ไม่นานมานี่ผมมีธุระไปทำงานที่ต่างจังหวัด
ไกลมากจนผมตัดสินใจไม่ขับรถไป
ที่ไม่ขับรถไปก็เพราะว่าสงสารตัวเอง
กับระยะทางกว่าเจ็ดร้อยกิโลฯ นั้นไม่ใช่เล่น ๆ นะครับ
ยิ่งรถที่ใช้อยู่เป็นรถรุ่น “เหลือใช้” ด้วยแล้ว
กว่าจะขับไปถึงที่หมายได้ มือข้างที่จับประตูอยู่ไม่ให้มันหลุดนั้นก็คงจะเป็นเหน็บ
หรือไม่ก็ต้องจอดข้างทางชั่วโมงละสองครั้งเพื่อเติมน้ำที่หม้อน้ำและเติมน้ำมันที่ถังน้ำมัน
หรือไม่(อีกที)ก็ไปไม่ถึง
เพราะมันไม่ยอมจะไป จอดแอ้งแม้งรอช่างมาลากเข้าอู่
อู่ซึ่งเปรียบเสมือนบ้านที่แท้จริงของมัน(เพราะไปอยู่บ่อยเหลือเกิน)
อันจะทำให้ผมไปทำธุระไม่ได้เสียเปล่า ๆ

ผมจึงตัดสินใจขึ้นรถไฟ ตีตั๋วนอนไปซะด้วย
เขาเรียกว่าชั้นดีหนึ่งประเภทหนึ่งเลยหนา
ค่าตั๋วหลายร้อยอยู่ แต่ก็ถือว่าคุ้มหากจะเทียบกับค่าน้ำมันถ้าผมจะขับรถไปเอง
แถมยังได้นอนอย่างสบายอีกต่างหาก
ผมเคยขึ้นมาครั้งนานหลายปีแล้ว ยังติดอกติดอยู่จนถึงเดี๋ยวนี้
*****

เมื่อไปถึงสถานีวัวลำพอง
รถไฟขบวนที่ผมต้องอาศัยมันไปจอดยิ้มเผล่รอผมอยู่แล้ว
จัดแจงเลือกที่นั่งตามที่ระบุไว้ที่ตั๋ว และเก็บข้าวเก็บของเรียบร้อย
เห็นว่ายังเหลือเวลาอีกพักใหญ่ จึงเดินลงมาหาอะไรดื่มเล่น ๆ
ตอนนั้นประมาณหกโมงกว่า ๆ เห็นจะได้
ผู้คนมากมายเดินไปเดินมา
บ้างลงจากรถขบวนหนึ่ง
บ้างก็กำลังจะเดินขึ้นรถอีกขบวนหนึ่ง
แต่สิ่งที่ผมสนใจตอนนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่า
ร้านขายเบียร์..
เอิ๊กซ์...
****

ในที่สุดก็หาเจอจนได้
ซื้อตุนมาไว้นิดหน่อย เพราะมากกว่านั้นจะเป็นภาระต่อการถือจนเกินไป
ผมเดินแบกเบียร์สิบกระป๋องนั้นขึ้นรถไฟ
ผู้โดยสารหลายคนหันมามองผมเป็นตาเดียว
ด้วยความเขินผมเลยต้องเดินช้า ๆ
จริง ๆ กะว่าจะให้คนอื่นเขาเปรี้ยวปากอย่างผมบ้าง
แล้วก็ได้ผล
มีชายคนหนึ่งเรียกผมไว้
“น้อง เบียร์ป๋อง”
ผมหันซ้ายขวา..เพื่อพิสูจน์ให้แน่ใจว่าเขาเรียกผมจริง ๆ
"น้องนั่นแหละ..ซื้อเบียร์กระป๋องซิ.."
ผมฉุนวูบ..
อะไรกันฟะ??
บุคลิกของนักธุรกิจใหญ่อย่างนี้
ผมก็เรียบกริบจากการหวีเป๋ปกปิดร่องรอยลานจอดเครื่องบินตรงหน้าผาก
แว่นตาที่สวมก็แสนแพง
เพียงเพื่อจะปกปิดความหวานและคมกริบของดวงตาไม่ให้ไปบาดหัวใจใครเขาเข้าก็เท่านั้น
รูปร่างก็บึกบึนสมชายชาตรี เคยเอาไม้บรรทัดขนาดหนึ่งฟุตวัดได้ยังไม่หมด(บรรทัด)
จึงไม่ต้องพูดล่ะว่ามัดกล้ามที่หน้าอกหน้าใจจะขนาดไหน
เสื้อที่สวมใส่ก็ใช่ว่าจะไร้ยี่ห้อ ตัวละเก้าสิบเก้าสองตัวร้อยห้าสิบ
กางเกงยีนส์เนื้อดีผ้าแข็งโป๊กนั้นเล่า ให้เอาเงินมาเป็นพันก็ไม่ขาย
(จะขายได้ยังไงก็เอามาแค่ตัวเดียว..)
แล้วยังไง..มาเห็นผมเป็นคนขายเครื่องดื่มไปได้
ฉุนเฟ้ย..
*****

