอกกับคุณลดาแล้วว่า…ฉันไม่อยากไป" แซมเงยหน้าขึ้นมามองเคนทั้งน้ำตา ซึ่งเขาก็บรรจงเช็ดน้ำตาบนหน้าของเธออย่างอ่อนโยน

"ขอโทษนะครับ" เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นจากข้างหลังของแซม "คุณคือแซมใช่ไหม" แซมผละออกมาจากเคนแล้วหันมามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังของเธอ เขาคือกฤษณ์ นั่นเอง แต่เวลาที่แซมจ้องมองเขา เธอกลับไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนกับที่เธอจ้องมองพ่อของเขาเลย

"ใช่…ฉันเอง"

"ผมอยากจะคุยกับคุณซักครู่" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ฉันจะรออยู่ตรงนี้นะ" เคนยิ้มให้แซมก่อนที่เธอจะเดินไปกับกฤษณ์ เมื่อทั้งสองเดินห่างออกมาพอสมควรแล้ว กฤษณ์ก็เริ่มต้นพูดทันที

"ผมจะมาคุยกับคุณเรื่องครอบครัวอุปถัมภ์ …"

"ฉันจะอยู่ที่นี่และจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!! เรื่องที่จะมาพูดกับฉันมีแค่นี้ใช่ไหม" แซมพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก เมื่อเธอเห็น กฤษณ์ยืนนิ่งไม่ตอบอะไร เธอจึงเดินกลับไปหาเคน

"เดี๋ยว!!" กฤษณ์ตะโกนขึ้นทำให้แซมหยุดเดินแล้วหมุนตัวกลับมามองเขา ซึ่งตอนนี้กฤษณ์มีสีหน้าที่เคร่งเครียดมากกว่าเดิม

"เธอจำเป็นที่จะต้องเลือกโดยเร็วที่สุด และถ้าเธอยังดื้อดึงอยู่อีกล่ะก็ เธอจะต้องพบกับความสูญเสีย…จำไว้! นี่คือคำเตือนจากฉัน!!" กฤษณ์พูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่แซมกลับได้ยินเสียงของเขาชัดเจนราวกับว่าเขามาพูดที่ข้างๆหูของเธอ

"หมาย…หมายความว่าอะไร…นายจะทำอะไรงั้นหรอ!!" แซมเดินเข้ามาจับแขนของกฤษณ์อย่างแรงด้วยความตกใจ

"จำสิ่งที่ฉันพูดไว้แซม…" พอกฤษณ์พูดจบเขาก็เดินหายไปในความมืดอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขาหายตัวไป

"เคน!!!" แซมรีบวิ่งมาหาเคนซึ่งนั่งรออยู่ใต้พุ่มไม้

"มีอะไรหรอ?!" เคนลุกขึ้นยืนแล้วเข้ามาประคองแซม พอเธอตั้งสติได้ซักพักเธอก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง

"อืม…คงจะไม่มีอะไรหรอกนะ อย่าคิดมากเลย ดึกมากแล้ว ขึ้นไปนอนเถอะ" เคนกอดแซมก่อนที่เธอจะขึ้นไปบนตึกนอนหญิง

         เช้าวันต่อมา ลีก็มาหาแซมอีกครั้ง โดยที่ครั้งนี้เขาขอให้แซมพาไปดูรอบๆสถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้านั้น และวันต่อๆมาก็เป็นเช่นเดิม แต่ในบางครั้งลีก็จะพาแซมไปเที่ยวที่สวนสนุกกับครอบครัวของเขา และนั่นก็ทำให้แซมกับลีสนิทกันยิ่งขึ้น

         วันหนึ่งในขณะที่แซมกลับมาจากไปเที่ยวสวนสัตว์ เมื่อเธอลงมาจากรถ ของครอบครัวดันแคนต์ เธอกอดลากับทั้งสามแล้วเดินเข้ามาในสถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้า ซึ่งเธอก็เจอเคนมานั่งรอเธออยู่ที่ม้านั่งตรงทางเดินไปตึกนอน

"อ้าว! เคน…ว่าไง" แซมยิ้มให้เคนซึ่งเขาก็ยิ้มตอบ

"มารอฉันหรอ?" ซึ่งเขาก็พยักหน้าแทนคำตอบ

"ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?" แซมเดินมานั่งลงข้างๆเคน

"ไม่นานหรอก…เป็นยังไงบ้าง…วันนี้สนุกไหม?"