แต่แล้วความฉุนของผมก็เริ่มคลาย
ท่าทางผมคงคล้ายคนเร่ขายเครื่องดื่มบนรถไฟเป็นแม่นมั่น
ยิ่งเห็นสีหน้าท่าทางของเจ้าของเสียงนั้น..เขาคงจะอยากเบียร์เหมือนผมแน่ ๆ
ไหน ๆ ก็คอเดียวกัน แบ่งให้ซักกระป๋องจะเป็นไร
แต่ขอโทษ...
แหะ..ไม่ฟรีนะครับ
*****

ชายคนนั้นอายุอานามคงใกล้ผม
เขามาพร้อมกับภรรยาของเขาซึ่งกำลังบวมเต็มที่
หลังจากเบียร์กระป๋องแรกหมดและกระป๋องที่สองพร่องไปเกือบครึ่ง
(ผมให้เขาฟรี..ก็เริ่มเป็นคนรู้จักแล้วนี่คับ)
ผมก็รู้ว่าเขาใกล้จะได้ลูกเต็มที
ที่เดินทางในวันนี้ก็เพราะจะกลับบ้านเพื่อให้ภรรเมียไปคลอดที่บ้านนั่นเอง

เราคุยกันอย่างถูกคอ
คุยอะไรกันบ้างนั้นตอนนี้ขออนุญาตไม่เล่าล่ะครับ
เพราะขี้เกียจนึกคำพูดในเครื่องหมายฟันหนูให้เยิ่นเย้อ
เอาเป็นว่านอกจากคอของผมจะถูกกับเขาจนสะอึกอึ๊กส์ ๆ แล้ว
ภรรเมียของเขาก็เริ่มที่จะคุยกับผมอย่างสนิทสนมคุ้นเคยมากขึ้น
****

ภรรยาของชายคนนั้นที่ผมรู้ชื่อตอนหลังว่าคุณนิเวศน์
เป็นผู้หญิงที่หากไม่ท้องแล้วคงสวยมาก
แม้ตอนนี้จะดูบวมเนื่องจากต้องกินยาบำรุงและทานอาหารเผื่อลูกน้อย
แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าผิวของหล่อนนั้นนางงามยังอาย
เป็นผิวของคนชาวเหนือแต๊ ๆ
วงหน้าสดใสเต็มไปด้วยเลือดฝาด
ขนาดผมเป็นคนที่ไม่สนใจเมียชาวบ้านเขานะเนี่ย
ยังอดชื่นชมไม่ได้

นึก ๆ แล้วก็ให้อิจฉาไอ้หนุ่มหน้าจืดคนนั้น
หล่อก็ไม่หล่อไหงมีเมียสวยไปได้
คนหล่ออย่างผมทำไมอาภัพหนักหนาก็ไม่รู้สิครับ
ผู้หญิงสวย ๆ ไม่มีเข้ามาใกล้สักคน
ที่ยอมเข้าใกล้ก็บังคับให้คบเป็นเพื่อนบ้าง ให้เป็นน้องสาวบ้าง
มันน่าน้อยใจเป็นยิ่งนัก

รถไฟเคลื่อนขบวนออกจากชานคนแก่
หรือคุณ ๆ จะเรียกว่าชานชาลาก็ตามใจ-มาได้พักใหญ่
ผมกับครอบครัวของนายนิเวศน์ก็ยังคงคุยกันอย่างออกรส
อาจจะเป็นเพราะเบียร์สิบกระป๋องนั่นหรือเปล่าก็ไม่ทราบ
ที่ทำให้พวกเขาหลุดปากเชิญให้ผมไปบ้านเขาในทันทีที่เสร็จธุระ
บังเอิญบ้านเขาอยู่ในตัวจังหวัดที่ผมกำลังจะไปทำงานพอดี
ผมก็เลยรับปากรับคำหัวเราะฮิฮะกับเขาไป
จนกระทั่งรถวิ่งเลยนครสวรรค์มาได้พักเบ้อเริ่ม
เหตุการณ์อันหน้าหวาดเสียวก็เกิดขึ้น

“โอย..ตายล่ะ..ฉันเจ็บท้องแล้ว..”
เป็นเสียงของภรรยาคนสวยของนิเวศน์
หน้าของหล่อนเหยเกผิดรูปไป
มือจับท้องที่นูนต่ำลงมาอย่างเห็นได้ชัด

“สงสัยจะคลอดแล้วล่ะพี่เวศน์..น้ำเดินแล้วด้วย..”
เป็นเสียงกระท่อนกระแท่นที่กระทุ้งเข้ามาในหัวใจของผม
อะไรจะรีบร้อนขนาดนั้นวะไอ้หนูน้อย
อยู่ ๆ คิดจะออกก็ไม่มีปี่มีขลุ่ยนำหน้าอย่างชาวบ้านเขาบ้างเลยรึ??

ผู้คนมุงดูกันเข้ามาเพื่อร่วมเหตุการณ์
และเพื่อร่วมเป็นตัวประกอบในการเล่าเรื่องนี้ของผม
มีหลายคนเรียกหาหมอหรือพยาบาล
มีบางคนวิ่งไปดึงสัญญานฉุกเฉินให้พขร.หยุดรถ
มีบ้างคนส่งเสียงวี๊ดว้ายกระตู้วู้ให้เป็นที่วุ่นวายสับสน
ส่วนเจ้าสามีขี้เมานั้นหน้าซีดเผือด
หยิบโน้นหยิบนี้จับโน่นจับนี่จนมั่วไปหมด

ผมเองนั้นก็ใช่ว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่าคนอื่น
แอลกอฮอล์ที่สะสมไว้ประมาณสี่ห้ากระป๋องเริ่มออกฤทธิ์
รู้สึกหน้ามืดเป็นระยะ ๆ
จำได้เลา ๆ ว่าผมให้คุณนิเวศน์ย้ายภรรยาของเขาลงมานั่งกับพื้น
เผื่อเด็กคลอดออกมาจริง ๆ
เด็กจะได้ไม่ตกปุ๊จากที่นั่งลงไปคอหักตายเสียก่อน
ก่อนที่จะได้ร้องอุแว้แรกของชีวิต

แต่เพียงแค่หล่อนขยับตัว
น้ำสีแดงใสนั้นก็ไหลรินออกมาจากต้นขา
เรื่อยลงมาจนถึงพื้น
ไหลคืบมาจนปลายเท้าของผม

จังหวะเดียวกันนั้นรถไฟก็หยุดกึก
ผมซึ่งกำลังตะลึงตึงตึงอยู่กับน้ำสีแดงนั้นจึงไม่ทันระวังตัว
ศีรษะถูกเหวี่ยงไปตามแรงกระชาก
ฟาดโครมเข้าเต็มที่กับเสาเหล็กที่ค้ำยันหลังคาโบกี้เสียงดังตึง
จากนั้นผมก็ยิ้มเผล่ทรุดลงไปนอนสิ้นสติสัมปชัญญะไปในทันที
******
2)
ผมมารู้สึกตัวอีกครั้ง
จากการรู้สึกเจ็บที่ก้นเหมือนมีใครใช้มือตีเต็มแรง
เจ็บมากจนต้องแหกปากร้องออกไป
แต่เสียงที่ผมได้ยินกลับเป็นเสียงเด็กร้อง “อุแว้..”
และตามด้วยเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง
“ดีใจกับคุณแม่ด้วยค่ะ คุณได้ลูกชาย…”
ผมงงเต้ก พยายามลืมตา แต่ก็ลืมไม่ขึ้น
เพียงรู้สึกว่ามีใครบางคนยกทั้งตัวของผมขึ้นไปในอากาศ
แล้วนำไปที่อ่างน้ำ เขากำลังล้างตัวผม!!
ผมพยายามดิ้นสุดแรง แต่ขาและมือของผมก็แค่ตะกุยไปในอากาศเท่านั้น
เขาวางผมลงในที่นิ่ม ๆ ความมืดและเงียบทำให้ผมแหกปากร้องสุดเสียง