"สนุกมากเลย ฉันได้เห็นสัตว์ตั้งเยอะ! แล้วก็ไปดูโชว์ของแมวน้ำกับปลาโลมา…น่ารักมากเลยล่ะ! ฉันไม่เคยเห็นสัตว์ประเภทไหนแสนรู้ขนาดนี้มาก่อนเลย!!" แซมเล่าให้เคนฟังอย่างกระตือรือร้น

"ตายแล้ว! กี่โมงแล้วเนี่ย!" แซมรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

"สามทุ่มแล้วล่ะ"

"งั้นรีบขึ้นตึกนอนเถอะดึกมากแล้ว" แซมรีบดึงมือของเคนให้ลุกขึ้น แต่พอเคนลุกขึ้นเดินได้แค่สองก้าว เขาก็ล้มลงไปกับพื้น

"เคนเป็นอะไรน่ะ!!" แซมรีบก้มลงไปประคองเคนด้วยความตกใจ

"ไม่เป็นไร…ขา…ขาเป็นเหน็บน่ะ" เคนหัวเราะแก้เขินออกมาเบาๆพลางบีบขาของตัวเอง แซมมองหน้าของเคนพลางขมวดคิ้ว

"ตกลงเธอมานั่งรอฉันตั้งแต่กี่โมงกันแน่" เคนไม่ตอบ

"บอกฉันมานะ"

"เอ้อ…ก็..ตั้งแต่ 5 โมงครึ่งน่ะ" เขาพูดอ้อมแอ้ม

"เธอมานั่งรอฉันสามชั่วโมงครึ่งเนี่ยนะ!" แซมส่ายหน้าพลางประคองตัวของเคนขึ้นยืนแล้วพาเดินไปจนถึงตึกนอนหญิง

"จะให้ฉันพาไปส่งที่ตึกนอนชายไหม?" แซมหันมาถามเคน

"ไม่ต้องหรอก…ฉันหายแล้วล่ะ"

"แต่เธอนี่มันบ้าจริงๆเลยนะ…นั่งรอเข้าไปได้ยังไงตั้งสามชั่วโมงครึ่งน่ะ" แซมบ่นกับเคน

"ก็วันนี้…"

"วันนี้?…ทำไมหรอ?" แซมทำหน้างง

"เอ้อ…ช่างมันเถอะ…รีบขึ้นไปนอนได้แล้วล่ะ…" เคนยิ้มให้แซมก่อนที่จะเดินไป

         แต่ในขณะที่เคนกำลังจะเดินไปนั้นแซมก็วิ่งเข้ามากอดเคนแล้วหอมแก้มของเขาทีนึง

"คิดว่าฉันลืมไปแล้วล่ะสิ…ฉันจะลืมได้ยังไงก็วันเกิดเธอทั้งคน…พรุ่งนี้ตอนแปดโมงไปรอฉันที่สวนหย่อมหลังห้องพยาบาลนะ…ฉันจะเอาเค้กไปให้ แล้วมาฉลองวันเกิดของพวกเราพร้อมๆกัน…แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะ…" พอแซมพูดจบเธอก็วิ่งขึ้นไปที่ตึกนอนทันที ปล่อยให้เคนที่หน้าแดงถึงใบหูยืนงงอยู่คนเดียว

         เช้าวันรุ่งขึ้น แซมตื่นเช้ากว่าทุกวันและอารมณ์ดีเป็นพิเศษ นั่นเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอและเธอก็จะไปฉลองวันเกิดพร้อมกับเคนในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแล้ว

"เธอจะไปไหนหรอ" อุ้ยลุกขึ้นมาถามแซมอย่างสะลึมสะลือ

"ความลับจ้ะ!" แซมตอบอย่างร่าเริงแล้วจึงลงจากตึกนอนเพื่อที่จะไปที่ห้องทำงานของคุณลดาในทันที แซมเดินตามทางเดินผ่านห้องโถงไปที่ห้องทำงานของคุณลดาด้วยความตื่นเต้นและอยากรู้ว่าเค้กวันเกิดของเธอกับเคนจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร

         แซมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของคุณลดาเพื่อระงับความตื่นเต้นเอาไว้ แซมสูดหายใจลึกๆทีนึงก่อนที่จะผลักประตูห้องที่แง้มอยู่ของคุณลดาเข้าไป

"คุณละ…" เสียงของแซมหายไปในลำคอด้วยความตกใจเพราะภาพที่อยู่ตรงหน้าเธอก็คือ…ลีกำลังจับคอของคุณลดาซึงฟุบลงกับโต๊ะทำงานอยู่...