แต่แล้วก็มีอะไรอย่างหนึ่งใส่เข้ามาในปาก
ผมงับเต็มแรงด้วยความตกใจ
น้ำหวาน ๆ และมัน ๆ ทะลักเข้าปากผมอย่างรวดเร็ว ผมรีบกลืนมันลงคอทันที
ความรู้สึกแรกที่ได้ลิ้มรส..
มันมาพร้อมกับความอบอุ่นที่แผ่ซ่านขึ้นมาจากความนุ่มนิ่มที่ผมสัมผัสอยู่นั้น
รวมทั้งความอบอุ่นที่ไหลเป็นสายไปสู่กระเพาะของผม
ทำให้ผมดูดเจ้าเม็ดกลม ๆ ในปากนั้นอย่างลืมตัว
กำลังสงสัยอยู่ว่ามันเป็นอะไร แต่ก็ยังไม่ทันจะนึกคำตอบได้ทัน
ผมก็หลับไปเสียก่อน..
*****

จากการหลับ ๆ ตื่น ๆ นั้น ทำให้ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานสักเท่าใด
แต่วันนี้พอผมรู้สึกตัวตื่นขึ้น
ผมก็แทบจะแหกปากร้องด้วยความยินดี
ผมเริ่มมองเห็นโลกได้ชัดเจนขึ้นแล้ว
อาการผิดปกติของสมองคงหายไป
หลังกระทบกระเทือนอย่างแรงบนรถไฟนั่น
จนทำให้ผมมองไม่เห็นไปชั่วขณะ ร่างกายขยับเขยื้อนตามใจสั่งไม่ได้
อารามดีใจผมจึงร้องไชโยออกมาเต็มเสียง
“แอะ..”

เอ๊ะ ทำไมเสียงจึงออกมาแค่นี้
หรือกล่องเสียงของผมก็รวนไปกะอย่างอื่นด้วย
เอาใหม่อีกที
“แอ้..”

จ๊าก..ทำไมผมถึงร้องเสียงเหมือนเด็กอย่างงี้???
เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่??

ผมรีบมองรอบตัว
สิ่งที่เห็นมีเพียงตัวอะไรไม่รู้ใหญ่มากลอยอยู่ตรงหน้า
มองแว่บแรกเหมือนตัวประหลาดในหนังที่ผมเคยดู
แต่พอเพ่งมาก ๆ อีกทีจึงได้รู้ว่าเป็นปลาตะเพียน
ที่ใช้ตอกสานแล้วแขวนไว้บนปลายไม้
สำหรับให้เด็กได้ฝึกสายตา
แต่ให้ตายเหอะครับ
ปลาตะเพียนบ้าอะไรถึงได้ใหญ่ขนาดนี้

มีใครมาเล่นตลกกับผมแน่ ๆ
สงสัยจะเป็นเพื่อนตัวแสบของผมคนใดคนหนึ่ง
คงอยากให้ผมตกใจเล่นในทันทีที่ฟื้นตื่นจากการบาดเจ็บ
ผมรีบมองหาพวกเขา แต่ผมไม่เห็นใครเลย

เตียงที่ผมนอนอยู่ เป็นเตียงที่มีไม้ระแนงกลม ๆ
ตีกรอบล้อมรอบไว้เหมือนเตียงเด็กที่ถูกขยายใหญ่ขึ้น
จนผู้ชายตัวใหญ่ ๆ อย่างผมนอนได้
ห้องที่ผมนอนอยู่ผมก็ดูไม่ออกว่ามันจะเหมือนห้องพักในโรงพยาบาลที่ตรงไหน
มันเป็นเหมือนห้องนอนใหญ่ ๆ ห้องหนึ่ง
มีหน้าต่างสาดแสงอยู่ตรงโน้น
มีประตูซึ่งเปิดอยู่อยู่ทางนี้
และก็มีของเล่นเด็กเล็กวางอยู่ทั่วไป

ที่สำคัญ...
ทุกอย่างดูผิดสัดส่วนใหญ่โตไปซะหมด
เหมือนผมหลงไปอยู่ในเมืองยักษ์
ไม่ผมก็ตัวหดเล็กลงเป็นคนแคระ
ทุกอย่างถึงได้ผิดขนาดไปอย่างงั้น!!

ผมลองขยับมือทั้งสองข้าง เพื่อเรียกพละกำลังกลับมา
แรก ๆ มันไม่ยอมทำตามคำสั่ง ขยิกนิ้วได้เพียงนิดเดียว
แต่พอออกแรงเต็มที่มันก็กระตุกวูบจนฟาดเข้าให้ที่โหนกแก้มตัวเอง
แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับว่า มือของผมที่เห็นนั้น
มันไม่ใช่เป็นมือของผมซะแล้ว!!!

มันมีลักษณะอ้วนป้อม ควั่นเป็นข้อ ๆ คล้ายข้าวต้มมัด
ขาวจั๊วะใสแจ๋วไร้ขนรกรุงรัง นิ้วแต่ละนิ้วก็ไม่ผิดกับนิ้วเด็ก
และที่สำคัญ ผมไม่สามารถจะแบบมือออกไปได้

เฮ้ย..เกิดอะไรขึ้นนี่..!!!!????

ผมพยายามผงกหัวขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้
คอของผมเหมือนกระดูกจะกลายสภาพเป็นหนังสติ๊ก
คือมีแต่เอ็นที่เอาไว้สำหรับให้เอี้ยวหัวไปมา
ไม่สามารถจะชันคอได้เหมือนคนปกติทั่วไป

ผมรีบหลับตา หวังว่าเมื่อลืมตาอีกครั้งฝันร้ายครั้งนี้จะหายไป
เริ่มนับหนึ่งถึงสิบในใจ แต่พอนับถึงห้าผมก็ลืมตาขึ้นทันที

ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
มือของผมก็ยังเหมือนเดิม
แต่เพื่อให้แน่ใจว่าผมไม่ได้ฝันไปจริง ๆ ผมจึงลองกัดริมฝีปากเต็มที่
แย๊ก..ผมไม่มีฟัน ผมกลายเป็นเด็กแรกเกิดไปแล้วจริง ๆ หรือนี่???
ผมไม่เชื่ออออออออออออ

*****

ด้วยเสียงตะโกนของผม ทำให้ชายคนหนึ่งเดินเข้าห้องมา
ผมรีบหลับตาลงทันที เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าผมตื่น

“เอ๊ะ..เสียงร้องเมื่อกี้เหมือนลูกตื่นแล้วนี่นา
ฮะฮะ สงสัยลูกสิงห์ของเราละเมอ ดูสิ นอนหลับอุตุเชียว
น่ารักน่าชังจริงจริง…”

ผมพยายามไม่ขยุกขยิก
รู้สึกว่าเขาจะเอามือมาลูบหัวผมเล่นทีหนึ่ง
แต่แล้ว..ในขณะนั้นเอง
ผมก็รู้สึกปวดอึขึ้นมาทันที

ผมรีบลืมตา
ให้ตายไปอีกครั้งแล้วเกิดใหม่อีกทีเหอะ
ชายผู้นั้นเดินออกจากห้องไปซะแล้ว
ผมซึ่งช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลยจึงจำเป็นต้องตะโกนเรียกเขา
“แอะ..”
“อือ..”
“อา..”

แย่แล้ว ผมส่งเสียงได้แค่นี้เอง
ทำไงดี ต้องราดแน่เลย..ผมทนไม่ไหวแล้วด้วย
ผมกลั้นใจ ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เพื่อพยายามจะลุกขึ้นให้ได้
“พรืด..”
เสร็จกัน..ของเหลวไหลเปรอะเต็มร่องก้น ส่งกลิ่นเหม็นโฉ่ขึ้นมาจนแทบอ้วก
เป็นไงเป็นกัน ผมตะโกนร้องสุดเสียง
“อุแว้……………”
******